Συνέντευξη στη Μαρία Κωνσταντοπούλου
Συναντήσαμε την Μαριτίνα Πάσσαρη στις πρόβες της νέας παράστασης με τίτλο Σφαγή, που κάνει πρεμιέρα την Καθαρά Δευτέρα 7 Μαρτίου στο Studio Μαυρομιχάλη. Η ίδια υπογράφει τη σκηνοθεσία καθώς επίσης τη συναντάμε σε έναν εκ των τριών ρόλων.
- Μιλήστε μας για την παράσταση με τίτλο Σφαγή που ανεβαίνει τον Μάρτη στο Studio Μαυρομιχάλη
Άρχισε να μας απασχολεί πριν την έναρξη της πανδημίας. Η ομάδα μας και οι συνεργάτες περάσαμε από διάφορα στάδια. Κλείσαμε θέατρα δυο και τρεις φορές, σκεφτήκαμε να την κάνουμε ον λάιν, μετά παραιτηθήκαμε από την ιδέα παρόλο που το έργο προσφέρεται για κινηματογράφηση. Επειδή ασχολούμαι και με τον κινηματογράφο παιδεύτηκα με την προοπτική μιας παράστασης κινηματογραφημένης με άλλους όρους που θα θύμιζε θέατρο αλλά θα ήταν και σινεμά. Τελικά δε μετανιώνουμε που την κάνουμε στο θέατρο. Και περιμένουμε με αγωνία πώς θα αντιδράσει το κοινό. Γιατί το έργο δουλεύει πολύ έξυπνα με θεατρικούς όρους το κινηματογραφικό στοιχείο του σασπένς. Κι ο θεατής βρίσκεται σιγα σιγά μπλεγμένος με την ιστορία και τα πρόσωπα χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει παρά μόνο στο τέλος, και τότε θα πρέπει να αποφασίσει μόνος του αναλογιζόμενος την παράσταση από την αρχή. Αν καταφέρουμε κάτι τέτοιο στην παράσταση θα είμαι πολύ ικανοποιημένη γιατί αυτό ακριβώς απολαμβάνω κι εγώ ως θεατής ή αναγνώστης: να μπαίνω στον κόσμο ενός καλλιτεχνικού έργου, σαν μικρό παιδί στο δάσος της Κοκκινοσκουφίτσας.
- Πως επιλέξατε να παρουσιάσετε το συγκεκριμένο έργο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή;
Νομίζω ότι εκτός από τις πρώτες απόπειρες (στην πρώτη καραντίνα) να μιλήσουμε καλλιτεχνικά για αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες με διάφορα μέσα: βιντεάκια κυρίως, αλλά και κείμενα και κάποιες παραστάσεις ον λάιν, δεν είμαστε ακόμα ώριμοι να εκφράσουμε θεατρικά «τη συγκεκριμένη στιγμή». Δεν αρκεί νομίζω να την παραλληλίσουμε με αντίστοιχες εποχές στο παρελθόν… Η καθημερινότητά μας έχει αλλάξει δραματικά… Κραυγάσαμε όταν ήταν πολύ φρέσκια η αλλαγή αλλά τώρα (μερικοί) σωπαίνουμε, ίσως θέλουμε να το επεξεργαστούμε. Όπως και να έχει δεν πιστεύω ότι η επικαιρότητα τα πάει (πάντα)πολύ καλά με το θέατρο. Έτσι κι αλλιώς η πραγματικότητα εισβάλλει στις παραστάσεις και τις επιλογές μας χωρίς να μας ρωτάει, μας αλλάζει το σχεδιασμό, το σκηνικό, το κοινό που απευθυνόμαστε, οι πεποιθήσεις μας επηρεάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τους ρόλους και τα κείμενα, οι διαθέσεις μας οδηγούν σε άλλο τάιμιν ή τόνο. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ακόμα και αν δεν τη βάζουμε στο κεντρικό μας θέμα. Δεν διαλέξαμε λοιπόν το έργο επειδή έχει κάποια άμεση σχέση με αυτό που ζούμε τώρα, ούτε επειδή είναι διαχρονικό. Αντίθετα είναι ένα πολύ μοντέρνο έργο και στη θεματική και στη γραφή και συνομιλεί με το σήμερα και τις προβληματικές που έχουν αναδυθεί, τα θέματα της βίας και του φύλου με πρωτότυπους και υπόγειους τρόπους.
- Πως σας βρήκε καλλιτεχνικά η περίοδος της πανδημίας; Λειτούργησε θετικά ως καλλιτεχνική έμπνευση ή αντίθετα ως μια φάση καλλιτεχνικής εσωστρέφειας;
Μετρήσαμε όλοι τις αντοχές μας και οι πιο τυχεροί βρήκαμε και άλλους δημιουργικούς δρόμους να εκφραστούμε, το ρίξαμε στη γυμναστική, το γράψιμο, κάποιοι στις ξένες γλώσσες. Δεν είμαστε οι ίδιοι πια.
