ΣΜΤ, εκλογές 6-8/12: ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ Ριζοσπαστικού Χώρου Τεχνικών - Συνεργασίας Αριστερών Τεχνικών
Οι λύσεις στα προβλήματά μας βρίσκονται στους αγώνες. Και οι αγώνες είναι στο χέρι μας.
Οι επερχόμενες εκλογές στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών λαμβάνουν χώρα σε ένα ριζικά διαφορετικό τοπίο, με σημείο καμπής την πραξικοπηματική επιβολή του τρίτου μνημονίου από τους δανειστές παρά το συντριπτικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στοδημοψήφισμα της 5ης Ιούλη απέναντι στην έξωθεν τρομοκρατία των δανειστών, και στην εσωτερική του κεφαλαίου και των ΜΜΕ. Παρά την σθεναρή στάση του κόσμου της εργασίας σε αυτό το σκηνικό επιβολής, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε αντίθεση με την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος, συνθηκολόγησε στις επιταγές των δανειστών την 12η Ιούλη και ψήφισε σειρά προαπαιτούμενων μέτρων, μαζί με τη νέα δανειακή σύμβαση λίγες εβδομάδες αργότερα. Στη συνέχεια, προχώρησε στην άμεση προκήρυξη εκλογών το Σεπτέμβρη, την ώρα που η κοινωνία ήταν αιφνιδιασμένη, και προτού γίνουν άμεσα αισθητά τα μέτρα στους εργαζόμενους και ευρύτερα σε όσους πλήττονται όλα τα τελευταία χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές, υιοθετώντας πλέον την συμφωνία ως επιλογή «ευθύνης- σωτηρίας» και προβάλλοντάς την ως βασικό κομμάτι του προεκλογικού της προγράμματος.
Έχοντας πλέον περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο, η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εφαρμόζει με γρήγορους ρυθμούς την ψήφιση του 3ου μνημονίου, μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα του μνημονιακού τόξου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-Εν.Κεντρώων), το οποίο τσακίζει ολοκληρωτικά τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και ευνοεί αντικειμενικά τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ανακυκλώνοντας και εντείνοντας ακόμα περισσότερο το καθεστώς λιτότητας και ύφεσης των τελευταίων χρόνων. Βασικές πτυχές αυτής της πολιτικής είναι το οριστικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (λιμάνια, αεροδρόμια, ΟΣΕ, ενέργεια), οι αυξήσεις στην έμμεση φορολογία (τρόφιμα, εκπαίδευση), οι νέες έκτακτες εισφορές, οι σχεδιασμοί για την πλήρη αλλαγή χαρακτήρα, ως την αποδιάρθρωση της κοινωνικής πλευράς του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, η κατάργηση της πλήρους προστασίας της πρώτης κατοικίας, έχει ως πρώτο άμεσο αποτέλεσμα την αυξημένη δυνατότητα των τραπεζών να εισπράττουν δόσεις και από πολλούς που ζούσαν στα όρια της αξιοπρέπειας, ρίχνοντάς τους στα όρια της φτώχειας, ενώ δεν έχει ακόμα διευθετηθεί (σε αντίθεση με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις) η μη πώληση των κόκκινων δανείων σε distressfunds (ιδρύματα κερδοσκοπικού χαρακτήρα). Η κατάσταση αυτή, διαμορφώνει νέες συνθήκες που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για τη συνέχεια, θέτει αντικειμενικά μια σειρά μετώπων αγώνα για το σωματείο το επόμενο διάστημα, αλλά και την ανάγκη ενός αναβαθμισμένου τρόπου λειτουργίας και παρέμβασης, ώστε να βγουν οι μισθωτοί τεχνικοί νικηφόρα στο προσκήνιο.
Για την κατάσταση στον κλάδο και τη συνέχεια του αγώνα του αγώνα μας
Είναι εμφανές ότι σε αυτό το δυσμενές για τους εργαζόμενους τοπίο η κατάσταση στον κλάδο χειροτερεύει ακόμα περισσότερο.6 χρόνια μνημονιών έχουν επιφέρει την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, την ανεργία, την επισφάλεια και την έλλειψη προοπτικής. Χιλιάδες συνάδελφοι έχουν χάσει τις δουλειές τους, καταφεύγοντας πολλές φορές στην ύστατη λύση της μετανάστευσης, ενώ οι συμβάσεις εργασίας αποτελούν πλέον σπάνιο φαινόμενο, και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (voucher, ωρομίσθιοι, μπλοκάκια) αλλά και η μαύρη εργασία, έχουν γίνει ο κανόνας. Τις μέρες του δημοψηφίσματος όμως, φάνηκε ακόμα παραπάνω ότι η εργοδοσία σε πολλές περιπτώσεις είναι έτοιμη για όλα, επιδιδόμενη σε μια τρομοκρατία που εμφανίστηκε με πολλές μορφές εργοδοτικής αυθαιρεσίας: υποχρεωτικές άδειες, αργίες άνευ αποδοχών, εκ περιτροπής εργασία, απειλές, εξαναγκασμοί στη συμμετοχή των συγκεντρώσεων υπέρ του ΝΑΙ αλλά και οι απολύσεις. Περίοδος κατά την οποία τα επίσημα όργανα του εργατικού κινήματος, όχι μόνο δεν ήταν αντίστοιχα των περιστάσεων, αλλά η ΓΣΕΕ κράτησε εξευτελισμένη στάση, ζητώντας χέρι - χέρι με την εργοδοσία και το εγχώριο σύστημα εξουσίας την απόσυρση του δημοψηφίσματος, την ώρα που δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για να προστατεύσει τους εργαζόμενους από το εργοδοτικό κυνηγητό που υπέστησαν, αποδεικνύοντας ότι το όνομά της είναι μόνο στα χαρτιά υπέρ των εργαζομένων.
Είναι δεδομένο, από τα προηγούμενα, ότι θα πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε μέσο την παρούσα αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική τόσο στον κλάδο όσο και συνολικότερα, που πλήττει το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων και κατά συνέπεια τον κλάδο μας, και να είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας μέχρι τέλους. Η αξία της δουλειάς μας, δεν μπορεί να αποτιμάται με βάση την εκάστοτε κατάσταση της οικονομίας της χώρας, υποτιμώμενη διαρκώς υπό την επίκληση της οικονομικής κρίσης. Στα χρόνια της «ανάπτυξης» ακούγαμε ότι εφόσον οι επιχειρήσεις παίρνουν το ρίσκο των επενδύσεων, πρέπει αντίστοιχα να καρπώνονται και τα υπερκέρδη. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επωμιστούμε τις ζημιές τους ή τη μείωση των κερδών που δεν μοιραστήκανε ποτέ μαζί μας. Βασικό δίδαγμα των παραπάνω γεγονότων της τελευταίας περιόδου και παρακαταθήκη για το μέλλον των αγώνων είναι η συνειδητοποίηση ότι για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας απαιτείται ευθεία σύγκρουση με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι όπως αυτές συγκεκριμενοποιούνται από το περιοριστικό νομισματικό πλαίσιο της Ευρωζώνης. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η εκλογική επικράτηση μιας κυβέρνησης με φιλολαϊκό-αριστερό πρόσημο δίχως την παράλληλη ανάπτυξη μαζικού κινήματος από τα κάτω και ελλείψει ενός δυναμικού σχεδίου που να μην περιορίζεται στην αντιπαράθεση λογικών επιχειρημάτων στις κλειστές διαπραγματεύσεις, αλλά να έρχεται και σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οδηγεί σε ήττα και, συνεπακόλουθα, σε απογοήτευση.
