Τα «Άνθη Της Σιωπής» επιστρέφουν στο συναυλιακό υπόγειο των Εξαρχείων για να αναδύσουν «Υγρό Καρδιακό Άρωμα»!

Ένα από τα πιο σημαντικά & ιστορικά συγκροτήματα της post/punk & darkwave ελληνόφωνης σκηνής, η Λευκή Συμφωνία μας προσκαλεί να ενώσουμε τις δικές μας «Φωνές στο σκοτάδι», ταξιδεύοντας μας με τον δικό του μοναδικό τρόπο, σε «Κήπους Μυστικούς», εκεί που «Όλα Τα Χρώματα Αλλάζουν» και το «Φεγγάρι Αιμορραγεί»!

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου, ένα  «Λευκό Φως» θα σε οδηγήσει στο Αn club, μέσα στην ‘’Ηχώ του Πόθου’’ και να είσαι σίγουρος πως θα είναι το μόνο μέρος που θα θες να κρυφτείς!

Doors Open: 21:00 – Starts: 22:00

Τιμή εισιτηρίων: Προπώληση 12€ – Ταμείο 15€

Εισιτήρια προπωλούνται:

– Oldschool (Solomou 13, Exarchia)
– The Lab T-shirts (Veikou 73, Koukaki)

Περ. Πληροφορίες: lefkisymphonia.gr

Facebook event: https://www.facebook.com/events/280877518218321

Ο Τομ Βερλέιν γεννήθηκε ως Τόμας Μίλερ στο Νιου Τζέρσεϊ, αλλά υιοθέτησε το καλλιτεχνικό του όνομα ως φόρο τιμής στον Γάλλο συμβολιστή ποιητή, Πολ Βερλαίν. Άκουγε τζαζ μουσική και έγραφε ποίηση ως έφηβος, που λειτούργησαν ως μια ισχυρή μουσική βάση για το όταν τελικά ασχολήθηκε με την κιθάρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και μαζί με τους φίλους Richard Hell και Billy Ficca, δημιούργησαν ένα συγκρότημα με το όνομα The Neon Boys. Αρχικά δεν είχαν μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό και δεν άργησαν να συνεργαστούν με τον κιθαρίστα Richard Lloyd και να μεταονομαστούν σε Television.

Στην περίοδο της ακμής τους, οι Television σημείωσαν 3 σινγκλ στο Ηνωμένο Βασίλειο στο Top 40 και αναγνωρίστηκαν για τα άλμπουμ τους Marquee Moon και Adventure. Αλλά είχαν μεγαλύτερη επιτυχία στη Βρετανία από την πατρίδα τους στις ΗΠΑ και χώρισαν το 1978.

Μετά τη διάσπαση των Television, κυκλοφόρησε μια σειρά από σόλο άλμπουμ, με το τραγούδι του Kingdom Come να εμπνέει μια σπάνια διασκευή του David Bowie στο άλμπουμ του Scary Monsters.

Ένας σπουδαίος κιθαρίστας

Οι Television αναμορφώθηκαν το 1992, κυκλοφόρησε ένα ομότιτλο τρίτο άλμπουμ και ήταν σποραδικά ενεργοί τα επόμενα χρόνια, που χαιρετίστηκαν ως πρωταρχική επιρροή στο εναλλακτικό ροκ της δεκαετίας του 1980 και του 1990.

Ο Βερλέιν θεωρήθηκε ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της μουσικής σκηνής που προέκυψαν από το πλέον ανενεργό κλαμπ CBGB στο Bowery της Νέας Υόρκης, όπου οι σύγχρονοί τους ήταν οι Blondie, The Ramones και Talking Heads. Αν και ήρθαν στο προσκήνιο λόγω του πανκ κινήματος, η μουσική τους ήταν πιο περίπλοκη από εκείνη των ανταγωνιστών τους, με τον Verlaine και τον άλλο κιθαρίστα Richard Lloyd να ανταλλάσσουν μεγάλα σόλο και περίπλοκα riff με επιρροή από την τζαζ.

Με ανάρτησή τους στα social media, οι Foo Fighters ανακοίνωσαν ότι θα επιστρέψουν στη σκηνή παρά την απώλεια του ντράμερ τους Τέιλορ Χόκινς.

Ο Αμερικανός μουσικός έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, στις 26 Μαρτίου, σε ηλικία 50 ετών, βυθίζοντας στο πένθος την παγκόσμια ροκ σκηνή.

