Διδάγματα της 60χρονης πλούσιας ιστορίας της Κουβανικής Επανάστασης μοιράστηκαν όσοι -την 1η μέρα του 45ου Φεστιβάλ ΚΝΕ – «ΟΔΗΓΗΤΗ» παρακολούθησαν την εκδήλωση με τίτλο «Η επανάσταση δεν είναι ένα στρώμα από ροδοπέταλα. Είναι μια μάχη ανάμεσα στο μέλλον και το παρελθόν» στο χώρο της Διεθνούπολης, που γέμισε από θεατές κάθε ηλικίας.

«Φέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια αγώνων, νικών, θυσιών και αντίστασης ενός ηρωικού λαού. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, είναι μια διαρκής πάλη για να οικοδομηθεί ένα καλύτερο μέλλον και για να αφήσουμε πίσω το παρελθόν όταν ήμασταν κι εμείς υπό την κατοχή των ΗΠΑ» τόνισε παίρνοντας το λόγο η πρέσβειρα της Κούβας Μαρία Ντομίνγκεζ Κορτίνα. Αναφέρθηκε αναλυτικά στις πολύμορφες προσπάθειες των ιμπεριαλιστών για να ανατραπεί η επανάσταση και μεταξύ άλλων υπογράμμισε: «Η ιμπεριαλιστική τους στρατηγική δεν είναι καινούργια, όπως δεν είναι καινούργια και η δικιά μας απάντηση αντίστασης και αξιοπρέπειας σταθερά σε αυτά τα 60 χρόνια επανάστασης. Η Κουβανική Επανάσταση πάντα ήταν και πάντα θα είναι αλληλέγγυα με τους λαούς του κόσμου και μόνιμη έμπνευση για όλους εκείνους που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο».

Από τη μεριά του, ο Άρης Ευαγγελίδης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, τόνισε ότι «η κουβανική επανάσταση επιβεβαίωσε την επικαιρότητα και την ουσία του προλεταριακού διεθνισμού, δηλαδή πως η μεγαλύτερη συμβολή ενός λαού και ενός κινήματος στην υπόθεση της ταξικής πάλης διεθνώς δεν είναι παρά η νίκη στη χώρα του. Με τη νίκη της ενέπνευσε την πάλη των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων σε όλο τον κόσμο, έδωσε απάντηση στη μοιρολατρία, στο συμβιβασμό με την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, ανέδειξε την αδιαμφισβήτητη αλήθεια που λέει πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος, πως οι λαοί μπορούν να νικήσουν, να επιλέξουν τον δικό τους δρόμο ανάπτυξης με βάση τα λαϊκά συμφέροντα και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων». Και αναδεικνύοντας συμπεράσματα χρήσιμα για το παρόν και το μέλλον, επισήμανε: «Σήμερα σε μια περίοδο που σημαδεύεται από τα σημάδια της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες, όπου το κομμουνιστικό και επαναστατικό κίνημα συνεχίζει να αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες, δέχεται ισχυρή πίεση από την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό, η Κουβανική Επανάσταση είναι ένα από τα ορόσημα για την υπεράσπιση της ιστορίας και της προσφοράς του κομμουνιστικού κινήματος, για την ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού, την πάλη για το σοσιαλισμό. Για αυτό το λόγο οι ΗΠΑ και οι άλλοι ιμπεριαλιστές λυσσάνε εδώ και 60 χρόνια για να την ανατρέψουν».

Ο Νίκος Καρανδρέας, πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης, επισήμανε μεταξύ άλλων ότι «η επαναστατική ιστορία της Κούβας μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι». Ενώ, καλώντας σε ολόπλευρη στήριξη του κουβανικού λαού, τόνισε: «Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του αποκλεισμού και στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την Κουβανική Επανάσταση».

• Παραθέτουμε στη συνέχεια όλη την -πολύ ενδιαφέρουσα, ομιλία του (Φεστιβάλ ΚΝΕ 19.09.2019):

Η νίκη της κουβανικής επανάστασης πριν από 60 χρόνια ήταν το επιστέγασμα μιας μοναδικής στα ιστορικά χρονικά συνεχούς 90χρονης επαναστατικής πορείας που ξεκίνησε με τον δεκαετή πόλεμο 1868-1878 γιά την απελευθέρωση από τα αποκιοκρατικά δεσμά της Ισπανίας και συνεχίστηκε σε κάθε κατοπινή γενιά. Το 1895 με την απελευθερωτική, αλλά με σαφή αστικοδημοκρατικά – αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστι-κά, επανάσταση που οργάνωσε ο εθνικός ήρωας της Κούβας Χοσέ Μαρτί, με την επανάσταση του 1933 και τη αντιιμπεριαλιστική – σοσιαλιστική επανάσταση 1956 – 1959.

