Στις 12 Οκτωβρίου του 1944 η Αθήνα απελευθερώνεται από τη ναζιστική μπότα.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας οι Γερμανοί ανασυγκροτούνται και τα ξημερώματα αρχίζουν να αποχωρούν. Όσοι ελάχιστοι έχουν μείνει πίσω συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα και με επικεφαλής τον στρατηγό Φέλμι καταθέτουν βιαστικά στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Χωρίς επισημότητες στις 9.15 ένας στρατιώτης τους υποστέλλει τη σημαία με τη σβάστικα από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, σημαίνοντας τη λήξη της Κατοχής, που διήρκεσε 1.625 μέρες.

Θα είναι μια απελευθέρωση γλυκιά που θα σκορπίσει τη χαρά, με τους Αθηναίους να βγαίνουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν, φωνάζοντας «Χριστός Ανέστη».

Θα είναι όμως παράλληλα και μια απελευθέρωση πικρή. Οι τελευταίοι μήνες της Κατοχής έχουν βαφτεί με αίμα. Οι Γερμανοί, σίγουροι πλέον για την ήττα τους έχουν εκδικηθεί. Κομμένο, Καλάβρυτα, Δίστομο, Χορτιάτης, Γιαννιτσά. Τα σπέρματα ενός νέου εθνικού διχασμού έχουν πέσει και σύντομα θα έρθει ο Δεκέμβρης.

Το σπάνιο βίντεο – ντοκουμέντο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από την «χαμένη» ταινία επικαίρων της Φίνος Φιλμ για το τέλος της ναζιστικής Κατοχής στην Αθήνα, η οποία δεν προβλήθηκε τότε στην Ελλάδα.

Τα ιστορικής σημασίας επίκαιρα ανακαλύφθηκαν από το Ροβήρο Μανθούλη σε κινηματογραφικά αρχεία στις ΗΠΑ και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην αρχική τους μορφή ενσωματωμένα στο ντοκιμαντέρ του «Βίοι παράλληλοι του Εμφυλίου»

Τα πλάνα αλλά και η περιγραφή είναι συγκλονιστικά:

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλιου του ιστορικού Μενέλαου Χαραλαμπίδη, «Η Εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα», όπου περιγράφει τη μεγάλη αυτή μέρα.

Το πρωινό της 12^ης Οκτωβρίου 1944, ένα άγημα Γερμανών στρατιωτών κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, παρουσία του Δημάρχου Αθηναίων και λίγων επισήμων. Μετά από τρεισήμισι χρόνια Κατοχής, οι Γερμανοί έφευγαν από την Αθήνα, αφήνοντας πίσω τους μια κατεστραμμένη πόλη: 40 – 45.000 νεκροί από πείνα, τουλάχιστον 1.800 εκτελεσμένοι και 2.000 περίπου νεκροί από τις εμφύλιες συγκρούσεις που συστηματικά οι κατακτητές υποδαύλιζαν.

Αρκετές εβδομάδες πριν την Απελευθέρωση, επικρατούσε στην Αθήνα ένα εντελώς παράδοξο κλίμα: το κέντρο της πόλης βρίσκονταν υπό κατοχή, ενώ οι γύρω συνοικίες είχαν «απελευθερωθεί». Οι κάτοικοι του κέντρου μετέβαιναν καθημερινά στις προσφυγικές κυρίως συνοικίες για να συμμετέχουν στους πανηγυρισμούς των κατοίκων τους και να παρακολουθήσουν τις παρελάσεις του ΕΛΑΣ και τις γιορτές της ΕΠΟΝ στους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες.

Το πανηγυρικό κλίμα κορυφώθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1944, ημέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας. Λίγο μετά την υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης και ενώ γερμανικά στρατιωτικά φορτηγά διέσχιζαν ακόμη την Πανεπιστημίου με προορισμό την Λιοσίων και την Αχαρνών, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου συνέρρευσαν στο κέντρο της πόλης, γιορτάζοντας το τέλος της πιο σκληρής δοκιμασίας που έζησαν οι κάτοικοί της από τότε που η Αθήνα ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους. Όμως, το ξέφρενο πανηγύρι των Αθηναίων δεν επισκίασε το μεγάλο ερώτημα εκείνης της ημέρας: ποια στάση θα κρατούσε το ΕΑΜ τις πρώτες ώρες μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων; Με ποιο τρόπο θα αξιοποιούσε το γεγονός ότι η πρωτεύουσα του κράτους βρίσκονταν σε κενό εξουσίας; Με άλλα λόγια, τι θα γινόταν τις κρίσιμες ώρες που ο ΕΛΑΣ θα μπορούσε να καταλάβει τα κτίρια και τους στρατώνες των Σωμάτων και Ταγμάτων Ασφαλείας και τέλος τα Παλαιά Ανάκτορα, με τις δυνάμεις που είχε ήδη στην Αθήνα, χωρίς να χρειαστεί η επέμβαση του εμπειροπόλεμου ΕΛΑΣ του βουνού;

Ήδη από το καλοκαίρι του 1944, η ανησυχία για τη στάση που θα τηρούσε το ΕΑΜ, οδήγησε την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου σε εγρήγορση. Γνωρίζοντας ότι οι βρετανικές δυνάμεις θα μπορούσαν να εισέλθουν στην Αθήνα μετά την αποχώρηση των Γερμανών, προσπάθησε να καλύψει το κρίσιμο χρονικό κενό με τη δημιουργία του Εθνικού Στρατού Αθηνών.

Στις αρχές Αυγούστου του 1944 ο υποστράτηγος Παναγιώτης Σπηλιωτόπουλος, διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής Αττικής, από τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Μια από τις πρώτες εντολές που έλαβε ήταν να θέσει όλες τις εθνικές οργανώσεις, εκτός των εαμικών, υπό ενιαία διοίκηση στο νέο σώμα που θα ονομαζόταν Εθνικός Στρατός Αθηνών. Ο Σπηλιωτόπουλος εφαρμόζοντας ουσιαστικά ένα σχέδιο αμύνης απέναντι στον ΕΛΑΣ, διένειμε τους άνδρες των μη εαμικών αντιστασιακών οργανώσεων, αλλά και της αμιγώς αντικομμουνιστικής οργάνωσης «Χ» σε κεντρικά ξενοδοχεία και κτίρια της Αθήνας:

«…Ουσιαστικά η όλη επιχείρηση αντανακλούσε την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τις παραμονές της απελευθέρωσης. Η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση αναζητούσε ένα στρατιωτικό στήριγμα που θα της έδινε την ευκαιρία να μεταφέρει την πολιτική της εξουσία στην Αθήνα και στη συνέχεια να την εδραιώσει με την πολιτικοστρατιωτική συμβολή των Βρετανών. Η δημιουργία του Εθνικού Στρατού Αθηνών αποκλειστικά από ένοπλα τμήματα των εθνικών οργανώσεων, καταδείκνυε τη βαθιά καχυποψία της κυβέρνησης απέναντι στο ΕΑΜ. Η στρατιωτική αυτή δύναμη […] δεν απέκλειε απλώς τις εαμικές δυνάμεις, αλλά ενέτασσε στον Εθνικό Στρατό οργανώσεις όπως η “Χ” και ο ΕΔΕΣ, μέλη των οποίων συγκρούονταν την περίοδο εκείνη με τον ΕΛΑΣ στους δρόμους της Αθήνας.»

Το πρώτο βράδυ της Απελευθέρωσης πρόσφερε μια μεγάλη ανακούφιση στους άνδρες του Εθνικού Στρατού Αθηνών και τα μέλη της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας όχι μόνο δεν επιχείρησε να καταλάβει την πόλη, αλλά αντίθετα ήταν ο κύριος παράγοντας διατήρησης της τάξης τη νύχτα εκείνη, αλλά και τις επόμενες ημέρες:

«Την απόλυτη τήρηση των υποχρεώσεων που είχε αναλάβει ο ΕΛΑΣ της Αθήνας απέναντι στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας πιστοποιεί και έγγραφο της βρετανικής Force 133, στο οποίο αναφέρεται ότι Βρετανός πληροφοριοδότης, έκανε το γύρο των προαστίων της Αθήνας, συμπεριλαμβανομένων και των εαμικών προπυργίων, τη νύχτα της 12ης Οκτωβρίου: “Απόλυτη ησυχία παντού. Καμία ταραχή και οι δρόμοι σχεδόν άδειοι. Ο ΕΛΑΣ και άλλα όργανα περιπολούν με τάξη”.»

Η στάση αυτή αντανακλούσε την απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ και του ΕΑΜ να «παραμερίσει» την επαναστατική λύση, στρεφόμενη προς τη νομιμότητα. Άλλωστε η μαζικότητα των εαμικών οργανώσεων αποτελούσε εγγύηση για μια άνετη επικράτηση του ΕΑΜ όχι πλέον ως αντιστασιακής οργάνωσης, αλλά ως πολιτικού φορέα. Την κατάσταση, σε ότι είχε να κάνει με την στάση του ΕΛΑΣ κατά την ημέρα της απελευθέρωσης αλλά και σε όλη τη διάρκεια μέχρι την άφιξη της εξόριστης κυβέρνησης, ξεκαθάριζε η ημερήσια διαταγή του 1ου Συντάγματος της 1ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ Αθηνών, την παραμονή της απελευθέρωσης:

«Συναγωνιστές. Μπήκαμε στην πιο αποφασιστική φάση του αγώνα μας μετά από την τρίχρονη σκληρή δοκημασία που σ’ αυτήν θα πρέπει να δείξωμεν την επαναστατηκότητά μας πάνω στην εξασφάληση της τάξης και ησυχίας. Σύνθημά μας μπένει μακριά από ανησυχίες (άσκοπους πυροβολισμούς, ατομικός έλεγχος ταυτοτήτων) […] Συναγωνιστές, προσοχή στη βαθειά κατανόηση της νίκης που ζητάμε να επιτύχωμε και η οποία διαφέρει κατά πολύ από τις νίκες της σκληρής δοκημασίας, είνε νίκη που θάχη σαν αποτέλεσμα να κερδήσωμε την μεγάλη έκπληξη στα μάτια των συμμάχων μας και όλης της ανθρωπότητας του να παρουσιασθούμε σαν στρατός επιβολής, με πειθαρχία εμφάνηση και ταχήτητα πρωτοφανή και πρωτότυπο στην εκτέλεση των διαταγών.»

