Περιχαρής πριν από λίγο καιρό, ο υπουργός Ανάπτυξης Αδωνης Γεωργιάδης κορδωνόταν γιατί η κυβέρνηση του κατόρθωσε με το σχέδιο μεταβίβασης των Ναυπηγείων Ελευσίνας στην ΟΝΕΧ του Ξενοκώστα, να εξασφαλίσει δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα στους 600 εργαζομένους.

«Τέσσερα χρονιά Ανάπτυξη για όλους» ήταν ο πανηγυρικός τίτλος του απολογισμού, του υπουργείου Ανάπτυξης, στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, στις 19 Απριλίου. Η περίφημη όμως «αναβίωση της ναυπηγικής βιομηχανίας» που ήταν από τους διακηρυγμένους στόχους της κυβέρνησης Μητσοτάκη θολώνει μετά και την ανακοίνωση της ΓΣΕΕ.

«Την ώρα που ο νέος επενδυτής στα ναυπηγεία Ελευσίνας έχει δεσμευτεί για την καταβολή των δεδουλευμένων, τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και την διατήρηση ισχύος των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οι καταγγελίες των εργαζομένων που έφτασαν ήδη στις αρμόδιες αρχές, φανερώνουν ότι στα ναυπηγεία δεν πνέει ούριος άνεμος» σημειώνει η Συνομοσπονδία με τα ναυπηγεία Ελευσίνας να έχουν επανεκκινήσει τη λειτουργία τους από τον Νοέμβριο του 2022, όταν υπεγράφη η συμφωνία εξυγίανσης-μεταβίβασης στην Οnex του Πάνου Ξενοκώστα.

«Είναι απαράδεκτο την ώρα που η μισθοδοσία στα ναυπηγεία Ελευσίνας επιδοτείται στην ουσία από το Πολεμικό Ναυτικό, η εργοδοσία να μην έχει καταβάλει Δώρο Πάσχα και να βαφτίζει καταβληθέντα για μισθούς χρήματα έναντι δεδουλευμένων ως Δώρο Χριστουγέννων» σημειώνει η ΓΣΕΕ για την την αντεργατική πολιτική που εφαρμόζεται.

Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Ελευσίνας Δυτικής Αττικής (ΕΚΕΔΑ), μετά από ενημέρωση που είχε από εργαζόμενους, προχώρησε σε καταγγελία στην αρμόδια Επιθεώρηση Εργασίας για τη μη καταβολή του Δώρου Χριστουγέννων του 2022 και του Δώρου Πάσχα του 2023 στους εργαζόμενους των Ναυπηγείων Ελευσίνας, κατά παράβαση του νόμου που ορίζει την υποχρεωτικότητα της καταβολής.

Με την από 4-5-2023 επιστολή που έλαβε από την Επιθεώρηση Εργασίας, έκανε γνωστό πως «οι γραπτές εξηγήσεις που ζητήθηκε να δοθούν από την εταιρεία, ΔΕΝ κρίθηκαν ικανοποιητικές και ως εκ τούτου η Υπηρεσία εισηγήθηκε την επιβολή Διοικητικού Προστίμου ενώ παράλληλα απέστειλε στον αρμόδιο Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών, μήνυση κατά της επιχείρησης, έτσι ώστε να ασκηθούν οι ανάλογες ποινικές κυρώσεις».

Η ΓΣΕΕ απαιτεί «την εντατικοποίηση των ελέγχων του ΣΕΠΕ στα ναυπηγεία Ελευσίνας και των τεχνικών κλιμακίων Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία» και «στηρίζει και υποστηρίζει κάθε οργάνωση μέλος της, στην προσπάθεια που γίνεται ώστε να διασφαλιστεί το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων σε όλους τους χώρους δουλειάς».

Περιχαρής πριν από λίγο καιρό, ο υπουργός Ανάπτυξης Αδωνης Γεωργιάδης κορδωνόταν γιατί η κυβέρνηση του κατόρθωσε με το σχέδιο μεταβίβασης των Ναυπηγείων Ελευσίνας στην ΟΝΕΧ του Ξενοκώστα, να εξασφαλίσει δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα στους 600 εργαζομένους. Μόνο που οι καταγγελίες χάλασαν το αφήγημα.   

Στο 3,9% διαμορφώθηκε η ανάπτυξη στην ζώνη του ευρώ του δεύτερο τρίμηνο του έτους,  σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Eurostat, από 5,4% που ήταν το πρώτο τρίμηνο.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το εποχικά προσαρμοσμένο ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 4,0% από 5,5%, τους πρώτους τρεις μήνες.

Σε τριμηνιαία βάση το εποχικά προσαρμοσμένο ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 0,6% τόσο στη ζώνη του ευρώ όσο και στην ΕΕ,  από 0,5% και 0,6% αντιστοίχως το προηγούμενο τρίμηνο.

Σημειώνεται ότι κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2022, το ΑΕΠ στις Ηνωμένες Πολιτείες μειώθηκε κατά 0,2% σε σύγκριση με το προηγούμενο τρίμηνο (μετά από -0,4% το πρώτο τρίμηνο του 2022).

Σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του προηγούμενου έτους, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 1,6% (μετά από +3,5% το προηγούμενο τρίμηνο).