Τα πρώτα οικονομικοκοινωνικά μέτρα της Επαναστατικής κυβέρνησης δεν ξεπερνούσαν πολύ τα πλαίσια μιας προοδευτικής αστικής δημοκρατίας. Ήταν όμως ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και κύρια των βορειοαμερικάνικων μονοπωλίων και της Αμερικανικής κυβέρνησης που αντέδρασαν βίαια. Η ταξική πάλη συνδυάστηκε απόλυτα με την απόκρουση των επιθέσεων του ιμπεριαλισμού. Η Επανάσταση μπόρεσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τη ντόπια και εξωτερική οικονομική και στρατιωτική αντίδραση, με αποκορύφωμα τη νίκη στον κόλπο των Χοίρων, γιατί είχε ήδη καταστρέψει τα βασικά πολιτικά και στρατιωτικά θεμέλια της δικτατορίας και της ξενόδουλης άρχουσας τάξης.

Σε 3 μόλις χρόνια, χτυπήθηκαν αποφασιστικά οι πολιτικές και οικονομικές δομές του ιμπεριαλιστικού και ντόπιου κεφαλαίου στην πόλη και την ύπαιθρο και πάρθηκαν τα πρώτα μέτρα για τη βελτίωση του πολιτιστικού και βιοτικού επιπέδου του λαού.

Μέσα στο καμίνι της πάλης τέθηκαν και λύθηκαν μεγάλα θεωρητικά ζητήματα της εποχής: ουσία και ταξικότητα του αστικού κράτους, δυνατότητα ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό, φύση της εκμετάλλευσης στις συνθήκες της νεοαποικιοκρατίας και εξάρτησης, σύνδεση εθνικο-απελευθερωτικού – αντιιμπεριαλιστικού αγώνα και σοσιαλιστικής επανάστασης και οι φορείς τους καθώς και οι πολιτικές και επαναστατικές πρακτικές που τα παραπάνω συνεπάγονται.

Αυτά βρήκαν την έκφρασή τους στις 2 διακηρύξεις της Αβάνας (Σεπτέμβρης 1960, Φλεβάρης 1962) όπου αποτυπώνεται η διαδικασία της πρώτης απελευθερωτικής – αντιϊμπεριαλιστικής φάσης της επανάστασης, και δηλώνεται πως η πραγματική χειραφέτηση των λαών στην εποχή μας, δεν μπορεί παρά να παίρνει το χαρακτήρα της σοσιαλιστικής επανάστασης, με ηγετική δύναμη την εργατική τάξη και του κόμμα της.

Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Κούβα ξεκίνησε μέσα στην ένταση του ψυχρού πολέμου, με σημαντικές νίκες του απελευθερωτικού αγώνα στο Βιετνάμ και στις χώρες του Τρίτου κόσμου, αλλά και μέσα σε συνθήκες διάσπασης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και έντονης διαμάχης για τις μεθόδους οργάνωσης της σοσιαλιστικής οικονομίας και του κράτους, για το ρόλο της εθνικής αστικής τάξης και τον «ειρηνικό δρόμο μετάβασης στο σοσιαλισμό».

Η οικοδόμηση του σοσιαλισμού είχε να αντιμετωπίσει την τεράστια απειλή στρατιωτική, πολιτική, οικονομική του ιμπεριαλισμού και κύρια βέβαια των ΗΠΑ που θεωρούν ολόκληρη τη Λ. Αμερική τσιφλίκι τους, αλλά και τις δομικές αδυναμίες της κουβανικής οικονομίας (π.χ. μονοκαλλιέργεια, πλήρης τεχνολογική εξάρτηση από τις ΗΠΑ), και την  καθυστερημένη κοινωνική συνείδηση.

Η ιμπεριαλιστική απειλή και ο οικονομικός αποκλεισμός, αντιμετωπίστηκαν μέ τη συνεχή επαναστατική εγρήγορση του λαού και του και την βοήθεια της ΣΕ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών.