Υπό αυτή την οπτική, της μεταφοράς δηλαδή της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ΕΑΜ και τις αντιεαμικές δυνάμεις από τις ένοπλες συγκρούσεις των προηγούμενων μηνών στον πολιτικό ανταγωνισμό των ημερών μετά την αποχώρηση των κατακτητών, πρέπει να εξεταστούν οι μεγάλες διαδηλώσεις της Απελευθέρωσης. Μετά το αυθόρμητο «ξέσπασμα» των κατοίκων κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών της 12ης Οκτωβρίου 1944, τις επόμενες δύο ημέρες το ΕΑΜ πραγματοποίησε τεράστιες και άρτια οργανωμένες διαδηλώσεις, παρουσιάζοντας την εντυπωσιακή δύναμη που είχε πλέον στην Αθήνα. Σε αυτές «πρώτο λόγο» είχαν οι κάτοικοι των εργατικών συνοικιών της Αθήνας και του Πειραιά, αλλά και ένα σημαντικό τμήμα των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, η ζωή των οποίων εξαθλιώθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Στις 15 Οκτωβρίου ήρθε η σειρά των εθνικών οργανώσεων, του μη εαμικού χώρου δηλαδή, να κάνουν επίδειξη ισχύος στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας:

«Η διαδήλωση αυτή πρόβαλε ξεκάθαρα σε επίπεδο εικόνας, συμβολισμών και συνθημάτων, τον ταξικό χαρακτήρα της επερχόμενης σύγκρουσης. Η έκδηλη διαφοροποίηση των δύο στρατοπέδων, έγινε ορατή τις τρεις αυτές πρώτες ημέρες μετά την απελευθέρωση, διότι για πρώτη φορά δινόταν η ευκαιρία δημόσιας και μαζικής έκφρασής της, σε ξεχωριστές εκδηλώσεις. Η διαμάχη του ΕΑΜ με το μη εαμικό χώρο γινόταν πλέον περισσότερο απτή: ο καθένας μπορούσε να δει την απήχηση που είχε η κάθε πλευρά μέσα από τον όγκο και τον παλμό των διαδηλώσεων και να μάθει, κωδικοποιημένα, τις βασικές πολιτικές τους θέσεις μέσα από τη συνθηματολογία τους. Η εικόνα των διαδηλωτών που ζητωκραύγαζαν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, οπτικοποιούσε πτυχές της διαμάχης, αναδεικνύοντας το βαθύ διχασμό της ελληνικής κοινωνίας και πως αυτός καταγραφόταν ακόμη και στις ενδυματολογικές διαφοροποιήσεις τους, όπως παρατήρησε ο Γιώργος Θεοτοκάς παρακολουθώντας τη διαδήλωση των “εθνικών” οργανώσεων:

“Πραγματικά η σημερινή διαδήλωση ήταν πολύ αισθητά πιο καλοντυμένη και ευπαρουσίαστη από τη χτεσινή και περιείχε αρκετές κομψές γυναίκες. Είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που ένιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα κι απόλυτα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου”.»

Η κατάληξη της πορείας αυτής ήταν τραγική και αποτέλεσε μια ακόμη τεράστια δοκιμασία για τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Αθήνα. Καθώς ομάδες από τις οργανώσεις του ΕΑΜ Βύρωνα και Καισαριανής κατηφόριζαν την οδό Πανεπιστημίου προς την πλατεία Ομονοίας, δέχτηκαν καταιγισμό πυρών από άνδρες αντικομμουνιστικών οργανώσεων που βρίσκονταν υπό περιορισμό, αλλά ένοπλοι, στο ξενοδοχείο «Ερμής». Από τα πυρά σκοτώθηκαν τουλάχιστον επτά μέλη εαμικών οργανώσεων και τραυματίστηκαν 82. Για τους υποστηρικτές του ΕΑΜ η κατάσταση ήταν ξεκάθαρη: ακόμη και μετά την Απελευθέρωση, οι συνεργάτες των Γερμανών προξενούσαν θύματα. Επιπρόσθετα, η επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου να θέσει υπό περιορισμό τους άνδρες των δωσιλογικών οργανώσεων, όχι στα στρατόπεδα που βρίσκονταν στην περιφέρεια της πόλης, αλλά σε κεντρικά ξενοδοχεία της Αθήνας και μάλιστα χωρίς να τους αφοπλίσει, γεννούσε εύλογα ερωτήματα για το ποιοι ήταν αυτοί που επιθυμούσαν τη δημιουργία ενός ομαλού κλίματος και ποιοι το υπονόμευαν:

«Αμέσως μετά το επεισόδιο επενέβησαν επιτόπου ο επιτελάρχης του στρατιωτικού διοικητή Αττικής, Παυσανίας Κατσώτας και ο διευθυντής της Αστυνομίας Άγγελος Έβερτ, με διαταγή των οποίων αφοπλίστηκαν τα μέλη των οργανώσεων αυτών, ενώ για την αποφυγή παρόμοιων επεισοδίων τοποθετήθηκαν ισχυρές βρετανικές φρουρές στις πλατείες Συντάγματος και Ομονοίας. Όμως για τους υποστηρικτές του ΕΑΜ το γεγονός ότι οι συνεργάτες του κατακτητή όχι μόνον παρέμεναν οπλισμένοι αλλά και προκαλούσαν νέα θύματα, αποδείκνυε την πρόθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου και των Βρετανών να διατηρήσουν ετοιμοπόλεμα τα στοιχεία αυτά για μια ενδεχόμενη ένοπλη σύγκρουσή τους με τον ΕΛΑΣ. Το ΕΑΜ, στην προσπάθειά του να αποδείξει έμπρακτα την τήρηση των δεσμεύσεών του απέναντι στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, δεν απάντησε ένοπλα στην επίθεση που δέχτηκαν τα μέλη του στις 15 Οκτωβρίου. Έχοντας ως δεδομένη την πολιτική του κυριαρχία σε ολόκληρη την πρωτεύουσα, επεδίωκε τη συμβολή του στο κλίμα ομαλότητας για να μπορέσει να κεφαλαιοποιήσει σε πολιτικό επίπεδο την απόλυτη επικράτησή του σε Αθήνα και Πειραιά:

ΑΘ“Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, εάν ήθελε το ΕΑΜ, μπορούσε στις 15 Οκτωβρίου, με τις βοηθητικές του μόνον δυνάμεις, να προκαλέσει λουτρό αίματος των αντιπάλων του και να ελέγξει την πρωτεύουσα. Απλώς δεν το ήθελε, για τους λόγους που υποδεικνύει το ημερολόγιο του Ζέβγου, η κατευναστική επιρροή του οποίου ομολογείται και από εκπροσώπους της συντηρητικής πλευράς […] Αλλά η εαμική αντίδραση παρέμεινε στο επίπεδο της καταγγελίας, χωρίς αντίποινα”.

Οι λίγες εβδομάδες που ακολούθησαν μέχρι την έναρξη των Δεκεμβριανών, κύλησαν μέσα σε ένα κλίμα αναζήτησης πολιτικών ισορροπιών με την απειλή προσφυγής στην ένοπλη βία και από τις δύο πλευρές που συγκρούστηκαν το Δεκέμβρη. Σε ένα πολωμένο κλίμα το οποίο τροφοδοτούνταν διαρκώς από το διχασμό της βάσης της ελληνικής κοινωνίας, μια οποιαδήποτε αιτία μπορούσε να οδηγήσει στην έναρξη της εμφύλιας σύγκρουσης. Η διαφωνία σχετικά με τη διάλυση των αντιστασιακών οργανώσεων και τη σύνθεση του υπό δημιουργία εθνικού στρατού, ήταν κάτι παραπάνω από μια απλή αιτία. Οι συσχετισμοί ανάμεσα στις εαμικές και μη δυνάμεις στον υπό δημιουργία εθνικό στρατό, αποτέλεσαν ανυπέρβλητο εμπόδιο για τη βιωσιμότητα της βραχύβιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Στις 3 Δεκεμβρίου 1944, ξέσπασε με σαφώς μεγαλύτερη σφοδρότητα μια σύγκρουση που είχε την αφετηρία της στα διχαστικά γεγονότα του τελευταίου χρόνου της Κατοχής. Η πολιτική ηγεσία της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και των υπουργών του ΕΑΜ, είχε χάσει την ευκαιρία για μια ειρηνική μετάβαση στη μεταπολεμική περίοδο».

