“Είμαι ο Στέφανος”, είπε σαν πρωταγωνιστής των Αμερικανόφερτων TV realities  και σε ένα μήνα έγινε αρχηγός της ιστορικά  ερμαφρόδιτης “αριστεράς”, που απέδειξε την επικινδυνότητά της για τα λαϊκά αλλά και τα εθνικά συμφέροντα από το 2015 ως σήμερα

Πίσω του και υποστηρικτές του βρέθηκαν η γνωστή Πρεσβεία, ο Τσίπρας κι ένας κοινωνικός και πολιτικός εσμός τυχοδιωκτών, που πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό θα νικήσουν τον Μητσοτάκη, σαν να είναι ο Μητσοτάκης το πραγματικό και διαχρονικό  πολιτικό πρόβλημα της χώρας και όχι η μετατροπή της χώρας σε χρεοδουλοπαροικία και Αμερικανικό προτεκτοράτο από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 25 χρόνια και με ένταση τα τελευταία δέκα τρία, οπότε η Χώρα παρέδωσε την κυριαρχία της και στην ουσία επωλήθη στους “δανειστές” της  και δήθεν συμμάχους της, μέσα από το αφήγημα της χρεοκοπίας, ακόμα ΑΔΙΕΡΕΥΝΗΤΟ ΚΑΙ ΕΙΣΈΤΙ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟ, με την ενεργό συνέργεια του κόμματος που ηγείται από χθες ο Κασσελάκης.

Σε μια νεοταξίτικη διαδικασία – παρωδία, του τύπου είσαι φίλος, γίνε μέλος, ψήφισε την Κυριακή και άντε στην ευχή, προκειμένου ο αρχηγός με την ψήφο σου και η παρέα του να καθορίσει την πορεία του “κόμματος”, με την επίφαση της λαϊκής νομιμοποίησης, χωρίς κομματικά συντεταγμένο πολιτικό διάλογο και χωρίς γνώση για το τι πρεσβεύει ο αρχηγός, εν προκειμένω ο “κομήτης   Κασσελακης”, για μια σειρά ζητήματα που αφορούν θεμελιακά πλέον την Χώρα και την υπόστασή της και έχουν καθορίσει την αποδρομική της πορεία σαν false state (αποτυχημένο κράτος)!

Μπαίνουμε στην εποχή της “Κασσελακιάδας” με έντονες δόσεις ΛΟΑΤΚΙ, δυστοπίας, μεταμοντερνισμού και μεταπολιτικής, όπου οι μεν  “πολίτες – οπαδοί”  του συγκεκριμένου “πολιτικού” χώρου θα ζουν με το όνειρο της “τελικής εφόδου” στα “ανάκτορα του Μαξίμου” και οι λοιποί πολίτες θα παλεύουν με την καθημερινότητα της ακριβείας, των πλημμυρών, των πυρκαγιών, των ελλειμμάτων πρόνοιας, περίθαλψης, των εν γένει  καταστροφών και της απαξίωσης της ανθρώπινης υπόστασης σε όλα τα επίπεδα.

Και τα ελλείμματα αυτά είναι εντονότερα τα τελευταία 13 χρόνια και θα συνεχίσουν να είναι, με επίταση και εντονότερα, εξ αιτίας ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΥ Χρεοστασίου, στο οποίο βρίσκεται η Χώρα – χώρος της οποίας οι υποδομές κάθε μορφής και είδους διαλύθηκαν και παραδόθηκαν στην κερδοσκοπική αδηφάγο βουλιμία των “δάνειων δυνάμεων”, στις επιταγές των μνημονιακών συμβάσεων που εξακολουθούν να υπάρχουν ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΆΡΧΟΥΝ, μέχρι η Χώρα να αποπληρώσει το 75% του χρέους που της φορτώθηκε, ενώ παραμένουν σχεδόν διαχρονικά τα ερωτήματα του τύπου: σε ποιους χρωστάμε; πόσο χρωστάμε; ποιοι μας χρέωσαν; και εν τέλει ποιοι λογοδότησαν γι’ αυτό;

Ματαίως ασφαλώς θα περιμένουμε από τον άλλοτε υπάλληλο της Goldman Sacs να μας πει ποια ακριβώς είναι η πολιτική του άποψη για το ΔΙΑΡΚΕΣ ΜΝΗΜΌΝΙΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ και πώς σκέπτεται να το αντιμετωπίσει σαν επικεφαλής πολιτικού κόμματος χώρας – μέλους μιας δυσμορφικής και αντιλαϊκής κολεκτίβας, της ΕΕ, που έθαψε την προοπτική της πατρίδας.

Ματαίως θα περιμένουμε από τον αρχηγό – κομήτη, να μας πει τι θεωρεί ότι συμβαίνει στην ουσία της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης και ποια είναι η θέση του στο ζήτημα αυτό.

Θεωρεί για παράδειγμα την Ρωσία εισβολέα, κατά το δυστοπικό αφήγημα – πρόσχημα της άλλοτε Δύσης, ή θεωρεί ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ παραβίασαν ΕΠΑΛΛΗΛΑ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΤΙΚΑ κάθε συμφωνία που συνήψαν και που προέβλεπε καμία περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, που δικαιολογημένα καθιστούσε  την Ρωσία ανήσυχη για την ασφάλεια και την κυριαρχία της, όπως θα ανησυχούσε κάθε χώρα που σέβεται την ιστορία της, τον λαό της και τα πάγια και αυτονόητα κυριαρχικά της δίκαια;

Ματαίως θα αναμένουμε να μας πει ο Κασσελάκης, αν θεωρεί επιτυχία την κυβερνητική πολιτική παράδοσης του ΣΥΡΙΖΑ στις επιταγές των μνημονιακών συμβάσεων και την πολιτική ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΎ με μοναδικό στόχο την εντολοδοχική  “κυβερνησιμότητα”, που κυριολεκτικά παρέδωσε την Χώρα στα κερδοσκοπικά, τυχοδιωκτικά συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που σαν άλλη νέα φεουδαρχία επέδραμε σε μια εισέτι ανελευθέρωτη και εξαρτημένη παραδοσιακά χώρα.

Ματαίως θα αναμένουμε τον Κασσελάκη να μας πει πώς οραματίζεται την Χώρα στην “νέα εποχή”, όχι της συμπερίληψης και της woke ατζέντας, αλλά στην εποχή του ΝΕΟΥ ΧΆΡΤΗ ΙΣΧΥΟΣ που αποδρομεί την ιμπεριαλιστική μονοκρατορία του αγγλοσαξονισμού και φέρνει στο προσκήνιο δυνάμεις που ζητούν έναν δικαιότερο κόσμο.

Ματαίως θα αναμένουμε από τον συνεργάτη του αιμοδιψούς Biden, του πλέον αποτυχημένου προέδρου των ΗΠΑ, να μας πει αν σκέφτεται την αναθεώρηση της συμφωνίας – παραχώρησης της χώρας στα γεωστρατηγικά συμφέροντα της ηττημένης Δύσης.

Ματαίως θα περιμένουμε να μας πει πώς σκέπτεται να αντιμετωπίσει την “γείτονα και σύμμαχο” Τουρκία και τις αξιώσεις της, τώρα που η τελευταία αποτελεί περιφερειακή δύναμη στην Μεσόγειο και υπολογίσιμη δύναμη στον “νέο χάρτη ισχύος” που ο ίδιος, είμαι βέβαιος, αγνοεί ή τον αντιμετωπίζει με την “αμερικανική λογική” των deep States, αφού αποτελεί κλώνο της καπιταλιστικής δυσμορφίας του άλλοτε Δυτικού κόσμου.

