ΕΥΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πανηγυρική δικαίωση, έπειτα από δικαστική ομηρία τεσσάρων χρόνων, για τους 61 (αρχικά 62) συλληφθέντες της 6ης Δεκέμβρη 2020, για τη συμμετοχή τους στην απαγορευμένη από την κυβέρνηση διαδήλωση ανήμερα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Οι συλλήψεις είχαν γίνει κατ’ εφαρμογή απόφασης του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ., η οποία επικαλούνταν την προστασία της δημόσιας υγείας από την πανδημία και επέβαλλε απαγόρευση 24 ωρών, προβαίνοντας σε συλλήψεις στον σωρό και στοχοποιώντας πολίτες, αγωνιστές, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με ποινικές διώξεις.

Οι περισσότεροι από όσους κάθονταν χθες στο εδώλιο του Μονομελούς Εφετείου Πλημμελημάτων δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Εκείνη την ημέρα κάποιοι πήγαιναν να αφήσουν λουλούδια στο σημείο της δολοφονίας του Αλέξη, μερικοί επιχείρησαν να ανοίξουν πανό στην οδό Γραβιάς, άλλοι απλά περπατούσαν στο κέντρο της Αθήνας. Κρατήθηκαν για ώρες στη ΓΑΔΑ και βρέθηκαν αντιμέτωποι με ποινικές διώξεις (της παραβίασης των μέτρων για τον κορονοϊό και της απείθειας)· κι ας φορούσαν μάσκες, κι ας κρατούσαν αποστάσεις, κι ας είχαν στείλει το προβλεπόμενο sms για να μετακινηθούν.

Η συγκεκριμένη απόφαση της Αστυνομίας επικρίθηκε τότε ως παράνομη και αντισυνταγματική από την Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, την Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων και πλήθος ακαδημαϊκών και νομικών. Δύο χρόνια αργότερα, το 2022, η Εισαγγελία Εφετών έθετε στο αρχείο τις δικογραφίες δεκάδων άλλων συλληφθέντων που είχαν φορτωθεί ίδιες κατηγορίες τη συγκεκριμένη ημέρα, κρίνοντας ότι δεν υπήρχε νομικό έρεισμα στην απαγόρευση συγκέντρωσης.

Η δίκη επί της ουσίας είχε τελειώσει με το που άρχισε, όταν, αφού προέβαλαν τις ενστάσεις τους οι συνήγοροι υπεράσπισης, τον λόγο πήρε η εισαγγελέας της έδρας, Αλεξάνδρα Πισχοίνα. «Πρέπει να πω κάτι, υπάρχει ένα ζήτημα εδώ», σημείωσε. «Σήμερα δικάζουμε 61 ανθρώπους που φέρονται να τέλεσαν μια παράβαση που τυποποιείται από μια νομοθετική πράξη που δεν ισχύει σήμερα. Αρα δεν μπορούν να τιμωρηθούν, είτε την τέλεσαν είτε δεν την τέλεσαν. Δεν έχει νόημα ούτε σε απολογία να πάμε! Δεν υπάρχει καμία τέτοια υπουργική απόφαση πια, δεν απαγορεύεται η συνάθροιση, τίποτα. Ηταν νόμος προσωρινής ισχύος. Λάθος του νομοθέτη; Δεν μας αφορά. Εμάς μας ενδιαφέρει η ισχύουσα νομοθεσία».

Οσο για τη δεύτερη κατηγορία, της απείθειας, που αποδόθηκε στους συλληφθέντες επειδή αρνήθηκαν να δώσουν δακτυλικά αποτυπώματα στις Αρχές, η εισαγγελική λειτουργός αντέτεινε πως οι κατηγορούμενοι δεν αρνήθηκαν να δώσουν τα στοιχεία τους, δεν αμφισβητήθηκαν τα πρόσωπά τους, αφού επέδειξαν τις αστυνομικές τους ταυτότητες. Ετσι, η κ. Πισχοίνα ζήτησε να κηρυχθούν όλοι αθώοι και οι κατηγορούμενοι προχώρησαν σε σύντομες απολογίες, περιγράφοντας τα όσα έγιναν εκείνη την ημέρα.