Ρεπορτάζ Κατερίνα Ροββά

Χειμώνας, 1941-42. Η Ελλάδα βρίσκεται υπό ναζιστική κατοχή και η πείνα αποδεκατίζει τον πληθυσμό των ελληνικών πόλεων, όταν ένας νεαρός αρχιμηχανικός της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου έρχεται σε επαφή με την τοπική οργάνωση του ΕΑΜ και σχεδιάζει μαζί τους μια παράτολμη πράξη που θα σώσει την πόλη: την παραγωγή ασημιού, κάτω από τη μύτη των κατακτητών. Μαζί με λίγους πιστούς εργάτες βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο και τα καταφέρνουν. Το ασήμι πωλείται στη μαύρη αγορά έναντι τροφίμων με τη μεσολάβηση του Ερυθρού Σταυρού και με τη βοήθεια του ΕΑΜ στήνονται μυστικά συσσίτια, με αποτέλεσμα να διακοπεί ο κύκλος του θανάτου στο Λαύριο. Ο νεαρός αρχιμηχανικός ήταν ο μετέπειτα καθηγητής και πρύτανης του ΕΜΠ, υπουργός Βιομηχανίας στην πρώτη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, Κωνσταντίνος Κονοφάγος.

Αυτή η άγνωστη ιστορία της ηρωικής ομάδας που με κίνδυνο της ζωής της έσωσε το Λαύριο από την πείνα κατά τη διάρκεια της Κατοχής έρχεται στο φως 81 χρόνια μετά, καθώς για πρώτη φορά το ΕΜΠ, το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου και άλλοι φορείς προκηρύσσουν πανελλήνιο νεανικό καλλιτεχνικό διαγωνισμό ιδεών για τη φιλοτέχνηση ενός μνημείου – γλυπτού που θα τιμήσει τον αγώνα εκείνων των ανθρώπων.

Αποστολή

Η ομάδα που έφερε εις πέρας την αποστολή αποτελούνταν από τον Κωνσταντίνο Κονοφάγο, δρα χημικό μηχανικό, αρχιμηχανικό έργων επιφανείας της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου (CFML), ο οποίος ρίχτηκε με πάθος στην έρευνα κατορθώνοντας, με λίγα διαθέσιμα μέσα, να ανακαλύψει μια νέα τεχνολογική μέθοδο που έβγαζε ασήμι, τον Παναγιώτη Δρίβα, φοιτητή Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και γραμματέα του ΕΑΜ Λαυρίου, ο οποίος εργαζόταν στην CFML, τον Βέλγο Maurice Bremmer, γενικό διευθυντή της CFML και μέλος της Γαλλικής Αντίστασης, τον Ιωάννη Χατζηπανάγο, εργοδηγό καμινείας στην εταιρεία, τον Ευστάθιο Γεροδήμο, επιστάτη καμινείας, τον Δημήτριο Αποστόλου και τον Ιωάννη Κουτούζο που ήταν εργατοτεχνίτες καμινείας της CFML, δύο εργάτες της καμινείας της CFML και μέλη του ΕΑΜ αγνώστου ονόματος, τον Ιταλό Orpheo Morelli, διευθυντή Οικονομικών Υπηρεσιών της CFML, και τον Ευθύμιο Αυγέρη, πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων Μεταλλείων Πλάκας και μέλος του ΕΑΜ.

Το κατόρθωμά τους συντελέστηκε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες: η Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου, στην οποία εργαζόταν την εποχή εκείνη μεγάλο τμήμα του τοπικού πληθυσμού, ήταν ήδη επιταγμένη από τις δυνάμεις Κατοχής, ενώ ο λαός ήταν τσακισμένος: πάνω από το ένα δέκατο των κατοίκων της εργατούπολης έχασε τη ζωή του από πείνα μέχρι το καλοκαίρι του 1942.

Κωνσταντίνος Κονοφάγος

Η συμβολή

Οπως επισημαίνεται στην προκήρυξη, «στα χρόνια μετά τον πόλεμο ο Κωνσταντίνος Κονοφάγος έγινε καθηγητής της Σχολής Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών του ΕΜΠ και στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών πρύτανης του Πολυτεχνείου, θέση από την οποία προασπίστηκε το πανεπιστημιακό άσυλο τον Νοέμβρη του 1973. Αργότερα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τον όρισε υπουργό Βιομηχανίας στην πρώτη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Η γη του Λαυρίου τον δέχτηκε μετά θάνατον φιλόξενα στο χώμα της, μετά από δική του επιθυμία. Ο Παναγιώτης Δρίβας ολοκλήρωσε με δυσκολία τις σπουδές του, κυνηγημένος για χρόνια εξαιτίας των πολιτικών του πεποιθήσεων. Καταξιώθηκε όμως ως δάσκαλος, εκπαιδεύοντας στα φιλολογικά μαθήματα γενιές Λαυριωτών. Μεταξύ άλλων, έγραψε και για την ιστορία αυτή στα απομνημονεύματά του από τη δράση του ΕΑΜ στο Λαύριο στα χρόνια της Κατοχής. Αν η συμβολή των δύο αυτών προσώπων είναι λίγο ως πολύ γνωστή, η Ιστορία δεν φώτισε μέχρι τώρα ισάξια και τους άλλους πρωταγωνιστές, χωρίς τους οποίους το ηρωικό εγχείρημα δεν θα ήταν δυνατό. Αλλωστε, καθένας από τους συμμετέχοντες ανέλαβε ακέραιο τον κίνδυνο για τη ζωή του. Γι΄ αυτό ένα μνημείο – γλυπτό, το οποίο θα τοποθετηθεί στην πλατεία Μηχανουργείου εντός του Τεχνολογικού Πάρκου, είναι σκοπός να θυμίζει σήμερα και στο μέλλον την πράξη, τους ανθρώπους, και να φωτίζει και άλλες πλευρές της ιστορίας του χώρου αυτού».

Περισσότερες πληροφορίες για τον διαγωνισμό που προκηρύσσουν το Τεχνολογικό Πάρκο Λαυρίου και το ΕΜΠ σε συνεργασία με τον Δήμο Λαυρεωτικής, την Εταιρεία Μελετών Λαυρεωτικής και το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου – Ανατολικής Αττικής διατίθενται στην ιστοσελίδα http://www.ltcp.ntua.gr.

Πηγή: in.gr

Ακόμη ένα ναυάγιο εντοπίστηκε και ταυτοποιήθηκε στα ελληνικά νερά. Πρόκειται για το επιταγμένο από τη ναζιστική Γερμανία ισπανικό ατμόπλοιο SAN ISIDRO LABRADOR που βυθίστηκε μετά από τορπιλική επίθεση από το υποβρύχιο ΚΑΤΣΩΝΗΣ στις 5 Απριλίου 1943, εντοπίστηκε δυτικά της Κύνθου σε βάθος - 98 μέτρων.

Το ναυάγιο, που εντοπίστηκε από την ερευνητική ομάδα του Κώστα Θωκταρίδη, βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Οι πλευρικές θύρες που οδηγούν στα εσωτερικά διαμερίσματα του πλοίου είναι ακόμα ανοιχτές. Η τσιμινιέρα του πλοίου παραμένει στην θέση της. Το ναυάγιο έχει καλυφτεί από θαλάσσιους οργανισμούς αλλά, όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κώστας Θωκταρίδης, «η γενική εικόνα του είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος τον Απρίλιο του 1943».

Όπως διαπιστώθηκε, η αιτία βύθισης του SAN ISIDRO LABRADOR ήταν μια τρύπα στην αριστερή πίσω πλευρά στο ύψος του μηχανοστασίου, πρύμα από την τσιμινιέρα και προκλήθηκε από τορπίλη που διαπέρασε το κύτος αλλά δεν εξερράγη. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία και την έκθεση του κυβερνήτη του υποβρυχίου ΚΑΤΣΩΝΗΣ Βασίλη Λάσκου, το SAN ISIDRO LABRADOR εβλήθη με τρεις τορπίλες κατά από απόσταση 400 μέτρων.

Μόνο η μια τορπίλη πέτυχε το SAN ISIDRO LABRADOR και αυτή δεν εξερράγη, αλλά με τη δύναμη της ταχύτητας και ώσης που διέθετε (41 κόμβους) εμβόλισε και διαπέρασε την πλευρική λαμαρίνα του ισπανικού πλοίου στο ύψος του μηχανοστασίου σε βάθος 2 μέτρων.

«Ούτε και εμείς θα το ξέραμε, αν δεν μας το 'λέγαν ο Ισπανός καπετάνιος του επιταγμένου από τους Γερμανούς, αλλά με ισπανική σημαία φορτηγού "San Isidro" και το πλήρωμα του, όταν τους μαζέψαμε απ' τη θάλασσα ξυλιασμένους απ' το κρύο. Η μια τορπίλη χτύπησε το στόχο, μα δεν εξερράγη! Ο πρώτος μηχανικός του ισπανικού, που κείνη τη στιγμή βρισκόταν στο μηχανοστάσιο, είδε τη μούρη του θαλασσινού αυτού τέρατος (Monstruo del Mar στα ισπανικά) να φθάνει στον ώμο του και πήγε να του στρίψει! Ε, λοιπόν απ' το ρήγμα εκείνο μπουκάρισαν στο κύτος τα νερά και το καράβι βυθίστηκε!» έγραψε ο ύπαρχος του ΚΑΤΣΩΝΗΣ, Ηλίας Τσουκαλάς, στο βιβλίο του «Υποβρύχιο Υ1- ΛΑΜΠΟΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ, βραβείο ακαδημίας Αθηνών 1952».

