Οι εξελίξεις στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά, έχουν πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα, και το γαϊτανάκι των επιχειρούμενων ανατροπών, σύρεται από πολύ συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, αν και διατηρεί στο ακέραιο τον πολυπαραγοντικό του χαρακτήρα…

https://www.youtube.com/watch?v=wwzq0jV7DQ8&feature=youtu.be

Ο Νίκος Ιγγλέσης για την ανατομία του χρέους, το εθνικό νόμισμα και την κατεύθυνση της πολιτικής ανατροπής

Η ανατομία του Δημοσίου χρέους - Πρωτογενές και δημοσιονομικό πλεόνασμα - Οι συνέπειες της μετατροπής του Δημοσίου χρέους, από χρέος σε δραχμές σε χρέος σε ευρώ δηλαδή σε συνάλλαγμα - Ο χαρακτήρας της πολιτικής αλλαγής και το περιεχόμενος της άλλης οικονομικής πολιτικής.

40^η εκπομπή "τα πρακτοράκΗα" - ΕΡΤopen 2 Μαΐου 2018.

Συνομιλούν: Κ. Κυριακόπουλος - Ν. Ιγγλέσης - Γ. Ιεροδιάκονος

Περιεχόμενο συζήτησης

από αρχή έως 7,50 έκθεση ΙΟΒΕ

από 7,50 έως 13,00 Πρωτογενές Πλεόνασμα και Δημοσιονομικό πλεόνασμα

από 13,00 έως 38,00 Ανατομία του Δημοσίου Χρέους

από 38,00 έως 50,00 Κοινωνική ανασύνθεση - τράπεζες

από 50,00 έως 1,05 Εθνικό νόμισμα και Νομισματική κυριαρχία

από 1,05 έως 1,11 Παραγωγική ανασυγκρότηση

από 1,11 έως 1,29 Ελληνοτουρκικά, Βαλκάνια, γεωπολιτικές εξελίξεις και κενό εθνικής στρατηγικής

μέχρι τέλος – προσφυγικό.

https://www.youtube.com/watch?v=8ngZr7k18KM

Τσίπρας στη Μυτιλήνη - Αμφιλεγόμενη προσέγγιση Κοτζιά για την Τουρκική επιθετικότητα.

Επίσκεψη πρωθυπουργού στη Λέσβο - Αναπτυξιακών συνεδρίων συνέχεια - Σύλληψη Τούρκου πολίτη στις Καστανιές - Προσφυγικό - Τουρκική επιθετικότητα και επικίνδυνη προσέγγιση Κοτζιά - Νέα επίθεση ΗΠΑ σε Συρία - Ισραήλ και Κύπρος στη διαιτησία για τα ενεργειακά του "ΑΦΡΟΔΙΤΗ'' στο τεμάχιο 12.

40^η  εκπομπή "ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ" - ΕΡΤopen 3 Μαΐου 2018.

Επανεμφανίστηκε λοιπόν ο γ.γ του ΟΟΣΑ κ. Γκουρία, για να παραδώσει στον πρωθυπουργό της χώρας, την έκθεσή του, πολλές ευχές, αρκετή στήριξη αλλά και σαφείς οδηγίες πλήρους υποταγής, σε μια χώρα καθολικά ποδηγετούμενη...



του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ




Το πρώτο πράγμα που φρόντισε να καταστήσει σαφές, είναι πως η πατρίδα μας βρίσκεται υπό διαρκή παρακολούθηση, όχι μονάχα από τους διεθνείς νταβατζήδες, αλλά και από τις διεθνείς αγορές στη δούλεψη των οποίων έχουν ενταχθεί οι διεθνείς νταβατζήδες, προκειμένου να ασκούν πολιτική αλλά και διεθνές δίκαιο, προς όφελος και για λογαριασμό των αγορών.


Το δεύτερο πράγμα στο οποίο επέμεινε ο κ. Γκουρία, ήταν να καταστήσει σαφές πως το πρωθυπουργικό success συνιστά μια συνειδητή πολιτική απάτη, αφού η χώρα θα πρέπει όχι μονάχα να επαναβεβαιώσει την απόλυτη υποταγή της στον τεράστιο όγκο των μνημονιακών δεσμεύσεων που της έχουν επιβληθεί από το Μάιο του 2010, αλλά θα πρέπει επιπροσθέτως και παράλληλα με αυτό, να θεσπίσει πρόσθετα πακέτα «μεταρρυθμίσεων», τα οποία –και προσέξτε το αυτό – θα κληθούν να συνεισφέρουν στην αιματοβαμμένη απομείωση του χρέους.




Τι μας είπε με λόγια απλά ο κ. Γκουρία;;;

Το αυτονόητο… Αφού οι δανειστές δεν είναι πλουσιοπάροχοι σε μέτρα απομείωσης του Ελληνικού χρέους, θα πρέπει αυτό το ρόλο να τον αναλάβει (και πάλι) η Ελληνική κοινωνία, η οποία θα...

πρέπει με το αίμα της, να τροφοδοτήσει «πλουσιοπάροχα» τη μαύρη τρύπα της υποτέλειας, αν θέλει να θριαμβεύσουν και πάλι οι αριθμοί, πάνω στα πτώματα των ανθρώπων.



Ο κ. Τσίπρας λοιπόν περίμενε τον κ. Γκουρία και την έκθεσή του ως «από μηχανής Θεό» που θα καταδείκνυε τρόπους προκειμένου να δημιουργηθεί στην πατρίδα μας ένας μηχανισμός “moneymaker”… 




Και ο πολύς κύριος Γκουρία, φρόντισε από τα πρώτα κιόλας λεπτά να τον προσγειώσει, καλώντας τον να συμβιβαστεί με την ιδέα πως είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος για τη θέση του “moneysaver”, από το σύνολο του αλυσοδεμένου πισθάγκωνα πολιτικού προσωπικού της χώρας.


Συνήθη θύματα ΚΑΙ ΠΑΛΙ για τον κ. Γκουρία, τα γνωστά «δημοσιονομικά πεδία». Δηλαδή το ασφαλιστικό και το φορολογικό.