«Το δικαίωμα στη συγκέντρωση»

Οσοι από τους συλληφθέντες –ανάμεσά τους 12 μέλη του ΚΚΕ(μ-λ)– είχαν βγει στον δρόμο για να τιμήσουν τη μνήμη του Αλέξη φορώντας μάσκες και κρατώντας αποστάσεις, βρέθηκαν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον καθώς κρατήθηκαν πάνω από 12 ώρες στη ΓΑΔΑ σε ασφυκτικές συνθήκες. Μέλος του ΚΚΕ(μ-λ) σημείωσε: «Η εικόνα ήταν ζοφερή και πρέπει να τη μεταφέρω στο δικαστήριό σας. Πενήντα αστυνομικοί μας περικύκλωσαν. Είχαμε λάβει όλα τα μέτρα προστασίας. Δεν είναι αστείο τέσσερα χρόνια να τραβιόμαστε στα δικαστήρια, δεν είναι αστείο να έχουμε πειθαρχικά στη δουλειά μας για αυτή τη δίκη. Ηταν μια άδικη κατηγορία βασισμένη σε πολιτικά κριτήρια».

«Η παρουσία της αστυνομίας ήταν αθρόα: εμείς ήμασταν 7 άτομα και οι αστυνομικοί 50. Εμείς υπερασπιστήκαμε το δικαίωμά μας στη συγκέντρωση. Μας στοιβάξανε μέσα στη ΓΑΔΑ με μηδέν μέτρα προστασίας. Ανάμεσά μας ήταν και ανήλικα παιδιά, ένα 17χρονο παιδί έπαθε επιληψία», συμπλήρωσε διαδηλώτρια.

Τελικά το Μονομελές Εφετείο Πλημμελημάτων σε μία διαδικασία που διήρκεσε λιγότερο από δύο ώρες έβαλε το δικό του λιθαράκι προκειμένου να αποδειχθεί πόσο παράλογη ήταν η συγκεκριμένη υπόθεση. Στο άκουσμα της λέξης «αθώοι» το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

«Ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για τις δίκες που εκκρεμούν»

Η απόφαση αποτελεί τεράστια νίκη του κινήματος ενάντια στον κυβερνητικό αυταρχισμό διότι θέτει τέρμα στην προσπάθεια περιορισμού των διαδηλώσεων που εκφράστηκε τότε με το πρόσχημα της πανδημίας και αποδεικνύει ότι η απαγόρευση των συναθροίσεων στις 6.12.2020 υπήρξε παράνομη. Το ίδιο ισχύει και για τη δακτυλοσκόπηση, που η άρνηση παροχής της κρίθηκε νόμιμη. Οι σημερινές δικαστικοί λειτουργοί τίμησαν την αποστολή τους και δεν προσχώρησαν στις κυβερνητικές σκοπιμότητες και αυτό τις τιμά. Και αναδεικνύει και την ευστοχία της υπερασπιστικής αντιμετώπισης των κατηγοριών.

Ανοίγει πλέον διάπλατα ο δρόμος για την απαλλαγή όλων των συλληφθέντων εκείνη την ημέρα σε δίκες που εκκρεμούν σε διάφορες πόλεις. Ο αγώνας όσων πάλεψαν για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη διαδήλωση εκείνα τα χρόνια δεν πήγε χαμένος. Με αυτοπεποίθηση συνεχίζουμε.