- Πως σχολιάζετε το γεγονός ότι ανεβαίνει πληθώρα παραστάσεων στα αθηναϊκά θέατρα; Μήπως η παραγωγή είναι περισσότερη από τη ζήτηση;
Από τη στιγμή που κι εμείς ετοιμάζουμε παράσταση δεν μπορώ να σχολιάσω. Ρωτάω όμως: Υπάρχουν στοιχεία για το κοινό; Ή μόνο για τις παραστάσεις; Θέλω να πω έχει καταγραφεί ότι το θέατρο τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει το κοινό του; Ότι επικοινωνεί και με πιο δυναμικές ή διαφορετικές κατηγορίες θεατών; Ότι σε αυτό τον «κύκλο εργασιών» της «πληθώρας των παραστάσεων» εμπλέκονται πολλοί επαγγελματίες εκτός από τους ηθοποιούς και τους σκηνοθέτες; Ότι κινείται δηλαδή κόσμος και χρήμα; Γιατί δεν ρωτάνε ποτέ ή γιατί δεν ρωτάνε τόσο έντονα, για την πληθώρα των βιβλίων που εκδίδονται κάθε χρόνο, για τις μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες που παράγονται στην Ελλάδα, για τις ταινίες που παίζονται κάθε βδομάδα στους κινηματογράφους, για τα σήριαλ που βγαίνουν πια με το τσουβάλι, για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς; Ποια ζήτηση ικανοποιούν όλα αυτά; Για να μη μιλήσω για τα καφέ που σε κάθε τετράγωνο είναι τουλάχιστον τέσσερα;! Είναι περίπλοκο αν το δει κανείς ορθολογικά αλλά πολύ απλό αν δεχτεί ότι αυτή η κατάσταση που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια και έχει ένα βαθμό ελευθερίας έκφρασης εκπληρώνει όχι μόνο ατομικές αλλά και κοινωνικές ανάγκες σε αυτό το στάδιο της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Αν θέλουμε να γίνεται με διαφορετικό τρόπο η παραγωγή παραστάσεων δεν αρκεί η κριτική χρειάζεται άλλου τύπου οργάνωση. Που νομίζω ότι έχει αρχίσει… Για καλό ή για κακό…
- Πόσο ενδιαφέρον ή δύσκολο για εσάς είναι να συνδυάζετε τη σκηνοθεσία παράλληλα με την υποκριτική;
Δεν το κάνω πάντα. Και όποτε το κάνω εμπιστεύομαι την ομάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι είμαστε πια μια ομάδα, η BLOOM. Χωρίς τους συνεργάτες αυτούς δεν θα το έκανα. Χωρίς την ηθοποιό και φίλη Εύρη Σωφρονιάδου που έχουμε κάνει τόσα και τόσα μαζί, έχουμε παίξει, έχουμε συν-σκηνοθετήσει. Χωρίς τον Νίκο Σαββάτη που επιμελείται τη δραματουργία. Χωρίς τον Στάθη Ιωάννου που γράφει σχεδόν πάντα μουσική στις παραστάσεις και στις ταινίες μου και δεν χρειάζεται πια να του εξηγήσω και πολλά. Χωρίς τον Αργύρη Θέο που δεν φωτίζει μόνο, συμμετέχει στο ύφος της παράστασης. Χωρίς την Κυριακή Τσίτσα στα σκηνικά και κοστούμια που ξαναδουλεύουμε μαζί επειδή ακριβώς μπορούμε να συνεννοηθούμε. Χωρίς τον ηθοποιό Αλέξη Διαμαντή που είναι ο μόνος που συναντώ πρώτη φορά αλλά ελπίζω να είναι μαζί μας και στο μέλλον. Και όλους τους άλλους φίλους και συνεργάτες τον Παύλο Πάσσαρη (αφίσα, τρέιλερ), τη Μαριλένα Γερμανού που εδώ είναι βοηθός σκηνοθέτη αλλά έχουμε κάνει τόσα πράγματα μαζί και πρωταγωνιστεί στην καινούρια μικρού μήκους ταινία μου με τίτλο Λευκή Νύχτα… Είμαι ευγνώμων και χαρούμενη με αυτές τις συνεργασίες. Είναι ένας κύκλος συνεργατών και φίλων. Αν κάτι μου λείπει είναι να είμαι σε μια παράσταση ως ηθοποιός ή ως σκηνοθέτης ή βοηθός, ή κάτι τέλος πάντων, χωρίς άγχος, χωρίς έγνοιες, χωρίς την οικονομική ευθύνη. Αυτό μόνο έχω επιθυμήσει γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στις δικές μας παραγωγές.
