Του ΜΑΝΩΛΗ ΝΤΟΥΝΤΟΥΝΑΚΗ*
Για τρίτη φορά η χώρα μας υπογράφει «μνημόνιο» ενώ ξέρει ότι δεν μπορεί να το εφαρμόσει, και το θεωρεί ακατάλληλη θεραπεία για τα χρόνια, όντως, προβλήματα της. Από τη πλευρά τους οι δανειστές, επιδιώκουν τόσο να πληρωθούν τοις μετρητοίς αγοράζοντας σχεδόν δωρεάν τις υποδομές της χώρας όσο και στο να συνεχίσουν να ελέγχουν τη χώρα όταν θα πτωχεύσει εντός του ευρώ.

Αν, μετα τα δυο πρώτα μνημόνια, η Ελλάδα μοιάζει με χώρα μετα από πόλεμο, μετα το τέλος του μνημονίου της «αριστεράς», ακόμα και αν έχουμε κατορθώσει να μείνουμε στην «αργή» ταχύτητα του ευρώ, η Ελλάδα θα θυμίζει την Ελλάδα του 1950. Φτωχοποιημένος λαός, μεγάλη ανεργία & μετανάστευση, πολλές επενδυτικές ευκαιρίες και έντονη ανισοκατανομή του πλούτου σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας.

Στρατηγικός στόχος του 3ου μνημονίου, όπως και στην εποχή Σημίτη, η μείωση του ενεργού πληθυσμού που ασχολείται αποκλειστικά με το πρωτογενή τομέα και η εγκατάλειψη της υπαίθρου.
Οι συνέπειες του, θα είναι πολύ βαριές σε όλους τους τομείς. Όμως, παραγωγικοί τομείς, όπως ο πρωτογενής τομέας, έπρεπε να τύχουν ιδιαίτερης προσοχής και προφύλαξης από τη διαπραγματευτική μας ομάδα. Χρειαζόμαστε, ως χώρα, έναν πρωτογενή τομέα που θα συμβάλλει καθοριστικά στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, και δυστυχώς το μνημόνιο μας οδηγεί στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, που δε μπορεί να διορθωθεί με τα όποια αντισταθμιστικά μέτρα επιτρέπουν τα φτωχά οικονομικά της χώρας. Τα μέτρα αποτελούν την οριστική ταφόπλακα στην πρόσφατη «άνοιξη» της ελληνικής γεωργίας, που ήρθε ως αποτέλεσμα της φτωχοποίησης της αστικής τάξης και την αναγκαστική στροφή στο πρωτογενή τομέα, ως συνέπεια των δυο πρώτων μνημονίων.

Μοιραίος άνθρωπος, σχεδόν τραγική φιγούρα, αποδεικνύεται ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός κ. Αποστόλου. Αφού, όπως γράφτηκε ενημέρωσε, πλημμελώς τη διαπραγματευτική μας ομάδα, εμφανίζεται στα «μίντια» να υπερασπίζεται, τη συμφωνία και να δηλώνει περίχαρης πως σώθηκαν, άραγε από τι, οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Έρχεται φοροκαταιγίδα και για τους αγρότες που αντιμετωπίζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες, που προσφέρουν υπηρεσίες ενώ παράγουν πλούτο και προϊόντα, θα φορολογούνται με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ, θα ισχύσει προκαταβολή φόρου 100%, οι ασφαλιστικές εισφορές στον ΟΓΑ θα τριπλασιαστούν, οι επιδοτήσεις και αποζημιώσεις θα φορολογούνται κανονικά ως εισόδημα, η επιδότηση του πετρελαίου κίνησης θα καταργηθεί, αυξάνεται η τιμή του αγροτικού ρεύματος και ο Φ.Π.Α πολλών αγροτικών εφοδίων αυξάνεται στο 23% από 13%.

Παράλληλα, από το πακέτο «Γιούνκερ» δεν προβλέπεται ούτε ένα ευρώ με τελικό αποδέκτη το φτωχό αγρότη ή κτηνοτρόφο. Τα όποια λίγα χρήματα δοθούν στον πρωτογενή τομέα θα αφορούν μόνο μεταποιητικές μονάδες προϊόντων του πρωτογενή τομέα, ενώ οι υπάρχουσες ιδιωτικές υπολειτουργούν, και συχνά κερδοσκοπούν σε βάρος της αγροτιάς, ανεβάζοντας τις τιμές στο ράφι και φοροδιαφεύγοντας ασύστολα με εικονικά τιμολόγια. Δε θα δοθεί ούτε ένα επιπλέον ευρώ στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, δεν θα προωθηθεί καμία δυναμική καλλιέργεια.

Ο πρωτογενής τομέας έχει ανάγκη από επαρκή προνομιακή χρηματοδότηση από μια δημόσιου χαρακτήρα τράπεζα, από νέους ανθρώπους μορφωμένους που θα στραφούν σε καινοτόμες καλλιέργειες, την υποβοήθηση ομαδικών προσπαθειών, τόσο στη παραγωγή όσο και στην εμπορία – μεταποίηση. Παράλληλα, χρειάζεται στήριξη με ανθρώπινους πόρους, όπως με ερευνητικά Ινστιτούτα προσανατολισμένα στη Γεωργία και επαρκώς στελεχωμένες τοπικές διευθύνσεις γεωργίας. Χρειαζόμαστε πολιτικές αποφάσεις όπως αυτή του κ. Λαφαζάνη για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, που θα προωθούν τα συμφέροντα της χώρας και στο πρωτογενή τομέα. Χρειάζεται αγροτική πολιτική και πάνω από όλα πόροι για να υπάρξει αγροτική ανάπτυξη. Υπάρχουν σημαντικά περιθώρια αύξησης της αγροτικής παράγωγης και αύξησης των εξαγωγών τόσο σε υφιστάμενες καλλιέργειες όσο και σε νέες δυναμικές καλλιέργειες.

Είναι επιβεβλημένο όσοι πολιτικά ανήκουν στον «αριστερό» χώρο, ιδιαίτερα στον «αριστερόστροφο» ΣΥΡΙΖΑ, να απεμπλακούν από τις κυβερνητικές επιλογές και να αντιμετωπίσουν τη κυβέρνηση ως αυτό που είναι, - μια κυβέρνηση με δεξιά πολιτική και νεοφιλελεύθερη ατζέντα- , και να αρνηθούν να μετατραπούν σε «αριστερό» δεκανίκι της. Οφείλουμε να αντισταθούμε ενεργά στο 3ο μνημόνιο, να το καταγγείλουμε και να προτείνουμε, πέρα από το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή, μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας που θα βασίζεται κύρια στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012. Το οφείλουμε στην αριστερά, στα παιδιά μας, στην Ελλάδα.

*Ο Μανώλης Ντουντουνάκης είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός (ΕΜΠ) και υποψήφιος Διδάκτορας στο Πολυτεχνείο Κρήτης.




πηγή:iskra.gr