Ματαίως θα περιμένουμε πολλά αναπάντητα ερωτήματα να απαντηθούν από τον κ Κασσελάκη όλοι οι πολίτες που σκέπτονται, ανησυχούν και λυπούνται βαθιά για τον κατήφορο της χώρας μας, που την έχει καταστήσει παρία των εξελίξεων και καθυστερημένο ακόλουθο της “λάθους πλευράς της ιστορίας”

Ο εσμός των οπαδών του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ όμως μόλις ξεκίνησε το ταξίδι ενός ψευδεπίγραφου “ονείρου” της ανακατάληψης της εξουσίας αγνοώντας ότι δεν υπάρχει εξουσία, όταν δεν ελέγχεις κυριαρχικά  την Χώρα σου.

Ένας άλλος εσμός, αυτός των στελεχών, ετοιμάζεται να βουτήξει στα βαθιά της “μπίζνας” που εύηχα ονομάζεται πολιτική στις μέρες μας

Τα σέβη μου

Νίκος Σίμος

Πηγή: anastoxasmoi.gr

Εμπιστευτείτε την επιστήμη;

Η αντίληψη ότι η επιτυχία της επιστήμης επιτεύχθηκε και τελειοποιήθηκε στη σύγχρονη εποχή λόγω των τεράστιων χρηματικών ποσών που δαπανήθηκαν για τον εξοπλισμό και την κρατικά χρηματοδοτούμενη επιστημονική έρευνα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από φαντασία. Οποιαδήποτε απαίτηση για αποδοχή της επιστήμης ή δήλωση ότι η επιστήμη είναι “κατασταλαγμένη”, είναι οπισθοδρομική, καθώς όλα τα επιστημονικά συμπεράσματα πρέπει να αμφισβητούνται συνεχώς. Η επιστήμη βασίζεται στην αλήθεια, και μόνο στην αλήθεια, και αυτό μετά από πολλή μελέτη, και την εξάλειψη όλων των πιθανών αντιφάσεων με τα γεγονότα. Η πραγματική επιστήμη βασίζεται σε στέρεες ιδέες, είτε αληθινές είτε ψευδείς, οι οποίες υποστηρίζονται από ατελείωτο έλεγχο. Η φυσιολογική ανθρώπινη φύση, όπως φαίνεται, θα κλίνει πάντα προς το προσωπικό όφελος και τη φήμη, ενώ όλα τα πραγματικά επιστημονικά συμπεράσματα πρέπει να είναι απαλλαγμένα από το συναίσθημα, να μην εξαρτώνται μόνο από τη χρηματική ανταμοιβή ή την πολιτική αποδοχή. Στον σημερινό κόσμο, έχει συμβεί το αντίθετο, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της επιστήμης έχει αλλοιωθεί από το χρήμα, την εξουσία και τη διαφθορά, αφήνοντας την ειλικρινή αξιολόγηση πολύτιμων ιδεών να χάνεται σε μια παροιμιώδη μαύρη τρύπα άγνοιας.

Η ριζική σημασία της λέξης επιστήμη είναι η κατάσταση της γνώσης ή η γνώση που αποκτάται με πληροφορίες και εκτεταμένη μελέτη- οδηγεί σε μια βεβαιότητα. Για να αποκτήσει κανείς μια τέτοια γνώση, πρέπει να είναι τυφλός σε κάθε μορφή εξαναγκασμού, διαφθοράς, δωροδοκίας, πίεσης, πολιτικής και χρηματικού κέρδους. Δεδομένης αυτής της πειστικής περιγραφής, οι περισσότερες από τις διακηρύξεις της επιστήμης σήμερα δεν είναι μόνο ανύπαρκτες, αλλά και τρομερά επικίνδυνες για την κοινωνία και την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Όπως παρατήρησε ο G. K. Chesterton, “Η φυσική επιστήμη είναι σαν την απλή πρόσθεση: είτε είναι αλάνθαστη είτε είναι ψευδής”.

Αν κάποιος πρέπει να σχετίζεται με την επιστήμη ως αλήθεια, τότε δεν υπάρχει απολύτως τίποτα επιστημονικό στην απάτη που ονομάζεται “SARS-Cov-2” ή “covid-19” και στην ψεύτικη πανδημική κρίση που έχει διαιωνιστεί από μια απόλυτα ελεγχόμενη και ψεύτικη “επιστημονική κοινότητα”. Όλα έχουν βασιστεί, όπως μας τα είπε ο παραπλανητικός πολιτικός κρατικός μηχανισμός, σε αυτό που αναφέρεται ως “αδιαμφισβήτητες” ή καθοδηγούμενες από τη συναίνεση “επιστημονικές” δηλώσεις, όχι γεγονότα ή αναμφισβήτητες αλήθειες, αλλά απλώς ανυπόστατες ή ψευδείς δηλώσεις φανταστικών εικασιών. Χωρίς συνεχή αμφισβήτηση, η επιστήμη δεν υπάρχει καν.

Χωρίς να υπεισέλθω στις προφανείς πολιτικές προεκτάσεις που είναι προφανείς, είναι η μελετημένη άποψή μου ότι κανένας ιός, οποιοσδήποτε ιός, δεν έχει ποτέ απομονωθεί σωστά ή δεν έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει στην πραγματικότητα- ειδικά σε αυτή την περίπτωση, οποιοσδήποτε αποκαλούμενος ιός γνωστός ως “covid”. Εάν οποιαδήποτε από αυτές τις ισχυριζόμενες επιστήμες ήταν αυθεντικές, αυτή η μη απομόνωση και συνεπώς η έλλειψη οποιασδήποτε πειστικής ταυτοποίησης, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ανταγωνιστική δυσπιστία. Κάθε πραγματικός επιστήμονας που αξίζει το αλάτι του θα έπρεπε όχι μόνο να ανατριχιάσει μπροστά σε αυτό το ψέμα, αλλά και να φωνάξει προς υπεράσπιση της αλήθειας, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες των πράξεών του. 

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, αυτό το ψέμα περί μη ιού προχώρησε, όπως συμβαίνει πάντα, με ανεντιμότητα και ψέμα πάνω στο ψέμα, πάνω στο ψέμα. Εάν ο αρχικός ισχυρισμός ότι ένας “ιός” που ονομάζεται “covid” είναι ψέμα, όπως θα έπρεπε να είναι προφανές μέχρι τώρα, τότε πώς μπορεί να υπάρχει η μία παραλλαγή μετά την άλλη, εάν δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι υπάρχει εξαρχής κάτι τέτοιο όπως ο “covid”; Πώς μπορεί να ήταν εμφανής μια πανδημία αν οι συνολικοί αριθμοί θανάτων εκείνη την εποχή, εδώ και σε όλο τον κόσμο, δεν το επιβεβαίωναν, και στην πραγματικότητα δεν αυξήθηκαν καν; Αυτά τα ερωτήματα δεν εξετάστηκαν ποτέ, ούτε καν μελετήθηκαν, από τους περισσότερους λεγόμενους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο. Μόνο λίγοι βγήκαν μπροστά, και αυτοί φυσικά υποτιμήθηκαν, λογοκρίθηκαν, συκοφαντήθηκαν και εξοστρακίστηκαν από την επικρατούσα τάση, την κύρια πηγή “πληροφόρησης” των μαζών.