Για την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας
Σε πολύ μεγάλο βαθμό οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος το προηγούμενο διάστημα όρισαν, ως κόμβο της έναρξης μιας αντεπίθεσης των εργαζομένων και επαναθεμελίωσης των δικαιωμάτων μας, την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) (επαναφορά του δικαιώματος προσφυγής στη διαιτησία και δυνατότητα του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας να επιβάλει τις ΣΣΕ στην εργοδοσία). Λόγω και της μεγάλης ανεργίας, που οδήγησε σε ακόμα πιο δυσμενή συσχετισμό στον κλάδο, αλλά και της πολυδιάσπασης των εργασιακών χώρων, η συζήτηση εντός του σωματείου για τη σύμβαση, το προηγούμενο διάστημα, θεώρησε ουσιαστικά δεδομένη τη στοιχειώδη έστω επαναφορά της διαιτησίας. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, παράλληλα με τη συνέχιση της διεκδίκησης της επαναφοράς των ΣΣΕ από την κυβέρνηση, οφείλουμε να βρούμε νέους τρόπους διεκδίκησης της ΣΣΕ που θα συγκρούονται απευθείας με την εργοδοσία, έχοντας επίγνωση των πραγματικών συσχετισμών στον κλάδο, αλλά προβαίνοντας σε μαχητικές και ταυτόχρονα αποτελεσματικές παρεμβάσεις στην κατεύθυνση αυτή. Διεκδικώντας τη θεμελίωση μιας ΣΣΕ όπως την περιγράφουν οι τελευταίες αποφάσεις του Σωματείου, αλλά και με επικαιροποιημένες αιχμές που θα οπλίζουν τους εργαζόμενους απέναντι στη σημερινή εκ νέου λεηλασία των δικαιωμάτων μας σε διεκδικητικό πλαίσιο τόσο μισθολογικά όσο και θεσμικά (ασφάλιση, ωράριο, άδειες κτλ) και θα καταργούν στην πράξη τις νέες ευέλικτες μορφές εργασίας (voucher κ.α). Σ’ αυτό το πλαίσιο χρειάζεται μαζικός αγώνας και κοινός βηματισμός με τη συμμετοχή όλων των συναδέλφων, και η μέριμνα της διοίκησης που θα προκύψει από τις εκλογές, να ανοίξει αυτόν τον αγώνα και με μορφές συλλογικής συμμετοχής. Να αξιοποιήσουμε τις γνώσεις και την ευρηματικότητα των συναδέλφων, ώστε να μπορέσουμε να χτυπήσουμε, ειδικά τις μεγάλες εργοδοτικές ενώσεις, εκεί που τους πονάει, και να μην περιμένουμε ότι θα μας παραχωρήσουν δικαιώματα όσο εύκολα συνέβαινε τις "χρυσές εποχές" του ελληνικού κατασκευαστικού κλάδου, χωρίς να τους κοστίσει η παρέμβασή μας.
Ασφαλιστικό
Όσον αφορά τον κλάδο μας, χαρακτηριστικό παράδειγμα της σφοδρότητας των νέων μέτρων είναι και η κατάργηση της δυνατότητας επιλογής ασφαλιστικής κατηγορίας και των άλλων ευνοϊκών διατάξεων που θεσπίστηκαν στην θητεία της προηγούμενης συγκυβέρνησης (Ν. 4331/2015) (ρύθμιση-«ασπιρίνη» που δεν έλυνε το πρόβλημα, αλλά παρείχε μια μικρή ανακούφιση σε πολλούς συναδέλφους). Αλλαγή που πλήττει και τους μισθωτούς συναδέλφους με υποκρυπτόμενη σχέση εργασίας (voucher-μπλοκάκια κλπ) που πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Θα πρέπει και το επόμενο διάστημα να συμβάλλουμε στη διατήρηση των χαμηλότερων εισφορών για όσους πρόλαβαν να εισαχθούν στη ρύθμιση, διδασκόμενοι από την επιτυχία των κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος στον κλάδο των μηχανικών, που κατόρθωσαν να μπλοκάρουν για σημαντικό χρονικό διάστημα τις αυξήσεις των εισφορών, μέσα από το συντονισμό των σωματείων του κλάδου αλλά και της Ανοιχτής Συνέλευσης Μηχανικών.
Όσον αφορά το ασφαλιστικό ευρύτερα, προβλέπονται σαρωτικές αλλαγές στη βάση της συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές. Διαφαίνεται η μείωση των συντάξεων ακόμα και κάτω των 1000 ευρώ, η επαναφορά των ποινικών διώξεων για χαμηλοοφειλέτες ΟΑΕΕ και ΕΤΑΑ, η εγκαθίδρυση ενός ανταποδοτικού-κεφαλαιοποιητικού συστήματος, με διασφαλισμένη(;) μια βασική σύνταξη των 360 ευρώ, και σύνδεση εισφορών -παροχών με δυσμενέστερους όρους (ουσιαστικά το κράτος εγγυάται μόνο τη βασική σύνταξη και το υπόλοιπο κομμάτι εξαρτάται από τη εισφοροδοτική ικανότητα των ασφαλισμένων η οποία είναι ισχνότατη με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας που υπάρχουν). Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η δαπάνη για την κοινωνική ασφάλιση μεταφέρεται στο άτομο - ασφαλισμένο με μεγάλη μείωση των υποχρεώσεων του κράτους και του ιδιώτη-εργοδότη. Η αντίληψη αυτή εδράζεται όχι μόνο στην επιδίωξη αλλαγής των σχέσεων συμφερόντων σε βάρος της εργασίας που αποτελεί μια διαχρονική επιδίωξη του κεφαλαίου, αλλά συνάμα αποτελεί μια παραδοχή αδυναμίας του σημερινού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού να διασφαλίσει ένα βιώσιμο μέλλον στο ασφαλιστικό σύστημα, σε επίπεδο στοιχειωδώς βιώσιμο για τους ασφαλισμένους.
