Μας εξηγείτε το λογοπαίγνιο, κύριε Παπαδημητρίου;

Ο κύριος Παπαδημητρίου και η κυρία Δάρρα, μέσα από εύγλωττο δελτίο τύπου για την προώθηση σειράς παραστάσεών τους, εκφράζουν την αγωνία τους να «ξαναϋπάρξει το Δεύτερο Πρόγραμμα στις ζωές όλων μας.» Να τους πληροφορήσουμε, λοιπόν, ότι το Δεύτερο Πρόγραμμα υπάρχει και εκπέμπει κάποιες ώρες της μέρας στους 91.8 και 105,8 στα FM (και στο διαδίκτυο στο ertopen.com και το thepressproject.gr), μαζί με τα άλλα προγράμματα της ΕΡΑ, και πολύ σύντομα θα εκπέμπει και αυτόνομα σε δική του συχνότητα.
Ματαίως ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είναι οι «σημαντικοί και ιστορικοί» παραγωγοί του Δεύτερου Προγράμματος που θα είναι παρόντες στο μαγαζί που θα εμφανιστούν ο συνθέτης και η ερμηνεύτρια (με το αζημίωτο, βέβαίως) και δεν τους βρίσκουμε. Είναι όλοι εδώ, είμαστε μαζί και αγωνιζόμαστε για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και του πολιτισμού. Μα ακόμα κι αν είχαμε εκπνεύσει σύσσωμοι, δεν νομίζουμε ότι το διάστημα των ούτε πέντε μηνών που έχει παρέλθει από την ενδεκάτη Ιουνίου δικαιολογεί τον όρο «αλλοτινοί». Είναι ένας κάποιος ξεπεσμός απο «συντονιστής και γενικός διευθυντής της ΕΡΑ» να καταλήγετε κουβαλητής ταφόπλακας και πειθήνιος αρωγός των έκνομων πράξεων μιας παραπαίουσας κυβέρνησης, δεν νομίζετε;
Είναι ηχηρή η απουσία σας από την προσπάθειά μας μέσα σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, και ως αλεξιπτωτιστής έρχεστε να μας νοσταλγήσετε, όπως ως αλεξιπτωτιστής ήρθατε να μας διοικήσετε και να μας αναγκάσετε να συγκατοικήσουμε με την αυλή σας, ανθρώπους που δεν ντράπηκαν να πληρωθούν με συμβάσεις εξωτερικής συνεργασίας (με απολαβές από τρεις εώς εφτά χιλιάδες ευρώ το μήνα) ως αρχισυντάκτες, παραγωγοί και παρουσιαστές του εαυτού τους την ώρα που οι δικοί μας μισθοί – όπως όλων των εργαζομένων στην Ελλάδα – περικόπτονταν κατά σαράντα τοις εκατό και που αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στη δικαστική οδό για να διεκδικήσουμε δεδουλευμένα από το Νοέμβριο του περασμένου έτους.
Είναι πράγματι πριγκηπικής κοπής η ανάγκη να αναπολήσετε τις «καλύτερες στιγμές» του Δεύτερου Προγράμματος, όμως η μαύρη αλήθεια είναι ότι στις καλύτερες στιγμές του κρατικού ραδιοφώνου δεν ήσασταν παρών, παρά τις ψευδείς δηλώσεις σας περί του αντιθέτου. Ελλείψει πόρων και ελέω μνημονίου αναγκαστήκατε σιχτιρίζοντας να μας βγάλετε από τα ψυγεία όπου μας είχαν τοποθετήσει οι προηγούμενες διοικήσεις (Τζαννετάκος, Ανδρικάκης-Μυτιληναίου) χωρίς ποτέ να «σκύψετε» για να αντιληφθείτε ποια είναι η παράδοση που ακολουθούμε, ποιο είναι το έργο που παράγουμε, ποιος είναι ο πολιτισμός που υπηρετούμε.
Ακολουθείτε κι εσείς τη συνήθη πρακτική της εγχώριας αγοράς, να σκοτώνετε έναν ζωντανό οργανισμό και μετά να ιδιοποιείστε και να πουλάτε τα ιμάτιά του. Δεν γνωρίζουμε πώς αυτό ονομάζεται στη γλώσσα του μάρκετινγκ, στα ελληνικά πάντως λέγεται λαφυραγωγία και τυμβωρυχία.
Το αυτό ισχύει και για τους κυρίους Ρέππα, Παπαθανασίου, Μητσιά, Μηλιώκα και την κα Μάνου, καθώς και τα «επικοινωνιακά team» που υποστηρίζουν και καρπώνονται τα ομολογουμένως «δεύτερα» θεάματα και που επιχειρούν να καπηλευτούν κάτι που γι΄αυτούς είναι brand name (συγχωρέστε μας τα γαλλικά), αλλά για μας και τους ακροατές μας είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας που η κυβέρνηση με λύσσα προσπαθεί να κόψει.



ΥΓ: Διόρθωσε ο κος Παπαδημητρίου το δελτίο τύπου: αναφέρει δις ότι εκπέμπουμε ακόμα(sic!). Δεν αρκεί ένα ρεφρενάκι, κυριε διευθυντά, το λέμε χρόνια τώρα. Χρειάζεται περιεχόμενο αλήθειας. Δεν αποδεχόμαστε κανέναν φόρο τιμής, εργαζόμαστε χωρίς να πληρωνόμαστε και έχουμε απεργιακό ταμείο.

ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΓΙΩΡΓΟΣ
ΔΙΑΚΟΥ  ΕΛΕΝΑ
ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ( ΜΠΑΧ ) ΓΙΑΝΝΗΣ
ΑΙΒΑΛΗΣ  ΝΙΚΟΣ
ΔΑΦΕΡΜΟΥ  ΒΑΝΑ