Δύο μάνες που η φασιστική βία τους στέρησε τα παιδιά τους, η Μάγδα Φύσσα και η Σερπίλ Τεμίζ Ουνβάρ μιλούν για την προσπάθειά τους να «να κάνουν τα όνειρα των παιδιών τους πραγματικότητα».

Οι δύο γυναίκες που έχουν σηκώσει στις πλάτες τους τον αγώνα του αντιφασιστικού κινήματος, συναντήθηκαν και μίλησαν στο Solomon.gr και τους Κορίνα Πετρίδη και Σταύρο Μαλιχούδη για την κοινή τους προσπάθεια να ενώσουν τις φωνές τους κατά του ρατσιστικού εγκλήματος.

Η Σερπίλ Τεμίζ Ουνβάρ, μητέρα ενός από τους νέους που σκότωσε νεοναζί στο Χάναου της Γερμανίας το 2020, συναντά την Μάγδα Φύσσα στην Αθήνα. Οι δύο γυναίκες ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στο ρατσιστικό έγκλημα και την ακροδεξιά βία— για να μην υπάρξουν άλλα δολοφονημένα παιδιά.

Δεν μιλούν την ίδια γλώσσα. Αλλά μπορούν να νιώσουν ουσιαστικά η μία την άλλη. Η Σερπίλ Τεμίζ Ουνβάρ: ο γιος της δολοφονήθηκε από νεοναζί στο Χάναου της Γερμανίας. Και η Μάγδα Φύσσα: ο γιος της δολοφονήθηκε από νεοναζί στο Κερατσίνι.

Η επίθεση στο Χάναου τον Φλεβάρη του 2020 καταγράφηκε ως πράξη ακροδεξιάς τρομοκρατίας, καθώς ο δράστης είχε επιλέξει θύματα που θεωρούσε πως «δεν ήταν Γερμανοί». Ανάμεσα στα θύματα εκείνης της βραδιάς ήταν και ο Φερχάτ Ουνβάρ.

O Φερχάτ ήταν 23 ετών και είχε μόλις ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του ως τεχνικός μηχανικός θερμικών εγκαταστάσεων. Στα γενέθλια του Φερχάτ, τον Νοέμβριο του 2020, η μητέρα του, Σερπίλ Τεμίζ Ουνβάρ, δημιούργησε ένα ίδρυμα στη μνήμη του γιου της, μέσω του οποίου νεαροί εκπαιδευτές ηλικίας 15-30 ετών επισκέπτονται γερμανικά σχολεία και μιλούν στους μαθητές τόσο για την επίθεση που έλαβε χώρα στο Χάναου, όσο και για τις ρατσιστικές διακρίσεις εντός του σχολικού περιβάλλοντος.

Στις διαλέξεις αυτές, το κεντρικό μήνυμα είναι ότι η «Γερμανία είναι και δική μας χώρα» και ότι και οι μετανάστες και τα παιδιά μεταναστών, που γεννιούνται και μεγαλώνουν εκεί, έχουν λόγο για το μέλλον της χώρας.

Η Σερπίλ θυμάται ακόμα τον ρατσισμό που βίωνε ο γιος της μεγαλώνοντας και αυτό είναι κάτι που λέει ότι την πονάει μέχρι και σήμερα. Ξέρει ότι ο γιος της δεν ήταν ο μόνος που δεχόταν διακρίσεις μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στα περισσότερα παιδιά, λέει, μεταφέρεται ένα άγχος και μια πίεση να δουλέψουν και να προσπαθήσουν περισσότερο προκειμένου να γίνουν αποδεκτά, ενώ θα έπρεπε να είναι δουλειά του εκπαιδευτικού συστήματος να στηρίξει αυτά τα παιδιά και να αναλάβει την ενσωμάτωσή τους.

«Πήγαινε να βρεις τη Μάγδα»
Τώρα, τρία χρόνια μετά την επίθεση, η Σερπίλ Ουνβάρ ετοιμάζει το επόμενο βήμα: την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού, σε πρώτη φάση, δικτύου από μαμάδες που έχουν χάσει τα παιδιά τους από ρατσιστικές επιθέσεις.

Η πρώτη συνάντηση που πραγματοποίησε ήταν με τη Μάγδα Φύσσα, την Παρασκευή 3 Μαρτίου. Το Solomon βρέθηκε στη συνάντηση των δύο γυναικών. Λίγο νωρίτερα, η Σερπίλ είχε συνοδεύσει τη μητέρα του δολοφονημένου από τη Χρυσή Αυγή αντιφασίστα μουσικού, Παύλου Φύσσα, στην εκδίκαση της δίκης σε δεύτερο βαθμό.

