Ανέστης Ταρπάγκος

Είναι περισσότερο από ορατό στη σημερινή περίοδο που διανοίγεται με την, σε δύο μήνες, έναρξη του 2017, ότι μια πλημμυρίδα του νεοσυντηρητισμού και του ρατσιστικού – εθνικιστικού ρεύματος τείνει να κατακλύσει τις κύριες χώρες της Δυτικής Ευρώπης
(με δεδομένο ότι σ’ εκείνες της Ανατολικής Ευρώπης ισχύει ήδη εδώ και αρκετό καιρό).

Στην Βρε­τα­νία, πα­ρό­λη την λαϊκή επέν­δυ­ση στο Brexit, ενόσω τμή­μα­τα του οι­κο­νο­μι­κού κα­τε­στη­μέ­νου υπο­στή­ρι­ζαν το Remain, η όλη δια­δι­κα­σία ηγε­μο­νεύ­τη­κε από την ακρο­δε­ξιά, με την συ­ντη­ρη­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση ακλό­νη­τη στη θέση της, που υιο­θε­τεί πο­λι­τι­κές νε­ο­θα­τσε­ρι­κού τύπου. Στην Ισπα­νία, το αστι­κό κοι­νω­νι­κό κα­θε­στώς προ­τί­μη­σε να «θυ­σιά­σει» ένα ση­μα­ντι­κό μέρος του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, προ­κει­μέ­νου να ανα­λά­βει εκ νέου την δια­κυ­βέρ­νη­ση το Λαϊκό Κόμμα, απο­τρέ­πο­ντας έτσι το εν­δε­χό­με­νο προ­ο­δευ­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης με το Unidos Podemos. Στη Γερ­μα­νία, μπο­ρεί η ισχύς της χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τί­ας να εμ­φα­νί­ζε­ται μειω­μέ­νη σε επι­μέ­ρους εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, αλλά αυτή αντι­σταθ­μί­ζε­ται από την αλ­μα­τώ­δη άνοδο της Εναλ­λα­κτι­κής για τη Γερ­μα­νία. Στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές της Γαλ­λί­ας της άνοι­ξης του 2017, είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο από σί­γου­ρη η συμ­με­το­χή των ρε­που­μπλι­κά­νων και του Εθνι­κού Με­τώ­που στον δεύ­τε­ρο γύρο, τη στιγ­μή που ήδη από τον πρώτο γύρο τα δύο αυτά κόμ­μα­τα της συ­ντη­ρη­τι­κής πα­ρά­τα­ξης φαί­νο­νται να συ­γκε­ντρώ­νουν τις προ­τι­μή­σεις των δύο-τρί­των του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος.

Μια σαφής ροπή συ­ντη­ρη­τι­κών με­τα­το­πί­σε­ων

          Στην ελ­λη­νι­κή πε­ρί­πτω­ση η χρε­ο­κο­πία και ήττα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, από την σκο­πιά προ­φα­νώς των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων και της Αρι­στε­ράς, ανα­δει­κνύ­ει ήδη ένα ση­μα­ντι­κό ρεύμα απο­στα­σιο­ποί­η­σης από αυτόν, που βαί­νει συ­νε­χώς διευ­ρυ­νό­με­νο. Και πώς θα μπο­ρού­σε να γίνει δια­φο­ρε­τι­κά όταν ένας σχη­μα­τι­σμός της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που κα­τα­γρά­φη­κε ως φο­ρέ­ας κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και ικα­νο­ποί­η­σης στοι­χειω­δών ζω­τι­κών ερ­γα­τι­κών ανα­γκών, πο­λι­τεύ­τη­κε ευθύς ως ανέ­λα­βε την δια­κυ­βέρ­νη­ση με την ετυ­μη­γο­ρία των λαϊ­κών τά­ξε­ων, ως εξου­σί­ας νο­μι­μο­ποί­η­σης και στα­θε­ρο­ποί­η­σης των κα­τα­στρε­πτι­κών απο­τε­λε­σμά­των των δύο προη­γου­μέ­νων μνη­μο­νί­ων, υιο­θε­τώ­ντας και προ­σθέ­το­ντας ένα τρίτο μνη­μό­νιο πάνω στο ήδη γε­μά­το πλήγ­μα­τα σώμα της ερ­γα­ζό­με­νης ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Έτσι το φά­ντα­σμα της επα­νά­καμ­ψης του νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­σμού τεί­νει να κυ­ριαρ­χή­σει και πάνω στον ελ­λη­νι­κό ου­ρα­νό, δια­μορ­φώ­νο­ντας όρους αυ­το­δύ­να­μης δια­κυ­βέρ­νη­σης της ΝΔ του ακραί­ου και σα­ρω­τι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, και σα­φέ­στα­της υπο­χώ­ρη­σης της εκλο­γι­κής εμ­βέ­λειας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

