Οι βόμβες στις Βρυξέλλες και οι παράπλευρες απώλειες για την ΕΕ
Ανακοίνωση της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ.
Στη μυθολογία, την Ευρώπη την είχε βιάσει ο Δίας. Στη σύγχρονη ιστορία την Ευρώπη τη βιάζει η ΕΕ καθημερινά και χωρίς συστολή. Οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, ολοένα και περισσότερο οι λαοί, οι εργαζόμενοι και η νεολαία που βρίσκονται μέσα στα γεωγραφικά πλαίσια που ορίζουν την Ευρώπη, αντιλαμβάνονται την παρακμή και το τέλμα της γηραιάς ηπείρου.
Στους λίγους μήνες του 2016, μετά τις βόμβες στο Παρίσι, τους εκατοντάδες πνιγμένους στο Αιγαίο, τα κλειστά σύνορα, έχουμε τις βόμβες στις Βρυξέλλες με τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Μετά το χτύπημα στις Βρυξέλλες ακολουθούν οι συνέπειες και οι παράπλευρες απώλειες. Παράπλευρες απώλειες με μόνιμο χαρακτήρα. Με πρόσχημα την «ασφάλεια» το διευθυντήριο και οι κυβερνήσεις στην ΕΕ θα προχωρήσουν σε ένα συνολικό περιορισμό των ελευθεριών και της λιγοστής δημοκρατίας. Το κινέζικο μοντέλο οικονομικής «επιτυχημένης» ανάπτυξης με αυταρχικό σιδερόφραχτο κράτος, ολοκληρωτικές μεθόδους διοίκησης και κατ’ επίφαση δημοκρατία, οδηγεί στην «κινεζοποίηση» της ΕΕ. Η ισχυρή θωράκιση σε επίπεδο εθνικού κράτους αφορά μια προληπτική πολιτική που αντιλαμβάνεται ότι αργά ή γρήγορα η αναδιάρθρωση των σχέσεων εργασίας-κεφάλαιου προς το χειρότερο και σκληρότερο, θα επιφέρει –σχεδιασμένα ή τυχαία– εξεγέρσεις και αντιστάσεις εκτός ορίων.Η αλληλουχία των «γεγονότων» και των πολιτικών που θα ακολουθήσουν είναι η ενίσχυση του αυταρχισμού, η συρρίκνωση του κοινοβουλευτισμού, η ανάπτυξη ακροδεξιών, συντηρητικών, ξενοφοβικών αισθημάτων και ενστίκτων και η πολιτική τους «κεφαλαιοποίηση» από το μαύρο φίδι που δεν επωάζεται πλέον αλλά κυκλοφορεί ελεύθερο και έχει ονοματεπώνυμο: Λεπέν, Μιχαλολιάκος κλπ.
Μας περιμένουν λοιπόν μαύρες μέρες και μαύρες εποχές; Όχι απαραίτητα, γιατί μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον διακρίνεται και η ελπίδα της αλλαγής, της ανατροπής. Αρκεί η δυνατότητα να μετασχηματιστεί σε ικανότητα και η ελπίδα σε σχέδιο δράσης. Εδώ όμως ονοματεπώνυμα δεν υπάρχουν, αναζητούνται. Αναζητούνται ηγεσίες, πρόσωπα, κόμματα, ιστορικές πρωτοβουλίες, που θα αναπτύσσονται σε εθνικό έδαφος ξεπερνώντας το και αποτελώντας παράδειγμα. Απαιτούνται μεγάλες διεθνιστικές πρωτοβουλίες και δράσεις που να μπολιάζουν και να ενθαρρύνουν εθνικές προσπάθειες.
