Μάλλον το Χάος φρόντισε να συμπέσει ημερολογιακά, η έκδοση του 10ου αυτού βιβλίου του συγγραφέα, με τη μέρα γενεθλίων της μάνας του, στην οποία είναι και αφιερωμένη -όπως έγραψε ο ίδιος στον προσωπικό του ιστότοπο- αλλά και συγκυριακά με τη μέρα των ιστορικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της μάνας γης - της χώρας μας, με μια Ευρώπη σκαιού μέλλοντος.

Ένα συγγραφικό έργο Αντί Ανάπτυξης, ή αλλιώς «Αντί Στεφάνου», όπως προφητικά ίσως τιτλοφορείται, αφού μάλλον υπονοείται στις σελίδες του ως ο μόνος τρόπος για να μην ετοιμάσουμε τα…  στέφανα του πλανήτη.

Στέφανος ονομάζεται ο ήρωας του βιβλίου, ο οποίος παρατά την Ιατρική για να ταξιδέψει σε Κίνα, Ινδίες και Ιαπωνία, για να εγκατασταθεί κατόπιν στο κτήμα του παππού του επιδιδόμενος στην φυσική καλλιέργεια της γης, αντισυμβατική όσο και αδιανόητη για τους συμπολίτες του στο μικρό νησί όπου ζει.
 
Διάγει δε τον βίο του τόσο λιτά ως προς την χρήση φυσικών πόρων, που η κοινωνία γύρω του παρερμηνεύοντας τις κατά γενική ομολογία πρωτόγονες συνήθειές του, καταλήγουν να τον χαρακτηρίσουν ως ανισόρροπο ή ακόμη και χυδαίο "φιλόσοφο του πρωκτού" αφού σύντομα νιώθουν και να απειλούνται από αυτόν λόγω της αλλοπρόσαλλης δράσης του εντός κοιμητηρίου, όπου πρόσφατα έχει διοριστεί ως νεκροθάφτης.
 
Πάνω από τον τάφο της μάνας του, το μόνο τάφο που θα προλάβει να σκάψει στην ολιγοήμερη θητεία του ως νεκροπομπός, η Λεμονιά θα τον κάνει τσακωτό! Άναυδη θα τρέξει το δίχως άλλο έξαλλη να τον διαπομπεύσει αμέσως κατά την κρίση της.
 
Τα νέα φυσικά κάνουν όχι μόνο το γύρο του νησιού αλλά και υπερατλαντικό τηλεφωνικό ταξίδι για να φτάσουν στ’ αυτιά του ζάμπλουτου και συντηρητικού θείου του, ενώ παράλληλα η φαντασία όλων οργιάζει.
 
Ένας νέος ήρωας εισβάλλει από την… πίσω πόρτα της λογοτεχνίας αλλά και της ζωής μας, για να γεμίσει υγιή παράσιτα την οπτική οθόνη του σύγχρονου μέσου καταναλωτή. Ένας νέου τύπου αποδιοπομπαίος τράγος καθρεφτίζει άθελά του τη μοιραία αποπομπή του ίδιου του συστήματος από τον εαυτό του.

Θα υποψιαστούμε το έως και διαστραμμένα αντεστραμμένο είδωλό μας στον καθρέφτη του; Ή θα πορευτούμε «Αντί Στεφάνου» και αρνούμενοι να ανανοηματοδοτήσουμε τη ζωή και το θάνατο; Η απάντηση έρχεται, αφού γυρίσουμε όπισθεν και την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Κι εύχομαι όχι την τελευταία μαρμάρινη σελίδα της ιστορίας μας.-

Κρυσταλία Πατούλη