- Τι λειτουργεί ως πηγή έμπνευση στο καλλιτεχνικό σας έργο;
Οι ανθρώπινες ιστορίες, η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, η ποίηση, η ζωγραφική, η Ιστορία, οι εφημερίδες, η τηλεόραση, τα ταξίδια. Η έμπνευση δεν είναι κάτι που μπορώ να αναλύσω. Μια τυχαία συνάντηση με ένα θέμα, έναν συνεργάτη, ένα έργο μπορεί να πυροδοτήσει ένα καλλιτεχνικό σχέδιο. Αν θα φτάσει σε κάποιο προορισμό, αν θα υλοποιηθεί, εξαρτάται από πολλές άλλες παραμέτρους, όχι μόνο οικονομικές.
- Ποια είναι το επόμενα σχέδια σας;
Περιμένω απαντήσεις σε κάποιες προτάσεις για να δω αν θα υλοποιηθούν αν δηλαδή θα υπάρξει κάποια μορφή χρηματοδότησης. Αν όχι θέλω να κάνω μια μικρή παραγωγή το φθινόπωρο που ακόμα δεν έχουμε καταλήξει ακριβώς πώς θα γίνει. Θα προσπαθήσω να ολοκληρώσω και κάποια γραψίματα που τα άφησα στη μέση με την παράσταση. Ένα σενάριο κι ένα θεατρικό έργο και κάτι άλλα… Από σχέδια άλλο τίποτα, το θέμα είναι πώς θα γίνουν.
ΣΦΑΓΗ
Πρεμιέρα Καθαρά Δευτέρα 7 Μαρτίου
Λίγα λόγια για το έργο
Μια διαζευγμένη καθηγήτρια Πανεπιστημίου αναζητά την ηρεμία σε ένα απομονωμένο ορεινό ξενοδοχείο. Η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου προσπαθεί να την πείσει να αλλάξει κατάλυμα γιατί είναι η μοναδική πελάτισσα και το ξενοδοχείο θα κλείσει, η καθηγήτρια όμως επιμένει να μείνει.
Η πλοκή εκτυλίσσεται σε 7 σκηνές, καθεμιά από τις οποίες διαδραματίζεται ένα βράδυ, από την Κυριακή ως το Σάββατο μιας εβδομάδας. Οι δυο γυναίκες συναντιούνται πάντα την ίδια ώρα, μετά το δείπνο, στο σαλόνι του ξενοδοχείου και συζητούν τις απλές καθημερινές καταστάσεις που γεμίζουν τη ζωή τους, ενώ οι θεατές μαθαίνουν κάθε μέρα κάποιες πρόσθετες πληροφορίες για καθεμιά από αυτές. Οι συναντήσεις τους έχουν κάτι το τελετουργικό. Η σχέση τους εξελίσσεται και βαθαίνει.
Η εμφάνιση ενός άνδρα που ζητάει βοήθεια μετά από ένα ατύχημα την Παρασκευή το βράδυ, θα διαλύσει την ατμόσφαιρα των προηγούμενων ημερών και θα οδηγήσει τα πράγματα σε απρόβλεπτες και καταλυτικές εξελίξεις και για τα τρία πρόσωπα.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Συγγραφέας Λιουίζα Κουνιγιέ
Μετάφραση Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία Μαριτίνα Πάσσαρη
Ηθοποιοί: Εύρη Σωφρονιάδου, Μαριτίνα Πάσσαρη, Αλέξης Διαμαντής
Σκηνικά Κοστούμια Κυριακή Τσίτσα
Φωτισμοί Αργύρης Θέος
Μουσική Στάθης Ιωάννου
Βοηθός σκηνοθέτη Μαριλένα Γερμανού
Αφίσα Θάνος Κερμίτσης
Φωτογραφίες Αργύρης Θέος
Teaser Παύλος Πάσσαρης
Παραγωγή BLOOM
Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ
(ο σύνδεσμος είναι φωτογραφία της συγγραφέως)
https://www.salabeckett.cat/es/lluisa-cunille-estrena-occisio-comedie-francaise/
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη μέχρι Μεγάλη Τρίτη 19 Απριλίου 2022
Ώρα: 21.00
Διάρκεια: 90 λεπτά
STUDIO Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων
Τηλ: 210 6453330
Τιμή εισιτήριου:
12 ευρώ (γενική είσοδος), 10 ευρώ (φοιτητικό, κάτω των 25 και άνω των 65 ετών), 5 ευρώ (άνεργοι)
Είσοδος με πιστοποιητικό εμβολιασμού ή πιστοποιητικό νόσησης εντός 3 μηνών.
Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