Προφανώς απαιτείται ένα σχέδιο που να αντιτάσσεται στο ευρωπαϊκό σχέδιο. Να κλείσουμε «τον λάκκο των λεόντων», να δώσουμε τέλος στο ευρώ - το νόμισμα των σκλάβων. Ένα σχέδιο συνολικό, όχι μερικό, όχι μονοθεματικό. Οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι της Ευρώπης –πολύ περισσότερο σήμερα και ιδιαίτερα σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία– αντιλαμβάνονται ότι για τη χώρα τους, για την πατρίδα τους, για την τάξη τους έχει χαθεί η έννοια της κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Αντιλαμβάνονται την υποβάθμιση, την υποτίμηση της εργασίας, της ζωής, της κοινότητας. Αντιλαμβάνονται πως πέρα από το οικονομικό-κοινωνικό ζήτημα, υπάρχει το αίσθημα φόβου, η διαρκής απειλή για την ασφάλεια, οι «παράπλευρες απώλειες» ενός πολέμου που δεν είναι δικός τους. Είναι πολύ γνωστό και ξεκάθαρο ποιοι χρηματοδότησαν, όπλισαν, ενίσχυσαν, ενθάρρυναν τον ISIS. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο πρωθυπουργός της Γαλλίας –τωρινός σύντροφος του νεοσοσιαλδημοκράτη Αλ. Τσίπρα– που αναφωνεί τώρα ότι «έχουμε πόλεμο», όταν η κλίκα των προθύμων στους οποίους ανήκει, μαζί με τη συμμορία των δολοφόνων, τις ΗΠΑ, από το 1991 μέχρι σήμερα διέλυαν χώρες και περιοχές και αιματοκύλιαν χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Είναι αυτοί που ευθύνονται τόσο για τους νεκρούς, όσο και για τα εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι αυτοί που έφεραν τους Ταλιμπάν, τους τζιχαντιστές, τον ISIS στην πόρτα μας. Είναι ο πόλεμος της ενέργειας, των πηγών και των αγωγών –ο δικός τους πόλεμος– που οδηγεί σε συγκρούσεις, αναταραχές, αναδιάταξη ισχύος (οικονομική, γεωστρατηγική). Είναι αυτοί που βρίσκονται σε αυτή τη συμμαχία –την ευρωατλαντική.
Η δυνατότητα για μια άλλη πορεία βρίσκεται στην κατανόηση του ότι αυτή η ζωή γίνεται αβίωτη, ότι βλέπουμε εικόνες που μας κάνουν να ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι. Η δυνατότητα αυτή δεν έχει φωνή, είναι όμως διάχυτη παντού. Στην Ιταλία μεγαλώνει το αντιευρώ και αντιΕΕ ένστικτο. Στην Ελλάδα η αμφισβήτηση στην ΕΕ και την ευρωζώνη ξεπερνά πλέον το 40%. Σε όλη την Ευρώπη ο ευρωσκεπτικισμός είναι πλειοψηφικό ρεύμα απέναντι στην ευρωαποδοχή. Όλοι οι μύθοι για την ΕΕ καταρρίπτονται παταγωδώς στους εργαζόμενους και νέους της Ευρώπης. Ευρώπη της φτώχειας, της ανεργίας, της ανισότητας, της ανασφάλειας, του φόβου, των πολέμων, των κλειστών συνόρων. Ευρώπη των διαφορετικών συμφερόντων, της ανισόμετρης ανάπτυξης που χωρίζει σε δυνατούς και αδύνατους, σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους.
Αυτό που καταλαβαίνει ο ελληνικός λαός μετά τη σύγκρουση του καλοκαιριού με τους εκφραστές του ευρωπαϊκού σχεδίου και λογικής, τους «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ», είναι ότι η ελπίδα προσκρούει σε ένα σχέδιο, μια λογική, ένα σύστημα που του έχει υφαρπάξει το σύνολο της κυριαρχίας του. Η απάντηση δεν βρίσκεται στα συνθήματα, αλλά σε μια αξιόπιστη (και σε μορφή και σε περιεχόμενο) δύναμη που θα προβάλλει αποτελεσματικά και σε μαζική απεύθυνση ένα συνεκτικό μεταβατικό σχέδιο μιας σχετικά μεγάλης χρονικής περιόδου. Το τέλος της κρίσης είναι σαν το τέλος των πολέμων. Είναι το τέλος μιας εποχής. Η αφετηρία μιας νέας.
Η συζήτηση και η δράση πρέπει να ξεκινήσει από αυτή τη λογική. Από αυτή την κατευθυντήρια αρχή. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για την ΕΕ, παρά μόνο η διάλυσή της.