Να λοιπόν πως απαντά ο κ. Γκουρία, στις φαιδρές προσδοκίες του υπηρέτη, τόσο του ιδίου, όσο και των πολιτικών του επιλογών:

«Θέλετε χρήμα κ. Τσίπρα;;; Πολύ ωραία… Η χώρα που έχουμε αποφασίσει εμείς πως θα έχετε, δεν θα είναι η χώρα των παραγωγικών επενδύσεων, άρα, είστε μαριονέτα μιας χώρας η οποία δεν προβλέπεται να μπορεί να παράξει χρήμα. Από τη στιγμή λοιπόν που το χρήμα που σας χρειάζεται δεν θα το παράξετε, το μόνο που σας μένει να κάνετε είναι να το εξοικονομήσετε»…

«Και για να το εξοικονομήσετε, ο ΟΟΣΑ έχει την αυθεντική, δοκιμασμένη συνταγή: Θα αυξήσετε τα όρια συνταξιοδότησης… Θα καταργήσετε όποιες απαλλαγές ΦΠΑ και άλλων φόρων έχουν απομείνει… Και θα περικόψετε ότι απέμεινε από επιδόματα. Με αυτή τη μέθοδο θα επιταχύνετε το ΑΕΠ κατά περίπου 100 δις ευρώ έως το 2030.»

• Με τις «μεταρρυθμίσεις» λοιπόν - δηλαδή με καταστροφή - που έχουν ήδη συμφωνηθεί θα προέλθει το 50% της ονομαστικής "αποθησαύρισης" έτσι όπως την αντιλαμβάνεται ο ΟΟΣΑ…
• Και με «μεταρρυθμίσεις» - δηλαδή με ακόμη περισσότερη καταστροφή – που θα προέλθει από ένα νέο επιπρόσθετο πακέτο παρεμβάσεων, θα προκύψει και το υπόλοιπο 50% αυτής της "αποθησαύρισης".

Φυσικά, ο κ. Γκουρία – όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε – ήρθε με τα χέρια γεμάτα (όχι με χρήμα αλλά με σενάρια) και για το πολυπόθητο αφήγημα του χρέους.

Όχι καινούρια πράγματα… Οι κλασικές πολυσυζητημένες συνταγές πάνε κι έρχονται, και σε αυτή την πεπατημένη κινήθηκε και ο κ. Γκουρία. Σταθερά επιτόκια και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής – δηλαδή και τυπική διαιώνιση της βαθιάς εξάρτησης, είναι το μείγμα των «σωτηρίων» σεναρίων που προτείνονται, με καλύτερη εκδοχή το συνδυασμό και των δύο.




Και για να εγκαταλειφθούν και οι τελευταίες αυταπάτες των ρομαντικών, ο κ. Γκουρία αποσαφήνισε πως το «μαγείρεμα» με τα νούμερα, στο βαθμό που θα κινηθεί στο πλαίσιο των συμφωνηθέντων από την «Αριστερή» κυβέρνηση, θα βολοδέρνει μαζί με τα υπέροχα Πρωτογενή πλεονάσματα, και θα καταφέρει – φευ – να φέρει το 2060 το δημόσιο χρέος στο υπέροχο ύψος του 140% του ΑΕΠ (από 120% που ήταν, όταν ξεκίνησε ο Γολγοθάς της κρίσης)…




Και αν θέλετε - λέει ο κ. Γκουρία – να το φέρετε στο 100% του ΑΕΠ, πάρτε κι άλλα μέτρα.


Μπορείτε βέβαια – λέει ο κ. Γκουρία – να το συμπιέσετε έως και το 60% του ΑΕΠ, αρκεί να είστε αποφασισμένοι ν αφήσετε πίσω σας πτώματα.


Επίλογος για όσους δεν κατάλαβαν…

• «Παραγωγή» καινούριου χρήματος… Ξεχάστε την…
• «Επενδύσεις και Ανάπτυξη»… Ξεχάστε τα κι αυτά… Στην Ελλάδα της καθολικής και απόλυτης αποεπένδυσης, ούτε καρφί αναπτυξιακό στην άμμο δεν πρόκειται να δείτε να καρφώνεται…

Διαχειριστείτε λοιπόν τα νούμερα με δύο τρόπους: Βγάζοντας τα ασημικά σας στο σφυρί… Και πλιατσικολογώντας - δηλαδή δημεύοντας - την ιδιοκτησία των πολιτών σας.

• Φυλακή για τα μνημόνια του αίσχους… Κανείς…
• Δημευμένες περιουσίες για το προδοτικό PSI… Κανείς…
• Αξιοπρεπή διαχείριση έναντι της ψεύτικης ελπίδας που πούλησαν σ αυτόν τον λαό… Δεν έχουμε να περιμένουμε από κανέναν…

Ο κ. Γκουρία, κόμισε απλώς αγγούρια καλυβιώτικα…



Όσο για μας… ή θα σταυρώσουμε τα χέρια μας περιμένοντας την καταστροφή… ή θα τα σηκώσουμε ψηλά αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την τύχη της χώρας μας και για τη ζωή των παιδιών μας

Το επικίνδυνο μείγμα των αδιεξόδων στο οποίο εγκλωβίζεται η πατρίδα μας, δεν είναι μονοδιάστατο. Είναι εξόχως πολυπαραγοντικό, και με αυτή την έννοια, η «επιτυχής» κατά τους χορογράφους ολοκλήρωσή του, προϋποθέτει μεταξύ άλλων και μια κοινωνία που θα παραμείνει καθηλωμένη στο δέος του «ανέφικτου»…





του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ




Είναι λοιπόν φανερό, πως η προσφυγή στην αρλουμπολογία, και στη λαγνεία των κραυγών, δεν αποτελεί μονάχα μια προσφιλή μέθοδο για όλους αυτούς που παραδέρνουν στην πολιτική ρηχότητα των «Μαγελάνων» που ανακάλυψαν την πολιτική μετά το Καστελόριζο.




