Αντιδράσεις έχει προκαλέσει στις ΗΠΑ η βασανιστική διαδικασία της εκτέλεσης του θανατοποινίτη Άλαν Μίλερ. Οι Αρχές στην Αλαμπάμα χρησιμοποίησαν αέριο άζωτο για την εκτέλεση του θανατοποινίτη που είχε καταδικαστεί για τη δολοφονία τριών ανθρώπων, τους οποίους πυροβόλησε σε χώρο εργασίας.

Αυτή η αμφιλεγόμενη μέθοδος, που χρησιμοποιείται για δεύτερη φορά στη χώρα έχει προκαλέσει έντονη αντιπαράθεση.

Στον 59χρονο Μίλερ τοποθετήθηκε μάσκα που κάλυπτε ολόκληρο το πρόσωπό του, ενώ η όλη διαδικασία διήρκησε 15 λεπτά, κατά την οποία εισέπνεε αέριο άζωτο. Ο θάνατός του διαπιστώθηκε στις 18:36 το απόγευμα της Πέμπτης 26/09 σύμφωνα με ανακοίνωση των Αρχών στην Αλαμπάμα.

Ωστόσο, σύμφωνα με μαρτυρία δημοσιογράφου του Associated Press, ο οποίος ήταν παρών στην εκτέλεση, χρειάστηκαν περίπου οκτώ λεπτά μέχρι να πεθάνει ο Μίλερ, κατά τα οποία έτρεμε και ασφυκτιούσε.

«Δεν έκανα τίποτα για να είμαι εδώ μέσα», ήταν τα τελευταία λόγια του Μίλερ, με την φωνή του να βγαίνει με δυσκολία εξαιτίας της μάσκας.

Ο Επίτροπος του Τμήματος Σωφρονιστικών Σωμάτων της Αλαμπάμα, Τζον Χαμ επιβεβαίωσε πως ο Μίλερ έτρεμε για δύο λεπτά, κάτι το οποίο, όπως είπε, ήταν αναμενόμενο. «Όλα πήγαν όπως τα είχαμε σχεδιάσει και σύμφωνα με το πρωτόκολλό μας», είπε ο Χαμ σε συνέντευξη Τύπου, υποστηρίζοντας πως το τρέμουλο ήταν κάτι φυσιολογικό να συμβεί.

Ο θανατοποινίτης είχε ζητήσει αρχικά θάνατο από υποξία αζώτου, αλλά το κράτος δεν ήταν διατεθειμένο να χρησιμοποιήσει τη μέθοδο. Στη συνέχεια προσπάθησαν να τον εκτελέσουν με θανατηφόρα ένεση, τον Σεπτέμβριο του 2022. Αυτή η προσπάθεια, ωστόσο, ακυρώθηκε, διότι υπήρξε δυσκολία στο να γίνει η ενδοφλέβια έγχυση εντός του χρονικού ορίου που προβλέπει ο νόμος. Τελικά, συμφώνησαν να εκτελέσουν τον Μίλερ με την μέθοδο του αέριου αζώτου.

Η μέθοδος αυτή περιγράφεται από ακριβιστές ως «φρικτή και βασανιστική». Ειδικοί από την Αμερικανική Κτηνιατρική Ένωση, θεωρούν τη μέθοδο ευθανασίας με αέριο άζωτο «απαράδεκτη» για τα περισσότερα είδη ζώων, εξαιτίας της δυσφορίας που μπορεί να προκαλέσει». 

Ανδρας που είχε καταδικαστεί σε θάνατο διότι βίασε νεαρή και δολοφόνησε τον αδελφό της πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια, όταν οι δυο νέοι είχαν κατασκηνώσει σε δασική έκταση στη Φλόριντα, εκτελέστηκε χθες Πέμπτη σε αυτή την πολιτεία των νοτιοανατολικών ΗΠΑ.

Ο Λόραν Κόουλ, 57 ετών, εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση στις 18:15 (τοπική ώρα· σήμερα στη 01:15 ώρα Ελλάδας) σε φυλακή στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου, ανακοίνωσε η υπηρεσία σωφρονιστικών καταστημάτων της πολιτείας.

Καταδικάστηκε σε θάνατο τον Δεκέμβριο του 1995 για εγκλήματα που διαπράχθηκαν τον Φεβρουάριο της προηγούμενης χρονιάς. Ο Λόραν Κόουλ και συνεργός του, ο Γουίλιαμ Πολ, παρέστησαν τους φίλους στα δυο θύματα γύρω από φωτιά στην κατασκήνωση, προτού τους οδηγήσουν κοντά σε λιμνούλα και τους επιτεθούν.

Το αγόρι, 18 ετών, πρωτοετής φοιτητής πανεπιστημίου, δολοφονήθηκε — του έκοψαν τον λαιμό.

Η αδελφή του, 21 ετών, οδηγήθηκε πίσω στην κατασκήνωση, βιάστηκε και την έδεσαν σε δέντρο. Αφού τη βίασαν ξανά την επομένη, μπόρεσε να λυθεί και να διαφύγει.

Παρότι κρίθηκε επίσης ένοχος για την υπόθεση, ο Γουίλιαμ Πολ δεν καταδικάστηκε σε θάνατο, του επιβλήθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης.

Οι συνήγοροι του Λόραν Κόουλ υπέβαλαν προσφυγή της ύστατης στιγμής στο Ανώτατο Δικαστήριο για να καθυστερήσουν την εκτέλεση. Τόνισαν πως καθώς έπασχε από Πάρκινσον, η θανατηφόρα ένεση «πιθανόν θα του προκαλούσε πόνο», «θα τον έκανε να υποφέρει ανώφελα», προτείνοντας να θανατωθεί από εκτελεστικό απόσπασμα ή με τη χρήση ηλεκτρικής καρέκλας.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε χθες το αίτημα, ανοίγοντας τον δρόμο για την εκτέλεσή του, που είχε ήδη εγκρίνει ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης της πολιτείας, ο Ρον ΝτεΣάντις.