Αύξηση της απασχόλησης στη ζώνη του ευρώ και την ΕΕ

Παράλληλα η Eurostat ανακοίνωσε ότι ο αριθμός των απασχολουμένων αυξήθηκε κατά 0,3% τόσο στη ζώνη του ευρώ όσο και στην ΕΕ το δεύτερο τρίμηνο του 2022, σε σύγκριση με το προηγούμενο τρίμηνο.

Το πρώτο τρίμηνο του 2022, η απασχόληση αυξήθηκε κατά 0,6% στη ζώνη του ευρώ και κατά 0,5% στην ΕΕ.

Σε σύγκριση με το ίδιο τρίμηνο του προηγούμενου έτους, η απασχόληση αυξήθηκε κατά 2,4% στη ζώνη του ευρώ και κατά 2,3% στην ΕΕ το δεύτερο τρίμηνο του 2022, μετά από αύξηση 2,9% στη ζώνη του ευρώ και 2,8% στην ΕΕ το πρώτο τρίμηνο του 2022.

 

Πρόγραμμα εκδήλωσης

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ «ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ»

Εναλλακτικές προτάσεις ανασυγκρότησης του αστικού χώρου και της περιφέρειας

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ – ΗΜΕΡΙΔΑΣ 

Α΄Μέρος

10.30.Έναρξη Ημερίδας
Συντονιστές: Νεφέλη Τζανετάκου, Δημοσιογράφος &  Σταμάτης Στεφανάκος 

Ομιλητές:        

Μ.Μπούργος,Υπ. Διδάκτορας Παν. Θεσσαλίας, Η πρόκληση των Κοινών – Προς ένα Βιώσιμο Εναλλακτικό Μοντέλο

Γ. Mπίλλας, «Από κοινού»/ Η αποανάπτυξη ως κεντρικό πολιτικό πρόταγμα των κοινών

Αντώνης Μπρούμας, Δικηγόρος – Ακτιβιστής των Κινημάτων Βάσης, ‘Νόμος, Σύνταγμα και Κοινά’

Γ. Αργείτης,  Καθηγ. Εκπα. «Θεσμοί προστασίας της εργασίας και διατηρήσιμη οικονομική μεγέθυνση»

Γ.Λεβεντίδης, καθηγ.ΕΚΠΑ, «Δημοσιονομικό, ασφαλιστικό, τραπεζικό έλλειμα: Το αδιέξοδο»

Γ.Παπανικολάου,καθηγ.Χαροκόπειου /Ομότιμη παραγωγή: μετασχηματισμός της μεταποίησης προς μια     βιώσιμη οικονομία των κοινών

Γ. Λιερός, συγγραφέας, «Αγορά, κράτος, Κοινωνική Πρωτοβουλία»

Ν. Χρυσόγελος, Πράσινοι- Αλληλεγγύη, /Η συμμετοχή προσφύγων και μεταναστών στην Οικονομία

Β΄Μέρος

15.30.Έναρξη Ημερίδας
Συντονιστής: Σταμάτης Στεφανάκος

Βαγγέλης Γαλανόπουλος,  «Βιάζοντας» το Περιβάλλον του Βόλου και του Πηλίου. Οι περιπτώσεις των Υδάτινων Πόρων και του RDF

 Γ.Κολέμπας, συγγραφέας, «Πως χάθηκε η αυτάρκεια στη χώρα: Το παράδειγμα της Θεσσαλίας»  

Μαρία Κανελλοπούλου SaveGreekWater, Το παρόν και το αύριο  των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στην Ελλάδα

Επιτροπή Αγώνα για το Ελληνικό

 Σταμάτης Αρναούτης,”Η ασφυξία του μαζικού τουρισμού στις τοπικές κοινωνίες. Μπορεί να υπάρξει αειφόρος λύση; Η περίπτωση του Πόρτο Ράφτη.”

Παρέμβαση: Παναγιώτης Χαλέμος,Σκηνοθέτη,Πανελλαδικό Κίνημα Αυτοοργάνωσης κ Αυτοδιαχειρισης .Σχέδιο για την ίδρυση Διαδικτυακού Καναλιού-Ραδιοφώνου (ΠΑΝΕ.Ρ.Τ)-Πανελλαδικού κ Αλληλέγγυου Πιστωτικού Συνεταιρισμού.

Τόνια Κατερίνη: Πλειστηριασμοί και το δικαίωμα στην στέγη. 

Εκπρόσωπος της ΒΙΟΜΕ 

Εμμανουέλα Τερζοπούλου και Αντώνη Λαζαρή, “Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας”,”Ραφήνα: Πόλη, Ρέμα και Λιμάνι – Ένα “Σχέδιο” που σκοτώνει”

ΤΟΠΟΣ
Σόλωνος 57 Αμφιθέατρο Παπαρρηγοπούλου πρώτος όροφος.