Αποτελεί πρωτίστως μια απόλυτα ενθαρρυνόμενη επιλογή από τους ίδιους τους μηχανισμούς του συστήματος, και αυτό γιατί διασφαλίζει έναν συνδυασμό παραγόντων, που απονευρώνουν την κοινωνία και ευνουχίζουν τη διαλεκτική της σχέση με το πολιτικό υποκείμενο.

• Ο μαξιμαλισμός στις κραυγές, είναι «επένδυση» σε φλύαρη και αδιέξοδη δημαγωγία.
• Η πολιτική ρηχότητα, υποβαθμίζει την πάλη για την αναγκαία πολιτική διέξοδο, σε μια αράδα από προχειροφτιαγμένα μεγαλόστομα συνθήματα, που ανακόπτουν την πολιτική ωρίμανση των συνειδήσεων και δεν οδηγούν πουθενά.
• Το επετειακό ταρατατζούμ τέλος, πάνω στο οποίο επιχειρούν να δομήσουν πολιτικό λόγο, απλώς αποκαλύπτει το... απόλυτο τίποτε, το οποίο ανέκαθεν υπήρξε η πρώτη ύλη για όλων των λογιών τις πολιτικές φούσκες.

Πολιτική για το θεαθήναι…
Είναι το αποτέλεσμα και ταυτόχρονα το ισχυρό κίνητρο των διατόντων της κάθε ιστορικής εποχής, η οποία δεν έχει κανέναν ενδοιασμό αν πρόκειται να παράξει «φίρμες», αρκεί να εμποδίσει με κάθε τρόπο την παραγωγή των όρων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζική ανατροπή της ίδιας της αποκρουστικής φυσιογνωμίας της.




Και επειδή αυτή τη στιγμή διανύουμε μια τέτοια ιστορική εποχή, μέσα στην οποία το καθεστώς δομεί τα βασικά του χαρακτηριστικά, τα οποία επιδιώκει να του διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της επόμενης μέρας, καλό θα είναι να προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε τουλάχιστον τα στοιχειώδη, διότι το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι μονάχα η απογοήτευση των αφελών, που καλό θα ήταν να αποφευχθεί, είναι πρωτίστως οι επερχόμενες εθνικές τραγωδίες, που αν δεν αποτραπούν, αυτό που τίθεται εν αμφιβόλω, είναι τελικά ή ίδια η βιωσιμότητα της χώρας και ο ορατός πλέον κίνδυνος του γεωπολιτικού της ακρωτηριασμού.




Το καθεστώς λοιπόν, δεν αντιπαλεύεται επειδή απλά εμείς ανακαλύψαμε, έστω και όψιμα, την ομορφάδα που έχει η χρήση του όρου στην πολιτική μας ρητορική. Γιατί καθεστώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οι πολιτικές μαριονέτες που αναλαμβάνουν στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή να το υπηρετήσουν.




Καθεστώς είναι ένα συγκροτημένο και πολυπλόκαμο σύστημα συμφερόντων που διαχέονται, από την οικονομία μέχρι τη γεωπολιτική, και από τις υπερεθνικές εξαρτήσεις μέχρι τη διαμόρφωση των όρων συγκρότησης των εξουσιών, και δεν είναι μονάχα η διαμορφωμένη πολιτειακή κατάσταση η οποία καλείται να το υπηρετήσει.




Όταν μιλάμε επομένως για καθεστώς, οφείλουμε να γνωρίζουμε εκτός από όλα τα παραπάνω, ότι δεν έχουμε απέναντί μας πρόσωπα και κάθε λογής πολιτικά αναλώσιμα, αλλά ένα δομημένο σύστημα εξουσίας με πολλαπλά διεθνή στηρίγματα, ένα σύστημα πολιτικό και θεσμικό, ένα σύστημα μηχανισμών, εμφανών και αφανών διεθνών διασυνδέσεων, ένα σύστημα μιας δομημένης με συγκεκριμένα πρωτόκολλα κοινωνίας.




Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται πως τα καθεστώτα αντιπαλεύονται με πορδές στα πεζοδρόμια και κραυγές και πιασάρικα συνθήματα στις πλατείες που «πυροβολούν» τα αναλώσιμα, και διεκδικεί με τρόπο αυθαίρετο το ρόλο του «αντικαθεστωτικού μαχητή», οφείλει να ξέρει πως αυτό που κάνει τελικά, δεν είναι να πολεμάει κανένα καθεστώς, αλλά απλώς κυνηγά πόκεμον στον υπολογιστή του, και αφελείς για ν ακουμπήσει επάνω τους την πολιτική του ματαιοδοξία.






Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…


Η συνεπής πάλη απέναντι στο καθεστώς – απέναντι στο όποιο καθεστώς- δεν είναι πανηγυράκι προσχηματικό, ούτε επετειακός τζερτζελές, για να τονώνεται η ματαιοδοξία των μεταμνημονιακών «επαναστατών» που ενέκυψαν αίφνης στο πολιτικό μας στερέωμα.


Είναι ένας διαρκής αγώνας αλλαγής των όρων... ανατροπής των ισορροπιών... επιβολής ενός συγκεκριμένου και σε κάθε περίπτωση διαφορετικού πολιτικού διακυβεύματος. Είναι μια διαρκής πάλη σε τελευταία ανάλυση, πάλη πολιτική, πάλη κοινωνική, πάλη εμπέδωσης μιας διαφορετικής κουλτούρας μέσα στην κοινωνία.




Είναι πάλη διαρκής και ασυμβίβαστη, που δεν εξαντλείται εκεί που φτάνει το μπόι μας, σε μια «μεροδούλι – μεροφάι» πολιτική δράση, αλλά επεκτείνεται και απαιτείται να δοθεί με όρους που σχετίζονται με την ίδια την φυσιογνωμία της εξουσίας.




Επίλογος…

Είναι προφανές πως όλα τα παραπάνω, δεν έχουν αξία εγκυκλοπαιδική, και προφανώς δεν «αραδιάζονται» για να προσθέσουν μια συνοπτική θεωρητική προσέγγιση σε ένα ζήτημα χωρίς πρακτικό αντίκρισμα και ενδιαφέρον.




