Οι εκλογές στην Τουρκία ΔΕΝ έφεραν την ανατροπή στην οποία κάποιοι επένδυαν, και όλοι όσοι οικοδόμησαν προσδοκίες στην αυτοκατάργηση της Τουρκικής εξαλλοσύνης μέσα από την ήπια διαδικασία της πολιτικής αλλαγής, είναι φανερό πως θα κληθούν τώρα να διαχειριστούν όλα όσα απετόλμησαν να σπρώξουν κάτω από το χαλί της εθελοτυφλίας...

Με την πρόταση μομφής, ενεργοποιήθηκε ήδη η επιχείρηση του εκτεταμένου αποπροσανατολισμού, με στόχο να συγκαλυφτούν οι πραγματικές προεκτάσεις μιας καθ’ όλα ολέθριας διαχείρισης, προϊόν της οποίας υπήρξε και η επιβολή της συγκεκριμένης εκτρωματικής συμφωνίας...



Είναι απαραίτητο να αποσαφηνίσουμε πως σε αυτόν τον επικοινωνιακό θεατρινισμό, οι πραγματικά αντιπαρατιθέμενοι δεν είναι οι πρωταγωνιστές του δικομματισμού και τα περιφερειακά πολιτικά εξαπτέρυγα που έχουν θέσει εαυτούς στην υπηρεσία ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος. Οι πραγματικοί αντίπαλοι, είναι…

• ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΜΕΡΙΑ ένα σύστημα αντιλήψεων, που με τις όποιες του μικροδιαφορές επιμένει να διαχειρίζεται σοβαρές εθνικές υποθέσεις, ενσωματωμένο πλήρως στη λογική της... δουλοπρέπειας, της αποδοχής της εξάρτησης και του ευρωατλαντικού ραγιαδισμού. Και…
• ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ η Ελληνική κοινωνία, που δικαιολογημένα αντιτίθεται στη συγκεκριμένη εξέλιξη… Δικαιολογημένα ανησυχεί ακόμη και γι’ αυτήν την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας… Και η οποία μοιραία οφείλει να οργανώσει τη δική της καθολική πολιτική αντεπίθεση.

Η αποδοχή μιας συμφωνίας με καταφανή τα μειοδοτικά της χαρακτηριστικά, δεν είναι προϊόν μονάχα της επικίνδυνης εθνομηδενιστικής ιδεοληψίας από την οποία εμφορούνται τα πλείστα όσα στελέχη του κυβερνητικού επιτελείου.


Είναι ταυτόχρονα και αποτέλεσμα συγκεκριμένων πιέσεων, σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και στη βάση συγκεκριμένης επιδίωξης που ασκήθηκε από το κλαμπ των ισχυρών, και αυτή η πλευρά δεν πρέπει να παραγνωρίζεται.


Το γεγονός ωστόσο ότι αυτή η διάσταση συγκαλύπτεται επιμελώς μέσα στην επικοινωνιακή κενολογία του κοινοβουλευτικού τριημέρου, αποδεικνύει ότι:

• Η ευθύνη γι’ αυτή την ολέθρια εξέλιξη είναι συλλογική…
• Η πολιτική προσήλωση στην εξυπηρέτηση των στρατηγικών σχεδίων των ισχυρών είναι γενικευμένη. Και…
• Η όποια αντιπαράθεση παρά την όποια επικοινωνιακή της κλιμάκωση παραμένει αυστηρά ελεγχόμενη, έτσι ώστε τελικά να μην διασαλευτεί το πραγματικό διακύβευμα, και αυτό δεν είναι άλλο από τα εκτρωματικά στοιχεία της συγκεκριμένης συμφωνίας.

Είναι ψευδές ότι οι ξένοι πάτρωνες δεν έχουν επίγνωση των εθνικών μας ευαισθησιών, και ότι το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι η άρον – άρον διευθέτηση μιας χρονίζουσας γεωπολιτικής εκκρεμότητας.



Οι ξένοι πάτρωνες νοιάζονται και για τα δυό. Ενδιαφέρονται και για την καλύτερη διευθέτηση της επιθετικά αντιρωσικής διάταξης την οποία οριοθετούν σε ολόκληρη την Βαλκανική. Αλλά ενδιαφέρονται επίσης και για εθνικά αποδυναμωμένες ή αυτοϋπονομευόμενες κοινωνίες, που θα τρέφονται με τις σάρκες τους και θα καθίστανται παντελώς ανίκανες να σηκώσουν κεφάλι.




Καλό είναι λοιπόν να έχουμε επίγνωση του γεγονότος, πως η εθνομηδενιστική αντίληψη που κυριαρχεί στο ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε ένα απρόσμενα βολικό καταλυτικό εργαλείο που έσπευσαν να αξιοποιήσουν οι ισχυροί φίλοι και προστάτες μας, γι’ αυτό και φρόντισαν να ανοίξουν βιαστικά και αιφνίδια το σύνολο της «παρκαρισμένης» εθνικής ατζέντας δεκαετιών. Ωστόσο…


Μια προσεκτική ματιά καταδεικνύει πως οι κυρίαρχες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος, μαζί και τα περιφερειακά εξαπτέρυγά τους, δεν αποστασιοποιήθηκαν και ενίοτε πλειοδότησαν κιόλας σε διάφορους νεολογισμούς εθνικού και αξιακού αποσυμβολισμού, καθιστώντας έτσι πολλαπλά ευκολότερη τη δουλειά και για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι λοιπόν, στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία που η Ελληνική κοινωνία οφείλει όντως να οργανώσει τη δική της καθολική πολιτική αντεπίθεση, θα πρέπει να είναι ξεκάθαροι οι στόχοι, οι όροι, το πλαίσιο, οι σύμμαχοι, οι αντίπαλοι, οι κεντρικοί της πολιτικοί προσανατολισμοί.

Η συγκεκριμένη συμφωνία ντροπής, ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ να είναι τέτοια, και την ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΕ ως τέτοια μια κυβέρνηση που πλειοδοτεί στη δουλοπρέπεια, διότι όλοι οι συντελεστές θέλησαν μέσα από τη συγκεκριμένη συμφωνία:

• Πρώτον: Να εκχωρηθεί στους Σκοπιανούς δικαίωμα ΚΥΡΙΟΤΗΤΑΣ στην ιδέα του ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΜΟΥ, ώστε να είναι –και με όρους διεθνούς Δικαίου- διασφαλισμένη και αμετακίνητη η μήτρα του εθνικιστικού αλυτρωτισμού, προκειμένου να ενεργοποιείται κατά το δοκούν για να πυροδοτεί ένα ευρύτατο πακέτο από παράγοντες αποσταθεροποίησης σε ολόκληρη τη Βαλκανική.
• Δεύτερον: Να θεσμοθετηθεί με όρους προσαυξημένης ισχύος που διασφαλίζει η διακρατική συμφωνία, το δικαίωμα των ΣΚΟΠΙΑΝΩΝ να έχουν πρόσβαση στη θάλασσα ως "περίκλειστο κράτος". Το τρισάθλιο άρθρο 13 που συμφώνησαν, εστιάζει ευθέως στη χώρα μας (και όχι στην Αλβανία) με το ερώτημα του εδαφικού διαμελισμού.
• Τρίτον: Να αποτελέσει αυτή η συμφωνία ένα τερατογενές νομικοπολιτικό προηγούμενο για το άλλο μεγάλο κεφάλαιο που με προθυμία άνοιξε ο κ. Κοτζιάς διευρύνοντας την ατζέντα των ελληνοαλβανικών διαφορών, οδηγώντας έτσι τη χώρα μας σε επικίνδυνη περίσφυξη τώρα πιά ΚΑΙ με την υπογραφή μας.
• Τέταρτον: Να αποτελεί η συγκεκριμένη συμφωνία, έναν διαρκή, ισχυρό παράπλευρο παράγοντα πολλαπλής ενεργοποίησης και του Αλβανικού μεγαλοϊδεατισμού, γεγονός που καθιστά εις το διηνεκές, ολόκληρη τη Βαλκανική όμηρο των σκοτεινών κέντρων.

Επομένως… Μέσα από τη συγκεκριμένη συμφωνία, το δουλοπρεπές Ελληνικό πολιτικό προσωπικό ενέδωσε σε έναν εφιαλτικό γεωπολιτικό σχεδιασμό, μετατρέποντας τη χώρα σε σύγχρονη γεωπολιτική Ιφιγένεια.



Απέναντί μας λοιπόν έχουμε ένα πρόβλημα, που δεν αντιμετωπίζεται με κραυγές φιλόδοξων καιροσκόπων της πατριδοκαπηλίας, αλλά απαιτεί πολιτικό σχέδιο και στόχευση συγκεκριμένη, που θα τοποθετεί στο επίκεντρο το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα, με τρόπο που δεν θα αποσυνδέει τη διεθνή θέση της χώρας από τη δουλοπρέπεια των πολιτικών ανδρεικέλων της.




Ας είμαστε λοιπόν καθαροί. Η μαχόμενη κοινωνία, για να καταστεί επικίνδυνη ως πολιτικό μέγεθος, πρέπει να σηκωθεί πιο ψηλά από τις κραυγές και την αδιέξοδη συνθηματολογία, και να θέσει ευθέως το ζήτημα της ταυτότητας και της φυσιογνωμίας της εξουσίας.




Αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν περιθωριοποιήσουμε τα βαρίδια της πατριδοκαπηλίας, και δεν ενισχύσουμε το σοβαρό, στιβαρό και υπεύθυνο πολιτικό λόγο.




Τα συμφέροντα που υποκρύπτονται πίσω από το έκτρωμα αυτής της συμφωνίας, είναι ευρύτερα και είναι τεράστια. Δεν βγαίνει απλά η εθνική μας αξιοπρέπεια στο σφυρί. Βγαίνει το ίδιο το δικαίωμα των ανθρώπων στη ζωή και στη Γη τους.




Το ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ενεργοποιείται πυρετωδώς, για να παίξει το ρόλο του στο πλαίσιο της αποστολής του, ποντάροντας στην ανοχή των αφελών, και στην προθυμία όλων αυτών που επιχειρούν με κάθε τρόπο να το ξεπλύνουν.




Ομοίως ενεργοποιούνται εν όψει εξελίξεων και τα τάγματα εφόδου της εθνομηδενιστική κουκουλοφορίας, για να διαλύσουν την κρίσιμη στιγμή το κίνημα της αντίστασης πριν καταφέρει να δυναμώσει.


Γι’ αυτό και ο αγώνας χρειάζεται να πολιτικοποιηθεί. Πλάι στο υπερώριμο αίτημα του Δημοψηφίσματος το οποίο θα πρέπει ως μόνο αρμόδιο να καθορίσει το μέλλον αυτού του εκτρώματος, αυτό που χρειάζεται να δυναμώσει είναι το αίτημα της πολιτικής ανατροπής, με αποσαφηνισμένο τον πολιτικό οδικό χάρτη που θα απαντά ολοκληρωμένα και στο ζήτημα της Δημοκρατικής Πατριωτικής Εξουσίας, για να αποτραπεί το σχέδιο του εθνικού διχασμού αλλά και του ροκανίσματος του χρόνου, που θα οδηγήσει στην απογοήτευση και εν τέλει στην αποστράτευση.


Η πρόκληση είναι ιστορική… Οι ευθύνες τεράστιες… Και αυτή τη φορά το κίνημα δεν μπορεί να αφεθεί στη λαγνεία του ρομαντισμού, ούτε στους γραφικούς με τις βουβουζέλες να δίνουν τον τόνο.

Οι μορφές… Τα events… και πρωτίστως η αδιαπραγμάτευτα δημοκρατική του στόχευση, θα είναι το κλειδί για ν ανοίξουμε την πόρτα της επόμενης μέρας.


Αυτή τη φορά ο αγώνας δεν προκύπτει από την αυτονόητη υποχρέωσή μας να αντισταθούμε σ αυτό που γίνεται.

Επιβάλλεται από την ιστορική υποχρέωσή μας, να πάρουμε στα χέρια το μέλλον του τόπου μας, πριν τον οδηγήσουν στην καταστροφή.

Καμία υπευθυνότητα και κανενός είδους πατριωτισμός δεν φαίνεται να διέπει τη διαχείριση της διαπραγμάτευσης για το Σκοπιανό, στην οποία έχει «σπρωχτεί» και εν πολλοίς έχει εγκλωβιστεί η Ελληνική κυβέρνηση με απαίτηση τρίτων, και ας επιχειρεί να πλειοδοτήσει περί του αντιθέτου ο Έλληνας πρωθυπουργός..