Το συγκρότημα, μετά τον θάνατό του, ακύρωσε όλες τις συναυλίες στο πλαίσιο της περιοδείας του.

Τώρα, τα μέλη του δηλώνουν ότι δεν θα σταματήσουν την καλλιτεχνική τους δραστηριότητα.

«Το 2022 ήταν η πιο δύσκολη και τραγική χρονιά που γνώρισε η μπάντα μας. Χωρίς τον Taylor δεν θα είχαμε γίνει ποτέ το συγκρότημα που ήμασταν και ξέρουμε ότι χωρίς εκείνον θα είμαστε πλέον μια διαφορετική μπάντα» εξομολογηθήκαν μέσα από μια πρωτοχρονιάτικη ανάρτησή τους στο Instagram ανακοινώνοντας, παράλληλα στους θαυμαστές τους πως θα τους συναντήσουν σύντομα από κοντά.

«Οι Foo Fighters ιδρύθηκαν πριν από 27 χρόνια για να εκφράσουν την θεραπευτική δύναμη της μουσικής και την συνέχιση της ζωής. Και τα 27 αυτά χρόνια οι θαυμαστές μας έχτισαν μια παγκόσμια κοινότητα ένα αφοσιωμένο σύστημα υποστήριξης που μάς βοήθησε να ξεπεράσουμε μαζί τις πιο σκοτεινές στιγμές μας», σημείωσαν.

Η ανάρτησή τους

 

Τι εντοπίστηκε στον οργανισμό του Τέιλορ Χόκινς

Ο ντράμερ του συγκροτήματος Foo Fighters, Τέιλορ Χόκινς, είχε πάρει κάνναβη, οπιούχα και αντικαταθλιπτικά προτού αφήσει την τελευταία του πνοή, σε ξενοδοχείο της Μπογκοτά, όπως ανακοίνωσαν οι αρχές της Κολομβίας τον Μάρτιο του 2022.

«Η τοξικολογική εξέταση εντόπισε 10 ουσίες μέχρι στιγμής στον οργανισμό του Τέιλορ Χόκινς, συμπεριλαμβανομένων κάνναβης, αντικαταθλιπτικών, βενζοδιαζεπινών και οπιούχων», ανέφεραν οι κολομβιανές αρχές.

Ο γιατρός που έσπευσε στο ξενοδοχείο επιχείρησε καρδιοπνευμονική αναζωογόνηση, χωρίς όμως αποτέλεσμα, σύμφωνα με το δημαρχείο της Μπογκοτά.

Το συγκρότημα, ένα από τα πιο επιδραστικά και αναγνωρισμένα στον χώρο της εναλλακτικής ροκ, επρόκειτο να εμφανιστεί στην Μπογκοτά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Estéreo Picnic.

Η συναυλία ακυρώθηκε και οι θεατές τήρησαν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του.

Ο Χόκινς ξεκίνησε την καριέρα του ως ντράμερ για την Καναδή τραγουδίστρια Alanis Morissette και από το 1997 αποτελούσε μέλος των Foo Fighters, ηχογραφώντας μαζί τους 8 στούντιο άλμπουμ.

Στο συγκρότημα όχι μόνο έπαιξε ντραμς αλλά συμμετείχε και στα φωνητικά σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του όπως το «Learn to Fly» ή το «Best of You». Επίσης, ήταν και ο στιχουργός κάθε άλμπουμ από το «There is Nothing left To Lose».

Σε ηλικία 79 ετών άφησε την τελευταία της πνοή άφησε η Κριστιν ΜακΒι, τραγουδίστρια και τραγουδοποιός του συγκροτήματος Fleetwood Mac, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά της.

Η ίδια είχε γράψει ορισμένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των Fleetwood Mac, όπως το Little Lies, Everywhere, Don’t Stop, Say You Love Me, και Songbird. Το βρετανοαμερικανικό ροκ συγκρότημα, που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1967, πούλησε περισσότερους από 100 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, καθιστώντας το ένα από τα πιο επιτυχημένα γκρουπ όλων των εποχών.

Το συγκρότημα απέτισε φόρο τιμής στην τραγουδίστρια και τραγουδοποιό ΜακΒι σε μια δήλωση το βράδυ της Τετάρτης μετά την είδηση του θανάτου της. «Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουμε τη θλίψη μας για τον θάνατο της Christine McVie. Ήταν πραγματικά μοναδική, ξεχωριστή και ταλαντούχα πέρα από κάθε μέτρο.