Κώστας Παπαδάκης,
εκ των συνηγόρων υπεράσπισης συλληφθέντων

 

«Σαφής νίκη του κινήματος αλληλεγγύης»

Μέσα σε αυτό το κλίμα κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας είναι σαφής η νίκη του κινήματος αλληλεγγύης σε μια δίκη αμιγώς πολιτική. Παρά την επίθεση που κάνει το κράτος, ακόμα δεν είναι εύκολο να ποινικοποιήσει την πολιτική δράση, και αυτό είναι ένα θετικό μήνυμα.

Παναγιώτης Χουντής,
μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)

Πηγή: efsyn.gr

ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ!

Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις.
Με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να παροξύνονται καθημερινά και τον κύκλο του αίματος στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής να μην έχει τελειωμό. Με την περίπου απ” ευθείας αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας στο έδαφος της Συρίας. Με τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων στις δύο πλευρές του Αιγαίου να επανεπιβεβαιώνουν τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα. Με την προσπάθεια αναβάθμισης της αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής επικυριαρχίας στην Κύπρο, μέσα απ’ το νέο σχέδιο παγίωσης της διχοτόμησης της Μεγαλονήσου.

Οι συνέπειες των εξελίξεων σ” αυτά τα ζητήματα -και όχι μόνο- είναι παρούσες και καθορίζουν τη ζωή και το μέλλον εκατομμυρίων λαϊκών ανθρώπων. Γι” αυτό έχει μεγάλη σημασία η σωστή ερμηνεία τους, αλλά και η προώθηση των καθηκόντων που απορρέουν μέσα απ” αυτήν. Κριτήριο αποτελούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των γειτονικών λαών μας, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής. Πολύ περισσότερο που οι ιμπεριαλιστές δεν το “χουν σε τίποτε να διευρύνουν το πεδίο της «θερμής» τους αναμέτρησης, αν εκτιμήσουν ότι κάτι τέτοιο είναι προς το συμφέρον τους. Οι κίνδυνοι για τους λαούς σε κάθε περίπτωση είναι προφανείς.

Οι αγεφύρωτες αντιθέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας αφορούν ζητήματα κυριαρχίας και άπτονται στον εξαρτημένο από την Δύση και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ χαρακτήρα τους. Κινούνται μέσα σ” αυτό το πλαίσιο και γνωρίζουν εξάρσεις και υφέσεις ανάλογα με την περίοδο. Η τελευταία περίοδος όξυνσης έχει να κάνει με την προσπάθεια «κατάληψης καλύτερων θέσεων» στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η πολιτική αυτή είναι εξ ίσου επικίνδυνη γιατί έχει φέρει το ΝΑΤΟ ουσιαστικό επικυρίαρχο στο Αιγαίο με πρόσχημα το προσφυγικό, έχει μετατρέψει τη χώρα σε πλατφόρμα εξόρμησης των δολοφονικών του ορδών, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κινείται κι αυτή με τη σειρά της στο πλαίσιο του «ανήκομεν εις την δύσιν».

Ταυτόχρονα, η παρατεταμένη μνημονιακή επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις δεν είναι καθόλου άσχετη με το πιο πάνω γεωπολιτικό πλαίσιο. Η «εθνική ομοψυχία» που επιχειρείται να εμπεδωθεί σε «ψυχρή» ή ενδεχόμενα πιο «θερμή» φάση θέλει να επιβάλει την υποταγή της εργατικής τάξης και του λαού στην αστική τάξη. Η αμφισβήτηση των συνθηκών και η επαναχάραξη των συνόρων έχει ήδη ξεκινήσει από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές με αιματηρά αποτελέσματα. Πότε «επιτιθέμενες» και πότε «αμυνόμενες» οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας δηλητηριάζουν τις εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις με εθνικιστικά και σοβινιστικά κηρύγματα, αφήνοντας ανοικτό στο πλαίσιο της εξάρτησής τους το ενδεχόμενο πάσης φύσης τυχοδιωκτισμών.