Πρόκειται για τη 13η εκτέλεση θανατοποινίτη φέτος στις ΗΠΑ. Είκοσι τρεις πολιτείες της χώρας έχουν καταργήσει την εσχάτη των ποινών, ενώ σε άλλες έξι εφαρμόζεται μορατόριουμ.

Οι Αρχές της Αλαμπάμα, στον αμερικανικό Νότο, προχώρησαν, για πρώτη φορά παγκοσμίως, στην εκτέλεση θανατοποινίτη με εισπνοή αζώτου, μέθοδο που επικρίνει ο ΟΗΕ, καθώς εκτιμά πως πιθανόν αποτελεί «βασανιστήριο».

Την ανακοίνωση της εκτέλεσης με αυτόν τον τρόπο ανακοίνωσε χθες Πέμπτη (τοπική ώρα· πρώτες πρωινές ώρες σήμερα Παρασκευή ώρα Ελλάδας) η Ρεπουμπλικανή κυβερνήτρια της πολιτείας Κέι Αϊβι.

Ο θάνατος του Κένεθ Γιουτζίν Σμιθ, που είχε καταδικαστεί αρχικά το 1988 και οριστικά το 1996 στην εσχάτη των ποινών, μετά τη δίκη του για τη δολοφονία γυναίκας κατά παραγγελία του συζύγου της, διαπιστώθηκε στη φυλακή της Aτμορ στις 20.25 (τοπική ώρα· στις 04.25 ώρα Ελλάδας), ανέφεραν αμερικανικά ΜΜΕ, επικαλούμενα ανακοίνωση Τύπου της κυβερνήτριας Αϊβι.

Είχε γίνει αποτυχημένη προσπάθεια να εκτελεστεί με θανατηφόρο ενέσιμο διάλυμα τον Νοέμβριο του 2022.

Πρόκειται για την πρώτη εφαρμογή νέας μεθόδου εκτέλεσης της θανατικής ποινής αφότου ξεκίνησαν πριν από τέσσερις δεκαετίες οι εκτελέσεις μέσω ένεσης.

Οι πολιτειακές αρχές της Αλαμπάμα χαρακτήρισαν το νέο πρωτόκολλο εκτέλεσης «την πιο ανώδυνη και ανθρωπιστική μέθοδο εκτέλεσης που γνωρίζει ο κόσμος». Προέβλεψε ότι ο Σμιθ θα έχανε τις αισθήσεις του σε λιγότερο από ένα λεπτό και θα πέθαινε αμέσως μετά, αν και μάρτυρες την Πέμπτη είπαν ότι φαινόταν ότι τελικά απαιτήθηκαν αρκετά λεπτά.

Η Αλαμπάμα έχει διαφημίσει την ασφυξία ως μια απλούστερη εναλλακτική λύση για τα σωφρονιστικά συστήματα που αγωνίζονται να βρουν είτε φλέβες είτε τα απαραίτητα φάρμακα για θανατηφόρες ενέσεις.

Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εμπειρογνώμονες των Ηνωμένων Εθνών σε βασανιστήρια και οι δικηγόροι του Σμιθ προσπάθησαν να το αποτρέψουν, λέγοντας ότι η μέθοδος ήταν επικίνδυνη, πειραματική και θα μπορούσε να οδηγήσει σε οδυνηρό θάνατο ή μη θανατηφόρο τραυματισμό.

Στο δεύτερο και τελευταίο ταξίδι του Σμιθ στον θάλαμο εκτέλεσης την Πέμπτη, οι εκτελεστές τον κράτησαν σε ένα φορείο με ρόδες και του έδεσαν μια μάσκα βιομηχανικής ασφάλειας στο πρόσωπό του. Στη μάσκα ήταν κολλημένο ένα δοχείο καθαρού αζώτου που, μόλις έρευσε, του στέρησε το οξυγόνο.

Ζωντανός για αρκετά λεπτά

Η διαδικασία ξεκίνησε στις 3.53 π.μ. ώρα Ελλάδος και στις 4.25 π.μ., δηλαδή πάνω από μισή ώρα αργότερα, ο Σμιθ ήταν και επισήμως νεκρός. Σύμφωνα με πέντε δημοσιογράφους, στους οποίους επετράπη να παρακολουθήσουν πίσω από τζάμι την εκτέλεση, ο Σμιθ παρέμενε ζωντανός για αρκετά λεπτά μετά την ενεργοποίηση του αζώτου.

Αν και η μάσκα ήταν στερεωμένη στο φορείο, ο Σμιθ άρχισε να κουνάει το κεφάλι του και να στριφογυρίζει για περίπου δύο λεπτά και μετά φαινόταν να αναπνέει βαθιά για αρκετά λεπτά προτού η αναπνοή του να επιβραδυνθεί και να γίνει ανεπαίσθητη, είπαν οι μάρτυρες.

«Φάνηκε ότι ο Σμιθ κρατούσε την αναπνοή του όσο μπορούσε», είπε ο σωφρονιστικός επίτροπος της Αλαμπάμα Τζον Χαμ σε συνέντευξη Τύπου. «Πάλεψε λίγο προσπαθώντας να λυθεί, αλλά ήταν μια ασυναίσθητη κίνηση, όπως και η αγωνιώδης αναπνοή του. Αρα αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο».