Η ανακοίνωση της οικογένειας

Σύμφωνα με την ανακοίνωση, πέθανε ενώ βρισκόταν στο νοσοκομείο έχοντας στο πλευρό της την οικογένειά της.

Μια δήλωση στο Facebook ανέφερε: «Εκ μέρους της οικογένειας της Christine McVie, με βαριά καρδιά σας ενημερώνουμε για τον θάνατο της.

«Έφυγε από τη ζωή ειρηνικά στο νοσοκομείο σήμερα το πρωί, Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2022, μετά από σύντομη ασθένεια. Ήταν παρέα με την οικογένειά της. Σας ζητάμε ευγενικά να σεβαστείτε την ιδιωτική ζωή της οικογένειας σε αυτήν την εξαιρετικά οδυνηρή στιγμή και θα θέλαμε όλοι να κρατήσουν την Christine στην καρδιά τους και να θυμούνται τη ζωή ενός απίστευτου ανθρώπου και σεβαστού μουσικού που αγαπήθηκε παγκοσμίως. RIP Christine McVie.»

Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο καθώς πέθανε σε ηλικία 57 ετών ο σπουδαίος καλλιτέχνης Mark Lanegan.

 

 

 

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, «ο αγαπημένος μας φίλος Mark Lanegan απεβίωσε σήμερα το πρωί στο σπίτι του στο Killarney της Ιρλανδίας. Ο αγαπημένος τραγουδιστής, τραγουδοποιός, συγγραφέας και μουσικός ήταν 57 ετών και αφήνει πίσω του τη σύζυγό του Shelley.  Δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες προς το παρόν. Παρακαλούμε να σεβαστείτε την ιδιωτική ζωή της οικογένειας.»

O Mark Lanegan έγινε αρχικά γνωστός ως τραγουδιστής των Screaming Trees, ενώ ήταν επίσης γνωστός ως μέλος των Queens of the Stone Age και των Gutter Twins. Κυκλοφόρησε έντεκα σόλο στούντιο άλμπουμ από το 1990, καθώς και τρία άλμπουμ συνεργασίας με την Isobel Campbell και δύο με τον Duke Garwood. 

Από frontman των Screaming Trees στους Gutter Twins

Ο Lanegan ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα το 1984 ως frontman του ψυχεδελικού grunge συγκροτήματος Screaming Trees, με το οποίο κυκλοφόρησε επτά στούντιο άλμπουμ και πέντε EP πριν διαλυθούν το 2000.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο συγκρότημα, ξεκίνησε επίσης σόλο καριέρα και κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο στούντιο άλμπουμ, The Winding Sheet, το 1990.

Στη συνέχεια κυκλοφόρησε άλλα δέκα σόλο άλμπουμ και έλαβε αναγνώριση από τους κριτικούς αλλά μόνο μέτρια εμπορική επιτυχία.

 

Μετά το τέλος των Screaming Trees, έγινε συχνός συνεργάτης των Queens of the Stone Age και συμμετείχε στα άλμπουμ τους Rated R, Songs for the Deaf, Lullabies to Paralyze, Era Vulgaris και ...Like Clockwork.

Ο Lanegan συνεργάστηκε επίσης με διάφορους καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια της καριέρας του, συμπεριλαμβανομένου του Kurt Cobain των Nirvana, με τον οποίο ηχογράφησε ένα ακυκλοφόρητο άλμπουμ με διασκευές των Lead Belly.

 

 

Συμμετείχε επίσης με τον Layne Staley των Alice in Chains και τον Mike McCready των Pearl Jam στο συγκρότημα Mad Season.

Επίσης, δημιούργησε τους The Gutter Twins με τον Greg Dulli των Afghan Whigs το 2003, κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ συνεργασίας με την τραγουδίστρια Isobel Campbell των Belle and Sebastian και έχει συμβάλει σε κυκλοφορίες των Melissa Auf der Maur, Martina Topley-Bird, Creature with the Atom Brain, Moby, Bomb the Bass, Soulsavers, Tinariwen, The Twilight Singers, Manic Street Preachers και Unkle, μεταξύ άλλων.

 

 

Πέθανε ο ντράμερ των Rolling Stones, Τσάρλι Γουότς, σε ηλικία 80 ετών σύμφωνα με τον ατζέντη του.

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 80 ετών άφησε ο ντράμερ των Rolling Stones, Charlie Watts.

