Οι πατέρες τους επισκέφθηκαν τις Φιλιππίνες για να αγοράσουν σεξ, τώρα μια ολόκληρη γενιά παιδιών θέλει να τους εντοπίσει.
Είναι τα παιδιά των τουριστών του σεξ στις Φιλιππίνες και είναι τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Δεν έχουν μόνο τις προκαταλήψεις να αντιμετωπίσουν αλλά και τη μεγάλη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Πολλοί τουρίστες που πηγαίνουν στις Φιλιππίνες «νοικιάζουν» γυναίκες για μερικές ημέρες ή για μερικές εβδομάδες. Οι γυναίκες ελπίζουν μέσω αυτής της επαφής και της οικειότητας που αναπτύσσεται να βρουν έναν άντρα που θα τις παντρευτεί και θα τις βγάλει από την φτώχεια μέσα στην οποία ζουν. Κάτι τέτοιο όμως πολύ σπάνια συμβαίνει.
Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει συχνά είναι από τις συνευρέσεις αυτές να γεννιούνται παιδιά. Πολλά από αυτά είναι ξανθά με λευκό δέρμα και είναι εύκολο να μαντέψει κανείς πως γεννήθηκαν.
Το Angeles City, η «εμπειρία φίλης» και οι «mongers»
Η Angeles City βρίσκεται 85 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μανίλα, είναι η «πρωτεύουσα» του σεξουαλικού τουρισμού και διαθέτει ενεργές ομάδες Facebook και αποκλειστικές ιστοσελίδες που εξυπηρετούν τους άντρες που έρχονται εδώ. Όπως διαφημίζεται είναι ένας τόπος όπου «δεν δίνετε, αλλά παίρνετε».
Οι Ισπανοί αποικιοκράτες ονόμαζαν αυτό το μέρος Pueblo de los Angeles, ή «πόλη των αγγέλων». Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, ήταν αμερικανική αεροπορική βάση, η μεγαλύτερη έξω από τις ΗΠΑ. Η βάση παρέμεινε ανοιχτή μέχρι το 1991, όταν μια έκρηξη ηφαιστείου στο Όρος Pinatubo την κατέστρεψε. Από την εποχή της αμερικανικής βάσης γεννήθηκαν πάρα πολλά παιδιά από Αμερικανούς πατεράδες και Φιλιππινέζες. Μάλιστα το 1982 οι ΗΠΑ θέσπισαν νόμο για τη χορήγηση υπηκοότητας των ΗΠΑ σε παιδιά Αμερικανών που στη διάρκεια του πολέμου γεννήθηκαν στο Βιετνάμ, στην Ταϊλάνδη, στο Λάος, στην Καμπότζη ή τη Νότια Κορέα, όμως αποκλείστηκαν τα παιδιά στις Φιλιππίνες, με την αιτιολογία ότι ήταν καρποί πορνείας και ότι γεννήθηκαν σε καιρό ειρήνης.
Σήμερα είναι το κέντρο του σεξουτουρισμού, διαθέτει αεροδρόμιο και επιχειρηματικό κέντρο, άφθονα ξενοδοχεία και εστιατόρια και φιλοξενεί πλέον σεξοτουρίστες από την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα.
Σύμφωνα με τις τοπικές Αρχές, περισσότερα από 4,7 εκατομμύρια αλλοδαποί έρχονται στις Φιλιππίνες κάθε χρόνο. Από αυτά 1,2 εκατομμύρια είναι άνδρες που φτάνουν μόνοι τους. Οι περισσότεροι είναι τουρίστες από την Κορέα, τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Αυστραλία. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι ένατο στον κατάλογο, ακολουθούμενο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το 2011, ο Αμερικανός πρεσβευτής στις Φιλιππίνες, Harry Thomas, δήλωσε σε συνέδριο ότι το 40% των ανδρών τουριστών επισκέφθηκε τη χώρα μόνο για σεξ.