Η ανάπτυξη της οικονομίας συνδυάστηκε από την αρχή με την προσπάθεια ανάπτυξης της συνειδητής συμμετοχής, πρωτοβουλίας και πειθαρχίας των εργαζόμενων. Η σχέση της σχεδιασμένης οικονομίας με την κοινωνική συνείδηση αποτέλεσε από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης ένα κομβικό θεωρητικό και πρακτικό ζήτημα, παρόμοιο με τη διαλεκτική σχέση της δικτατορίας του προλεταριάτου με τη μεγαλύτερη δυνατή ανάπτυξη της δημοκρατίας για τη μεγάλη πλειοψηφία και τη συνειδητή συμμετοχή του λαού στη διαμόρφωση και λήψη των αποφάσεων, στον ουσιαστικό έλεγχο του κόμματος και της κυβέρνησης.

Σε αντίθεση με τον καπιταλισμό όπου τρόπος και σχέσεις παραγωγής είχαν ήδη αναπτυχθεί μέσα στα πλαίσια της φεουδαρχίας, οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής αρχίζουν να εγκαθίστανται μετά την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Κατά συνέπεια, η κοινωνική συνείδηση, ακόμα και των επαναστατών είναι, σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό, διαμορφωμένη στη βάση της ατομικής καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της αποξένωσης των παραγωγών από τα μέσα παραγωγής και από το προϊόν της εργασίας τους, του εμπορευματικού χαρακτήρα της παραγωγής και των ανταγωνιστικών σχέσεων. Άρα προκύπτει μια αντίθεση ανάμεσα στις νέες σχέσεις παραγωγής και στη κοινωνική συνείδηση  του λαού, που επιτείνεται από τις οικονομικές δυσκολίες και την διατήρηση σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό καπιταλιστικών δομών σε τομείς της οικονομίας καθώς και των εμπορευματικών σχέσεων.

• Μέσα στην ένταση της επανάστασης, στην απόλυτη όξυνση της ταξικής πάλης και στον επαναστατικό ενθουσιασμό που διαχέεται στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, είναι φυσικό να χαλαρώσουν και να παραμεριστούν οι παλιές αντιλήψεις και ιδεοληψίες καθώς και τα φανερά και τα αθέατα κοινωνικά δεσμά που τον κρατούσαν δέσμιο μιας καθημερινότητας που χαρακτηριζόταν από την εκμετάλλευση και την υποταγή, την ανηθικότητα και την αποξένωση.

Η επανάσταση σπάζοντας τα δεσμά αυτά προωθεί την εμφάνιση χαρακτηριστικών όπως η αυτοθυσία, η αδελφότητα, η αλληλεγγύη, ο αλτρουϊσμός και η θέληση για συμμετοχή σε μιά κοινή προσπάθεια για κοινωνική αλλαγή και εξέλιξη, όσο κι αν αυτό το τελευταίο παραμένει ασαφές και απροσδιόριστο για τους περισσότερους.

Η κατάσταση αυτή, όπως δυστυχώς ξέρουμε μπορεί εύκολα να αναστραφεί, αν η επανάσταση δεν είναι συνεχής, αν η ρήξη με το παρελθόν, με τον παλιό τρόπο και τις σχέσεις παραγωγής, με τις παλιές κοινωνικές σχέσεις και τρόπο ζωής δεν συνεχίσει να πραγματοποιείται, αν ο κάθε άνθρωπος δεν νοιώθει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο περισσότερο ενεργός πολίτης – όχι μόνο στον τόπο του, αλλά ενεργός πολίτης του κόσμου, αν δεν νοιώθει πως είναι, όπως λέει ο ποιητής, «ο πλαστουργός της νιάς ζωής».

Η ανάστροφη αυτή πορεία, που οδήγησε στην ανατροπή του σοσιαλισμού στη ΣΕ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες δεν συνέβη στην Κούβα.

Η εξήγηση γι αυτό μπορεί να βρίσκεται στη μακρόχρονη επαναστατική της ιστορία που είχε σαν συνέπεια την συσσώρευση αγωνιστικής εμπειρίας,  στη επίδραση των φιλελεύθερων, παναμερικανικών και αντιιμπεριαλιστικών ιδεών του Χοσέ Μαρτί, στην πρωτοφανή διεθνιστική πρακτική τη συνδυασμένη με την πεποίθηση οτι η κουβανική επανάσταση είναι τμήμα της παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας, στην επαναστατική εγρήγορση και πολιτική ωριμότητα του λαού και της ηγεσίας του.