Τα αντιδραστικά-διχοτομικά αμερικανόπνευστα σχέδια για Διζωνική–Δικοινοτική Ομοσπονδία στη Κύπρο επιχειρούν να διαιωνίσουν την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» σε συνθήκες αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και υποχώρησης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η μετατροπή του νησιού σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», διακαής πόθος των ΗΠΑ, παρ” ότι δέχθηκε σοβαρό πλήγμα με την απόρριψη απ” τον Κυπριακό λαό του σχεδίου Ανάν το 2004, επανέρχεται σήμερα. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ αμέσως μετά και στην ευρωζώνη το 2008, ακολουθήθηκε από το «ηχηρό» και προς πολλούς αποδέκτες μήνυμα του κουρέματος των καταθέσεων το Μάρτη του 2013. Η σύμπλεξη αντιτιθέμενων γεωπολιτικών, στρατηγικών, οικονομικών και προσφάτως ενεργειακών συμφερόντων μόνο νέα δεινά προμηνύει για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Πολύ περισσότερο που οι «κατά παραγγελία των ΗΠΑ» άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου με αντικείμενο τα θαλάσσια και υποθαλάσσια οικόπεδα της περιοχής για την άντληση υδρογονανθράκων ήδη υποθηκευμένων σε αμερικάνικους και ευρωπαϊκούς κολοσσούς δημιουργούν και νέες εστίες αντιπαράθεσης με την Τουρκία.

Η αναθέρμανση του Κυπριακού ζητήματος τα τελευταία χρόνια, το Μοντ Πελεράν, η Γενεύη και η συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών μέσα σ” ένα όργιο παρασκηνίου, πιέσεων, απειλών, εκβιασμών και αντιπαροχών επιδιώκει να φέρει το νησί στα μέτρα των σημερινών απαιτήσεων των υπερατλαντικών κατά βάση επιδιαιτητών. Το αν και πότε μπορούν να συγκεραστούν τα πολλαπλά, αντικρουόμενα και ξένα προς τους λαούς συμφέροντα παραμένει ερώτημα.

Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι οι κίνδυνοι για τους λαούς Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου μεγαλώνουν.
Γι” αυτό προβάλλει ως επιτακτική αναγκαιότητα η ανάδειξη και πάλη -σε ανεξάρτητη βάση από τα ιμπεριαλιστικά και αστικά συμφέροντα- των εργατικών και λαϊκών στοχεύσεων και προτεραιοτήτων. Για να προλάβουμε τα χειρότερα στην κατεύθυνση να τα αποφύγουμε. Για να οικοδομήσουμε γέφυρες φιλίας, αδελφοσύνης και αλληλεγγύης των τριών λαών και όλων των λαών της περιοχής. Γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες και εκμεταλλευτές.

ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
• Ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις!
• Ενάντια σε τυχοδιωκτισμούς, στον εθνικισμό και τον σωβινισμό!
• Ενάντια σε κάθε αλλαγή συνόρων!
• ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ!






kke ml

Σε επιστολή της, η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή (ΚΣΕ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει σε οργανώσεις της Αριστεράς πρόταση «πολιτικού συντονισμού κοινής δράσης» «ενάντια στην αντιδραστική “ασφαλιστική μεταρρύθμιση” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ-ΔΝΤ».

Εκτιμώντας ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ «επιχειρεί να επιφέρει μια βαθύτερη και ποιοτική αντιδραστική τομή υπέρ του κεφαλαίου για την υπέρβαση της κρίσης του, με μακροπρόθεσμες καταστροφικές επιπτώσεις για τα ασφαλιστικά δικαιώματα, την εργασία, το εισόδημα, τις εργασιακές σχέσεις, την υγεία και γενικότερα τη ζωή της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων», η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτιμά παράλληλα ότι «κάτω από προϋποθέσεις, το εργατικό και λαϊκό κίνημα έχει τη δύναμη να μπλοκάρει αυτήν την επίθεση (όπως το έχει καταφέρει και στο παρελθόν) και να την ανατρέψει: Με στήριξη των αγώνων που ξεσπούν και ξεπερνούν τον «εθιμοτυπικό» χαρακτήρα και τη γραφειοκρατία. Με άμεση πολύμορφη κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, ξεκινώντας από απεργίες με στόχο να μην τολμήσει η κυβέρνηση να το καταθέσει. Με αγώνα και απεργίες διαρκείας ακόμα κι αν το φέρει ή το περάσει στη Βουλή, για να αναγκαστεί να το αποσύρει υποχωρώντας στον πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό».