Ο αιδεσιμότατος Τζεφ Χουντ, πνευματικός του Σμιθ, ήταν στο πλευρό του για την εκτέλεση και είπε ότι οι υπάλληλοι της φυλακής στην αίθουσα «έμειναν εμφανώς έκπληκτοι με το πόσο άσχημα πήγε αυτό».

«Αυτό που είδαμε ήταν λίγα λεπτά από κάποιον που πάλευε για τη ζωή του», είπε στους δημοσιογράφους ο ιερέας, που παρευρέθη στην πέμπτη εκτέλεση τους τελευταίους 15 μήνες.

«Είδαμε λίγα λεπτά κάποιου να σηκώνεται μπρος-πίσω. Είδαμε φτύσιμο. Είδαμε κάθε είδους ουσία από το στόμα του να βγαίνει στη μάσκα. Είδαμε αυτή τη μάσκα δεμένη στο φορείο και αυτόν να τινάζει το κεφάλι του μπροστά ξανά, και ξανά, και ξανά».

Πριν ενεργοποιηθεί το άζωτο, ο Σμιθ έκανε μια εκτενή τελευταία δήλωση που ξεκίνησε: «Απόψε, η Αλαμπάμα έκανε την ανθρωπότητα να κάνει ένα βήμα προς τα πίσω».

Παρευρέθησαν η σύζυγός του και άλλοι συγγενείς και τους έκανε χειρονομίες. «Φεύγω με αγάπη, ειρήνη και φως», είπε, σύμφωνα με μάρτυρες των μέσων ενημέρωσης: «Σας αγαπώ όλους».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Reuters

Το Ιράν εκτέλεσε τον Βρετανοϊρανό Αλιρεζά Ακμπαρί, όπως μετέδωσε σήμερα το ειδησεογραφικό πρακτορείο των δικαστικών αρχών Mizan, αφού τον καταδίκασε σε θάνατο με τη κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Βρετανίας.

Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Κλέβερλι δήλωσε χθες ότι το Ιράν δεν θα πρέπει να προχωρήσει στην εκτέλεση του Ακμπαρί, πρώην υψηλόβαθμο αξιωματούχο στον τομέα άμυνας του Ιράν. Η Βρετανία τόνιζε ότι η καταδίκη του σε θάνατο είχε πολιτικά κίνητρα και ζήτησε την άμεση απελευθέρωσή του.

«Ο Αλιρεζά Ακμπαρί, που καταδικάστηκε σε θάνατο με τις κατηγορίες της διαφθοράς επί της γης και εκτεταμένων ενεργειών κατά της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας μέσω κατασκοπείας για τις υπηρεσίες πληροφοριών της βρετανικής κυβέρνησης…εκτελέστηκε», ανέφερε το πρακτορείο Mizan μέσω Twitter.

Ο Ακμπαρί, 61 ετών, κατηγορήθηκε ότι έλαβε 1.805.000 ευρώ, 265.000 λίρες και 50.000 δολάρια για κατασκοπεία.

Σε δηλώσεις ηχητικό απόσπασμα των οποίων μεταδόθηκε την Τετάρτη από την υπηρεσία του BBC στα φαρσί (BBC Persian), ο Ακμπαρί δήλωσε ότι ομολόγησε εγκλήματα που δεν είχε διαπράξει ύστερα από συνεχή βασανιστήρια. Ιρανικά κρατικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν την Πέμπτη βίντεο που, όπως ανέφεραν, δείχνει ότι ο Ακμπαρί διαδραμάτισε ρόλο στη δολοφονία το 2020 του κορυφαίου πυρηνικού επιστήμονα του Ιράν, του Μοχσέν Φαχριζαντέχ, που σκοτώθηκε σε επίθεση έξω από την Τεχεράνη, για την οποία τότε οι αρχές κατηγόρησαν το Ισραήλ.

Στο βίντεο, ο Ακμπαρί δεν ομολόγησε την εμπλοκή του στη δολοφονία αλλά δήλωσε ότι Βρετανός πράκτορας ζήτησε πληροφορίες για τον Φαχριζαντέχ. Τα ιρανικά κρατικά μέσα ενημέρωσης δημοσιοποιούν συχνά ομολογίες υπόπτων σε υποθέσεις που έχουν πολιτική βαρύτητα.

Το Reuters δεν μπόρεσε να εξακριβώσει την αυθεντικότητα του βίντεο και του ηχητικού αποσπάσματος, ούτε πότε ή πού μαγνητοσκοπήθηκαν.

Οι σχέσεις μεταξύ του Λονδίνου και της Τεχεράνης επιδεινώνται τους τελευταίους μήνες καθώς έχουν περιέλθει σε στασιμότητα οι προσπάθειες για αναβίωση της συμφωνίας του 2015 για τα πυρηνικά του Ιράν, με τη Βρετανία να είναι μεταξύ των χωρών που την είχαν υπογράψει.

^{Με πληροφορίες από REUTERS, AFP, ΑΠΕ-ΜΠΕ} 

30 χρόνια μετά τη δολοφονία αστυνομικού για την οποία είχε κριθεί ένοχος, οι αρχές του Τέξας, στον αμερικανικό Νότο, εκτέλεσαν χθες τον γηραιότερο καταδικασθέντα σε θάνατο στην πολιτεία, παρά τις εκκλήσεις πολέμιων της θανατικής ποινής για επιείκεια.

Στον Καρλ Μπάντιον, 78 ετών, έγινε θανατηφόρα ένεση στις 18:24 (τοπική ώρα) στη φυλακή της πόλης Χάντσβιλ. 15 λεπτά αργότερα, στις 18:39 (τοπική ώρα· στις 02:39 σήμερα ώρα Ελλάδας), πιστοποιήθηκε ο θάνατός του, σύμφωνα με έγγραφο της πολιτειακής υπηρεσίας φυλακών.