Ποιος πραγματικά ευθύνεται για αυτό το ψέμα που παρουσιάζεται ως αλήθεια; Ποιος φταίει και γιατί τόσοι πολλοί πιστεύουν σε αυτή την ψευδή αφήγηση που παρουσιάζεται από την άρχουσα τάξη; Για να απαντήσει κανείς σε αυτά τα ερωτήματα, πρέπει να κάνει ένα βήμα πίσω στο χρόνο και, με αυτόν τον τρόπο, να κατανοήσει τις φυσικές τάσεις της ανθρωπότητας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ζούμε σε μια κοινωνία που μπορεί να χαρακτηριστεί ως λατρευτική. Μπορεί να περιγραφεί καλύτερα ως μια λατρεία πλήρους άγνοιας, που κατατρώγεται από αυτό που ο Mattias Desmet αποκαλεί “ψύχωση μαζικής διαμόρφωσης”. Υπάρχει μια πολυπρόσωπη λατρεία, και η πίστη στην ψευδή επιστήμη δεν είναι παρά ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά της λατρείας. Το κράτος διαιωνίζει συνεχώς την ψευδή εντύπωση ότι όλοι πρέπει να “εμπιστεύονται την επιστήμη”. Δεν είναι η πραγματική επιστήμη που απαιτούν να ακολουθήσετε, αλλά μόνον η ψευδής επιστήμη που αποδέχεται και προωθεί το ίδιο το κράτος. Μόνο ένας λόγος μπορεί να υπάρχει για μια τέτοια κραυγαλέα ανοησία, και αυτός είναι η επιθυμία της “ελίτ” της άρχουσας τάξης να εξαλείψει την ατομική λογική και τον λόγο υπέρ της συλλογικής εξάρτησης από μια κακή κυβέρνηση.

Αυτό έχει επιτευχθεί λόγω της μαζικής αποβλάκωσης των περισσοτέρων σε αυτή τη χώρα, και αυτή η κατήχηση έχει συμβεί εδώ και αρκετές γενιές- φέρνοντας μια κοινωνία βουτηγμένη στην άγνοια σε τέτοιο βαθμό που να έχει ξεχάσει την ιδέα της αμφισβήτησης ψευδών διδασκαλιών προκειμένου να διαπιστωθεί η αλήθεια. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτή την κατάληψη του μυαλού των πολιτών, που αρχίζουν και τελειώνουν με το φρικιαστικό δημόσιο σχολικό σύστημα που δημιουργήθηκε κυρίως για να κατακλύζει τα νεανικά μυαλά με προπαγάνδα, ενώ παράλληλα καταπνίγει κάθε ανεξάρτητη και ατομική σκέψη, και επομένως κάθε ανάπτυξη. Τα πλήρως ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης παίζουν τεράστιο ρόλο σε αυτή την αποβλάκωση και την εξαπάτηση που επιβάλλεται στον απλό άνθρωπο από τα χέρια του ελέγχοντος κράτους. Το “εκπαιδευτικό” σύστημα που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα, διδάσκει στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο- αυτό με τη διδασκαλία μέχρι το κατώτατο επίπεδο που είναι απαραίτητο για να περάσουν και να προοδεύσουν όλοι, ανεξάρτητα από τη νοημοσύνη ή την έλλειψή της.

Όπως θα έπρεπε να είναι προφανές, αυτό ήταν μια εθελοντική παράδοση του κοινού στα αφεντικά του. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη συγκατάθεση της αγέλης από τον γενικό πληθυσμό, και όσο περισσότερο διαρκεί αυτή η αποβλάκωση των γενεών, τόσο πιο εύκολο γίνεται για το κράτος να ελέγχει τον συνολικό πληθυσμό. Αυτό φυσικά οδηγεί σε μια κοινωνική μετατόπιση όπου ο απλός άνθρωπος πιστεύει ό,τι του λένε οι “ηγέτες” του, και επομένως η επιστήμη μπορεί να είναι οτιδήποτε παρουσιάζεται από την εξουσία, είτε είναι σωστό είτε λάθος, και αυτοί που αποκαλούνται επιστήμονες, μπορούν να ευημερούν απλά συμμορφούμενοι με τις κρατικές απαιτήσεις.

Η επιστήμη δεν είναι πλέον επιστήμη. Είναι ό,τι αποφασίζει το κράτος να παρουσιάσει ως επιστήμη. Οι ελεγκτές κατέχουν τα δημόσια σχολικά συστήματα, κατέχουν και ελέγχουν τα κολέγια και τα πανεπιστήμια, ελέγχουν σχεδόν το σύνολο των φρικτών “ιατρικών” και φαρμακευτικών βιομηχανιών που βασίζονται στη θεωρία των μικροβίων, ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ελέγχουν τα χρήματα και επομένως την οικονομία, και λόγω αυτού του πραξικοπήματος εξαγοράς, ελέγχουν τώρα σχεδόν όλους τους ανθρώπους.

Η επιστήμη και η πολιτικοποιημένη ιδεολογία έχουν γίνει ένα- όλα αυτά λόγω ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου για την κατάληψη και τον έλεγχο των πληροφοριών, και κάθε ανεξάρτητη εξέταση των γεγονότων έναντι του ψεύδους έχει εγκαταλειφθεί υπέρ της προώθησης των προγραμμάτων. Ακριβώς όπως και ο γενικός πληθυσμός, αυτοί που αποκαλούνται “επιστήμονες” σήμερα, είτε έχουν αποβλακωθεί είτε έχουν αποδεχτεί τη φήμη, την περιουσία και την ασφάλεια της θέσης εργασίας έναντι της αλήθειας, προκειμένου να επιβιώσουν χωρίς να χρειάζεται να αναλάβουν κανένα ρίσκο. Η πραγματική επιστήμη εξαρτάται από την πραγματική γνώση- γνώση που ελέγχεται και διαπιστώνεται ότι είναι ασφαλής και πραγματική. Αυτή η μάρκα της απόλυτης και οριστικής επιστήμης, γενικά μιλώντας, έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο, και τώρα έχει ελάχιστο ή και καθόλου θετικό αντίκτυπο σε αυτή την πολύ υποχωρητική και αδιάφορη κοινωνία.

Τίποτα δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι όσον αφορά τους απλούς ανθρώπους- καθώς η προσποιητή “γνώση” είναι το μόνο που τους παρουσιάζεται συλλογικά από τους ίδιους τους κυβερνήτες που συνεχίζουν να επιτρέπουν να τους κυβερνούν. Έχουν οικειοθελώς αποδεχθεί τις ψευδείς αφηγήσεις του κράτους, ως επί το πλείστον χωρίς να τις αμφισβητούν. Η κριτική σκέψη έχει σχεδόν εκλείψει σε αυτή την κοινωνία, και η νόμιμη επιστήμη βασίζεται στην κριτική σκέψη. Δεν θα πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η λεγόμενη επιστημονική κοινότητα έχει περιέλθει σε μια θέση προώθησης κάτι περισσότερο από εικασίες και ψέματα, και έχει υποκύψει σε πολιτικά και παράλογα ιδεολογικά συμπεράσματα που στην ουσία εξαλείφουν την ίδια την έννοια της επιστήμης.

Σύνδεσμοι αναφοράς:

Trust the science?!

The virus that doesn’t exist: Lies and consequences

Are viruses even a scientific theory?

The circular nature of reporting on the ‘covid’ narrative propaganda

There is no virus

Against public schools and how it cripples children

***********

Δικτυογραφία

What Is Called ‘Science’ Today Is Nothing More Than Political Ideology Masquerading as Science  – garydbarnett.com

https://www.garydbarnett.com/what-is-called-science-today-is-nothing-more-than-political-ideology-masquerading-as-science/

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος Δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr

Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο η Ευρώπη που χάνει τον πόλεμο της ενέργειας. Είναι η ανθρωπότητα που χάνει τώρα τον πόλεμο για την επιβίωσή της.