Το σωματείο θα πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα το επόμενο διάστημα, τόσο στις επί μέρους προσπάθειες να αποτραπεί η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση στον κλάδο, που θα γίνει με όρους ισοπεδωτικής ενοποίησης των ταμείων προς το χειρότερο και υφαρπαγής των αποθεματικών τους, διαχωριζόμενο όμως σαφώς από λογικές ελίτ και επαγγελματικών ταμείων, αλλά κυρίως στο συνολικότερο αγώνα όλων των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των φτωχότερων για να μην γίνουν η κοινωνική ασφάλιση, η περίθαλψη και οι συντάξεις, μακρινές αναμνήσεις.
Τράπεζα Αττικής
Ειδικά για τις ειδικότητες των μηχανικών που ασφαλίζονται στο ΤΣΜΕΔΕ, το ασφαλιστικό διαπλέκεται και με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, που ανακεφαλαιοποιούνται ξανά "για τελευταία φορά μέχρι την επόμενη" με τα χρήματα του ελληνικού λαού, χωρίς να έχουνε περάσει ποτέ πραγματικά σε δημόσιο έλεγχο, και την μακρά ιστορία της τράπεζας Αττικής. Η εμπλοκή του ΤΣΜΕΔΕ στην τράπεζα Αττικής έχει αποδειχθεί καταστροφική για τα αποθεματικά του ΤΣΜΕΔΕ, αφού έχουν μπει ήδη 400 εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα, και τώρα καλείται να καλύψει σημαντικό ποσό και στη νέα ανακεφαλαιοποίηση, ποσόπου θα κυμανθεί μεταξύ 254 εκατ. ευρώ και 381 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που τα αποθεματικά του ταμείου έχουν υποστεί και το επιπλέον κούρεμα των 2 δις του PSI, και ενώ και το δημόσιο οφείλει στο ταμείο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Διαφωνούμε με το να τοποθετηθεί έστω και ένα ευρώ επιπλέον από τα χρήματά μας, τα χρήματα των ασφαλισμένων σε οποιαδήποτε πιθανή ανακεφαλαιοποίηση. Το ταμείο θα πρέπει να απεμπλακεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την τράπεζα Αττικής, με τη μέγιστη δυνατή προστασία και ανάκτηση των χαμένων αποθεματικών του.
Δεν μας είναι αδιάφορη η πιθανή ιδιωτικοποίηση της τράπεζας Αττικής. Δεν μας είναι αδιάφορη για τον ίδιο λόγο που καταγγείλαμε το ξεπούλημα των πρώην κρατικών τραπεζών (ΤΤ,Αγροτική), αλλά και την κοροϊδία σε βάρος ελληνικού λαού που με τα χρήματά του ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι μεγάλες τράπεζες και στη συνέχεια χαρίστηκαν προκλητικά πίσω στον Σάλλα, τον Λάτση και τους ομοίους τους. Δε θέλουμε "επενδυτές", κοράκια και "fund" να πάρουν την τράπεζα για ψίχουλα, και για το λόγο αυτό θεωρούμε προοδευτικό το αίτημα για την κρατικοποίηση της τράπεζας όπως και όλων των τραπεζών με αποζημίωση του ταμείου, προκειμένου να προστατευτούν στο μέγιστο τα χρήματα των ασφαλισμένων και των εργαζόμενων μηχανικών.
Για τη λειτουργία και τη δουλειά του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
Αναφερθήκαμε ήδη στην ανάγκη να ανοίξει το σωματείο τη δουλειά για τη διεκδίκηση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, ώστε μέσα από τη συλλογικότητα να γίνουμε πιο μαζικοί, ευρηματικοί, αποτελεσματικοί. Αναφερθήκαμε και στους αγώνες που δόθηκαν με ευρύτερα τμήματα του τεχνικού κλάδου, με πίεση και στους επίσημους φορείς του στο μέτωπο του ασφαλιστικού. Θεωρούμε ότι και η παρέμβαση του Σωματείου τα τελευταία 2 χρόνια, διδάσκει για το πώς θα πρέπει να κινηθούμε, πιο αποτελεσματικά. Τόσο η νικηφόρα μάχη για την απόλυση της εγκύου συναδέλφου από τη MIGATO, όπως και η απεργιακή φρουρά στη ΜΕΤΚΑ μετά την απόλυση συναδέλφου από εργοτάξιο, από τις πιο εμφατικές παρεμβάσεις του σωματείου την τελευταία διετία, δείχνουν ότι μπορούμε να πάρουμε όλοι την υπόθεση των μαχών στα χέρια μας.
Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει το Σωματείο να μαζικοποιηθεί και να λειτουργεί με πιο ανοιχτό τρόπο. Αυτά όμως δεν μπορούν να μένουν στις διακηρύξεις. Χρειάζεται σχεδιασμός και αντίστοιχες πρωτοβουλίες και καμπάνιες. Επίσης, οι αποφάσεις θα πρέπει να υλοποιούνται από ανοιχτές επιτροπές, ενώ θα μπορούσαν να συγκροτούνται και επιτροπές για ειδικά θέματα, όπως επιχειρήθηκε να γίνει με τα voucher, αλλά δεν προχώρησε. Αντίστοιχες πρωτοβουλίες πρέπει να παρθούν ειδικά για τους ανέργους. Δεν μπορούμε, στη βάση αυτή, να μην ασκήσουμε κριτική στην Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών, που ως πλειοψηφία, δεν κινήθηκε σε μια λογική ανοίγματος του Σωματείου, υλοποίησης μιας καμπάνιας εγγραφών, παρά τις επανειλημμένες προτάσεις, και διεύρυνσης των εργαζόμενων συναδέλφων που λαμβάνουν μέρος σε εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους. Δεν μπορούμε επίσης να μην επισημάνουμε την σημαντική καθυστέρηση έκδοσης ανακοινώσεων για περιστατικά σε εργασιακούς χώρους, όταν η ΕΣΑΚ είχε πρόβλημα με τις ανακοινώσεις, και παρότι αυτό δεν συνέβαινε όταν οι ανακοινώσεις έρχονταν με πρωτοβουλία της Αριστερής Πρωτοβουλίας (η οποία είχε και αυτοδυναμία στο Διοικητικό Συμβούλιο). Η κριτική αυτή, δεν γίνεται σε πλαίσια "αριστερού εμφυλίου" αλλά για να λειτουργήσει προωθητικά για το ίδιο το Σωματείο το επόμενο διάστημα.
Δεν μπορούμε όμως να είμαστε το ίδιο επιεικής με την ΕΣΑΚ. Μια παράταξη που αντιμετώπισε ως κομματικά ακροατήρια τις γενικές συνελεύσεις του Σωματείου, υπερπολιτικοποιούσε διαρκώς τη συζήτηση, με υπερεπαναστατικές υποτίθεται αναλύσεις, που λίγο άγγιζαν τα καθημερινά προβλήματα των συναδέλφων, με μια συμπεριφορά που καθιστά τη συνέλευση αντιπαραγωγική για το σχεδιασμό της δουλειάς του σωματείου, και καθόλου οικεία για συναδέλφους που θέλουν να συζητήσουν για τα προβλήματα στους χώρους δουλειάς τους και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. Ταυτόχρονα, διαφωνούσε στην έκδοση ανακοινώσεων από το Διοικητικό Συμβούλιο, ακόμα και για τα πιο απλά ζητήματα, όταν αυτές δεν θύμιζαν το πλαίσιο του ΚΚΕ, και αντιμετώπισε κατά το συμφέρον της τη διαδικασία εγγραφών στο σωματείο, επιχειρηματολογώντας στα σοβαρά γιατί άνεργοι συνάδελφοι δεν μπορούν να συμμετέχουν στο σωματείο, αν δεν έχουν προϋπηρεσία.
