Εάν θέλει κανείς να καταλάβει τι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ας δει τις παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την ώρα που στους δρόμους των γαλλικών πόλεων εργαζόμενοι και νέοι απαιτούν να αποσυρθεί ο νέος νόμος για την ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων και την υπονόμευση των μισθολογικών τους δικαιωμάτων. Με την έκδοση των ανοιξιάτικων Εκθέσεων και Συστάσεων, η Ευρωπαϊκή Ένωση παρεμβαίνει όχι μόνο για να στηρίξει την κυβέρνηση Ολάντ ενάντια στην εργαζόμενη πλειοψηφία, αλλά να πιέσει για περαιτέρω περιορισμούς των εργασιακών δικαιωμάτων. Η αποκάλυψη του χαρακτήρα της ΕΕ αποτελεί, κατά τον συγγραφέα του άρθρου, μια κρίσιμη παράμετρο στη συζήτηση που διεξάγεται στη Βρετανία για το δημοψήφισμα περί της παραμονής ή αποχώρησης από την ΕΕ, εφόσον τεκμηριώνει ότι δεν μπορεί κανείς πλέον, αφελώς, να πιστεύει, όπως φαίνεται να συμβαίνει σε ρεύματα της βρετανικής και όχι μόνο Αριστεράς, πως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αποτελούν παράγοντα ανάσχεσης των αντιδραστικών κυβερνήσεων.
Η ΕΕ παρεμβαίνει καταλυτικά, με βάση την εκχώρηση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, στους εσωτερικούς συσχετισμούς υπέρ των κεφαλαιοκρατών και κατά των εργαζομένων, όποιες δυνάμεις κι αν βρίσκονται στις κυβερνήσεις και όπου κι αν γίνεται οποιοσδήποτε αγώνας κατά της λιτότητας, της εργασιακής απορρύθμισης και των ιδιωτικοποιήσεων του δημόσιου πλούτου.

Του Κέβιν Οβέντεν

Μια άγρια μάχη λαμβάνει χώρα στη Γαλλία για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των μισθών των εργαζομένων ενάντια στον νέο εργασιακό νόμο. Εργαζόμενοι και νέοι στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ εισάγει νέο νόμο για τις εργασιακές σχέσεις και οι εργοδότες ζητούν ακόμη περισσότερα μέτρα. Εάν θέλει κανείς να καταλάβει τι είναι η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, ας ρίξει μια ματιά στην παρέμβασή της σήμερα -- τη στιγμή που πέφτουν βροχή τα δακρυγόνα στους δρόμους των γαλλικών πόλεων και προγραμματίζονται μαζικές απεργίες-- που έδωσε στη δημοσιότητα τις Spring Reports and Recommendations [Ανοιξιάτικες Εκθέσεις και Συστάσεις] για καθεμία από τις 28 χώρες-μέλη της ΕΕ.

Οι “συστάσεις” προς τη Γαλλία περιέχουν την αξίωση να μειώσει τον κατώτατο μισθό και να περιορίσει την προστασία των εργαζομένων. Δεν είναι μόνο μια άμεση παρέμβαση προς στήριξη της κυβέρνησης του Ολάντ ενάντια στα συνδικάτα, τους εργάτες και τους φοιτητές. Στην πραγματικότητα, είναι μια αξίωση παρόμοια μ' αυτήν των αναλύσεων των εργοδοτών και ένας κατάλογος απαιτήσεων που πηγαίνει πολύ μακρύτερα από αυτά τα οποία θέλει να θεσμοθετήσει την τρέχουσα περίοδο ο Ολάντ.[1]

Αυτός είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ευρώπη απέναντι σ' αυτούς που αγωνίζονται κατά της λιτότητας και του ρατσισμού. Ορισμένοι συμμετέχοντες στη δημόσια συζήτηση για το δημοψήφισμα στη Βρετανία υποστήριξαν ότι ο δυνητικά εκρηκτικός αγώνας στη Γαλλία δεν έχει καμιά σχέση με την ΕΕ, επειδή η γαλλική κυβέρνηση είναι εκείνη που περνάει έναν αντεργατικό νόμο από το γαλλικό Κοινοβούλιο. Όμως, η ΕΕ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Ασκεί επιπρόσθετη πολιτική πίεση για να εξασφαλίσει ότι η γαλλική κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει υπό την πίεση της αντίστασης των συνδικάτων και της νεολαίας, αλλά θα συναινέσει με τις απαιτήσεις των Γάλλων εργοδοτών.