Στην καλύτερη περίπτωση η ευθύνη της κυβέρνησής του, έγκειται στον τρόπο με τον οποίο υλοποιεί εντολές, ενώ αν δεν καταδεικνύει απόλυτη έλλειψη συναίσθησης, προφανώς συνιστά προκλητικότατη αδιαφορία, για τα προβλήματα που θα ανακύψουν αμέσως μετά την όποια «συμφωνία» μεταξύ των δύο "εντολοδόχων" πρωθυπουργών.


Στα χρόνια που μεσολάβησαν, στην κυρίαρχη ρητορική παγιώθηκε με έναν ιδιαιτέρως στρεβλό τρόπο η έννοια του "ergaomnes", και μαζί της η πολυσυζητημένη "συνταγματική μεταρρύθμιση" στο γειτονικό κρατίδιο.


Προφανώς και δεν υποτιμούμε την αξία τους, αλλά δεν μπορούμε και να την αποσπάσουμε από το συνολικό περιβάλλον, που θα διέπει τη συγκεκριμένη συμφωνία.


Είναι άλλο πράγμα να συνυπάρχουν ως προαπαιτούμενα σε ένα περιβάλλον που ισχυροποιεί και θεμελιώνει την ύπαρξή τους, και εντελώς διαφορετικό να...

"στολίζουν" μια ετεροβαρή συμφωνία που θα ακυρώσει την προβλέψεις τους, από την επομένη κιόλας στιγμή της προσυπογραφής. 



Το στοίχημα ήταν σικέ…

Στο πλαίσιο αυτού του διαφαινόμενου ετεροβαρούς προσανατολισμού, ένα ακόμη τίμημα είναι η επίσης στρεβλή εδραίωση του τρόπου με τον οποίο προσεγγίζεται η ιδέα της «σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό».

• Το ζητούμενο για τις ελληνικές κυβερνήσεις, ήταν ο διεμβολισμός στο βάθος του χρόνου, της εκπεφρασμένης αντίθεσης του Ελληνικού λαού στο βρώμικο σχέδιο που υλοποιείται σε βάρος της ιστορικής και πολιτισμικής παραμέτρου αυτής της πολύ σοβαρής.
• Για το πολιτικό προσωπικό των Σκοπίων, η κυρίαρχη επιδίωξη ήταν να μη τους στερήσει η όποια συμφωνία, το δικαίωμα στην ιστορική καπηλεία, άρα και στη θερμοκοιτίδα μέσα στην οποία γεννήθηκε και ανατροφοδοτήθηκε ο εθνικιστικός τους αλυτρωτισμός.

Η χρυσή τομή σ αυτό το ραντεβού με την ιστορική εξαπάτηση, βρέθηκε όπως όλα δείχνουν, σε έναν καταφορά ετεροβαρή και σε βάρος της χώρας μας συμβιβασμό, μέσα από τον οποίο…

• Η Ελλάδα δήθεν θα «επιβάλει» τον όποιο γεωγραφικό προσδιορισμό στο πλαίσιο της σύνθετης ονομασίας. Ενώ…
• Τα Σκόπια θα διατηρήσουν το δικαίωμα χρήσης, ΟΧΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ, αλλά του όρου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με τρόπο αυθεντικό, καραμπινάτο και αμετάβλητο, άρα και το δικαίωμα να ασελγούν, να βιάζουν και να ανατροφοδοτούν μέσα από αυτό, τον επικίνδυνο εθνικιστικό τους αλυτρωτισμό.

Οι πληροφορίες άλλωστε που ήδη διαρρέουν και οι οποίες αφορούν στην περιγραφή της γλώσσας και της εθνικής ταυτότητας, απλά επιβεβαιώνουν έτι περαιτέρω αυτή την εκτίμηση.


Ένας ολέθριος συμβιβασμός, με Ιφιγένεια την ιστορική αλήθεια…

Η φυσική συνέχεια μιας τέτοιας συμφωνίας, σε ένα περιβάλλον διαρκούς και ανατροφοδοτούμενης αστάθειας όπως είναι το περιβάλλον της Βαλκανικής, προδιαγράφει:


Την επιθετική επαναφορά του μαχόμενου εθνικιστικού αλυτρωτισμού ο οποίος αφού θα έχει διασφαλίσει ΚΑΙ με την υπογραφή της Ελληνικής κυβέρνησης την εθνική του υπόσταση και πλήρως αναγνωρισμένη κρατική φυσιογνωμία…

• Θα αντιμετωπίσει τον επιθετικό – γεωγραφικό προσδιορισμό ως βαρίδι, από το οποίο θα επιχειρήσει ντε φάκτο να απαλλαγεί…
• Θα εκλάβει το αμετάβλητο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» ως μόνη πλήρους, αποκλειστικής και εν τέλει ergaomnesπροίκα, ανοίγοντας έτσι τον ασκό του Αιόλου, ΚΑΙ στην αντιπαράθεσή του με τον Αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, αλλά ΚΑΙ στην ενεργοποίηση ενός περιβάλλοντος συνολικότερης αστάθειας στα Βαλκάνια.

Με αυτές τις εξελίξεις να προδιαγράφονται με απόλυτη βεβαιότητα, είναι βέβαιο πως οι λοιπές επικοινωνιακές φανφάρες (περί του δήθεν αναβαθμισμένου ρόλου της Ελλάδας στο Νοτιοανατολικό άκρο της Μεσογείου) στις οποίες καταφεύγει ο Έλληνας πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει και να συγκαλύψει πίσω από αυτές, τον εθνικά τραγικό τρόπο με τον όποιο επέλεξε να διαχειριστεί το όλον πρόβλημα, θα αποδειχτούν πολύ σύντομα αλλά κατόπιν εορτής, ολέθρια και συνειδητή εξαπάτηση.

Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη… Ευρισκόμενοι στο "και πέντε" μιας απαράδεκτης συμφωνίας… Και συνειδητοποιώντας πως μετά από το εκβιαστικό «κλείσιμο» αυτής της γεωπολιτικής εκκρεμότητας θα ακολουθήσουν και άλλοι ολέθριοι συμβιβασμοί, η Ελληνική κοινωνία, δεν πρέπει να μείνει απαθής, και αυτό δεν συνιστά μια γενικόλογη και κενή περιεχομένου προτροπή.


Συνιστά κορυφαία πρόκληση πριν απ’ όλα για τις Δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις του τόπου, οι οποίες οφείλουν να τολμήσουν να δουν την πραγματικότητα ωμή και πέρα από τη μύτη τους.


Για μια Δημοκρατική – Πατριωτική κουλτούρα…

Ο εγκλωβισμός στη στείρα λογική της ακατάσχετης συλλαλητηριολογίας με τρόπο μονομερή και αυστηρά επικοινωνιακό, «θα κάψει» ως πυροτέχνημα το πραγματικό πολιτικό κεφάλαιο που οφείλει να έχει βαθύτατες κοινωνικές αναφορές, και εν τέλει θα αποτελέσει μέρος του τελετουργικού της ήττας.


Αυτή την εξέλιξη, δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να την αποζητούν οι Δημοκρατικές – Πατριωτικές δυνάμεις.


Τίποτε δεν θα προσφέρει… Καμία διακριτότητα δεν θα αναδείξει… Απολύτως καμιά ουσιαστική συνεισφορά δεν μπορεί να έχει, ή όποια αυτοτελής συλλαλητηριακή προσπάθεια, μέσα σε ένα κλίμα που θα κυριαρχούν τα ταρατατζούμ, τα συνθήματα, και η εύλογη αντίθεση της Ελληνικής κοινωνίας στο δρομολογούμενο έγκλημα.


Συλλαλητήρια οργανώνονται… Καλά κάνουν και οργανώνονται… Κάθε δημοκράτης και εν τέλει κάθε Έλληνας πολίτης μπορεί και πρέπει να συμμετέχει σ αυτά, σταθμίζοντας την σοβαρότητα των διοργανωτών και το περιεχόμενο των συνθημάτων, για να καταδείξει έτσι ΚΑΙ την αντίθεσή του στην εμπορευματοποίηση της Ιστορίας, αλλά ΚΑΙ την αποφασιστικότητά του να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του.




Όμως... Οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και του αγνού και άδολου πατριωτισμού, οφείλουν να έχουν επίγνωση πως ένας αγώνας που θα αρκεστεί στο παιχνίδι με την επικοινωνία, και ειδικά τις μέρες που θα συζητιέται το όποιο ανοσιούργημα στη Βουλή, είναι μεν χρήσιμος, αλλά είναι εκ των πραγμάτων και καταδικασμένος να είναι ένας χαμένος αγώνας, αν δεν συνδυαστεί με μια ουσιαστικότερη παρέμβαση που θα του διασφαλίσει, συνέχεια, συνέπεια, δυναμική και βιωσιμότητα.

• Οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και του αγνού και άδολου πατριωτισμού, οφείλουν να φτάσουν πέρα από τον εαυτό τους… 
• Οφείλουν να επενδύσουν όχι στη φτήνια της εντύπωσης, αλλά στο μεγαλείο της δημιουργίας και της ενδυνάμωσης μιας Δημοκρατικής πατριωτικής κουλτούρας, που θα καταστήσει την κοινωνία ικανή και μαχητική και όχι αυτάρκη σε πυροτεχνήματα.
• Οφείλουν να λειτουργήσουν, ΟΧΙ όπως έμαθαν και συνήθισαν, ΑΛΛΑ όπως οι ιστορικές συνθήκες και οι πραγματικές ανάγκες απαιτούν.

Οι δυνάμεις της Δημοκρατίας και του αγνού και άδολου πατριωτισμού, οφείλουν να αποδείξουν, πως ΘΕΛΟΥΝ και ΜΠΟΡΟΥΝ να καταστούν πρωταγωνιστές αυτής της υψηλής εθνικής πρόκλησης…

• Αξιοποιώντας όχι τη δύναμη της συνήθειας και της μιζέριας, αλλά ότι πιο ουσιαστικό υπάρχει και δρα μέσα στην κοινωνία μας, που πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του πολίτη.
• Αρνούμενες να ξεπλύνουν τους κάθε λογής καιροσκόπους που ενσωματώθηκαν στο ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ της πατριδοκαπηλίας, για να τους παραδώσουν στην κοινωνία αμόλυντους, γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αμόλυντοι.
• Αρνούμενες να καταστρέψουν σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο σε πυροτεχνηματικού χαρακτήρα εντυπώσεις, που την επόμενη μέρα περνούν απλώς στην αφάνεια, αφού ούτε η λήθη της ιστορίας δεν έχει τη διάθεση να απασχολείται μ αυτές.

Η Δημοκρατική Πατριωτική κουλτούρα, είναι η μόνη οργανωμένη άμυνα της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό, που θα πολλαπλασιάσει άμεσα την επιθετική πολιτική της ικανότητα, απέναντι σε λογικές και πρακτικές εθνικής μειοδοσίας.



Οι Δημοκρατικές – Πατριωτικές δυνάμεις εν συνόλω, και οι δημοκρατικά προσανατολισμένοι συμπολίτες μας που έχουν να επιδείξουν ξεχωριστή συνεισφορά σ αυτήν την σπουδαία υπόθεση, ΜΠΟΡΟΥΝ και ΠΡΕΠΕΙ ν αποτελέσουν το πρόπλασμα ενός πολιτικού μηχανισμού, ικανού να εμπνεύσει, να συνεγείρει, να εξοπλίσει πολιτικά, να αποδομήσει την αθλιότητα και την ηττοπάθεια, να διασφαλίσει βιωσιμότητα, συντονισμό και συνέχεια στην οργανωμένη και δημοκρατικά προσανατολισμένη δράση και ενδυνάμωση του αυθεντικού και γνήσια λαϊκού πατριωτικού κινήματος, σε μια ιστορική εποχή ιδιαιτέρως κρίσιμη για το μέλλον του τόπου.


Η πρόκληση είναι σαφής… Σαφέστατες και οι ευθύνες που ανακύπτουν…


Οι εξελίξεις δεν περιμένουν, και οι ιστορικές προκλήσεις αρνούνται να συμβιβαστούν με λογικές αναποφασιστικότητας και με την προσφιλή συνήθεια διαχείρισης της μιζέριας.

Όσοι αποφασίσουν πως τους αρκεί να κάψουν μάχιμο πολιτικό κεφάλαιο στο βωμό του άσφαιρου εντυπωσιασμού, την επόμενη μέρα θα κληθούν να αναλάβουν και την ευθύνη της επιλογής τους.




Τόσο απλά και τόσο απόλυτα...