          Εκεί­νο που τεί­νει να συμ­βεί είναι το ότι όπως τα λαϊκά στρώ­μα­τα εγκα­τέ­λει­ψαν τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία του ΠΑΣΟΚ και στρά­φη­καν μα­ζι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έτσι και σή­με­ρα ση­μα­ντι­κό τμήμα αυτών των στρω­μά­των, δια­πι­στώ­νο­ντας την διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών του, τεί­νει να στρα­φεί προς τα δεξιά, πα­ρό­λο τον με­τω­πι­κό νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο λόγο της ΝΔ (εκ νέου κύ­μα­τα απο­λύ­σε­ων στο δη­μό­σιο, απο­δο­χή των απαι­τή­σε­ων των ορ­γά­νων της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης και του ελ­λη­νι­κού ΣΕΒ, κα­τάρ­γη­ση φο­ρο­λό­γη­σης του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου, κα­τάρ­γη­ση των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση και σε το­μείς όπως τα νο­σο­κο­μεία και οι εκ­παι­δευ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί). Το απο­τέ­λε­σμα δη­λα­δή της με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πολύ χει­ρό­τε­ρο από τα ανα­με­νό­με­να : Έχει ανοί­ξει τον δρόμο διά­πλα­τα προς την ροπή επα­νά­καμ­ψης της συ­ντη­ρη­τι­κής δε­ξιάς, πράγ­μα που πλέον θα οδη­γή­σει τον ήδη εξα­ε­τή όλε­θρο των ερ­γα­ζο­μέ­νων τά­ξε­ων στην από­λυ­τη εξα­θλί­ω­ση. Το να κα­τα­λά­βεις την δια­κυ­βέρ­νη­ση και να μην είσαι ικα­νός, ή να μην έχεις την πρό­θε­ση να εφαρ­μό­σεις μια αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή, στο όνομα της οποί­ας έχεις εκλε­γεί, αυτό εκ των πραγ­μά­των οδη­γεί στην κα­τί­σχυ­ση της δε­ξιάς πο­λι­τι­κής και πα­ρά­τα­ξης.

          Άρα, όσο είναι ανα­γκαία η ανά­σχε­ση και ανα­τρο­πή της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής εφαρ­μο­γής του τρί­του μνη­μο­νί­ου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με την ταυ­τό­χρο­νη κα­τάρ­γη­ση  όλων των εφαρ­μο­στι­κών νόμων των προη­γού­με­νων μνη­μο­νί­ων, κατά μεί­ζο­να λόγο απαι­τεί­ται η ανα­κο­πή της προ­ο­πτι­κής επα­νά­καμ­ψης του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας. Ένα ζή­τη­μα είναι η ήττα της πο­λι­τι­κής της ση­με­ρι­νής κυ­βέρ­νη­σης, κι’ ένα ακόμη με­γα­λύ­τε­ρο ζή­τη­μα είναι η απο­τρο­πή και η ανα­χαί­τι­ση της πο­ρεί­ας της συ­ντη­ρη­τι­κής δε­ξιάς προς την εξου­σία, για μια και­νού­ρια φορά. Δεν μπο­ρεί ναι ασκεί­ται η πιο αδιάλ­λα­κτη αντι­πο­λί­τευ­ση προς τον μνη­μο­νια­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και να μην ασκεί­ται ταυ­τό­χρο­να η πλέον επι­θε­τι­κή και ολο­μέ­τω­πη αντι­πο­λί­τευ­ση προς τη ΝΔ. Είναι δυ­να­τόν και με ποιους όρους να υλο­ποι­η­θεί αυτός ο στό­χος (ήττα της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, ανά­σχε­ση του δρό­μου προς την εξου­σία της ΝΔ), με την επί­γνω­ση ότι η εν­δε­χό­με­νη επα­νά­καμ­ψη της δε­ξιάς στην δια­κυ­βέρ­νη­ση, θα έχει ακόμη σκλη­ρό­τε­ρα και κα­τα­στρε­πτι­κά κοι­νω­νι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα ; Το ερώ­τη­μα αυτό δεν θα απα­ντη­θεί στην όποια εν­δε­χό­με­νη προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο, δεν μπο­ρεί να απα­ντη­θεί με την εν­δε­χό­με­νη ή μη εί­σο­δο στη βουλή σχη­μά­των όπως η Λαϊκή Ενό­τη­τα, η Ανταρ­σύα, η Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, δεν μπο­ρεί να βρει λύση με την όποια σχε­τι­κή βελ­τί­ω­ση των εκλο­γι­κών επι­δό­σε­ων του ΚΚΕ.

