Οι ερωτήσεις από το κοινό πολλές. Άλλες απλοϊκές, άλλες πιο «ψαγμένες». Το έλλειμμα ουσιαστικής ενημέρωσης για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τεράστιο. Ακόμη και όσοι στέκονται δύσπιστοι απέναντι στην καθημερινή χυδαιότητα της Bild σπάνια βρίσκουν να διαβάσουν ή να δουν στην τηλεόραση τους κάτι πιο ουσιαστικό για την χώρα μας από τα δάχτυλα του Βαρουφάκη, τα παραμύθια για τις γεμάτες καφετέριες και το γλέντι που δήθεν συνεχίζεται στην Ελλάδα ακόμη και μέσα στην μνημονιακή βαρυχειμωνιά.

«Πώς καλύπτετε οικονομικά τη λειτουργία ενός καναλιού χωρίς έσοδα τόσους μήνες;», «Τόσες καθαρίστριες για ένα κτήριο στην Αθήνα;», δύο μόνο από τις πιο χαρακτηριστικές ερωτήσεις που ακούσαμε σε μια κατέστη αίθουσα του μεγάλου Πανγερμανικού Συνδικάτου των Υπηρεσιών, του VER.DI., στο Γκέτινγκεν. Οι απαντήσεις, οι μαρτυρίες, οι προσδοκίες που έφερε η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, αποσπούν το χειροκρότημα και διαλύουν τα σύννεφα της δυσπιστίας. Το ενδιαφέρον για τη νέα πραγματικότητα τεράστιο.

Οι ερωτήσεις μετά από ώρα ξεφεύγουν από τον αγώνα της ΕΡΤ, το μαρτύριο της παράνομα απολυμένης καθαρίστριας Βάσως Γκόβα, και την ηρωική προσπάθεια του Δημήτρη Τζαμουράνη να οργανώσει με τους συντρόφους του ένα σωματείο βάσης, καταφύγιο για κάθε μισθωτό μηχανικό που θέλει ν' αντισταθεί στην εργασιακή γαλέρα. Η κουβέντα πάει πια στα μεγάλα, τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το GREXIT, τις ασκήσεις γεωστρατηγικών ισορροπιών της νέας ηγεσίας της χώρας.


Πώς όμως βρέθηκε η ΕΡΤ για μια ακόμη φορά στη Γερμανία; Τους «υπεύθυνους» τους είχαμε γνωρίσει λίγες ημέρες μετά το φασιστικής έμπνευσης κλείσιμο της ΕΡΤ. Όπως και χιλιάδες άλλοι απλοί πολίτες και αλληλέγγυοι είχαν σπεύσει κι αυτοί στο Ραδιομέγαρο για να δουν τι συμβαίνει μετά την αδιανόητη απόφαση του μαύρου. Ήταν μόνο η αρχή μιας απροσδόκητης, ζεστής και σπουδαίας φιλίας.

Οι Γερμανοί αλληλέγγυοι έμαθαν για τον αγώνα των απολυμένων της ΕΡΤ να μείνει ζωντανή η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση της χώρας μας και από εκείνη την ημέρα δεν έχουν πάψει να μας στηρίζουν. Όχι μόνο εμάς, φυσικά.

Πρόκειται για μια ομάδα «ψημένων» στο καμίνι των κοινωνικών αγώνων στη δική τους πατρίδα Βερολινέζων, που αποφάσισαν να υψώσουν τείχος αντίστασης στη χυδαία προσπάθεια του γερμανικού κατεστημένου να επιβάλλει ένα τείχος αντιπαράθεσης κι εχθρότητας ανάμεσα στους δύο λαούς. Με πολιορκητικό κριό τον καθημερινό εμετό της Bild καιστόχο την ιδεολογική κυριαρχία της προτεσταντικής μερκελικής ψευτοηθικής που επέβαλε τα απάνθρωπα μνημόνια οι γερμανοί έπαψαν να είναι φίλοι μας και πείστηκαν ότι οι τεμπ-έλληνες δεν υφίσταται τίποτα περισσότερο από αυτό που τους αξίζει μετά από χρόνια σπάταλης στηριγμένης πάνω στην «πιστωτική κάρτα» του ευρώ, δηλαδή με τις πλάτες της γερμανικής οικονομικής δύναμης.

Ανάμεσα στους λίγους που αρνήθηκαν να καταπιούν αμάσητο το συστημικό παραμύθι, και οι φίλοι μας. Η διεθνιστική τους κουλτούρα, η καθαρή αριστερή τους σκέψη και οι κοινωνικοί αγώνες που κουβαλούν στην πλάτη τους για δεκαετίες, όχι μόνο δεν τους άφησαν να πιστέψουν το ψέμα, αλλά αποφάσισαν να δράσουν για να το ανατρέψουν. Και ανέλαβαν δράση.