Το κεφάλαιο των ανατροπών προφανώς δεν έκλεισε με τα κυβερνητικά μαγειρέματα στην Ιταλία. Το να παραμείνει ανοικτό άλλωστε, αποτελεί πρώτιστη επιλογή των ισχυρών, με τους Αμερικανούς να επιδιώκουν να παραμείνει και «ανατρεπτικά ελεγχόμενο»...


Το βέβαιο πάντως είναι πως στο συγκεκριμένο στρατηγικό περίγραμμα μιας σύγκρουσης που προσλαμβάνει χαρακτήρα πλανητικό, το σημαντικό έλλειμμα επίγνωσης για τη φυσιογνωμία της επόμενης μέρας, το έχει η Ευρωπαϊκή ελίτ, η οποία… 

• Όχι μόνο δεν διαθέτει επεξεργασμένη στρατηγική προσαρμογής στα δεδομένα της καινούριας κατάστασης…
• Αλλά επιπροσθέτως η ανισομετρία και οι πολλαπλές ταχύτητες που εκουσίως διατηρήθηκαν τα χρόνια της ευμάρειας των ολίγων, θα σηματοδοτήσουν και το ιστορικό της βύθισμα σ ένα πρωτοφανές κενό στρατηγικής, που θα παραπέμψει σε ερασιτεχνισμούς του μεσοπολέμου.

Ας γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι...

Κάποιοι δεν κατάλαβαν πως οι χειρισμοί Ματαρέλα συνιστούν κίνηση με... 
«ιδιαίτερη στρατηγική βαρύτητα», όπως σπεύσαμε να αποσαφηνίσουμε από τις πρώτες στιγμές. Λογικό να μην το αντιλαμβάνονται.


Είναι μια δύσκολη γεωπολιτική εξίσωση, και δεν έχουμε την απαίτηση να την κατανοήσουν αυτοί που δεν είδαν Ελληνική εμπλοκή στην Αμερικανική επίθεση στη Συρία, επειδή δεν είδαν Ελληνικά Αεροπλάνα να συμμετέχουν ευθέως στον βομβαρδισμό…




Υπάρχουν βέβαια και οι αμετανόητοι μυθοπλάστες, που μέσα από έναν αχταρμά αυθαίρετων συλλογισμών που ούτε λίγο ούτε πολύ είδαν έναν νέο Μάη του 68 να αναβιώνει στην Ιταλία του 2018.




Και αφού πρώτα είδαν να καταρρέει το αφήγημα τους, περί των σύγχρονων δήθεν Ροβεσπιέρων δηλαδή των Ντι Μάνιο και Σαλβίνι, μαζί με το προσφιλές βαρύγδουπο περί «εσχάτης προδοσίας» που λίγο έλειψε να το εμφανίσουν ως τελεσίδικη απόφαση, αποφάσισαν εν τέλει να αρκεστούν στις ορδές των επαναστατών που τελικά επέβαλαν την επανεπίδοση της εντολής στον Τζουζέπε Κόντε!!!




Αδυνατούν ωστόσο να ερμηνεύσουν πως κατέστη δυνατόν τόσο εύκολα να «εξαπατηθούν» και εν τέλει να συμβιβαστούν με την λύση Τζοβάνι Τρία, οι εξεγερμένοι επαναστάτες των ονείρων τους. Αλλά αυτό είναι ενός άλλου παπά ευαγγέλιο, με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε περεταίρω, τουλάχιστον προς το παρόν.


Η κατάσταση περιπλέκεται σοβαρά…

Για την ακρίβεια η «νέα σελίδα» στη Γεωπολιτική που εγκαινιάστηκε με το BREXIT, δεν αναβιώνει απλά όλες τις δομικές επισφάλειες που είχε από τη γέννησή του το Ευρωενωσιακό ανοσιούργημα, αλλά τις ενσωματώνει με τρόπο βιωματικό στην ατζέντα της επόμενης μέρας.




Το BREXIT, υπήρξε στην ουσία του μια θεμελιώδης επιλογή ΚΑΙ του Βρετανικού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω έχει παράδοση στην ικανότητά του να πρωτοπορεί σε τολμηρές αποφάσεις που του διασφαλίζουν προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις ενός μεταβαλλόμενου διεθνούς περιβάλλοντος.

• Το απετόλμησε και η Θάτσερ με την «αντιβιομηχανική» της πολιτική… 
• Το απετόλμησαν και οι συντηρητικοί της εξουσίας που επέλεξαν ως στρατηγική τον χρηματοπιστωτισμό, θυσιάζοντας τον πλουτοπαραγωγισμό της Σκωτίας… 
• Ενσωματώνεται και στη φυσιογνωμία του BREXIT, που στην ουσία του αποτελεί στρατηγική προσαρμογή στις απαιτήσεις του αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου και στην ετοιμότητα που επιβάλλεται να διασφαλιστεί, σε συνάρτηση πάντα με τη γεωστρατηγική του ωρίμανση.

Στη λογική του BREXIT, και της επίγνωσης των δομικών αλλαγών που προεξοφλεί η αναδυόμενη πολυπολικότητα, υπάρχουν οι σαφείς παραδοχές ότι:

• Οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον η ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, και οσονούπω δεν θα είναι και η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη…
• Η Ευρωπαϊκή Ένωση με καταλύτη την Ευρωζώνη, έχει ενεργοποιήσει το ναρκοπέδιο των δομικών της κλυδωνισμών που επιταχύνουν διεργασίες αποδόμησης. Και…
• Στις ΗΠΑ εν τέλει, πέρα από τα δημοσίως ομολογούμενα, υπάρχουν σκέψεις και κέντρα που ανησυχούν σοβαρά ακόμη και για την ίδια τους την ακεραιότητα και τη διατήρηση της υπάρχουσας γεωπολιτικής τους δομής και φυσιογνωμίας.

Η Βρετανία λοιπόν, ως σημαντικό γεωπολιτικό μέγεθος, έκανε τη δική της προβλεπτική επιλογή, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου για εξελίξεις αποδομητικές σε ολόκληρη την Ευρώπη, που στην όποια τους εξέλιξη θα συναντήσουν μια Βρετανία ισχυρή και προετοιμασμένη να υποδεχτεί αυτές τις εξελίξεις.


Και μετά ήρθε ο Τραμπ…

Και εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, πως η έλευσή του, δεν ήταν μια επιπόλαια επιλογή απηυδισμένων πολιτών, αλλά αναγκαιότητα με συγκεκριμένες πολιτικές προδιαγραφές, που εναρμονίζονται πλήρως με τις ιστορικές προκλήσεις με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωπες οι ΗΠΑ.


Ο Τραμπ – ως σύστημα αντιλήψεων για την γεωπολιτική και την γεωοικονομία – είναι η έκφραση του πλέον ευφυούς τμήματος του Αμερικανικού κατεστημένου, που αποφάσισε να μην γοητεύεται από την παράδοση, αλλά από τις σύγχρονες γεωπολιτικές προκλήσεις.



Η βήμα το βήμα υλοποίηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων – μηδέ εξαιρουμένης και αυτής που σχετίζεται με τη δασμολογική πολιτική η οποία τον φέρει σε ευθεία ρήξη με συγκεκριμένο τμήμα ισχυρών ανταγωνιστικών συμφερόντων – αποτελεί μια συνεπή προσπάθεια που επιδιώκει:…

• Να αντισταθεί στο μοιραίο της επερχόμενης αποσύνθεσης…
• Να παρακολουθήσει όσο είναι δυνατόν τις πολυσύνθετες προκλήσεις πλανητικού χαρακτήρα, και να προσαρμοστεί στα καινούρια δεδομένα που διαμορφώνονται. Και…
• Να αναστρέψει τη φθίνουσα πορεία φιλοδοξώντας να παραμείνουν οι ΗΠΑ μια αδύναμη με υψηλά στάνταρντς στον νέο κόσμο που τροποποιεί δραματικά τη φυσιογνωμία του.

Προφανώς όλο το παραπάνω, συνιστά μια διαδικασία σύνθετη, που δεν είναι μονομερής, που ακόμη και οι «καθαρές» οικονομικές της παράμετροι, έχουν σημαντικό γεωπολιτικό αποτύπωμα, και η διαδικασία της υλοποίησής τους μοιραία θα συνοδεύεται από ισχυρούς κλυδωνισμούς και απρόβλεπτες αναταράξεις.


Όλοι αγοράζουν χρόνο…

Αλλά αυτό μόνο οι αφελείς δεν το αντιλαμβάνονται.

• Οι Βρετανοί αυτό τον χρόνο τον έχουν ανάγκη, διότι έκαναν τη σωστή εκτίμηση στην καταλληλότερη ιστορική στιγμή, και ενώ τυπικά διαχειρίζονται τις διαδικασίες ολοκλήρωσης του BREXIT,ταυτόχρονα και ουσιαστικά φιλοτεχνούν τη φυσιογνωμία τους στην νέα εποχή.
• Οι ΗΠΑ επίσης τον έχουν ανάγκη, διότι ψηλαφούν καινοτομώντας το αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών και των παρεμβάσεών τους, όχι σε συνθήκες πραγματικής ακραίας σύγκρουσης, αλλά θεμελιώνουν το καινούριο γεωστρατηγικό τους προφίλ, χρησιμοποιώντας την αφέλεια και τον ερασιτεχνισμό των ευρωχαρτογιακάδων. Χρησιμοποιούν μ άλλα λόγια τον Ευρωερασιτεχνισμό στη γεωστρατηγική, ως καταλύτη για την επιτυχή έκβαση του γεωστρατηγικού μεταμορφισμού τους.

Για την Ευρωπαϊκή ελίτ ωστόσο, αυτός ο χρόνος αποτελεί στην ουσία ένα ερμαφρόδιτο μέγεθος, αφού σε αντίθεση με τους υπόλοιπους ισχυρούς παίχτες, το Ευρωπαϊκό υβρίδιο ΔΕΝ διαθέτει…

• ΟΥΤΕ ενιαία στρατηγική…
• ΟΥΤΕ καθολικά αποδεκτή ενότητα στόχων…
• ΟΥΤΕ ομογενοποιημένους ρόλους κατανεμημένους ισότιμα στους «ψωνισμένους» του «Ιδεώδους» που θέλουν να μοστράρουν ως πρωταγωνιστές.

Σε αυτή την Ευρώπη συνυπάρχουν:

• Ο ισχυρός και αυτοκαταστροφικός Γερμανικός ΗΓΕΜΟΝΙΣΜΟΣ…
• Οι ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ του κατά τα λοιπά «σκληρού πυρήνα» της που αναζητούν εναγωνίως παραχώρηση ρόλου. Και…
• Η ΞΕΦΩΝΗΜΕΝΗ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΕΙΑ των προθύμων, που θυματοποιούνται ως αναλώσιμα μέσα σ αυτή τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στην τελευταία κατηγορία προφανώς συμπεριλαμβάνεται και η χώρα μας, και ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί το πολιτικό της προσωπικό να διαχειριστεί τις σοβαρές εθνικές της υποθέσεις, απλά επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω με τρόπο πραγματικά δραματικό.


Να και η Ιταλία…

Οι εξελίξεις στην οποία «έκατσαν» σε μια ιστορική εποχή πολλαπλά γκαστρωμένη, με όλες τις μεθόδους αναπαραγωγής να βρίσκονται σε καθεστώς οργιώδους κατάχρησης.


Η επιπόλαια νομισματολογία με την οποία επιχειρήθηκε να προσεγγιστούν τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, υπήρξε όχι μονάχα κατ’ εξοχήν ρηχή ως προσέγγιση, αλλά υπήρξε ταυτόχρονα και πολλαπλά συνένοχη αφού –ανεξαρτήτως προθέσεων – υπηρέτησε ως τέτοια μια συγκεκριμένη ρητορική διευκολύνοντας στην απόπειρα συσκότισης του πραγματικού διακυβεύματος.