Ο ατζέντης του, Bernard Doherty δήλωσε την Τρίτη (24/8) ότι ο Watts «πέθανε ειρηνικά σε νοσοκομείο του Λονδίνου νωρίτερα σήμερα και είχε δίπλα του την οικογένειά του».

Επίσης ανέφερε: «Ο Τσάρλι ήταν ένας αγαπημένος σύζυγος, πατέρας και παππούς και επίσης ως μέλος των The Rolling Stones ένας από τους μεγαλύτερους ντράμερ της γενιάς του».

Ο Charlie Watts υποβλήθηκε στις αρχές Αυγούστου σε χειρουργική επέμβαση, η οποία ήταν επιτυχής. Ωστόσο, είχε ανακοινωθεί ότι δεν θα ακολουθούσε το συγκρότημα στην επερχόμενη περιοδεία τους στις ΗΠΑ.

Ποιος ήταν ο Τσάρλι Γουάτς

Ο Τσάρλι Γουάτς εντάχθηκε σε ηλικία 22 ετών στους Rolling Stones και υπήρξε μόνιμο μέλος έκτοτε. Ο Γουάτς γεννήθηκε στο Λονδίνο κατά την διάρκεια του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και ξεκίνησε να ακούει τζαζ μουσική από τα παιδικά του χρόνια, με κύριες επιρροές τους Μάιλς Ντέιβις και Τζον Κολτρέιν. Μετατρέποντας ένα μπάντζο σε ταμπούρο, έπαιξε για πρώτη φορά τύμπανα, ενώ στα δεκαέξι του χρόνια έφυγε από το σχολείο του και εγγράφηκε στην σχολείο τεχνών του Χάροου.

Το 1960, ξεκίνησε να εργάζεται σε διαφημιστική εταιρεία του Λονδίνου, ενώ εξέδωσε και το παιδικό βιβλίο "Ode to a High-Flying Bird", το οποίο αναφερόταν στον τζαζ μουσικό Τσάρλι Πάρκερ Παράλληλα, έπαιζε τύμπανα για τους Alexis Korner's Blues Incorporated, όπου συνεργάστηκε με μουσικούς όπως ο Μπράιαν Τζόουνς, ο Μικ Τζάγκερ και ο Έρικ Κλάπτον. Μη θέλοντας όμως να παραιτηθεί από την καθημερινή του εργασία, αποχώρησε από το συγκρότημα.

Ο Γουάτς εντάχθηκε στους Rolling Stones τον Ιανουάριο του 1963, χωρίς να αντιμετωπίσει με ιδιαίτερη σοβαρότητα το συγκρότημα, αλλά άλλαξε γνώμη όταν το σινγκλ "It's All Over Now" έφθασε στην τρίτη θέση των βρετανικών τσαρτ το 1964. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Σίρλεϊ Ανν Σέπαρντ και τέσσερα χρόνιαα αργότερα γεννήθηκε η κόρη του, Σεραφίνα.

Οι Rolling Stones έφθασαν για πρώτη φορά στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτ με το σινγκλ "(I Can't Get No) Satisfaction", ακολουθούμενο από τις πολύ μεγάλες επιτυχίες των "Paint It Black" και "Ruby Tuesday". Οι ίδιοι περιέγραφαν τους εαυτούς τους ως το σπουδαιότερο ροκ συγκρότημα του πλανήτη και συνέχισαν στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο δημοτικότητας για τις επόμενες δύο δεκαετίες, με άλμπουμ όπως τα "Aftermath" (1966), "Sticky Fingers" (1971), "Exile on Main St." (1972), "Black and Blue" (1976), "Some Girls" (1978) και "Tattoo You" (1981).

Από την δεκαετία του '80, ο Γουάτς ασχολήθηκε με την πρώτη του μουσική αγάπη, την τζαζ, σχηματίζοντας διάφορες μπάντες, συμπεριλαμβανομένης και μίας ορχήστρας 32 ατόμων με την ονομασία Charlie Watts Orchestra. Την ίδια περίοδο, συμμετείχε στους Rocket 88 μαζί με τον Ίαν Στιούαρτ.