Έναρξη 10:30- Λήξη 19:00

Πρόσκληση στην Ημερίδα του Τομέα Οικονομικής Πολιτικής της ΛΑΕ:


     Ημερίδα διαλόγου και προβληματισμού



Τρίτη 22 Μάη ’18, στις 7 μμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΜΑΧΩΜΕ

               (Αγ.Κωνσταντίνου & Γερανίου 47, 1ος όροφος, Ομόνοια)



«Αναδιανομή – Ανάπτυξη – Απασχόληση»



                ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

Χαιρετισμός Γραμματέα «Λαϊκής Ενότητας», Παναγιώτη Λαφαζάνη

Μέρος Πρώτο

«Παραγωγική ανόρθωση και δημόσιες πολιτικές»




Ανατροπή Λιτότητας και Αναδιανομή, κρίσιμο βήμα στην Ανάπτυξη

Τόλιος Γιάννης, διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος ΠΓ της ΛΑΕ

Παραγωγική Ανόρθωση και Δημοκρατικός «Σχεδιασμός»

Μαριόλης Θεόδωρος, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Ανεργία, πολιτικές απασχόλησης και νέες θέσεις εργασίας

Δημουλάς Κώστας, επίκουρος καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Απαλλαγή από την Επιτροπεία και Ισότιμες διεθνείς σχέσεις

Τριανταφυλλόπουλος Γιώργος, φυσικός, συγγραφέας-αναλυτής
Μέρος Δεύτερο

Διάλογος με Συνδικαλιστικούς και Κοινωνικούς φορείς




Εργατικό Κίνημα: Γιαννούλια Κατερίνα, μέλος Γ.Σ. της ΑΔΕΔΥ

Κίνημα ΕΒΕ: Τζαβέλας Γιώργος, μέλος Συντονιστικού της ΡΑΚΕΒΕ

Κίνημα Ανέργων: Πασαλίδης Γιώργος, από Συντονιστικό «Ενεργοί-Άνεργοι»

Κίνημα Αυτοδιοίκησης: Μαγιάκης Λευτέρης, Δημ.Σύμβουλος Αμαρουσίου

Κίνημα Επιστημόνων: Κοντογιώργος Ευθύμης, μέλος ΣτΑ του Ο.Ε.Ε.


Σύντομες Παρεμβάσεις

Γιωργακάκης Ν., Καμπούρης Μ., Τουργκέλης Β., Χαιρέτη Κ. Ψαρράς Σπ.


Ερωτήσεις - Διάλογος

Συντονιστής Ημερίδας: Κλέτσας Νίκος, δημοσιογράφος ΕΡΤ Οpen

«Η έξοδος στις αγορές δεν σημαίνει το τέλος της εποπτείας, ούτε ισοδυναμεί με το τέλος της λιτότητας», αναφέρει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής στην τριμηνιαία έκθεσή του για το διάστημα Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2017, που είναι η τελευταία υπό τον συντονισμό του Παναγιώτη Λιαργκόβα, η θητεία του οποίου έληξε τον Νοέμβριο και δεν θα ανανεωθεί, κατόπιν απόφασης της Επιτροπής Κανονισμού της Βουλής.

Μεταξύ άλλων, το Γραφείο Προϋπολογισμού τονίζει ότι «η Ελλάδα, ακόμα και αν όλα πάνε καλά, θα υπάγεται στους ισχύοντες για τα κράτη-μέλη περιορισμούς της δημοσιονομικής διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και ειδικά της Ευρωζώνης» και υπενθυμίζει ότι η εποπτεία για κράτη-μέλη που έχουν δανειστεί από τον ΕΜΣ προβλέπεται να είναι ενισχυμένη.


Εξάλλου, σημειώνει ότι τον ρόλο της «τρόικας» αναλαμβάνουν, με διαφορετική βέβαια μορφή, οι ίδιες οι αγορές. Στο σημείο αυτό το Γραφείο Προϋπολογισμού προειδοποιεί τα εξής: «Στον βαθμό που η οικονομική πολιτική χαρακτηρίζεται από συνέπεια αναφορικά με τους στόχους της (π.χ. δημοσιονομική σταθερότητα), οι αγορές θα ανταμείβουν τη χώρα με αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας και χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού. Αν όμως οι αγορές διαπιστώσουν ότι οι κυβερνήσεις δεν χαρακτηρίζονται από συνέπεια στην άσκηση οικονομικής πολιτικής (π.χ. εφαρμόζουν πελατειακές πρακτικές για την εξασφάλιση πολιτικού οφέλους), θέτοντας σε κίνδυνο την δημοσιονομική σταθερότητα, οι αγορές θα είναι τιμωρητικές, ανεβάζοντας τα επιτόκια και δυσκολεύοντας ή/και ακυρώνοντας τυχόν πρόσβαση σε δανειακά κεφάλαια».

Στην έκθεση διευκρίνιζεται ότι η έξοδος στις αγορές δεν ισοδυναμεί με το τέλος της λιτότητας, καθώς η χώρα:  

α) Έχει δεσμευθεί θεσμοθετώντας μια σειρά συγκεκριμένων δημοσιονομικών στόχων για τα χρόνια μετά το 2018: πρωτογενή πλεονάσματα και μέτρα στο ασφαλιστικό σύστημα το 2019 και στη φορολογία το 2020, συνολικά της τάξης του 2% ΑΕΠ προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% ΑΕΠ μέχρι το 2022. 