Η Ιταλία κύριοι, παραμένει πρωτίστως ένα σημαντικό γεωπολιτικό μέγεθος, σε μια Ευρώπη που “διαχειρίζεται”…

• Το αχαρτογράφητο για την ίδια εν συνόλω BREXIT…
• Μεγάλες και μικρότερες αποδομητικές πληγές όπως το Καταλανικό, της Κορσικής, της Βαλονίας κλπ…
• Επιθετικούς εθνικισμούς όπως αυτοί των Δυτικών Βαλκανίων…
• Σειρά προβλημάτων που δημιουργεί ο Τουρκικός επιθετικός εισοδισμός και η δυναμική όσο και απρόβλεπτη επιλογή της στρατηγικής του Ισλαμικού τόξου…
• Σειρά αντιθέσεων που εδράζονται σε έναν παράφρονα και κατευθυνόμενο μισαλλόδοξο αντιρωσισμό…
• Την επιθετική Γεωπολιτική των Αμερικανών οι οποίοι επιπροσθέτως δεν θέλουν ότι αποδομείται να κυνδυνεύει να προσεταιριστεί τη Ρωσική επιρροή.
• Την στρατηγική της ανεπάρκεια στη διαχείριση των ενεργειακών ανατροπών που συντελούνται στη Μέση Ανατολή και στην ΝΑ Μεσόγειο, και τόσα άλλα…

Να γιατί οι εξελίξεις στην Ιταλία, επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστούν απ’ όλους τους πρωταγωνιστές ως εξίσωση πρώτου βαθμού. Επειδή ακριβώς όλοι γνωρίζουν πως αποτελεί ένα πολυσύνθετο μέγεθος, και έπρεπε πάση θυσία να αποτραπεί ή έστω να ελεγχθεί η πιθανότητα της αποδομητικής του ενεργοποίησης.

• Κανείς δεν σκιάχτηκε από το υπερτιμημένο δίδυμο Ντι Μάνιο και Σαλβίνι. 
• Οι πάντες όμως τρέμουν τον εφιάλτη ενεργοποίησης ενός γεωπολιτικού ντόμινο, η οποία ενεργοποίηση, ενδέχεται να διευκολυνθεί με καταλύτη μια μικρή έστω απρόβλεπτη εξέλιξη, αν δεν χαλιναγωγηθεί εν τη γενέσει της.

Εκεί ακριβώς στόχευσε και το κομπρεμί που ακολούθησε, αλλά και η ευκολία με την οποία δρομολογήθηκε η απολύτως ελεγχόμενη πολιτική λύση που όλοι έσπευσαν να δοθεί.



Επίλογος…

Το κεφάλαιο των ανατροπών πάντως δεν έκλεισε με τα κυβερνητικά μαγειρέματα στην Ιταλία. Το να παραμείνει ανοικτό αποτελεί πρώτιστη επιλογή των ισχυρών, με τους Αμερικανούς να επιδιώκουν να παραμείνει και «ανατρεπτικά ελεγχόμενο».


Μοιραία ωστόσο, ενισχύει και μια λανθάνουσα δυναμική που αγγίζει όλο και περισσότερο τις συνειδήσεις και των κοινωνιών, και η αποτελεσματικότερη εμπλοκή τους σε ανατροπές με θετικό και δημοκρατικό πρόσημο, είναι το πραγματικό στοίχημα την θετική έκβαση του οποίου οφείλουμε να ενισχύσουμε σε κάθε περίπτωση.


Το βέβαιο πάντως είναι πως στο συγκεκριμένο στρατηγικό περίγραμμα μιας σύγκρουσης που προσλαμβάνει χαρακτήρα πλανητικό, το σημαντικό έλλειμμα επίγνωσης για τη φυσιογνωμία της επόμενης μέρας, το έχει η Ευρωπαϊκή ελίτ, η οποία, όχι μόνο δεν διαθέτει επεξεργασμένη στρατηγική προσαρμογής στα δεδομένα της καινούριας κατάστασης, αλλά επιπροσθέτως η ανισομετρία και οι πολλαπλές ταχύτητες που εκουσίως διατηρήθηκαν τα χρόνια της ευμάρειας των ολίγων, θα σηματοδοτήσουν και το ιστορικό της βύθισμα σ ένα πρωτοφανές κενό στρατηγικής, που θα παραπέμψει σε ερασιτεχνισμούς του μεσοπολέμου.


Τα χειρότερα σε κάθε περίπτωση έρχονται… Το στοίχημα είναι να αναγορευτούν οι ίδιες οι κοινωνίες σε απρόβλεπτο πρωταγωνιστή.

Ωστόσο… Το ότι εγκαινιάζεται και πάλι η πληκτική μονομέρεια των οικονομολογούντων με αφορμή τις εξελίξεις στη γειτονική Ιταλία, ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο. Και προφανέστατα ως σύμπτωμα, έχει το δικό του παρελθόν…


Ένα παρελθόν που κατά κόρον ευδοκίμησε στην πολύπαθη Ελλάδα, και το οποίο καταφανώς υποτίμησε τη γεωπολιτική διάσταση της οικονομίας, για να φτάσουμε σήμερα, μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια ορυμαγδού, να ανακαλύψουμε ποιο ήταν το αίτιο και ποιο το αιτιατό, σε μια χώρα που τείνει να τροποποιήσει ολοκληρωτικά τη γεωπολιτική της φυσιογνωμία, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που συνιστά μια τέτοια εξέλιξη.


Προφανώς αυτή η τάση τροφοδοτείται και αναπαράγεται, από το περιβάλλον του χαρτογιακαδισμού που αποτελεί και το προνομιακό πεδίο δράσης της Ευρωπαϊκής ελίτ και το οποίο μεγαλούργησε σε εκδικητικότητα σε βάρος μιας άβουλης και φοβικής Ελλάδας με τα γνωστά αποτελέσματα.

Σπεύδει λοιπόν το SPIEGELνα καταφύγει σε προσομοιώσεις Βαρουφακιάδας… Σπεύδει να ερμηνεύσει με όρους «θρασύτητας» το...
"πακέτο" των Ιταλικών αιτημάτων, επανακαταφεύγοντας στην γνωστή σε μας επιχειρηματολογία των «βουλιμικών» ιθαγενών, λέγοντας πως:«Η Ελλάδα ήταν μια πτωχή χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η οποία παρακάλεσε για βοήθεια σε ώρα ανάγκης. Αντιθέτως οι Ιταλοί διαθέτουν κατά μέσο όρο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από τους Γερμανούς και είναι πολύ πλουσιότεροι από τους πολίτες της Λετονίας ή της Σλοβακίας- οι οποίοι όμως καλούνται να επωμιστούν το βάρος μίας φορολογικής μεταρρύθμισης, που θα οφελούσε κυρίως τους πλουσιότερους Ιταλούς. Εάν τελικά η νέα κυβέρνηση (της Ρώμης) περάσει αυτό που θέλει, θα καθιερώσει μία εξαιρετικά ύπουλη μορφή μεταφοράς πόρων στην Ευρώπη, από τους πιο φτωχούς στους πιο πλούσιους»…




Σπεύδουν οι κκ Κόλμερ να προϊδεάσουν πως οι Ιταλοί είναι έτοιμοι για IOUδηλαδή για «παράλληλο νόμισμα»…




Σπεύδουν βεβαίως και οι «οίκοι», με προεξάρχοντα τον γνωστό Moody’s, να απειλήσουν για επικείμενη υποβάθμιση του Ιταλικού αξιόχρεου, σε μια προσπάθεια αποτροπής των εξελίξεων, μέσα από τον συνειδησιακό εκφοβισμό των πολιτών, επιδιώκοντας να ενεργοποιήσουν έναν ιδιότυπο κοινωνικό αυτοματισμό, ανακυκλώνοντας τις κλασικές τους πρακτικές και εμπειρίες.




Και φυσικά από μια πρώτη ανάγνωση, δεν υπάρχει τίποτε το μεμπτόν σε αυτού του είδους τις θεσμικές και προσωπικές προσεγγίσεις. Τίποτε απ' όλα αυτά άλλωστε δεν μπορεί να αποκλειστεί ως παράμετρος ενός σκηνικού, που μόλις αρχίζει δειλά - δειλά να ξεδιπλώνεται.




Η πρώτη ανάγνωση ωστόσο, μπορεί να τροφοδοτεί τους επικαιροποιημένους παπαγαλισμούς μαθητευόμενων «οικονομολόγων» του διαδικτύου, αλλά δεν αρκεί για να ερμηνεύσει αυτό που πραγματικά συντελείται και όλα όσα σηματοδοτεί το «Ιταλικό πρόβλημα».




Ωστόσο... Η απόπειρα του άγονου μιμητισμού που ανασύρει μνήμες και εμπειρίες από την «Ελληνική περιπέτεια», προσπερνά μια πολύ σημαντική παράμετρο.




Η Ελλάδα σύρθηκε στην καθολική υποταγή εκβιαζόμενη και απειλούμενη και με μια πολιτική ηγεσία πρόθυμη να παραδοθεί αμαχητί στις απαιτήσεις των «συμμάχων».




Η Ιταλία σύρει την Ευρώπη στο δικό της ρυθμό, εκβιάζοντας και απειλώντας..

• ΚΑΙ γιατί τα θεμελιώδη μεγέθη την καθιστούν πρωταγωνίστρια των απειλών…
• ΚΑΙ γιατί ο χαρτογιακαδισμός της Ευρωπαϊκής ελίτ μόνο αυτή την ανάγνωση μπορεί να κάνει…
• αλλά ΚΑΙ γιατί η πολιτική της ηγεσία, προς το παρόν τουλάχιστον δεν δείχνει πρόθυμη για καθολική και άνευ όρων επίκυψη, χωρίς να μπορεί κανείς βεβαίως να αποκλείσει μια τέτοια μεταστροφή σε επόμενο χρόνο.

Η αντιστοίχιση επίσης με την αποτελεσματικότητα του οικονομικού εκβιασμού που ασκούν οι «οίκοι» στη γειτονική Τουρκία, είναι τουλάχιστον μη επαρκής. Κι αυτό γιατί παραγνωρίζει πως στη γειτονική Τουρκία, ο οικονομικός εκβιασμός…

• Ασκείται πρωτίστως από τις ΗΠΑ και δεν αποτελεί ενδοευρωπαϊκή υπόθεση…
• Ασκείται κατ’ επιλογήν ως πρωτεύων εκβιασμός, με τον γεωπολιτικό να παραμένει εν αναμονή και σε πλήρη ετοιμότητα. Και φυσικά…
• Ασκείται καθ’ υπέρβαση των ευρωπαϊκών επιλογών, και αυτό συν τοις άλλοις καθιστά πολύ πιο επιβαρυντικές τις επιπτώσεις που εν δυνάμει τροφοδοτούνται από το Ιταλικό πρόβλημα.

Να γιατί είχαμε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή, βλέποντας που πάει το πράγμα,  πως  οι πρώτες προσεγγίσεις του «Ιταλικού προβλήματος»… «Υπήρξαν στη βάση τους προσεγγίσεις ιδιαιτέρως μονομερείς… Ασχολήθηκαν πρωτίστως με τα «τεχνικά ζητήματα» που ανακύπτουν από την απολυτοποίηση μιας Ισπανογενούς Ποδεμικού χαρακτήρα οικονομικής ρητορικής, την οποία βιώσαμε άλλωστε και εδώ στην Τσιπραίικη εκδοχή της… Και φυσικά εξαντλήθηκαν στην περιγραφή ενός επίπλαστου καθεστώτος πανικού, στο οποίο αναγκαστικά θα περιέλθει η Ευρωπαϊκή πολιτική και τραπεζική ελίτ, αναζητώντας τρόπους για τη διαχείρισή του».



Να γιατί επιμέναμε να αναδεικνύουμε πως: «Το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η ρητορική των συγκεκριμένων πρωταγωνιστών, προφανώς και έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Και αυτό το περιβάλλον είναι περιβάλλον δυναμικά εξελισσόμενου ευρωσκεπτικισμού, που διχοτομεί από άκρου εις άκρον τις κοινωνίες της Ευρώπης».




Θα επιμείνουμε λοιπόν πως το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης, είναι το γεωπολιτικό μέγεθος της Ιταλίας, και η όποια μελλοντική θέση της ως σημαντικό γεωπολιτικό φιλέτο στον επανακαθορισμό του χάρτη των γεωστρατηγικών συμμαχιών.




Αυτός είναι και ο λόγος, που οι σημαντικές παράμετροι του «Ιταλικού προβλήματος», σχετίζονται με τη γεωπολιτική διάσταση της πολιτικής σύμπραξης της «Λέγκας» με τα «πέντε αστέρια».




Και αυτή η διάσταση δεν περιορίζεται μονάχα στις στοιχίσεις που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα ή τη διάλυση της Ευρωζώνης αυτής καθ’ εαυτής, αλλά επεκτείνεται και στην κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών που βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρη την Ευρώπη, και αφορά σε ευρύτερες γεωστρατηγικές ανασυντάξεις στο πλευρό των ισχυρών ανταγωνιστών και όχι μόνο.




Είμαστε λοιπόν μπροστά σε μια διεργασία ευρύτερη, που δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνονται οι αποδομητικές τάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούν οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.