Εδώ κάπου ξεκινούν και οι ενστάσεις μας σε ό,τι αφορά την πρόταση αυτή. Καταρχήν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνουν υπερβολικό βάρος στη μορφή του αγώνα. Και μάλιστα, σε ένα μέτωπο στο οποίο, τόσο με τη σημερινή κυβέρνηση όσο και με τις προηγούμενες που ανέλαβαν να προωθήσουν αντίστοιχες επιθέσεις στο ασφαλιστικό, ξεδιπλώνεται με όλα τα μέσα η συστημική αντιδραστική προπαγάνδα προκειμένου να αποπροσανατολιστεί και να αφοπλιστεί το εργατικό και λαϊκό κίνημα και να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις λαού και εργαζομένων η επίθεσή του. Προπαγάνδα γύρω από την «κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος», γύρω από τα «άδεια ταμεία», από τη «δυσαναλογία» εργαζομένων και συνταξιούχων, από τις «παθογένειες» και τις «ανισότητες» του ασφαλιστικού συστήματος και άλλα παρόμοια. Προπαγάνδα που πάντα συμπληρωνόταν από στόχους όπως η εξασφάλιση της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού και των ταμείων, καθώς και η εξάλειψη των «αδικιών». Στόχοι που για χάρη τους επιβάλλονταν «μερικές» ακόμη θυσίες από εργαζόμενους και συνταξιούχους.

Ως οργάνωση, ποτέ δεν υποτιμήσαμε την αστική προπαγάνδα γύρω από το ζήτημα αυτό. Και ένας λόγος παραπάνω γι’ αυτό ήταν ότι αυτήν την προπαγάνδα, στο μεγαλύτερο μέρος της (και σίγουρα στα βασικά της σημεία), την αναπαρήγαγαν, σχεδόν «αμάσητη», όχι μόνο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ομοσπονδίες, αλλά και οργανώσεις της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη. Και δωσ’ του προτάσεις για την καλύτερη διαχείριση των ταμείων, δωσ’ του προτάσεις για εργατικό έλεγχο, δωσ’ του προτάσεις για το πού θα βρεθούν τα χρήματα για τη «διάσωση» του ασφαλιστικού. Και είναι όλα αυτά που παρήγαγαν στο τέλος ένα «σώμα απόψεων» γύρω από το ασφαλιστικό τέτοιο που με ευκολία οδηγούσε στην μία υποχώρηση μετά την άλλη, στη μία ήττα μετά την άλλη, οδηγώντας στο σημερινό μεταίχμιο και τα σαρωτικά μέτρα που προτείνονται.

Στη βάση, λοιπόν, της δικής μας αντίληψης, βασική προϋπόθεση για να μπορέσει να ξεδιπλωθεί παραπέρα και να νικήσει ο αγώνας ενάντια στην αντιασφαλιστική επιδρομή είναι να ξεκαθαριστούν οι αιτίες και ο χαρακτήρας της επίθεσης στην κοινωνική ασφάλιση, καθώς και οι στόχοι και τα αιτήματα πάλης που προκύπτουν μέσα από το ξεκαθάρισμα αυτό. Και αυτή η διαδικασία πρέπει να ανοίξει παντού μέσα στο κίνημα και, πρώτα και κύρια, στα σωματεία και τις συνελεύσεις τους.