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, κυκλοφόρησε μερικούς δίσκους με τους Charlie Watts Quintet,[16] ενώ αργότερα συνεργάστηκε με τον Τζιμ Κέλτνερ στους Charlie Watts/Jim Keltner Project. Το 2004, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τους Charlie Watts and the Tentet, ενώ ταυτόχρονα διαγνώστηκε με καρκίνο του φάρυγγα, από τον οποίο απέδρασε εντελώς υγιής μετά από ένα μεγάλο διάστημα θεραπειών. Μετά το 2010, ηχογραφεί και παίζει ζωντανά με τους A B C & D of Boogie Woogie, μία σουίνγκ μπάντα, ενώ το 2016 ανακοινώθηκε η επιστροφή των Rolling Stones στην δισκογραφία μετά από έντεκα χρόνια, με το μπλουζ άλμπουμ "Blue & Lonesome".

Πρέζες υπάρχουν πολλές. Η ηρωίνη όμως σκοτώνει…

Ο «πρίγκιπας» σήμερα θα έκλεινε τα 69.

Τον Παύλο Σιδηρόπουλο μουσικά δεν τον ακολουθούσαν είναι αλήθεια πολλοί όσο βρισκόταν στη ζωή.

Ο θάνατός του στάθηκε η αφορμή να δημιουργηθεί ένα μεγάλο περιφερειακό κοινό με ελάχιστα ροκ ακούσματα, μετατρέποντας τον ίδιο σε έναν ιδιότυπο μουσικό μύθο και κάποια από τα τραγούδια του στη εφαρμοσμένη μουσική διαλεκτική να παραμένουν μέχρι τα σήμερα «ερωτικά» ή «επαναστατικά» τοτέμ.




Το κενό που προέκυψε από το θάνατο του στην ελληνική ροκ μουσική σκηνή ουσιαστικά παραφράστηκε από αυτό το νέο κοινό. Τον ακολούθησε, χωρίς την αίσθηση του θυμικού των στίχων, της ποίησης και των μουσικών τεχνασμάτων όπως τα υιοθέτησε ή πειραματίστηκε ο Σιδηρόπουλος.



Ένα συμβολικό μεθεόρτιο πένθος εκδηλώθηκε χωρίς να ανταμωθεί ποτέ με τους κύκλους της ζωής του τραγουδοποιού ή να αφουγκραστεί το μοναχικό μονοπάτι που κουβαλούσε η θλίψη στην απώλεια της αθωότητας, καθώς οδηγούσε στο  σκοτεινό δρόμο της αυτοκαταστροφής.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος βίωσε ανέμελα παιδικά χρονιά, γιος μιας τυπικής μεσοαστικής οικογενείας της εποχής με λογοτεχνικές καταβολές που κρατούσαν από την Έλλη Αλεξίου, τον Καζαντζάκη και τον Αλέξη Ζορμπά.

«Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής: είμαι δισέγγονος του Ζορμπά και ως γνωστόν ο Ζορμπάς ήταν ροκ εν’ ρολ, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει και ο Καζαντζάκης. Απ’ την άλλη μεριά όμως, έχω σπέρμα απ’ τη γενιά των Αλεξίου. Της Έλλης της Αλεξίου η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε η καταστροφή και άλλοτε η δημιουργία.».

Χωρίς να συγκρουστεί, ίσως δεν το επέτρεψαν τα χαρακτηριστικά ευαίσθητα γνωρίσματα του, όχι μόνο δεν ενσωματώθηκε στο πατροπαράδοτο οικογενειακό γίγνεσθαι άλλα διέφυγε από τα φορμαλιστικά στερεότυπα που μεγάλωνε και το καθωσπρεπισμό των παραδόσεων, ακολουθώντας τη μουσική και τη ποίηση ως την διέξοδο από τα αστικό ανάχωμα γύρω του.



«Δεν είχα τραβήξει τίποτα ακόμα. Ήμουνα πιτσιρικάς. Δεν με αντιπροσώπευε καθημερινά στη ζωή μου αυτό το πράγμα, αλλά ταυτόχρονα κάτι μου ‘λεγε. Ότι στα λέω γιατί μπορεί να ‘ρθουνε κι αυτά έξω από την πόρτα σου κάποτε. Και με ξένιζε το blues, αυτό το μαύρο, το μουντό, το βαρύ πράγμα, αλλά ταυτόχρονα με γοήτευε αφάνταστα. Γιατί εγώ δεν ήμουν ροκενρολίστας από γεννησιμιού μου. Είχα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Αλλά το διάλεξα σαν τρόπο ζωής και ό,τι τράβηξα μετά, το τράβηξα επειδή το ‘θελα, όχι επειδή οδηγήθηκα προς τα κει» .