Το πρόβλημα λοιπόν ΔΕΝ είναι μόνο νομισματικό... Και η σοβαρότητα της πρόκλησης που συνιστά η πολιτική αλλαγή στην Ιταλία, ΔΕΝ είναι στενά και οικονομικίστικα πρόκληση μόνο Γερμανοκεντρικού ενδιαφέροντος.

Η ευρωπαϊκή ελίτ, μπορεί να επιμένει πυροβολώντας ως συντηρητικές, λαϊκίστικες και αναχρονιστικές τις αντιλήψεις που επαναφέρουν στο προσκήνιο την δυναμική του Έθνους – Κράτους, κόντρα στο μοντέλο της παγκοσμιοποιητικής ενοποίησης που καθηλώνει τους λαούς, ωστόσο αυτές οι αντιλήψεις κερδίζουν με ρυθμούς ανεξέλεγκτους τα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων.


Πρόκειται επομένως για μια σύγκρουση αντιλήψεων που προσλαμβάνει όλο και πιο καθαρά γεωπολιτικά χαρακτηριστικά. Αναγορεύεται σε σύγκρουση στρατηγικών, και το δυναμικό περιβάλλον αυτής της σύγκρουσης, επιχειρεί ως ένα βαθμό ικανοποιητικά να το αξιοποιήσει με υβριδικές παρεμβάσεις η Ρωσία, επιδιώκοντας να ενισχύσει εκ των έσω, τις αποδομητικές τάσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι απαντήσεις επομένως δεν είναι απλές… Είναι εξόχως πολυσύνθετες… Και προφανώς δεν ικανοποιούνται με τις επιφανειακές προσεγγίσεις της χαρτογιακάδικης Ευρωπαϊκής ελίτ, ούτε πολύ περισσότερο με τους αυτοσχεδιασμούς των αυτόκλητων «οικονομολόγων» που πήραν το «διδακτορικό» τους στα απόνερα των πλατειών.

Θα επανέλθουμε...

Προφανώς υπάρχει ένα ζήτημα με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται πολλοί, και κυρίως με τα συμπεράσματα που επιχειρούν να επιβάλουν, αναφορικά με τα τεκταινόμενα στην ΝΑ Μεσόγειο και στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά…


του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι εξελίξεις που σχετίζονται με τον κυβερνητικό συνασπισμό στη γειτονική Ιταλία, υπήρξαν προσφιλές εργαλείο κατευθυνόμενου πολιτικού καιροσκοπισμού, και οι κλασικοί πρωταγωνιστές της απεραντολογίας, γι’ ακόμη μια φορά μπέρδεψαν τα πεπερασμένα όρια της προσωπικής τους φαντασίωσης, με την αντικειμενική πραγματικότητα που παραμένει σκληρή και αμείλικτη, και ως τέτοια δεν επιδέχεται αυθαίρετες αναγνώσεις.

Μέρος αυτών των αυθαίρετων αναγνώσεων, υπήρξε και η προσπάθεια να εμφανιστεί η Ευρωπαϊκή ελίτ ως έχουσα περιέλθει σε καθεστώς πανικού, μπροστά στις φοβερές και τρομερές ανατροπές που δήθεν θα επιφέρει στο Ευρωπαϊκό οικονομικό οικοδόμημα η πολλά υποσχόμενη πολιτική συμμαχία.

Βεβαίως, όλοι αυτοί οι κύριοι, ουδέποτε τόλμησαν να τοποθετηθούν στο κρίσιμο για το αφήγημά τους ερώτημα, γι’ αυτό και ουδέποτε μας απάντησαν για το απέναντι σε ποιους ακριβώς θεσμούς του συνολικού ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος τοποθετείται η «αντισυστημική» συμμαχία,  και πόσο ασυμβίβαστη μπορεί να εκλαμβάνεται η όποια υποτιθέμενη αντισυστημικότητά τους.

Τι κι αν οι κύριοι Ντι Μάγιο και Σαλβίνι άρχισαν να «ψιλομαζεύουν» τα πολλά και τα βαρύγδουπα της πρώτης «διαρροής», και ταυτόχρονα να χοντρομαζεύουν την περίφημη διαγραφή χρέους ύψους 250 δις ευρώ…

Τι κι αν η ίδια η Eurostat, φρόντισε να αποκλείσει τον μη συνυπολογισμό των κρατικών ομολόγων στο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, προκειμένου να διασφαλίσει στους αναδιπλούμενους και τη σχετική νομιμοποιητική αβάντα, ξεκαθαρίζοντας μάλιστα πως από αυτή τη διαδικασία, προφανώς και δεν εξαιρούνται ούτε τα Ιταλικά ομόλογα…

Τι κι αν ακόμη και τώρα που αποφασίστηκε πως ο ολοκαίνουριος πρωθυπουργός, θα είναι ο καθηγητής νομικής κ. Τζουζέπε Κόντε, «με εμπειρία στις επιχειρήσεις», και που με αφορμή την πρωθυπουργοποίησή του... 

• Ο μεν κ. Ντι Μάγιο διασκεδάζοντας τις ανησυχίες Ευρωπαίων αξιωματούχων, έσπευσε να δηλώσει πως:  «σε όσους στην ΕΕ μάς κριτικάρουν, τους λέω, πρώτα αφήστε μας να ξεκινήσουμε και μετά κάντε μας κριτική». 
• Ο δε κ. Σαλβίνι δήλωσε ότι «η Ευρώπη δεν πρέπει να φοβάται», προσθέτοντας ότι «έστω κι αν η χώρα θα σεβαστεί όσο γίνεται περισσότερο τις σχετικές δεσμεύσεις, η ιταλική οικονομική πολιτική θα αλλάξει, με κύριο στόχο την ανάπτυξη».

Η Τσιπροποίηση της μεγαλοστομίας, βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη στη γειτονική Ιταλία, της οποίας η «Ιερά συμμαχία» προεξόφλησε πως θα παίξει «στο ίδιο γήπεδο με τους ίδιους όρους του παιχνιδιού».

Σε ότι μας αφορά, είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα πως αν υπάρχουν «ανησυχίες» στην Ευρωπαϊκή ελίτ, αυτές δε σχετίζονται με το «φοβερό και τρομερό» οικονομικό πρόγραμμα της «Ιεράς συμμαχίας»,  αλλά με τη γεωπολιτική διάσταση ενός προβλήματος που ενδέχεται να προκύψει ως προϊόν των επιλογών της συγκεκριμένης πολιτικής σύμπραξης. Και αυτή η διάσταση δεν περιορίζεται μονάχα στις στοιχίσεις που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα ή τη διάλυση της Ευρωζώνης αυτής καθ’ εαυτής, αλλά επεκτείνεται και στην κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών που βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρη την Ευρώπη, και αφορά σε ευρύτερες γεωστρατηγικές ανασυντάξεις στο πλευρό των ισχυρών ανταγωνιστών και όχι μόνο.

Είχαμε λοιπόν αποσαφηνίσει, πως  το πραγματικό πρόβλημα γύρω από το οποίο πρόκειται να κορυφωθεί η συζήτηση την επόμενη περίοδο, δεν είναι ο τρόμος κανενός σε αυτή τη φάση από το οικονομικό μέγεθος της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι το γεωπολιτικό μέγεθος της Ιταλίας, και η όποια μελλοντική θέση της ως σημαντικό γεωπολιτικό φιλέτο στον επανακαθορισμό του χάρτη των γεωστρατηγικών συμμαχιών.

Πολύ δε περισσότερο, που μετά την αποσαφήνιση της Αμερικανικής στρατηγικής αναφορικά με το Ιράν, ΚΑΙ οι τάσεις φυγοκεντρισμού θα ενδυναμώνονται και θα ταράσσουν την κλασική Ευρωπαϊκή νιρβάνα του χαρτογιακαδισμού των λογιστικών καρτελών, αλλά ΚΑΙ το ιδιότυπο μπρα ντε φερ των γεωστρατηγικών προσεταιρισμών, θα ενδυναμώνεται προϊόντος του χρόνου.

Τι κατάλαβαν απ’ όλα τούτα όμως τα αδέσποτα του παπατζή και των σκοτεινών θαλάμων που το ‘ριξαν στη «δημοσιογραφία» του υβρεολόγιου με ολίγην από κενολογία των συνθημάτων;;; ΤΙΠΟΤΕ… Απολύτως τίποτε…

• Διάβασαν έναν τίτλο… 
• Δεν διάβασαν καν το άρθρο… 
• Κατάλαβαν ότι ήθελαν, ότι μπόρεσαν, ή ότι βόλεψε τη νοσηρότητα του συλλογισμού τους, και το οποίο δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη ζωή… 

Και ξεκίνησαν να χύνουν δηλητήριο παριστάνοντας τους σπουδαίους, αλλά στην ουσία επιβεβαιώνοντας την ταυτότητα συγκεκριμένων διαδρομών.

Προφανώς οι προσεγγίσεις των κονδυλοφόρων υπηρεσίας, δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές, στο μεγάλο πρόβλημα που σχετίζεται με την πλήρη κατάρρευση της Εξωτερικής πολιτικής της χώρας, εν μέσω σοβαρών γεωπολιτικών πιέσεων, και δρομολογημένων ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή.

Μιλάμε για όλους εκείνους, που την επίσκεψη Κοτζιά στις ΗΠΑ την εξέλαβαν ως παρέλαση ισότιμου συνομιλητή, και δεν είδαν έναν υπουργό πρόθυμο να πιέζεται και να ενδίδει στις στρατηγικές απαιτήσεις των Αμερικανών αναφορικά και με την Βαλκανική αλλά και με την ΝΑ Μεσόγειο.

Μιλάμε γι’ αυτούς που έκαναν παντιέρα την δήλωση – καθρεφτάκι του Στέιτ Ντηπάρτμεντ. «Ο Αμερικανός υπουργός επαίνεσε την Ελλάδα για τον ηγετικό ρόλο της στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών για την αντιμετώπιση προκλήσεων στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο».

Οργασμός για τα καρφωμένα μυαλά αυτή η δήλωση…. Οργασμός εφάμιλλος της παραμύθας.Κι ας ξέρουν όλοι πως η σημασία αυτής της δήλωσης, αρκεί για να περιγράψει μόνο αυτό που έκανε η φοράδα στο αλώνι...

• Είδαν πως: «Μας αναγνωρίζουν ρόλο ηγετικό…»
• Είδαν πως: «Μας αναγνωρίζουν απόλυτη κυριαρχία στο ζωτικό μας χώρο…»
• Είδαν πως μετά από αυτά τα μεγαλεία «ανορθωνόμαστε» σαν χώρα…

Βεβαίως δεν είδαν τον Μέγα στρατηλάτη να ανασταίνεται μετά από αυτές τις δηλώσεις, και να αναλαμβάνει την πρωτοκαθεδρία  σε ολόκληρη την Ευρασία, αλλά υπάρχουν και άλλα συμβάντα, περισσότερο γήινα, τα οποία εντελώς συμπτωματικά δεν έπεσαν στην αντίληψή τους.

Δεν έπεσε στην αντίληψή τους ας πούμε ο ανοικτός εκβιασμός του κ. Πενς ο οποίος απαίτησε λύση ΤΩΡΑ διότι η Ειρήνη απειλείται στη Βαλκανική.

Δεν έπεσε στην αντίληψή τους ας πούμε, πως η μικρή Φιλιππινέζα, έχει να ξεσκονίσει μπόλικη σαβούρα στο ευρύτατο σχέδιο οργάνωσης της «ασφάλειας» όπως ακριβώς την οραματίζονται και ακριβώς όπως σκέφτονται να την συνδιασφαλίσουν οι ΗΠΑ με τους φονιάδες του Ισραήλ στην ΝΑ Μεσόγειο.

Προφανώς δεν υπέπεσαν στην αντίληψή τους, ούτε η προκλητική σιωπή, ούτε η προκλητική αδιαφορία απέναντι στους εμβολισμούς και στις διακουμβήσεις Ελληνικών σκαφών από την τουρκική προκλητικότητα.

Και προφανώς δεν άκουσαν τη βροντερή σιωπή των «προστατών» μας απέναντι στις δηλώσεις του  Χουλούσι Ακάρ, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι «αν είναι σημαντικό, θα εκπληρώσουμε κάθε καθήκον που θα μας τεθεί στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, χωρίς δισταγμό. Κανείς δεν πρέπει να κάνει λάθος υπολογισμούς σχετικά με αυτό».