Εντός του πλαισίου της αποτίμησης της προηγούμενης περιόδου, αποτιμούμε και το τι καταφέραμε τη βδομάδα του δημοψηφίσματος. Παρά την συνολικότερη αγωνιστική παρουσία του σωματείου, και τη δυνατότητα που είχε να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στους εργασιακούς χώρους, δεν κατορθώθηκε εκείνη τη βδομάδα να είμαστε αντίστοιχοι των περιστάσεων και να προστατεύσουμε τους συναδέλφους από τις επιθέσεις, αν και είναι αλήθεια πως όσα συνέβαιναν ήταν άνευ προηγουμένου, και δεν ήταν δυνατό να αντιμετωπιστούν σε έναν κλάδο μοναχά. Θα πρέπει όμως και αυτή η εμπειρία να μας διδάξει για το μέλλον, να συγκροτήσουμε μηχανισμούς για τέτοιες καταστάσεις "έκτακτης ανάγκης" που θα χρειαστεί να έχουμε πολύ αναβαθμισμένη παρουσία.
Για έναν νέο, υγιή συντονισμό του εργατικού κινήματος
Με τη δεδομένη ανυπαρξία ως χυδαία- στο δημοψήφισμα - παρουσία της ΓΣΕΕ, και την γενικότερη κατάπτωση του συνδικαλισμού στα μάτια των εργαζομένων, χρειάζεται μια αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος σε νέες βάσεις. Οι εμπειρίες προηγούμενων ετών, ακόμα και πριν τη δικτατορία, αλλά και πιο πρόσφατα, δείχνουν ότι όταν οι ηγεσίες βρίσκονται σε αυτή την τραγική κατάσταση, ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος κοινού βηματισμού των εργαζομένων, χωρίς να επιχειρεί να τους συσπειρώσει σε μια κομματική, κατά προτεραιότητα, βάση, με διαχωριστικές λογικές, όπως κάνει το ΠΑΜΕ. Θα πρέπει επομένως να επιχειρήσουμε το Σωματείο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν κατεύθυνση.
Για έναν συντονισμό σωματείων όμως, και όχι μόνο διοικητικών συμβουλίων, ή ακόμα χειρότερα πολιτικών δυνάμεων που θα προσπαθούν να λύσουν τις πολιτικές τους διαφορές μέσω των σωματείων ή να επιβάλλουν σε τμήματα του εργατικού κινήματος μια ευρύτερη πολιτική ταυτότητα, κατεύθυνση προς την οποία ρέπει η Αριστερή Πρωτοβουλία. Έναν συντονισμό που να χωράει και να βάζει σε κίνηση πραγματικά τους εργαζόμενους, τόσο αυτούς που ανήκουν σε σωματεία που είναι σε αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά και αυτούς που ανήκουν σε σωματεία με πιο δύσκολη εσωτερική κατάσταση. Μια τέτοια διαδικασία, που θα φέρνει κοντά και εργαζομένους διαφορετικών κλάδων, από τα κάτω, μπορεί να βάλει τις βάσεις για την ανασυγκρότηση και μια νέα πορεία του εργατικού κινήματος, ειδικά μπροστά στην τεράστια μάχη που θα δοθεί στο ασφαλιστικό, αλλά και στο ανοιχτό μέτωπο της κατοχύρωσης των συλλογικών συμβάσεων. Ο συντονισμός των σωματείων στον κλάδο, επιχειρησιακών και κλαδικών, όπως έγινε ένα τελευταίο διάστημα, επίσης μπορεί να αποτελέσει όπλο για τη διεκδίκηση επί μέρους αιτημάτων, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι δεν θα πρέπει να μένει εντός του Σωματείου μας σε επίπεδο συνεννοήσεων του ΔΣ, πόσο μάλλον μιας παράταξης.
Γιατί Ριζοσπαστικός Χώρος Τεχνικών - Συνεργασία Αριστερών Τεχνικών
Οι επικείμενες εκλογές στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών αποτελούν για εμάς πρόκληση για τη διαμόρφωση των όρων αντίστασης απέναντι στο μονόδρομο των μνημονίων. Για το λόγο αυτό, ως Ριζοσπαστικός Χώρος Τεχνικών απευθύναμε ενόψει των εκλογών του Σωματείου, ενωτικό κάλεσμα σε εκείνους τους συναδέλφους και σε εκείνα τα σχήματα στο σωματείο που από κοινού έχουμε αναδείξει την κινηματική διάσταση στις διεκδικήσεις μας, για τη συγκρότηση ενός μετώπου, με στόχο την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνικής λογικής. Σε αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκαν συνάδελφοι, που πέρα από τις μικρές ή μεγαλύτερες πολιτικές διαφορές μας, κατανοούν το πεδίο που υπάρχει για κοινή δράση και έκφραση στο σωματείομε τον Ριζοσπαστικό Χώρο Τεχνικών και γι αυτό κατεβαίνουμε μαζί με τη Συνεργασία Αριστερών Τεχνικών. Η σύμπραξη αυτή ευελπιστούμε ότι αποτελεί ένα πρώτο κρίσιμο βήμα στην κατεύθυνση ενός ευρύχωρου, ταξικού, δημοκρατικού και αγωνιστικού μετώπου στον κλάδο και όχι μόνο.
Απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας, μόνο η συγκρότηση μετώπου των εργαζομένων, η οποία θέλει να αποτρέψει την καταστροφή, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ένα εργατικό κίνημα που θα δώσει διέξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων. Ήμασταν παρόντες και παρούσες στις μικρές και μεγάλες μάχες του Σωματείου. Επιχειρήσαμε να λειτουργήσει το σωματείο πιο ανοιχτά, να βάλει περισσότερους συναδέλφους σε κίνηση, και να μην αναλώνεται σε απογειωμένες εσωτερικές συζητήσεις που λίγο αγγίζουν τους εργαζόμενους στον κλάδο. Θα συνεχίσουμε, ακόμα πιο δυναμικά, με την εμπειρία της προηγούμενης διετίας, ενάντια στις λογικές της ανάθεσης και της περιχαράκωσης, επιμένοντας: Οι λύσεις στα προβλήματά μας βρίσκονται στους αγώνες. Και οι αγώνες είναι στο χέρι μας.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Εδώ η Εκλογική Διακήρυξη σε μορφή |doc|
ergasianet.gr
Οι επερχόμενες εκλογές στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών λαμβάνουν χώρα σε ένα ριζικά διαφορετικό τοπίο, με σημείο καμπής την πραξικοπηματική επιβολή του τρίτου μνημονίου από τους δανειστές παρά το συντριπτικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στοδημοψήφισμα της 5ης Ιούλη απέναντι στην έξωθεν τρομοκρατία των δανειστών, και στην εσωτερική του κεφαλαίου και των ΜΜΕ. Παρά την σθεναρή στάση του κόσμου της εργασίας σε αυτό το σκηνικό επιβολής, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε αντίθεση με την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος, συνθηκολόγησε στις επιταγές των δανειστών την 12η Ιούλη και ψήφισε σειρά προαπαιτούμενων μέτρων, μαζί με τη νέα δανειακή σύμβαση λίγες εβδομάδες αργότερα. Στη συνέχεια, προχώρησε στην άμεση προκήρυξη εκλογών το Σεπτέμβρη, την ώρα που η κοινωνία ήταν αιφνιδιασμένη, και προτού γίνουν άμεσα αισθητά τα μέτρα στους εργαζόμενους και ευρύτερα σε όσους πλήττονται όλα τα τελευταία χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές, υιοθετώντας πλέον την συμφωνία ως επιλογή «ευθύνης- σωτηρίας» και προβάλλοντάς την ως βασικό κομμάτι του προεκλογικού της προγράμματος.
Έχοντας πλέον περάσει στο αντίπαλο στρατόπεδο, η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εφαρμόζει με γρήγορους ρυθμούς την ψήφιση του 3ου μνημονίου, μαζί με τα υπόλοιπα κόμματα του μνημονιακού τόξου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-Εν.Κεντρώων), το οποίο τσακίζει ολοκληρωτικά τα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας και ευνοεί αντικειμενικά τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ανακυκλώνοντας και εντείνοντας ακόμα περισσότερο το καθεστώς λιτότητας και ύφεσης των τελευταίων χρόνων. Βασικές πτυχές αυτής της πολιτικής είναι το οριστικό ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (λιμάνια, αεροδρόμια, ΟΣΕ, ενέργεια), οι αυξήσεις στην έμμεση φορολογία (τρόφιμα, εκπαίδευση), οι νέες έκτακτες εισφορές, οι σχεδιασμοί για την πλήρη αλλαγή χαρακτήρα, ως την αποδιάρθρωση της κοινωνικής πλευράς του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, η κατάργηση της πλήρους προστασίας της πρώτης κατοικίας, έχει ως πρώτο άμεσο αποτέλεσμα την αυξημένη δυνατότητα των τραπεζών να εισπράττουν δόσεις και από πολλούς που ζούσαν στα όρια της αξιοπρέπειας, ρίχνοντάς τους στα όρια της φτώχειας, ενώ δεν έχει ακόμα διευθετηθεί (σε αντίθεση με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις) η μη πώληση των κόκκινων δανείων σε distressfunds (ιδρύματα κερδοσκοπικού χαρακτήρα). Η κατάσταση αυτή, διαμορφώνει νέες συνθήκες που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για τη συνέχεια, θέτει αντικειμενικά μια σειρά μετώπων αγώνα για το σωματείο το επόμενο διάστημα, αλλά και την ανάγκη ενός αναβαθμισμένου τρόπου λειτουργίας και παρέμβασης, ώστε να βγουν οι μισθωτοί τεχνικοί νικηφόρα στο προσκήνιο.
Για την κατάσταση στον κλάδο και τη συνέχεια του αγώνα του αγώνα μας
Είναι εμφανές ότι σε αυτό το δυσμενές για τους εργαζόμενους τοπίο η κατάσταση στον κλάδο χειροτερεύει ακόμα περισσότερο.6 χρόνια μνημονιών έχουν επιφέρει την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, την ανεργία, την επισφάλεια και την έλλειψη προοπτικής. Χιλιάδες συνάδελφοι έχουν χάσει τις δουλειές τους, καταφεύγοντας πολλές φορές στην ύστατη λύση της μετανάστευσης, ενώ οι συμβάσεις εργασίας αποτελούν πλέον σπάνιο φαινόμενο, και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (voucher, ωρομίσθιοι, μπλοκάκια) αλλά και η μαύρη εργασία, έχουν γίνει ο κανόνας. Τις μέρες του δημοψηφίσματος όμως, φάνηκε ακόμα παραπάνω ότι η εργοδοσία σε πολλές περιπτώσεις είναι έτοιμη για όλα, επιδιδόμενη σε μια τρομοκρατία που εμφανίστηκε με πολλές μορφές εργοδοτικής αυθαιρεσίας: υποχρεωτικές άδειες, αργίες άνευ αποδοχών, εκ περιτροπής εργασία, απειλές, εξαναγκασμοί στη συμμετοχή των συγκεντρώσεων υπέρ του ΝΑΙ αλλά και οι απολύσεις. Περίοδος κατά την οποία τα επίσημα όργανα του εργατικού κινήματος, όχι μόνο δεν ήταν αντίστοιχα των περιστάσεων, αλλά η ΓΣΕΕ κράτησε εξευτελισμένη στάση, ζητώντας χέρι - χέρι με την εργοδοσία και το εγχώριο σύστημα εξουσίας την απόσυρση του δημοψηφίσματος, την ώρα που δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για να προστατεύσει τους εργαζόμενους από το εργοδοτικό κυνηγητό που υπέστησαν, αποδεικνύοντας ότι το όνομά της είναι μόνο στα χαρτιά υπέρ των εργαζομένων.
Είναι δεδομένο, από τα προηγούμενα, ότι θα πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε μέσο την παρούσα αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική τόσο στον κλάδο όσο και συνολικότερα, που πλήττει το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων και κατά συνέπεια τον κλάδο μας, και να είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας μέχρι τέλους. Η αξία της δουλειάς μας, δεν μπορεί να αποτιμάται με βάση την εκάστοτε κατάσταση της οικονομίας της χώρας, υποτιμώμενη διαρκώς υπό την επίκληση της οικονομικής κρίσης. Στα χρόνια της «ανάπτυξης» ακούγαμε ότι εφόσον οι επιχειρήσεις παίρνουν το ρίσκο των επενδύσεων, πρέπει αντίστοιχα να καρπώνονται και τα υπερκέρδη. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να επωμιστούμε τις ζημιές τους ή τη μείωση των κερδών που δεν μοιραστήκανε ποτέ μαζί μας. Βασικό δίδαγμα των παραπάνω γεγονότων της τελευταίας περιόδου και παρακαταθήκη για το μέλλον των αγώνων είναι η συνειδητοποίηση ότι για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας απαιτείται ευθεία σύγκρουση με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι όπως αυτές συγκεκριμενοποιούνται από το περιοριστικό νομισματικό πλαίσιο της Ευρωζώνης. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι η εκλογική επικράτηση μιας κυβέρνησης με φιλολαϊκό-αριστερό πρόσημο δίχως την παράλληλη ανάπτυξη μαζικού κινήματος από τα κάτω και ελλείψει ενός δυναμικού σχεδίου που να μην περιορίζεται στην αντιπαράθεση λογικών επιχειρημάτων στις κλειστές διαπραγματεύσεις, αλλά να έρχεται και σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, οδηγεί σε ήττα και, συνεπακόλουθα, σε απογοήτευση.