Ήλθαν και ξαναήλθαν στην Ελλάδα για να δουν την κατάσταση από πρώτο χέρι. Μίλησαν με ανθρώπους χτυπημένους από τις πολιτικές των μνημονίων, είδαν τα θύματα της κρίσης, επισκέφτηκαν δομές αλληλεγγύης, αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, μπήκαν σε παγωμένα σπίτια, σε εργοστάσια που τα εγκατέλειπαν οι ιδιοκτήτες τους στο έλεος του θεού, στην παράνομα κλεισμένη ΕΡΤ.

Και δεν σταμάτησαν εκεί. Γρήγορα κατάλαβαν ότι η δική τους μαρτυρία δεν αρκεί. Η επίδειξη συμβολικής αλληλεγγύης με την παρουσία τους στη χώρα μας ήταν μόνο το πρώτο βήμα. Σε συνεργασία με έλληνες φοιτητές κι εργαζόμενους, μετανάστες της γνώσης και μετανάστες της κρίσης, έστησαν ένα μικρό κι ευέλικτο, αλλά ήδη αρκετά αποτελεσματικό δίκτυο αλληλεγγύης που μετρά δύο αποστολές ελλήνων στη Γερμανία.

Και στις δύο αυτές αποστολές ανάμεσα στους προσκεκλημένους, η ΕΡΤ. Το αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα των παράνομα απολυμένων να κρατήσουμε ζωντανή τη φωνή και την εικόνα της πραγματικής Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να λείπει από την δεύτερη φάση της προσπάθειας τους να δείξουν στους συμπατριώτες τους τι πραγματικά συμβαίνει στην «αποικία χρέους» που χτίζεται με τα δικά τους χρήματα και με επιλογή της πολιτικής τους ηγεσίας.

Οι απαντήσεις που ακούν, τους καθησυχάζουν. Ναι, οι έλληνες ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ξέρουμε ότι το πολιτικό περιβάλλον στην Ευρώπη είναι ασφυκτικό, ξέρουμε ότι έχουμε χρεοκοπήσει. Και οι ίδιοι όμως ξέρουν ότι δεν υπάρχει «ελληνική εξαίρεση». Οι εργαζόμενοι παντού στην Ευρώπη κινδυνεύουν από τη μετάδοση του «πειράματος» αν δεν σταματήσει γρήγορα εκεί που άρχισε, στην Ελλάδα.

Οι χαλυβουργοί στο Σαλτσγκίττερ το ξέρουν ήδη πολύ καλά: πάρα τη δεσπόζουσα θέση του δημοσίου στην επιχείρηση που εργάζονται, οι «εκσυγχρονιστικές» περικοπές προσωπικού δεν τους είναι άγνωστες, ούτε και οι πρακτικές ενίσχυσης των «εργολαβικών» σε βάρος του αριθμού των μισθωτών εργαζομένων.

Η αριστερή τοπική ηγεσία του συνδικάτου μετάλλου, εξαίρεση στην κυριαρχία των συστημικών συνδικαλιστών που πρόσκεινται στο SPD του Μερκελικού κυβερνητικού συνασπισμού, παλεύει για όλους, μέλη και μη μέλη, μισθωτούς και εργολαβικούς, και αγωνίζεται όχι μόνο για τα «συντεχνιακά», αλλά και ενάντια στη νέα μεγάλη απειλή: τον φασισμό που σηκώνει πάλι κεφάλι στην Γερμανία.

Οι Γερμανοί εργάτες όμως, ξέρουν ότι στο θέμα αυτό δεν υπάρχει «γερμανική εξαίρεση». Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι το πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό, ιδιαίτερα οξύ και στην Ελλάδα. Και πριν φύγουμε μας δίνουν την άγαρμπα μεταφρασμένη στα ελληνικά διακήρυξή τους για την καταδίκη του Νεοναζισμού. Η αγωνία τους να φτάσει το μήνυμα στους προσκεκλημένους τους δεν σταμάτα ούτε στο εμπόδιο της γλώσσας, θέλουν να γίνουμε κοινωνοί, να μοιραστούν οπωσδήποτε τις σκέψεις τους για την αναβίωση του τέρατος.