Σιωπή… Σιωπή απέραντη… Σιωπή προκλητική… Σιωπή και για τις απειλές που αγκαλιάζουν ολόκληρο το Αιγαίο σε βάρος της «ηγέτιδας»… Σιωπή και απέναντι στον επιχειρούμενο ντε φάκτο αφελληνισμό των Ιμίων με τη σιωπή της «ηγέτιδας»… Σιωπή και απέναντι στην κλιμάκωση της επιθετικότητας και των απειλών στην Κύπρο… Σιωπή και απέναντι στο νέο παραλήρημα μίσους από τον κ. Γιλντιρίμ…

Οι ΗΠΑ λοιπόν μας εμπιστεύονται παντού… ΠΡΟΣΟΧΗ… ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ… ΜΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ… 

Αυτή την ανάγνωση κάνουν οι κάθε λογής περιφερόμενες θεραπαινίδες που δεν διστάζουν μάλιστα να «αποκαλύψουν» πως  είναι τόοοσο μεγάλη η χάρη μας ως ηγέτιδας δύναμης, που ξεκινά από τον Δούναβη και φτάνει μέχρι τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Δεν ξέρω κύριοι αν απέναντι σ αυτό το παραλήρημα μπορεί να περιμένει κανείς κάποια σχόλια.

Το βέβαιο είναι πως πρέπει να ετοιμαζόμαστε όλοι για εξελίξεις εξόχως ανησυχητικές και δυσάρεστες, που δεν θα αργήσουν να μας χτυπήσουν την πόρτα.

Προφανώς δεν θα κάνουμε το ψυχογράφημα των πρωταγωνιστών… Και προφανώς δεν πρόκειται να ζητήσουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων τους, επειδή ακριβώς δεν πρόκειται να προσδώσουμε μέσα από αυτά, την πρέπουσα ταυτότητα στην πρακτική που επέλεξαν…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι πράξεις οφείλουν να κρίνονται μόνο πολιτικά… Οφείλουν να κρίνονται μέσα στο συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο στον οποίο συντελούνται… Προφανώς συνυπολογίζοντας και τη φυσιογνωμία των αφορμών… Και βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποσυνδεθούν από το πολιτικό αποτέλεσμα που παράγουν.

Το γεγονός πάντως ότι τη χθεσινή μέρα, πέρα από τις αυτονόητα αναμενόμενες και με μέτρο εκπεφρασμένες απόψεις (θετικές ή αρνητικές εξ ίσου αποδεκτές) για τον προπηλακισμό του Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, υπήρξε μια πλειοδοσία απερισκεψίας από τη γνωστή γραφικούρα του διαδικτύου, αυτό συνιστά ένα φαινόμενο νοσηρό, και...

 

κανένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν μπορεί να το προσεγγίζει με τη λογική των ίσων αποστάσεων ή αυθαίρετων και απερίσκεπτων συμψηφισμών. 

Εδώ δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις. Υπάρχει ηθελημένη ή αθέλητη, αλλά σε κάθε περίπτωση συνενοχή. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς απεραντολογίες.

Ο ανόητος συλλογισμός ορισμένων, που επιχειρούν να χρεώσουν σε όσους αντέδρασαν στη χειροδικία σε βάρος του Μπουτάρη, δήθεν ταύτιση με τις απόψεις του, και πολύ περισσότερο να εμφανίσουν την αντίδρασή τους ως πράξη αποδοχής των απόψεων Μπουτάρη, αν δεν είναι προϊόν αθεράπευτης ηλιθιότητας, παραπέμπει σε φασιστικά συγκροτημένη αντίληψη. Ας αποφασίσουν οι ίδιοι που κατατάσσουν τον εαυτό τους. Εμάς σε αυτή τη φάση δεν μας αφορά το ψυχογράφημα κανενός.

Σε αυτή τη χώρα, αν λειτουργούσε στοιχειωδώς η ενσυναίσθηση της εθνικής ευθύνης πριν απ’ όλα στο επίπεδο των πολιτικών της ταγών και των δομημένων εξουσιών της, άνθρωποι με το σύστημα αντιλήψεων του Μπουτάρη, ίσως δεν θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να κατέχουν δημόσιο αξίωμα.

Άνθρωποι με το σύστημα αντιλήψεων του Μπουτάρη, είναι φύσει και θέσει επίορκοι, και ως τέτοιοι θα έπρεπε να είχαν κριθεί, ακόμη και μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους, και θα έπρεπε να είχαν κριθεί αυτοδικαίως.

Για ανθρώπους με το σύστημα αντιλήψεων του Μπουτάρη, θα έπρεπε να υπήρχε η πολιτική πρόνοια, έτσι ώστε να μην «επιβραβεύονται» και με κοινωνική αποδοχή ή οποία σε τελευταία ανάλυση μεταφράζεται και σε κοινωνική συνενοχή με την ευρεία έννοια, μέσα σε μια πολιτικά ανοχύρωτη κοινωνία.

Δεν κατάλαβα δηλαδή για ποιο λόγο μπορούν να τίθενται όρια από το Ισπανικό πολιτικό σύστημα στον κ. Πουίτζντεμόντ και δεν μπορούν αντίστοιχες οριοθετήσεις να θεωρούνται αυτονόητες για κάποιους κυρίους σαν τον κ. Μπουτάρη.

Δεν αντιλαμβάνομαι δηλαδή για ποιο λόγο, ακόμη και ένα πολιτικό προσωπικό με μια ρευστή περί των προτύπων αντίληψη, δεν θα  έπρεπε να οριοθετεί τουλάχιστον στοιχειώδεις κανόνες ή ακόμη και ανυπέρβλητα όρια, για συμπεριφορές κατά τις οποίες, προσβάλλονται εθνικοί συμβολισμοί… κατασυκοφαντούνται ιστορικές αλήθειες… ταπεινώνονται εθνικά σύμβολα, και προκαλούνται οι συνειδήσεις των ανθρώπων.

Οι κάθε λογής Μπουτάρηδες επομένως, δεν είναι παρά υποπροϊόντα μιας νοσηρής αντίληψης, η οποία επιχειρείται να επιβληθεί ως κυρίαρχη, και το σημαντικότερο ως μοναδικά αποδεκτή, στο πλαίσιο μιας κακώς νοούμενης πολιτικής ορθότητας. Αλλά αυτό είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι πως η παράμετρος «Μπουτάρης» από τη μια, και ο συνδυασμός της με τους αυτόκλητους απονεμητές δικαίου από την άλλη, οι οποίοι απλά αυτενεργούν, και δεν είναι οι ίδιοι προϊόν μιας εξεγερσιακής διαδικασίας (η οποία είναι πολιτική διεργασία), δεν συνιστούν τελικά αντιπαρατιθέμενα μεγέθη. 

Συνιστούν μεγέθη απολύτως συνεργαζόμενα… Μεγέθη που υπηρετούν την ίδια ακριβώς σκοπιμότητα… Αξιοποιούνται από τους ίδιους ακριβώς χορογράφους… Και φυσικά στρέφονται σε βάρος του ίδιου επίδικου, δηλαδή της Δημοκρατίας και της Ελληνικής κοινωνίας σε τελευταία ανάλυση.

Αυθαίρετες προσεγγίσεις κάθε λογής, που αναζητούν «Κολοκοτρωναίους» και «Βελουχιώτηδες» στους πρωταγωνιστές της κλωτσοπατινάδας, προκαλούν τουλάχιστον  γέλια. Οι εμπνευστές αυτής της προσέγγισης, προφανώς και δεν αντιλαμβάνονται πως η απερίσκεπτη συλλογιστική τους, δεν μπορεί να αποκαθηλώσει σύμβολα στα μάτια κανενός υγιώς σκεπτόμενου πολίτη.

Οι «Κολοκοτρωναίοι» και οι «Βελουχιώτηδες» ενέπνευσαν με τη δράση τους και τη στάση τους, εξέγερση, ξεσηκωμό, αυτοπεποίθηση σε έναν λαό καθημαγμένο, γιατί στοχοποίησαν την καρδιά του καθεστώτος της ξένης Κατοχής, και δεν εκτόνωσαν την οργή τους κυνηγώντας κατά μόνας, τα υπερήλικα ραμολιμέντα.

Ερώτηση: Είναι αυτή η προσέγγιση αθωωτική και καθαγιαστική για τα έργα και τις ημέρες του προκλητικότατου και ασεβέστατου Μπουτάρη;;;

Απάντηση: Είναι κουτό ακόμη και ως σκέψη το να υπάρχει μια τόσο επιπόλαια αντίληψη και εκδοχή.

Δυστυχώς όμως αυτό -αν και αυτονόητο- δεν «κουμπώνει» τελικά στα μυαλά των υπερφίαλων της επαναστατημένης φαφλαταδοσύνης. 

Ευτυχώς όμως που τα αυτονόητα, τελικά έγιναν κατανοητά από την συντριπτική πλειοψηφία των καλόπιστων ανθρώπων, που μπορεί να γοητεύτηκαν τις πρώτες στιγμές που λειτούργησε το θυμικό, αλλά στο τέλος κυριάρχησε η ωριμότητα της σκέψης.

Είναι οι άνθρωποι που τελικά κατανόησαν, πως η αληθινή μαγκιά, είναι να στοχεύεις την καρδιά του συστήματος της κατοχής, και όχι να κυνηγάς ραμολιμέντα στους δρόμους, προσφέροντας στο σύστημα τα απαραίτητα άλλοθι για να κατασυκοφαντήσει αγώνες και να κλιμακώσει την καταστολή.

• Βεβαίως και δικαιούσαι να κατεξευτελίσεις τους εξευτελισμένους, αλλά δεν δικαιούσαι να κατεξευτελιστείς χειροδικώντας σε 80χρονο (γιατί αυτό είναι το πρόβλημα κύριοι... Η χειροδικία σε 80χρονο και ας τα ήθελε ο πισινός του. Αυτό είναι το πρόβλημα και ας κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε)…
• Βεβαίως και έχει ευθύνη ο 80χρονος για την αναξιότητα των επιλογών, της πρακτικής και της απαράδεκτης προκλητικότητάς του, αλλά και ο καθένας από μας έχει την υποχρέωση να παραδειγματίζει με τις αξίες του και  όχι με τις κλωτσιές του σε έναν 80χρονο.

Ο εύκολος τρόπος είναι να γκρεμίσεις τον Μπουτάρη στην άσφαλτο… Η πραγματική πρόκληση όμως, είναι να γκρεμίσεις τη θλιβερή και προκλητική του παρακαταθήκη…

Η πρώτη επιλογή, υπηρετεί την μικρότητα του θυμικού… Η ανταπόκριση στην πρόκληση όμως, υπηρετεί το μεγαλείο του αγώνα…

Και τι θα κάνουμε ρε φίλε -ρωτάει ο άλλος- με τους προκλητικούς και τους προσκυνημένους;;;

Η απάντηση είναι απλή… Θα πρέπει να κάνουμε αυτό που επιβάλλεται στο συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο. Οι περιστάσεις και η ωριμότητα του κινήματος, είναι αυτά που θα κρίνουν αν αρκεί η πολιτική, ή αν πρέπει να αναζητηθεί και η φυσική τους τιμωρία καθώς και ο τρόπος με τους οποίους θα επιβληθεί. (Προς το παρόν πάντως, δυστυχώς δεν βρήκαμε το θάρρος ούτε καν για την πολιτική του καταδίκη αφού όλοι όσοι τον ψήφισαν, ήξεραν πάρα πολύ καλά τι ακριβώς επιλέγουν).

Η όποια επιλογή… Η όποια απάντηση… Μόνο με όρους κινήματος μπορεί να δοθεί. Δεν είναι δυνατόν στο όνομα του θυμικού να εκφασίζονται οι ψυχές των ανθρώπων…  Και κυρίως δεν είναι δυνατόν στο όνομα ενός κακώς νοούμενου «πατριωτισμού», να εκτονώνεται τόσο ανώδυνα η δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας.

Καλή η παράσταση λοιπόν της χθεσινής μέρας… Όμως σήμερα, δεν μετράει το κίνημα τα κέρδη που αποταμίευσε.