Όλα τα παραπάνω επισημαίνονται, γιατί η συγκεκριμένη ιστορική εποχή, παραμένει και επικίνδυνα γκαστρωμένη. Η οργή των ανθρώπων μπορεί υπό προϋποθέσεις να προσλάβει μαχητικά χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που στοχοποιείται είναι οι συνειδήσεις τους.




Με τη χιλιοδοκιμασμένη μέθοδο της ελεγχόμενης εκτόνωσης, αυτό που θα επιχειρηθεί γι’ ακόμη μια φορά, είναι να εκφυλιστεί η διάθεση της αντίστασης, για να μην προσλάβει χαρακτηριστικά κινήματος πολιτικής ανατροπής, και αυτό το δόλιο σχέδιο έχουμε υποχρέωση να το ανακόψουμε.




Η υπεράσπιση της πατρίδας μας, πηγαίνει «πακέτο» με τον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής μας, και είναι βέβαιο πως αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε «καθεστώς», δεν τρέμει την απέχθειά μας στο εκτρωματικό του πρόσωπο, αλλά τη συσπείρωση του λαού μας σε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση ικανή να εμπνεύσει την ιδέα της πολιτικής του ανατροπής στη συνείδηση των ανθρώπων, και την ασυμβίβαστη πάλη τους για το μοναδικό αντίπαλο δέος, κι αυτό δεν είναι άλλο από την ενδυνάμωση ενός αυθεντικού και γνήσια λαϊκού πατριωτικού κινήματος, που θα ανοίξει το δρόμο για την Δημοκρατική – Πατριωτική Εξουσία, μακριά από τα εκφυλιστικά παιχνίδια του συστήματος, και την αδιέξοδη όσο και επικίνδυνη ρητορική του «ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ».

Ήταν το 1972 όταν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Νίξον στην Κίνα, ο Χένρι Κίσινγκερ ζήτησε από τον Τσου εν Λάι, Κινέζο πρωθυπουργό και κορυφαίο πολιτικό Διεθνούς κύρους, να του πει τη γνώμη του για την Γαλλική Επανάσταση...





του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ




Η επική απάντηση που εισέπραξε τότε από τον Τσού εν Λάι, ήταν πως: «Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να την κρίνουμε».




Σύμφωνα με κάποιες μεταγενέστερες ερμηνείες, ο σπουδαίος αυτός στρατηγιστής πολιτικός, μπέρδεψε την Γαλλική Επανάσταση του 1789 με τον Μάη του 1968 στη Γαλλία.


Κατ’ άλλους ωστόσο, δεν επρόκειτο για λάθος, αλλά για την πεμπτουσία μιας στρατηγικής αντίληψης, σύμφωνα με την οποία οφείλουμε όλοι μας να προσεγγίζουμε την ιστορία με σεβασμό, συνεκτιμώντας την διαλεκτική σχέση που έχουν με το χρόνο τα κρίσιμα ιστορικά διακυβεύματα της εποχής.


Στην Ελλάδα του 2018, στρατηγικά μυαλά στην πολιτική όπως αυτό του Τσου εν Λάι, προφανώς και δεν υφίστανται. Ενδεχομένως, τέτοια μυαλά δεν υφίστανται καν σήμερα σε ολόκληρο τον πλανήτη.


Στρατηγικοί αντίπαλοι ωστόσο, με μακροχρόνιους σχεδιασμούς και στοχεύσεις, προφανώς και υφίστανται. Και το μεγάλο δυστύχημα για τη χώρα μας, είναι πως...

ένας τέτοιος αντίπαλος έχει τοποθετήσει την εδαφική της ακεραιότητα στο μάτι του Κυκλώνα τον οποίο φροντίζει ο ίδιος να δημιουργεί.

Στην Ελλάδα του 2018, έχει αρχίσει ο θερισμός. Μόνο που αυτό που καλούμαστε να θερίσουμε, δεν είναι το προϊόν που φροντισμένα καλλιεργήσαμε στην εξωτερική πολιτική όλα τα προηγούμενα χρόνια.


Είναι το αποτέλεσμα λαθών, ολιγωρίας, φοβικών συνδρόμων, ατολμίας, ανοχών, και μιας συνολικά ολέθριας διαχείρισης, που δεκαετίες ολόκληρες τώρα, καταδεικνύει στους πάντες πως πολιτικό προσωπικό και αδιαπραγμάτευτες εθνικές προτεραιότητες, βρίσκονται σε μια σχέση διαρκούς και ολοκληρωτικής διάστασης, και αυτό το έλλειμμα συνεκτικότητας έρχονται να το καλύψουν επιθετικοί σχεδιασμοί τρίτων.


Με τον κ. Ερντογάν στην απέναντι ακτή του Αιγαίου, να έχει στήσει μια βιομηχανία παραγωγής σεναρίων στρατηγικής επιθετικότητας, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η πατρίδα μας, είναι ένα πολιτικό προσωπικό παραδομένο στη νιρβάνα μιας περίεργης απάθειας, που συχνά πυκνά αποδεικνύεται αυτοκαταστροφική, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό, στη διαχείριση κρίσιμων προκλήσεων σε μια εξ ίσου κρίσιμη γεωπολιτική σκακιέρα.


Η προκηρυχθείσα εκλογική αναμέτρηση της 24^ης Ιουνίου στη γείτονα, γι’ ακόμη μια φορά εκλαμβάνεται ως διαχειριστικό ορόσημο τουρκικού εσωτερικού ενδιαφέροντος από το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό, με βάση το οποίο θα χορογραφηθούν προκλήσεις «για εσωτερική κατανάλωση»… 


Γι’ ακόμη μια φορά υποβαθμίζεται σε εσωτερική υπόθεση για την Τουρκία. Και η κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας (που απλά συμπίπτει αλλά δεν εξαντλείται στα όρια της εκλογικής αναμέτρησης), προσεγγίζεται ως ένα φαινόμενο περιοδικό που θα κάνει τον κύκλο του και θα αποσυρθεί ήσυχα – ήσυχα από την επικαιρότητα και τη ζωή μας, ωσάν να πρόκειται για ιωσούλα της εποχής.