Πε­ρι­πτώ­σεις ανά­σχε­σης της ακραί­ας συ­ντη­ρη­τι­κής επέ­λα­σης

          Α) Μια πρώτη θε­ω­ρη­τι­κή πε­ρί­πτω­ση που μπο­ρεί να ανα­δει­χθεί για την ανά­σχε­ση αυτού του κιν­δύ­νου κα­θο­λι­κής κα­τα­στρο­φής, είναι η δια­μόρ­φω­ση ενός με­τώ­που με δη­μο­κρα­τι­κά και αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ανά­με­σα στον συρ­ρι­κνω­μέ­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και στις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που έχουν αντι­μνη­μο­νια­κό και ρι­ζο­σπα­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό. Μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση που θα χρη­σι­μο­ποιού­σε ως κύριο επι­χεί­ρη­μα την απο­φυ­γή χει­ρό­τε­ρων εξε­λί­ξε­ων με την επα­νά­καμ­ψη της ΝΔ στη δια­κυ­βέρ­νη­ση, είναι προ­φα­νώς ανυ­πό­στα­τη από κάθε άποψη, στο βαθμό που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει προ πολ­λού προ­σχω­ρή­σει στην ανοι­χτή μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, στην υπη­ρέ­τη­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης και των υπα­γο­ρεύ­σε­ων των ευ­ρω­παϊ­κών υπε­ρε­θνι­κών κέ­ντρων. Άλ­λω­στε μια τέ­τοια συμ­μα­χία δεν θα μπο­ρού­σε να συ­γκρα­τή­σει σε καμία πε­ρί­πτω­ση την πα­ρα­φθο­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά απε­να­ντί­ας θα προ­κα­λού­σε ζημία στις ίδιες τις αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις, εξ αι­τί­ας της πλή­ρους αντι­φα­τι­κό­τη­τας και ασυ­ναρ­τη­σί­ας της.

          Β) Σε μια δεύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα επι­διώ­ξει να προσ­δώ­σει στην πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση «πο­λω­τι­κά» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, εμ­φα­νί­ζο­ντας τον εαυτό της ως δύ­να­μη φι­λο­λαϊ­κής προ­στα­σί­ας και πο­λι­τι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού, ένα­ντι του «φαύ­λου» πο­λι­τι­κού πα­ρελ­θό­ντος του «τρι­γώ­νου της δια­πλο­κής» κλπ. Θα αξιο­ποι­ή­σει προ­φα­νώς το φό­βη­τρο του πραγ­μα­τι­κά ακόμη πιο αντι­λαϊ­κού και σα­ρω­τι­κού νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­σμού της ΝΔ : Μια τέ­τοια επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία δεν έχει πει­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, εφό­σον ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ νο­μι­μο­ποί­η­σε και ανα­πα­ρή­γα­γε το σύ­νο­λο της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, σε σχε­τι­κή ταύ­τι­ση με τις αστι­κές μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις. Εντού­τοις όμως μπο­ρεί να έχει ορι­σμέ­να απο­τε­λέ­σμα­τα στην συ­γκρά­τη­ση ενός μέ­ρους του εκλο­γι­κού του σώ­μα­τος, προ­κει­μέ­νου να απο­τρέ­ψει την προς τα αρι­στε­ρά με­τα­τό­πι­σή του. Μια τέ­τοια λο­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­σης με­τα­ξύ «φωτός και σκό­τους», μπο­ρεί να είχε μια ορι­σμέ­νη απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα στις προη­γού­με­νες δε­κα­ε­τί­ες με­τα­ξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, γιατί ακρι­βώς η ελ­λη­νι­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία δια­τη­ρού­σε ακόμη τις ερ­γα­τι­κές της εκ­προ­σω­πή­σεις, ένα­ντι της συμ­μα­χί­ας αστι­κής τάξης και μι­κρο­με­σαί­ων στρω­μά­των που έκ­φρα­ζε η δεξιά πα­ρά­τα­ξη. Στην πε­ρί­πτω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν έχει ισχύ κάτι τέ­τοιο, γιατί το κόμμα της μι­κρο­α­στι­κής εκ­συγ­χρο­νι­στι­κής τε­χνο­κρα­τί­ας, δεν έχει ορ­γα­νι­κές σχέ­σεις με την ερ­γα­τι­κή τάξη, και γιατί ευ­θέ­ως έχει τα­χθεί στην υπη­ρε­σία στή­ρι­ξης των συμ­φε­ρό­ντων ανά­καμ­ψης και στή­ρι­ξης της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας.