«Έχω τύψεις για όσα έκανα» και «είμαι έτοιμος να φύγω», ήταν τα τελευταία λόγια του Καρλ Μπάντιον.

Μπροστά στη φυλακή της Χάντσβιλ, μερικοί διαδηλωτές φώναζαν «η εκτέλεση δεν είναι λύση», ωστόσο, σε μικρή απόσταση είχαν συγκεντρωθεί επίσης πολίτες που τάσσονται υπέρ της επιβολής της εσχάτης των ποινών, μετέδωσε ανταποκριτής του Γαλλικού Πρακτορείου.

Η οικογένεια του αστυνομικού που ήταν το θύμα του φόνου ήταν επίσης παρούσα.

Οι συνήγοροι του Μπάντιον είχαν ανακοινώσει νωρίτερα χθες ότι υπέβαλαν - χωρίς επιτυχία - ύστατη προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ για να αποτρέψουν την εκτέλεση του γηραιού άνδρα. Οι συνήγοροι και οι υποστηρικτές του Καρλ Μπάντιον δεν επιδίωκαν να αποδείξουν την αθωότητά του.

Στο Τέξας, τη μεγάλη, βαθιά συντηρητική πολιτεία του Νότου, δεν μπορεί να καταδικαστεί κανείς σε θάνατο, παρά μόνο εάν σώμα ενόρκων θεωρήσει πως εγείρει μελλοντική απειλή για άλλους.

Ο Καρλ Μπάντιον, που έπασχε από αρθρίτιδα, ιλίγγους, ηπατίτιδα και κίρρωση, δεν μπορούσε πλέον «να θεωρείται επικίνδυνος», εξήγησαν οι συνήγοροι στην αίτησή τους –που απορρίφθηκε– στην επιτροπή απονομών χάριτος και απελευθερώσεων υπό περιοριστικούς όρους της πολιτείας.

Τον Ιούνιο του 1990, ο άνδρας αυτός, τον οποίο μεγάλωσε αλκοολικός και βίαιος πατέρας, είχε ήδη καταδικαστεί 13 φορές και ήταν ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, έπειτα από την καταδίκη του για υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης παιδιού. Κατά τη διάρκεια ελέγχου για συνηθισμένη παραβίαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας στο Χιούστον, ο Καρλ Μπάντιον πυροβόλησε και σκότωσε τον αστυνομικό Τζέιμς Ίρμπι.

Αφού καταδικάστηκε σε θάνατο, είδε την ποινή του να ακυρώνεται το 2009 από το ανώτατο δικαστήριο του Τέξας, με το σκεπτικό ότι οι ένορκοι παρανόησαν τα επιχειρήματα της υπεράσπισης. Όμως, το 2012 καταδικάστηκε εκ νέου στην εσχάτη των ποινών.

Ο Καρλ Μπάντιον παρέμενε για 20 χρόνια, σε απομόνωση στο κελί του 23 ώρες το 24ωρο.

Πέρυσι, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αρνήθηκε να επανεξετάσει την καταδίκη του, αν και ο Στίβεν Μπράιερ, μέλος της προοδευτικής του πτέρυγας, έκρινε ότι η διάρκεια της φυλάκισής του έθετε «εν αμφιβόλω τη συνταγματικότητα της ποινής του θανάτου».

Στο Τέξας, την εκτέλεση του Καρλ Μπάντιον αναμένεται να ακολουθήσει αυτή της Μελίσας Λούσιο, η οποία καταδικάστηκε για τον φόνο της κόρης της, δύο ετών, το 2007. Προγραμματίζεται να γίνει την 27η Απριλίου.

Υπέρ της Μελίσας Λούσιο, η οποία καταδικάστηκε έπειτα από αμφιλεγόμενη διαδικασία, έχουν εκφραστεί διάφοροι αιρετοί, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, καθώς και η αστέρας των τηλεοπτικών εκπομπών «ριάλιτι» Κιμ Καρντάσιαν, που συνέβαλαν να αναδειχθούν αυτά που οι υπερασπιστές της χαρακτηρίζουν δικαστικά σφάλματα.

Οι αρχές στο Τενεσί, που αναμενόταν επίσης χθες να προχωρήσουν στην εκτέλεση του γηραιότερου θανατοποινίτη στην πολιτεία, την ανέβαλαν την τελευταία στιγμή, ενημέρωσε μέσω Twitter ο κυβερνήτης Μπιλ Λι, ανακοινώνοντας ότι η εκτέλεση του Όσκαρ Σμιθ δε θα γινόταν, όπως ήταν προγραμματισμένο, εξαιτίας «παράλειψης στην προετοιμασία της θανατηφόρας ένεσης», δίνοντας «προσωρινή αναστολή», ωσότου επιλυθεί το πρόβλημα.

Ο Όσκαρ Σμιθ, 72 ετών, είχε κριθεί ένοχος στη δίκη για τον φόνο το 1989, της πρώην συζύγου του, με την οποία είχαν χωρίσει, και δύο γιων της.

Όλες οι προσφυγές των συνηγόρων του απορρίφθηκαν μέχρι σήμερα. Κατέθεσαν την ύστατη στο Ανώτατο Δικαστήριο. Η εκτέλεσή του, που ήταν προγραμματισμένο να γίνει στις 19:00 (τοπική ώρα· στις 03:00 ώρα Ελλάδας), θα ήταν η πρώτη στο Τενεσί μετά την εκδήλωση της πανδημίας του νέου κορονοϊού στις ΗΠΑ.

«Έπειτα από εις βάθος εξέταση του αιτήματος του Όσκαρ Σμιθ για επιείκεια (...), η ποινή που επέβαλε η πολιτεία παραμένει ως έχει και δεν θα επέμβω», είχε σημειώσει την Τρίτη ο κυβερνήτης Λι.