Και η πίεση που ασκεί η ΕΕ συνοδεύεται με απειλές οικονομικών μέτρων, εάν η γαλλική κυβέρνηση δεν προχωρήσει περαιτέρω και δημιουργηθεί ο κίνδυνος να παραβιαστούν οι στόχοι της λιτότητας , δηλαδή η διατήρηση σε χαμηλά επίπεδα των δαπανών που επιβάλλουν οι αιώνιοι κανόνες της ΕΕ. Ο ρόλος της ΕΕ, που έγινε πασίδηλος στις σημερινές περιστάσεις, δηλαδή το να επιβάλει περιορισμούς στα εργατικά δικαιώματα και στον κατώτατο μισθό στη Γαλλία είναι σημαντικός, επειδή η γαλλική κυβέρνηση είναι ευάλωτη. Δεν έχει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο για να περάσει τον νέο νόμο. Και έτσι βασίζεται στις αυταρχικές μεθόδους, της έκδοσης προεδρικού διατάγματος και της παράκαμψης του Κοινοβουλίου.

Αυτή η αυταρχικότητα έχει εντείνει την αντίσταση των Γάλλων εργαζομένων. Γι' αυτό και η παρέμβαση της ΕΕ είναι κομβική. Δεν υποστηρίζει απλώς την κυβερνητική επίθεση, απηχεί σχεδόν με την ίδια επιχειρηματολογία το πρόγραμμα του βασικού υποψηφίου της Δεξιάς για τις προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους – του Αλέν Ζιπέ, το οποίο έλαβε ευρεία δημοσιότητα στα γαλλικά [και ευρωπαϊκά] ΜΜΕ. Η ΕΕ ενισχύει την παρέμβαση του Ολάντ και την κατάργηση βασικών κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό ακριβώς έκανε η ΕΕ στην Ελλάδα. Τους πρώτους εφτά μήνες του περασμένου έτους, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων—ελληνικών και ευρωπαϊκών-- συγκρούστηκε ευθέως με την κυβέρνηση του Σύριζα και τη γονάτισε “σταυρώνοντας” την ελληνική αντιπροσωπία στις Βρυξέλλες.

Οι ανά χώρα εκθέσεις της ΕΕ σήμερα δείχνουν να εφαρμόζεται το ίδιο πρότυπο σε όλες τις χώρες-μέλη – πιέζοντας την κάθε χώρα να προχωρήσει στην κατεύθυνση που εξυπηρετεί τα ευρωπαϊκά και τα εθνικά κεφάλαια. Υπάρχει βεβαίως κάποια διαφοροποίηση στις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (“συστάσεις” τις οποίες, όμως, καμιά χώρα δεν μπορεί να απορρίψει). Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει απόκλιση στο μέγεθος και στην ανταγωνιστικότητα των διαφορετικών εθνικών οικονομιών.

Η Πορτογαλία έχει μια κεντροαριστερή κυβέρνηση , που στηρίζεται σε συμφωνίες με αριστερά και ριζοσπαστικά κόμματα στο Κοινοβούλιο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση καταδικάζει απερίφραστα τα σχέδια της πορτογαλικής κυβέρνησης να αυξήσει τον κατώτατο μισθό. Και χρησιμοποιεί την ίδια γλώσσα ακριβώς με την ένωση των πορτογαλικών επιχειρήσεων και την Δεξιά που καταψηφίστηκε στις προηγούμενες εκλογές.

Το κατ' εξοχήν κόμμα των εργοδοτών ηττήθηκε . Η συμμετοχή στην ΕΕ σημαίνει ότι οι Πορτογάλοι μεγαλοεργοδότες μπορούν να στραφούν προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για βοήθεια προκειμένου να ανασχέσουν οποιαδήποτε πολιτική δεν τους αρέσει και να υποχρεώσουν την κυβέρνηση να ασκεί πολιτική προς όφελός τους.

Αυτό δεν θα συμβεί κάποτε στο μέλλον, όπως φαντάζονται μερικοί, όταν μια βρετανική κυβέρνηση υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν θα συγκρούεται με την ΕΕ και οι εργαζόμενοι θα στραφούν εναντίον των Βρυξελλών. Δεν συμβαίνει ούτε καν στις περιπτώσεις μιας κυβέρνησης τύπου Σύριζα, που οδηγήθηκε ταχύτατα στη φθορά και την υποταγή. Συμβαίνει στη Γαλλία και την Πορτογαλία , των οποίων ηγούνται άνθρωποι οι οποίοι ελάχιστα διαφέρουν από τον Γκόρντον Μπράουν, και σε κάθε χώρα όπου εκδηλώνεται οποιοσδήποτε αγώνας κατά της λιτότητας.