Το υποβρύχιο ΚΑΤΣΩΝΗΣ είχε αποπλεύσει από τη Βηρυτό στις 24 Μαρτίου 1943 για την πρώτη πολεμική περιπολία με τον Αντιπλοίαρχο Βασίλη Λάσκο ως κυβερνήτη. Ήταν επίσης και η πρώτη αποστολή του υποβρυχίου ΚΑΤΣΩΝΗΣ μετά την αποδημία του Στόλου από την Ελλάδα, τον Απρίλη του 1941.

«09:32 Πολεμική έγερσις. Χειρίζομεν προς επίθεσιν. 10:00 Βάλλονται 3 τορπίλλαι εις απόστασιν 400 μέτρων 2 των οποίων τα ίχνη διασταυρώνουν καταφανώς τον στόχον» αναφέρεται στην καταχώρηση του ελληνικού υποβρυχίου.

«10:02 Επιφάνεια. Εξόρμησις ομοχειρίας πυροβόλου. Το πλοίον ημιβυθισμένον επέχει προς την ακτήν με πρόθεσιν όπως προσαράξη. 10:03 Βάλλονται 5 βολαί προς παρεμπόδισιν της αναφερθείσης προσπαθείας του εχθρικού πλοίου πλην όμως επί ματαίω καθ΄ όσον ο στόχος εξαφανίζεται ώραν 10:04 υπό την θάλασσαν. Παραμένουν εις την επιφάνειαν της θαλάσσης αι δύο λέμβοι του εχθρικού πλοίου περισυλλέγουσαι ναυαγούς. Το πλοίον έφερεν εις τας παρειάς του και εις το κέρας του πρυμναίου ιστού την ισπανικήν σημαίαν».

Το ατμόπλοιο SAN ISIDRO LABRADOR ανήκε στην ισπανική εταιρία Transcomar. Είχε ναυπηγηθεί το 1904 στα R. Williamson & Son στο Workington της Αγγλίας με το όνομα GUANCHE για την Compania Maritima Canaria, μια ισπανική θυγατρική της βρετανικής Elder & Fyffes με έδρα τα Κανάρια νησιά. Το διαστάσεων 36,6 x 6,8 μέτρων ατμόπλοιο περιήλθε το 1925 στην Hamilton y Cia και μετονομάστηκε σε CARMEN συνεχίζοντας να ταξιδεύει στα Κανάρια νησιά μεταφέροντας φρούτα προς την πρωτεύουσα Τενερίφη. Το 1929 αποκτήθηκε από τον Alvaro Rodriguez Lopez, έναν σημαντικό εφοπλιστή των Καναρίων νήσων, μετονομαζόμενο σε SAN ISIDRO LABRADOR.

Το υποβρύχιο ΚΑΤΣΩΝΗΣ λίγες ημέρες νωρίτερα στα πλαίσια ειδικής αποστολής του με την κωδική ονομασία BORING αποβίβασε δυο Έλληνες πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών με κατάλληλο εξοπλισμό ασύρματο κλπ (υπολοχαγό Γιώργο Ταβερναράκη και ασυρματιστή Αλέξανδρο Γαρδέλη) μεταξύ παλαιάς Μονεμβασιάς και λιμένα Γέρακα στην παραλία Αριάνα. Αποτέλεσμα της αποστολής BORING ήταν η δημιουργία αντάρτικων ομάδων και παράλληλα ο έλεγχος κινήσεων των γερμανικών δυνάμεων κατοχής στην περιοχή.

Το ΚΑΤΣΩΝΗΣ στη συνέχεια προχώρησε σε επιθετική περιπολία. Ο πρώτος στόχος του ήταν ένα ιταλικό πλοίο συνοδείας στο Γύθειο, το οποίο και τορπίλισε επιτυχώς στις 2 Απριλίου. Επρόκειτο για το TERGESTE που είχε ναυπηγηθεί το 1913 στην Ολλανδία ως επιβατηγό ατμόπλοιο. Στην συνέχεια μετακινήθηκε για περιπολία στις Δυτικές Κυκλάδες στην Κύθνο όπου εντόπισε το SAN ISIDRO LABRADOR.

 

Πηγή: ethnos.gr

«Την 13-8-44 και από της 4ης πρωινής ώρας και μέχρι της μεσημβρίας περίπου απεκλείσθη άπασα η περιφέρεια του ενταύθα ΙΑ’ Αστυνομικού Τμήματος Συνοικισμού Καλαμαριάς υπό Γερμανών στρατιωτών…
τμήματα δε των ενταύθα Εθνικιστικών Ομάδων ενήργησαν κατ’ οίκον ερεύνας και εξετέλεσαν τους κάτωθι…»

Η ανακοίνωση της Διεύθυνσης Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, της 16ης Αυγούστου 1944, προϊδεάζει για το τι συνέβη τρεις ημέρες πριν στο Μπλόκο της Καλαμαριάς. Το τάγμα του Δάγκουλα (ένας από τους εφιάλτες – δοσίλογους εκείνης της εποχής) που οι Γερμανοί είχαν σαν συνεργάτες τους, προσέφερε «πολύτιμη βοήθεια» στις εγκληματικές επιχειρήσεις των ναζί.

Απολογισμός 11 εκτελεσθέντες. Στο μνημείο που έχει αναγερθεί, αναφέρονται περισσότερα ονόματα, καθώς στα θύματα των ναζί, συμπεριλαμβάνονται και εκείνα που έπεσαν σε άλλες στιγμές και σε άλλα σημεία της Καλαμαριάς.

Σύμφωνα με το Δήμο Καλαμαριάς: «Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής του 1941-44, η Καλαμαριά πληρώνει το δικό της φόρο αίματος. Καθώς ο συνοικισμός γειτνιάζει με τον στρατιωτικό στόχο του αεροδρομίου της Μίκρας, δέχεται συχνούς βομβαρδισμούς. Οι Καλαμαριώτες πήραν ενεργό μερός στην Εθνική Αντίσταση, πληρώνοντας τη συμμετοχή τους με 29 θύματα στον μπλόκο της Καλαμαριάς, την 13η Αυγούστου 1943».

Στις εφόδους των «εθνικιστικών ομάδων» στα σπίτια δεν έλλειψε και το πλιατσικολόγημα, αφού καταγράφεται και η κατανάλωση ενός βάζου γλυκού του κουταλιού που «ανακάλυψαν» και το έφαγαν πριν αρχίσουν τις εκτελέσεις!!

Αφορμή για το Μπλόκο της Καλαμαριάς, ήταν η εκτέλεση του ταγματασφαλίτη, Ιωάννη Βελισσαρίδη, από την Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ).

Μετά τις εκτελέσεις οι «πρωταγωνιστές» τους, έστησαν γλέντι με σουβλιστά αρνιά και κρασί. Αργότερα έγινε γνωστό πως το γλέντι έστησε ο Δήμαρχος για να τους αποσπάσει από την πιθανότητα να συνεχίσουν τις δολοφονίες. Η εξήγηση αυτή δόθηκε από τον ίδιο σε λαϊκό δικαστήριο, που τον κάλεσε να δώσει εξηγήσεις για το γλέντι που έστησε με τους δολοφόνους και έγινε δεκτή. Υπήρχαν άλλωστε και άλλοι που είχαν συλληφθεί και γλίτωσαν την εκτέλεση.

Στην ιστορία έμεινε ο άδικος χαμός των εκτελεσθέντων και η κατώτατης υποστάθμης βάρβαρη συμπεριφορά των Ελλήνων εκτελεστών – συνεργατών των Γερμανών, που έτρωγαν, έπιναν και γλεντούσαν όταν το αίμα κυλούσε ακόμα στους δρόμους της προσφυγομάνας Καλαμαριάς.

Συνήθως οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, πραγματοποιούνται λίγες ημέρες αργότερα από την 13η Αυγούστου, για να είναι πιο λειτουργικές, αφού αρκετός κόσμος απουσιάζει την καλοκαιρινή περίοδο.

Το Μπλόκο της Καλαμαριάς αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το Βασίλη Τσιτσάνη, που έγραψε το τραγούδι «Μπλόκος».

Πηγή /ΕΡΤ / Νάσος Μπράτσος /φωτο/ Καλαμαριάς Δρώμενα /

Την καθιερωμένη ετήσια εκδήλωση μνήμης στην ισοπέδωση του Τυμπακίου από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής πραγματοποιεί την ερχόμενη Κυριακή, η ομάδα ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΥΜΠΑΚΙΟΥ.


Στην εκδήλωση η οποία θα ξεκινήσει στις 7 το απόγευμα, στην αίθουσα Καστελλάκη του Επιμελητηρίου Ηρακλείου, θα μιλήσουν για το χρονικό της ισοπέδωσης και τις οικονομικές συνέπειες από την επιδρομή των ναζί στην περιοχή, οι εκπαιδευτικοί Ανδρέας Λενακάκης και Γιώργος Καλογεράκης καθώς και η οικονομολόγος Ευαγγελία Μαράκη

Λίγες ημέρες μετά την τυπική συμπλήρωση 75 ετών από το ναζιστικό έγκλημα στα Σελλά, θα πραγματοποιηθούν οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης την Κυριακή 13 Ιανουαρίου.

Στη σχετική ανακοίνωση αναφέρεται πως:

Ο Δήμος Πατρέων και η Τοπική Κοινότητα Σελλών, τιμούν την μνήμη των πεσόντων του ολοκαυτώματος των Σελλών την 1/1/1944 από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2019 στις 9:30 π.μ. θα τελεστεί μνημόσυνο στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Σελλών Πάτρας.

