Μιχαήλ Άνθη 

Άγουρα Κεράσια

Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης

 

 

Από Δευτέρα 14 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα 

στο Θέατρο Αλκμήνη 

Για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων 

 

Στάθης και Φανή ζουν την φαινομενικά ήσυχη σχέση τους σε κάποια γωνιά της ελληνικής επαρχίας. Εκείνος γιατρός και πολλά υποσχόμενο κομματικό στέλεχος, εκείνη manager development σε πρόωρη απόσυρση, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και στην 15χρονη κόρη τους, Μαρία. Πίσω, όμως, απ’ την ειδυλλιακή ησυχία, ένα τέρας καραδοκεί. Η Μαρία φέρεται αψυχολόγητα, λείπει απ’ το σπίτι τις πιο απίθανες ώρες, καπνίζει γυμνή χόρτο με τους συμμαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. Βίντεο με την ίδια σε άσεμνες πόζες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ο πατέρας της καταφέρνει να κουκουλώσει τον όποιο αντίκτυπο. Η Μαρία όμως δεν το βάζει κάτω. Επιμένει. Για κάποιο δικό της λόγο μοιάζει να θέλει να γίνουν γνωστά όσα κάνει, ώσπου ένα βράδυ…

Το τέρας αρχίζει να ξεπροβάλει. Κι όσο σκοτεινό είναι, άλλο τόσο αμείλικτο φως εκπέμπει. Ένα φώς τόσο αποκαλυπτικό, όσο και οι ζωγραφιές της μικρής που συνθέτουν το φριχτό παρασκήνιο.

Ο βραβευμένος με 4 κρατικά βραβεία του Υπουργείου Πολιτισμού Μιχαήλ Άνθης, συνθέτει ένα σοκαριστικό θρίλερ ενδοοικογενειακής βίας, για να μας πει πως…«καμιά φορά η σιωπή κάνει τον πιο επικίνδυνο θόρυβο».

 

Συντελεστές:

Κείμενο: Μιχαήλ Άνθης

Σκηνοθεσία: Μανούσος Μανουσάκης

Σκηνικά-κοστούμια: Μαρία Καραθάνου

Μουσική: Γιάννης Μακρίδης

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελεάννα Πλέσσα, Μάγια Πολιτάκη

Βοηθός Σκηνογράφου: Μαργαρίτα Τζαννέτου 

 

Παίζουν:

Τάνια Τρύπη

Κωνσταντίνος Καζάκος

Στο τσέλο ο Σταύρος Παργινός

Ακούγεται ως Μαρία η Τζένη Καζάκου 

 

Σημείωμα σκηνοθέτη

Διαβάζοντας το έργο του Μιχαήλ Άνθη θέλησα αμέσως να βρω την ευκαιρία να το σκηνοθετήσω. Και μου δόθηκε από τον παραγωγό Γιάννη Μακρίδη.

Ξέρετε, ο Γιάννης Μακρίδης είναι ίσως ο μοναδικός παραγωγός που συνθέτει και την μουσική των έργων που παράγει.

Η διανομή του έργου με γέμισε χαρά. Δύο αγαπημένοι μου συνεργάτες, η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος, ιδανικοί για να ερμηνεύσουν τους πολυσχιδείς και ακραίους ρόλους.

Τι να γράψω; Τι μπορεί να περιλαμβάνει, τι μπορεί να περιγράφει, τι μπορεί να αναλύει ένα σημείωμα σκηνοθέτη για ένα τόσο καταλυτικό θέμα όπως αυτό που πραγματεύεται το έργο του Μιχαήλ Άνθη.

 Ένα έργο που το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις, το «βλέπεις» και το «ξαναβλέπεις» ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέες παραμέτρους, καινούργιο βάθος στους χαρακτήρες, καινούργιες πτυχές στην ακραία εξέλιξη.

Ένα έργο τριών πρωταγωνιστών που οι δύο διασχίζουν ένα καταραμένο ταξίδι ζωής, χωρίς διέξοδο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αλλά κυρίως χωρίς ελαφρυντικά.

Ναι δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν από τους δύο. Μόνο η τρίτη ηρωίδα έχει ελαφρυντικά διότι είναι το πάσχων πρόσωπο, διότι δεν πυροδοτεί τα γεγονότα, όπως οι πρώτοι, αλλά υφίσταται τις συνέπειές τους.

Η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, θύματα όμως που δεν τους πρέπει καμία συγχώρεση διότι και οι δύο είναι εγκλωβισμένοι σε ένα υπερβολικό «εγώ» πότε παθητικά - πότε ενεργητικά - κινούμενοι σε δύο παράλληλα σύμπαντα που εξοστρακίζουν το τρίτο μέλος όσο και εάν προσχηματικά θέλουν να αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής τους.

Εδώ σταματάω, οτιδήποτε άλλο θα μείωνε το έργο διότι είναι αυτάρκες και αυτοεπεξηγούμενο..

Μανούσος Μανουσάκης  

 

«Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων»