Οι τιμές του πετρελαίου πήραν ξανά την ανιούσα. Με αφετηρία τη συμφωνία Ρωσίας – Σαουδικής Αραβίας, των δύο μεγαλύτερων παραγωγών κρατών του ΟΠΕΚ+, να μειώσουν την παραγωγή τους για να διατηρήσουν την τιμή ψηλά, το πετρέλαιο έφτασε τα 95 δολάρια το βαρέλι και οι προβλέψεις των μεγάλων διεθνών τραπεζών το βλέπουν να ξεπερνά έως και τα 100.

Η κερδοσκοπία και οι «ελαφρές ποικιλίες»

Ανάλογη είναι η κατάσταση με τις τιμές των διυλισμένων προϊόντων, ντίζελ και βενζίνης. Κι ενώ γίνεται πολλή συζήτηση για τα υψηλά περιθώρια κέρδους των ελληνικών διυλιστηρίων, δεν λέγεται ότι τα διυλιστήρια επωφελούνται από τις υψηλές τιμές των πετρελαϊκών παραγώγων που προσδιορίζονται κι αυτές μέσω χρηματιστηριακών μηχανισμών. Οι τιμές των πετρελαϊκών παραγώγων λοιπόν ανεβαίνουν, αντανακλώντας τις κερδοσκοπικές τάσεις που συνδέονται με τις δυσκολίες των ευρωπαϊκών διυλιστηρίων που παράγουν βενζίνη και ντίζελ, και αντικατέστησαν το βαρύ ρωσικό αργό με ελαφρύτερες ποικιλίες από τα αραβικά κράτη για τα συγκεκριμένα πετρελαϊκά παράγωγα.

Οι τιμές σε βενζίνη και ντίζελ αναμένεται να ανέβουν μάλιστα κι άλλο μες στις επόμενες βδομάδες, επειδή την περασμένη Τετάρτη, 20 Σεπτεμβρίου, η Ρωσία ανακοίνωσε ότι θα απαγορεύσει προσωρινά τις εξαγωγές βενζίνης και ντίζελ προκειμένου να ρίξει τις δικές της εγχώριες τιμές που ανεβάζουν τον πληθωρισμό.

Ενατη ακριβότερη βενζίνη στον κόσμο

Τι επιπτώσεις έχουν για εμάς όλα αυτά; Η τιμή της βενζίνης βρίσκεται σήμερα λίγο πάνω από τα 2 ευρώ, του ντίζελ κίνησης στο 1,72 ευρώ το λίτρο και το πετρέλαιο θέρμανσης αναμένεται να κάνει πρεμιέρα με τιμές άνω του 1,55-1,77 ευρώ το λίτρο. Οι τιμές της βενζίνης που πληρώνουν τα νοικοκυριά κυρίως για την αυτοκίνηση παίρνουν εβδομαδιαίως αυξήσεις της τάξης των 4 λεπτών το λίτρο. Κι όπως έχουμε αναφέρει, από τα 2 ευρώ που πληρώνουμε το λίτρο το 0,81 είναι η τιμή στην οποία πουλά το διυλιστήριο και το 1,10 είναι το μερίδιο του κράτους, ο ΕΦΚ και ο ΦΠΑ, που παραμένουν ακόμη στα ύψη στην Ελλάδα, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη αρνείται να τους μειώσει για να μη χάσει φορολογικά έσοδα. Για τον λόγο αυτό η Ελλάδα, παρά τους χαμηλούς μισθούς, έχει την ένατη ακριβότερη βενζίνη στον κόσμο (globalpetrolprices.com).

Σε ό,τι αφορά το πετρέλαιο θέρμανσης, η διάθεση από τις 15 Οκτωβρίου αναμένεται να ξεκινήσει με τιμές-σοκ για τα νοικοκυριά. Πέρυσι το πετρέλαιο θέρμανσης άνοιξε στο 1,41 ευρώ το λίτρο επειδή υπήρχε επιδότηση στην αντλία. Φέτος η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι λόγω του κόστους των καταστροφών από την κακοκαιρία Ντάνιελ και της επιστροφής της χώρας στη δημοσιονομική πειθαρχία καταργείται η επιδότηση στην αντλία. Θα δοθεί μόνο το επίδομα θέρμανσης, που δεν το παίρνουν όλοι. Με τα προ μίας εβδομάδας δεδομένα οι πρατηριούχοι προέβλεπαν ότι το πετρέλαιο θέρμανσης θα άνοιγε στο 1,55-1,57 ευρώ. Μεσολάβησε η απαγόρευση εξαγωγών της Ρωσίας, άρα λογικά θα ανοίξει ακόμη ψηλότερα.