• Παρατηρεί έναν Μπουτάρη να τον παραλαμβάνει και πάλι το σύστημα και να επιχειρεί να τον ηρωοποιήσει…
• Παρατηρεί τους θλιβερούς του υποστηρικτές (επίσης εκφασιζόμενοι) να οργανώνουν την δική τους ανταπάντηση, και αυτό ανατροφοδοτεί φαινόμενα διχασμού…
• Παρατηρεί την Ουρανία να σπεύδει (δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα) να καπηλευτεί την κλωτσοπατινάδα, και αυτό επίσης ρίχνει νερό στο μύλο του διχασμού των ανθρώπων…
• Παρατηρούμε όλοι μας, την ατζέντα της επικαιρότητας να έχει εκφυλιστεί σε Μπουταριάδα, ενώ συντελούνται δράματα στο πολιτικό παρασκήνιο…

Παρατηρεί διχασμό… Παρατηρεί διαρρηγμένες «φιλίες»… Δεν παρατηρεί κίνημα… Και παρατηρεί διάφορους περίεργους τύπους, να επιχειρούν να στήσουν γύρο από αυτό το κατασκευασμένο ψευτοπρόβλημα, ένα περίεργο γαϊτανάκι ψευτοαντιπαραθέσεων, ψευτοδιαλογισμών και δήθεν βαθυστόχαστων προσεγγίσεων επιπέδου τιποτολογίας.

Νισάφι πια αν νομίζουμε πως κάπως έτσι γίνονται οι ανατροπές, πως κάπως έτσι ανάβουν οι σπίθες, πως κάπως έτσι αλλάζει η ζωή των ανθρώπων...

Νισάφι κυρίως αν νομίζουμε πως οι «Κολοκοτρωναίοι» και οι «Βελουχιώτηδες» θα μπορούσαν να εμπνεύσουν εξεγέρσεις, επενδύοντας στην μικρότητα των εμμονών ως πυροτέχνημα της στιγμής... και όχι στην μεγαλοσύνη των αληθινών οραμάτων με τρόπο που γράφουν πραγματική ιστορία.

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να «διαρρεύσει» το προσχέδιο της συμφωνίας ανάμεσα στη Λέγκα του Βορρά και στο κίνημα των πέντε αστέρων, και οι πένες πήραν φωτιά. Μαζί τους πήραν φωτιά και τα μικρόφωνα των αναλυτάδων...

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Λογικό… Και ως ένα βαθμό αναμενόμενο. Θα θέλαμε ωστόσο να υπενθυμίσουμε, πως καμιά σοβαρή ανάλυση, δεν μπορεί να περιχαρακώνεται στον ιδανικό μικρόκοσμο του τρόπου με τον οποίο έχει τοποθετημένα τα ζητήματα ο «αναλυτής» στο δικό του μυαλό, γιατί μια τέτοια πρακτική, ενέχει δυο σοβαρούς κινδύνους:

Ο πρώτος, είναι ο κίνδυνος της θεματικής μονομέρειας στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι εξελίξεις.

Ο δεύτερος, σχετίζεται με την ανάγκη να συνυπολογίζουμε την πολύ σοβαρή παράμετρο, που λέει πως οι «διαρροές» δεν συμβαίνουν τυχαία, και πως το βασικό κίνητρο που τις τροφοδοτεί, είναι η απολύτως ελεγχόμενη ανάγκη να «καεί» ο σκληρός πυρήνας του περιεχομένου τους.

Οι πρώτες προσεγγίσεις λοιπόν – όπως όλα δείχνουν – δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν από την μοίρα αυτών των κανόνων.

Υπήρξαν στη βάση τους προσεγγίσεις ιδιαιτέρως μονομερείς… Ασχολήθηκαν πρωτίστως με τα «τεχνικά ζητήματα» που ανακύπτουν από την απολυτοποίηση μιας Ισπανογενούς Ποδεμικού χαρακτήρα οικονομικής ρητορικής, την οποία βιώσαμε άλλωστε και εδώ στην Τσιπραίικη εκδοχή της… Και φυσικά εξαντλήθηκαν στην περιγραφή ενός επίπλαστου καθεστώτος πανικού, στο οποίο αναγκαστικά θα περιέλθει η Ευρωπαϊκή πολιτική και τραπεζική ελίτ, αναζητώντας τρόπους για τη διαχείρισή του.

Στην πλέον υπερφίαλη έκδοσή τους βέβαια ορισμένοι καλαμοκαβαλημένοι με την άποψή τους «αναλυτές» δεν δίστασαν να προσφύγουν ακόμη και στην επίκληση του DNA του Ιταλικού λαού, προεξοφλώντας πως δεν ενσωματώνει (όπως το ελληνικό DNA) στοιχεία ραγιαδισμού, άρα… το σύνθημα της εφόδου με μπόλικα ταρατατζούμ, σχεδόν δόθηκε και τα ανάκτορα των Βρυξελλών καταρρίπτονται το ένα μετά το άλλο.

Φτου ξελευτερία… Οι μνήμες από τον διορισμό του καλού παιδιού του κ. Ματέο Ρέντσι, αν και νωπές, για κάποιο περίεργο λόγο δεν συνυπολογίζονται στο περισπούδαστο αυτών των αναλύσεων.

Ας πάμε όμως στην ουσία των συγκεκριμένων διαρροών, επιχειρώντας να ανιχνεύσουμε όσο είναι δυνατόν και το πραγματικό τους αποτύπωμα.

Ζήτημα πρώτον: Η φυσιογνωμία των πρωταγωνιστών αυτής της πολιτικής συμφωνίας, είναι το πρωτεύον ζήτημα από το οποίο θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς, γιατί είναι και αυτό που σε τελευταία ανάλυση θα καθορίσει και το εύρος των πραγματικών πολιτικών τους προθέσεων.

Το να περιγράφονται απλώς ως «αντισυστημικοί» με γνώμονα τη ρητορική τους δεν αρκεί.Αυτό που πρέπει να απαντηθεί, είναι απέναντι σε ποιους θεσμούς του συνολικού οικοδομήματος τοποθετούνται, και πόσο ασυμβίβαστη μπορεί να εκλαμβάνεται η όποια υποτιθέμενη αντισυστημικότητά τους.

• Ερώτημα: Θα αποτολμήσει κανείς να μπει στον κόπο να αντιστοιχίσει το εύρος της αντισυστημικότητάς τους με αυτό της κ. Λεπέν, και να μας καταδείξει εν τοις πράγμασι τα αποτελέσματα;;;

Ζήτημα δεύτερον: Το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η ρητορική των συγκεκριμένων πρωταγωνιστών, προφανώς και έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Και αυτό το περιβάλλον είναι περιβάλλον δυναμικά εξελισσόμενου ευρωσκεπτικισμού, που διχοτομεί από άκρου εις άκρον τις κοινωνίες της Ευρώπης.

• Ερώτημα: Θα μπορούσε να υπάρξει αντιπολιτευόμενη στην κυρίαρχη αντίληψη ρητορική, αν δεν διαπνέεται πρωτίστως από τη δυναμική του ευρωσκεπτικισμού στον τρόπο της αποτύπωσής της;;;

Επομένως… Η ποιότητα της «αντισυστημικότητας» των πρωταγωνιστών και η αναγκαία προσαρμογή τους στο κυρίαρχο ευρωσκεπτικιστικό περιβάλλον, παραπέμπει σε πολύ συγκεκριμένο προφίλ πολιτικής διαχείρισης, και αυτό προεξοφλεί πως ότι δεν «καίγεται» μετά τη συγκεκριμένη διαρροή, θα αναθεωρείται, θα επανεξετάζεται και εν τέλει θα περικόπτεται σταδιακά, προκειμένου να μπορεί να διατηρείται ζωντανή η σχέση πολιτικής εξαπάτησης με τις προσδοκίες των ανθρώπων.


Και όντως… Μετά τους διθύραμβους της διαρροής, ήρθε η διευκρίνιση που αποσαφηνίζει πως η διαρροή μεν είναι πραγματική, αλλά το έγγραφο δεν είναι αρκούντος επικαιροποιημένο. 

Το κλείσιμο του ματιού στην κυρίαρχη Ευρωπαϊκή ελίτ υπήρξε σαφές. Οι κύριοι Ντι Μάγιο και Σαλβίνι άρχισαν να «ψιλομαζεύουν» τα πολλά και τα βαρύγδουπα… χοντρομαζεύουν την περίφημη διαγραφή χρέους ύψους 250μδις ευρώ… και προκειμένου να τους διασφαλιστεί και η σχετική νομιμοποιητική αβάντα, φρόντισε η Eurostat να αποκλείσει τον μη συνυπολογισμό των κρατικών ομολόγων στο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, και από αυτή τη διαδικασία φυσικά δεν εξαιρούνται ούτε τα Ιταλικά ομόλογα.

Είδατε πόσο λειτουργική είναι η ώσμωση στις πρακτικές που χρησιμοποιεί το σύστημα για να διευκολύνει στο έργο τους τα «αντισυστημικά» παιδιά του;;;

Οι άλλες πλευρές τις οποίες προφανέστατα και δεν αντιλαμβάνεται η οικονομική μονομέρεια στην προσέγγιση των αριθμολάγνων αναλυτών της γιαλατζή οικονομίας, είναι:

Πρώτον: Αυτές που σχετίζονται με τη γεωπολιτική διάσταση της συγκεκριμένης πολιτικής σύμπραξης. Και αυτή η διάσταση δεν περιορίζεται μονάχα στις στοιχίσεις που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα ή τη διάλυση της Ευρωζώνης αυτής καθ’ εαυτής, αλλά επεκτείνεται και στην κορυφαία σύγκρουση στρατηγικών που βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρη την Ευρώπη, και αφορά σε ευρύτερες γεωστρατηγικές ανασυντάξεις στο πλευρό των ισχυρών ανταγωνιστών και όχι μόνο.

Δεύτερον: Όλες εκείνες που αφορούν στις σοβαρές αντιπαραθέσεις αναφορικά με το μοντέλο της πολιτικής διακυβέρνησης, σε μια ευρεία ατζέντα, που όλα δείχνουν πως πρόκειται να ανοίξει με τρόπο εκρηκτικό στα απόνερα ενός μοντέλου που καταρρέει υπό το βάρος ενός ανατροφοδοτούμενου ευρωσκεπτικισμού.

Επομένως… Το πραγματικό πρόβλημα γύρω από το οποίο πρόκειται να κορυφωθεί η συζήτηση την επόμενη περίοδο, δεν είναι ο τρόμος κανενός σε αυτή τη φάση από το οικονομικό μέγεθος της τρίτης οικονομίας της Ευρωζώνης.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι το γεωπολιτικό μέγεθος της Ιταλίας, και η όποια μελλοντική θέση της ως σημαντικό γεωπολιτικό φιλέτο στον επανακαθορισμό του χάρτη των γεωστρατηγικών συμμαχιών.

Επίλογος…

Οι πρωταγωνιστές αυτής της «τρομακτικής» συμφωνίας, τελικά δεν είναι διόλου τρομακτικοί αναφορικά με τη συνολική τους στάση απέναντι στα δομικά χαρακτηριστικά του οικονομικού συστήματος και του συστήματος της εξάρτησης αυτού καθ’ εαυτού.

Ενδέχεται όμως να καταστούν απρόβλεπτοι αναφορικά με τους γεωστρατηγικούς τους προσεταιρισμούς, και αυτό είναι που κατά βάση τρομάζει.

Όσο λοιπόν οι «αναλυτές» του προχείρου, απολυτοποιούν και υπερμεγενθύνουν το ειδικό βάρος των οικονομικών διακηρύξεων, παίζουν προσωρινά στο γήπεδο των προχειροκατασκευασμένων εντυπώσεων, για να συμπαρασύρουν σε δεύτερο χρόνο, στην απόλυτη απογοήτευση και στην κατάρρευση του συνόλου των προσδοκιών που ψευδώς καλλιέργησαν μέσα από τις επιφανειακές τους αναλύσεις.

Και ο λόγος είναι απλός…

Ακόμη και να δεν συνυπήρχαν οι υπόλοιπες παράμετροι ενός προβλήματος που είναι εξ αντικειμένου πολυπαραγοντικό, αυτό που επιμελώς αποκρύπτεται είναι πως για να καταστούν πραγματικά «τρομακτικές» αυτές οι διακηρύξεις, προϋποθέτουν πολιτική συμπαράταξη και εν τέλει πολιτική εξουσία με συγκεκριμένη φυσιογνωμία για να μπορεί να τις δρομολογήσει, και αυτή ΔΕΝ είναι ΟΥΤΕ η Λίγκα ΟΥΤΕ το πεντάστερο καπριτσιόζο της γειτονικής χώρας.

Πολύ απλά διότι ΟΥΤΕ η μία ΟΥΤΕ η άλλη, ανήκουν στις δυνάμεις που αμφισβητούν το ρόλο που καλούνται να επιτελέσουν οι ναυαρχίδες ενός συστήματος που διαιωνίζουν την οικονομική εξάρτηση και το σύνολο των αδιεξόδων που προκύπτουν από αυτήν.

