ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ Ε.Ε. Ή ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε.;
ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ BREXIT
Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ
Αλυσσιδωτές επιπτώσεις, που απειλούν ευθέως την υπόσταση της Ε.Ε. των “28-1” έχει πυροδοτήσει η επικράτηση του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα. Μια επικράτηση, η οποία, παρά τις πρώτες, σπασμωδικές προσπάθειες αμφισβήτησής της, εδραιώνεται, κάθε μέρα που περνάει, ως μη αναστρέψιμη. Ο οικονομικός Αρμαγεδδών που προέβλεπαν οι υποστηρικτές του Remain δεν έρχεται στη Βρετανία (μάλιστα, τα χρηματιστήρια της ηπειρωτικής Ευρώπης δοκιμάστηκαν περισσότερο από το βρετανικό,) ενώ όλοι οι υποψήφιοι διάδοχοι του Κάμερον, συμπεριλαμβανομένης της Τερέζα Μέι, που είχε ταχθεί υπέρ του Remain, δεσμεύονται κατηγορηματικά ότι θα σεβαστούν την ετυμηγορία του βρετανικού λαού υπέρ του Brexit.
Όσοι προσδοκούσαν ανοήτως ότι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος θα πιέσει τη Γερμανία να βάλει νερό στο δηλητήριο της λιτότητας, δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ για να διαψευστούν, για νιοστή φορά, στις φαντασιώσεις τους. Σήμερα συνεδριάζει η Κομισιόν για να αποφασίσει με ποιον ακριβώς τρόπο θα τιμωρήσει την Ισπανία και την Πορτογαλία για την υπέρβαση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τους πέρα από τα όρια της Προκρούστειας κλίνης του κ. Σόιμπλε. Ο “Μεσογειακός Άξονας” του κ. Τσίπρα αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας, καθώς Μέρκελ και Σόιμπλε εννοούν να ξεκαθαρίσουν νωρίς- νωρίς ότι δεν θα επιτρέψουν σε κανένα να ξηλώσει τον ζουρλομανδύα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που με τόσο κόπο έχουν υφάνει.
Από μόνη της, η δρομολογημένη αποχώρηση της Βρετανίας ανατρέπει τις ισορροπίες στην Ε.Ε., γκρεμίζοντας το τρίγωνο Βερολίνο- Λονδίνου- Παρισιού, που μετρίαζε ως ένα βαθμό το ηγεμονικό βάρος της Γερμανίας. Η μετά Brexit Ε.Ε. είτε θα είναι ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο “γερμανική”, είτε δεν θα υπάρξει. Αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται από τον ίδιο τον συσχετισμό οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων, πέρα και πάνω από τη βούληση οποιασδήποτε κυβέρνησης, οποιουδήποτε πολιτικού επιτελείου. Η θέση του Ολάντ, του Ρέντσι, του Ραχόι και των υπολοίπων δυσανασχετούντων είναι κωμικοτραγική: ζητούν από τη Γερμανία να παίξει το ρόλο της- που σημαίνει να βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη- για να διασωθεί η μετα- Brexit Ε.Ε., αξιώνοντας ωστόσο να ακολουθήσει τις δικές τους προτεραιότητες (οι μεν για χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, οι δε για αμοιβαιοποίηση του χρέους, άλλοι για τη διάσωση των τραπεζών- ζόμπι), δηλαδή να... πάψει να είναι Γερμανία!
Στην πιο δεινή θέση βρίσκεται ο Ματέο Ρέντσι. Οι ιταλικές τράπεζες, που ήδη βρίσκονταν εξαιρετικά εύθραστη κατάσταση, υπέστησαν σοβαρές ρωγμές από τους κραδασμούς που έφερε το βρετανικό δημοψήφισμα και έχουν άμεση ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης. Οι Γερμανοί πιέζουν να εφαρμοστούν οι κανόνες που οι ίδιοι, με το οικονομικό τους βάρος, έχουν επιβάλει, να χρηματοδοτηθούν δηλαδή οι ιταλικές τράπεζες απ' ευθείας από τους δανειστές- δηλαδή να περάσουν στον έλεγχο του γερμανικού κεφαλαίου και των ισχυρότερων εταίρων του- ενώ ο Ρέντσι απειλεί ότι θα κινηθεί μονομερώς για να διασώσει τις ιταλικές τράπεζες με κρατικά κονδύλια και να μην τις παραδώσει στους ξένους, α λα Τσίπρα. Όπως κι αν εξελιχθεί το μπρα ντε φερ μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου, η Ιταλία αρχίζει να φαντάζει ως ο επόμενος αδύναμος κρίκος της Ε.Ε., με τον Ρέντσι να οδεύει προς το δικό του δημοψήφισμα (για τη συνταγματική αναθεώρηση) τον Οκτώβριο και τις αντι- Ε.Ε. δυνάμεις, με μεγαλύτερη το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Γκρίλο, σε ανοδική τροχιά.
