Plab4c

Kυριακή 11 Νοεμβρίου, 8.00μ.μ, Μπόταση 6 Εξάρχεια

Ο διαβολάκος (Ilpiccolodiabolo), 1988,

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Μπενίνι,
Σενάριο: Τζιουζέπε Μπερτολούτσι, Με τους Ρομπέρτο Μπενίνι, Βιντσένζο Τσεράμι,
Πρωταγωνιστούν: Ρομπέρτο Μπενίνι, Γουώλτερ Ματάου, Στεφανία Σαντρέλι, Νικολέτα Μπράσι,
Παραγωγή: Ιταλία (1998)

Οι κινηματογραφικές βραδιές ξεκινάνε φέτος με την κωμωδία του Ρ. Μπενίνι «ο διαβολάκος» την Κυριακή 11 Νοεμβρίου στα νέα μας γραφεία, Μπόταση 6, 1^ος όρ. Εξάρχεια. ( Προσοχή στην ημέρα και στον χώρο!!!).


Η υπόθεση:


Έχετε ποτέ σκεφτεί τι θα κάνaτε αν ο διάβολος ερχόταν στο σπίτι σας; Πολύ περισσότερο αν αυτό συνέβαινε σε κάποιον ιερέα, τότε τα πράγματα σίγουρα θα περιπλέκονταν ακόμη περισσότερο. Φαίνεται πως αυτή η ιδέα γύριζε στο μυαλό του Μπενίνι για αρκετό καιρό πριν από 20 περίπου χρόνια και τελικά την έκανε ταινία. «Ο Διαβολάκος» μπορεί να μην είναι μια από τις γνωστές ταινίες του, όσο η βραβευμένη με Όσκαρ «Η ζωή είναι ωραία», αλλά παραμένει μια χαρακτηριστική του ύφους του Μπενίνι κωμωδία.

Η ιστορία της ταινίας μιλάει για τον Πατέρα Μωρίς (Γουώλτερ Ματάου), έναν ιερέα στη Ρώμη όπου πρόσφατα ερωτεύτηκε με την Πατρίτσια, (Στεφανία Σαντρέλι) για την οποία όμως νιώθει πολύ μπερδεμένος. Καθώς παλεύει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα τον καλούν να κάνει έναν εξορκισμό σε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ενώ λοιπόν ο Μωρίς δεν είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο εξορκισμός έχει πετύχει, αναγκάζεται να το πιστέψει από την παρουσία ενός «σκοτεινού» πλάσματος. Αποκαλεί τον εαυτό του Τζουντίτα και έχει τη μορφή ενός αφελή, χαμογελαστού, με αστείο σουλούπι άντρα (Ρομπέρτο Μπενίνι). Το τελευταίο που θα μπορούσες να σκεφτείς αν τον έβλεπες είναι πως είναι ο διάβολος. Κι όμως είναι, απλά ακόμη είναι νέος και δεν έχει καθόλου εμπειρία.

Παρόλο που «ο Διαβολάκος» δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του ταινία, φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή του Μπενίνι. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, με πολλές αστείες σκηνές και παρεξηγήσεις που θυμίζουν συχνά αυτές του ελληνικού σινεμά.

Παρόλο που «ο Διαβολάκος» δεν είναι η πιο χαρακτηριστική του ταινία, φέρει ξεκάθαρα την υπογραφή του Μπενίνι. Είναι μια κωμωδία καταστάσεων, με πολλές αστείες σκηνές και παρεξηγήσεις που θυμίζουν συχνά αυτές του ελληνικού σινεμά.

Δεν πρόκειται να δει κανείς σε αυτή την ταινία, κέρατα, ουρές και άλλα εφέ καθώς δε σπαταλήθηκαν καθόλου χρήματα για κάτι τέτοιο, που άλλωστε δεν ήταν απαραίτητο. Όλα τα «διαβολικά» στοιχεία της ταινίας είναι δοσμένα μέσα από διαλόγους, ηθοποιία και μερικούς καθρέφτες.