Η Ευρώπη έχασε τον ενεργειακό πόλεμο, γράφει ο Thomas Fazi σε μια έξοχη ανάλυσή του για την πολύ άσχημη, χωρίς προοπτική και δυνάμει τραγική, αν κοπεί ολότελα το ρωσικό αέριο, οικονομική κατάσταση της ηπείρου.

Ο Fazi αποδίδει την ευρωπαϊκή «ήττα» εκτός από την εμμονή των ηγετών της Γερμανίας και της Ευρώπης στη λιτότητα και στην πολιτική της απέναντι στη Ρωσία και, τελικά, στην «ανικανότητα» των πολιτικών και αξιωματούχων της Γερμανίας και της Ευρώπης.

Διαφωνούμε. Όχι μόνο ανίκανοι δεν είναι, ικανότατοι αποδεικνύονται στο να εφαρμόζουν με παραδειγματική πειθαρχία (και ανεξαρτήτως του κόστους για τους λαούς και τις χώρες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν) όσα ζητάει από αυτούς το παγκόσμιο Χρηματιστικό Κεφάλαιο και τα όργανά του, όπως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Αν υπάρχουν ανίκανοι, εμείς είμαστε οι ανίκανοι. Γιατί φοβόμαστε να καταδικάσουμε και να αντιταχθούμε σε αυτές τις πολιτικές, μπας και μας πούνε φίλους του Πούτιν και μας κάνουν ζημιά στην τσέπη μας και στην καριέρα μας. Γιατί οι δυτικοί διανοούμενοι και οι δημόσιες προσωπικότητες κάθε είδους, δεν έχουμε το κουράγιο να καταδικάσουμε ανοιχτά τον δικό μας, τον δυτικό ιμπεριαλισμό, που οδηγεί στην καταστροφή της ανθρωπότητας, περιλαμβανομένης της ίδιας της Δύσης, και να ζητήσουμε, εδώ και τώρα, τον τερματισμό του πολέμου, των κυρώσεων και του εξοπλισμού της Ουκρανίας. Γιατί επιτρέψαμε, με τον α’ ή β’ τρόπο, εδώ και πολύ καιρό, στα πολιτικά κόμματα και στις οργανώσεις που υποστηρίζουμε, στα συνδικάτα των οποίων είμαστε μέλη, να διοικούνται είτε από καιροσκόπους, είτε από όργανα οικονομικών συμφερόντων και ξένων δυνάμεων.

Δυστυχώς όμως δεν είναι μόνο η Ευρώπη που χάνει τον πόλεμο της ενέργειας. Είναι η ανθρωπότητα που χάνει τώρα τον πόλεμο για την επιβίωσή της.

Κίνα και Κλίμα

Τον χάνει αυτόν τον πόλεμο η ανθρωπότητα στο μέτωπο της Ταϊβάν, όπου η Ουάσιγκτον πάει να ξεκινήσει με την προβοκάτσια Πελόζι μια δεύτερη σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Κίνας. Τον χάνει και στο μέτωπο της κλιματικής αλλαγής, όπου όλες οι προειδοποιήσεις κατατείνουν στο ότι ελάχιστος χρόνος υπάρχει ακόμα, αν υπάρχει, για να ανακοπεί το φαινόμενο αυτό, δυνάμει ασύμβατο με την επιβίωση του Γένους των Ανθρώπων.

«Ο κόσμος απέχει ένα λάθος υπολογισμού από την πυρηνική εξολόθρευσή του», προειδοποιεί την ανθρωπότητα ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, που διάλεξε να πάει στη Χιροσίμα για την επέτειο του βομβαρδισμού της. Αλλά μετά βίας διεκδικούν οι προειδοποιήσεις του ένα μονόστηλο στις εφημερίδες και τα σάιτ μας – και αν το κερδίσουν και αυτό.

(Οι γραμμές αυτές γράφονται το πρωί της 3ης Αυγούστου. Αντιδρώντας στις ειδήσεις που δεν είναι εύκολο να φιλτραριστούν σε real time, τα ραδιόφωνα παίζουν πρώτη είδηση ή πάντως ψηλά τα της Ταϊβάν, όπως θα έκανε κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του. Όλες όμως οι ελληνικές καθημερινές εφημερίδες, πλην δύο, της «Δημοκρατίας» και της «Εστίας», υποβαθμίζουν κραυγαλέα ή και εξαφανίζουν την είδηση. Μια είδηση που αντικειμενικά αφορά ακόμα και την επιβίωση της ανθρωπότητας. Υποθέτουμε για να μη στενοχωρήσουν τους Αμερικανούς).

Ανεξαρτήτως του αν η Πελόζι πήγε στην Ταϊβάν έχοντας όντως την αντίθεση του Μπάιντεν και των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων και όλων των σουρεαλιστικών, αν δεν ήταν τραγικά για ένα τέτοιο θέμα, που διαβάσαμε για την αμερικανική θέση στο θέμα, ένα πράγμα γίνεται σαφές. Είτε μιλάμε για την περυσινή άσκηση Sea Breeze, όταν ο Μπόρις Τζόνσον έστειλε ένα αντιτορπιλικό στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας (η προαλειφόμενη για διάδοχός του Λιζ Τρας, σημειωτέον, είναι πολύ χειρότερη), είτε μιλάμε για την παρ’ολίγον κρίση στο θύλακα του Καλίνινγκραντ και για την παρολίγο στρατιωτική αντιπαράθεση Σέρβων και Αλβανών (που ανεβλήθη επί ένα μήνα από την Ουάσιγκτον, από όπου όμως εκπορεύτηκε!), σε μια σειρά περιπτώσεις σε όλο τον πλανήτη διαπιστώνουμε την ύπαρξη μιας εξτρεμιστικής πτέρυγας στα κέντρα εξουσίας της «συλλογικής Δύσης», που επιδιώκει να βάλει φωτιά παντού και να δημιουργήσει συνθήκες χάους, πιστεύοντας ότι μόνο μια γενίκευση των συγκρούσεων μπορεί να προστατεύσει την απειλούμενη δυτική κυριαρχία στον πλανήτη. (Θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να συμβεί και στο ελληνοτουρκικό μέτωπο αυτό, όπου δυνάμεις στον άξονα Τραμπ-Νετανιάχου, της «Διεθνούς του Χάους» δηλαδή, μας έσπρωξαν συστηματικά σε πολιτικές που τροφοδοτούν την ένταση μετά το 2015. Ο τρόπος για να αχθούν Ελλάδα και Τουρκία σε καταστροφική μεταξύ τους σύγκρουση, είναι με επιδέξια εκμετάλλευση των ιδιοτήτων τους από τρίτες δυνάμεις. Οι ιδιότητες αυτές είναι ο έξαλλος τουρκικός υπερεθνικισμός από τη μια, η πλήρης εξάρτηση της Ελλάδας, δηλαδή η ουσιαστική εξαφάνισή της ως διεθνούς υποκειμένου, από την άλλη).

Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).

Nίκος Σίμος 

Ξεφυλλίζοντας το «Great Reset»  του Klaus Martin Schwab αναρωτιέσαι, αν αυτος ο άνθρωπος είναι όντως αυτό που δηλώνει, διότι πέρα από το πάντα δυστοπικό φόρουμ του Davos στο οποίο «προΐσταται», ο άνθρωπος αυτός δηλώνει και οικονομολόγος!