Παρ’ όλα αυτά, οι προϋποθέσεις που θέτει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προκειμένου να νικήσει ο αγώνας περιορίζονται σε ζητήματα μορφής. Μία αντίληψη η οποία δεν είναι η πρώτη φορά που κυριαρχεί στο χώρο αυτό και η οποία μοιάζει να αγνοεί ή να υποτιμά το περιεχόμενο και τους στόχους πάλης πάνω στους οποίους θα οικοδομηθεί ένας αγώνας. Και λέμε ότι «μοιάζει» να τους αγνοεί ή να τους υποτιμά, γιατί θεωρούμε πως στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Και αυτό το διαπιστώνουμε κάθε φορά που σε προτάσεις κοινής δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρισκόμαστε μπροστά σε μια λογική κατάθεσης ενός συνολικού «πακέτου» θέσεων και αιτημάτων τα οποία ελάχιστα περιθώρια σύμπλευσης επιτρέπουν, τουλάχιστον με τη δική μας οργάνωση. Ισχύει, άραγε, εδώ κάτι διαφορετικό; Απ’ ό,τι διαπιστώσαμε στη συνέχεια, όχι.

Στη συνέχεια, λοιπόν, της επιστολής αυτής κατατίθεται και ένα προτεινόμενο πλαίσιο συζήτησης πολιτικών κατευθύνσεων και διεκδικήσεων. Διαβάζοντας λοιπόν το πλαίσιο αυτό γεννιούνται ευθύς αμέσως τα ερωτήματα: Κατευθύνσεις και διεκδικήσεις είναι το ίδιο πράγμα, ταυτίζονται; Και αν όχι, τότε ποιες είναι οι κατευθύνσεις και ποιες οι διεκδικήσεις; Και τα ερωτήματα αυτά δεν τα θέτουμε ως υπεκφυγή ούτε για να περιγελάσουμε. Τα θέτουμε γιατί θεωρούμε ότι μέσα και σε αυτό το πλαίσιο κατευθύνσεων-διεκδικήσεων επαναλαμβάνεται η ίδια θολούρα και τα ίδια αδιέξοδα που επαναλαμβάνονται κάθε φορά που η Αριστερά πέφτει θύμα ρεφορμιστικών αντιλήψεων και προτείνει μοντέλα διαχείρισης. Έτσι μαζί με το:
«Καθολική, δημόσια, υποχρεωτική ασφάλιση και δημόσια, δωρεάν, υποχρεωτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους-ες, χωρίς εξαιρέσεις και προϋποθέσεις, που να αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες εργαζομένων, νεολαίας και λαού»
διαβάζουμε και το:
«Να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα αποθεματικά που υπεξαίρεσαν οι τράπεζες, οι εργοδότες και το κράτος, τα 70 δισ. ευρώ που λεηλατήθηκαν έως το 2010, τα δεκάδες δισ. που χάθηκαν με τα δομημένα ομόλογα και το “κούρεμα” του PSI, αλλά και τα δισ. που αρπάχτηκαν το πρώτο εξάμηνο του 2015 για να αποπληρωθεί το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Απόσυρση των Ταμείων από κάθε λογής “τζόγο”. Να περάσουν τα ασφαλιστικά ταμεία στα χέρια των εργαζομένων»,
καθώς και το:
«Για να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα, άμεση παύση πληρωμών στους δανειστές και διαγραφή του δημόσιου χρέους».

