Υπάρχει η βία των λίγων απέναντι στους πολλούς, η οποία γράφεται στα μαύρα κατάστιχα μιας ιστορίας που δεν αλλάζει ποτέ βηματισμό, υπάρχει και η βία των πολλών πάνω στους λίγους, που αλλάζει τον κόσμο και φωτίζει το αύριο των λαών.
     Η βία της 7ης Νοέμβρη στην Αγία Παρασκευή ήταν η βία των ολίγων, σχεδιασμένη από τον ακροδεξιό πυρήνα μιας κυβέρνησης με στόχο όχι να αλλάξει
τον κόσμο, αλλά να φοβίσει μια ολάκερη κοινωνία και να την προειδοποιήσει πως κάθε αντίσταση απέναντί της θα ήταν καταδικασμένη να πεθάνει.
     Τα ημερολόγια της Ιστορίας κρύβουν τραγικές συμπτώσεις. Την ίδια ακριβώς νύχτα στο μακρινό και παγωμένο Νοέμβρη του 1917, τα κανόνια του πολεμικού πλοίου Αουρόρα έστελναν τις πρώτες οβίδες κατά των Χειμερινών Ανακτόρων, κάνοντας την αρχή για την αλλαγή του κόσμου. Είχε προηγηθεί το σύνθημα επίθεσης από τον «νου», όπως τον αποκαλώ, τον Βλάντιμιρ Λένιν.
     Όλες οι επαναστάσεις ανταμώνουν στον ίδιο παρονομαστή, που δεν είναι άλλος από τη βίαιη εισβολή της πλατιάς λαϊκής μάζας στην πρώτη γραμμή της ιστορίας, με στόχο την ανατροπή του παλιού, σάπιου κόσμου. Οι πολλοί αποφασίζουν να ορίσουν το πεπρωμένο τους.
      Το βράδυ της 7ης Νοέμβρη, η παγκόσμια ιστορία αλλάζει. Και αλλάζει για πολλούς λόγους: Κυρίως αλλάζει γιατί τα εργατικά κινήματα διδάσκονται τον τρόπο μέσα από τον οποίο μπορούν να ωριμάσουν πολιτικά, αλλά και οργανωτικά, προκειμένου να κατακτήσουν την εξουσία. Και το οφείλουν στο αίμα των μπολσεβίκων και στις ιδέες του Λένιν.
       Αν υπάρχει κάτι που κάνει τον Λένιν να ξεχωρίζει ως πραγματικό γίγαντα στον 20ο αιώνα είναι το γεγονός ότι έθεσε τα ερωτήματά του στην Ιστορία, αλλά δεν περίμενε την Ιστορία να τα απαντήσει. Τα απάντησε ο ίδιος γράφοντας την με μια μελάνη που είχε το άρωμα του θάρρους όλων εκείνων που πρόταξαν τα στήθη τους ενάντια στην τυραννία. Και είμαι πια πεπεισμένος, 17 μήνες σχεδόν σ' έναν υπέροχο αγώνα εκατοντάδων ανθρώπων, πως ο άνθρωπος που χοροπηδούσε σαν μικρό παιδί βλέποντας τα αεροπλάνα να πετούν, γνώριζε ότι οι ιδέες και τα ερωτήματά του θα «στοίχειωναν» με τρόπο δημιουργικό κάθε ιστορικό υποκείμενο που, στο πλαίσιο ενός κινήματος, θα ήθελε να αλλάξει το δικό του μικρό ή μεγάλο κόσμο. Ακόμη και αν το υποκείμενο αγνοούσε την ύπαρξη του Λένιν.
       Το ξημέρωμα της 7ης Νοέμβρη 2013, ως φάντασμα επαναστατικής προοπτικής, πέταξε ξανά πάνω από την ελεύθερη πλέον και αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3 το ερώτημα : «Τι να κάνουμε....».
       Το είχαμε πρωτοαπαντήσει το βράδυ της 11ης Ιουνίου βλέποντας τις παλιές δομές να αλλάζουν βίαια, όχι όμως με στόχο να φέρουν στο προσκήνιο τους πολλούς, αλλά τα συμφέροντα των λίγων. Ξέραμε το δρόμο. Ήταν, είναι και θα είναι για πάντα το παλιό αλλά ξεκάθαρο μονοπάτι της διαλεκτικής που μάς παρουσιάζει, όχι ως διασπάσιμα πράγματα, αλλά ως ενιαία δράση τη σύνθεση του Αυθορμητισμού και της Οργάνωσης. Μια ολάκερη χώρα κρεμάστηκε από τα χείλη και τα χέρια ανθρώπων που κλήθηκαν να στείλουν μήνυμα συμπαράστασης στους συντρόφους τους και ελπίδας προς μια κοινωνία: Η ΕΡΤ συνεχίζει από κάπου αλλού και περιμένει τους συναγωνιστές να ανακάμψουν.