Από αυτούς, σχεδόν όλοι επισκέπτονται το Angeles City ενώ συζητούν τις εμπειρίες τους και μοιράζονται συμβουλές στα blogs και τους ιστότοπους κοινωνικών μέσων που τους εξυπηρετούν. Σε ένα από αυτά, ένας άντρας γράφει: «Ποτέ δεν αντιμετώπισα προβλήματα με τις γυναίκες που έφερνα στο ξενοδοχείο. Δεν υπάρχει έλεγχος ταυτότητας. Θα μπορούσα να φέρω όσες γυναίκες ήθελα». Ένας άλλος σχολιάζει τον αριθμό των «εργαζόμενων κοριτσιών» που έχουν παιδιά από τους πελάτες τους, ή «mongers», όπως οι ίδιοι αποκαλούν τους εαυτούς τους. «Θα έλεγα ότι το 40% έως 50% των εργαζόμενων κοριτσιών έχει παιδί από έναν άνδρα, είτε Ευρωπαίο, Αυστραλό είτε Αμερικανό, και αυτοί οι άντρες δεν υποστηρίζουν μετά τα παιδιά τους, απλώς τα αφήνουν πίσω. Δεν ξέρω πώς κοιμούνται το βράδυ».
Η ειδικότητα της πόλης είναι η «εμπειρία φίλης» ή GFE. Που σημαίνει ότι κάποιος πληρώνει μια γυναίκα για να είναι η «φίλη» του για μια μέρα, μια νύχτα, μία εβδομάδα ή ένα μήνα. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τη συνοδεία σε διακοπές σε ένα από τα θέρετρα που βλέπει από μακριά τη φτώχεια των Φιλιππίνων, ή απλά να μείνει στο ξενοδοχείο του πελάτη, ικανοποιώντας κάθε επιθυμία του.
Οι άνδρες που ζουν εδώ είναι εργάτες σε εταιρείες που κατασκευάζουν ξενοδοχεία, που υποστηρίζουν τη βιομηχανία του σεξουαλικού τουρισμού ή κάνουν τους οδηγούς ή τους φρουρούς ασφαλείας. Τα παιδιά τρέχουν συνήθως πάνω στα τακούνια των μητέρων τους ή σε σχισμένες σαγιονάρες, παίζουν κοντά στις υδρορροές και βέβαια έχουν εγκαταλειφθεί από τους πατεράδες τους.
Η αντισύλληψη είναι σχεδόν άγνωστη λέξη, αφού όπως εξηγούν τα κορίτσια στο ρεπορτάζ του Guardian: «oι πελάτες θέλουν σεξ χωρίς προφυλακτικό, τι μπορούμε να κάνουμε;» διερωτάται η Τρίσα Βελάσκεζ, η οποία εργάζεται σε ένα «σαλόνι» μασάζ. Ο πατέρας της κόρης της, Σαμπρίνας, είναι Γερμανός. Όταν του μίλησε για την εγκυμοσύνη αυτός εξαφανίστηκε. Πολλές πάντως από τις γυναίκες δεν γνωρίζουν καν ποιοι είναι οι πατεράδες των παιδιών. Και με την άμβλωση να είναι απαγορευμένη και μάλιστα να τιμωρείται με έως έξι χρόνια κάθειρξη, ανθεί στη χώρα η βιομηχανία των παράνομων αμβλώσεων, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να καταφεύγουν σε επικίνδυνες μεθόδους.
Περισσότερες από μισό εκατομμύριο γυναίκες κάθε χρόνο στη χώρα αποφασίζουν να «ρίξουν» το έμβρυό τους με μεθόδους που είναι άκρως επικίνδυνες: είτε λαμβάνουν δυνατά φάρμακα, είτε καταφεύγουν σε μαία για να αφαιρέσει το έμβρυο, είτε ζητούν από τον φίλο τους να τις χτυπήσει στην κοιλιά μέχρι αυτό να πεθάνει. Στη συνέχεια καταφεύγουν σε κάποιο νοσοκομείο και οι γιατροί ειδοποιούν την αστυνομία, η οποία κάνει την ανάκριση στο κρεβάτι της ασθενούς.