Η καλλιέργεια λοιπόν της αυταπάτης, πως μπορεί ο πάσα ένας να τροχοδρομήσει και την αναγκαία πολιτική ανατροπή, είναι ολέθρια συνενοχή στη διαιώνιση της τραγωδίας, και ως τέτοια οφείλουμε να την αποκαλύπτουμε.

Οι χθεσινές εξελίξεις με τους δεκάδες νεκρούς και τους χιλιάδες τραυματίες στη Γάζα, δεν αποτελούν απλά ένα θλιβερό και αποκρουστικό γεγονός. Στην ουσία τους εγκαινιάζουν μια σύνθετη νέα κατάσταση με πολλαπλές παράλληλες αναγνώσεις...


του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Από κάποιους προσδιορίζεται ως «σύνδρομο της Βαβέλ», και υπάρχουν κι εκείνοι που προσεγγίζουν χαιρέκακα το σκορποχώρι στο οποίο έχει μεταμορφωθεί το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, μετά τις αλλεπάλληλες τερατογενείς συγκολλήσεις του με διάφορες κομματικές αποφύσεις του σοσιαλδημοκρατικού αχταρμά, και υπό την ηγεσία της Φώφης Γεννηματά…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το πρόβλημα ωστόσο είναι πολυσύνθετο… Δεν αφορά μονάχα στο ερμαφρόδιτο και πολλαπλά μεταλλαγμένο ΚΙΝΑΛ, αλλά στις συνολικότερες διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, και σχετίζονται με τη γενικευμένη ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος.

Πρόκειται για ένα περιβάλλον του οποίου η έντονη κινητικότητα, αυτό το οποίο έρχεται να υπηρετήσει ως πρώτιστη ανάγκη, είναι την προσαρμογή των πρωταγωνιστών στις απαιτήσεις της διαχείρισης του χρεωκοπημένου και έξωθεν επιβληθέντος μοντέλου πολιτικής διακυβέρνησης, με τρόπο που να το οχυρώνει έναντι του κινδύνου της πολιτικής του ανατροπής.

Επομένως, τόσο η κρίση στρατηγικής που αντιμετωπίζουν οι θεσμικοί του πρωταγωνιστές, όσο και η διαρκής αναζήτηση ρόλων από το χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό που το υπηρέτησε, καταδεικνύουν τρία πράγματα, που έχουν την δική τους ιδιαίτερη πολιτική σημασία.

Το πρώτο: Είναι τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει η ίδια η κυρίαρχη πολιτική που ασκείται, και η οποία παρά τα κατά καιρούς ευφυολογήματα με τα οποία επιχειρούν να την εμφανίσουν ως εν εξελίξει ή ως εν αναμονή success, έχει ουσιαστικά εξαντλήσει τα αποθέματα με τις «χάντρες» που θα μπορούσαν να «αγοράσουν» χρόνο, μέσα στον οποίο θα καθίσταται ανεκτό το αποκρουστικό της πρόσωπο.

Το δεύτερο: Είναι τα ίδια τα περιθώρια επικοινωνιακών ελιγμών τα οποία εξαντλήθηκαν, με αποτέλεσμα να καθίσταται πρακτικά και ουσιαστικά αδύνατη η οποιαδήποτε απόπειρα επένδυσης στην όποια διακριτή στρατηγική διαφορετικότητα, πάνω στην οποία θα μπορούσαν ενδεχομένως να οικοδομηθούν προσωπικές προοπτικές και πολιτικές καριέρες, από ένα πολιτικό προσωπικό απολύτως χειραγωγούμενο και πολιτικά αλυσοδεμένο, μέσα στη δουλοπρεπή πολιτική τους διαδρομή της πέτρινης οκταετίας.

Ο πολιτικός χυλός που προέκυψε ως υποπροϊόν αυτής της πολιτικής διαχείρισης και αυτής της πολιτικής διαδρομής, τους έχει καταστήσει όλους τραγικά ίδιους, οπότε μόνο μέσα σε διαδικασίες μιας επί τα αυτά ανακατανομής ρόλων, είναι καταδικασμένοι να αναζητήσουν διεξόδους για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν να νέμεται αυτή τη στιγμή την κυβερνητική εξουσία, και με τη δυνατότητά του να διατηρεί την ευθύνη του «διανεμητή ρόλων» στο υπό διαμόρφωση πολιτικό σκηνικό, είναι φανερό πως οι φυγόκεντρες τάσεις θα ενταθούν στην σοσιαλδημοκρατική απόφυση… Η παρουσία της κ. Γενηματά θα υπόκειται σε ένα διαρκές πολιτικό και όχι μόνο ροκάνισμα… Και μια ιδιότυπη Λερναία ύδρα με πολιτικά υδροκέφαλααπό τον ΓΑΠ, μέχρι τον Βενιζέλο και από τ απόνερα του Ποταμιού μέχρι τα αντίστοιχα της ΔΗΜΑΡ, θα αναζητεί ρόλο, εισόδημα και πολιτική παρουσία με ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, χωρίς βεβαίως κομματικά φετίχ, και με παντελώς νερωμένη την «αυθεντικότητα» της πολιτικής φυσιογνωμίας στην οποίας το όνομα έπιναν νερό παλαιότερα όλοι ετούτοι.

Στο ίδιο περιβάλλον βεβαίως, και με εμφανή όχι μονάχα τη στρατηγική αλλά ακόμη και τη διαχειριστική αδυναμία της να αποπνεύσει την όποια δυναμική προκειμένου να την θέση στην υπηρεσία του συστήματος, η Ν.Δ σαν ιδιότυπη κομματική αμοιβάδα, προσδοκά να «καταπιεί» τα πήγματα  που αποχωρίζονται από την πολιτική φυγοκέντριση της χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να τα εμφανίσει ως υποτιθέμενη «πολιτική δυναμική». Όλα τα παραπάνω βεβαίως καταδεικνύουν πως…

Το τρίτο σημαντικό στοιχείο: Το οποίο συνθέτει το πάζλ της επόμενης μέρας, είναι τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία καταδικάζεται η ζωή των ανθρώπων, και τα οποία βεβαίως στην αλληλοσύνδεσή τους με την τραγική κατάσταση στην οποία περιέρχεται η χώρα, σε ότι αφορά τη διεθνή της θέση αλλά και την γεωπολιτική της υπόσταση, συνθέτουν μια νέα κατάσταση, όχι απλά βιωματικά αποκρουστική αλλά και εθνικά επικίνδυνη, απέναντι στην οποία και για την αντιμετώπιση της οποίας, επείγει να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις.

Πριν απ’ όλα γιατί αυτή η εξέλιξη αν δεν ανακοπεί τώρα, τείνει να καταστεί μη αναστρέψιμη, με αξεπέραστο κόστος, και αυτό το κόστος θα είναι πρωτίστως εθνικό.

Κατά δεύτερον γιατί μια τέτοια εξέλιξη, μοιραία θα συνδυαστεί και με καθολική επιδείνωση των πολιτικών όρων συνολικότερα. Επομένως, ένα πολιτικό σύστημα «χυλός», προσηλωμένο απόλυτα και δεσμευμένο με τις ίδιες του τις υπογραφές στην πάση θυσία εξυπηρέτηση αλλότριων προτεραιοτήτων, θα έχει ως μονόδρομο την επιλογή ακόμη και της πολιτικής εκτροπής, μέσα από πρακτικές εκτεταμένης απαξίωσης θεσμών και πολιτικών κανόνων, προκειμένου να διατηρηθεί ο πολιτικός έλεγχος των εξελίξεων με μια κοινωνία καθηλωμένη ως προς την δυνατότητά της να αντισταθεί.

Στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία επομένως, αυτά τα φαινόμενα της πολιτικής ανασύνταξης, σε συνδυασμό με την καταφανή αδυναμία τους να ευοδωθούν, και στην απόλυτη συνάρτησή τους με τις ισχυρές γεωπολιτικές πιέσεις που δέχεται η χώρα, προϊδεάζουν για την επερχόμενη καθολική αναμόρφωση που θα αφορά ΚΑΙ στην πολιτική φυσιογνωμία του τρόπου της διακυβέρνησης αλλά ΚΑΙ στο γεωπολιτικό αποτύπωμα της πατρίδας μας, μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένων ανατροπών και ευρύτατων γεωστρατηγικών ανασυντάξεων.

Η πολυσυζητημένη «μεταμνημονιακή εποχή» μέσα στην οποία θα συντριβεί ότι απέμεινε όρθιο μετά και από την ολοκλήρωση της ιεροτελεστίας θανάτου που αποκαλείται «4^η αξιολόγηση» … Η αμφιλεγόμενη μεγαλοστομία για την περήφανη εξωτερική πολιτική που «κλείνει» ανοικτά μέτωπα και ιστορικές εκκρεμότητες δεκαετιών… Οι διθύραμβοι για τις πολυδιαφημισμένεςδήθεν «στρατηγικές συμμαχίες» των οποίων οι καταστροφικές συνέπειες αποκρύπτονται συστηματικά και επιμελώς από τον Ελληνικό λαό…  Και η πολεμική κλιμάκωση η οποία ξεδιπλώνεται με τρόπους ευθύτατης αμφισβήτησης της Εθνικής μας κυριαρχίας…

Συνιστούν ένα ενιαίο πακέτο προκλήσεων… Μια δολοφονική βεντάλια απειλών, που αν δεν τσακιστεί, θα καταστρέψει τον τόπο.

Αυτή είναι η κατάσταση, και δεν νομίζουμε πως πρέπει να χάνεται χρόνος για γλαφυρότητα στις περιγραφές. Πρέπει να ληφθούν αποφάσεις.

• Αποφάσεις που θα καταστήσουν την Ελληνική κοινωνία, πρωταγωνίστρια στον οδικό χάρτη της πολιτικής ανατροπής.
• Αποφάσεις που θα πρέπει να ακυρώσουν άμεσα και εν τη γενέσει τους, τις κίβδηλες προσπάθειες με ψευδοανατρεπτικά συνθήματα, που αποσκοπούν στο να ακυρώσουν μέσα από αλλεπάλληλα αδιέξοδα, την οργή και την πολιτική προσδοκία των ανθρώπων.
• Αποφάσεις που θα ανακόπτουν την φιλοδοξία των καιροσκόπων οι οποίοι επιχειρούν να εκτονώνουν τις προσδοκίες και τη μαχητικότητα, σε έναν αχταρμά από κενολόγα συνθήματα, που προσβλέπουν στην αναβίωση της άθλιας βιομηχανίας παραγωγής ματαιόδοξων ανδρεικέλων του συστήματος που ΚΑΙ δοκιμάστηκαν… ΚΑΙ απέτυχαν παταγωδώς.

Οι πολιτικές δυνάμεις που ευαγγελίζονται την πολιτική ανατροπή, πρέπει να καταστούν οι αδιαφιλονίκητοι πρωταγωνιστές των εξελίξεων. Και για να το καταφέρουν, επιβάλλεται να δρομολογήσουν τις διαδικασίες που θα διασφαλίσουν την πολιτική τους ενότητα, στη βάση ενός ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ, ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟΥ και ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟΥ προγράμματος στόχων και πολιτικών ιεραρχήσεων.

Μια πολιτική ενότητα, στην βάση μιας συγκεκριμένης και ενιαίας δέσμης στόχων με αντικείμενο την αποκαθήλωση των μνημονιακών δεσμεύσεων που στραγγαλίζουν τη χώρα, την οικονομική – παραγωγική και νομισματική της ανασύνταξη, την ουσιαστική ανάταξη της κοινωνίας με την παράλληλη αποκαθήλωση του ανάλγητου και δολοφονικού θεσμικού πλαισίου που έχει επιβληθεί, την υπεράσπιση της εθνικής της κυριαρχίας, την προάσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας, τον ριζικό και μαχητικό αναπροσανατολισμό της Εξωτερικής της πολιτικής.

Με δυο λόγια, τα ίδια τα φαινόμενα εκφυλισμού και κατάρρευσης, στην περιδίνηση των οποίων έχει παραδοθεί το δουλοπρεπές πολιτικό προσωπικό, απαιτούν και επιβάλουν να δοθεί απάντηση με όρους ανατροπής της πολιτικής του εξουσίας.

Απαιτούν και επιβάλουν να δοθεί απάντηση με όρους μαχητικής διάταξης και πολιτικού προσανατολισμού, όχι μονάχα για μια γενικόλογη και χωρίς πρόσημο πολιτική ανατροπή.

Αλλά για μια πολιτική ανατροπή που θα φέρει ανεξίτηλο και χωρίς εκπτώσεις το πρόσημο της Δημοκρατικής και Πατριωτικής Εξουσίας. Τίποτε λιγότερο από αυτό…