Η μουσική διαμόρφωνε το χαρακτήρα του ενώ ο ίδιος διαμόρφωνε τη μουσικότητα του χαρακτήρα των τραγουδιών του.







Μια αμφίδρομη ερωτική δράση στα όρια της πρόκλησης στο βυθό μιας αταλάντευτης ευαισθησίας, μιας εκ παραδρομής αμεσότητας που ρομαντικά έχασκε απέναντι στη σκληράδα του εφιάλτη της πρέζας, στο περιθώριο που άφηναν οι νότες πάνω στις παρτιτούρες, στο κούρδισμα της κιθάρας τους, στα αυλάκια που χάραζε η βελόνα πάνω στα βινύλια.

Ο τσιριχτός απόηχος που δεν άφηνε αμφιβολία στη περιθωριακή ειλικρίνεια, την εσωτερικότητα των στίχων στα τραγούδια του.

Ένα πογκρόμ συναισθημάτων κάτω από τη μουσική προδιάθεση που κουβάλαγε ο Παύλος, άλλοτε μέσα από τις ερωτικές μπαλάντες του άλλοτε από τις λευκές μπλουζιές του, άλλοτε από το αύθαδες ροκ εντ ρολ.

Τον Ιούνη του 1987, στην πλατεία Κοραή, είχα την τύχη να τον δω από κοντά για τελευταία φορά. Η ΕΑΡ, το κόμμα που Λεωνίδα Κύρκου μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, μαζί με περιβαλλοντικές οργανώσεις, κινήσεις πολιτών και οικολογικές συλλογικότητες διοργάνωσε με αφορμή την ατμοσφαιρική μόλυνση από το νέφος, συναυλία  – διαμαρτυρία που συμμετείχε ο Παύλος με τους «Απροσάρμοστους».



Από τα λίγα που θυμάμαι είναι η εύστοχη πρόζα του πριν τραγουδήσει, ένα πολίτικο δοκίμιο της εποχής, το πρόσωπο του με τη φυσική ευγένεια  που σε παρέπεμπε στην υπεροχή αληταμπουρία που έκρυβε και το κόσμο να τραγουδά κάθε στίχο από τα τραγούδια του.


Ο Θανάσης Κρεκούκιας σε ένα εξαιρετικό του άρθρο με τίτλο Π. Σιδηρόπουλος. Εν κατακλείδι γράφει:

«Ο Σιδηρόπουλος δεν ασχολήθηκε με τις ισορροπίες στην κόψη του ξυραφιού, αντίθετα βρέθηκε να ορίζει άκρα και όρια, στα οποία είχαν εξαφανιστεί οι διαχωριστικές γραμμές. Ένας περιπλανώμενος ταξιδιώτης που διοχέτευσε στα ενστικτώδη του πεντάγραμμα – αφού δεν ήξερε παρά ελάχιστη μουσική θεωρία – τις προσωπικές του εικασίες για το τί είναι ο έρωτας, η μοναξιά, η άρνηση, οι συμβολισμοί, οι αφορισμοί, οι εσωτερικές κραυγές και η ατέρμονη αγωνία μπροστά στην κοινωνική αποξένωση και τις παγίδες των παρορμήσεων. Στην πραγματικότητα, η ρήξη με το κατεστημένο ήταν εκείνη που δημιούργησε σκληρά “χρώματα” και εκφραστικές “αντιπαραθέσεις”, διατηρώντας ωστόσο μια γλυκιά αμεσότητα που ήταν ικανή – και πέτυχε – να κατακτήσει ένα συνολικό κοινό, το οποίο γοητεύτηκε από την αυθάδεια και την αλήθεια ενός “υπέροχου αλήτη”. Σε αυτό βοήθησαν η ανυπότακτη φωνή του και η ευγένεια του προσώπου του, δυο “όπλα” που τελειοποίησαν την αστική εξιδανίκευση του στις ζωντανές του εμφανίσεις, εκεί όπου δεν είχε ταίρι στην, ας την ονομάσουμε, ελληνική ροκ σκηνή.