Σ' αυτή την περίοδο των έντονων διεργασιών και ανακατατάξεων, που θα κρίνουν για δεκαετίες το μέλλον της Ευρώπης, η ελληνική ολιγαρχία και η κυβέρνηση Τσίπρα που διαχειρίζεται τις τύχες της εμφανίζονται ως αξιοθρήνητοι τσαρλατάνοι, ελαχιστότατου πολιτικού διαμετρήματος. Αντί να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που ανοίγει το ρήγμα του Brexit στους κυρίαρχους της Ευρώπης, βγήκαν βασιλικότεροι των βασιλιάδων, Σταυροφόροι του “Μένουμε Ευρώπη”, σε σύγκρουση με τη δημοκρατική επιλογή του βρετανικού λαού, χωρίς βέβαια να εξασφαλίσουν την παραμικρή ανταμοιβή από τους Γερμανούς για τις υπηρεσίες τους. Οι αιωνίως “δεδομένοι” δεν δικαιούνται ούτε καν ένα ταπεινό αντίδωρο. Στη συνέχεια, ύψωσαν τη σημαία του περιλάλητου “Μεσογειακού Άξονα”, που υπάρχει μόνο στη φαντασία των κ.κ. Τσίπρα, Δραγασάκη και Τσακαλώτου, χωρίς βέβαια να συγκινήσουν στο ελάχιστο τους Ολάντ και Ρέντσι, που έχουν άλλα, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν από τους πολιτικούς θεατρινισμούς της Αθήνας.
Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ
Αλυσσιδωτές επιπτώσεις, που απειλούν ευθέως την υπόσταση της Ε.Ε. των “28-1” έχει πυροδοτήσει η επικράτηση του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα. Μια επικράτηση, η οποία, παρά τις πρώτες, σπασμωδικές προσπάθειες αμφισβήτησής της, εδραιώνεται, κάθε μέρα που περνάει, ως μη αναστρέψιμη. Ο οικονομικός Αρμαγεδδών που προέβλεπαν οι υποστηρικτές του Remain δεν έρχεται στη Βρετανία (μάλιστα, τα χρηματιστήρια της ηπειρωτικής Ευρώπης δοκιμάστηκαν περισσότερο από το βρετανικό,) ενώ όλοι οι υποψήφιοι διάδοχοι του Κάμερον, συμπεριλαμβανομένης της Τερέζα Μέι, που είχε ταχθεί υπέρ του Remain, δεσμεύονται κατηγορηματικά ότι θα σεβαστούν την ετυμηγορία του βρετανικού λαού υπέρ του Brexit.
Όσοι προσδοκούσαν ανοήτως ότι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος θα πιέσει τη Γερμανία να βάλει νερό στο δηλητήριο της λιτότητας, δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ για να διαψευστούν, για νιοστή φορά, στις φαντασιώσεις τους. Σήμερα συνεδριάζει η Κομισιόν για να αποφασίσει με ποιον ακριβώς τρόπο θα τιμωρήσει την Ισπανία και την Πορτογαλία για την υπέρβαση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τους πέρα από τα όρια της Προκρούστειας κλίνης του κ. Σόιμπλε. Ο “Μεσογειακός Άξονας” του κ. Τσίπρα αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας, καθώς Μέρκελ και Σόιμπλε εννοούν να ξεκαθαρίσουν νωρίς- νωρίς ότι δεν θα επιτρέψουν σε κανένα να ξηλώσει τον ζουρλομανδύα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που με τόσο κόπο έχουν υφάνει.