Αναζητώντας μακροοικονομικές και μικροοικονομικές προσεγγίσεις σ’ αυτό το «πόνημα» δεν βρίσκεις τίποτα στηριγμένο στην οικονομική επιστήμη και στην τεκμηρίωση που πρέπει να περιβάλλει κάθε πρωτοποριακή μελέτη, όπως ο ίδιος βάλθηκε να πείσει τον κόσμο ότι είναι η «Μεγάλη επανεκκίνηση»

Αναζητώντας μια βάση για να δικαιολογήσω την πολυθρύλητη «4^η βιομηχανική επανάσταση», συνάντησα  έννοιες όπως  ψηφιακός μετασχηματισμός  της οικονομίας και μια νέα άκρως αυθαίρετη και δυστοπική ορολογία προσδιορισμού του ανθρώπου σαν πρωταγωνιστικο δρών υποκείμενο σε αυτόν τον μετασχηματισμό

Απουσιάζει πλήρως η εναλλακτική πρόταση της παραγωγικής διαδικασίας, όπως ορίζεται από την οικονομική επιστήμη παίρνοντας όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις υπόψιν

Δεν μιλάμε λοιπόν για «βιομηχανική επανάσταση» – όσο ο ίδιος και οι «φίλοι» του κι ‘αν προσπαθούν να μας πείσουν περι του ακριβούς της ορολογίας  – αφού δεν ορίζεται πουθενά η επανάσταση στην βιομηχανία και στην παραγωγική διαδικασία, που θα πρωτοτυπούσε και θα άνοιγε νέους ορίζοντες στις ήδη από πολλές δεκαετίες εγκαθιδρυμένες έννοιες της οικονομικής επιστήμης

Ξεφυλλίζοντας αυτό το βιβλίο και γνωρίζοντας  τι ακριβώς  «διευθύνει» ο κ Schwab, αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ μιλάμε για την επιχείρηση θεωρητικοποίησης αυτού που από το 2016 έχω προσδιορίσει σαν «Νέα Φεουδαρχία», διατυπώνοντας την άποψη τότε  ότι η υπερσυγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια θα μας οδηγήσει στην λογική κατά την οποία λίγοι άνθρωποι που θα κατέχουν σε   συντριπτικό ποσοστό τον παγκόσμιο πλούτο, θα έχουν την δύναμη της επιβολής του τρόπου αλλά και της διάρκειας της ζωής δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, κάτι που μόνο μια μορφή φεουδαρχίας μπορεί να επιβάλλει απαξιώνοντας ταυτόχρονα  όλες τις μέχρι σήμερα παραδεκτές κοινωνικοπολιτικές και οικονομικές  αξίες, ιδιαίτερα στον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο που χαρακτηρίζονταν και ανεπτυγμένος!

Στην βάση αυτή εξηγείται μόνο αυτή η δυστοπική λογική που διατρέχει αυτό το βιβλίο, που δεν διστάζει να διαστρέψει αξίες, όπως ο άνθρωπος, η ενεργός δρώσα συμμετοχή του στην  οικονομική διαδικασία και στην ενεργό και πρωταγωνιστική του παρουσία στον κοινωνικό μετασχηματισμό που ορίζει την πρόοδο μας

Έχω υποστηρίξει στο παρελθόν με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία (2015) και στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών (2016), ότι «το άπλωμα» της ισλαμοτρομοκρατίας στην Ευρώπη  είχε συγκεκριμένους στόχους, οι οποίοι εντάσσονται στο πλαίσιο του ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ των ευρωπαϊκών  κοινωνιών στη βίαιη αποδοχή των κανόνων της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Φεουδαρχίας, που αποτελεί τον άξονα της λογικής των «παγκοσμιοποιητών».

Θεωρούσα από τότε ότι αυτό εντάσσονταν σε μια μορφής πείραμα που μέσα από την προπαγάνδα του φόβου και του αίματος θα ανάγκαζε μεγάλα κομμάτια της δρώσας και παραγωγικής ευρωπαϊκής κοινωνικής βάσης, για παράδειγμα,  να συνθηκολογήσει στα νέα δεδομένα, δηλαδή να δεχτεί τον ρόλο της αναλώσιμης ανθρωπομάζας που θα πειθαρχούσε στην λογική της διάσωσης της οικονομικής «φούσκας» που είχε και έχει κατακλύσει τον άλλοτε Δυτικό κόσμο, σαν αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης χρηματοπιστωτικής μετατροπής της οικονομικής βάσης της «ανεπτυγμένης» Δύσης

Άλλωστε ,να επαναλάβω, η  υπερσυγκέντρωση του πλούτου της παγκόσμιας κοινωνίας σε λίγα χέρια και λίγους ανθρώπους παραπέμπει αβίαστα και προοπτικά σε ένα καθεστώς «Νέας φεουδαρχίας», όπου οι λίγοι θα μπορούν να καθορίζουν την τύχη και τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων.

Η υπόθεση της επιδημίας Covid19 και ότι βιώνουμε έως σήμερα σε ένα μεγάλο μήκος και πλάτος στην υφήλιο , δείχνει ακόμα-κατά την άποψή μου- ότι κάποιο «αόρατο χέρι», κάποια δύναμη έξω και πάνω από τα πλαίσια των κρατικών οντοτήτων στον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο κυρίως, έχει τη δυνατότητα να ευτελίσει στην κυριολεξία  έννοιες όπως κράτος , αστική δημοκρατική κουλτούρα , ατομικά δικαιώματα, επιστήμη ,δίκαιο και κάθε έννοια που διαμόρφωνε την κοινωνική συνοχή, όπως αυτή είναι καθιερωμένη στις οριζόμενες σαν «οργανωμένες» κοινωνίες του «πολιτισμένου κόσμου».

Κι αυτό το «χέρι» δεν λαμβάνει υπόψη του καθόλου και κανένα μέρος του  πλαισίου  μέσα απ’ το οποίο πορεύτηκε αυτος ο «πολιτισμένος»  κόσμος, ιδιαίτερα μετα από την ωδίνη του Β παγκόσμιου πολέμου και όσα επιχειρήθηκαν να θεσμοθετηθούν μετα από αυτόν,  για την αποφυγή παρόμοιων εμπειριών   μπροστά στην επίτευξη του κυρίαρχου στόχου, που είναι ο απόλυτος έλεγχος για λογαριασμό των λίγων, της οικονομίας, της πολιτικής και φυσικά των ανθρώπων σαν διαδικασίες και υποκείμενα απολύτως μεταβλητά και ακραία αναλώσιμα

Όσοι παρασύρονται στην προπαγάνδα της τρομοκράτησης γύρω από την δημόσια υγεία πιστεύοντας σε προσωρινή κρίση ελέω ενός κορωνοϊού, πλανώνται πλάνη μεγάλη.

Για τον γράφοντα αυτές τις γραμμές η επιδημική κρίση, όπως  και η άλλοτε ισλαμοτρομοκρατία,  αποτελούν ένα «από τα μακριά χέρια» του «μεγάλου αδελφού», όπως συνήθισαν κάποιοι να αποκαλούν σχηματικά το «εγχείρημα» της  παγκοσμιοποίησης και της δυστοπίας που την ακολουθεί,  για την επιβολή των  μεθόδων της στον Δυτικό κόσμο, μεθόδων που θα ανέτρεπαν όλες τις παραδεκτές πολιτικοκοινωνικές και οικονομικές αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενεές γενεών.

Νομίζω ότι το γενικότερο σχέδιο  για να επιτευχθεί  η υποταγή των κοινωνιών ιδιαίτερα του (άλλοτε) Δυτικού κόσμου έρχεται μέσα από τον φόβο.