β) Θα πρέπει, στη συνέχεια, να διατηρήσει υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, τα οποία ενδέχεται να αποδειχθούν ανέφικτα αν η χώρα δεν ακολουθήσει τον δρόμο της διατηρήσιμης ανάπτυξης. 

Ακόμη, σημειώνεται ότι παρά τις συμβατικές δεσμεύσεις και το γεγονός ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει εν πολλοίς το τρίτο πρόγραμμα, παραμένει αδιευκρίνιστο τι θα συμβεί μετά το τέλος του προγράμματος. Το Γραφείο Προϋπολογισμού υπενθυμίζει μάλιστα ότι ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Γ. Χουλιαράκης είπε πρόσφατα ότι είναι υπαρκτό το ενδεχόμενο επανόδου στις παλιές κακές δημοσιονομικές συνήθειες και συνεπώς «δεν είναι μικρός ο κίνδυνος ενός δημοσιονομικού παραστρατήματος», καθώς το 2019 θα είναι εκλο γικό έτος.

Επίσης, υπογραμμίζεται ότι «δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες σχετικά με το μέγεθος και τη διάρκεια της κατανόησης των εταίρων για κάποιες αποκλίσεις από τους στόχους που έχουν τεθεί π.χ. στο ζήτημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων ή για τις δυνατότητες της ΕΚΤ να διευκολύνει την έξοδο στις αγορές διατηρώντας το waiver ακόμα και αν οι ελληνικοί τίτλοι δεν αξιολογού- νται καταλλήλως από τις αγορές».

«Η απόδοση από το δεκαετές ομόλογο του ελληνικού δημοσίου κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2017, βάσει στοιχείων της Τράπεζας της Ελλάδος, σημείωσε σημαντική υποχώρηση, καθώς από το 5,56% τον Σεπτέμβριο, διαμορφώθηκε στο 4,44% τον Δεκέμβριο, που αποτελεί το χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων ετών, λόγω και της εξαιρετικά ευνοϊκής ευρωπαϊκής και διεθνούς συγκυρίας. Να σημειωθεί ωστόσο, ότι όταν αρχίσει να ομαλοποιείται η νομισμα- τική πολιτική της ΕΚΤ (ολοκλήρωση των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης), τα εξαιρετικά χαμηλά αυτά επιτόκια θα αυξηθούν, με άμεσο κόστος και για την Ελλάδα», προστίθεται.

Η οικονομία ανακάμπτει

Το Γραφείο Προϋπολογισμού διαπιστώνει «ότι το 2017 η οικονομία επί τέλους ανακάμπτει, μολονότι ο ρυθμός μεγέθυνσης είναι συγκριτικά μικρότερος σε σχέση με τον μέσο ρυθμό της Ευρωζώνης, αλλά και με τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί».

Πάντως, παρατηρεί ότι τα στοιχεία για το ΑΕΠ του εννεαμήνου Ιανουάριος - Σεπτέμβριος 2017 θέτουν εν αμφιβόλω την αισιόδοξη πρόβλεψη της ελληνικής κυβέρνησης και των θεσμών για ρυθμό μεγέθυνσης 1,6% το 2017. 

Ακόμη, εκτιμά ότι η ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις τάσεις ανάκαμψης, αλλά υπενθυμίζει ότι τα έγγραφα που κοινοποιήθηκαν στους υπουργούς και η απόφαση του Eurogroup της 22ας Ιανουαρίου 2018 υπογράμμισαν όχι μόνον όσα επιτεύχθηκαν μέχρι σήμερα, αλλά και ποιες εκκρεμότητες έμειναν. Υπενθύμισαν επίσης βασικά θεσμικά ελλείμματα της χώρας που θα πρέπει να εξαλειφθούν για να περάσει σε τροχιά διατηρήσιμης ανάπτυξης.

«Η πτώση του ποσοστού ανεργίας σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια οφείλεται και στη σημαντική εξάπλωση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, οι οποίες τον Νοέμβριο του 2017 ανήλθαν στο 58,04%», συμπληρώνει. 

Ζητούμενο η διατηρήσιμη ανάπτυξη

Σύμφωνα με την έκθεση, η Ελλάδα έχει βρεθεί σε μια «παγίδα λιτότητας», όπου οι συνεχείς αυξήσεις φορολογίας και μειώσεις δαπανών μειώνουν το ΑΕΠ, αυξάνουν το χρέος και φτωχοποιούν τον πληθυσμό.

Ακόμη, τονίζεται ότι όσο δεν ρυθμίζεται, το χρέος θα παραμένει ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από την ελληνική οικονομία, θα επηρεάζει αρνητικά τις προσδοκίες των οικονομικών παραγόντων και θα εμποδίζει την ανάπτυξη.