Βεβαίως, το αυθόρμητο κοινωνικό αισθητήριο, έχει πολύ διαφορετική γνώμη από την γνώμη μιας πολιτικής ηγεσίας που αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

• Η κοινωνία ανησυχεί για τα μελλούμενα… 
• Ανησυχεί ακόμη και για την εδαφική ακεραιότητα αυτής της πατρίδας… 
• Ανησυχεί για την αμετροέπεια στη δουλοπρέπεια και σε πρακτικές μειοδοσίας στις οποίες επιδίδεται το πολιτικό προσωπικό… 
• Ανησυχεί και ενεργοποιείται… Επιχειρεί να καταδείξει την αντίθεσή της με τη διαχείριση που πολλαπλασιάζει τις απειλές και επιτείνει τα στρατηγικά αδιέξοδα.

Σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά αυτού του πλανήτη, αυτού του είδους η κοινωνική ανησυχία και εγρήγορση, θα αποτελούσε το ισχυρό εργαλείο στα χέρια μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να καταδείξει στους πάντες, πως σ αυτή τη γωνιά της Γης... 

• Τίποτε δεν παζαρεύεται… 
• Τίποτε δεν παραδίδεται… 
• Βαλτωμένες ισορροπίες ανατρέπονται… 
• Λαθεμένες διαδρομές ανακόπτονται… 
• Και το παιχνίδι με τα ψέματα τελειώνει ολοκληρωτικά.

Στην Ελλάδα ωστόσο, η πολιτική ελίτ δείχνει να είναι αμετανόητα σφιχταγκαλιασμένη με τις υπογραφές της υποτέλειας, που επιβάλλουν και γενικεύουν μια συμπεριφορά δουλοπρεπή την οποία και επιμένει να βαφτίζει «υπεύθυνη διαχείριση στο πλαίσιο της συμμαχικής σχέσης.

Δείχνει να παραμένει αμετανόητα προσκολλημένη σε αντιλήψεις πλήρως χρεοκοπημένες που μόνο τα αδιέξοδα ανατροφοδοτούν, και αυτή την συμπεριφορά επιμένει να την βαφτίζει «συνετή διαχείριση», ενώ στην ουσία ισοδυναμεί με παθητική αποδοχή καινούριων δυσκολοξεπέραστων τετελεσμένων.

Δείχνει να παραμένει αμετανόητα εμμονική στην αντίληψη περί «εχθρού λαού», που όσο περισσότερο επιμένει να ανησυχεί και να αντιδρά για τα τεκταινόμενα, τόσο πιο συστηματικά θα βρίσκεται αντιμέτωπος με φαινόμενα απαξίωσης, κατασυκοφάντησης των προθέσεών του, αλλά με φαινόμενα επικίνδυνου πολιτικού εκφασισμού που επιχειρούν να τον ενοχοποιούν, να τον στοχοποιούν, και να τροποποιούν δραματικά την πολιτική φυσιογνωμία της καθημερινότητάς του.


Απέναντι σε αυτή την βρώμικη προσπάθεια, που όταν δεν καταφέρνει να παροπλίσει ή διχάσει, στοχοποιεί, συκοφαντεί και απαξιώνει, η Ελληνική κοινωνία έχει ένα πολύ ισχυρό όπλο να αντιπαραθέσει.


Την ενότητα… Την αυθεντικότητα… Και την αποφασιστικότητά της…


Την αποφασιστικότητά της να προσπεράσει τις σειρήνες του αποπροσανατολισμού που επιδιώκουν τον εκφυλισμό του αγώνα της, και να σφυρηλατήσει το δικό της αυθεντικό, γνήσιο λαϊκό πατριωτικό κίνημα…

• Αυτό που θα οριοθετήσει διαφορετικούς όρους για την ανάγνωση της ιστορίας…
• Αυτό που θα καταστήσει και πάλι το λαό μας πρωταγωνιστή...

Αυτό που θα καταδείξει την ασυμβίβαστη επιδίωξή του, να υπερασπιστεί την πατρίδα του, ΚΑΙ εκεί που διαμορφώνεται η καθημερινότητα των πολιτών της, αποσύροντας από την κυκλοφορία την χρεοκοπημένη και δουλοπρεπή πολιτική ελίτ, και αναδεικνύοντας τη δική του Δημοκρατική – Πατριωτική Εξουσία…

Στην Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε σημείο οριακό, και η ραγδαία τροποποίηση της Τουρκικής ρητορικής, μοιραία τροποποιεί και τους ίδιους τους όρους αυτής της αντιπαράθεσης στην πράξη και σε όλα τα επίπεδα, μηδέ εξαιρουμένου ακόμη και αυτού της διεθνούς διπλωματίας…



του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στα "πρακτοράκΗα" που παρουσιάζει ο Κυριάκος Κυριακόπουλος στην ΕΡΤopen* σήμερα Τετάρτη 18 Απριλίου 2018, σε μια δίωρη εκπομπή από τις 8 - 10μμ θα συζητήσουμε για τις δραματικές εξελίξεις στο Αιγαίο και στη ΝΑ Μεσόγειο, με τον Π. Μαντά μέλος της ΠΓ της ΛΑΕ στο α' μέρος της εκπομπής, και με τον Κ. Γρίβα καθηγητή γεωπολιτικής στο β' μέρος.



*Συντονιστείτε στο ελεύθερο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Open στους 106.7 στα fm στην Αττική και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr

Το πρόγραμμά αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και
από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο,
καθώς και από διάφορους άλλους σταθμούς στην Ελλάδα.

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Καλή ακρόαση!!!