Ακόμα, η συμβολή της δημιουργικής και ασυμβίβαστης προσωπικότητας του Τσε Γκεβάρα και κύρια εκείνης του Φιντέλ Κάστρο, που πραγματοποίησε – ίσως με τον καλλίτερο μέχρι τώρα τρόπο – τη διαλεκτική σύνθεση του επαναστατικού πάθους και της λογικής, ήταν καταλυτικές για την αποφυγή των γραφειοκρατικών και αναθεωρητικών στρεβλώσεων που χαρακτήριζαν τις άλλες χώρες του σοσιαλιστικού στρατοπέδου.

Θα αναφέρω μόνο δύο, αλλά πολύ σημαντικά παραδείγματα.

Την «Εκστρατεία Αποκατάστασης» που ξεκίνησε το 1986 για την αντιμετώπιση των λαθών και των αρνητικών τάσεων στην οικονομία και στην κοινωνία της Κούβας που είχαν προκύψει από την αντιγραφή του οικονομικού μοντέλλου των σοσιαλιστικών χωρών.

Και δεύτερο, την αποφασιστική, στρατιωτική επέμβαση στην Αγκόλα και τη μεγάλη νίκη του 1987-1988 ενάντια στην Νοτιοαφρικανική Ένωση, με την οποία ολοκληρώθηκε η απελευθέρωση της Αγκόλα, απελευθερώθηκε η Ναμίμπια και καταλύθηκε το καθεστώς του απαρτχάιντ της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης, δράση που βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την εξωτερική πολιτική της παραπαίουσας τότε Σοβιετικής Ένωσης, που είχε συνθηκολογήσει ιδεολογικά και πολιτικά με τον ιμπεριαλισμό.

Και τα δύο αποτέλεσαν τη βάση για να αντιμετωπιστεί το τεράστιο χτύπημα του 1989, με τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Ήταν ένα είδος «επανάστασης μέσα στην επανάσταση» που εξασφάλισε το λαϊκό συναγερμό, τη λαϊκή ενεργή συμμετοχή και δυνάμωσε την κοινωνική συνοχή, έτσι ώστε η Κούβα να μπορέσει να ξεπεράσει την πολύ δύσκολη δεκαετία που ακολούθησε μετά τη διάλυση του σοσιαλιστικού στρατόπεδου.

Η σοσιαλιστική Κούβα κατορθώνει να μένει όρθια 30 χρόνια, αντιπαλεύοντας την άγρια επίθεση του ιμπεριαλισμού. Οι κοινωνικές κατακτήσεις και το πρωτοφανές για τη Λ. Αμερική βιοτικό και πολιτισμικό επίπεδο του Κουβανικού λαού που είχαν επιτευχθεί τα προηγούμενα 30 χρόνια διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό. Η διεθνιστική της δράση συνεχίζεται.

Ο ιμπεριαλισμός δεν κατόρθωσε να καταβάλλει την επανάσταση, κατορθώνει όμως να την τραυματίζει συνέχεια.

Παράλληλα, δυναμώνει την επίθεσή του ενάντια στη Βενεζουέλα και τη Νικαράγουα, με παράπλευρο στόχο  την πλήρη οικονομική και πολιτική απομόνωση της Κούβας, και άρα, τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα του αποκλεισμού.

Η πολιτική των ΗΠΑ είναι μακρόχρονη, σταθερή και επίμονη. Στόχος της, η νεοαποικιακή πολιτική και οικονομική υποδούλωση της Κούβας. Μέθοδος, ο στραγγαλισμός της σοσιαλιστικής οικονομίας, η μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, η μείωση της εμπιστοσύνης του στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές του σοσιαλισμού. Οι πρόσφατες αναγκαίες αλλά επικίνδυνες οικονομικές αλλαγές, με τον κοινωνικό τους αντίκτυπο, είναι άμεσα αποτελέσματα του αποκλεισμού.

Ο κουβανικός λαός, η κυβέρνηση του και το ΚΚΚ δίνουν, σε άνισες συνθήκες, κρίσιμη μάχη για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού που ισοδυναμεί με την υπεράσπιση της ελευθερίας της Κούβας. Η επαναστατική ιστορία της Κούβας μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι. Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του αποκλεισμού και στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την Κουβανική επανάσταση.

ΣΣ |>
✔️   Ο Νίκος Καρανδρέας Πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης είναι Ομότιμος Καθηγητής Νευρολογίας και Κλινικής Νευροφυσιολογίας ΕΚΠΑ
✔️   Οι επισημάνσεις στο κείμενο είναι δικές μας

πηγή :// atexnos //