Ερχονται αυξήσεις παντού!

Οι ανατιμήσεις στα υγρά καύσιμα δεν επιφέρουν άμεσες επιβαρύνσεις μόνο στα νοικοκυριά αλλά και στην οικονομία. Ολα τα υγρά καύσιμα και ιδίως το ντίζελ κίνησης, που χρησιμοποιείται στις μεταφορές προϊόντων, στα logistics, στις κατασκευές, στη μεταποίηση και στη γεωργία, επηρεάζουν όλη την εφοδιαστική αλυσίδα και τα λειτουργικά κόστη των επιχειρήσεων. Για τον λόγο αυτό λοιπόν η επαναφορά των τιμών των υγρών καυσίμων στα ψηλά, ύστερα από ανάπαυλα ενός έτους, αναμένεται να επιφέρει νέο κύμα αυξήσεων τιμών παντού, νέο κύμα πληθωρισμού. Καλό μας κουράγιο!

Πηγή: documentonews.gr

Υπάρχει το γνωστό ερώτημα που θέτει ο αρχιαπατεών κύριος Πίτσαμ στην «Οπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας;». Εχει γίνει κλισέ, αλλά και εδραιωμένο αξίωμα, σχεδόν διακομματικά αποδεκτό, με μόνη διαφοροποίηση ότι όσο δεξιότερα στο πολιτικό φάσμα χρησιμοποιείται τόσο περισσότερο μεταλλάσσεται σε κάτι τύπου: «οι τράπεζες είναι αναγκαίο κακό». Γνωστό το πόσο μας κόστισε και μας κοστίζει ακόμη αυτό το «αναγκαίο κακό».

Ας επεκτείνουμε το ρητορικό ερώτημα του Πίτσαμ στη συγκυρία. Γιατί, «τι είναι σκάνδαλο Πάτση μπροστά στο σκάνδαλο των “κόκκινων” δανείων και της τιτλοποίησής τους;». Τι είναι το σκάνδαλο της αδήλωτης μπίζνας των βουλευτών και των κυβερνητικών αξιωματούχων με τα χρέη των πολιτών μπροστά στην ύπαρξη των εισπρακτικών εταιρειών; Τι είναι το σκάνδαλο των απευθείας αναθέσεων στα εκλεκτά μέλη του γαλάζιου κομματικού μητρώου μπροστά στις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων; Τι είναι το μοίρασμα των δημόσιων επενδύσεων στη λέσχη του εγχώριου παρεΐστικου καπιταλισμού μπροστά στη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους των τραπεζών σε δημόσιο χρέος των πολιτών, ζώντων και απογόνων μέχρι τρίτης γενεάς; Τι είναι η διαφθορά μερικών κρατικών αξιωματούχων μπροστά στο σκάνδαλο των τιτλοποιήσεων των «κόκκινων» δανείων; Τι είναι το σκάνδαλο Πάτση μπροστά στο σκάνδαλο του «Ηρακλή»; Τι είναι ένας απατεωνίσκος πολιτευτής μπροστά στην απαλλαγή των τραπεζών από «κόκκινα» δάνεια δεκάδων δισ. με την εγγύηση του Δημοσίου, δηλαδή των φορολογουμένων; Και, τελικά, τι είναι η διασπάθιση 1 εκατ. ευρώ δημόσιου χρήματος μπροστά στην κατάπτωση κρατικών εγγυήσεων 35 δισ. ευρώ, δηλαδή μπροστά στη μετατροπή ακόμη μιας τραπεζικής τρύπας σε κρατικό χρέος;