Αναλυτικά το πρόγραμμα της εκδήλωσης έχει ως εξής:

09:30 Προσέλευση
09:45 Τέλεση Μνημόσυνου – Ομιλία
10:00 Επιμνημόσυνη Δέηση – Καταθέσεις στεφάνων».

---

Χαραγμένη με αίμα ήταν η Πρωτοχρονιά του 1944 στα Σελλά Αχαΐας, μετά την εισβολή που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί κατακτητές.

Η επιχείριση ξεκίνησε με περικύκλωση του χωριού, ύστερα από την πληροφορία που τους έδωσαν προδότες, ότι στο χωριό βρίσκονταν αντάρτες.

Στην περιοχή βρίσκονταν ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τον Καπετάν Κεραυνό (Ανδρέα Μελετίου Αϊβαλιώτη) και η παρουσία της ήταν στα πλαίσια γενικότερης επιχείρησης παραπλάνησης των Γερμανών, με στόχο να τους δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ήταν αληθείς οι πληροφορίες για απόβαση των συμμάχων στην Ηλεία, ενώ ο στόχος ήταν, όπως και έγινε, η απόβαση στη Σικελία.

Μερικές μέρες πριν την αιματοβαμμένη Πρωτοχρονιά στα Σελλά, είχε προηγηθεί το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, με τις ναζιστικές θηριωδίες επίσης να έχουν στόχο να μην αναπτυχθεί πρόσφορο έδαφος σε περίπτωση συμμαχικής απόβασης στην Πελοπόννησο.

Αφού οι ναζί περικύκλωσαν το χωριό, δολοφόνησαν τρεις κατοίκους του και επτά αντάρτες, ενώ ακολούθως πυρπόλησαν σπίτια, έκλεισαν τα γυναικόπαιδα στο εσωτερικό της εκκλησίας και 43 άνδρες αιχμαλωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν στην Πάτρα, όπου μετά από μερικές μέρες τους άφησαν ελεύθερους.

Οι εκτελεσθέντες ήταν: Γεώργιος Δ. Γιαχός από τα Σελλά, Ιωάννης Μ. Κωστόπουλος από τα Σελλά, Νικόλαος Χαρ. Χριστοδουλόπουλος από τα Σελλά, Θεοφάνης Κ. Γκοτσόπουλος από τον Μεγάλο Ποντιά, Σωτήρης Λεων. Σωτηρίου από τη Ζάχολη Κορινθίας, Βαγγέλης Β. Πανόπουλος από τον Άγιο Νικόλαο Αχαΐας, Ηλίας Δ. Γκολφινόπουλος από τη Ζάχολη Κορινθίας, Σπύρος Γ. Μαλεβής από το Λουτράκι Κορινθίας, Βασίλης Ροδόπουλος από τη Ζαχλωρού και Κωνσταντίνος Ν. Μπαστουνάς, από το Αίγιο.

Στη σύγχρονη περίοδο, λόγω της χρονικής σύμπτωσης της αποφράδας ημέρας με τις εκδηλώσεις της Πρωτοχρονιάς, οι ετήσιες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, γίνονται μέσα στον Ιανουάριο από την τοπική κοινότητα και το Δήμο Πατρέων.


Πηγή ΕΡΤ

Όταν, κατά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γερμανοί Ναζί αποχώρησαν από την Ελλάδα, άφησαν πίσω τους μία χώρα κατεστραμμένη κι έναν λαό εξαθλιωμένο οικονομικά.

Παρακάτω ακολουθούν μερικά αποσπασματικά στοιχεία του μεγέθους της καταστροφής που υπέστη η χώρα μας και ο λαός της, παρμένα από την επίσημη Έκθεση (1946) του Υπουργείου Δημοσίων Έργων για την ανάδειξη των καταστροφών της Ελλάδας κατά τον Πόλεμο. Η συγκέντρωση του υλικού άρχισε τον Μάιο του 1941 και τελείωσε τον Νοέμβριο του 1944.

-Η έκθεση Κωνσταντίνος Αποστόλου Δοξιάδης* «Θυσίες της Ελλάδος: Αιτήματα και επανορθώσεις στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο» παρουσιάζει τις καταστροφές που προκάλεσε η τριπλή κατοχή (Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι) την περίοδο 1941-1944. Συγκεκριμένα παρουσιάζεται ο οικονομικός πόλεμος, δηλαδή η ελάττωση της παραγωγής την περίοδο της Κατοχής. Ακολούθως παρουσιάζονται οι καταστροφές των τεχνικών έργων, οι καταστροφές πόλεων και χωριών από τους κατακτητές, τα δεινά που προκάλεσε ο πόλεμος στις ζωές των κατοίκων (φτώχεια, θάνατοι από πείνα κ.ά.).
Η έκθεση έχει μεγάλη αξία γιατί, πέρα από το πλήθος των στοιχείων που παραθέτει, αυτά συγκεντρώθηκαν στη διάρκεια της Κατοχής από το Γραφείο Χωροταξικών και Πολεοδομικών Μελετών και Ερευνών του Υπουργείου Δημοσίων Έργων, αλλά και από άλλες δημόσιες υπηρεσίες και ιδιώτες. Η έκθεση άρχισε να συντάσσεται τον Μάιο του 1941, υπό την εποπτεία του υφυπουργείου Ανοικοδομήσεως, και παρουσιάστηκε τον Νοέμβριο του 1944. Τον Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο του 1945 παρουσιάστηκε σε Παρίσι, Λονδίνο και στη διάσκεψη του ΟΗΕ. Το κείμενο γράφτηκε από τον αρχιτέκτονα Κ. Δοξιάδη, ο οποίος διηύθυνε την όλη εργασία με τη βοήθεια αρχιτεκτόνων και σχεδιαστών του υφυπουργείου.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τα στοιχεία που αναφέρονται προέρχονται από τις πλέον αξιόπιστες πηγές που διέθετε τότε η ελληνική πολιτεία, αναφέρουμε ενδεικτικά, υπ. Γεωργίας, υπ. Μεταφορών, υπ. Δημοσίων Έργων, υπ. Εμπορικής Ναυτιλίας, Τράπεζα της Ελλάδας, Αστυνομία Πόλεων κ.ά. (μεγέθους 121 σελίδες)


Περιληπτικά και ενδεικτικά τα στοιχεία και κάποιους από τους πίνακες και τις φωτογραφίες που περιέχει.


Η εξορυκτική βιομηχανία (σίδερο, μαγγάνιο, νικέλιο, χρώμιο κ.ά.) καταστράφηκε, καθώς οι εξαγωγές μειώθηκαν το 1940 στο 29% των προπολεμικών μεγεθών, στο 6% το 1941 και στο 2% το 1942. Το ίδιο άλλωστε συνέβη στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας, καθώς οι εισαγωγές κατέρρευσαν στο 6%, 10% και 12% αντίστοιχα την περίοδο 1941-1943, ενώ οι εξαγωγές στο 8%, 6% και 3% αντίστοιχα.

Καμμένα χωριά

Οι στρατοί κατοχής εφάρμοσαν ένα προμελετημένο σχέδιο για την εξόντωση του ελληνισμού, την πυρπόληση των χωριών. 1170 ελληνικά χωριά αποτεφρώθηκαν. Σε μερικά μέρη της χώρας, ιδίως κοντά στα σύνορα, οι πυρπολήσεις επεξετάθησαν έως το 90% των χωριών της κάθε περιοχής.

ΓΕΝΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ




ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΟΔΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ
Είτε από σαμποτάζ των ανταρτών είτε από τις καταστροφές που προξένησαν οι Γερμανοί εγκαταλείποντας την Ελλάδα, το αποτέλεσμα είναι πως το οδικό δίκτυο της Ελλάδας στο τέλος του Πολέμου ήταν τελείως κατεστραμμένο.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ
Όταν ελευθερώθηκε η Ελλάδα, οι Ελληνικοί Σιδηρόδρομοι απλά δεν υπήρχαν! Το μεν σιδηροδρομικό δίκτυο ήταν σχεδόν όλο κατεστραμμένο, τα δε βαγόνια τα είχαν αρπάξει οι Βούλγαροι και οι Γερμανοί και τα είχαν μεταφέρει στις πατρίδες τους για να ενισχύσουν τα δικά τους σιδηροδρομικά δίκτυα...

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΙΣΘΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ
Φεύγοντας οι Γερμανοί από την Ελλάδα, για εκδίκηση προξένησαν όσο περισσότερες καταστροφές μπορούσαν στην διώρυγα και τον ισθμό της Κορίνθου:
Ανατίναξαν την γέφυρα (τα κομμάτια της οποίας έπεσαν κάτω στον ισθμό), έριξαν όσο περισσότερα βαγόνια μπορούσαν στην στενή θαλάσσια λωρίδα, ανατίναξαν σε διάφορα σημεία τις πλευρές της διώρυγας για να πέσουν τα χώματα στην θάλασσα και βούλιαξαν καράβια μέσα στο πέρασμα. Και επειδή τους φάνηκαν λίγα όλα αυτά, στο τέλος έριξαν και νάρκες πάνω στα χαλάσματα, ώστε να μην μπορούν οι Έλληνες να καθαρίσουν το πέρασμα!
Το αποτέλεσμα αυτής της κτηνώδους ενέργειας ήταν να αποφραχθεί τελείως ο ισθμός και να μείνει για πολλά χρόνια κλειστός προκειμένου να καθαριστεί το πέρασμα και να φτιαχτεί καινούρια γέφυρα.




ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ
Ο εμπορικός στόλος ακολούθησε την μοίρα του σιδηροδρόμου... Από 583 πλοία που είχαμε το 1939, φορτηγά και επιβατηγά, χάθηκαν τα 434, δηλαδή περίπου το 75%. Η χωρητικότητα του εμπορικού στόλου από περίπου 1.930.000 τόνους που ήταν προπολεμικά έπεσε στους περίπου 530.000 τόνους! Μειώθηκε δηλαδή κατά 73%.
(Κάθε σύμβολο παρακάτω παριστάνει 10 πλοία.)



ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
Αεροδρόμια, εγκαταστάσεις και εργοστάσια καταστράφηκαν εντελώς εξαιτίας του πολέμου και της Κατοχής. Τα αεροπλάνα και τα μηχανήματα διαλύθηκαν ή μεταφέρθηκαν στις χώρες του Άξονα. Το 1945 η Πολιτική Αεροπορία ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ...



ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΩΝ ΔΙΚΤΥΩΝ
Επειδή η καταστροφή των συγκοινωνιακών δικτύων φαίνεται πως δεν ήταν αρκετή για τους Ναζί, γι' αυτό αποφάσισαν να συνεχίσουν το έργο τους και στις τηλεπικοινωνίες.
Έτσι, κατέστρεψαν όλες τις υπεραστικές γραμμές, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των μηχανημάτων και των εγκαταστάσεων το άρπαξαν για την πατρίδα τους.




ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΥΔΡΑΥΛΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ
Η κακία των ναζί έφτασε μέχρι το σημείο να καταστρέψουν τα υδραυλικά έργα που δεν είχαν καμία σχέση με τον πόλεμο (αρδευτικά έργα, φράγματα, γέφυρες, κλπ.) στις πεδιάδες της Θεσσαλονίκης και των Σερρών!




ΤΑ ΚΑΜΕΝΑ ΧΩΡΙΑ
Οι Γερμανοί εφάρμοσαν ένα προμελετημένο σχέδιο προκειμένου να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού πληθυσμού (κάτι που βέβαια δεν κατάφεραν): την θεωρία των αντιποίνων, με βάση την οποία για κάθε απώλεια δικών τους σε μια μάχη ή σε ενέδρα των ανταρτών πυρπολούσαν τα πλησιέστερα χωριά.




ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ
Η Ελλάδα έχασε στην διάρκεια του πολέμου το 1/4 περίπου των οικοδομών της (23%)!
Είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες καταστροφές σε οικοδομές μεταξύ όλων των άλλων συμμαχικών χωρών.

Καταστροφή Δασών.
Επί συνόλου επιφανείας δασών 19.180 km2, καταστράφηκαν 5.000 km2, δηλαδή το 25% των δασών. Σε μερικές όμως περιοχές η καταστροφή ήταν πολύ μεγαλύτερη, στα δάση της Αττικής η καταστροφή φτάνει στο 75%.

Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Όταν κατέλαβαν οι Γερμανοί την Ελλάδα, την υποχρέωσαν να τους πληρώνει έξοδα κατοχής! Το 1941 το κόστος κατοχής έφτανε το 40% του εθνικού εισοδήματος, ενώ τον επόμενο χρόνο το 90%. Η κυβέρνηση για να αντεπεξέλθει στις "υποχρεώσεις" της αυτές, έκοβε συνεχώς καινούριο χρήμα, χωρίς αντίκρυσμα. Η διαδικασία αυτή συνετέλεσε στην ανοδική πορεία του πληθωρισμού που έφτασε σε απίθανα ύψη ως την Απελευθέρωση.
Ο πληθωρισμός, όμως, ήταν ταυτόχρονα αποτέλεσμα εσκεμμένων ενεργειών των κατακτητών. Οι Γερμανοί τον επιζητούσαν, αφ' ενός διότι έτσι μπορούσαν να αγοράζουν πάμφτηνα διάφορα προϊόντα, αφ' ετέρου με την πείνα και την εξαθλίωση που έφερνε ο πληθωρισμός προσπαθούσαν οι κατακτητές να αποδυναμώσουν την αντιστασιακή δράση. (περιοδικό ΙΣΤΟΡΙΑ)





ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΑΡΙΘΜΟΥ (1941 - 1944)
Οι τιμές των προϊόντων ακολουθούσαν την πορεία του χρήματος. Έτσι, ο πληθωρισμός ανέβηκε σε εξωπραγματικά επίπεδα και τα χρήματα κυκλοφορούσαν με το τσουβάλι (χωρίς να έχουν καμιά αξία, πια). Οι τιμές είχαν ανέβει χιλιάδες φορές περισσότερο απ' ό,τι πριν την Κατοχή. Για παράδειγμα, για να αγοράσει κανείς 1 οκά ψωμί (1,28 κιλά) τον Απρίλιο του 1941 έδινε 10 δραχμές, ενώ τον Σεπτέμβριο του 1944 έπρεπε να δώσει 153.000.000 δραχμές!
Ενώ όμως ανέβαιναν τόσο οι τιμές, οι μισθοί παρέμεναν καθηλωμένοι στα παλιά επίπεδα.


Εξαιτίας του πληθωρισμού και των ενεργειών των δυνάμεων κατοχής ο ελληνικός λαός, κυρίως στην Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, καταδικάστηκε σε εντονότατο υποσιτισμό και σε θάνατο από πείνα.
Στον παρακάτω πίνακα βλέπουμε τον μεγάλο λιμό του '41-'42, στην Αθήνα.
(Κάθε σύμβολο παριστάνει το 10% των οικογενειών.)

ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΤΩΝ ΘΑΝΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Ο αριθμός των θανάτων ανέβηκε τρομακτικά τον 2ο χρόνο της Κατοχής.
Με κόκκινο συμβολίζονται οι θάνατοι από φυματίωση, με κίτρινο από καρδιακά νοσήματα, με πράσινο και μαύρο από άλλες αιτίες. Όπως βλέπουμε, η φυματίωση έκανε θραύση τον δύσκολο χειμώνα του '41-'42.


Γενική πτώση του πληθυσμού τα έτη 1941-44
Ο πληθυσμός της Ελλάδος μειώθηκε τόσο όσο σε καμιά άλλη συμμαχική χώρα. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του οικονομικού πολέμου.
α) Υπολογιζόμενη αύξηση πληθυσμού αν δεν μεσολαβούσε η Κατοχή: 400.000.
β) Υπολογιζόμενη αύξηση οφειλομένη αποκλειστικά στην υπεροχή γεννήσεων: 310.000.
γ) Πραγματική πτώση του πληθυσμού λόγω υπεροχής των βίαιων θανάτων: 260.000.
δ) Βίαιοι θάνατοι και σφαγές: 165.000.
ε) Πτώση του πληθυσμού οφειλομένη σε αποδημίες στο εξωτερικό: 105.000.
Ο πληθυσμός της χώρας το 1940 ήταν 7.335.000 κάτοικοι. Το 1944 είχε υποχωρήσει στους 6.805.000, αντί των υπολογιζόμενων 7.745.000, αν δεν μεσολαβούσε η κατοχή.



Το ΑΕΠ 33 ετών εξαφανίστηκε


ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΩΜΟΤΗΤΕΣ
Η βουλγαρική συμπεριφορά απέναντι στον ελληνικό λαό στην Α. Μακεδονία και την Θράκη ήταν σαφώς πιο σκληρή και απάνθρωπη από την συμπεριφορά των άλλων κατακτητών. Οι Βούλγαροι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ελαττώσουν τον ελληνικό πληθυσμό σ' εκείνες τις περιοχές. Σκότωναν σε όλες τις πόλεις της κατεχόμενης ζώνης με κάθε τρόπο και κάθε μέσον.
Στην περιοχή της Δράμας σφάχτηκαν 7000 άνθρωποι μέσα σε μια νύχτα! Και προφανώς, επειδή ήταν περήφανοι για τα κατορθώματά τους, δεν παρέλειπαν να βγαίνουν φωτογραφίες με τα αποκεφαλισμένα ή κρεμασμένα θύματά τους...





Η ΣΦΑΓΗ ΚΑΙ Ο ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
Αυτό στο οποίο διέπρεψαν οι Γερμανοί ήταν οι ομαδικές σφαγές μαχητών και αμάχων αδιακρίτως.
Τα Καλάβρυτα αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της ωμότητας των Ναζί. Σε αντίποινα για τον θάνατο Γερμανών στρατιωτών από τους αντάρτες δολοφόνησαν 1436 άρρενες κατοίκους, δηλαδή το 38,5% του συνολικού αριθμού της πόλης και έκαψαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα σπίτια του χωριού, όπως φαίνεται στον πίνακα. Αξιοσημείωτο είναι πως η Γερμανία, ενώ έχει αναγνωρίσει επίσημα την φρικαλεότητα της σφαγής, δεν έχει κάνει ποτέ αναφορά για καμία αποζημίωση!




Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ
Είναι ένα ακόμα παράδειγμα ομαδικών σφαγών που έκαναν οι Γερμανοί σ' ένα μικρό χωριό σκοτώνοντας 220 άτομα, από μωρά μέχρι γέροντες.
Μεταξύ των θυμάτων υπάρχουν 20 παιδιά 5 - 20 ετών και 42 ηλικιωμένοι άνω των 60.
Όπως στα Καλάβρυτα, έτσι και στο Δίστομο η Γερμανία δείχνει να αγνοεί την έννοια της λέξης "αποζημίωση".




ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ
Πριν τον Πόλεμο, επί συνόλου πληθυσμού 7.335.000 ανθρώπων δεν υπήρχαν άστεγοι. Στην απελευθέρωση επί συνόλου πληθυσμού 6.700.000 ανθρώπων οι άστεγοι έφταναν περίπου τους 1.200.000!

Μπαίνοντας κανείς στην Ερυμάνθεια Αχαΐας, από το δρόμο που τη συνδέει με την Ε.Ο. 111 του οδικού δικτύου, δύσκολα μπορεί να φανταστεί τι είχε συμβεί στην περιοχή κατά τη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής.
Άλλωστε το λιτό μνημείο για τους πεσόντες στην ιστορία της Ερυμάνθειας για την περίοδο 1940 – 1949 αναγράφει μόλις δύο ονόματα.

Κι’ όμως η Ερυμάνθεια είχε καταστραφεί ολοσχερώς από τις δυνάμεις του άξονα, που σαν Ούννοι σε επιδρομή την κανονιοβόλησαν, την έκαψαν, κατέστρεψαν σπίτια και αγροτικές εκτάσεις από τη λύσσα τους τόσο γι’ αυτά που είχαν προηγηθεί, όσο και γιατί ο τοπικός πληθυσμός είχε φύγει στα βουνά για να γλιτώσει τις εκτελέσεις.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Στην Ερυμάνθεια στάθμευε δύναμη 30 Ιταλών με αποστολή τον έλεγχο – αστυνόμευση της ευρύτερης περιοχής, που ονομάζεται τριταία Αχαΐας. Στις 11 Ιουλίου 1943 δυνάμεις Ελλήνων ανταρτών με επικεφαλής τον Καπετάν Ωρίωνα και σε συνεργασία με Ερυμανθιώτες, περικυκλώνουν το χώρο στρατωνισμού των Ιταλών που ήταν το σχολείο, καταφέρνοντας μετά από σύντομη μάχη να τους αιχμαλωτίσουν και να πάρουν τον οπλισμό τους, με αποτέλεσμα στις 28 Ιουλίου με αιχμαλώτους και λάφυρα να αποτραβηχτούν στα βουνά.

Η μη επικοινωνία με την ιταλική διμοιρία, υποψίασε τους Ιταλούς στην Πάτρα, που έστειλαν ισχυρές δυνάμεις για να διαπιστώσουν τι είχε συμβεί, ενώ στο χωριό είχε μείνει μόνο ο Καπετάν Ωρίωνας με επτά αντάρτες. Όταν έγινε αντιληπτό ότι οι Ιταλοί πλησίαζαν, ξεκίνησε μάχη, όπου με τέχνασμα οι λιγότεροι αντάρτες, έκαναν τους Ιταλού να πιστέψουν ότι ήταν περικυκλωμένοι από υπέρτερες δυνάμεις και τελικά να παραδοθούν, με απολογισμό 17 νεκρούς, 10 τραυματίες Ιταλούς και πλούσιο πολεμικό υλικό, ενώ η ελληνική πλευρά δεν είχε καμία απώλεια.

Η μη επαφή και με το δεύτερο απόσπασμα των κατακτητών, οδήγησε στην αποστολή αναγνωριστικού αεροπλάνου, που διαπίστωσε τα ίχνη τη μάχης (κατεστραμμένα οχήματα και πτώματα Ιταλών).

Έτσι στις 29 Ιουλίου ένα μηχανοκίνητο τάγμα Γερμανών ανέλαβε την καταστροφή του χωριού και την εκτέλεση όλων των Ερυμανθιωτών, που όμως έχουν προλάβει να εγκαταλείψουν το χωριό τους.

Περίπου 100 άρματα μάχης «μάχονται» εναντίον των άδειων σπιτιών της Ερυμάνθειας καταστρέφοντάς τα και πυρπολώντας τα. Η ναζιστική μανία στράφηκε και κατά των αγρών, που τους κατέστρεψαν. Αντίστοιχες επιδρομές έκαναν και άλλες φορές, αλλά πάντα οι Ερυμανθειώτες κατάφερναν να διασώζονται και πολλοί από αυτούς να δίνουν τη μάχη της λευτεριάς μέσα από τις ανταρτικές δυνάμεις.

Στην ιστορία έμεινε το παρακάτω τραγούδι ενός αντάρτη:

«Το μάθατε τι έγινε ένα γεγονός μεγάλο,
άφησε ο Ωρίων τα βουνά και ροβολάει στον κάμπο.
Ημέρα Τρίτη ήταν που ήρθε στο χωριό μας
και έπιασε τους Ιταλούς, τον άπιστο εχθρό μας.
Και την Τετάρτη ήρθανε ένας λόχος Ιταλιάνοι·
ο Ωρίων τους περίμενε και όλους μαζί τους πιάνει.
Η Πέμπτη εξημέρωσε μαύρη και αραχνιασμένη
και η ωραία Ερυμάνθεια εβρέθηκε καμμένη.
Η Ερυμάνθεια ήτανε του Δήμου το καμάρι
και τώρα εσκοτείνιασε και έγινε σαν τον Άδη»

Κείμενο & φωτο: Νάσος Μπράτσος


Πηγή ΕΡΤ

Του Γιάννη Περάκη

Τα αποτελέσματα των μνημονίων στην Ελλάδα, μετά απο 7 χρόνια, είναι να εμφανίζονται στην αγο-ρά εργασίας, φαινόμενα υπό κατοχή χώρας.

Η στυγνή πραγματικότητα στην σημερινή αγορά εργασίας:

Οπως καταγγέλλει η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, εταιρείες logistics, συμβούλων, πωλήσεων διαδικτυακών υπηρεσιών και γενικότερα δραστηριοτήτων που απαιτούν εργασία εκτός γραφείου ιδρύουν εταιρείες στη Βουλγαρία, προσλαμβάνουν Έλληνες εργαζόμενους με έδρα το εξωτερικό ανοίγουν λογαριασμούς μισθοδοσίας στη Βουλγαρία και απασχολούν εργαζόμενους στην Ελλάδα. Η μισθοδοσία έρχεται στην Ελλάδα με prepaid cards1προπληρωμένες κάρτες "μισθοδοσίας" Βουλγα-ρίας και Κύπρου». Αποτέλεσμα είναι τα ασφαλιστικά ταμεία ζημιώνονται αφού δεν εισπράττουν απολύτως τίποτα, όπως επίσης δεν αποδίδεται ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών.


Επίσης υπερωρίες και μπόνους που πληρώνονται με κουπόνια1, οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με «νέες μισθοδοσίες». Περίπου στους 200.000 ανέρχεται ο αριθμός των εργαζομένων οι οποίοι με αυτό τον τρόπο καλύπτουν το 20%-25% των αποδοχών τους.

Aλυσίδες σούπερ μάρκετ και ηλεκτρονικών ειδών, εταιρείες logistics, ακόμα και πολιτικά κόμματα συγκαταλέγονται ανάμεσα στους «εφευρετικούς» εργοδότες που ανακάλυψαν νέους τρόπους να φοροδιαφεύγουν και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους πληρώνοντας τους με κουπόνια.
Αντικαθιστούν μέρος της μισθοδοσίας των εργαζομένων τους με διατακτικές γευμάτων και σούπερ μάρκετ, λέγοντας πως με αυτό τον τρόπο στοχεύουν «στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής των εργαζομένων και την ενίσχυση της αποδοτικότητάς τους». Αυτό όμως που τελικά συμβαίνει είναι να υποκαθιστούν μέρος της μισθοδοσίας (νυχτερινά, αργίες, υπερωρίες) υποχρεώνοντάς τους να λαμβάνουν αντί αποδοχών τα εκπτωτικά κουπόνια.

Συμβεβλημένα ταχυφαγεία μεγάλης αλυσίδας καταστημάτων αναφέρουν πως περίπου το 20%-25% του ημερήσιου τζίρου τους αφορά τα «τίκετ» που λαμβάνουν. Οι ηλικίες που περισσότερο τα προσκομίζουν φαίνεται να είναι νέοι κάτω των 30 ετών. Τα συνηθέστερα κουπόνια που λαμβάνουν είναι αξίας ενός ή δύο ευρώ.

Τη μετατροπή μέρους του μισθού τους σε κουπόνια ανάγκασε του εργαζόμενους που ενοικιάζει σε άλλες επιχειρήσεις η εταιρία ICAP. Η κερδοφόρα επιχείρηση με αφορμή τη λήξη συμβάσεων ενοικιαζόμενων εργαζομένων στις αρχές του μήνα σε 6 επιχειρήσεις και προκειμένου αυτές να μετατραπούν σε αορίστου χρόνου επέβαλλε μείωση μισθών κατά 10% το οποίο θα αντικαθίσταται με αυτά τα κουπόνια για συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Επιπλέον αυτή η "παροχή" θα μπορεί να τροποποιηθεί ή ακόμα και να διακοπεί οποιαδήποτε στιγμή και με πρωτοβουλία της επιχείρησης. 
Για στυγνό εκβιασμό έκανε λόγο η Γιώτα Λαζαροπούλου απο τον Σύλλογο Δανειζόμενου Προσω-πικού στο Τραπεζικό Τομέα τονίζοντας πως με τα κουπόνια αυτά δεν μπορεί κανείς να πληρώσει φάρμακα, ενοίκια, ΔΕΗ κτλ. Κατήγγειλε πως οι μισθοί των δανειζόμενων εργαζομένων στον τραπεζικό τομέα έχουν ήδη μειωθεί κατά 50% τα τελευταία χρόνια. Την ίδια στιγμή οι τράπεζες που χρησιμοποιούν το ενοικιαζόμενο προσωπικό εδώ και δεκαετίες αρνήθηκαν να προσέλθουν στη συζήτηση για το καθεστώς εργασίας. Η Γ. Λαζαροπούλου άφησε σαφείς αιχμές και κατά της ΓΣΕΕ λέ-γοντας πως "αν πάτε σήμερα στη ΓΣΕΕ, η κοπέλα που βρίσκεται στη ρεσεψιόν είναι ενοικιαζόμενη". 