Η απόφαση χαρακτηρίστηκε «εξαιρετικά απογοητευτική» από τη συνήγορο του, την Έιμι Χάργουελ, σύμφωνα με την οποία, ο Όσκαρ Σμιθ «διατρανώνει τη αθωότητά του εδώ και πάνω από 30 χρόνια». Σε συνέντευξή της στο CNN, η δικηγόρος τόνισε πως θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν νέες τεχνικές ανάλυσης του γενετικού υλικού (DNA) που είχε βρεθεί στο όπλο του εγκλήματος, για να αποδειχθεί εάν είχε δίκιο ή όχι.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Στις 14 Ιουλίου 1921, οι δύο διακεκριμένοι αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, καταδικάζονται σε θάνατο. Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου 1927, ακολουθεί η εκτέλεσή τους. Προηγήθηκε η δολοφονία ενός ταμία και ενός φύλακα εργοστάσιου στη Μασαχουσέτη, για λεία 15,776 δολαρίων, η οποία αποτέλεσε το σημείο έναρξης μιας θρυλικής ιστορίας.

Οι αστυνομικές αρχές, βασισμένες μάλλον σε ενδείξεις παρά σε αποδείξεις, προχώρησαν στη σύλληψη δυο υπόπτων. Ο Nicola Sacco ήταν τσαγκάρης, γεννημένος στην επαρχία Foggia της Ιταλίας, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Ο Bartolomeo Vanzetti, ιχθυοπώλης γεννημένος στη Β. Ιταλία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στην ηλικία των 20. Και οι δυο άντρες έφτασαν στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά αλλά πέρασαν 9 χρόνια μέχρι να συναντηθούν.

Αμφότεροι οι άντρες ήταν οπαδοί του Luigi Galleani, ενός Ιταλού αναρχικού που υποστήριζε την επαναστατική βία. Την εποχή εκείνη οι Ιταλοί αναρχικοί βρισκόταν στην κορυφή της λίστας των «επικίνδυνων εχθρών της κυβέρνησης» και είχαν πολλάκις κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις και απόπειρες δολοφονίας. Ο ίδιος ο Galleani απελάθηκε από τις ΗΠΑ στις 24 Ιουνίου του 1919.

Μια αλυσίδα γεγονότων, για τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, οδηγεί την αστυνομία στο να στήσει καρτέρι σε ένα γκαράζ όπου τρεις άντρες θα παραλάμβαναν ένα όχημα, για το οποίο οι αρχές πίστευαν ότι βρισκόταν στον τόπο της δολοφονίας του φύλακα στο έγκλημα στο εργοστάσιο των Slatter and Morrill. Οι δυο από τους τρεις άντρες συλλαμβάνονται ως ύποπτοι: πρόκειται για τους Bartolomeo Vanzetti και Nicola Sacco.

Οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι, με περιστασιακές ενδείξεις για φόνο και καταδικάζονται σε θάνατο, μετά από μια δίκη επτά εβδομάδων όπου ήταν απροκάλυπτη η εχθρότητα και η μεροληψία των αρχών κατά των αναρχικών μεταναστών, και όπου για κάθε μάρτυρα υπεράσπισης η κατήγορος αρχή παρουσίαζε κάποιον δικό της που κατέρριπτε τα όσα υποστήριζε ο πρώτος. «Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι εχθρός των θεσμών μας» φέρεται να δήλωσε ο πρόεδρος του δικαστηρίου προς τους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης. Όταν οι ένορκοι προφέρουν την ετυμηγορία «Ένοχοι» ο Nicola Sacco κραυγάζει μέσα στην αίθουσα: «Είμαι αθώος!».

Με την έκδοση της απόφασης αρχίζουν διαμαρτυρίες σε εργατικές περιοχές των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις σημειώνονται στη Γαλλία και την Ιταλία όπου χιλιάδες άνθρωποι γεμίζουν τους δρόμους. Οι διαδηλώσεις ωστόσο παύουν μόλις γίνει αντιληπτό ότι η εκτέλεση των δύο κατηγορουμένων δεν θα γινόταν άμεσα.

Όλο και περισσότερες διαμαρτυρίες αρχίζουν να γίνονται και στις δυο μεριές του Ατλαντικού. Άρθρο της εφημερίδας Frankfurter αναφέρει: «Εκτός της αίθουσας του δικαστηρίου η Κόκκινη υστερία κάνει θραύση: εντός, της επετράπη να κυριαρχήσει». Σωρεία τηλεγραφημάτων και επιστολών φθάνουν στο γραφείο του κυβερνήτη της Μασαχουσέτης από διανοούμενους ακόμα και δεξιών πεποιθήσεων. Ο κυβερνήτης Alvan T. Fuller διορίζει τριμελή επιτροπή για να εξετάσει την υπόθεση αλλά το πόρισμά της, στις 9 Απριλίου 1927, καταδικάζει και πάλι τους δυο άντρες. O ίδιος ο Fuller αρνείται να δείξει επιείκεια και η εκτέλεση των δυο αντρών στην ηλεκτρική καρέκλα μοιάζει αναπόφευκτη.

Οι συνήγοροι κάνουν έκκληση στον κόσμο: «Ελάτε με τρένα και πλοία! Ελάτε με τα πόδια ή με οχήματα! Ελάτε στη Βοστόνη!» ενώ δεκάδες εκκλήσεις στοιβάζονται στο γραφείο του κυβερνήτη. Μια από αυτές φέρει τις υπογραφές 474.842 πολιτών και μια δεύτερη άλλες 153.000. Η υπεράσπιση κάνει ακόμα μια προσπάθεια αναψηλάφησης της δικής με το αιτιολογικό της μεροληψίας του δικαστή, αίτημα που απορρίπτεται. Οι συνήγοροι στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό. Μέχρι την παραμονή της εκτέλεσης γίνονται συνεχείς προσπάθειες – αλλά όλα τα αιτήματα απορρίπτονται. Ο νομικός αγώνας έχει λήξει και οι δυο άντρες οδεύουν αμετάκλητα προς την ηλεκτρική καρέκλα.

