Η Χορωδία του Κόκκινου Στρατού ερμηνεύει αυτό το συγκλονιστικό ποιητικό άσμα, απόσπασμα του «Τρίτου Αναγνώσματος» της ποιητικής σύνθεσης του Οδυσσέα Ελύτη, «Άξιον Εστί» που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και πρωτοτραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Έρχονται σήμερα να τραγουδήσουν τιμώντας τον ελληνικό λαό που επαναστάτησε και διεκδίκησε την ελευθερία από μια τυραννική εξουσία και αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία του με θάρρος, πείσμα και αυτοθυσία:

 

Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Μένοντας πιστή στη μεγαλειώδη πορεία της, η ρωσική στρατιωτική μπάντα εξακολουθεί να είναι παρούσα και να γράφει ιστορία υπηρετώντας τις αξίες της ειρήνης, της ελευθερίας, της ισότητας και του ανθρωπισμού. Ερμηνεύει ένα ιστορικό τραγούδι της παγκόσμιας μουσικής που έχει συνδεθεί με τις οικουμενικές αξίες της ελευθερίας, της φιλίας και της ειρήνης. Μάλιστα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, η χορωδία παρουσιάζεται στο κοινό και με γυναίκες στις τάξεις της!

 

Ταυτόχρονα, οι ιστορικοί δεσμοί του ελληνισμού με τον ρωσικό λαό ανάγονται στα χρόνια του Βυζαντίου, όπου οι θρησκευτικές, πολιτιστικές και οικονομικές ανταλλαγές μεταξύ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και Ρωσικού Κράτους θεμελιώνονται και διευρύνονται. Στα νεότερα χρόνια, η Ρωσία θα προσφέρει σε πολλούς Έλληνες της διασποράς φιλοξενία από την καταπιεστική σουλτανική εξουσία και ευκαιρίες για προκοπή αλλά και σταδιοδρομία σε υψηλόβαθμα κλιμάκια της ρωσικής διοίκησης και διπλωματίας (Αλ. Υψηλάντης, Ιωάννης Καποδίστριας, Ιωάννης Βαρβάκης). Ειδικά μετά τη Συνθήκη του Κιουτσούκ- Καϊναρτζή (1774) και αυτή του Ιασίου (1792), αυξάνονται οι ακμάζουσες ελληνικές παροικίες σε πόλεις όπως η Οδησσός που ιδρύθηκε το 1794. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην Οδησσό θα ιδρυθεί το 1814 η Φιλική Εταιρεία με στόχο το σχεδιασμό και την προετοιμασία του ένοπλου αγώνα των Ελλήνων για την ανεξαρτησία τους. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της Επανάστασης και την ώρα που ο Ιμπραήμ σκόπευε να εξαπολύσει την τελική του επίθεση, η Ρωσία θα συνυπογράψει το 1827 τη Συνθήκη του Λονδίνου με την Αγγλία και τη Γαλλία, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας. Η άρνηση του σουλτάνου να αποδεχτεί αυτή τη ρύθμιση προκάλεσε την ένοπλη επέμβαση των Δυνάμεων: στη ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827) οι στόλοι της Αγγλίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας συνέτριψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο και άνοιξαν το δρόμο για τη δημιουργία ελληνικού ανεξάρτητου κράτους (το 1830 υπογράφτηκε από την Αγγλία, τη Ρωσία και τη Γαλλία το πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας, η πρώτη επίσημη διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώρισε την Ελλάδα ως κράτος κυρίαρχο και ανεξάρτητο).

 

Οι ειδήσεις για την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης προκάλεσαν στη Ρωσία ενθουσιώδη ανταπόκριση. Η ρωσική ανταπόκριση στην Ελληνική Επανάσταση συνδέεται με το όνομα του Πούσκιν. Εγκαινιάζοντας το ελληνικό θέμα με το ποίημα «Πόλεμος» (1821), ο Πούσκιν εμφανίζεται συνεπαρμένος με την ιδέα άμεσης συμμετοχής στον αγώνα των Ελλήνων. Από κοντά έρχονται και δύο ποιήματα με γυναικείες μορφές: «Πιστή Ελληνίδα, μην τον κλαις» (1821), φόρος τιμής σε έναν Φιλικό που έπεσε στον Αγώνα, και «Σε μια Ελληνίδα» («Γεννήθηκες για να οιστρηλατείς τη φαντασία των ποιητών...», 1822), αφιερωμένο στην Καλυψώ Πολυχρονίδη, την ομορφιά της οποίας είχε θαυμάσει και ο Μπάιρον. Τέλος, το ποίημά του «Εμπρός Ελλάδα» (1829), όταν ο Πούσκιν πραγματοποίησε ένα ταξίδι στον Καύκασο που αναβίωσε στη μνήμη του την παλιά συγκίνηση για τους αγώνες της Ελλάδας:

«Εμπρός, Ελλάδα
Εμπρός, στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα,
βάστα γερά στο χέρι τ' άρματά σου!»