Ήδη συμβαίνει τώρα στη Βρετανία. Οι Βρετανοί εργοδότες προσβλέπουν στην ΕΕ και στην ευρωπαϊκή πολιτική υποστήριξη για να φέρουν το αποτέλεσμα [ υπέρ της παραμονής], που επιθυμούν στο δημοψήφισμα-- και υπάρχει ο κίνδυνος η εξασθενημένη κυβέρνηση των Συντηρητικών να μην μπορέσει να το επιτύχει. Γι' αυτό και είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η ΕΕ οπουδήποτε στην Ευρώπη είναι μια εναλλακτική λύση στους κακόβουλους εθνικούς εργοδότες και στις κυβερνήσεις τους. Αντίθετα, είναι η δύναμη που παρέχει επιπρόσθετη ισχύ σ' αυτές τις ελίτ.

Ο Γάλλος επίτροπος στην Κομισιόν είναι ο Πιερ Μοσκοβισί. Είναι υπεύθυνος επίσης για τις οικονομικές και χρηματοπιστωτικές υποθέσεις , τη φορολογία και τους δασμούς. Έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην παράδοση του Τσίπρα στις 12 Ιουλίου του 2015 – λέγοντας στην ελληνική αντιπροσωπία , μαζί με μια ντουζίνα άλλους κυρίως Γάλλους αξιωματούχους, ότι ήταν μαζί της και ότι έπρεπε να υποταχθεί στη σκληρή δεξιά γραμμή της κυβέρνησης Μέρκελ. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία της οποίας ηγούνται οι Γάλλοι σοσιαλδημοκράτες έσφαξε τον ελληνικό αμνό στο βωμό της ευρωπαϊκής Δεξιάς της οποίας ηγείται το Βερολίνο.

Όμως, σήμερα συνέβη και κάτι άλλο. Η δύναμη που επιβάλλει τη λιτότητα στην Ελλάδα είναι η τρόικα, μέλη της οποίας αποτελούν το ΔΝΤ και οι γραφειοκρατίες της ΕΕ.

Ο Β. Σόιμπλε , υπ. Οικονομικών της Γερμανίας και βασικός μοχλός επιβολής της πολιτικής της ΕΕ, ανέφερε στα γερμανικά ΜΜΕ ότι απορρίπτει εντελώς οποιαδήποτε ελάφρυνση των μέτρων λιτότητας, που έχουν επιφέρει στην Ελλάδα αληθινή ανθρωπιστική καταστροφή, εφόσον εφαρμοστούν. Το ΔΝΤ αξίωσε ελάφρυνση της αποπληρωμής των δανείων. Η ΕΕ είπε όχι. Τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ στον παγκόσμιο Νότο , τη δεκαετία του 1980, έγιναν ταυτόσημα με την πείνα και τη μαζική φτώχεια στην Αφρική, την Ασία και πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Κι όμως ο φίλος του Τζορτζ Όσμπορν [υπ. Οικονομικών της Βρετανίας] Σόιμπλε και η ΕΕ μόλις δήλωσαν ότι το ΔΝΤ είναι μαλακό στην άσκηση πίεσης στους συνταξιούχους και τα παιδιά της Ελλάδας, όπου 40% του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο φτώχειας σε μια ευρωπαϊκή χώρα όπου επανεμφανίζονται ασθένειες του “τρίτου κόσμου”. Και αυτό οφείλεται σε οχτώ χρόνια εφαρμογής μιας βίαιης οικονομικής πολιτικής που επιβάλλουν –όπως στις ταινίες με τη μαφία-- οι άνδρες με τα κομψά κοστούμια.

Σημείωση

[1] Για όσους θέλουν να βεβαιωθούν, ιδού η Σύσταση υπ. αριθμόν 10 της έκθεσης της Κομισιόν για τη Γαλλία:

Στο τρέχον πλαίσιο της υψηλής ανεργίας, υπάρχουν κίνδυνοι το κόστος εργασίας όσον αφορά τον κατώτατο μισθό να παρεμποδίζει την απασχόληση των ανθρώπων με χαμηλή εξειδίκευση ... Εξαιτίας του μηχανισμού τιμαριθμοποίησης του κατώτατου μισθού, δημιουργούνται κυκλώματα ανατροφοδότησης μεταξύ των αυξήσεων στους μέσους μισθούς και στις αλλαγές στον κατώτατο μισθό, τα οποία καθυστερούν την αναγκαία μισθολογική προσαρμογή ως αντίδραση σε μια αδύναμη οικονομική κατάσταση.
 [ Το απόσπασμα στα αγγλικά: In the current context of high unemployment, there are risks that the cost of labour at the minimum wage hampers employment of low qualified people... Because of the minimum wage indexation mechanism, here are feedback loops between increases in average wages and changes in the minimum wage, which delay the necessary wage adjustment in response to a weak economic situation.]

Πηγή:counterfire.org

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου


sxedio-b