Η συζήτηση αναγκαστικά γενικεύεται σε πολλές γειτονιές του πλανήτη. Το τέρας του νέου μεσαίωνα δεν είναι ο ISIS. Αυτός είναι ένα –εκτρωματικό– από τα πολλά αποτελέσματα του εξελισσόμενου και επιβαλλόμενου σχεδίου της ιμπεριαλιστικήςπαγκοσμιοποίησης. Γιατί ολοένα και αποκαλύπτει ότι τα έθνη-κράτη υποκύπτουν –ή καλύτερα, πρέπει να υποκύπτουν– στις απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού κεφάλαιου. Γιατί ολοένα και περισσότερο στο κέντρο της διακυβέρνησης βρίσκονται οι αγορές, οι τράπεζες, οι «ειδικοί», οι διαχειριστές. Γιατί, ειδικά για τις πιο αδύναμες χώρες, είναι φανερό πως έχει χαθεί η λαϊκή κυριαρχία και η αντίστοιχη εθνική, μέσα από την απώλεια της δημοσιονομικής πολιτικής στο σχεδιασμό και τη συγκρότηση των παραγωγικών τομέων, μέσα από την απώλεια του ελεύθερου καθορισμού των συμμάχων σου, των συνεργατών σου, του αυτοκαθορισμού σου.
Η αριστερά, χωρίς συμπλέγματα, αναγνωρίζοντας την εποχή και τις δυσκολίες της, για να επιστρέψει στην ταξική πολιτική πρέπει να κατανοήσει την «επιστροφή» του ιμπεριαλισμού σαν πρωταρχικό ιδεολογικό-πολιτικό στοιχείο της αποκομμουνιστικοποιημένης «νέας» εποχής.
Να υπερβεί το αμαρτωλό παρελθόν της – και παρόν – του κοσμοπολίτικου ευρωπαϊσμού που έχει αφήσει χώρο στην ακροδεξιά να φλερτάρει με τα αντιΕΕ αισθήματα. Να κατανοήσει ότι η Ε.Ε. είναι ιμπεριαλισμός. Ούτε συνεργασία είναι, ούτε ένωση είναι, ούτε πολύ περισσότερο διεθνής συμμαχία είναι που προσφέρει ασφάλεια. Και ότι για να είναι εφικτή μια άλλη Ευρώπη και μια άλλη διεθνής συνεργασία, προϋπόθεση είναι ο συντονισμός των αγώνων για να διαλυθεί αυτή η Ε.Ε.
πηγή antapocrisis.gr
Στη μυθολογία, την Ευρώπη την είχε βιάσει ο Δίας. Στη σύγχρονη ιστορία την Ευρώπη τη βιάζει η ΕΕ καθημερινά και χωρίς συστολή. Οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, ολοένα και περισσότερο οι λαοί, οι εργαζόμενοι και η νεολαία που βρίσκονται μέσα στα γεωγραφικά πλαίσια που ορίζουν την Ευρώπη, αντιλαμβάνονται την παρακμή και το τέλμα της γηραιάς ηπείρου.
Στους λίγους μήνες του 2016, μετά τις βόμβες στο Παρίσι, τους εκατοντάδες πνιγμένους στο Αιγαίο, τα κλειστά σύνορα, έχουμε τις βόμβες στις Βρυξέλλες με τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. Μετά το χτύπημα στις Βρυξέλλες ακολουθούν οι συνέπειες και οι παράπλευρες απώλειες. Παράπλευρες απώλειες με μόνιμο χαρακτήρα. Με πρόσχημα την «ασφάλεια» το διευθυντήριο και οι κυβερνήσεις στην ΕΕ θα προχωρήσουν σε ένα συνολικό περιορισμό των ελευθεριών και της λιγοστής δημοκρατίας. Το κινέζικο μοντέλο οικονομικής «επιτυχημένης» ανάπτυξης με αυταρχικό σιδερόφραχτο κράτος, ολοκληρωτικές μεθόδους διοίκησης και κατ’ επίφαση δημοκρατία, οδηγεί στην «κινεζοποίηση» της ΕΕ. Η ισχυρή θωράκιση σε επίπεδο εθνικού κράτους αφορά μια προληπτική πολιτική που αντιλαμβάνεται ότι αργά ή γρήγορα η αναδιάρθρωση των σχέσεων εργασίας-κεφάλαιου προς το χειρότερο και σκληρότερο, θα επιφέρει –σχεδιασμένα ή τυχαία– εξεγέρσεις και αντιστάσεις εκτός ορίων.Η αλληλουχία των «γεγονότων» και των πολιτικών που θα ακολουθήσουν είναι η ενίσχυση του αυταρχισμού, η συρρίκνωση του κοινοβουλευτισμού, η ανάπτυξη ακροδεξιών, συντηρητικών, ξενοφοβικών αισθημάτων και ενστίκτων και η πολιτική τους «κεφαλαιοποίηση» από το μαύρο φίδι που δεν επωάζεται πλέον αλλά κυκλοφορεί ελεύθερο και έχει ονοματεπώνυμο: Λεπέν, Μιχαλολιάκος κλπ.