          Γ) Μια τρίτη πε­ρί­πτω­ση έχει να κάνει με την ανά­δει­ξη στο προ­σκή­νιο ενός συ­νο­λι­κού (υπο­θε­τι­κού βέ­βαια) με­τώ­που όλων των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς (ΚΚΕ, Λαϊκή Ενό­τη­τα, Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, Ανταρ­σύα), το οποίο εν­δε­χο­μέ­νως μέσα από την ενω­τι­κή του δυ­να­μι­κή θα μπο­ρού­σε να έχει πολ­λα­πλα­σια­στι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Ωστό­σο μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή συμ­μα­χία αντι­με­τώ­πι­σης τόσο της πτω­τι­κής πο­ρεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όσο και της ανο­δι­κής πο­ρεί­ας της ΝΔ, είναι από τη μια πλευ­ρά ανέ­φι­κτο, ενώ από την άλλη είναι αμ­φι­βό­λου απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας. Είναι φα­νε­ρό ότι ο πο­λι­τι­κός υπο­κει­με­νι­σμός που χα­ρα­κτη­ρί­ζει δυ­νά­μεις του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος, αλλά και πολύ ση­μα­ντι­κές με­τα­ξύ τους δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις, εμπο­δί­ζουν την δια­μόρ­φω­ση μιας τέ­τοιου εί­δους συμ­μα­χί­ας. Και από την άλλη πλευ­ρά, είτε θέλει να το απο­δε­χθεί κα­νείς είτε όχι, οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα μά­λι­στα μετά την μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έχουν χάσει τα πεδίο μιας πλειο­ψη­φι­κής λαϊ­κής απεύ­θυν­σης και συ­σπεί­ρω­σης, και κι­νού­νται στους δι­κούς τους «μι­κρο­κό­σμους».

          Είναι άρα ανα­πό­τρε­πτη η επα­νά­καμ­ψη του ακραί­ου δε­ξιού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, με την πα­ρα­φθο­ρά που υφί­στα­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πράγ­μα που θα έχει «θα­να­τη­φό­ρες» πλέον επι­πτώ­σεις για τον λαϊκό ερ­γα­ζό­με­νο κόσμο ; Η μο­να­δι­κή δυ­να­τό­τη­τα που απο­μέ­νει , κι’ αυτή με δυ­σμε­νείς όρους στην ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο, είναι η ενω­τι­κή αντι­μνη­μο­νια­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή πα­ρέμ­βα­ση του λαϊ­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, του πα­ρά­γο­ντα δη­λα­δή εκεί­νου που ει­σερ­χό­με­νος στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, είναι σε θέση να επα­να­προσ­διο­ρί­σει τα πράγ­μα­τα, να δια­φο­ρο­ποι­ή­σει τους τα­ξι­κούς συ­σχε­τι­σμούς, και να δώσει ισχυ­ρή ώθηση στο ελ­λη­νι­κό αρι­στε­ρό κί­νη­μα. Κι’ αυτό δεν μπο­ρεί να γίνει στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία παρά μόνον εφό­σον οι σχη­μα­τι­σμοί της Αρι­στε­ράς επι­κε­ντρω­θούν κατ’ εξο­χήν σ’ αυτό τον προ­σα­να­το­λι­σμό, της τρο­φο­δό­τη­σης αυτής της κοι­νω­νι­κής κι­νη­μα­τι­κής δυ­να­μι­κής, κατά τρόπο με­τω­πι­κό, ή του­λά­χι­στον σε πα­ραλ­λη­λία. Μόνον μια τέ­τοια κί­νη­ση είναι σε θέση να δώσει εκ νέου αυ­το­πε­ποί­θη­ση στους «από κάτω», να προ­ω­θή­σει τα κοινά τα­ξι­κά τους συμ­φέ­ρο­ντα, να κα­τα­στή­σει την μι­σθω­τή ερ­γα­σία, τους ανέρ­γους, τους συ­ντα­ξιού­χους ισχυ­ρό υπο­κεί­με­νο της τρέ­χου­σας τα­ξι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης.

