Έναρξη των κινηματογραφικών βραδιών Kυριακή 11 Νοεμβρίου, από το Σχέδιο Β με το «ο διαβολάκος» του Ρ. Μπενίνι
Plab4c
Η υπόθεση:
Έχετε ποτέ σκεφτεί τι θα κάνaτε αν ο διάβολος ερχόταν στο σπίτι σας; Πολύ περισσότερο αν αυτό συνέβαινε σε κάποιον ιερέα, τότε τα πράγματα σίγουρα θα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο. Φαίνεται πως αυτή η ιδέα γύριζε στο μυαλό του Μπενίνι για αρκετό καιρό πριν από 20 περίπου χρόνια και τελικά την έκανε ταινία. «Ο Διαβολάκος» μπορεί να μην είναι μια από τις γνωστές ταινίες του, όσο η βραβευμένη με Όσκαρ «Η ζωή είναι ωραία», αλλά παραμένει μια χαρακτηριστική του ύφους του Μπενίνι κωμωδία.
Η ιστορία της ταινίας μιλάει για τον Πατέρα Μωρίς (Γουώλτερ Ματάου), έναν ιερέα στη Ρώμη όπου πρόσφατα ερωτεύτηκε με την Πατρίτσια, (Στεφανία Σαντρέλι) για την οποία όμως νιώθει πολύ μπερδεμένος. Καθώς παλεύει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα τον καλούν να κάνει έναν εξορκισμό σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ενώ λοιπόν ο Μωρίς δεν είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο εξορκισμός έχει πετύχει, αναγκάζεται να το πιστέψει από την παρουσία ενός «σκοτεινού» πλάσματος. Αποκαλεί τον εαυτό του Τζουντίτα και έχει τη μορφή ενός αφελή, χαμογελαστού, με αστείο σουλούπι άντρα (Ρομπέρτο Μπενίνι). Το τελευταίο που θα μπορούσες να σκεφτείς αν τον έβλεπες είναι πως είναι ο διάβολος. Κι όμως είναι, απλά ακόμη είναι νέος και δεν έχει καθόλου εμπειρία.
Παρόλο που «ο Διαβολάκος» δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του ταινία, φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή του Μπενίνι. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, με πολλές αστείες σκηνές και παρεξηγήσεις που θυμίζουν συχνά αυτές του ελληνικού σινεμά.
Παρόλο που «ο Διαβολάκος» δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του ταινία, φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή του Μπενίνι. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, με πολλές αστείες σκηνές και παρεξηγήσεις που θυμίζουν συχνά αυτές του ελληνικού σινεμά.
Δεν πρόκειται να δει κανείς σε αυτή την ταινία, κέρατα, ουρές και άλλα εφέ καθώς δε σπαταλήθηκαν καθόλου χρήματα για κάτι τέτοιο, που άλλωστε δεν ήταν απαραίτητο. Όλα τα «διαβολικά» στοιχεία της ταινίας είναι δοσμένα μέσα από διαλόγους, ηθοποιία και μερικούς καθρέφτες.
Το παίξιμο του Μπενίνι συνδυασμένο με τη σοβαρότητα και στωικότητα του Ματάου, αποτελούν δυο πολύ καλούς λόγους για να δει κανείς την ταινία, αν έχει διάθεση να δει μια καλή κωμωδία που όμως δε χάνει την ευκαιρία να σατιρίσει με έξυπνο τρόπο κάποιες θρησκευτικές και κοινωνικές αντιλήψεις των καθολικών.
Kυριακή 11 Νοεμβρίου, 8.00μ.μ, Μπόταση 6 Εξάρχεια
Ο διαβολάκος (Ilpiccolodiabolo), 1988,
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Μπενίνι,
Σενάριο: Τζιουζέπε Μπερτολούτσι, Με τους Ρομπέρτο Μπενίνι, Βιντσένζο Τσεράμι,
Πρωταγωνιστούν: Ρομπέρτο Μπενίνι, Γουώλτερ Ματάου, Στεφανία Σαντρέλι, Νικολέτα Μπράσι,
Παραγωγή: Ιταλία (1998)
Η υπόθεση:
Έχετε ποτέ σκεφτεί τι θα κάνaτε αν ο διάβολος ερχόταν στο σπίτι σας; Πολύ περισσότερο αν αυτό συνέβαινε σε κάποιον ιερέα, τότε τα πράγματα σίγουρα θα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο. Φαίνεται πως αυτή η ιδέα γύριζε στο μυαλό του Μπενίνι για αρκετό καιρό πριν από 20 περίπου χρόνια και τελικά την έκανε ταινία. «Ο Διαβολάκος» μπορεί να μην είναι μια από τις γνωστές ταινίες του, όσο η βραβευμένη με Όσκαρ «Η ζωή είναι ωραία», αλλά παραμένει μια χαρακτηριστική του ύφους του Μπενίνι κωμωδία.
Η ιστορία της ταινίας μιλάει για τον Πατέρα Μωρίς (Γουώλτερ Ματάου), έναν ιερέα στη Ρώμη όπου πρόσφατα ερωτεύτηκε με την Πατρίτσια, (Στεφανία Σαντρέλι) για την οποία όμως νιώθει πολύ μπερδεμένος. Καθώς παλεύει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα τον καλούν να κάνει έναν εξορκισμό σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ενώ λοιπόν ο Μωρίς δεν είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο εξορκισμός έχει πετύχει, αναγκάζεται να το πιστέψει από την παρουσία ενός «σκοτεινού» πλάσματος. Αποκαλεί τον εαυτό του Τζουντίτα και έχει τη μορφή ενός αφελή, χαμογελαστού, με αστείο σουλούπι άντρα (Ρομπέρτο Μπενίνι). Το τελευταίο που θα μπορούσες να σκεφτείς αν τον έβλεπες είναι πως είναι ο διάβολος. Κι όμως είναι, απλά ακόμη είναι νέος και δεν έχει καθόλου εμπειρία.
Παρόλο που «ο Διαβολάκος» δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του ταινία, φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή του Μπενίνι. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, με πολλές αστείες σκηνές και παρεξηγήσεις που θυμίζουν συχνά αυτές του ελληνικού σινεμά.
Παρόλο που «ο Διαβολάκος» δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του ταινία, φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή του Μπενίνι. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, με πολλές αστείες σκηνές και παρεξηγήσεις που θυμίζουν συχνά αυτές του ελληνικού σινεμά.
Δεν πρόκειται να δει κανείς σε αυτή την ταινία, κέρατα, ουρές και άλλα εφέ καθώς δε σπαταλήθηκαν καθόλου χρήματα για κάτι τέτοιο, που άλλωστε δεν ήταν απαραίτητο. Όλα τα «διαβολικά» στοιχεία της ταινίας είναι δοσμένα μέσα από διαλόγους, ηθοποιία και μερικούς καθρέφτες.
Το παίξιμο του Μπενίνι συνδυασμένο με τη σοβαρότητα και στωικότητα του Ματάου, αποτελούν δυο πολύ καλούς λόγους για να δει κανείς την ταινία, αν έχει διάθεση να δει μια καλή κωμωδία που όμως δε χάνει την ευκαιρία να σατιρίσει με έξυπνο τρόπο κάποιες θρησκευτικές και κοινωνικές αντιλήψεις των καθολικών.
Κριτική: John Moscow, Πηγή :www.happyweek.gr