«Ήθελα να ξεκινήσω από την Ελλάδα, από τη Μάγδα. Σκοπός της επίσκεψης είναι να γνωριστούμε καλύτερα, έτσι ώστε να μπορέσουμε -αν θέλουμε- να κάνουμε μία κοινή δουλειά, να ενωθούμε για να ακουστεί η φωνή μας και στις άλλες χώρες, αρχικά στην Ευρώπη, και αργότερα πιο μακριά», εξήγησε η Σερπίλ.

Ερωτηθείσα γιατί επέλεξε τη Μάγδα Φύσσα ως πρώτο σημείο επαφής, η Σερπίλ απάντησε πως ένιωσε πολύ κοντά στη Μάγδα όταν την είδε στο Εφετείο, τη μέρα που η ελληνική δικαιοσύνη καταδίκασε τη Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση.

Βγαίνοντας από τη δικαστική αίθουσα, η Μάγδα Φύσσα είχε φωνάξει: «Τα κατάφερες γιε μου». Η Σερπίλ θυμάται ότι ένιωσε αμέσως μία σύνδεση με αυτή τη γυναίκα γιατί και η ίδια, όταν καταφέρνει κάτι, απευθύνεται στο γιο της και του λέει ότι εκείνος τα κατάφερε.

«Από τότε που άκουσα τη Μάγδα να χρησιμοποιεί τα ίδια λόγια, συνδέθηκα μαζί της και σκέφτηκα ότι θέλω να την γνωρίσω, πριν ακόμα υπάρξει η σκέψη για κάποια διεθνή δικτύωση. Ήταν και κάτι προσωπικό, κάτι δικό μου. Ήταν σαν να μου έγραψε ο ίδιος ο γιος μου “πήγαινε να βρεις τη Μάγδα”».

Η σκέψη είναι η δικτύωση να γίνει μέσω των συλλόγων που έχουν ήδη δημιουργηθεί στη μνήμη του Παύλου και του Φερχάτ. Και οι δύο γυναίκες συμφώνησαν ότι στόχος του δικτύου δεν θέλουν να είναι απλώς η αλληλοϋποστήριξη εκείνων που έχασαν τα παιδιά τους, αλλά ο συντονισμός σε ευρωπαϊκό δίκτυο για τη διοργάνωση δράσεων κατά του ρατσιστικού εγκλήματος.

«Νεκροί μόνο όταν μας ξεχάσουν»
«Και οι δύο προσπαθούμε να κάνουμε τα όνειρα των παιδιών μας πραγματικότητα. Για τα παιδιά που φύγανε με ανεκπλήρωτα τα όνειρά τους. Και ίσως αυτό να κάνει εμάς να στεκόμαστε στα πόδια μας, για να μπορέσουμε από τα όνειρα που είχαν, να αφήσουμε έστω κάτι πίσω μας», είπε η Μάγδα Φύσσα.

Και συμπλήρωσε: «Θέλω όταν φύγω από αυτή τη ζωή και τον συναντήσω, να μπορέσω να τον κοιτάξω στα μάτια. Αυτό με ενδιαφέρει· να τον κοιτάξω στα μάτια και να πω ότι έκανα ό,τι μπορούσα. Και βλέπω ότι κι εκείνη το ίδιο θέλει. Και όχι μόνο εκείνη, αλλά και όλες οι μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους».

Αντίστοιχα η Σερπίλ, ακόμα προσπαθεί να βγάλει νόημα από αυτήν την «χωρίς κανένα νόημα πράξη». Τονίζει πόσο τυχαίο ήταν που ο γιος της βρέθηκε σε εκείνο το μαγαζί εκείνο το βράδυ. Ο Φερχάτ είχε μόλις τελειώσει την εκπαίδευσή του και, λόγω του ότι είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αποφάσισε να μείνει λίγες ώρες παραπάνω έξω από το σπίτι.

«Έχω κάνει τώρα αποστολή μου αυτό που είχε γράψει ο ίδιος ο Φερχάτ: “Νεκροί θα είμαστε μόνο όταν μας ξεχάσουν”. Αυτή η φράση είναι τώρα η αποστολή μου», είπε.

«Και θα τα καταφέρουμε».