Τα προηγούμενα είναι τα αποτελέσματα της υπερφορολόγησης των επιχειρήσεων, απο την επιβολή των μνημονίων. Αυτά δυστυχώς συμβαίνουν στην αγορά εργασίας σήμερα.

 Οι δηλώσεις της κυβέρνησης μετά την υπογραφή του μνημονίου:

Το συναίσθημα της αγωνίας να αντικατασταθεί με το συναίσθημα της ελπίδας (Τσίπρας).

Τα θετικά και τα αρνητικά μέτρα θα νομοθετηθούν μαζί και θα έχουν μηδενικό δημοσιονομικό αντίκτυπο (Ε. Αχτσιόγλου).

Ο υπουργός Οικονομικών παραδέχθηκε ότι τα μέτρα θα στενοχωρήσουν τον ελληνικό λαό (Τσακαλώτος)



Τι μπορεί να πεί κάποιος σε πρώην, παρά μόνο αυτό:


Εμείς, τι κάνουμε ενώ η πατρίδα μας και ο λαός μας κατεδαφίζονται;

Είναι αυτό το όνειρό μας;

Αγαπητοί φίλοι της ΛΑΕ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Πλεύση Ελευθερίας, «ξέμπαρκοι» αριστεροί, να συνε-χίσουμεαταλάντευτατην μοναχική πορεία μας για την ιδεολογική μας καθαρότητα, τις φιλοδοξίες μας και γενικά ότι άλλο έχουμε στο νού μας, μες τον μικρόκοσμό μας.

Στα παιδιά μας αυτά, που ζούν σ’ αυτές τις εργασιακές συνθήκες, ας μου επιτραπεί να αφιερώσω τους παρακάτω στίχους ( δεν έχω κάτι άλλο σήμερα):

Σε κερκίδα ορθίων

στη γενιά των ορίων

στο θυμό των οργισμένων

στο ρυθμό των χαμένων

σε ζητώ

Στον έρωτα των παθιασμένων

σε μομφή αδικημένων

στο θεό των προδομένων

στην ανία των απελπισμένων

σε ζητώ

Στη ροή του χρόνου

στη ρουτίνα του πόνου

στο βωμό των πεπραγμένων

στη φωνή των κουρασμένων

σε ζητώ

Στην ορμή της ελπίδας

στην πνοή της καταιγίδας

στο σταυρό της ηλικίας

στην κραυγή της εφηβείας

σε ζητώ

Στις σκιές των ονείρων

σε κατηγόριες μαρτύρων

σε συνείδηση σακατεμένη

σ’ αξιοπρέπεια τραυματισμένη

σε ζητώ

Στον χαμένο καιρό μου

στο πληγωμένο εγώ μου

στην ησυχία των ήχων

στην αγωνία των στίχων

σε ζητώ


Γιάννης Περάκης

Οικονομολόγος

sxedio-b

Επιτυχημένη, μαζική και δυναμική ήταν η κινητοποίηση που διοργάνωσε το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα με τις Πανελλήνιες Αντιστασιακές Οργανώσεις ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, ΠΟΑΕΑ και ΠΣΑΕΕΑ την Πέμπτη 6 Απριλίου, μαύρη επέτειο της εισβολής των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.

Εκατοντάδες πολιτών, Αντιστασιακοί (με επικεφαλής τους Χρήστο Τσιντζιλώνη, Στέλιο Ζαμάνο και Βασίλη Μπρακατσούλα), μέλη και φίλοι του Εθνικού Συμβουλίου και Ενώσεων Θυμάτων συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Κοραή, έξω από το κολαστήριο της Κομαντατούρ, όπου κρατήθηκαν και βασανίστηκαν χιλιάδες Έλληνες πατριώτες.
Στην έναρξη της κινητοποίησης, εκ μέρους των συνδιοργανωτών έκανε παρέμβαση ο Πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Χρήστος Τσιντζιλώνης, ενώ διαβάστηκε και το θερμό μήνυμα υποστήριξης που απέστειλε στην κινητοποίηση ο Γενικός Γραμματέας της FIR (Παγκόσμια Ομοσπονδία Αντιστασιακών – Αντιφασιστών) κ. Ούλριχ Σνάιντερ.
Στη συνέχεια οι συγκεντρωμένοι διαδήλωσαν προς τη Γερμανική Πρεσβεία, όπου προέβησαν σε ειρηνική, συμβολική περικύκλωσή της.
Στην κινητοποίηση συμμετείχαν επίσης μέλη του Δ.Σ. του ΣΦΕΑ και του Αττικού Τύμβου, εκπρόσωποι μαρτυρικών τόπων απ’ όλη την Ελλάδα, ο ευρωβουλευτής Κώστας Παπαδάκης, ο βουλευτής και π. Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Διεκδίκησης των Γερμανικών Oφειλών Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, οι πρώην βουλευτές Σπύρος Χαλβατζής, Στρατής Κόρακας, Γιάννης Σταθάς και πολλοί ακόμη πολίτες.



  Ωστόσο οι πολίτες που διαδήλωσαν, διαμαρτυρόμενοι για την αδιάλλακτη και αντίθετη με το διεθνές δίκαιο στάση των μεταπολεμικών γερμανικών κυβερνήσεων απέναντι στην Ελλάδα, ήρθαν αντιμέτωποι με μία ακόμη γερμανική πρόκληση, καθώς βρήκαν κατάκλειστες τις πόρτες της πρεσβείας, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να θυροκολλήσουν το ψήφισμα της κινητοποίησης. Μετά το τέλος της κινητοποίησης, ο Πρόεδρος Μανώλης Γλέζος επισκέφτηκε την κατοικία του Γερμανού Πρεσβευτή προκειμένου να εκφράσει τη διαμαρτυρία του Εθνικού Συμβουλίου για την αντιδημοκρατική αυτή συμπεριφορά.
Όμως, όπως του έγινε γνωστό, ο κ. Πρέσβυς απουσίαζε και από την οικία του…

  Στο ψήφισμα της κινητοποίησης, που διαβάστηκε έξω από τη γερμανική πρεσβεία και εγκρίθηκε από τους συμμετέχοντες,  σημειώνεται, συνοπτικά, ότι η μεγαλειώδης Θυσία της Ελλάδας, η οποία αντιστάθηκε με αυταπάρνηση στο ναζισμό και τον φασισμό και έγινε Ολοκαύτωμα στην περίοδο της Κατοχής, δεν έχει ακόμη δικαιωθεί, καθώς προσκρούει στην άρνηση της Ο.Δ. της Γερμανίας να καταβάλλει τις οφειλές της προς την Ελλάδα.

Καλείται επίσης η γερμανική κυβέρνηση να συνυπογράψει την επιβαλλόμενη από το Διεθνές Δίκαιο Συνθήκη Ειρήνης με την Ελλάδα.



Τέλος, καλείται η γερμανική κυβέρνηση να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά και να σταματήσει τις μεθοδεύσεις της («Ελληνογερμανικό Ταμείο για το Μέλλον», «Ελληνογερμανικό ίδρυμα Νεολαίας», «Ελληνογερμανική Συνέλευση» κ.α.), που στοχεύουν στην παραχάραξη της ιστορίας και την υπονόμευση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.

  Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει, επιτέλους, σε σθεναρή και αποτελεσματική διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών αξιοποιώντας το πλούσιο πολιτικό, ιστορικό και νομικό οπλοστάσιο που έχει στη διάθεσή της η χώρα μας (ρηματική διακοίνωση, εκτέλεση των αμετάκλητων αποφάσεων της ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου, του Αιγίου και της Κρήτης, κοινοβουλευτική διπλωματία για την περαιτέρω διεθνοποίηση του θέματος, επαναλειτουργία του ελληνικού εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου, εισαγωγή στην εκπαίδευση της πραγματικής ιστορίας της Κατοχής και της Αντίστασης κ.α.).

Καλούμε τα κόμματα, τους κοινωνικούς φορείς και τα ΜΜΕ να στηρίξουν τον εθνικό και δημοκρατικό αγώνα διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.

Είμαστε υπερήφανοι για την Εθνική μας Αντίσταση και τον μεγαλειώδη αγώνα της Ελλάδας ενάντια στο ναζισμό και τον φασισμό.




Αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για τους Γερμανούς Δημοκράτες και τις συλλογικότητες που με συνέπεια και ανιδιοτέλεια συμμετέχουν στον κοινό μας αγώνα για δικαιοσύνη.
Διατρανώνουμε δε την πρόθεσή μας να κλιμακώσουμε και να δώσουμε αταλάντευτα και ανυποχώρητα τον αγώνα για τη δικαίωση της Θυσίας της Ελλάδας, έναν αγώνα που αποτελεί και γέφυρα πραγματικής φιλίας με τον γερμανικό λαό και κοινής πάλης, αντιφασιστικής και δημοκρατικής, των δύο λαών.

 

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΧΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ!

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ! ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ!

 

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Από το holocaust.gr