Η αντα­πό­κρι­ση σε μια ανοι­χτή ιστο­ρι­κή εκ­κρε­μό­τη­τα

          Μπο­ρεί η ανα­φο­ρά σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση να γί­νε­ται κου­ρα­στι­κή και κα­τα­χρη­στι­κή, ωστό­σο είναι μο­νό­δρο­μος για την αντι­με­τώ­πι­ση των ση­με­ρι­νών προ­κλή­σε­ων. Δεν ήταν παρά το πα­νελ­λα­δι­κό απερ­για­κό κί­νη­μα της πε­ριό­δου 2010 – 12, καθώς και το αυ­θόρ­μη­το κί­νη­μα της Πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος, που επέ­φε­ραν την πλήρη απο­νο­μι­μο­ποί­η­ση της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και ως συ­νε­πα­κό­λου­θο την ευ­ρύ­τα­τη με­τα­στρο­φή του λαϊ­κού κό­σμου προς τα αρι­στε­ρά. Σή­με­ρα βέ­βαια είναι δυ­σμε­νέ­στε­ροι οι όροι για την απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των λαϊ­κών τά­ξε­ων, πράγ­μα που οφεί­λε­ται : Στην εν τω με­τα­ξύ διό­γκω­ση και στα­θε­ρο­ποί­η­ση της ανερ­γί­ας στο 25% και της συ­να­κό­λου­θης «αδή­λω­της» ερ­γα­σί­ας, στα ει­σο­δη­μα­τι­κά πλήγ­μα­τα που έχει δε­χθεί ο κό­σμος της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, στην αμη­χα­νία και αδρα­νο­ποί­η­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των που ανέ­δει­ξαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας και σή­με­ρα πα­ρα­κο­λου­θούν σε πλήρη σύγ­χυ­ση την διά­ψευ­ση των προσ­δο­κιών τους. Επει­δή ακρι­βώς συ­ντρέ­χουν στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία αυτοί οι επι­βα­ρυ­ντι­κοί όροι για την κι­νη­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή, γι’ αυτό και απαι­τεί­ται η κα­θο­ρι­στι­κή επι­κέ­ντρω­ση και υπη­ρέ­τη­ση της κι­νη­μα­τι­κής ανά­τα­ξης του λαϊ­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος από την πλευ­ρά των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων.

          Δεν είναι παρά η διεκ­δί­κη­ση των άμε­σων λαϊ­κών ζω­τι­κών ανα­γκών που μπο­ρούν να συ­γκρο­τή­σουν ένα κοινό πρό­γραμ­μα στό­χων πάλης, ένα με­τα­βα­τι­κό τα­ξι­κό αντι­πο­λι­τευ­τι­κό πρό­γραμ­μα : Απο­κα­τά­στα­ση και αύ­ξη­ση κα­τώ­τα­του μι­σθού και αμοι­βών συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, γε­νι­κευ­μέ­νο επί­δο­μα ανερ­γί­ας για το σύ­νο­λο των ανέρ­γων, κα­τάρ­γη­ση των φο­ρο­λο­γι­κών επι­βα­ρύν­σε­ων (ΕΝΦΙΑ, ει­σο­δή­μα­τος, ΦΠΑ κλπ.), απο­κα­τά­στα­ση των συ­ντά­ξε­ων και απο­τρο­πή κάθε νέου τρό­που υπο­λο­γι­σμού τους, προ­ά­σπι­ση των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών (εκ­παί­δευ­σης, με­τα­φο­ρών, νο­σο­κο­μεια­κής πε­ρί­θαλ­ψης κλπ.). Τέ­τοιου εί­δους, με­τα­ξύ άλλων,  τα­ξι­κές αιχ­μές μπο­ρούν στην αγω­νι­στι­κή τους ανά­πτυ­ξη να λει­τουρ­γή­σουν στην κα­τεύ­θυν­ση κλο­νι­σμού των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, της κυ­ριαρ­χί­ας της αστι­κής τάξης της χώρας, των εκ­βια­στι­κών υπα­γο­ρεύ­σε­ων των υπε­ρε­θνι­κών κα­πι­τα­λι­στι­κών κέ­ντρων. Μια τέ­τοια δυ­να­μι­κή είναι όρος sine qua non για την οποια­δή­πο­τε εκτί­να­ξη της επιρ­ρο­ής του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος, όπως ακρι­βώς είχε συμ­βεί με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις Μαίου – Ιου­νί­ου 2012.