Τελευταίος σταθμός στη γερμανική ενδοχώρα , η Βρέμη. Στα γραφεία μιας ολιγάριθμης αλλά δυναμικής αριστερής ομάδας μετά την παραδοσιακή σούπα μας περιμένει μια ακόμη έκπληξη: Μίκης Θεοδωράκης τραγουδισμένος στα γερμανικά. Ιδανική εισαγωγή σε μια συζήτηση ουσίας για το ελληνικό ζήτημα. Σήμερα είναι η σειρά της Βάσως να κλέψει την παράσταση. Περιγράφει τα παγωμένα βραδιά στην Καραγιώργη Σερβίας, την χαρά από τις δικαστικές αποφάσεις της δικαίωσης, την αβεβαιότητα όταν κάθε φορά που η κυβέρνηση τις πετούσε στο καλάθι των αχρήστων, την περηφάνια για τον κοινό και αδιάσπαστο αγώνα, την προσδοκία της δικαίωσης που έρχεται. Το μήνυμα κοινό, και από τους τρεις: «Ξέρετε, έχουμε δυσκολίες και οι τρεις, αλλά νικήσαμε. Δικαιωθήκαμε. Οι αγώνες στην Ελλάδα δεν γίνονται μάταια».


O Γιώργος Αρχοντόπουλο ς αισθάνεται τώρα όχι απόλυτα, αλλά περισσότερο σίγουρος ότι το νερό στη Θεσσαλονίκη θα παραμείνει δημόσιο αγαθό, η Βάσω θα ήθελε να μην επιστρέψει με τετράωρη αλλά με πλήρη απασχόληση και αντίστοιχο μισθό, εμείς στην ΕΡΤ έχουμε προβληματισμούς και κάποιες αντιρρήσεις για σημεία του νομοσχεδίου. Όλοι μας όμως είμαστε κι αισθανόμαστε νικητές. Όλοι μας βγαίνουμε ζωντανοί και όρθιοι από τη μνημονιακή κόλαση της πενταετίας. Και αυτό το μήνυμα, με τη βοήθεια των αλληλέγγυων φίλων φτάνει πια σε όλο και περισσότερες γωνιές της Γερμανίας.

Οι Γερμανοί, λοιπόν, είναι φίλοι μας; Αυτοί που συναντήσαμε εμείς, αυτοί που μας φίλεψαν, μας έδειξαν τις όμορφες πόλεις τους, αυτοί που μας ξενάγησαν στην γεμάτη από την ιστορία των αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη πρωτεύουσά τους, αυτοί που μας άνοιξαν τους χώρους εργασίας τους, αυτοί που μας φιλοξένησαν στα σπίτια τους και μοιράστηκαν μαζί μας το γάλα, το φαγητό, τη μαρμελάδα που φτιάχνουν από τα δέντρα της αυλής τους, αυτοί που δεν ντράπηκαν να παραδεχτούν πόσο τους έχουν παραπλανήσει οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του Μερκελικού κατεστημένου, αυτοί που άκουγαν την μαρτυρία μας με δίψα και ειλικρινή αγωνία, αυτοί δεν μπορεί πάρα να είναι φίλοι μας. Και τώρα που το ταξίδι αυτό τελειώνει, υποσχέθηκαν να γίνουν οι δικοί μας πρεσβευτές στη δύσπιστη χώρα τους.

Χαρακτηριστικότερη απ' όλες, η ερώτηση που ακούσαμε παντού: «Τι θέλετε να κάνουμε για να σας βοηθήσουμε;». Οι απαντήσεις σαφείς: «Ανατρέψτε τις πολιτικές που σήμερα κυνηγούν τους Έλληνες εργαζόμενους και αύριο με μεγαλύτερη μανία εσάς τους ίδιους. Και μεταφέρετε το μήνυμά μας, διαλύστε το σύννεφο της δυσπιστίας, σπάστε τα τείχη της παραπληροφόρησης. Πείτε στους φίλους, τους συναδέλφους τι κάνει με τα λεφτά σας η κυβέρνηση σας.»

Οι Γερμανοί εργαζόμενοι, που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές μισούν το ίδιο με τους έλληνες εργαζόμενους, μπορούν να γίνουν και πάλι φίλοι μας. Είναι οι δυνάμει πρεσβευτές και πολλαπλασιαστές του μηνύματος που φτάνει πια σε όλο και περισσότερες γωνιές της Γερμανίας.

Η Αλληλεγγύη των Λαών, το δικό μας όπλο στην ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος Μέρκελ-Bild. Δεν είναι τσιτάτο, είναι αυτό που ζήσαμε μια βδομάδα τώρα στη Γερμανία.


Κι αυτή τη μάχη, θα την κερδίσουμε όλοι μαζί. Γερμανοί και Έλληνες.