Σε χώρες με οικονομικό δυναμισμό, με δύναμη, με ισχυρή διεθνή παρουσία, έχει νόημα η ανάθεση της διεύθυνσης ενός φεστιβάλ ή μιας ορχήστρας ή μιας ιστορικής θεατρικής σκηνής σε πολίτες όλου του κόσμου, που θέτουν την εμπειρία τους, τη δικτύωσή τους, την καλλιτεχνική τους ικανότητα στην υπηρεσία του θεσμού που υπηρετούν.  Σε χώρες, όπως η Ελλάδα  του σήμερα, με απολεσμένη την ανεξαρτησία τους, με τσαλακωμένη τη διεθνή τους εικόνα, με άνεργες πολύτιμες δυνάμεις της τέχνης και του πολιτισμού, είναι το λιγότερο πρόκληση όχι τόσο η παρουσία ενός πολίτη άλλης χώρας στη διεύθυνση του κεντρικού καλλιτεχνικού της φεστιβάλ, όσο η παρουσία ενός ξένου που προωθεί ένα πρόγραμμα με ξένες παραγωγές, και μάλιστα δικές του και  της χώρας του και με αποκλεισμό κάθε ελληνικής δημιουργίας.

Ξέρουμε ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες δεν είναι όλοι ίδιοι. Πάντα υπάρχει μια μειοψηφία, με διασυνδέσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση, ή με τον υψηλό επιχειρηματικό κόσμο, που ευνοείται ακόμα και στις αντίξοες συνθήκες της παρατεταμένης ύφεσης. Υπάρχει όμως η συντριπτική πλειοψηφία, ανάμεσα τους διαμάντια στην πολιτιστική προσφορά, επώνυμα και ανώνυμα ταλέντα, που έχουν καταδικασθεί να ζουν σε ένα καταραμένο κόσμο, χωρίς δουλειά, χωρίς δυνατότητες να δοκιμασθεί το ταλέντο τους, χωρίς αναγνώριση, χωρίς προοπτική. Ιδιαίτερα βαρύ είναι αυτό για τις νεότερες γενιές, που έχουν βρεθεί σε μια Έρημη Χώρα, εγκλωβισμένοι σε εφιαλτικές καταστάσεις, σφραγισμένοι με τον πιο άδικο τρόπο με το στίγμα της αποτυχίας. Κι όσες κι όσοι από αυτούς έχουν κάνει ένα μικρό ή μεγάλο βήμα μπροστά, το οφείλουν όχι στους ελληνικούς κρατικούς πολιτιστικούς φορείς, αλλά σε δημόσια στηριζόμενους θεσμούς του εξωτερικού.

Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου χρειάζεται σήμερα μια ευαίσθητη και εμπνευσμένη διεύθυνση, που θα στηρίξει βέβαια τα διεθνή χαρακτηριστικά του, αλλά κύριο στόχο θα έχει να απελευθερώσει από την αφάνεια, να οσφρανθεί και να ανακαλύψει τις πολύτιμες ατομικές και συλλογικές δυνάμεις που υπνώττουν, σε όσο μεγαλύτερο εύρος γίνεται, να τους επιτρέψει τη δοκιμή, να προσφέρει ένα βήμα που θα κριθούν από το ελληνικό και ξένο κoινό, να τους ανοίξει διεθνείς δυνατότητες.

Η πολιτική πολιτισμού της κυβέρνησης Συριζα – Ανελ δοκιμάσθηκε και απέτυχε οικτρά. Ο κ. Μπαλτάς εφαρμόζει με απίστευτο ζήλο τη μνημονιακή πολιτική σε περιοχές που, συμβατικά τουλάχιστον, δεν καλύπτονται από τις συμφωνίες υποταγής που έχει υπογράψει αυτή ή προηγούμενες κυβερνήσεις. Δήμιος με μπαλτά για τις φιλοδοξίες των ελλήνων καλλιτεχνών έχει καταντήσει.

Ο κ. Φαμπρ τουλάχιστον έχει την ευαισθησία να παραιτηθεί. Να παραιτηθεί αμέσως και ο κ. Μπαλτάς, ο εμπνευστής του μετασχηματισμού του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σε Φεστιβάλ Βρυξελλών και Μπριζ».





Η Πολιτιστική Επιτροπή του Σχεδίου Β.