      Ξαναγυρίζω στον άλλον Νοέμβρη, αυτόν του 1917, και ανταμώνω τον Λένιν ο οποίος με στέλνει σε ένα δικό του μέλλον, που είναι το δικό μου παρόν, γράφοντας τα «Γράμματα από Μακριά», όπου αντιτίθεται με κάθε κόστος σε κάθε συμφιλιωτική και εθνικιστική παρέκκλιση: «Οι "σοσιαλιστές" αρχηγοί μπαίνοντας στην κυβέρνηση της αστικής τάξης αποδεικνύονταν κατά κανόνα άβουλα πρόσωπα, ανδρείκελα, προκάλυμμα για τους κεφαλαιοκράτες, όπλο εξαπάτησης των εργατών...».
       Κλονίζομαι με την ομοιότητα του δικού μου σήμερα με το δικό του και τον ξανακοιτώ. Τον βλέπω να "ξιφομαχεί" με τους Κάμενεφ και Ζινόβιεφ και να τονίζει πως, «...θα θεωρούσα τον εαυτό μου ανέντιμο αν οι παλιές μου σχέσεις με τους συντρόφους μ' εμπόδιζαν να τους καταδικάσω», δηλώνοντας ουσιαστικά την ανάγκη καθαρότητας ενός αγώνα και σαν ξαποσταίνει να μου δίνει τα «Ισβέστια» της εποχής. Θέλει να διαβάσουμε μέσα από την εποχή του τον δικό μας φιλομνημονιακό Τύπο, που έκρυβε την ουσία της 7ης Νοέμβρη του 2014.
     «Φαίνεται να μην υπάρχει λάσπη που οι αστικές εφημερίδες να μην την έριξαν πάνω στον επαναστατικό στρατό».
      Δεν υπάρχει καμία φάρσα στην επανάληψη της Ιστορίας. Μόνο πραγματικότητες εμφανιζόμενες σε διαφορετικά κοινωνικά, ιδεολογικά και πολιτικά περιβάλλοντα. Μια αναλυτική καταγραφή της μεγάλης επανάστασης του Οκτώβρη, σύμφωνα με τα παλιό ημερολόγιο, (Νοέμβρη με βάση το καινούργιο) αναδεικνύει με λαμπρό τρόπο πως οι ελεεινές συμμαχίες του Κεφαλαίου με τους «σοσιαλ-επαναστάτες» είναι γεμάτες από πραξικοπήματα: Σαν και αυτό του κλεισίματος της ΕΡΤ, σαν και αυτό της επέμβασης των ΜΑΤ στην Αγ. Παρασκευή, σαν και αυτό του αποτυχημένου στρατηγού Κορνίλωφ, λαμπρού τέκνου της αντίδρασης, που θέλησε κάποτε να περάσει στην αντεπίθεση.
      Ο αγώνας της ΕΡΤ συνεχίζεται σε δρόμους απίστευτα λαμπρούς, χωρίς να 'χει φτάσει ακόμη στη νίκη. Ποιος ξέρει, ίσως χρειαστεί μέσα από το αυτοδιαχειριστικό εγχείρημά του να ανταμώσει ξανά το χθες, χωρίς να το ξέρει.
      Οι ατέλειωτες ώρες της περιφρούρησης των κτιρίων της ΕΡΤ3 κρύβουν πολλές φορές μια ύπουλη μοναξιά, που κάνει το μυαλό να γεννά σκέψεις γεμάτες διαστροφή. Χθες σκεφτόμουν: «Λες ο Σαμαράς να επέλεξε την 7η Νοέμβρη για να πάρει εκδίκηση από τον Λένιν;». Και ύστερα θυμήθηκα το παλιό εκπαιδευτικό παιχνίδι της ΕΡΤ «Κόκκινοι γίγαντες, άσπροι νάνοι» και έκανα το άσπρο μπλε.
      Ας μην τελειώσουμε τούτο το ταξίδι σε αυτήν την ιστορική μέρα με τον ιδεολογικό γιό της Μάργκαρετ Θάτσερ. Πάντα λερώνει το γραπτό και προφορικό λόγο μας όταν εμφανίζεται. Μια τέτοια μέρα, αξίζει να θυμηθούμε τον Τζον Ριντ, ιστορικό και ποιητή της επανάστασης των μπολσεβίκων, ο οποίος περιέγραψε με τρόπο θαυμαστό τα συναισθήματα που κυριάρχησαν τις στιγμές εκείνες, με τον παγωμένο αέρα να λυσσομανά και το μπαρούτι να γεμίζει την ατμόσφαιρα:

«Απότομα, από μια γενική παρόρμηση, βρεθήκαμε όλοι
όρθιοι πιάνοντας τους συναρπαστικούς τόνους της Διεθνούς. Ένας ψαρομάλλης
στρατιώτης έκλαιγε σαν παιδί. Η Αλεξάνδρα Κολοντάι ανοιγόκλεινε γοργά τα μάτια
της για να μην κλά­ψει. Η ρωμαλέα αρμονία διαχεόταν μέσα στην αίθουσα τρυπώντας
τζάμια και πόρ­τες κι ανεβαίνοντας ψηλά στον ουρανό».

Θανάσης
Βικόπουλος. Ελεύθερη και Αυτοδιαχειριζόμενη Ραδιοφωνία της ΕΡΤ3.