Από μόνη της, η δρομολογημένη αποχώρηση της Βρετανίας ανατρέπει τις ισορροπίες στην Ε.Ε., γκρεμίζοντας το τρίγωνο Βερολίνο- Λονδίνου- Παρισιού, που μετρίαζε ως ένα βαθμό το ηγεμονικό βάρος της Γερμανίας. Η μετά Brexit Ε.Ε. είτε θα είναι ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο “γερμανική”, είτε δεν θα υπάρξει. Αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται από τον ίδιο τον συσχετισμό οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων, πέρα και πάνω από τη βούληση οποιασδήποτε κυβέρνησης, οποιουδήποτε πολιτικού επιτελείου. Η θέση του Ολάντ, του Ρέντσι, του Ραχόι και των υπολοίπων δυσανασχετούντων είναι κωμικοτραγική: ζητούν από τη Γερμανία να παίξει το ρόλο της- που σημαίνει να βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη- για να διασωθεί η μετα- Brexit Ε.Ε., αξιώνοντας ωστόσο να ακολουθήσει τις δικές τους προτεραιότητες (οι μεν για χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, οι δε για αμοιβαιοποίηση του χρέους, άλλοι για τη διάσωση των τραπεζών- ζόμπι), δηλαδή να... πάψει να είναι Γερμανία!
Στην πιο δεινή θέση βρίσκεται ο Ματέο Ρέντσι. Οι ιταλικές τράπεζες, που ήδη βρίσκονταν εξαιρετικά εύθραστη κατάσταση, υπέστησαν σοβαρές ρωγμές από τους κραδασμούς που έφερε το βρετανικό δημοψήφισμα και έχουν άμεση ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης. Οι Γερμανοί πιέζουν να εφαρμοστούν οι κανόνες που οι ίδιοι, με το οικονομικό τους βάρος, έχουν επιβάλει, να χρηματοδοτηθούν δηλαδή οι ιταλικές τράπεζες απ' ευθείας από τους δανειστές- δηλαδή να περάσουν στον έλεγχο του γερμανικού κεφαλαίου και των ισχυρότερων εταίρων του- ενώ ο Ρέντσι απειλεί ότι θα κινηθεί μονομερώς για να διασώσει τις ιταλικές τράπεζες με κρατικά κονδύλια και να μην τις παραδώσει στους ξένους, α λα Τσίπρα. Όπως κι αν εξελιχθεί το μπρα ντε φερ μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου, η Ιταλία αρχίζει να φαντάζει ως ο επόμενος αδύναμος κρίκος της Ε.Ε., με τον Ρέντσι να οδεύει προς το δικό του δημοψήφισμα (για τη συνταγματική αναθεώρηση) τον Οκτώβριο και τις αντι- Ε.Ε. δυνάμεις, με μεγαλύτερη το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Γκρίλο, σε ανοδική τροχιά.
Σ' αυτή την περίοδο των έντονων διεργασιών και ανακατατάξεων, που θα κρίνουν για δεκαετίες το μέλλον της Ευρώπης, η ελληνική ολιγαρχία και η κυβέρνηση Τσίπρα που διαχειρίζεται τις τύχες της εμφανίζονται ως αξιοθρήνητοι τσαρλατάνοι, ελαχιστότατου πολιτικού διαμετρήματος. Αντί να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που ανοίγει το ρήγμα του Brexit στους κυρίαρχους της Ευρώπης, βγήκαν βασιλικότεροι των βασιλιάδων, Σταυροφόροι του “Μένουμε Ευρώπη”, σε σύγκρουση με τη δημοκρατική επιλογή του βρετανικού λαού, χωρίς βέβαια να εξασφαλίσουν την παραμικρή ανταμοιβή από τους Γερμανούς για τις υπηρεσίες τους. Οι αιωνίως “δεδομένοι” δεν δικαιούνται ούτε καν ένα ταπεινό αντίδωρο. Στη συνέχεια, ύψωσαν τη σημαία του περιλάλητου “Μεσογειακού Άξονα”, που υπάρχει μόνο στη φαντασία των κ.κ. Τσίπρα, Δραγασάκη και Τσακαλώτου, χωρίς βέβαια να συγκινήσουν στο ελάχιστο τους Ολάντ και Ρέντσι, που έχουν άλλα, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν από τους πολιτικούς θεατρινισμούς της Αθήνας.