γράφει ο Θωμάς Σίδερης

Τα «τραγούδια της παρέας» ήταν μια εκπομπή του Δεύτερου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας – έπαιζε απόγευμα, νομίζω πέντε με έξι. Θα μπορούσα να πάρω τηλέφωνο τη Μαρίνα και να το επιβεβαιώσω – θέλω όμως να σταθώ μόνο σ’ αυτά που θυμάμαι. Ψυχή των τραγουδιών της παρέας για πολλά πολλά χρόνια, η Έφη Μεταλληνού.

Πριν από χρόνια, που τα παιδιά ήταν μικρά, όταν τύχαινε να πάμε μακρινό ταξίδι με το αυτοκίνητο, φρόντιζα από τις προηγούμενες μέρες να γράψω σε δυο τρεις κασέτες τα τραγούδια της παρέας, ολόκληρες εκπομπές σε χιλιοπαιγμένες ταινίες – και κάπου κάπου «μασημένες» από τη χρήση. «Και τώρα οικογένεια, ξεκινούν τα τραγούδια της παρέας», έλεγα και πατούσα το play. Η μεγάλη κόρη μου, μαθήτρια δημοτικού τότε, γκρίνιαζε στην αρχή. Βλέπεις, άλλα άκουγαν οι συμμαθήτριες και οι φίλες της. Γρήγορα όμως κατάλαβε πως, εκτός από το αυτοκίνητο, μπορούν να σε ταξιδέψουν και τα τραγούδια.

Η προκήρυξη που ανάρτησε προ μηνών η ΝΕΡΙΤ στη Διαύγεια για τη δημιουργία ραδιοφωνικού προγράμματος για το ελληνικό τραγούδι ήταν άκρως τυπική και φορμαλιστική – το απαύγασμα της γραφειοκρατικής διατύπωσης. Όταν δεν μπορείς να πεις κάτι απλά, όταν δεν έχεις κάτι να αρθρώσεις, καταφεύγεις συχνά σε μεγαλόστομες εκφράσεις. Για να κρύψεις τη γύμνια σου. Οι άνθρωποι που συνέταξαν την προκήρυξη, νομίζουν ότι ρυθμίζουν τα πάντα – νομικές λεπτομέρειες και τα συναφή.

Αλλά ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα δεν το φτιάχνεις με «εντέλλεσθαι» και με αναρτήσεις στη Διαύγεια. Πολύ δε περισσότερο, δεν το στεριώνεις πάνω σε προεδρικά διατάγματα.

Φαντάζομαι την Έφη Μεταλληνού με το τσιγάρο της πίσω από τα πικάπ της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Φαντάζομαι και την ανείπωτη θλίψη της από κει πάνω καθώς βγάζει τον αναπτήρα της για να ανάψει το επόμενο τσιγάρο.