Το ζητούμενο είναι η διατηρήσιμη ανάπτυξη, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν:

• Συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις: Αυτό που εξακολουθεί να χρειάζεται η χώρα είναι μια ριζική αλλαγή των συστημάτων κινήτρων και αντικινήτρων, των κανόνων του παιχνιδιού και των θεσμών που τους εφαρμόζουν. 
• Συνεχιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα, αλλά με άλλο μίγμα, χωρίς υπερφορολόγηση, αφού «η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας έχει οδηγήσει πολλά νοικοκυριά στα όρια της φτώχειας: Το κέντρο βάρους της δημοσιονομικής προσαρμογής θα πρέπει στο μέλλον να μετατεθεί περισσότερο στην περιστολή της κακοδιαχείρισης στο δημόσιο (όπου υπάρχουν ακόμα περιθώρια), στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και στη σταδιακή μείωση των φόρων. 
• Υπάρξει γενναία ρύθμιση του χρέους μακροπρόθεσμα με ταυτόχρονη συζήτηση για το απαιτούμενο ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων: Όσο δεν ρυθμίζεται, το χρέος θα παραμένει ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από την ελληνική οικονομία, θα επηρεάζει αρνητικά τις προσδοκίες των οικονομικών παραγόντων και θα εμποδίζει την ανάπτυξη.   
• Χαρτογραφηθεί ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο.
• Υπάρξει συναίνεση και συνεννόηση:  Καμία χώρα που ήταν σε πρόγραμμα δεν κατάφερε να βγει από την κρίση, χωρίς να διαθέτει μια αποφασισμένη ηγεσία και ένα ελάχιστο πεδίο συναίνεσης, χωρίς δηλαδή να έχει αποκαταστήσει ένα πνεύμα εθνικής και κοινωνικής συνεννόησης για να πετύχει τους στόχους της.

πηγή: // naftemporiki/

Στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η ανάπτυξη στον καπιταλισμό δεν μπορεί να είναι δίκαιη, αφού προέρχεται από την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και πηγαίνει στα θησαυροφυλάκια των καπιταλιστών, έδωσε στη δημοσιότητα η ΜΚΟ «Oxfam». Πρόκειται για μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση που αναλύει και επεξεργάζεται τα οικονομικά στοιχεία, ασκώντας όμως κριτική στο «σύστημα» από τη σκοπιά της βελτίωσής του…

Οι ελάχιστοι στην κορυφή της πυραμίδας γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, τα εκατομμύρια στη βάση μένουν παγιδευμένα σε μισθούς φτώχειας

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η «Oxfam», το 82% του πλούτου που δημιουργήθηκε πέρυσι σε παγκόσμιο επίπεδο κατέληξε στα χέρια του 1% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, ενώ οι γυναίκες συνέχισαν να πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα εν μέσω της εντεινόμενης ανισότητας.

Από το 2010, δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, ο πλούτος της λεγόμενης οικονομικής ελίτ αυξάνεται κατά μέσο όρο περί το 13% σε ετήσια βάση, διευκρινίζει η «Oxfam» και η κορύφωση του φαινομένου καταγράφηκε μεταξύ του Μάρτη του 2016 και του Μάρτη του 2017, σε μια περίοδο κατά την οποία σημειώθηκε «η μεγαλύτερη αύξηση στην ιστορία του αριθμού των ανθρώπων η περιουσία των οποίων ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο δολάρια», με ρυθμό που έφθανε τον ένα νέο δισεκατομμυριούχο κάθε δύο ημέρες.

Κι όμως, σύμφωνα με την έκθεση, 3,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού, δεν είχε το παραμικρό όφελος από την παγκόσμια ανάπτυξη της περασμένης χρονιάς, την ώρα που το πλουσιότερο 1% ενθυλάκωσε το 82% του πλούτου που παρήχθη πέρυσι.





πηγή: // atexnos /

ΕΥΒΟΙΑ : ΕΝΑΣ ΥΓΡΟΒΙΟΤΟΠΟΣ ΛΕΗΛΑΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ‘ΑΝΑΠΤΥΞΗ’ .

Στην ραδιοφωνική εκπομπή ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ στο ελεύθερο ραδιόφωνο της ERTOPEN την Παρασκευή, 17 Φεβρουαρίου, 14:00-15:00 το μεσημέρι, μιλά ο οικοπαραγωγός Αποστόλης Σέληνας, μέλος της ομάδας διάσωσης, για τη συστηματική καταστροφή του υγροβιότοπου του Κολοβρέχτη, τις επιπτώσεις στο νερό, τη γεωργία, την κοινωνία και την φύση.

Παρουσιάζει ο Νίκος Ιωαννου.
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Γιώργος Παπαχριστοδούλου.
Ραδιοφωνικά στους 106,7 στα fm για την Αττική και την Εύβοια, στους 96,5 μέσω του εργατικού κέντρου Εύβοιας και στους 97,3 στην Βοιωτία, μέσω του ράδιο Ένωση.
Εκπομπή ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ. Κάθε Παρασκευή 14:00-15:00 στην ERTOPEN. Αναλύσεις και σχολιασμός… από τα κάτω.
Διαδικτυακά στο http://www.ertopen.com/radio.

Γιώργος Κολέμπας

Η οικονομική ανάπτυξη, δεν υπήρχε από πάντα. Πώς μπόρεσε, επομένως, να γίνει η πιο ισχυρή ιδεολογικά δικαιολογία του καπιταλισμού;
 
Όταν συναντήθηκαν, στις αρχές του περασμένου Σεπτέμβρη, οι ηγέτες των οικονομικά ισχυρών χωρών του κόσμου για τη Σύνοδο Κορυφής της G-20 στη Hangzhou της Κίνας, και πάλι διατράνωσαν τη βούλησή τους και υποσχέθηκαν: Ανάπτυξη πάνω απ 'όλα!