Μετά από έξι χρόνια σε ξεχωριστές φυλακές οι Sacco και Vanzetti ξανασυναντώνται στη φυλακή της Charlestown, όπου είχε αποφασιστεί να εκτελεστούν. Η πόλη μετατρέπεται σε φρούριο, ενώ οπλοπολυβόλα τοποθετούνται στα τείχη της φυλακής. Στους δρόμους περιπολούν εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων ασφαλείας ενώ η Western Union εγκαθιστά 18 νέα τηλεγραφικά καλώδια για να αντεπεξέλθει στην παγκόσμια ζήτηση ειδήσεων για το θέμα. Εβδομήντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Charlestown και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανακοίνωσαν ότι θα λειτουργήσουν πέραν του ωραρίου τους για να αναμεταδώσουν τις εξελίξεις.

Οι δυο άντρες εκτελέστηκαν τα μεσάνυχτα στην ηλεκτρική καρέκλα. Πρώτος ο Sacco, ο οποίος πριν το ρεύμα διαπεράσει το κορμί του φώναξε «Ζήτω η αναρχία!» και πρόσθεσε πιο ήρεμος «αντίο γυναίκα μου, παιδιά μου και φίλοι μου». Ο Vanzetti δήλωσε πριν τον δέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα «Επιθυμώ να δηλώσω ότι είμαι αθώος. Ποτέ δεν διέπραξα έγκλημα, κάποιες αμαρτίες ναι, αλλά ποτέ έγκλημα. Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Είμαι αθώος για όλα τα εγκλήματα, όχι μόνο γι’ αυτό αλλά για όλα. Είμαι ένας αθώος άνθρωπος». Όταν τον έδεναν στην καρέκλα πρόσθεσε «Τώρα επιθυμώ να συγχωρέσω ορισμένους ανθρώπους γι’ αυτό που μου κάνουν». Ο φρουρός έδωσε τα σήμα και το χιλιάδες βολτ διαπέρασαν τον βουρκωμένο Vanzetti τα μεσάνυχτα της 23 Αυγούστου 1927.

Η είδηση της εκτέλεσης έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους των έξι ηπείρων. Στη Γενεύη πάνω από 5.000 διαδηλωτές καταστρέφουν οτιδήποτε αμερικανικό βρίσκεται στο δρόμο τους, αυτοκίνητα, καταστήματα, κινηματογράφους που πρόβαλλαν αμερικανικές ταινίες. Στο Παρίσι η αμερικανική πρεσβεία περικυκλώνεται από τανκς προκειμένου να προστατευθεί. Στη Γερμανία ξεσπάνε βίαια επεισόδια με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει.

Bartolomeo Vanzetti»

University of Missouri-Kansas School of Law , wikipedia, saccoandvanzetti.org 

ΠΗΓΉ ://tvxs/

Από τον Γ. Μηλιώνη

Το ημερολόγιο έδειχνε τέλη Απριλίου 1944, όταν η τανάλια της φρίκης έσφιξε για μια ακόμα φορά τις καρδιές του λαού που διάβαζε στους τοίχους των σπιτιών της Αθήνας και στον κατοχικό Τύπο την εξής ανακοίνωση: «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες.



Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί (σσ: ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος».

Με μπροστάρηδες τις οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που έδιναν στην κυριολεξία το αίμα τους, σηκώνοντας το βάρος της Εθνικής Αντίστασης, ξεκίνησαν πολύμορφες και μαζικές εργατικές, λαϊκές και φοιτητικές κινητοποιήσεις για να σωθούν από την εκτέλεση οι αγωνιστές που ήταν φυλακισμένοι στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Το Στρατόπεδο αυτό άρχισε να λειτουργεί στις 3 Σεπτεμβρίου 1943 και ήταν ένα από τα πλέον σκληρά, από τα συνολικά 36 αντίστοιχα που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Ο αριθμός των κρατουμένων σε αυτό, που ανανεωνόταν συνεχώς, ξεπέρασε τους 3000. Στο κολαστήριο πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά με τις μητέρες τους. Νους και καρδιά της αντίστασης της οργάνωσης, της αγωνιστικής ανάτασης και καθοδηγητικός πυρήνας στο κολαστήριο του Χαϊδαρίου, ήταν οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές, που παραδόθηκαν από το αστικό κράτος στα κατοχικά στρατεύματα.

Το Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου ήταν έρημο μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη του 1943, όταν έφτασαν από τη Λάρισα οι πρώτοι κρατούμενοι. Ήταν η περίοδος που η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε φουντώσει και το ΕΑΜ, με κύριο αιμοδότη και τροφοδότη του το ΚΚΕ, είχε ήδη εξελιχθεί στην κύρια πολιτική δύναμη, κύριο εκφραστή του αγώνα του λαού, για την απαλλαγή από τη χιτλερική, φασιστική κατοχή. Την ίδια περίοδο, ο ΕΛΑΣ, είχε ήδη απελευθερώσει μια σειρά από περιοχές στη χώρα.