Το παίξιμο του Μπενίνι συνδυασμένο με τη σοβαρότητα και στωικότητα του Ματάου, αποτελούν δυο πολύ καλούς λόγους για να δει κανείς την ταινία, αν έχει διάθεση να δει μια καλή κωμωδία που όμως δε χάνει την ευκαιρία να σατιρίσει με έξυπνο τρόπο κάποιες θρησκευτικές και κοινωνικές αντιλήψεις των καθολικών.

Κριτική: John Moscow, Πηγή :www.happyweek.gr

Παρασκευή 4.3.2010, Σολωμού 13, 8.00 μμ

O Werner Herzog, μαζί με τον Fass binder, την vonTrotta, τον Wenders, είναι από τους πιο σημαντικούς και γνωστούς του λεγόμενου Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1942, έχει γερμανο-αυτριακο-κροατική καταγωγή, oπατέρας του εγκατέλειψε από νωρίς την οικογένεια κι έζησε τα παιδικά του χρόνια, στις σκληρές μεταπολεμικές συνθήκες της Γερμανίας στο χωριόSachrangτης Βαυαρίας, ενώ σε ηλικία 12 χρονών επέστρεψε στο Μόναχο. Υπήρξε χαρισματικό και απείθαρχο παιδί, με κοσμία διαγωγή στο σχολείο, με συχνές εξαφανίσεις σε περιπλανήσεις μέχρι και το Σουδάν, με αχαλίνωτη φαντασία, με οικειοθελή προσηλυτισμό στον καθολικισμό, με περιστασιακό μόνο πέρασμα από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου για λίγο μόνο σπούδασε ιστορία και λογοτεχνία. Από πολύ νωρίς γοητεύθηκε από το σινεμά. Έμαθε για αυτό μέσα από λίγες σελίδες στην εγκυκλοπαίδεια κι άρχισε να γυρίζει μικρού μήκους ταινίες με μια κάμερα 35 mmπου έκλεψε από την Σχολή Κινηματογράφου του Μονάχου – «Δεν τη θεωρούσα κλοπή. Ήταν αναγκαιότητα» είπε πολλά χρόνια αργότερα, διάσημος πια, σε μια συνέντευξή του.

Από νωρίς οι κύκλοι του σινεμά στο Μόναχο τον εκτίμησαν για την ευφυϊα και την φαντασία του. Συνέχισε με σενάρια, μετά ντοκιμαντέρ, μετά φιλμ με υπόθεση και τώρα πάλι ασχολείται κυρίως με το ντοκιμαντέρ. Από τα πιο γνωστά φιλμ του είναι «Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού» με ένα ακραίο τυχοδιώκτη στη Λατινική Αμερική, «Φιτσκαράλντο» με την προσπάθεια ενός πλουσίου να φέρει την όπερα του Καρούζο στους Ινδιάνους γηγενείς, «Νονσφεράτου». Πρωταγωνιστής στις πιο πετυχημένες ταινίες του ο KlausKinski. Του απονεμήθηκαν πολλά διεθνή βραβεία, ιδιαίτερα από τα Φεστιβάλ Βερολίνου και Καννών. Ο λίγο μεγαλύτερός και γάλλος συνάδελφός του FrancoisTruffautτον έχει χαρακτηρίσει ως «πιο σπουδαίο επιζώντα σκηνοθέτη».

Οι «Νάνοι» είναι εμπνευσμένοι από τον πόλεμο του Βιετνάμ κι αποδείχνεται εντυπωσιακά προφητική, αφού η πάλη των καταπιεσμένων μπορεί να οδηγήσει σε επίσης βάρβαρα και βίαια καθεστώτα. Έχει κάποια κοινά στοιχεία με το έργο του Orwell«AnimalFarm”. Σε ένα ίδρυμα για πνευματικά καθυστερημένους, νάνους κι άλλες «ιδαιτερότητες», οι νάνοι κάνουν επανάσταση, διώκουν το προσωπικό και επιβάλλουν τη δική τους αυθαίρετη κυριαρχία. Η ταινία είναι παράξενη, εκκεντρική και σε μερικές σκηνές άγρια, παρότι έχει ταξινομηθεί ως δραματική κωμωδία. Οι ηθοποιοί είναι ερασιτέχνες κυρίως.-