Από την προπαρασκευαστική συνάντηση στις αρχές Αυγούστου ήδη, είχαν παραπονεθεί οι υπουργοί Οικονομικών και οι κεντρικοί τραπεζίτες, ότι η χαμηλή παγκόσμια ανάπτυξη, από την εμφάνιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πριν από επτά χρόνια, έγινε η «νέα κανονικότητα». Αλλά όπως και τα τελευταία χρόνια, οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες σε όλο τον κόσμο ήλπιζαν ότι η σύνοδος κορυφής θα δημιουργούσε τις συνθήκες για επιστροφή σε προ κρίσης ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης και, συνεπώς, επιστροφή στην ευημερία, τη δικαιοσύνη και την αειφορία.

 Αλλά αυτές οι υποσχέσεις χάνουν όλο και περισσότερο σε αξιοπιστία. Η εστίαση σε μια συνεχή αύξηση των ΑΕΠ, στο κέντρο της μοντέρνας θρησκείας της συνεχούς επέκτασης που εκφράζεται με το δόγμα του " γρηγορότερα, περισσότερα, περαιτέρω αναβάθμιση", δέχεται πλέον μεγάλη κριτική. Διότι ανεξάρτητες αναλύσεις δείχνουν: από την ανάπτυξη επωφελούνται ιδιαίτερα οι πλουσιότεροι, η ανισότητα αυξάνεται, η φέρουσα οικολογική ικανότητα του πλανήτη έχει προ πολλού υπερκερασθεί, και οι ρυθμοί ανάπτυξης μειώνονται σταθερά. Ορισμένοι μάλιστα μιλούν για μακροπρόθεσμη στασιμότητα.

Η ιδέα της ανάπτυξης βιώνει μια ιδεολογική κρίση. Παρ 'όλα αυτά, Οι G 20 δεν είναι μόνοι με το αίτημά τους: Η πολιτική και κοινωνική έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη ως πανάκεια και ως καθολικό μέτρο της προόδου, του εκσυγχρονισμού και της μεγέθυνσης συνεχίζεται αμείωτη. Πώς είναι δυνατόν να συνεχίζουν οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί να επικεντρώνονται στην ανάπτυξη, παρά την εξέχουσα κριτική και την άνοδο του κοινωνικού σκεπτικισμού; Για να γίνει αυτό κατανοητό, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία.

Η πρόοδος ταυτίζεται με την συνεχή επέκταση

Η οικονομική ανάπτυξη εμφανίζεται τόσο αυτονόητη, που ξεχνιέται εύκολα το γεγονός ότι όχι μόνο η πραγματικότητα της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και η συζήτηση γύρω από αυτήν είναι εκπληκτικά νέα φαινόμενα. Σχετικοί ρυθμοί ανάπτυξης υπάρχουν για πρώτη φορά μετά την καπιταλιστική εκβιομηχάνιση που βασίσθηκε στα ορυκτά καύσιμα, τον 18ο αιώνα.

Η έμφαση στην ανάπτυξη με τη σύγχρονη έννοια, εμφανίσθηκε μόνο από τα μέσα του 20ου αιώνα. Η διεθνής τυποποίηση των στατιστικών στοιχείων που καθορίζουν το ΑΕΠ σε κάθε χώρα,  έκαναν δυνατή, από τη 10ετία του 1940 και μετά, τη σύλληψη ενός σχεδίου για μια συγκρίσιμη και ενιαία- στο χρόνο και το χώρο- «οικονομία». Μόνο έτσι μπόρεσε να μετρηθεί τι θα πρέπει να αυξηθεί: οι συνολικές συναλλαγές στην αγορά εντός εθνικών συνόρων, κάθε χρόνο.

Μόνο μετά από αυτό επικράτησε η ιδέα ότι είναι δυνατή η μακροπρόθεσμη, σταθερή και απεριόριστη ανάπτυξη. Η οικονομική ή η κοινωνική πρόοδος γενικά, εξισώθηκε με τη συνεχή επέκταση των συναλλαγών στην αγορά.

Ακόμα και στις πολιτικές συζητήσεις, αμέσως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, η ιδέα της οικονομικής ανάπτυξης ήταν εμφανώς απούσα. Τα βασικά ενδιαφέροντα της τότε συζήτησης ήταν η πλήρης απασχόληση, η σταθερότητα και η ανοικοδόμηση. Όμως, στα επόμενα χρόνια, η με αυτήν την έννοια ανάπτυξη, εκτοξεύθηκε στην πρώτη γραμμή των στόχων της πολιτικής, στο πλαίσιο της αποαποικιοποίησης και του Ψυχρού Πολέμου, που επικράτησε. Και δεν διήρκησε πολύ ώσπου-από τα μέσα του 1950- η οικονομική ανάπτυξη να γίνει αποδεκτή σαν μέτρο της προόδου, όχι μόνο στις βιομηχανικές καπιταλιστικές χώρες, αλλά παγκοσμίως.

