"Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας" παράταση παραστάσεων μέχρι και τις 5 Απριλίου 2015
Μετά τον πρώτο επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων, η παράσταση Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας συνεχίζεται στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων για 8 επιπλέον παραστάσεις.
Παράταση παραστάσεων μέχρι και τις 5 Απριλίου 2015
|κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:00 | Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων |
γενική είσοδος : 10 € | φοιτητικό : 8 € | κάρτα ανεργίας, κάρτα ΣΕΗ : 5 €
Η Χρύσα Καψούλη παρουσιάζει τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη: μια spoken word performance βασισμένη σε ένα μονόπρακτο βαθιά ανθρώπινο, που ανατρέπει το μύθο της Κασσάνδρας, ταξιδεύοντας το πρόσωπό της στο σήμερα.
Μια άρια για τον έρωτα…
Αν η Βίβλος είναι το Ευαγγέλιο του Θεού, Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα μικρό θεατρικό Ευαγγέλιο του ανθρώπου. Ένα «αντί-Ευαγγέλιο» του έρωτα, όπου το π. Χ(ριστού) αντικαθίσταται από το π. Έ(ρωτος) και το μ. Χ(ριστόν) από το μ. Έ(ρωτα).
«Έτσι ακριβώς κινείται τώρα πια ο κόσμος.»
Η Κασσάνδρα του Δημήτρη Δημητριάδη είναι ένα πρόσωπο που δεν ευαγγελίζεται καταστροφές. Αντιθέτως. Ευαγγελίζεται την επικράτηση του έρωτα και την επερχόμενη αυτοκρατορία του πόθου.
«...η Κασσάνδρα διακηρύσσει την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου...» δηλώνει αφοπλιστικά ο Δημητριάδης, παρέχοντάς μας εξ αρχής το κλειδί του έργου.
«Κινήσεις ασυγκράτητες κοφτές όπως βγαίνουν και πετιούνται όπου νά ναι σαν για να μη φορεθούν ποτέ ξανά περιττά και άχρηστα τα ρούχα τρελαμένων εραστών που επείγονται να φανερώσουν ολόγυμνα τα σώματά τους και να παρθούν ο ένας απ’ τον άλλον μέσα στην άσκεπτη συναρπαγή τους.»
Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας ερμηνεύεται από την ηθοποιό και σκηνοθέτη Χρύσα Καψούλη, που φανερώνει την αγιότητα του σώματος σε μια «επί σκηνής» παραληρηματική γέννηση ενός άλλου κόσμου μέσω του γλωσσικού σύμπαντος του Δημητριάδη.
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην 3η Συνάντηση νέων δημιουργών που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της XIV Διεθνούς συνάντησης αρχαίου δράματος στο Υπαίθριο Θέατρο (2η Σκηνή) των Δελφών (10/7/2009) και στα 44α Δημήτρια Θεσσαλονίκης (16-18/10/2009).
Στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην πλήρη του μορφή.
_______________________________________________________________
συντελεστές
κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης | σκηνοθεσία, ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη | μουσική σύνθεση: Μιχάλης Δέλτα |
κοστούμι, visual design: Αντώνης Βολανάκης
| σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη | βίντεο: Μύρνα Τσάπα | θεατρολόγος, βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά | διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας | παραγωγή: DameBlanche| επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης (τηλ. 210.95.83.571 / email : kokolakispr@gmail.com)
_________________________________________________________________
O Δημήτρης Δημητριάδης για τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας
Η Κασσάνδρα είναι το πρόπλασμα τής ξένης, όχι μόνο γιατί είναι Ασιάτισσα, έστω Μικρασιάτισσα, αλλά κι επειδή η μαντική της ιδιότητα την τοποθετεί αυτομάτως σ’ ένα άλλο επίπεδο, κυρίως την θέτει απέναντι στους άλλους στους οποίους απευθύνει τις προβλέψεις της. Στο πρόσωπό της συναιρείται το πρόβλημα τής καταγωγής και της γλώσσας, στοιχεία και τα δύο καθοριστικά για την αποδοχή και την ένταξη.
Στον «Ευαγγελισμό», αυτά τα δύο στοιχεία δοκιμάζονται ριζικά από την ανατρεπτική δύναμη τού πόθου. Εδώ, η Κασσάνδρα αναλαμβάνει η ίδια την διαπραγμάτευση τού προσωπικού της μύθου, που την θέλει ανέραστη και εχθρική προς την ερωτική προσφορά, και ανασκευάζει άρδην την γνωστή και καθιερωμένη εικόνα της. Γίνεται το αντίθετό της.
Απευθυνόμενη και πάλι προς όλους, αφηγείται την μεταστροφή της και τους λόγους που την οδήγησαν σ’ αυτήν. Η απόρριψη τού έρωτα που ένιωθε ο Απόλλων γι’ αυτήν, απόρριψη για την οποία εκείνος την καταράστηκε να προλέγει την αλήθεια αλλά να μην γίνεται από κανέναν πιστευτή, διακόπτεται και αντικαθίσταται από την απόλυτη παράδοση στο ερωτικό πάθος τού άντρα που, με την ανταπόκριση αυτή, την κάνει γυναίκα, αλλά κι από το γεγονός ότι τώρα πια, χάρις στην αποδοχή τού πόθου και στην ανταπόδοσή του, ό,τι λέει γίνεται από όλους πιστευτό.
Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην Κασσάνδρα, παίρνει, μέσα από τα λόγια της κι από τον τρόπο με τον οποίο αφηγείται την μεταστροφή της, πολύ ευρύτερες διαστάσεις : γίνεται μία παράφορη εξαγγελία υπέρ τής ερωτικής προσφοράς στην οποία η Κασσάνδρα αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο για την επίτευξη μιάς ριζικής τομής. Η ιστορία τής ανθρωπότητας χωρίζεται σ’ ένα πριν την προσφορά και σ’ ένα μετά απ’ αυτήν.
Το προσωπικό πριν της Κασσάνδρας είναι το πριν όλων των ανθρώπων, και το προσωπικό της μετά είναι το μετά όλων των ανθρώπων. Το καταδικασμένο πριν και το αναγεννητικό μετά γίνονται, μέσα από τον ενθουσιώδη μονόλογό της, τα δύο άκρα όπου ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βρεθεί αλλά και όπου μπορεί να επιλέξει ποιο από τα δύο θα ακολουθήσει, αφού πρόκειται πάντα για θέμα προσωπικής επιλογής και όχι έξωθεν καταναγκασμού.
Με την φρενήρη αφήγησή της η Κασσάνδρα καταρρίπτει όλες τις δεσμεύσεις τού παρελθόντος αποκαλύπτοντάς τες αποτυχημένες, και διακηρύσσει, ως φλεγόμενη συνήγορος, την ολική επικράτηση τής προσφοράς και τής αποδοχής του πόθου στην ζωή τού κάθε ανθρώπου.
Δημήτρης Δημητριάδης
20.4.2009
_________________________________________________________________
Χρύσα Καψούλη - βιογραφικό σημείωμα
Είναι απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη και της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε σπουδές θεάτρου, φωνής και κίνησης στην Freie Universitát του Βερολίνου. Εργάζεται ως ηθοποιός από το 1982. Μετά από πρόσκληση του Μ. Βολανάκη, άρχισε να συνεργάζεται με το ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες (Μιχαήλ Μαρμαρινό, Ανδρέα Βουτσινά, Γιάννη Ρήγα, Βασίλη Παπαβασιλείου, Εύρη Γαβριηλίδη, Νίκο Χουρμουζιάδη, Σωτήρη Χατζάκη...), ερμήνευσε ρόλους όπως Λούλου (Βέντεκιντ), Οφηλία-Ηλέκτρα (Χαίνερ Μύλλερ), Ίριδα (Αριστοφάνη), Ανίνα (Γκολντόνι), Ορλάντο (Σαίξπηρ), Ξενοδόχα (Κούντερα), Κόμισσα Ελένα (Φον Κλάιστ) και υπήρξε χορογράφος στις Τρωάδες του Ανδρέα Βουτσινά. Το 1998 δημιούργησε την εταιρεία θεάτρου – χορού DameBlanche. Σκηνοθετεί και παίζει: Υλικό Μήδεια (Χάινερ Μύλλερ), Η Γυναίκα της Ζάκυθος (Διονύσιου Σολωμού), Λόλα Βάλλερυ Στάιν (Μαργκερίτ Ντυράς), Ονείρου Οδύσσεια (Άκη Δήμου, Έλενας Πέγκα, κ.ά.), Οι Γάτες έχουν Επτά Ζωές (Τζένυ Έρπενμπεκ), Οδυσσέας – Ιθάκη – Όμηρος (Δημήτρη Δημητριάδη), Ιουδίθ (Χάουαρντ Μπάρκερ) και Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας (Δ. Δημητριάδη), έργο με το οποίο συμμετείχε στην ΧIV Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος Δελφών, (Ιούλιος 2009) και στα 44α Δημήτρια (Θεσσαλονίκη 2009). Τον Νοέμβριο του 2010 παρουσίασε την Ιουδίθ στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο του τριπτύχου Παράσταση-Συζήτηση-Έκθεση “Συνομιλώντας με τον Barker”. Την περίοδο 2011 - 2012 παρουσίασε την παράσταση Lulu Α’ και Β’ Σχεδίασμα (Φρανκ Βέντεκιντ) στο Booze Cooperativa και στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η εταιρεία DameBlanche επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού από το 2006. Συνεργάστηκε με τους: Μ. Lohman (Βιέννη), Tilo Crigar (Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσα 97), Αττίλα Ρέτλυ, Δημήτρη Καμαρωτό και Μιχάλη Δέλτα. Εκτός Dameblanche, έχει πρωταγωνιστήσει σε παραγωγές όπως Δεύτερη Λύση (σκην. Αλεξάνδρας Παπαγεωργίου, Θέατρο του Νέου Κόσμου) και είχε τον ομώνυμο ρόλο στη Γυναίκα του Γκόρκι σε κείμενο και σκηνοθεσία της Έλενας Πέγκα (Κινητήρας Studio, 2011). Δίδαξε υποκριτική (1987-1994) στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, στο μεταπτυχιακό του Αγγλικού Τμήματος του ΑΠΘ, στο Δημοτικό Θέατρο Καβάλας καθώς και σε σεμινάρια που διοργανώνει η DameBlanche σε συνεργασία με το Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe Θεσσαλονίκης, την Ανώτερη Σχολή Χορού Αμαλίας Στρινοπούλου και το Study Space (Θεσσαλονίκη). Συνεργάζεται