Από Κυριάκος Κυριακόπουλος

Στον απόηχο της παράνομης και εγκληματικής πυραυλικής επίθεσης που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία σε βάρος της Συρίας, οφείλουμε να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε ορισμένες πολύ σημαντικές διαπιστώσεις…

Η πρώτη εξ αυτών σχετίζεται με την ίδια τη φυσιογνωμία της επίθεσης, μέσα στην οποία ενσωματώνονται στοιχεία που παραπέμπουν…

• Όχι μονάχα στην καταφανή κρίση στρατηγικής των ΗΠΑ, που δείχνει να είναι αναντίστοιχη με τις μεταβολές που έχουν ήδη συντελεστεί στο σύγχρονο κόσμο…
• Αλλά και στις σημαντικότατες αντιθέσεις στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται αυτές οι μεταβολές από το βαθύ Αμερικανικό κατεστημένο.

Η δεύτερη αφορά στην απόλυτη πλέον επιβεβαίωση, ότι το διεθνές σύστημα συλλογικής ασφάλειας, έχει ουσιαστικά καταρρεύσει. Ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας τελούν υπό πρωτοφανή και μη αναστρέψιμη ομηρεία. Ουσιαστικά λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, πράγμα που εκδηλώθηκε με τρόπο προκλητικό ΚΑΙ τις παραμονές της  πυραυλικής επίθεσης, αλλά ΚΑΙ μετά από αυτήν, όταν η Ρωσία προσέφυγε ζητώντας την πολιτική καταδίκη της συγκεκριμένης επιδρομής.

Το Σ.Α έχοντας ουσιαστικά εγκαταλείψει και τα τελευταία προσχήματα, αντί να εμμείνει στην ανάγκη πραγματοποίησης διεθνούς έρευνας ικανής να πιστοποιήσει ή να μην πιστοποιήσει αντίστοιχα, την υποτιθέμενη χρήση χημικών από το καθεστώς του Άσαντ, προτίμησε να υιοθετήσει αναντίρρητα τη ρητορική των ΗΠΑ και μη αρνούμενο να καταδικάσει, ήρθε εκ των υστέρων να νομιμοποιήσει τις δολοφονικές επιδρομές  της γεωστρατηγικής συμμορίας του πλανήτη.

Πρόκειται για μια απαράδεκτη εξέλιξη, η οποία θέτει εκ των πραγμάτων το ζήτημα της επανεξέτασης των όρων, των ασφαλιστικών δικλείδων αλλά και του τρόπου συγκρότησης ενός νέου συστήματος διεθνούς συλλογικής ασφάλειας, που θα ανταποκρίνεται στο ρόλο του και δε θα αποτελεί χειραγωγούμενο δεκανίκι, έρμαιο συγκυριακών πλειοψηφιών, αλλά ισχυρό και με κύρος διεθνή οργανισμό, προσηλωμένο στην ανάγκη ευλαβικά τηρούμενων κανόνων.

Η τρίτη διαπίστωση σχετίζεται με τον πολλαπλά επιβεβαιωμένο ρόλο τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, οι οποίοι υποτίθεται ότι δεν διασφάλισαν κανενός είδους νομιμοποίηση μέσα από σχετική απόφαση του ΣΑ, ωστόσο έσπευσαν (αν και δεν ανέλαβαν τυπικά «θεσμική δράση») να επικροτήσουν κατά μόνας την επιδρομική επιχείρηση, και αυτό συνιστά μέγα πρόβλημα στη σύγχρονη εποχή.

Ένα τέταρτο στοιχείο (το οποίο επίσης αναδείξαμε πρώτοι και μόνοι ήδη από το βράδυ της 11^ης Απριλίου), είναι το γεωστρατηγικό τετακέ το οποίο θα επιχειρούνταν κατά τη διάρκεια της επιδρομικής επιχείρησης, προκειμένου να προκύψουν δυνατότητες μιας διαφορετικής διαχείρισης που θα διευκόλυνε την αντιμετώπιση της γεωπολιτικής «μαύρης τρύπας» στις σχέσης της Τουρκίας με το ΝΑΤΟϊκό μαντρί.

Έτσι, τόσο ο κ. Τράμπ, όσο και η κ. Μέι, που διεκδικεί για λογαριασμό της Μ. Βρετανίας ένα ρόλο πρωταγωνιστικό ως ‘’εκδικητής’’ και διεθνής χωροφύλακας, σπεύδουν σε συστηματική επαναπροσέγγιση του κ. Ερντογάν, από τον οποίο απέσπασαν θετικά σχόλια για την επιδρομική επιχείρηση, φροντίζοντας να του δώσουν τη ‘’χαρά’’ της μη υπαναχώρησης από τη σκληρή εγωιστική στάση που κρατά έναντι όλων την  τελευταία περίοδο.

Σε αυτό το ιδιότυπο παιχνίδι με την προσωπική γεωπολιτική ματαιοδοξία του κ. Ερντογάν, δεν αποκλείεται την επόμενη περίοδο να διασφαλίσουν και σημαντικά ρήγματα στη στρατηγική του συνεργασία με τη Ρωσία. Ως εξέλιξη πάντως έχει πολύ συγκεκριμένο ενδιαφέρον, και ως τέτοια θα την παρακολουθήσουμε.

Τέλος, μια πέμπτη διαπίστωση, αμιγώς Ελληνικού ενδιαφέροντος, σχετίζεται με την επιβεβαίωση όλων αυτών για τα οποία είχαμε προϊδεάσει, και αποκαλύπτουν πως η εμπλοκή της Ελλάδας μέσω των Αμερικανικών βάσεων, και παρά τα ψευδολογήματα τόσο του κ. Κουβέλη όσο και του ίδιου του πρωθυπουργού, υπήρξε άμεση, βαθειά, απροκάλυπτη, και αυτό συνιστά μια καινούρια επικίνδυνη κατάσταση, η οποία εμπλέκει και με νέες εγκαταστάσεις τη χώρα (βλ. Αλεξανδρούπολη, Ανδραβίδα κλπ).

Επίλογος…

Η επιβεβαίωσή μας για όλα όσα προειδοποιήσαμε, δυστυχώς υπήρξε άμεση και καθολική.