Και αναρωτιόμαστε για ποιο πράγμα καλούνται να παλέψουν λαός και εργαζόμενοι. Για τη διεκδίκηση από την άρχουσα τάξη του καθολικού δικαιώματός τους στην ασφάλιση και την περίθαλψη ή για μια «λελογισμένη», «φιλολαϊκή» διαχείριση των Ταμείων, όπου τα αποθεματικά τους δεν θα «τζογάρονται» (και τι ορίζεται ως «μη τζόγος» στο σημερινό καπιταλιστικό επενδυτικό περιβάλλον;), αλλά θα «διασφαλίζονται» αφού θα λειτουργούν στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων;

Και, άραγε, παλεύουμε για το δικαίωμα στην ασφάλιση ή για τη διαγραφή του χρέους; Ή, για να το θέσουμε αλλιώς: με βάση το πλαίσιο που προτείνει η ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει νόημα να παλέψουμε για το δικαίωμα στην ασφάλιση χωρίς την προϋπόθεση της διαγραφής του χρέους και της επιστροφής των αποθεματικών των ταμείων;

Δυστυχώς, και σε αυτήν την πρόταση διαπιστώνουμε ότι δυνάμεις της Αριστεράς δεν έχουν αντιληφθεί ότι το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι ζήτημα διαχείρισης, αλλά ζήτημα ταξικής πάλης. Πίσω από αυτήν τη σύγχυση και την καλυμμένη επαναφορά της λογικής των «μεταβατικών προγραμμάτων» και του «κυβερνητισμού» κρύβεται η ηττοπάθεια, η λειψή πίστη στη δυνατότητα του αγώνα αυτού να νικήσει, να σταματήσει τη νέα επίθεση.

Οι απόψεις που συνδέουν το δικαίωμα στην ασφάλιση με τα αποθεματικά των ταμείων, όχι μόνο νομιμοποιούν την ύπαρξη εργατικής εισφοράς (λες και η εργοδοτική και η κρατική εισφορά δεν είναι και αυτές κομμάτι της κλεμμένης εργατικής υπεραξίας) αλλά ρίχνουν νερό στο μύλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που καμώνεται και αυτή πως δεν μπορεί να κάνει τίποτε περισσότερο λόγω της κλοπής των αποθεματικών από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και το «κούρεμα».

Και δεν ρίχνουν νερό μόνο στο μύλο της κυβέρνησης, αλλά και στο μύλο του «γραφειοκρατικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ» τον οποίο, κατά τα άλλα, κριτικάρουν. Γιατί το αίτημα της επιστροφής των αποθεματικών που υπεξαιρέθηκαν (το οποίο υιοθετεί και η ΑΔΕΔΥ) είναι ένα αίτημα που συσκοτίζει το γεγονός ότι το δικαίωμα της εργατικής τάξης στην ασφάλιση δεν προκύπτει ούτε από την ύπαρξη των ταμείων ούτε από την «υγιή» διαχείρισή τους. Είναι ένα δικαίωμα που προκύπτει από τη θέση της εργατικής τάξης στην παραγωγή, από το γεγονός ότι αυτή παράγει τον πλούτο σε αυτήν την κοινωνία. Η κατάκτηση και εξασφάλιση του δικαιώματος αυτού δεν έχει να κάνει με καμιά ταμειακή διαχείριση. Έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να επιβάλει έναν άλλο συσχετισμό δύναμης υπέρ της και σε βάρος της αστικής τάξης.

Και αυτός ο συσχετισμός δύναμης σήμερα, στο μέτωπο του ασφαλιστικού, δεν θα συγκροτηθεί στη βάση της πρότασης ενός άλλου διαχειριστικού μοντέλου, αλλά στη βάση του ενιαίου, μαζικού αγώνα για να μην περάσει το νέο αυτό αντιασφαλιστικό τερατούργημα. Και σε αυτή τη βάση θα μπορούσαμε να δούμε περιθώρια κοινής δράσης.





24 Γενάρη 2016

Σήμερα Σαββάτο 9 Μάη στις 7 μμ στην ΑΣΟΕΕ.

"Η κρατική χρηματοδότηση είναι μοχλός υποταγής των κομμάτων στις επιλογές του συστήματος και την αρνούμαστε", αναφέρει σε ανακοίνωσή της η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ (Μ-Λ) και Μ - Λ ΚΚΕ.