Μας περιμένουν λοιπόν μαύρες μέρες και μαύρες εποχές; Όχι απαραίτητα, γιατί μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον διακρίνεται και η ελπίδα της αλλαγής, της ανατροπής. Αρκεί η δυνατότητα να μετασχηματιστεί σε ικανότητα και η ελπίδα σε σχέδιο δράσης. Εδώ όμως ονοματεπώνυμα δεν υπάρχουν, αναζητούνται. Αναζητούνται ηγεσίες, πρόσωπα, κόμματα, ιστορικές πρωτοβουλίες, που θα αναπτύσσονται σε εθνικό έδαφος ξεπερνώντας το και αποτελώντας παράδειγμα. Απαιτούνται μεγάλες διεθνιστικές πρωτοβουλίες και δράσεις που να μπολιάζουν και να ενθαρρύνουν εθνικές προσπάθειες.
Προφανώς απαιτείται ένα σχέδιο που να αντιτάσσεται στο ευρωπαϊκό σχέδιο. Να κλείσουμε «τον λάκκο των λεόντων», να δώσουμε τέλος στο ευρώ - το νόμισμα των σκλάβων. Ένα σχέδιο συνολικό, όχι μερικό, όχι μονοθεματικό. Οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι της Ευρώπης –πολύ περισσότερο σήμερα και ιδιαίτερα σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία– αντιλαμβάνονται ότι για τη χώρα τους, για την πατρίδα τους, για την τάξη τους έχει χαθεί η έννοια της κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Αντιλαμβάνονται την υποβάθμιση, την υποτίμηση της εργασίας, της ζωής, της κοινότητας. Αντιλαμβάνονται πως πέρα από το οικονομικό-κοινωνικό ζήτημα, υπάρχει το αίσθημα φόβου, η διαρκής απειλή για την ασφάλεια, οι «παράπλευρες απώλειες» ενός πολέμου που δεν είναι δικός τους. Είναι πολύ γνωστό και ξεκάθαρο ποιοι χρηματοδότησαν, όπλισαν, ενίσχυσαν, ενθάρρυναν τον ISIS. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο πρωθυπουργός της Γαλλίας –τωρινός σύντροφος του νεοσοσιαλδημοκράτη Αλ. Τσίπρα– που αναφωνεί τώρα ότι «έχουμε πόλεμο», όταν η κλίκα των προθύμων στους οποίους ανήκει, μαζί με τη συμμορία των δολοφόνων, τις ΗΠΑ, από το 1991 μέχρι σήμερα διέλυαν χώρες και περιοχές και αιματοκύλιαν χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Είναι αυτοί που ευθύνονται τόσο για τους νεκρούς, όσο και για τα εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες. Είναι αυτοί που έφεραν τους Ταλιμπάν, τους τζιχαντιστές, τον ISIS στην πόρτα μας. Είναι ο πόλεμος της ενέργειας, των πηγών και των αγωγών –ο δικός τους πόλεμος– που οδηγεί σε συγκρούσεις, αναταραχές, αναδιάταξη ισχύος (οικονομική, γεωστρατηγική). Είναι αυτοί που βρίσκονται σε αυτή τη συμμαχία –την ευρωατλαντική.