Για την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας
Σε πολύ μεγάλο βαθμό οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος το προηγούμενο διάστημα όρισαν, ως κόμβο της έναρξης μιας αντεπίθεσης των εργαζομένων και επαναθεμελίωσης των δικαιωμάτων μας, την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) (επαναφορά του δικαιώματος προσφυγής στη διαιτησία και δυνατότητα του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας να επιβάλει τις ΣΣΕ στην εργοδοσία). Λόγω και της μεγάλης ανεργίας, που οδήγησε σε ακόμα πιο δυσμενή συσχετισμό στον κλάδο, αλλά και της πολυδιάσπασης των εργασιακών χώρων, η συζήτηση εντός του σωματείου για τη σύμβαση, το προηγούμενο διάστημα, θεώρησε ουσιαστικά δεδομένη τη στοιχειώδη έστω επαναφορά της διαιτησίας. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις, παράλληλα με τη συνέχιση της διεκδίκησης της επαναφοράς των ΣΣΕ από την κυβέρνηση, οφείλουμε να βρούμε νέους τρόπους διεκδίκησης της ΣΣΕ που θα συγκρούονται απευθείας με την εργοδοσία, έχοντας επίγνωση των πραγματικών συσχετισμών στον κλάδο, αλλά προβαίνοντας σε μαχητικές και ταυτόχρονα αποτελεσματικές παρεμβάσεις στην κατεύθυνση αυτή. Διεκδικώντας τη θεμελίωση μιας ΣΣΕ όπως την περιγράφουν οι τελευταίες αποφάσεις του Σωματείου, αλλά και με επικαιροποιημένες αιχμές που θα οπλίζουν τους εργαζόμενους απέναντι στη σημερινή εκ νέου λεηλασία των δικαιωμάτων μας σε διεκδικητικό πλαίσιο τόσο μισθολογικά όσο και θεσμικά (ασφάλιση, ωράριο, άδειες κτλ) και θα καταργούν στην πράξη τις νέες ευέλικτες μορφές εργασίας (voucher κ.α). Σ’ αυτό το πλαίσιο χρειάζεται μαζικός αγώνας και κοινός βηματισμός με τη συμμετοχή όλων των συναδέλφων, και η μέριμνα της διοίκησης που θα προκύψει από τις εκλογές, να ανοίξει αυτόν τον αγώνα και με μορφές συλλογικής συμμετοχής. Να αξιοποιήσουμε τις γνώσεις και την ευρηματικότητα των συναδέλφων, ώστε να μπορέσουμε να χτυπήσουμε, ειδικά τις μεγάλες εργοδοτικές ενώσεις, εκεί που τους πονάει, και να μην περιμένουμε ότι θα μας παραχωρήσουν δικαιώματα όσο εύκολα συνέβαινε τις "χρυσές εποχές" του ελληνικού κατασκευαστικού κλάδου, χωρίς να τους κοστίσει η παρέμβασή μας.
Ασφαλιστικό
Όσον αφορά τον κλάδο μας, χαρακτηριστικό παράδειγμα της σφοδρότητας των νέων μέτρων είναι και η κατάργηση της δυνατότητας επιλογής ασφαλιστικής κατηγορίας και των άλλων ευνοϊκών διατάξεων που θεσπίστηκαν στην θητεία της προηγούμενης συγκυβέρνησης (Ν. 4331/2015) (ρύθμιση-«ασπιρίνη» που δεν έλυνε το πρόβλημα, αλλά παρείχε μια μικρή ανακούφιση σε πολλούς συναδέλφους). Αλλαγή που πλήττει και τους μισθωτούς συναδέλφους με υποκρυπτόμενη σχέση εργασίας (voucher-μπλοκάκια κλπ) που πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Θα πρέπει και το επόμενο διάστημα να συμβάλλουμε στη διατήρηση των χαμηλότερων εισφορών για όσους πρόλαβαν να εισαχθούν στη ρύθμιση, διδασκόμενοι από την επιτυχία των κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος στον κλάδο των μηχανικών, που κατόρθωσαν να μπλοκάρουν για σημαντικό χρονικό διάστημα τις αυξήσεις των εισφορών, μέσα από το συντονισμό των σωματείων του κλάδου αλλά και της Ανοιχτής Συνέλευσης Μηχανικών.
Όσον αφορά το ασφαλιστικό ευρύτερα, προβλέπονται σαρωτικές αλλαγές στη βάση της συμφωνίας της κυβέρνησης με τους δανειστές. Διαφαίνεται η μείωση των συντάξεων ακόμα και κάτω των 1000 ευρώ, η επαναφορά των ποινικών διώξεων για χαμηλοοφειλέτες ΟΑΕΕ και ΕΤΑΑ, η εγκαθίδρυση ενός ανταποδοτικού-κεφαλαιοποιητικού συστήματος, με διασφαλισμένη(;) μια βασική σύνταξη των 360 ευρώ, και σύνδεση εισφορών -παροχών με δυσμενέστερους όρους (ουσιαστικά το κράτος εγγυάται μόνο τη βασική σύνταξη και το υπόλοιπο κομμάτι εξαρτάται από τη εισφοροδοτική ικανότητα των ασφαλισμένων η οποία είναι ισχνότατη με τα τεράστια ποσοστά ανεργίας που υπάρχουν). Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η δαπάνη για την κοινωνική ασφάλιση μεταφέρεται στο άτομο - ασφαλισμένο με μεγάλη μείωση των υποχρεώσεων του κράτους και του ιδιώτη-εργοδότη. Η αντίληψη αυτή εδράζεται όχι μόνο στην επιδίωξη αλλαγής των σχέσεων συμφερόντων σε βάρος της εργασίας που αποτελεί μια διαχρονική επιδίωξη του κεφαλαίου, αλλά συνάμα αποτελεί μια παραδοχή αδυναμίας του σημερινού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού να διασφαλίσει ένα βιώσιμο μέλλον στο ασφαλιστικό σύστημα, σε επίπεδο στοιχειωδώς βιώσιμο για τους ασφαλισμένους.
Το σωματείο θα πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα το επόμενο διάστημα, τόσο στις επί μέρους προσπάθειες να αποτραπεί η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση στον κλάδο, που θα γίνει με όρους ισοπεδωτικής ενοποίησης των ταμείων προς το χειρότερο και υφαρπαγής των αποθεματικών τους, διαχωριζόμενο όμως σαφώς από λογικές ελίτ και επαγγελματικών ταμείων, αλλά κυρίως στο συνολικότερο αγώνα όλων των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των φτωχότερων για να μην γίνουν η κοινωνική ασφάλιση, η περίθαλψη και οι συντάξεις, μακρινές αναμνήσεις.