Η ολοένα αυξανόμενη δύναμη του ΕΑΜικού κινήματος οδήγησε τις ιταλικές φασιστικές δυνάμεις, που έλεγχαν τις φυλακές-στρατόπεδα στη Νότια Ελλάδα, στην απόφαση να διαλύσουν εκείνα που βρίσκονταν σε επισφαλείς θέσεις. Οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας και των Τρικάλων μεταφέρθηκαν στη Λάρισα τον Μάιο του 1943, αλλά επειδή ακόμα και εκεί οι ιταλικές φασιστικές δυνάμεις δεν ήταν σίγουρες, στις 29 Αυγούστου 1943 επέλεξαν πάνω από 600 κρατούμενους και τους απέστειλαν σιδηροδρομικώς στην Αθήνα. Μεταξύ αυτών ήταν οι 243 κομμουνιστές, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ, Ακροναυπλιώτες, από την εποχή του Μεταξά, και 20 Αναφιώτες. Ήταν οι κομμουνιστές δεσμώτες, που αφού το αστικό κράτος τούς αρνήθηκε τη συμμετοχή -που είχαν ζητήσει- στον Πόλεμο του 1940, τούς κράτησε στην Ακροναυπλία και την Ανάφη και με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα τους παρέδωσε στους ναζί. Επίσης, υπήρχαν και 327 ήρωες του Αλβανικού Μετώπου, αλλά και όσοι είχαν κατά καιρούς συλληφθεί στα μπλόκα.

Από τον Οκτώβριο του 1943 και μετά, στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου οδηγούνταν ολοένα και περισσότεροι κρατούμενοι, συλληφθέντες είτε σε μπλόκα, είτε από την Γκεστάπο. Οι τελευταίοι αρχικά οδηγούνταν στο αρχηγείο των «Ες-Ες» στην Αθήνα, το διαβόητο κτίριο της οδού Μέρλιν στο Κολωνάκι, προκειμένου να ανακριθούν και να βασανιστούν. Στη Μέρλιν, συντάσσονταν τα φυλακιστήρια για το Χαϊδάρι, καθώς και οι καταστάσεις των εκτελέσεων. Οι «Ες-Ες», τέθηκαν σχεδόν αμέσως επικεφαλής του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου, το οποίο ήταν στρατηγικής σημασίας γι’ αυτούς, διότι δεν ήταν απλώς ένας χώρος όπου κρατούνταν, βασανίζονταν και εκτελούνταν τα παιδιά του λαού, οι αγωνιστές της Αντίστασης.

Οι διαδόσεις σχετικά με τα βασανιστήρια και τα εγκλήματα που γίνονταν στο Χαϊδάρι, αποτελούσαν ένα από τα βασικότερα μέσα τρομοκρατίας του λαού για την προσπάθεια καταστολής εξεγέρσεων και της αντιστασιακής δράσης. Στόχος των χιτλερικών, ήταν το στρατόπεδο να μετατραπεί σε ένα είδους «φόβητρο» για τον ίδιο το λαό.

«Η διαμονή στο Χαϊδάρι έπρεπε να έχει κάτι το αβέβαιο, το αόριστο, το διαρκώς επικίνδυνο. Να γίνει ο μπαμπούλας, φόβητρο, συνώνυμο με το Χάρο και να παραδοθεί έτσι στη φαντασία του ευαίσθητου Λαού μας, που με τη δύναμη και τη γονιμότητά της το συμπλήρωνε, το τελειοποιούσε, και αυτόματα η δύναμη αυτή έμπαινε στην υπηρεσία του εχθρού. Το Χαϊδάρι ιδρύθηκε περισσότερο για τους έξω και λιγότερο για τους ίδιους τους κρατούμενους», Θέμος Κορνάρος: «Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου».

Στις 30 Απριλίου 1944, φάνηκαν στο Στρατόπεδο τα προμηνύματα της ματωμένης Πρωτομαγιάς, όταν έγινε γνωστή η γερμανική ανακοίνωση.

Οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές αμέσως κατάλαβαν ότι αυτοί ήταν που θα εκτελεστούν. Περπάτησαν το θάνατο δίχως να σκοντάψουν. Συγκεντρώθηκαν αμέσως στο θάλαμό τους, αποχαιρέτησαν φίλους και συντρόφους τους κρατούμενους σε άλλα μπλοκ και νίκησαν τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια με τραγούδι και χορό.

Τα ξημερώματα της Πρωτομαγιάς, άρχισαν να διαβάζουν τα ονόματα όσων θα πήγαιναν για εκτέλεση. Όσοι άκουγαν τα ονόματά τους φώναζαν ζωηρά «παρών», αποχαιρετούσαν τους άλλους, ζητωκραύγαζαν για την Ελλάδα και τη λευτεριά, για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, και με σταθερό και περήφανο βήμα προχωρούσαν και σχημάτιζαν εικοσάδες, μπροστά στο Μπλοκ 15.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ

Διακόσια ονόματα. 200 ήρωες, 200 «Παρών!» Όταν ακούστηκε το όνομα Σουκατζίδης Ναπολέων, και η βροντερή απάντηση «Παρών!», όλο το στρατόπεδο πάγωσε. Έπαιρναν τον Ναπολέοντα, τον διερμηνέα του στρατοπέδου, το στήριγμα όλων των κρατουμένων. Η συγκίνηση μεγάλωσε πιο πολύ, όταν παρέδωσε τη σφυρίχτρα και τα χαρτιά στο δεύτερο διερμηνέα, Θανάση Μερεμέτη, λέγοντας του: «Θανάση, μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι Έλληνας κρατούμενος και εξυπηρετείς Έλληνες στρατιώτες. Να είσαι πάντα καλός μαζί τους. Στο πρόσωπό σου τούς αποχαιρετώ όλους».