Ο ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ των ευρωπαϊκών κοινωνιών στα «παγκοσμιοποιημένα πρότυπα» που είναι και πρότυπα που ευνοούν την «νεοφεουδαρχική αντίληψη»  θέλουν την , σε όσο το δυνατόν εύλογο και σύντομο χρόνο, κοινωνικοοικονομική «Κινεζοποίηση» της Δύσης και τη διάλυση κάθε πλαισίου προστασίας και δικαιωμάτων των πολιτών.

Σε αυτό το σχέδιο και με δεδομένη την δραματική γήρανση του πληθυσμού στον «ανεπτυγμένο» Δυτικό  κόσμο περιλαμβάνεται και η αλλοίωση των κοινωνικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών μέσα από την αλλοτρίωση, τον εκμαυλισμό, την φτωχοποίηση και την πληθυσμιακή ετερογένεια στην βάση της άναρχης κατευθυνόμενης και πολυθρύλητης πολυπολιτισμικότητας, που αποτελεί τον ολετήρα εθνών και θέτει σε αμφισβήτηση όλες τις αξίες -ατομικές και κοινωνικές- που συγκρότησαν τον πολιτισμό του Δυτικού κόσμου με την ευρεία και την στενή έννοια του όρου

Το σχέδιο ήταν καλά «στημένο» και περιελάμβανε τη διάλυση των κρατών της Μ Ανατολής, σε πρώτη φάση, προκειμένου εκατομμύρια  προσφύγων και μεταναστών που ξεριζώθηκαν βίαια από τον τόπο τους να έρθουν στην Ευρώπη, προκειμένου να επιτευχθεί η δεύτερη εξελικτική φάση της «παγκοσμιοποιημένης  λογικής » που θέλει τη δημιουργία ΕΟΖ (Ειδικών Οικονομικών Ζωνών) σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή  Ήπειρο, που για αυτούς αποτελεί την «ήπειρο- πείραμα» των αντικοινωνικών επιδιώξεών τους.

Ο πειθαναγκασμός των ευρωπαϊκών  κοινωνιών στην βίαιη προσαρμογή τους στον «Παγκοσμιοποιημένο Καπιταλισμό» οδηγείται μέσα από τον τρόμο και το αίμα, προκειμένου να τιθασευτούν οι αντιδράσεις των Ευρωπαϊκών  δυνάμεων της εργασίας, και των ευρωπαϊκών κοινωνιών γενικότερα, στην βίαιη υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, όπως αυτή ήταν μέχρι τώρα παραδεκτή στη Γηραιά  Ήπειρο .

Αυτό το «μοντέλο» και τα αποτελέσματα που παράγει προορίζεται να αποτελέσει την μορφή του νέου κόσμου του «παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου» χωρίς ταυτότητα, χωρίς διακριτά χαρακτηριστικά, έρμαιο των θελήσεων της «κάστας των ηγεμόνων» του πλανήτη, των Νεοφεουδαρχών δηλαδή

Η εργαλειοποίηση του προσφυγικού ζητήματος , ένα δεύτερο παράδειγμα, σαν στόχο είχε και  έχει τη διοχέτευση μουσουλμανικών  πληθυσμών στην ευρωπαϊκή παραγωγική διαδικασία, προκειμένου να απομειώσουν το κόστος της εξαρτημένης εργασίας και να διαλύσουν κάθε έννοια του κράτους πρόνοιας, όπως αυτό ήταν παραδεκτό μέχρι σήμερα στη συνείδηση των ευρωπαίων πολιτών.

Αντίστοιχη είναι η «λογική» που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ με τους λατινογενείς πληθυσμούς και έχει ακριβώς τον ίδιο στόχο

Ο απελπισμένος πρόσφυγας, ο άνθρωπος που ξεριζώθηκε βίαια από τον τόπο του και είδε το κράτος του να διαλύεται ή αναγκάζεται να εγκαταλείψει την χώρα του μην μπορώντας να εξασφαλίσει όρους επιβίωσης  σε αυτήν,  μπορεί να εργαστεί στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί, προκειμένου να εξασφαλίσει υποτυπώδεις συνθήκες ζωής.

Αυτό ακριβώς θέλουν και οι «παγκοσμιοποιητές-δυστοπιστές»  διαμορφώνοντας και στην Ευρώπη και στον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο μια «νέο φεουδαρχική» αντίληψη για την εξαρτημένη εργασία, στην οποία ο άνθρωπος πρέπει να ζει για να εργάζεται και να αμείβεται τόσο, ώστε να μην μπορεί να ζήσει!

Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και του κράτους πρόνοιας, η οποία προωθείται σε ολόκληρη την Ευρώπη, για την οποία οι έννοιες αυτές  υπήρξαν θεμέλια πολιτικού πολιτισμού και κοινωνικής συνοχής,  περνάει  ήδη στις χώρες-πειράματα , όπως για παράδειγμα στη χώρα μας από την εποχή της επιβολής των μνημονίων, που δεν αποτελεί ξεχωριστό σχέδιο στην προσπάθεια επιβολής της δυστοπικής «νέας πραγματικότητας».

Αναρωτηθείτε, πού βρισκόταν το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα- με όσα ελαττώματα και υστερήσεις είχε, πριν η χώρα «σπρωχτεί» στον «κύκλο θανάτου του αέναου χρέους»- και πού βρέθηκε τώρα, όπου πανθομολογείται η διάλυση κάθε έννοιας πρόνοιας και περίθαλψης.

Το ΔΝΤ, ένα τρίτο παράδειγμα, αποτέλεσε και αποτελεί  εργαλείο προώθησης της «παγκοσμιοποιημένης οικονομίας». Είναι γνωστός ο ρόλος του πλέον και στην περιθωριοποίηση της γεωοικονομικής ζώνης του νότου της Ευρώπης

Αυτός ο Παγκοσμιοποιημένος μπούσουλας της αποπαραγωγικοποίησης και της εξάρτησης στα «νεοφεουδαρχικά» σχέδια αφορά  ολόκληρη την ευρωπαϊκή  ήπειρο και τον (άλλοτε) Δυτικό κόσμο .

Άλλωστε η «Μεγάλη επανεκκίνηση» δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από δρώσες κοινωνίες και από κρατικές οντότητες

Η «4^η βιομηχανική επανάσταση» δεν θέλει την παραγωγική διαδικασία, όπως την γνωρίζαμε έως σήμερα και ίσως δεν θέλει καν τον άνθρωπο συμμετέχοντα σε αυτήν!

Στη Γερμανία υπάρχουν ήδη φωνές «οικονομολόγων» οι οποίοι  βάζουν επιτακτικά ζητήματα μείωσης των συντάξεων και περιορισμού της κοινωνικής  πρόνοιας και περίθαλψης, με επιχείρημα το κρατικό οικονομικό έλλειμμα. Πρόκειται για «επιστήμονες» – κι έχουμε πολλούς από δαύτους- που εξαργυρώνουν την «επιστημοσύνη» εις το όνομα της εξυπηρέτησης των αφεντικών τους και του μοντέλου που βάλλει ευθέως εναντίον της οικονομίας και της κοινωνίας της Ευρώπης. Ουσιαστικά αποτελούν μίσθαρνα όργανα και φερέφωνα των εντολέων τους.

Αυτή την «επιστημοσύνη» την ξανασυναντάμε και στην υπόθεση της επιδημίας Covid19.

Τυχαίο;…δεν νομίζω !

