Ο "Λυγμός του θηρίου" από την Κέλλυ Βουδούρη

Στίχοι: Θοδωρής Τσάτσος

Μουσική: Θοδωρής Τσάτσος και Δημήτρης Ιλεμόσογλου

Η νέα τραγουδίστρια Κέλλυ Βουδούρη μας παρουσιάζει το καινούργιο τραγούδι "Ο λυγμός του θηρίου ", σε στίχους του Θοδωρή Τσάτσου και μουσική του ίδιου και του Δημήτρη Ιλεμόσογλου. Πρόκειται για τη συμμετοχή της Κέλλυς Βουδούρη στο album του Θοδωρή Τσάτσου με τίτλο «Εξωγήινος».

Ένα τραγούδι, βαθιά συγκινητικό και ταυτόχρονα δυναμικό, με την ενορχηστρωτική ματιά του Δημήτρη Ιλεμόσογλου και την ταιριαστή ερμηνεία της Κέλλυς.

Παίζουν οι μουσικοί Φώτης Σιώτας (βιολί), Δημήτρης Τσεκούρας (κοντραμπάσο και λούπες), Γιάννης Ριζόπουλος (κρουστά), Στέλιος Προεστάκης (πιάνο) και Δημήτρης Ιλεμόσογλου (κιθάρες).  Η ηχογράφηση και η μίξη έγιναν από τον Δημήτρη Τσεκούρας (Riot Studio) ενώ ο Δημήτρης Σίντος έκανε το mastering. 

Λίγα λόγια για την Κέλλυ Βουδούρη 

Η Κέλλυ είναι μια τραγουδίστρια με επιρροές κυρίως από την έντεχνη-λαϊκή και ροκ ελληνική μουσική. Έχει πολυετή διαδρομή σε ζωντανές εμφανίσεις από μικρές σκηνές μέχρι μεγάλες συναυλίες. To 2017 εκπροσωπώντας την ομάδα του Κώστα Μακεδόνα έφτασε έως τον τελικό του “The rising star” και την επόμενη χρονιά περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα μαζί του.

Αυτή την χρονιά πραγματοποιεί κοινές εμφανίσεις με τον Θοδωρή Τσάτσο αλλά και με τους Museekers, μια μπάντα που αναζητά νέους μουσικούς δρόμους μέσα από κλασικά, μοντέρνα, ροκ, ποπ και παραδοσιακά μουσικά μονοπάτια.

Στίχοι:

Ένα τραγούδι που ‘χει λίγο κι από σένα
πιάνω να αρχίσω μήπως έτσι ξεχαστώ
στα μονοπάτια μου θα φτάσω τα κρυμμένα
από τα λάθη μου να βρω το πιο σωστό

Τη δύναμη μου τη σπατάλησα σε μάχες
για όσα πόθησα και τα ‘χα στερηθεί
να ‘σουν εδώ και λίγη αγάπη μόνο να ‘χες
δώρο ιερό σε μια ζωή που σε ποθεί.

Δεν είναι που δεν το μπορεί πια η καρδιά να συγχωρεί
δεν είναι πως δε νοσταλγώ πια τα παιχνίδια
μα είναι μόνο πως πονά κάθε φορά που ο νους γυρνά
να μου θυμίζει πως ξανάζησα τα ίδια

Δεν είναι που δεν το μπορεί πια η καρδιά να συγχωρεί
δεν είναι πως δεν τ ‘αγαπώ πια τα ταξίδια
είναι μονάχα που πονά κάθε φορά που ο νους ξεχνά
να μου θυμίζει πως ξανάζησα τα ίδια

Ένα σκοτάδι που ‘χει λίγο κι από σένα
γεύση πικρή απ' του ποτού τη συντροφιά
δε θέλω απόψε χέρι φιλικό κανένα
κρύβει κι η απόγνωση μιαν άγρια ομορφιά

Και όπως τη σιωπή θα κόβει η φωνή μου
κι η νύχτα βάλσαμο θα στάζει στις πληγές
θα ανασταίνεται ξανά η εμμονή μου
για νέες μάχες κι άλλες άτακτες φυγές