με το θέατρο Χώρα και το Κέντρο Ψυχοθεραπείας μέσω Δράματος και διδάσκει στο Θέατρο των Αλλαγών. Τη θεατρική περίοδο 2012-2013 παρουσίασε τον Επισκέπτη (Τ. Ουίλλιαμς), την Αφροδίτη στον Άδη (Θέατρο στο Λουτρό των Αέρηδων) και Το Δέντρο της Μαρίας Λαϊνά στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου (‘Αναγνώσεις’ της Σίσσυ Παπαθανασίου). Την Θεατρική περίοδο 2013-2014 παρουσίασε Το Δέντρο της Μαρίας Λαϊνά στο Θέατρο Σημείο, Τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας του Δημήτρη Δημητριάδη στην Βιβλιοθήκη Μίνου Βολανάκη, το έργο της Νίνας Ράπη Αγάπη ρε στα πλαίσια του Queer Festival του θεάτρου Εμπρός, τους Μικρούς Μάρτυρες (αποτέλεσμα 3μηνου θεατρικού σεμιναρίου) στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, Μια χειρονομία και το φίλημά της της Άννας Καραμπά στην πλατφόρμα αναγνώσεων σύγχρονων έργων στο Βυρσοδεψείο. Το φθινόπωρο του 2014 παρουσίασε τις Άγριες Νότες στο Φεστιβάλ Σύγχρονου Ελληνικού Έργου στο Αγγέλων Βήμα.
Δημητριάδης Δημήτρης - βιογραφικό σημείωμα
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ’ το 1963 ως το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά, το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Théâtre d’Aubervilliers, στα περίχωρα του Παρισιού.
Το 1978 εκδόθηκε το Πεθαίνω σαν χώρα, το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα Κατάλογοι 1-4 και το 1983 το θεατρικό του έργο Η νέα εκκλησία του αίματος. Ακολούθησαν: Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία (πεζογράφημα), Κατάλογοι 5-8 (1986 - ποιητική ενότητα), Το ύψωμα (1990 - θεατρικό έργο), Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα (1992 - θεατρικό), Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί (1994 - ποιητική ενότητα), Η αρχή της ζωής (1995 - θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή (2000 - θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου), Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι (2000 - ο μονόλογος Λήθη ανέβηκε το 1998 στο Παρίσι, στο Petit Odéon, από τον J.-C. Bailly, το 2001 στο Théâtre de Bobigny από την A. Dimitriadis και το 2002 στο θέατρο Άττις από τον Θ. Τερζόπουλο), Κατάλογοι 10-12 (2002-ποιητική ενότητα), Ανθρωπωδία 1 και Ανθρωπωδία 7 (2002 -Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2003), Διαδικασίες διακανονισμού διαφορών (2003 - θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου που ανέβηκε στον Εξώστη του Θεάτρου του Νότου), κ.ά.
Το γαλλικό θέατρο Odéon έκανε αφιέρωμα στον Δημήτρη Δημητριάδη τη σεζόν 2009-2010 ενώ το 2013 μεγάλο αφιέρωμα έγινε στο θεατρικό του έργο στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην Αθήνα, με παραστάσεις, αναλόγια, παρουσιάσεις και συζητήσεις. Στο φεστιβάλ της Αβινιόν του 2014 παρουσιάστηκε το έργο του Ο κυκλισμός του τετραγώνου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά.
Ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gérard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltès, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευριπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις «Άγρα» που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και, πιο πρόσφατα, με τις εκδόσεις «Σαιξπηρικόν» της Θεσσαλονίκης.
Εργογραφία (έργα στα ελληνικά)
Πολιτισμός: μία κοσμική τραγωδία, 2013
H εκκένωση, 2013
Ο γύρος του κόσμου, 2006
Τόκος, 2010
Φαέθων, 2009
O Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας, 2009
O κυκλισμός του τετραγώνου, 2009
Χρύσιππος, 2008
Το άγγιγμα τού βυθού, 2008
Insenso, 2007
Oμηριάδα, 2007
Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών, 2003
Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι, 2002
Η Ζάλη των ζώων πριν την σφαγή, 2000
Η Αρχή της Ζωής, 1995
Η Άγνωστη Αρμονία του Άλλου Αιώνα, 1993
Το Ύψωμα, 1991
Η Νέα Εκκλησία τού Αίματος, 1983
Πεθαίνω σα χώρα, 1978
Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά, 1968