Ένα πρόσχημα που επίσης χρησιμοποιείται για την αλλαγή της έμψυχης παραγωγικής βάσης αλλά και της θεμελίωσης της πολυπολιτισμικότητας σαν μορφή του νέου κοινωνικού μοντέλου της «κοινωνίας χυλού», με πραγματική όμως βάση, είναι η γήρανση του  πληθυσμού στον Δυτικό κόσμο .

Είναι γνωστή η δυσαρέσκεια των Γερμανών  βιομηχάνων, ένα τέταρτο παράδειγμα, στους χειρισμούς των γερμανικών κυβερνήσεων στο  προσφυγικό ζήτημα με το επιχείρημα ότι στην επόμενη εικοσαετία θα χρειαστούν εκατομμύρια εργατικά  χέρια που δεν υπάρχουν !!

Η υπόθεση της επιδημίας covid19 είναι η αρχή του τελευταίου σχεδίου του «τμήματος της ελίτ του υπερσυγκεντρωμένου πλούτου» που οραματίζεται την «Νέα Φεουδαρχία» βαφτίζοντάς την «Παγκόσμια διακυβέρνηση»

Η εκτίμησή μου είναι ότι μέσα από τις επιχειρούμενες πολιτικές «δημόσιας υγείας» επιδεινώνεται η ήδη αδυνατισμένη παραγωγική βάση του (άλλοτε) δυτικού κόσμου και αδρανοποιούνται κοινωνικοοικονομικά πολύ μεγάλα κομμάτια της δυτικής κοινωνίας

Ταυτόχρονα επιτυγχάνεται η επιδιωκόμενη αλλοίωση της δυτικής αστικοδημοκρατικής κουλτούρας προς ένα μοντέλο που ευνοεί το «νεοφεουδαρχικό όνειρο» της «Παγκόσμιας διακυβέρνησης» και περιλαμβάνει ενδιαμέσως την αυταρχική πολιτική έκφραση με μανδύα κοινοβουλευτισμού (κοινοβουλευτική ολιγαρχική έκφραση).

Θα πρέπει να μην λησμονούμε ότι ο μετα – άνθρωπος  είναι ένα ον και ίσως ένας αριθμός για τη «νεοφεουδαρχική μορφή » της «νέας κοινωνίας» που «οραματίζονται» οι ανά τον κόσμο δυστοπιστές

Ο στόχος, όσο αφορά την ηγεμονία του κόσμου, έγκειται στο γεγονός της αδρανοποίησης και τελικά της «συνθηκολόγησης» – όπως ελπίζουν τα κέντρα της δυστοπίας- της Κίνας

Άλλωστε η οικονομική δύναμη της Κίνας, που από τους ιδίους τους «οραματιστές» της νέας-φεουδαρχίας γιγαντώθηκε, έχει  αρχίσει να δημιουργεί στα «γεράκια» της παγκοσμιοποίησης τρόμο, αφού  πλέον καθίσταται η δύναμη με τον καθοριστικότερο ρόλο στην παγκόσμια γεωοικονομία

Το ουσιαστικό αντίβαρο στον οικονομικό πόλεμο που βρίσκεται εδώ και σχεδόν μια 10ετια σε εξέλιξη, είναι ότι οι Νεοφεουδάρχες – Παγκοσμιοποιητές μέσα από την απομείωση της αγοραστικής δυνατότητας εκατομμυρίων καταναλωτών του Δυτικού κόσμου, ελπίζουν ότι θα επιτύχουν την «συνθηκολόγηση» της οικονομικής υπερδύναμης (αυτή είναι η ρεαλιστική αποτύπωση στα πρώτα 22χρονια του 21^ου αιώνα) της Κίνας, στα τερατώδη, για τις ανθρώπινες κοινωνίες ,σχέδιά τους

Βασικός καπιταλιστικός κανόνας, ήταν και παραμένει ότι, πέρα από την παραγωγή είναι και η κατανάλωση των παραγόμενων προϊόντων

Όταν λοιπόν μειώνεις την αγοραστική δυνατότητα των καταναλωτών, χτυπάς ευθέως την δύναμη που παράγει τα προς κατανάλωση προϊόντα

Στην παραπέρα οικονομική αποδυνάμωση των δυτικών κοινωνιών είχαν πολύ σημαντικό ρόλο την τελευταία διετία τα lockdowns με πρόσχημα την υγειονομική κρίση, όπως την επικαλέστηκαν και την εκτέλεσαν μια σειρά Δυτικών κυβερνήσεων

Στο σύνολο των πολιτικών που βάζουν απέναντι τα παραγωγικά τμήματα των Δυτικών κοινωνιών, έρχεται να προστεθεί και η ενεργειακή κρίση σαν αποτέλεσμα της δυστοπίας που μεγιστοποιήθηκε τα τελευταία δυο χρόνια, ελέω covid19 και την προκαλούμενη από τα ίδια κέντρα (ΗΠΑ -ΝΑΤΟ) γεωπολιτική κρίση με γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά

Όλα αυτά σε μια απέλπιδα προσπάθεια διάσωσης της «φούσκας» των «λογιστικών εγγραφών» του (φαινομένου) χρήματος

Η Κίνα δεν προσήλθε στην δυστοπική ατζέντα του Davos και δεν αποτέλεσε τον σύμμαχο στην θρυλούμενη «παγκόσμια διακυβέρνηση»

Πρέπει λοιπόν να βρεθεί ένα «αντίβαρο» που θα την αποδυναμώσει, ακόμα κι ‘αν αυτό στοιχήσει ανυπέρβλητα στις κοινωνίες του (άλλοτε) δυτικού κόσμου

Μόνο η οργανωμένη αντίδραση και η καθολική άρνηση των ευρωπαϊκών και γενικότερα των δυτικών κοινωνιών σε αυτού του τύπου τα «μοντέλα» μπορεί να αναστείλει τα σχέδια των παγκόσμιων «τεράτων».

Μόνο η ανατροπή του υπάρχοντος δυτικού πολιτικού σκηνικού των πολιτικών υπάλληλων και υπηρετών του στόχου της νέας φεουδαρχίας μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια εκείνων που θέλουν  την ανθρώπινη ζωή αναλώσιμη, ταυτοποιώντας την με το καταναλωτικό προϊόν

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος όμως ότι εξελικτικά και μπροστά στην αδηφάγο λογική του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μπορούμε να αποφύγουμε έναν  Παγκόσμιο όλεθρο.

