Έμφυλη βία και κοινωνική αναπαραγωγή  
στην εποχή της πανδημίας

           
live διαδικτυακή συζήτηση (fb: Συνέλευση 8 Μάρτη, e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)

Το Σάββατο 9 Μαΐου και ώρα 7:30 μμ, συζητάμε για όλα αυτά, ανταλλάσσουμε ιδέες και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας, υπερασπίζοντας τη ζωή.

 Mαζί μας οι:

◦ Άντζελα Δημητρακάκη, Πανεπιστήμιο Εδιμβούργου

◦Αλέκα Μακρή, γυναικολόγος, ακτιβίστρια

◦ Δέσποινα Παρασκευά-Βελουδογιάννη, Συνέλευση 8 Μάρτη

Στην εκδήλωση θα παρέμβουν επίσης οι

◦ Σίλβια Φεντερίτσι, ΗΠΑ, φιλόσοφος

◦ Μαριάννα Λούπι, Βραζιλία, φεμινίστρια & οικοσοσιαλίστρια ακτιβίστρια

◦ Χούλια Καμάρα, Ισπανικό Κράτος, φεμινίστρια ακτιβίστρια

Την εκδήλωση θα κλείσει η Μάρθα Φριντζήλα.

Συντονίζει η Κατερίνα Σεργίδου από την Συνέλευση 8 Μάρτη

Η συζήτηση θα μεταδοθεί ζωντανά από την σελίδα μας στο facebook. Κατά την διάρκεια θα υπάρχει δυνατότητα για παρεμβάσεις με σχόλιο ή μήνυμα στην σελίδα μας.

Με το βλέμμα στραμμένο στην καθημερινότητα και στη ζωή των γυναικών, όσες συμμετέχουμε στη Συνέλευση 8 Μάρτη καλούμε σε live διαδικτυακή συζήτηση προκειμένου να συζητήσουμε για την έμφυλη βία και την κοινωνική αναπαραγωγή στην εποχή της πανδημίας. Οι τελευταίοι δύο μήνες με την πανδημία του Covid-19 να μαστίζει τις κοινωνίες παγκοσμίως, τα μέτρα φυσικής αποστασιοποίησης και το παγκόσμιο lockdown αποτελούν μια εμπειρία που τέμνει τον ιστορικό χρόνο διακρίνοντας σε αυτόν ένα «πριν» και ένα «μετά». Όποια και αν είναι η εξέλιξη της πανδημίας και των επιπτώσεών της, η κρίση έχει αφήσει ήδη τα σημάδια της αναδεικνύοντας την επισφαλή και ευάλωτη θέση στην οποία ούτως ή άλλως βρίσκονταν συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες του πληθυσμού την ίδια στιγμή που τις επανα-ευαλωτοποιεί.  

Η πρωτόγνωρη αυτή συνθήκη εντατικοποίησε το βαθμό της διαθεματικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ανέδειξε τους τρόπους με τους οποίους ο πατριαρχικός καπιταλισμός αφήνει τα σημάδια του  πάνω στα γυναικεία σώματα. Δεν χωράει αμφιβολία. Το μαρτυρά η κατακόρυφη αύξηση της έμφυλης βίας στο σπίτι σε ενδοοικογενειακό ή όχι πλαίσιο, που σε πλήθος περιπτώσεων απέβη μοιραία καταλήγοντας σε γυναικοκτονίες. Το μαρτυρά και η καθημερινότητα που ενέτεινε περαιτέρω τις πατριαρχικές αντιλήψεις  που αναφέρονται σε γυναικεία οικιακά και οικογενειακά καθήκοντα: περισσότερες φροντίδες για τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας, περισσότερο καθάρισμα, πλύσιμο και σιδέρωμα, η μέριμνα για τα ψώνια της βδομάδας. Η φροντίδα στο σπίτι εντατικοποιήθηκε την ίδια στιγμή που για πολλές γυναίκες εξαφανίστηκε η δυνατότητα να έχουν προσωπικό χώρο και χρόνο για ξεκούραση και αναψυχή αφού ο χώρος της οικίας στένεψε λόγω της υποχρεωτικής συμβίωσης για πολλές ώρες με συζύγους, γονείς και άλλα μέλη της οικογένειας. Η νέα οργάνωση του χώρου και η τήρηση των ισορροπιών αποτέλεσε για πολλές μια νέα πρόκληση, μια επιπλέον αγωνία. Πολύ περισσότερο για όσες αναγκάστηκαν να κλειστούν στο σπίτι με κακοποιητικούς συντρόφους χωρίς καμία διέξοδο και δυνατότητα επικοινωνίας. Το σπίτι αναδεικνύεται ξανά ως βασικός χώρος κοινωνικής αναπαραγωγής, ως  χώρος στον οποίο οι γυναίκες εργάζονται δωρεάν και εθελοντικά. Αναδεικνύεται επίσης ως χώρος άσκησης της έμφυλης βίας.

Την ίδια στιγμή καθαρίστριες, νοσηλεύτριες, εργαζόμενες στα σούπερ μάρκετ – κλάδοι που παραπέμπουν σε οικιακές εργασίες και γι’ αυτό γυναικοκρατούμενοι – βρέθηκαν αναγκαστικά στην πρώτη γραμμή της μάχης, εκτεθειμένες στον ιό με ελάχιστα μέσα για την προστασία τους, βάζοντας εξίσου σε κίνδυνο τις οικογένειες που φροντίζουν μετά το πέρας της εργασίας τους. Τα δε μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση όλο το προηγούμενο διάστημα δημιούργησαν και δημιουργούν τεράστια ανασφάλεια σε πολλές εργαζόμενες, ενώ αφήνουν τελείως έκθετες κάποιες άλλες καθιστώντας ανατριχιαστικά ορατό το ερώτημα της επιβίωσης, ειδικά για όσες μητέρες μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. Δεν χρειάζεται φυσικά να υπενθυμίσουμε εδώ την πραγματικότητα των διακρίσεων βάσει φύλου στην αγορά εργασίας.

Μετανάστριες έζησαν ξανά την φρίκη, έγκλειστες σε άθλια camps ή στιγματιζόμενες από χυδαία, σεξιστικά δημοσιεύματα. Κρατούμενες πέθαναν μόνες στα κελιά τους, γιατί στα σωφρονιστικά καταστήματα τα υγειονομικά μέτρα εφαρμόστηκαν με απαγόρευση των επισκεπτηρίων από τους οικείους τους και όχι με αποσυμφόρηση.

Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα μας εξοργίζει. Μπορεί η απαγόρευση κυκλοφορίας να αίρεται, όμως η πανδημία δεν τελείωσε κι εμείς είμαστε ήδη λιγότερες και τραυματισμένες. Δεν ξεχνάμε όμως ότι λίγες μέρες πριν το ξέσπασμα της πανδημίας  ήταν 8 του Μάρτη κι εμείς βρισκόμασταν στο δρόμο μαζί, δυνατές και περήφανες οργανώνοντας τη φεμινιστική απεργία. Έτσι θα συνεχίσουμε και τώρα. Δεν αφήνουμε καμία μόνη, δεν αφήνουμε καμία πίσω.

Συζητάμε για μια διαφορετική οργάνωση της ζωής και της οικονομίας την ίδια στιγμή που στο εδώ και τώρα αγκαλιάζουμε τη διπλανή μας καλώντας την να πει τη γνώμη της, να συμμετέχει, να προτείνει, να μιλήσει, να αγωνιστεί.

Συνέλευση 8 Μάρτη

fb: Συνέλευση 8 Μάρτη
e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.