Τα Ηνωμένα Έθνη της καταγωγής
Αυτές είναι οι φτωχογειτονιές του Angeles City στις Φιλιππίνες, και τα παιδιά εδώ αντιπροσωπεύουν τα Ηνωμένα Έθνη της καταγωγής. Τα πρόσωπά τους λένε και την ιστορία τους. Από το δέρμα, τα χαρακτηριστικά, το πρόσωπο, καταλαβαίνει κανείς αν το παιδί είναι Αμερικανός, Αυστραλός, Ευρωπαίος, Ασιάτης ή Καυκάσιος.
Αυτή η διαφορετική εμφάνιση των παιδιών του σεξοτουρισμού, η πιο λευκή επιδερμίδα, τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά ή μάτια τους, τα κάνουν να ξεχωρίζουν από τα άλλα παιδιά που παίζουν στους δρόμους της πόλης των Φιλιππίνων, και ζουν αποκλεισμένα ακούγοντας μια σειρά από υποτιμητικά παρατσούκλια. Πολλές είναι οι μητέρες που επιχειρούν να εντοπίσουν τον πατέρα του παιδιού τους, τις περισσότερες φορές χωρίς επιτυχία.
Oρισμένες καταφεύγουν ακόμα και στο Facebook για να τον βρουν και να του ζητήσουν με γραπτό μήνυμα να αναγνωρίσει το παιδί. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη οικογένεια και αρνούνται οποιαδήποτε σχέση μαζί του.
Παράλληλα, στο εργαστήριο γενετικών εξετάσεων της πόλης κατατίθενται δεκάδες αιτήματα για τεστ πατρότητας την εβδομάδα από γυναίκες που φτάνουν με μία τρίχα από τα μαλλιά ή δείγμα σπέρματος του άντρα που υποψιάζονται ότι τις άφησε εγκύους.
Λίγα είναι τα παιδιά σεξοτουριστών που γνωρίζουν το όνομα του πατέρα τους και προσπαθούν επί χρόνια να τον αναζητήσουν μέσω διαδικτύου. Τα περισσότερα δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν το ψάξιμο ή εγκαταλείπουν σύντομα την προσπάθεια αναζήτησης.
Ο σεξοτουρισμός είναι η «βαριά βιομηχανία» για τις Φιλιππίνες, καθώς αποφέρει στη χώρα περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Ο Ιρλανδός ιεραπόστολος Σέι Κάλεν, ο ποίος διευθύνει την οργάνωση προστασίας των παιδιών Preda, κουνάει το κεφάλι του όταν μιλάει για αυτή την κατάσταση: «Ο σεξοτουρισμός, ακόμα και στην χειρότερη μορφή του, χαίρει μεγάλης πολιτικής κάλυψης διότι είναι μια μεγάλη πηγή συναλλάγματος και κέρδους για τις τοπικές Αρχές, οι οποίες συχνά επενδύουν σε αυτόν. Είναι μια εθνική ντροπή».
Το 2014 η UNICEF και το περιοδικό GEO απένειμαν το βραβείο της φωτογραφίας της χρονιάς (η κεντρική φωτό που βλέπετε) στους Iνσα Χάγκεμαν και Στέφαν Φίνγκερ για το έργο τους «Wanna have love?! – Επιπτώσεις του σεξοτουρισμού» που απεικονίζει τη ζωή των χιλιάδων παιδιών του σεξοτουρισμού στις Φιλιππίνες.
Το βραβείο δόθηκε για να ανταμείψει την εύστοχη δημοσιοποίηση της κατάστασης. Στην κατάσταση βέβαια δεν δόθηκε ακόμη λύση.
Πηγή : // tvxs //