          Αν αντί να συ­νει­σφέ­ρου­με ολικά και κα­θο­ρι­στι­κά για να έρθει στην επι­φά­νεια μια τέ­τοια λαϊκή δυ­να­μι­κή, στο έδα­φος της υπαρ­κτής υλι­κής κοι­νω­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, αντί να με­τα­θέ­του­με τις με­γά­λες αλ­λα­γές για τις λε­ω­φό­ρους ενός απροσ­διό­ρι­στου μέλ­λο­ντος, αν αντί αυτών προ­τάσ­σου­με τον νο­μι­σμα­τι­κό φε­τι­χι­σμό και την εθνι­κή ανά­πτυ­ξη της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας, αν κα­νο­ναρ­χού­με την κα­θο­λι­κή επα­να­στα­τι­κή με­ταλ­λα­γή χωρίς με­τα­βα­τι­κές δια­με­σο­λα­βή­σεις στη συ­γκυ­ρία και στην τα­κτι­κή, τότε ένα είναι σί­γου­ρο : Ότι ο δε­ξιός συ­ντη­ρη­τι­σμός, αξιο­ποιώ­ντας στο έπα­κρο την χρε­ο­κο­πία της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, με κύρια πα­ρα­δείγ­μα­τα τη ση­με­ρι­νή Γαλ­λία και Ελ­λά­δα, θα λει­τουρ­γή­σει σα­ρω­τι­κά για τα λαϊκά ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και συμ­φέ­ρο­ντα. Εμ­μο­νή λοι­πόν στον υπο­κει­με­νι­σμό μας ή δρο­μο­λό­γη­ση της ενω­τι­κής και με­τω­πι­κής υπη­ρέ­τη­σης ανά­πτυ­ξης του αντι­κει­με­νι­κού πα­ρά­γο­ντα, του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα ;

Ό,τι και αν έχει δια­με­σο­λα­βή­σει, το δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου 2015 ήταν κα­θο­ρι­στι­κό από αυτή την άποψη, ανε­ξάρ­τη­τα αν ήταν εκλο­γι­κού τύπου έκ­φρα­ση και όχι μορφή κι­νη­μα­τι­κής ανά­τα­ξης : Η κά­θε­τη ενα­ντί­ω­ση στα μνη­μό­νια συ­γκέ­ντρω­σε την από­λυ­τη λαϊκή πλειο­ψη­φία. Το ση­με­ρι­νό ζή­τη­μα είναι η υλική και κι­νη­μα­τι­κή μορ­φο­ποί­η­ση αυτού του συ­ντρι­πτι­κά πλειο­ψη­φι­κού «όχι», έτσι ώστε το «ναι» να πα­ρα­μεί­νει μειο­ψη­φι­κό και πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νο. Αν το αρ­χι­κό αυτό «όχι» με­τα­τρά­πη­κε στο με­τέ­πει­τα «ναι» της υιο­θέ­τη­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αυτή τη φορά, και αυτό δεν ακο­λου­θή­θη­κε από μια λαϊκή κι­νη­μα­τι­κή έξαρ­ση για την προ­ά­σπι­ση της αλή­θειας του «όχι», σή­με­ρα, που τα απο­τε­λέ­σμα­τα της με­τα­στρο­φής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ορατά, χρειά­ζε­ται να πλη­ρω­θεί αυτή η ιστο­ρι­κή εκ­κρε­μό­τη­τα : Ο υλι­κός κι­νη­μα­τι­κός λαϊ­κός με­τα­σχη­μα­τι­σμός της εκλο­γι­κής έκ­φρα­σης, το πέ­ρα­σμα από την ψήφο που «προ­δό­θη­κε» στην άτεγ­κτη  τα­ξι­κή κοι­νω­νι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση.


πηγή rproject