Τράπεζα Αττικής
Ειδικά για τις ειδικότητες των μηχανικών που ασφαλίζονται στο ΤΣΜΕΔΕ, το ασφαλιστικό διαπλέκεται και με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, που ανακεφαλαιοποιούνται ξανά "για τελευταία φορά μέχρι την επόμενη" με τα χρήματα του ελληνικού λαού, χωρίς να έχουνε περάσει ποτέ πραγματικά σε δημόσιο έλεγχο, και την μακρά ιστορία της τράπεζας Αττικής. Η εμπλοκή του ΤΣΜΕΔΕ στην τράπεζα Αττικής έχει αποδειχθεί καταστροφική για τα αποθεματικά του ΤΣΜΕΔΕ, αφού έχουν μπει ήδη 400 εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα, και τώρα καλείται να καλύψει σημαντικό ποσό και στη νέα ανακεφαλαιοποίηση, ποσόπου θα κυμανθεί μεταξύ 254 εκατ. ευρώ και 381 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που τα αποθεματικά του ταμείου έχουν υποστεί και το επιπλέον κούρεμα των 2 δις του PSI, και ενώ και το δημόσιο οφείλει στο ταμείο εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Διαφωνούμε με το να τοποθετηθεί έστω και ένα ευρώ επιπλέον από τα χρήματά μας, τα χρήματα των ασφαλισμένων σε οποιαδήποτε πιθανή ανακεφαλαιοποίηση. Το ταμείο θα πρέπει να απεμπλακεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα από την τράπεζα Αττικής, με τη μέγιστη δυνατή προστασία και ανάκτηση των χαμένων αποθεματικών του.
Δεν μας είναι αδιάφορη η πιθανή ιδιωτικοποίηση της τράπεζας Αττικής. Δεν μας είναι αδιάφορη για τον ίδιο λόγο που καταγγείλαμε το ξεπούλημα των πρώην κρατικών τραπεζών (ΤΤ,Αγροτική), αλλά και την κοροϊδία σε βάρος ελληνικού λαού που με τα χρήματά του ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι μεγάλες τράπεζες και στη συνέχεια χαρίστηκαν προκλητικά πίσω στον Σάλλα, τον Λάτση και τους ομοίους τους. Δε θέλουμε "επενδυτές", κοράκια και "fund" να πάρουν την τράπεζα για ψίχουλα, και για το λόγο αυτό θεωρούμε προοδευτικό το αίτημα για την κρατικοποίηση της τράπεζας όπως και όλων των τραπεζών με αποζημίωση του ταμείου, προκειμένου να προστατευτούν στο μέγιστο τα χρήματα των ασφαλισμένων και των εργαζόμενων μηχανικών.
Για τη λειτουργία και τη δουλειά του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών
Αναφερθήκαμε ήδη στην ανάγκη να ανοίξει το σωματείο τη δουλειά για τη διεκδίκηση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, ώστε μέσα από τη συλλογικότητα να γίνουμε πιο μαζικοί, ευρηματικοί, αποτελεσματικοί. Αναφερθήκαμε και στους αγώνες που δόθηκαν με ευρύτερα τμήματα του τεχνικού κλάδου, με πίεση και στους επίσημους φορείς του στο μέτωπο του ασφαλιστικού. Θεωρούμε ότι και η παρέμβαση του Σωματείου τα τελευταία 2 χρόνια, διδάσκει για το πώς θα πρέπει να κινηθούμε, πιο αποτελεσματικά. Τόσο η νικηφόρα μάχη για την απόλυση της εγκύου συναδέλφου από τη MIGATO, όπως και η απεργιακή φρουρά στη ΜΕΤΚΑ μετά την απόλυση συναδέλφου από εργοτάξιο, από τις πιο εμφατικές παρεμβάσεις του σωματείου την τελευταία διετία, δείχνουν ότι μπορούμε να πάρουμε όλοι την υπόθεση των μαχών στα χέρια μας.
Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει το Σωματείο να μαζικοποιηθεί και να λειτουργεί με πιο ανοιχτό τρόπο. Αυτά όμως δεν μπορούν να μένουν στις διακηρύξεις. Χρειάζεται σχεδιασμός και αντίστοιχες πρωτοβουλίες και καμπάνιες. Επίσης, οι αποφάσεις θα πρέπει να υλοποιούνται από ανοιχτές επιτροπές, ενώ θα μπορούσαν να συγκροτούνται και επιτροπές για ειδικά θέματα, όπως επιχειρήθηκε να γίνει με τα voucher, αλλά δεν προχώρησε. Αντίστοιχες πρωτοβουλίες πρέπει να παρθούν ειδικά για τους ανέργους. Δεν μπορούμε, στη βάση αυτή, να μην ασκήσουμε κριτική στην Αριστερή Πρωτοβουλία Τεχνικών, που ως πλειοψηφία, δεν κινήθηκε σε μια λογική ανοίγματος του Σωματείου, υλοποίησης μιας καμπάνιας εγγραφών, παρά τις επανειλημμένες προτάσεις, και διεύρυνσης των εργαζόμενων συναδέλφων που λαμβάνουν μέρος σε εξορμήσεις σε εργασιακούς χώρους. Δεν μπορούμε επίσης να μην επισημάνουμε την σημαντική καθυστέρηση έκδοσης ανακοινώσεων για περιστατικά σε εργασιακούς χώρους, όταν η ΕΣΑΚ είχε πρόβλημα με τις ανακοινώσεις, και παρότι αυτό δεν συνέβαινε όταν οι ανακοινώσεις έρχονταν με πρωτοβουλία της Αριστερής Πρωτοβουλίας (η οποία είχε και αυτοδυναμία στο Διοικητικό Συμβούλιο). Η κριτική αυτή, δεν γίνεται σε πλαίσια "αριστερού εμφυλίου" αλλά για να λειτουργήσει προωθητικά για το ίδιο το Σωματείο το επόμενο διάστημα.
Δεν μπορούμε όμως να είμαστε το ίδιο επιεικής με την ΕΣΑΚ. Μια παράταξη που αντιμετώπισε ως κομματικά ακροατήρια τις γενικές συνελεύσεις του Σωματείου, υπερπολιτικοποιούσε διαρκώς τη συζήτηση, με υπερεπαναστατικές υποτίθεται αναλύσεις, που λίγο άγγιζαν τα καθημερινά προβλήματα των συναδέλφων, με μια συμπεριφορά που καθιστά τη συνέλευση αντιπαραγωγική για το σχεδιασμό της δουλειάς του σωματείου, και καθόλου οικεία για συναδέλφους που θέλουν να συζητήσουν για τα προβλήματα στους χώρους δουλειάς τους και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. Ταυτόχρονα, διαφωνούσε στην έκδοση ανακοινώσεων από το Διοικητικό Συμβούλιο, ακόμα και για τα πιο απλά ζητήματα, όταν αυτές δεν θύμιζαν το πλαίσιο του ΚΚΕ, και αντιμετώπισε κατά το συμφέρον της τη διαδικασία εγγραφών στο σωματείο, επιχειρηματολογώντας στα σοβαρά γιατί άνεργοι συνάδελφοι δεν μπορούν να συμμετέχουν στο σωματείο, αν δεν έχουν προϋπηρεσία.
Εντός του πλαισίου της αποτίμησης της προηγούμενης περιόδου, αποτιμούμε και το τι καταφέραμε τη βδομάδα του δημοψηφίσματος. Παρά την συνολικότερη αγωνιστική παρουσία του σωματείου, και τη δυνατότητα που είχε να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει στους εργασιακούς χώρους, δεν κατορθώθηκε εκείνη τη βδομάδα να είμαστε αντίστοιχοι των περιστάσεων και να προστατεύσουμε τους συναδέλφους από τις επιθέσεις, αν και είναι αλήθεια πως όσα συνέβαιναν ήταν άνευ προηγουμένου, και δεν ήταν δυνατό να αντιμετωπιστούν σε έναν κλάδο μοναχά. Θα πρέπει όμως και αυτή η εμπειρία να μας διδάξει για το μέλλον, να συγκροτήσουμε μηχανισμούς για τέτοιες καταστάσεις "έκτακτης ανάγκης" που θα χρειαστεί να έχουμε πολύ αναβαθμισμένη παρουσία.
Για έναν νέο, υγιή συντονισμό του εργατικού κινήματος
Με τη δεδομένη ανυπαρξία ως χυδαία- στο δημοψήφισμα - παρουσία της ΓΣΕΕ, και την γενικότερη κατάπτωση του συνδικαλισμού στα μάτια των εργαζομένων, χρειάζεται μια αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος σε νέες βάσεις. Οι εμπειρίες προηγούμενων ετών, ακόμα και πριν τη δικτατορία, αλλά και πιο πρόσφατα, δείχνουν ότι όταν οι ηγεσίες βρίσκονται σε αυτή την τραγική κατάσταση, ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος κοινού βηματισμού των εργαζομένων, χωρίς να επιχειρεί να τους συσπειρώσει σε μια κομματική, κατά προτεραιότητα, βάση, με διαχωριστικές λογικές, όπως κάνει το ΠΑΜΕ. Θα πρέπει επομένως να επιχειρήσουμε το Σωματείο να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν κατεύθυνση.
Για έναν συντονισμό σωματείων όμως, και όχι μόνο διοικητικών συμβουλίων, ή ακόμα χειρότερα πολιτικών δυνάμεων που θα προσπαθούν να λύσουν τις πολιτικές τους διαφορές μέσω των σωματείων ή να επιβάλλουν σε τμήματα του εργατικού κινήματος μια ευρύτερη πολιτική ταυτότητα, κατεύθυνση προς την οποία ρέπει η Αριστερή Πρωτοβουλία. Έναν συντονισμό που να χωράει και να βάζει σε κίνηση πραγματικά τους εργαζόμενους, τόσο αυτούς που ανήκουν σε σωματεία που είναι σε αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά και αυτούς που ανήκουν σε σωματεία με πιο δύσκολη εσωτερική κατάσταση. Μια τέτοια διαδικασία, που θα φέρνει κοντά και εργαζομένους διαφορετικών κλάδων, από τα κάτω, μπορεί να βάλει τις βάσεις για την ανασυγκρότηση και μια νέα πορεία του εργατικού κινήματος, ειδικά μπροστά στην τεράστια μάχη που θα δοθεί στο ασφαλιστικό, αλλά και στο ανοιχτό μέτωπο της κατοχύρωσης των συλλογικών συμβάσεων. Ο συντονισμός των σωματείων στον κλάδο, επιχειρησιακών και κλαδικών, όπως έγινε ένα τελευταίο διάστημα, επίσης μπορεί να αποτελέσει όπλο για τη διεκδίκηση επί μέρους αιτημάτων, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι δεν θα πρέπει να μένει εντός του Σωματείου μας σε επίπεδο συνεννοήσεων του ΔΣ, πόσο μάλλον μιας παράταξης.
Γιατί Ριζοσπαστικός Χώρος Τεχνικών - Συνεργασία Αριστερών Τεχνικών
Οι επικείμενες εκλογές στο Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών αποτελούν για εμάς πρόκληση για τη διαμόρφωση των όρων αντίστασης απέναντι στο μονόδρομο των μνημονίων. Για το λόγο αυτό, ως Ριζοσπαστικός Χώρος Τεχνικών απευθύναμε ενόψει των εκλογών του Σωματείου, ενωτικό κάλεσμα σε εκείνους τους συναδέλφους και σε εκείνα τα σχήματα στο σωματείο που από κοινού έχουμε αναδείξει την κινηματική διάσταση στις διεκδικήσεις μας, για τη συγκρότηση ενός μετώπου, με στόχο την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνικής λογικής. Σε αυτό το κάλεσμα ανταποκρίθηκαν συνάδελφοι, που πέρα από τις μικρές ή μεγαλύτερες πολιτικές διαφορές μας, κατανοούν το πεδίο που υπάρχει για κοινή δράση και έκφραση στο σωματείομε τον Ριζοσπαστικό Χώρο Τεχνικών και γι αυτό κατεβαίνουμε μαζί με τη Συνεργασία Αριστερών Τεχνικών. Η σύμπραξη αυτή ευελπιστούμε ότι αποτελεί ένα πρώτο κρίσιμο βήμα στην κατεύθυνση ενός ευρύχωρου, ταξικού, δημοκρατικού και αγωνιστικού μετώπου στον κλάδο και όχι μόνο.
Απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας, μόνο η συγκρότηση μετώπου των εργαζομένων, η οποία θέλει να αποτρέψει την καταστροφή, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ένα εργατικό κίνημα που θα δώσει διέξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων. Ήμασταν παρόντες και παρούσες στις μικρές και μεγάλες μάχες του Σωματείου. Επιχειρήσαμε να λειτουργήσει το σωματείο πιο ανοιχτά, να βάλει περισσότερους συναδέλφους σε κίνηση, και να μην αναλώνεται σε απογειωμένες εσωτερικές συζητήσεις που λίγο αγγίζουν τους εργαζόμενους στον κλάδο. Θα συνεχίσουμε, ακόμα πιο δυναμικά, με την εμπειρία της προηγούμενης διετίας, ενάντια στις λογικές της ανάθεσης και της περιχαράκωσης, επιμένοντας: Οι λύσεις στα προβλήματά μας βρίσκονται στους αγώνες. Και οι αγώνες είναι στο χέρι μας.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
Εδώ η Εκλογική Διακήρυξη σε μορφή |doc|
ergasianet.gr