Ο διοικητής Φίσερ πρότεινε στον Ναπολέοντα να τον εξαιρέσει. Ο Ναπολέων τον ρώτησε αν μετά την αφαίρεση του ονόματός του, η λίστα θα συμπληρωνόταν από άλλον κρατούμενο. Μετά την καταφατική απάντηση του Φίσερ, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εξαιρεθεί και να μπει άλλος αγωνιστής στη θέση του, προτιμώντας τον παλικαρίσιο θάνατο παρά την ταπεινή συναλλαγή.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944

Δέκα φορτηγά ξεκίνησαν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου κουβαλώντας μελλοθάνατους στην Καισαριανή. Ο δρόμος προς το Σκοπευτήριο γέμισε ρούχα και σημειώματα των μελλοθάνατων, όχι «αποχαιρετιστήρια» σημειώματα, αλλά πλήρους λεβεντιάς και περηφάνιας καλέσματα για αγώνα και εκδίκηση: «Δε σας ξέχασα ποτές. Για σας και για τον ελληνικό λαό έδωσα τη ζωή μου. Σήμερα, 1η Μάη 1944, σας φιλώ για τελευταία φορά»/ «Αγαπημένοι μου. Ο θάνατος δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για πάλη που διεξάγετε. Σφίξετε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα αυτή δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ»/ «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος»/ «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Όλοι πάμε στη μάχη».

Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής οι 200 χωρίστηκαν ανά 20άδες για να στηθούν στον τοίχο. Ακούστηκαν, δέκα φορές η ομοβροντία του εκτελεστικού αποσπάσματος και δέκα φορές οι χαριστικές βολές. Τα πτώματα μετέφεραν στα φορτηγά οι επόμενοι 20 που ήταν για εκτέλεση. Πήγαιναν ως το απόσπασμα τραγουδώντας και χορεύοντας ώσπου να έλθει η σειρά τους. Οι φωνές τους πάσχιζαν να καλύψουν τους ήχους των όπλων: «Αδέλφια, γεια σας!», «Ζήτω το ΚΚΕ! Ζήτω το ΕΑΜ! Ζήτω η Ελλάδα», «Εκδίκηση! Λευτεριά!»

«…10 η ώρα το πρωί, τους φέρανε και ως τις 12 το μεσημέρι βάσταξε κείνη η τελετή. Κατά εικοσάδες έβγαιναν και στήνονταν στον τοίχο. Αντίκρυ στον τοίχο, απάνω σε σιδερένια τρίποδα, στις γωνιές ήταν τα πολυβόλα. Και τα πυρά τους τα ‘ριχναν διασταυρωμένα. Μέσα στο χώρο της εκτέλεσης ήταν δύο εργάτες του Δήμου κι ένας παπάς. Ο παπάς εξομολόγαγε, τι του εξομολογιόντανε οι μελλοθάνατοι. Χαιρετίσματα στη γυναίκα μου. Ζήτω ο Κόκκινος Στρατός. Εκδίκηση. Ζήτω η ελευθερία. Πεθαίνουμε για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία. Δεν άντεξε για μια στιγμή ο παπάς, κάνει να στρίψει αλλού το πρόσωπο. Τον πρόγκιξαν οι Γερμανοί με τα πιστόλια. Ο κόσμος γύρω στα λοφάκια και τις ταράτσες στέκεται βουβός. Ακούγεται καθαρή – καθαρή η ομοβροντία και η ριπή της κάθε ομάδας. Τότε ο κόσμος όλος μαζί άρχισε να κλαίει. Κλαίγαν και οι γέροι και παιδιά. Λέγαν «Κατάρα – ανάθεμα». Σ’ όλο το διάστημα οι καμπάνες του συνοικισμού χτυπούσαν νεκρικά. Μια γυναίκα αστυφύλακα, που κοίταζε από ψηλά τρελάθηκε…

Ο κόσμος πήρε ξοπίσω τα καμιόνια, που φεύγαν με τα νεκρά κορμιά. Οι άνδρες βγάζαν στο πέρασμά τους τα καπέλα, οι γυναίκες τρέχανε και κουβαλούσανε λουλούδια.

Την ίδια μέρα όλοι οι γύρω συνοικισμοί κήρυξαν γενική απεργία.

2 ΜΑΗ 1944

Την επόμενη μέρα, ο λαός της Καισαριανής, αψηφά την τρομοκρατία και μετονομάζει το δρόμο που κύλησε το αίμα, την οδό Σκοπευτηρίου, σε «ΟΔΟ ΗΡΩΩΝ». Στους τοίχους του γράφεται το σύνθημα: «Αυτός ο δρόμος είναι ΔΡΟΜΟΣ ΗΡΩΩΝ. Τον διαβαίνουν οι λεβέντες του έθνους. Χτες 1 του Μάη τον διάβηκαν 200 παλικάρια».

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί. / Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες – / η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες/ αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον. / Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς/ μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον/ θυμηθείτε το: αν η ελευθερία/ δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας», Γιάννης Ρίτσος: «Σκοπευτήριο Καισαριανής».





Από eleftheria.gr

Ό θείος του βορειοκορεάτη ηγέτη  Κιμ Γιονγ Ουν, Γιανγκ Σονγκ Θαέκ και μέχρι πρότινος νούμερο 2 στο  καθεστώς εκτελέσθηκε, σύμφωνα με όσα μεταδίδει το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων και αναμεταδίδουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων KCNA, ο πανίσχυρος Σονγκ Θαέκ που βοήθησε τον σημερικό ηγέτη να ανέλθει στην εξουσία εκτελέσθηκε καθώς απεδείχθη  ότι ήθελε να ανατρέψει την κυβέρνηση. Η δίκη του διεξήχθη από στρατοδικείο και η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε εφαρμόσθηκε αμέσως την Πέμπτη στις 12 Ιανουαρίου.