Πηγή: anastoxasmoi.gr

Με όσα λέω εδώ για τον κατασταλτικό ρόλο τής ιατρικής δεν αντιτίθεμαι στην "πολιτικοποίηση της ιατρικής" γενικώς, αλλά σε μια ορισμένη πειθαρχική πολιτική της λειτουργία· και πιστεύω ακράδαντα την ίδια στιγμή ότι αν μια ιατρική είναι όντως θεραπευτική, ενέχει κατ' ανάγκη μια ορισμένη πολιτική διάσταση, χειραφετησιακή και απελευθερωτική. Το πρόβλημα δεν είναι οι πολιτικές χρήσεις τής ιατρικής, ως εάν η ίδια ήταν ένα ουδέτερο εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με καλό ή με κακό τρόπο, για καλούς είτε για κακούς σκοπούς. Οι πολιτικές σημασίες για τις οποίες μιλώ και οι οποίες διακυβεύονται στην άσκηση της ιατρικής δεν ανάγονται κατ' αρχήν σε προθέσεις αλλά είναι ενθηκευμένες στο ίδιο το επιστημολογικό μοντέλο, δηλαδή στη μορφή τής εκάστοτε ιατρικής. Η συζήτηση που αναλαμβάνω αφορά πρωτίστως αυτό το βαθύτερο επίπεδο, τα ιατρικά μοντέλα και τις πολιτικές σημασίες που είναι εγγεγραμμένες στη δομή τους, τις οποίες προσπαθώ να φέρω στο φως και να καταστήσω ρητές - και μόνο δευτερευόντως, εν είδει προέκτασης των πρώτων, τις πολιτικές χρήσεις τής ιατρικής και τον εγκληματικά κερδοσκοπικό χαρακτήρα των φαρμακευτικού καρτέλ και της βιομηχανίας υγείας.
Η καρδιά τής αντιμαχίας των θεραπευτικών προσεγγίσεων στον σύγχρονο κόσμο έγκειται στο πώς θα σηματοδοτηθεί κεντρικά η αρρώστια: εξωγενής εισβολή ή κατάρρευση της έμφυτης ανοσοποιητικής ικανότητας; Η βαρύτητα της απάντησης είναι τεράστια, διότι από την οπτική που θα υιοθετηθεί απορρέουν άκρως διαφορετικές, και δραματικά αποκλίνουσες, θεραπευτικές στρατηγικές, με ανυπολόγιστες συνέπειες τόσο στη ζωή τού ατόμου όσο και στην οργάνωση της κοινωνίας. Αν είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε χρειαζόμαστε ένα κριτήριο. Και το κριτήριο αυτό είναι κατ' ανάγκη πολιτικό, με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου: αφορά σε τελευταία ανάλυση την πολιτική έναντι της φύσης που είμαστε διατεθειμένοι ν' ασκήσουμε, συνυπολογίζοντας και όλες τις επιπτώσεις της στον ατομικό και συλλογικό βίο. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε συνεπώς για μια θεραπευτική συναρμόσιμη με μια ριζοσπαστική οικολογική σκοπιά· και μοντέλα μιας τέτοιας θεραπευτικής μάς προσφέρουν πολλές από τις λεγάμενες (ελλείψει καλύτερου όρου) "εναλλακτικές θεραπείες" που διεκδικούν μεγάλο μερίδιο δημοτικότητας στις μέρες μας - στις οποίες περιλαμβάνω την ψυχανάλυση, για λόγους που θα προσπαθήσω να εξηγήσω. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Την εισήγηση του πρωθυπουργού στη σημερινή τηλεδιάσκεψη για τον κορονοϊό, σχολίασαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κατηγορώντας την κυβέρνηση για επιστροφή στην κανονικότητα χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας καθώς και για καλλιέργεια εφησυχασμού.

“Να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του και να κάνει την αυτοκριτική του” κάλεσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο Αλέξης Χαρίτσης, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ , κάνοντας λόγο για «έλλειψη σχεδίου απέναντι στην πανδημία από την κυβέρνηση, που προέβαλε τις πολιτικές της προτεραιότητες, και όχι τις υγειονομικές» και  τόνισε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαίρως στηλίτευσε την προσπάθειά της κυβέρνησης να καλλιεργήσει μια εικόνα επίπλαστης επιστροφής στην κανονικότητα το προηγούμενο διάστημα», ενώ «την ίδια στιγμή έστελνε σειρά από αντιφατικά μηνύματα προς την κοινωνία”.

Σκληρή  κριτική στον πρωθυπουργό άσκησε η Φώφη Γεννηματά τονίζοντας ότι  «υπουργοί και  στελέχη έδωσαν επανειλημμένα το κακό παράδειγμα. Έτσι πλήξατε και την αξιοπιστία σας.»  Και σημείωσε η Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής: «Οι Έλληνες κ. Μητσοτάκη επέδειξαν και φιλότιμο και ευθύνη, τηρώντας τα μέτρα κατά της πανδημίας. Η χαλάρωση του Ιουλίου ήταν αποκλειστικά δίκη σας ευθύνη. Καλλιεργήσατε τον εφησυχασμό, προχωρήσατε χωρίς σχέδιο, ανοίξατε τα πάντα χωρίς ελέγχους και μέτρα προστασίας, και με τις αντιφατικές αποφάσεις σας δημιουργήσατε σύγχυση.»

Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, επεσήμανε ότι «Δεν μπορεί το θέμα της ατομικής ευθύνης να συγκαλύψει τις κυβερνητικές ευθύνες όσον αφορά τη θωράκιση του συστήματος Υγείας, την εποπτεία στους χώρους δουλειάς και την παροχή όλων των απαραίτητων μέτρων στο λαό και στο υγειονομικό προσωπικό»

«Δυστυχώς για αυτούς , το φιλότιμο του Έλληνα μπορεί να είναι απεριόριστο, η υπομονή του όμως σύντομα εξαντλείται.» σχολίασε η Ελληνική Λύση.

Πηγή: ΕΡΤ

Όσον αφορά τις μάσκες, οι περισσότεροι εκ των ηγετών επέλεξαν λευκές, μπλε ή μαύρες.

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ πρότεινε σήμερα ένα αναθεωρημένο σχέδιο για το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, ώστε να αρθεί το αδιέξοδο στις συνομιλίες των 27 ηγετών που συνεχίζονται για δεύτερη ημέρα, στη σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών.

Σύμφωνα με ένα έγγραφο, διπλωματικές πηγές και αξιωματούχους, τους οποίους επικαλείται το πρακτορείο Reuters, για να καθησυχάσει τις ανησυχίες που εκφράζουν ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, με επικεφαλής την Ολλανδία, ο Μισέλ προτείνει να μειωθεί το ποσό των επιχορηγήσεων στα 450 δισεκατομμύρια ευρώ, από 500 που ήταν αρχικά. Αντιστοίχως, θα αυξηθεί το ποσό των δανείων, από τα 250 στα 300 δισεκ. ευρώ.

Επίσης, προτείνεται να αυξηθεί κατά 100 εκατομμύρια ετησίως το ποσό των επιστροφών που λαμβάνουν η Αυστρία, η Δανία, η Γερμανία, η Ολλανδία και η Σουηδία.

Στο τραπέζι μπαίνει και ένας μηχανισμός με βάση τον οποίο οποιαδήποτε χώρα θα μπορούσε να εμποδίσει την εκταμίευση κονδυλίων, αν αμφισβητεί ότι γίνεται ορθή χρήση τους από τις χώρες που θα τα λάβουν.

Μία διπλωματική πηγή είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι η πρόταση του Μισέλ δεν ικανοποιεί πλήρως τις τέσσερις χώρες που έχουν εκφράσει αντιρρήσεις (Ολλανδία, Σουηδία, Αυστρία, Δανία), ούτε τη Φινλανδία. Ωστόσο, ένας Ολλανδός διπλωμάτης είπε ότι η πρόταση αυτή συνιστά «ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» αλλά απομένουν ακόμη ανοιχτά πολλά θέματα.
Το αν θα υπάρξει συμφωνία «θα εξαρτηθεί από τις επόμενες 24 ώρες», κατέληξε.

• Σύνοδος Κορυφής: Σκληρές διαπραγματεύσεις- Αβέβαιη η συμφωνία – Οι θέσεις της Ελλάδας

Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, πρόκειται για μία δύσκολη διαπραγμάτευση.
Η Αθήνα διεκδικεί ό,τι καλύτερο μπορεί τόσο για την Ελλάδα όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη όπως αναφέρουν οι ίδιες πηγές, οι οποίες τονίζουν ότι όλοι πρέπει να κάνουν ορισμένους μικρούς συμβιβασμούς. Ωστόσο, φαίνεται ότι αυτό δεν το αντιλαμβάνονται κάποιες χώρες.

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ

Πηγή:ΕΡΤ, με πληροφορίες ΑΠΕ