με την ανοχή της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου

του Θωμά Σίδερη

Σε σοβαρές καταγγελίες για την Αλυκή της Λήμνου, τη μεγαλύτερη φυσική αλυκή της Ελλάδος και τη μεγαλύτερη πλέον φυσική λιμνοθάλασσα του Αιγαίου, προχωρά ο Όμιλος Προστασίας Περιβάλλοντος και Aρχιτεκτονικής  Κληρονομιάς Λήμνου “Ανεμόεσσα”. 

Σύμφωνα με τις καταγγελίες αυτές η λίμνη φέτος το καλοκαίρι δεν λειτούργησε ως αλυκή, αφού μετατράπηκε σε λίμνη θαλάσσιου νερού, διαταράσσοντας έτσι την βιοποικιλότητα. Όπως καταγγέλλουν οι άνθρωποι του περιβαλλοντικού ομίλου δημιουργήθηκε τεχνητό άνοιγμα από την Αλυκή προς τη θάλασσα  με βαριά μηχανοκίνητα μέσα (grader),  πλάτους αρκετών μέτρων, εκχωματώνοντας τμήμα  αμμοθινών που χωρίζουν τη λίμνη από τη θάλασσα.  Από τις δημόσιες αρχές προβλήθηκε ως δικαιολογία, οι καταρρακτώδεις φετινές βροχές που ανέβασαν τη στάθμη της λίμνης πλημμυρίζοντας και τα γειτονικά χωράφια. Αναπόφευκτα, η θάλασσα πλέον πλημμυρίζει τη λίμνη, ανεβάζοντας σημαντικά τη στάθμη της,  ανατρέποντας την αλατότητα και τις λεπτές ισορροπίες του οικοσυστήματος και επηρεάζοντας εν τέλει  την τροφική αλυσίδα.

Η καταστροφή της αλυκής πραγματοποιήθηκε με την ανοχή δήμου και Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, παρότι η Αλυκή της Λήμνου βρίσκεται εντός των ορίων Ειδικής Ζώνης Διατήρησης (GR4110001) και Ζώνης Ειδικής Προστασίας (GR4110006) (νόμος  3937/11) λόγω της σημαντικής βιοποικιλότητας της περιοχής και της υψηλής ορνιθολογικής της σημασίας.  Προστατεύεται  κατά συνέπεια από αυστηρή ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία.

Η “Ανεμόεσσα” απαιτεί την άμεση παρέμβαση της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος της Περιφέρειας ΒΑ Αιγαίου ώστε να διενεργηθεί αυτοψία Κλιμακίου Ελέγχου Ποιότητας Περιβάλλοντος (Κ.Ε.Π.ΠΕ.) για την επιτόπια αναγνώριση της έκτασης του προβλήματος, να δεσμευτούν κονδύλια του Πράσινου Ταμείου και  η άμεση αποκατάσταση του προβλήματος και να γίνει επαναφορά της λίμνης στην πρότερη κατάστασή της.

Το θέμα είναι κατά πόσο οι δημόσιες αρχές είναι διατεθειμένες  να επιβάλουν κυρώσεις σε αυτούς που πραγματοποίησαν την περιβαλλοντική καταστροφή αλλά και σε όσους την ανέχτηκαν ή αδιαφόρησαν.



Αξίζει να σημειωθεί ότι, με πρωτοβουλία μάλιστα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και του WWF  Ελλάς, η Συνθήκη Ραμσάρ για τους Υγρότοπους, στη τελευταία Σύνοδο των κρατών μελών το 2015 (COP 12), προχώρησε σε ψήφισμα αναγνώρισης της λεκάνης της Μεσογείου και ιδιαίτερα των νησιών της, ως παγκόσμιας σημασίας για τη βιοποικιλότητα. Καλεί δε εν τέλει τα κράτη μέλη της σε θέσπιση ολοκληρωμένων στρατηγικών προστασίας για τους νησιωτικούς υγρότοπους, αντιμετωπίζοντας τις σοβαρές ανθρωπογενείς πιέσεις και διασφαλίζοντας τη διατήρηση τόσο της βιοποικιλότητας όσο και των υδρολογικών, πολιτιστικών και κοινωνικών τους αξιών.



treno.gr