Το χτύπημα στη Συρία, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αξιολογηθεί αυτοτελώς και με μονομέρεια ως προς την επιχειρησιακή του τη διάσταση, αλλά οφείλουμε να το συνεκτιμήσουμε στο συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο, συνυπολογίζοντας τις γεωπολιτικές διεργασίες που είναι σε πλήρη εξέλιξη, αλλά και την ευρύτατη γεωστρατηγική ανασύνταξη μέσα από την οποία επαναδιατυπώνεται εκ βάθρων ο χάρτης των προσεταιρισμών σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Στο επιχειρησιακό του κομμάτι, αξιολογείται ως ένα χτύπημα ‘’δηλωτικό παρουσίας’’ από τη μεριά των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, αλλά στο επίπεδο της αρχιτεκτονικής των ισορροπιών, μπορεί να εκληφθεί και ως καταλύτης ο οποίος ενεργοποιεί διεργασίες που θα παράξουν αποτελέσματα εφάμιλλα των ισχυρών γεωστρατηγικών διακυβευμάτων της νέας εποχής.

Με αυτή την έννοια, τα χειρότερα δεν τελείωσαν εδώ. Ξεκινούν μόλις τώρα… Οι τυχοδιωκτισμοί θα κλιμακωθούν… Και οι εξελίξεις αναμένονται να είναι ραγδαίες.

Οι λαοί ωστόσο δεν έχουν πει ακόμη τον τελευταίο λόγο. Και η συμβολή του Ελληνικού λαού, αν και όταν αποφασίσει να δώσει τη δική του απάντηση, θα είναι πραγματικά καθοριστική για τον ρου της ιστορίας.

Από Κυριάκος Κυριακόπουλος

Οργή και αγανάκτηση, αλλά και μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την περηφάνια – απολύτως θεμιτή και καθ’ όλα αναγκαία – πλημμυρίζει από χθες το πανελλήνιο, στον απόηχο του χαμού ενός ακόμη παλληκαριού και πολύτιμου στελέχους των ενόπλων δυνάμεων της χώρας…

Δυστυχώς όμως, οφείλουμε ακόμη και τούτες τις πολύ στενάχωρες στιγμές, να πάρουμε μια απόσταση από το συναίσθημα, γιατί αυτό που επείγει είναι η νηφάλια αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων.

Για το τυπικό μέρος των συνθηκών και των αιτιών του δυστυχήματος θα αποφανθούν οι ειδικοί, και οφείλουμε να ελπίζουμε ότι θα αποφανθούν ανεπηρέαστα και χωρίς να επιχειρηθεί να ασκηθούν κανενός είδους πολιτικές ή άλλες πιέσεις.

Με το ουσιαστικό μέρος όμως της δολοφονίας αυτού του παλληκαριού, οφείλουμε ν ασχοληθούμε όλοι μας, γιατί ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να αλλοτριωθεί στο χωνευτήρι της σκοπιμότητας, έχει ήδη αγγίξει να όρια  μιας πρωτοφανούς πρόκλησης και αυτό δεν πρέπει να το ανεχτούμε.

• Ο Γιώργος Μπαλταδώρος,  απογειώθηκε από τη μονάδα του στη Σκύρο, με την αποφασιστικότητα του ΜΑΧΗΤΗ…
• Έδωσε επί 45 λεπτά τη μάχη απέναντι στο θράσος και την αλητεία, με την αυτοπεποίθηση και… την αποφασιστικότητα του ΜΑΧΗΤΗ…
• Μπήκε εξουθενωμένος στα τελευταία μίλια της επιστροφής, αποφασισμένος να παραμείνει ΜΑΧΗΤΗΣ και στο μέλλον…

Μετά από λίγο για όλους εμάς, θα μετακομίσει οριστικά στο Πάνθεον των ΗΡΩΩΝ.

Η κρίσιμη λεπτομέρεια, είναι πως ο Γιώργος Μπαλταδώρος, υπήρξε ΗΡΩΑΣ ακριβώς γιατί απέδειξε πως ήταν αποφασισμένος ΜΑΧΗΤΗΣ.

Η μαύρη αλήθεια, είναι πως τη διαδρομή για το Πάνθεον των ηρώων, του την επέβαλαν οι πρωταγωνιστές της υποκρισίας.

• Η διαδρομή για το Πάνθεον την οποία επέλεξε ο ίδιος, ήταν η απογείωσή του από την έδρα της μονάδας του.
• Η διαδρομή που του επέβαλαν για να οδηγηθεί σ αυτό, ήταν τα τελευταία μίλια της επιστροφής του σ αυτήν.

Όλα αυτά γράφονται, γιατί οφείλουμε να σκεφτούμε τι σημαίνει για έναν Έλληνα πιλότο, ο Γολγοθάς της έντασης που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης φύσης, μετά από μια σαρανταπεντάλεπτη καταδίωξη σε όλο το εύρος του Αιγαίου, όταν οι συνήθεις αερομαχίες δεν ξεπερνούν το πεντάλεπτο και παρ’ όλα αυτά θεωρούνται εξαντλητικές ακόμη και μέσα στα όρια του πενταλέπτου.

Γράφονται γιατί οφείλουμε – όσο κι αν είναι δυσάρεστο αυτό – να αποτολμήσουμε να φανταστούμε την πιθανή εικόνα την οποία είχε, όταν βρέθηκε τελικά δολοφονημένο αυτό το παλληκάρι, μετά από το τελευταίο μάθημα ζωής και περηφάνιας που παρέδωσε σε όλους εμάς, και η οποία εικόνα είναι προφανές πως δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα του παλληκαριού που διακινείται στο διαδίκτυο.

Εμείς βεβαίως, έτσι θα θυμόμαστε τον  Έλληνα ΗΡΩΑ, γελαστό, ρωμαλέο και περήφανο. Αλλά οφείλουμε να έχουμε επίγνωση για το που τον οδήγησαν οι αυτουργοί της δολοφονίας. Κι η προτροπή ν αποτολμήσουμε να φανταστούμε αυτή την εικόνα, δεν συνιστά μια ανεπίτρεπτη πρόκληση στην αντοχή των ανθρώπων. Ισοδυναμεί με την υποχρέωσή μας να κοιτάξουμε την κρίσιμη στιγμή την αλήθεια κατάματα.