Η δυνατότητα για μια άλλη πορεία βρίσκεται στην κατανόηση του ότι αυτή η ζωή γίνεται αβίωτη, ότι βλέπουμε εικόνες που μας κάνουν να ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι. Η δυνατότητα αυτή δεν έχει φωνή, είναι όμως διάχυτη παντού. Στην Ιταλία μεγαλώνει το αντιευρώ και αντιΕΕ ένστικτο. Στην Ελλάδα η αμφισβήτηση στην ΕΕ και την ευρωζώνη ξεπερνά πλέον το 40%. Σε όλη την Ευρώπη ο ευρωσκεπτικισμός είναι πλειοψηφικό ρεύμα απέναντι στην ευρωαποδοχή. Όλοι οι μύθοι για την ΕΕ καταρρίπτονται παταγωδώς στους εργαζόμενους και νέους της Ευρώπης. Ευρώπη της φτώχειας, της ανεργίας, της ανισότητας, της ανασφάλειας, του φόβου, των πολέμων, των κλειστών συνόρων. Ευρώπη των διαφορετικών συμφερόντων, της ανισόμετρης ανάπτυξης που χωρίζει σε δυνατούς και αδύνατους, σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους.
Αυτό που καταλαβαίνει ο ελληνικός λαός μετά τη σύγκρουση του καλοκαιριού με τους εκφραστές του ευρωπαϊκού σχεδίου και λογικής, τους «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ», είναι ότι η ελπίδα προσκρούει σε ένα σχέδιο, μια λογική, ένα σύστημα που του έχει υφαρπάξει το σύνολο της κυριαρχίας του. Η απάντηση δεν βρίσκεται στα συνθήματα, αλλά σε μια αξιόπιστη (και σε μορφή και σε περιεχόμενο) δύναμη που θα προβάλλει αποτελεσματικά και σε μαζική απεύθυνση ένα συνεκτικό μεταβατικό σχέδιο μιας σχετικά μεγάλης χρονικής περιόδου. Το τέλος της κρίσης είναι σαν το τέλος των πολέμων. Είναι το τέλος μιας εποχής. Η αφετηρία μιας νέας.
Η συζήτηση και η δράση πρέπει να ξεκινήσει από αυτή τη λογική. Από αυτή την κατευθυντήρια αρχή. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για την ΕΕ, παρά μόνο η διάλυσή της.
Η συζήτηση αναγκαστικά γενικεύεται σε πολλές γειτονιές του πλανήτη. Το τέρας του νέου μεσαίωνα δεν είναι ο ISIS. Αυτός είναι ένα –εκτρωματικό– από τα πολλά αποτελέσματα του εξελισσόμενου και επιβαλλόμενου σχεδίου της ιμπεριαλιστικήςπαγκοσμιοποίησης. Γιατί ολοένα και αποκαλύπτει ότι τα έθνη-κράτη υποκύπτουν –ή καλύτερα, πρέπει να υποκύπτουν– στις απαιτήσεις του χρηματοπιστωτικού κεφάλαιου. Γιατί ολοένα και περισσότερο στο κέντρο της διακυβέρνησης βρίσκονται οι αγορές, οι τράπεζες, οι «ειδικοί», οι διαχειριστές. Γιατί, ειδικά για τις πιο αδύναμες χώρες, είναι φανερό πως έχει χαθεί η λαϊκή κυριαρχία και η αντίστοιχη εθνική, μέσα από την απώλεια της δημοσιονομικής πολιτικής στο σχεδιασμό και τη συγκρότηση των παραγωγικών τομέων, μέσα από την απώλεια του ελεύθερου καθορισμού των συμμάχων σου, των συνεργατών σου, του αυτοκαθορισμού σου.
Η αριστερά, χωρίς συμπλέγματα, αναγνωρίζοντας την εποχή και τις δυσκολίες της, για να επιστρέψει στην ταξική πολιτική πρέπει να κατανοήσει την «επιστροφή» του ιμπεριαλισμού σαν πρωταρχικό ιδεολογικό-πολιτικό στοιχείο της αποκομμουνιστικοποιημένης «νέας» εποχής.
Να υπερβεί το αμαρτωλό παρελθόν της – και παρόν – του κοσμοπολίτικου ευρωπαϊσμού που έχει αφήσει χώρο στην ακροδεξιά να φλερτάρει με τα αντιΕΕ αισθήματα. Να κατανοήσει ότι η Ε.Ε. είναι ιμπεριαλισμός. Ούτε συνεργασία είναι, ούτε ένωση είναι, ούτε πολύ περισσότερο διεθνής συμμαχία είναι που προσφέρει ασφάλεια. Και ότι για να είναι εφικτή μια άλλη Ευρώπη και μια άλλη διεθνής συνεργασία, προϋπόθεση είναι ο συντονισμός των αγώνων για να διαλυθεί αυτή η Ε.Ε.
πηγή antapocrisis.gr