Εθνικά κράτη και πολιτικά συστήματα δεν ανταγωνίζονταν πια σε σχέση με την ισότητα, τη χειραφέτηση ή την απασχόληση, αλλά από την άποψη της ποσότητας των αγαθών και των υπηρεσιών, που θα μπορούσε να παράγει μια χώρα. Η πολιτική έμφαση στην ανάπτυξη κατά την περίοδο αυτή, πήρε τη μορφή διακήρυξης των κομμάτων σε κάθε χώρα για τον στόχο της αύξησης του ΑΕΠ της.

Η Αντίληψη ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν από την μεγέθυνση της τούρτας

Οι πιο γνωστές διακηρύξεις για ανάπτυξη έγιναν στη Σοβιετική Ένωση. Ο Nikita Chruschtschow δήλωνε για παράδειγμα το 1958: « Η ανάπτυξη της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής είναι ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο θα καταστρέψουμε το καπιταλιστικό σύστημα». Αλλά όχι μόνο χώρες του κεντρικού πλάνου της οικονομίας έκαναν τέτοιες διακηρύξεις για πολιτικούς στόχους μεγέθυνσης των οικονομικών αριθμών. Από την πρώτη υπουργική συνάντηση των χωρών του ΟΟΣΑ τον Νοέμβριο του 1961, η οικονομική οργάνωση υιοθέτησε το διασημότερο στόχο της Δύσης για την ανάπτυξη: το ακαθάριστο εθνικό προϊόν(ΑΕΠ) των χωρών του ΟΟΣΑ θα πρέπει να αυξηθεί μέσα σε 10 χρόνια κατά 50%.

Αυτό συμβόλιζε το όραμα που επικρατούσε τότε για την ανθρώπινη πρόοδο. Ο ίδιος ο ΟΟΣΑ είχε περιγραφεί πολύ εύστοχα τότε  από έναν ανώτερο διευθυντή του, σαν τη « Σφραγίδα Ανάπτυξης των βιομηχανικών χωρών», στην οποία «η ανάπτυξη χάριν της ανάπτυξης ήταν ο υπέρτατος και αδιαμφισβήτητος στόχος». Πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα - από την εκπαίδευση και τις διαφορές των φύλων, μέχρι την αναπτυξιακή πολιτική- υποβιβάσθηκαν έτσι στις οικονομικές πτυχές τους, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι άλλες τους διαστάσεις.

Στις μεταπολεμικές δεκαετίες, στο μοντέλο ανάπτυξης αποδόθηκε έτσι ένας ρόλος κλειδί: Το ζήτημα της διανομής εκτοπίσθηκε μέσω των πολιτικών ανάπτυξης και οι κοινωνικές συγκρούσεις αντιμετωπίσθηκαν ως τεχνικά προβλήματα, τα οποία – έτσι η υπόθεση - μπορεί να επιλυθούν από οικονομικούς εμπειρογνώμονες. Η ιδεολογία της ανάπτυξης δημιούργησε λοιπόν την ιδέα ότι όλοι μπορούν να επωφεληθούν από την αυξανόμενη πίττα, και έβαλε την ανάπτυξη στο κέντρο του «γενικού συμφέροντος».

Ότι αυτό είναι περισσότερο ιδεολογία παρά πραγματικότητα, επικρίνεται, αφότου υπάρχει η αναπτυξιακή αφήγηση. Ειδικά στα τέλη της δεκαετίας του '60 και τα χρόνια του '70, υπήρξε μια πολύ ευρεία συζήτηση στην κοινωνία σχετικά με τα κοινωνικά και περιβαλλοντικά κόστη αυτής της επιμονής στην ανάπτυξη. Από τότε που αυτή η κριτική περιθωριοποιήθηκε από την έννοια της «βιώσιμης ανάπτυξης» και από ένα κύμα νεοφιλελεύθερου ριζοσπαστισμού της αγοράς, επανέρχεται δριμύτερη, μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 2008.

Με τον όρο «Αποανάπτυξη»-ο οποίος όρος μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένος για να εκφράσει την οπισθοχώρηση του ιδεολογήματος της ανάπτυξης και την «από-μεγέθυνση»- αυτή η προϋπάρχουσα κριτική έγινε πάλι αιχμηρή και έχει πάρει τη μορφή ενός πολιτικού ρεύματος. Το κίνημα έχει θέσει ως στόχο να ξεπερασθεί η αφήγηση αυτή της ανάπτυξης και το οικονομικό και καταναλωτικό μοντέλο που τη συνοδεύει και την νομιμοποιεί. Αντ 'αυτού, ψάχνει για εναλλακτικές λύσεις.

Δεν αρκεί να επικεντρωθεί κανείς στην ανάπτυξη

Η ανάπτυξη στις σύγχρονες κοινωνίες έχει γίνει ίσως το πιο ισχυρό ιδεολογικό όπλο του καπιταλισμού. Όπως και στις άλλες ιδεολογίες πρόκειται, στο βάθος, για φαντασιακές λύσεις σε πραγματικές κοινωνικές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Δεν είναι μόνο η ανισότητα - όπως έχει πρόσφατα επεξηγηθεί από τον Πικετί και άλλους - και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών που δικαιολογούνται ως προσωρινά φαινόμενα, τα οποία πρέπει να αντιμετωπιστούν με μεγαλύτερη ανάπτυξη στο μέλλον.

