του Χρήστου Κάτσικα
Ο «κόσμος» και ο… «αντίκοσμος»!
Η οικονομική κρίση που χτύπησε κάθετα και οριζόντια όλα τα λαϊκά στρώματα τροποποίησε αναμφίβολα όλες τις υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις.
Εμβόλισε ανεπανόρθωτα -προς το παρόν- εδραιωμένες πεποιθήσεις, συγγενικές σταθερές, παγιωμένες αξίες και τρόπους ζωής. Τίποτα δεν είναι όπως πριν και από αυτή την άποψη η κρίση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα λογιστικό και αριθμητικό δεδομένο που αφορά μισθό, μεροκάματο, σύνταξη, επιδόματα, αλλά ως ένα πολυσύνθετο γεγονός με δεκάδες απολήξεις, άλλοτε εμφανέστατες, άλλοτε λιγότερο εμφανείς, που μετασχημάτισε όλον τον κοινωνικό ιστό.
Ακόμα και οι παραδοσιακές γιορτές που ένωναν τους λαϊκούς ανθρώπους και αποτελούσαν κοινωνική συγκολλητική ύλη μειώθηκαν σημαντικά. Και εδώ βλέπουμε ανάγλυφα και παραστατικά τις δύο «ψυχές» του κοινωνικού χώρου. Τον αριθμητή και τον παρονομαστή. Τους πάνω και τους κάτω.
Και να, μάθαμε ότι φέτος το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο στη χώρα (ύψους 24 μέτρων, με 80.000 λαμπάκια) άναψε για τις γιορτές στον Βόλο ο ποπ σταρ Σάκης Ρουβάς. Δίπλα του ο γνωστός ο έκπτωτος δήμαρχος Αχιλλέας Μπέος έριξε στην αρένα του ακριβοπληρωμένου θεάματος, μαζί με τη δανεική «χρυσόσκονη» από το αθηναϊκό star system, το «Χωριό του Αϊ-Βασίλη» που θα λειτουργήσει φέτος στην πόλη.
Είναι πιθανόν, μάθαμε, να το επισκεφθεί και η γνωστή ομάδα των ξένων διαπραγματευτών, οι εκπρόσωποι των θεσμών, που ξημεροβραδιάζονται για να βρουν τις «κατάλληλες λύσεις» για τη χώρα.
Εντάξει, θα πει κανείς ότι αμείβονται, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν οι ίδιες οι τράπεζες στα ενημερωτικά τους δελτία, ο καθένας με 16.000-20.000 ευρώ τον μήνα, αλλά μήπως είναι εύκολο να υμνούν τη λιτότητα και να απαιτούν κι άλλη λιτότητα και να εξηγούν πόσο ωφέλιμη είναι η λιτότητα και να συντάσσουν κάθε λίγο και λιγάκι τον κατάλογο των εκτελέσεων μισθών και συντάξεων; Να μην είμαστε και αχάριστοι!
Εντελώς τυχαία, στο ίδιο μέρος όπου ο Ρουβάς άναψε το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο στη χώρα, λίγες μέρες πριν, σαρανταεπτάχρονος άστεγος έσπασε το τζάμι αυτοκινήτου με κατσαβίδι.
Δεν τον είδε κανείς και γι’ αυτό παρουσιάζεται μόνος του στο αστυνομικό τμήμα. Εξηγεί πως το ’κανε για να φυλακιστεί και να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαΐ κι ένα κρεβάτι. Ηταν όμως άτυχος καθώς ο ιδιοκτήτης του Ι.Χ. δεν υπέβαλε μήνυση κι έτσι ο δυστυχής αφέθηκε ελεύθερος να λιμοκτονεί στην παγωνιά.
«Γεννιούνται οι άνθρωποι, δεν γίνονται», θα απαντήσουν οι μόνιμοι προσηλυτιστές της κοινής γνώμης, γιατί είναι εύκολη απάντηση να ρίχνεις τον ψόγο στον θεό, στο σύμπαν, στο DNA, στους προγόνους και στη μεταφυσική.
Οι ίδιοι, ακόμα και όταν τα βήματα που ακούγονται δεν έχουν παρά μόνο το ουρλιαχτό των ανθρώπων που συντρίβονται, θα πουν, ε, ατύχημα είναι, αυτά συμβαίνουν. Να όπως εκεί, στο υπόγειο του ταχυ-σφαγείου, 3ης Σεπτεμβρίου και θανάτου γωνία, στην πλατεία Βικτωρίας, εκεί όπου η ζωή «καταναλώνεται» με την ίδια ταχύτητα με την οποία καταναλώνονται τα προϊόντα της αλυσίδας.
Και ο θάνατος, φυσικός, οικονομικός, πολιτιστικός, με τη μορφή της ανεργίας, της φτώχειας, του αποκλεισμού, γυρίζει πια πάνω από τα κεφάλια όλων και περισσότερων.
Να, όπως και στην περίπτωση του Μιχάλη Π. από τη Θεσσαλονίκη, που εδώ και κάμποσους μήνες αισθάνεται ότι βρίσκεται στα σύνορα του εξαποδώ. Ανεργος, με βιβλιάριο απορίας του δήμου, πατέρας 4 παιδιών, προσπαθεί να σώσει το σπίτι του από την τράπεζα που θέλει να του το πάρει.
Πρόκειται, πιθανόν, για μια σειρά «επεισοδίων», που συνθέτουν όμως κατά κάποιον τρόπο το παζλ της εποχής της χολέρας. Aκριβώς σαν μυθιστόρημα μιας άλλης εποχής, παιδιά άγουρα, από αυτά της διπλανής πόρτας που τα σκληραίνουν καθημερινά η ορφάνια και η εγκατάλειψη, τα βυζαίνουν η βία και η κοινωνική αδικία και τα μεγαλώνει… ποιος αλήθεια;
Και μαζί, χέρι χέρι, «νεοάστεγοι», αυτοκτονίες, φτώχεια, κουτσούρεμα και των ελάχιστων συντάξεων, πλειστηριασμοί, σπίτια που τυλίγονται στις φλόγες και όποιος αντέξει το σωτήριον νέον έτος 2017.
πηγή
efsyn.gr