Κυρίως όμως όλα τα παραπάνω γράφονται, γιατί έχει σημασία να ανατρέξουμε στο βίντεο με την τελευταία του συνέντευξη, γιατί μέσα απ’ αυτό θα γνωρίσουμε από κοντά το μεγαλείο αλλά και το πεπρωμένο του Έλληνα πιλότου.

Μέσα σε ένα βίντεο μόλις 2,5 λεπτών, η φωνή του Γιώργου ακούγεται τέσσερις τουλάχιστον φορές να επαναλαμβάνει το «συμμορφωνόμαστε με τις οδηγίες του ΕΚΑΕ».

Εδώ λοιπόν είναι που κρύβεται και η αλήθεια. Στις «οδηγίες του ΕΚΑΕ».

• Αυτές οι οδηγίες ήθελαν την παραμονή σε καθεστώς εξαντλητικής καταδίωξης επί 45 λεπτά των δύο πιλότων μας, που οδήγησε στο θάνατο το Γιώργο Μπαλταδώρο και λίγο έλειψε να είναι αντίστοιχη η μοίρα και του δεύτερου παλληκαριού μας…
• Αυτές οι οδηγίες ήθελαν να βυθιστεί σήμερα στο πένθος η Ελλάδα που «δεν διεκδικεί τίποτε», και όχι η Τουρκία που διεκδικεί τα πάντα σ αυτόν τον (μέχρι στιγμής) ακήρυχτο πόλεμο…
• Αυτές οι οδηγίες ήθελαν να «παρακολουθούμε αλλά να μη αγγίζουμε» τους λεβέντες της απέναντι πλευράς, και με βάση αυτές τις οδηγίες θρηνούμε Ηλιάκηδες, Γιαλοψούς, Μπαλταδώρους, και Κύριος οίδε ποια και πόσα ακόμη παιδιά μας στο μέλλον.

Διότι αυτοί οι νεκροί… Οι δικοί  μας οι ΗΡΩΕΣ… Είναι το τίμημα της εντολής που ΔΕΝ ΔΟΘΗΚΕγια την άμεση κατάρριψη των κατσαπλιάδων, προκειμένου να καταδειχτεί και εμπράκτως στη διεθνή κοινότητα της υποκρισίας και της σιωπής, ποιοι παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο της πατρίδας μας, και μάλιστα με τις Αμερικανονατοϊκές αρμάδες να είναι παρούσες και να σιωπούν ΚΑΙ για τις αλλεπάλληλες παραβιάσεις ΚΑΙ για τα αλλεπάλληλα φονικά.

Όχι… Προφανώς και δεν θα επιδοθούμε σε κανενός είδους αντιποίηση αρμοδιότητας για να κρίνουμε ελαφρά τη καρδία τις οδηγίες της ΕΚΑΕ. Υπάρχουν όμως δυο δεδομένα που οφείλουμε να σταθμίσουμε:

• Το πρώτο, είναι το προφίλ ενός απόλυτα πειθαρχημένου παλληκαριού που περιβάλλει με εμπιστοσύνη τη φυσική και μέσω αυτής της πολιτική του ηγεσία, στο πλαίσιο της αγάπης του για την πατρίδα που τον γέννησε. Και τέτοιοι είναι το σύνολο των πιλότων της πολεμικής μας αεροπορίας.
• Το δεύτερο, είναι ο καταγέλαστος τρόπος των υποκριτών, που αύριο τίποτε δε θα θυμούνται και θα χαχανίζουν αμέριμνοι για την «πατρίδα που σώζουν» κουρελιάζοντας την αξιοπρέπειά της καθημερινά, ενώ ήδη από τα πρώτα λεπτά του φονικού φρόντισαν να διασφαλίσουν νομιμοποιητικά και καθαγιαστικά άλλοθι στους κατσαπλιάδες του Αιγαίου.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός οφείλει να θυμίσει ΚΑΙ στον ίδιο αλλά ΚΑΙ στη διεθνή κοινότητα, ότι δεν αποδέχεται τα υποκριτικά συλλυπητήρια του Γιλντιρίμ, διότι είναι αυτός που μεταξύ άλλων, λίγα μόλις 24ωρα πριν τη δολοφονία Μπαλταδώρου, φρόντισε με πύρινο φανατισμό να δηλητηριάσει τις ψυχές των δικών του πιλότων, προαναγγέλοντας ουσιαστικά ΚΑΙ αυτό το έγκλημα αλλά ΚΑΙ άλλα που πρόκειται να ακολουθήσουν.

Η Τουρκία – φονιάς, δεν μπορεί να καθαγιάζεται με πέτσινα «συλλυπητήρια» και πλαστικές «ανοικτές γραμμές», διότι ΚΑΙ αυτό το φονικό είναι προϊόν της επιθετικής στρατηγικής της στο Αιγαίο.

Και φυσικά το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του, οφείλει να μην ποντάρει στη λήθη… 

Να μην ξεπλύνει στο αίμα του Μπαλταδώρου τους αδίστακτους φονιάδες της απέναντι πλευράς…

Να μην  συμψηφίσει έναν ακόμη νεκρό πιλότο μας με αντάλλαγμα λίγες μέρες επιχειρησιακής ηρεμίας, που τις χρειάζονται πρωτίστως οι απέναντι για να «κλειδώσουν»…

• Τα  δικά  μας φοβικά σύνδρομα…
• Τη δική τους νομιμοποίηση να ασελγούν σε βάρος της χώρας…
• Την αφωνία της διεθνούς κοινότητας…
• Την αντίληψη πως η μοίρα αυτού του λαού είναι να μετρά μόνο θύματα… μόνο ήττες…  καινούριες γκρίζες ζώνες… ακόμη λιγότερη περηφάνια…

Και εν τέλει ακόμη μικρότερη πατρίδα.