Και άλλες επίσης κοινωνικές διαιρέσεις, που έχουν δημιουργηθεί στη βάση του ρατσισμού και του σεξισμού παρουσιάζονται σαν να μπορούν να αρθούν με οικονομικά μέσα. Η ένταξη στην αγορά εργασίας, οι μελλοντικές αυξήσεις των μισθών και η επιχειρηματική επιτυχία για όλους, πρόκειται κάποια χρονική στιγμή να διευθετηθούν, με αυτόν τον τρόπο υποστηρίζεται η ιδέα της ανάπτυξης.
Ωστόσο, στο πλαίσιο της κλιματικής αλλαγής, της έλλειψης πόρων και των τρεχουσών τάσεων στασιμότητας, αυτή η πεποίθηση αποδεικνύεται σαν την μεγαλύτερη ουτοπία. Ως αποτέλεσμα της χρηματιστικοποίησης και της αύξησης των ανισοτήτων, από την περισσότερη ανάπτυξη στις βιομηχανικές χώρες, επωφελούνται για δεκαετίες κυρίως οι εταιρείες και οι πλούσιοι.

Επειδή η ανάπτυξη δεν μετρά την ευημερία, αλλά την αύξηση των συναλλαγών στα πλαίσια της αγοράς, πράγμα που αποτελεί και τη βάση των επιχειρηματικών κερδών, τα συμφέροντα των λίγων παρουσιάζονται ως το γενικό συμφέρον. Για να επιλύει κανείς τις πραγματικές κοινωνικές συγκρούσεις, επομένως, δεν αρκεί να βασίζεται στην περισσότερη ανάπτυξη. Θα πρέπει να διερευνήσει, να δοκιμάσει και να ακολουθήσει άλλους δρόμους.

Ήταν ίσως τυχαίο ότι σχεδόν ταυτόχρονα με τη Σύνοδο Κορυφής των G-20, έλαβε χώρα στη Βουδαπέστη το 5ο Διεθνές Συνέδριο  για την Αποανάπτυξη, όπου ακριβώς αυτό αναλύθηκε. Ενώ οι «από πάνω» προσπαθούν να κρατήσουν στη ζωή το προβληματικό μοντέλο της ανάπτυξης, παρά τα διάφορα φαινόμενα της κρίσης, οι «από κάτω» αναπτύσσουν ήδη συγκεκριμένες ουτοπίες για την ευζωία τους, που δεν εξαρτώνται από την ανάπτυξη. Οι ιδέες κυμαίνονται: από τη δοκιμή εναλλακτικών τρόπων διαβίωσης με κοινοτικούς κήπους και εργαστήρια επισκευών, μέχρι για διάφορες μορφές αντίστασης- διαμαρτυρίας και για επιστημονική ανάλυση οικονομικών συστημάτων που δεν βασίζονται στην «ανάπτυξη».

Αν και ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή: οικονομική ανάπτυξη δεν υπήρχε πάντα, και αργά ή γρήγορα θα έρθει το τέλος της. Είναι εκ των ουκ άνευ να σκεφθούμε όλοι «οι από κάτω» πάνω στο ζήτημα της «μετά την ανάπτυξη εποχής», για το πέρασμα σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες, σε κοινωνίες ευζωίας, στη βάση της λιγότερης κατανάλωσης, του μικρότερου οικολογικού αποτυπώματος, της κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, της αυτοκυβέρνησης με άμεση δημοκρατία και των κοινοτικών τρόπων θέσμισης και οργάνωσης. 

Όπως δήλωσε και ο καθηγητής του αυτόνομου πανεπιστημίου της Βαρκελώνης Γιώργος Καλλής, εκ των πρωταγωνιστών των συνεδρίων για την από-ανάπτυξη: «Το ερώτημα είναι: ποια κατεύθυνση παίρνουμε; Σήμερα κυριαρχεί η άποψη ότι θα πρέπει να σώσουμε την οικονομική ανάπτυξη με οποιοδήποτε κόστος. Με λιτότητα, με μείωση παροχών και με ξεζούμισμα των τελευταίων αποθεμάτων. Η κοινότητα της Αποανάπτυξης προτιμά καλύτερα να δημιουργήσει κάτι νέο».

Πηγή topikopoiisi.eu

Ένα πακέτο πόρων ύψους 2 δισ. ευρώ διατίθεται για την Ελλάδα προκειμένου να τονώσει την ανάπτυξη και να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση, δήλωσε ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ μετά τη Σύνοδο Κορυφής. Ομάδα δράσης με επικεφαλής τον Nτομπρόβσκις θα αναλάβει τη γρήγορη αξιοποίηση του πακέτου.

Το κόστος δανεισμού της Ελλάδας θα κατρακυλούσε στο επίπεδο των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, εάν η χώρα μπορεί να συμφωνήσει με τους πιστωτές της για την ανάπτυξη και τη βιωσιμότητα του χρέους, δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης σε συνέντευξη που έδωσε στην τηλεόραση του πρακτορείου Bloomberg.