Οι ερμηνείες του φλερτάριζαν με τη μανία του ροκ εν ρολ, με την επανάσταση, με την αμφισβήτηση, με τα νιάτα, με τους “παραστρατημένους και ξαναμμένους τρελούς” που χόρευαν από κάτω, με τις εικόνες, τα πάθη και τις επιθυμίες. Η φωνή του ήταν γεμάτη λευκό μπλουζ, αναζήτηση, ενέργεια, μαστούρα, φυγή, αναχώρηση, άρνηση. Νόμιζες ότι άκουγες τον Άρλο Γκάθρι, τον Ρέι Ντέιβις, τον Πολ Ριβίρ και τον Βαν Μόρισον μαζί. Με εκείνους τους νωχελικούς, σκυθρωπούς, αυθεντικά ροκ ελληνικούς στίχους, που αιμορραγούσαν αισθητική και αλήθεια. Ένας “καταραμένος” ποιητής που λιποτάκτησε στο σκοτάδι για να βρει το πεπρωμένο του».



Ο ίδιος ο Παύλος στις συνεντεύξεις του έδινε το προσωπικό του στίγμα, αυτή την ελευθεριακή μουσική φιλοσοφία των επιλόγων του που άγγιζαν το αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα του.

Έλεγε για την αναρχία:

«Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Έχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν κι άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σ’ αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και από τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισορροπώ αυτήν τη ρευστότητα με μια συνέπεια που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους».

Για την δική του υπόσταση στη ροκ σκηνή:

«Πραγματικά δεν ξέρω ποιος είναι ο δικός μου ρόλος στο ελληνικό ροκ και είναι ένα θέμα που ποτέ δεν αναρωτήθηκα. Αλλά αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι στον κόσμο. Δηλαδή, άμα φύγω από ένα μέρος που έχω παίξει και βλέπω ότι δεν έχουνε πάει καλά τα πράγματα, είμαι άρρωστος κυριολεκτικά, σαν να έχω κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής μου. Αντίθετα, όταν δω ότι και γω και το κοινό τη βρίσκουμε, είναι από τις μεγαλύτερες ηδονές της ζωής μου».

Για τη σχέση του με τις γυναίκες:

«Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που μπορούμε να πούμε ότι το αγαπάμε στο έπακρο και το μισούμε, στο έπακρο, ταυτόχρονα, όπως με το ίδιο σκεπτικό λέμε ότι εμπεριέχουμε τον Σατανά και τον Θεό».

Για τα χαρακτηριστικά των τραγουδιών της εποχής του:

«Σήμερα, με τις μουσικές και τις στιχουργικές ελευθεριότητες, έχουμε καταλήξει, κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές, ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμειξίες και φυσικά τα άθλια Ελληνικά».

Θ. Κρεκούκιας:

«Ο  Παύλος, αν και κατάφερε να «ανοίξει» τον κύκλο μέσα στον οποίο σφιχταγκάλιασε τους περιπλανώμενους αλήτες της απόρριψης, δεν μπόρεσε ποτέ να κλείσει τις δικές του πληγές. Η πρέζα τον τύλιξε στη μέθη της, τον γέμισε μικρές σκληρές σπασμένες απώλειες και όταν ήρθε η ώρα της στερνής μάχης, τον βρήκε φθαρμένο μέσα στα χαρακώματα της εγκατάλειψης και τον απογύμνωσε από ανάσες και όνειρα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, “το φιξάκι δεν κράτησε μια στιγμή”, αλλά παρέσυρε “μια ολόκληρη ζωή” στον θάνατο. Το ταξίδι του μπορεί να ήταν καταραμένο, αλλά ο ίδιος έδωσε μορφή στην ανυπακοή και τις χαμένες ψυχές, ξεσκεπάζοντας κάθε συμβατική προσποίηση. Οι στίχοι του άγγιξαν σκοτεινές ιστορίες, οι νότες του αναζήτησαν τη λατρεία της στιγμής. Προχωρώντας μέσα στα σκοτάδια, τραγούδησε τα μπλουζ με μια γεμάτη ενέργεια κομψότητα, δέσμιος ο ίδιος ενός τραγικού πεπρωμένου».

Αξίζει για τους λάτρεις του να επισκεφθούν τον διαδικτυακό τόπο όπως τον δημιούργησε η αδελφή του Μελίνα με τηνδημοσιογραφική επιμέλεια του Αντώνη Μποσκοΐτη: Παύλος Σιδηρόπουλος, ο πρίγκιπας της ροκ.



Αντί επίλογου:

«Ένοχος για κάποια αιτία που δεν την έμαθες ποτέ, πες μας ρε φίλε ποιος θεός σ’ ορίζει, ποιος σε γεμίζει μ’ ενοχές…»