Καθένα από τα παραπάνω ρητορικά ερωτήματα, που παραλλάσσουν ατέχνως τον Μπρεχτ, θα μπορούσε να είναι μόνον ο τίτλος μιας ξεχωριστής δημοσιογραφικής-ερευνητικής σάγκα για την ιστορία της οικονομικής παρακμής μας ή του μεγάλου πλιάτσικου που συντελείται όχι μόνο στην τριετία (και κάτι) Μητσοτάκη, αλλά εδώ και τουλάχιστον μια τριακονταετία. Ξεκινώντας, δηλαδή, από το μπινγκ μπανγκ του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που μετέτρεψε τους τραπεζίτες σε ένα υβρίδιο εθνικών ηρώων και σταρ της δημόσιας ζωής, και φτάνοντας στη διάσωσή τους από την κατάρρευση με χρήματα των φορολογουμένων. Και με μια τεράστια μεταφορά πλούτου από κάτω και εντός προς τα πάνω και εκτός χώρας. Οπου το «εκτός χώρας» περιλαμβάνει και τις ευρωπαϊκές τράπεζες που τις γλιτώσαμε από τις ζημιές των ελληνικών ομολόγων και τις εξωχώριες (οφσόρ) εταιρείες στις οποίες η «εθνική» ολιγαρχία πάρκαρε τον λεηλατημένο, αφορολόγητο και ξεπλυμένο πλούτο της.

Εν τη αφελεία του ή μέσα στον απόλυτο κυνισμό του ο Πάτσης, όταν επιχείρησε να αιτιολογήσει τις πραγματικά νόμιμες, αν και απόλυτα ανήθικες, δραστηριότητές του, περιέγραψε με ακρίβεια τα μεγάλα κόλπα του χρηματοπιστωτικού Λεβιάθαν. Που αφού φόρτωσε το σύμπαν με κάθε μορφής καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια, διακοποδάνεια, μετοχοδάνεια, εορτοδάνεια, ακόμη και δανειοδάνεια με πλήρη γνώση και συναίσθηση ότι η πλήρης εξόφλησή τους για ένα σημαντικό μέρος δανειοληπτών μακροπρόθεσμα θα ήταν αδύνατη, στη συνέχεια άρχισε να τα «σπάει». Οπως οι επαγγελματίες μπαταχτσήδες σπάνε τις επιταγές. Ο Πάτσης αφηγήθηκε το πώς οι τράπεζες άρχισαν να πουλάνε τα προβληματικά δάνεια σε δικά τους παιδιά, δικούς τους ανθρώπους, δικές τους εισπρακτικές εταιρείες, αποδεχόμενες να γράψουν ζημιές που μετά απλώς τις μεταβίβασαν στους πολίτες. Αλλά αυτά τα νομίμως ανήθικα πράγματα τα έκαναν με την άδεια της αστυνομίας. Δηλαδή, της εποπτεύουσας πολιτείας και της επιτηρήτριας τράπεζας των τραπεζών, της ΕΚΤ, και της εγχώριας κεντρικής τράπεζας. Το αν σ’ αυτή την αλυσίδα παρεισέφρεε καμιά φορά και κανένας κανονικός μαφιόζος, που εκτός από ενοχλητικά τηλεφωνήματα στους ανυποψίαστους (ή και υποψιασμένους) δανειολήπτες έσπαζε και κανένα δάχτυλο ή πόδι, είναι απλή αστοχία νομιμότητας...

Αλλωστε, αυτό που έγινε σε μικρή κλίμακα τις ωραίες εκείνες μέρες της ευρωευφορίας, τις δεκαετίες 1990 και 2000, όταν οι Πάτσηδες γίνονταν κόρακες-δανειοεισπράκτορες εκατοντάδων εκατομμυρίων, στη μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση εποχή έγινε η εξυγιαντική κανονικότητα του τραπεζικού συστήματος. Με τις τεράστιες τιτλοποιήσεις δανείων των 100 δισ. ευρώ, τις καθωσπρέπει εταιρείες ειδικού σκοπού που ίδρυσαν μόνες ή σε κοινοπραξίες οι τράπεζες για να απαλλαγούν από τα σαπάκια, με τις δεκάδες εταιρείες διαχείρισης, τους σέρβισερ που κάνουν σέρβις στον οικονομικό θάνατο επιχειρήσεων και νοικοκυριών κι ετοιμάζονται για το μεγάλο πλιάτσικο μέσω χιλιάδων πλειστηριασμών. Ομως, αυτό το μεγάλο «σύστημα Πάτση» είναι καθαγιασμένο από τους δανειστές, την ΕΚΤ, την Κομισιόν, το ΔΝΤ, τον ESM και το πολιτικό σύστημα όχι απλώς ως «αναγκαίο κακό», αλλά ως πράξη σωτηρίας των τραπεζών και των αποταμιευτών: «Σας σώζουμε από τους εαυτούς σας», είναι περίπου το μήνυμα του τραπεζοπολιτικού συμπλέγματος, που κινείται μεταξύ Αθηνών, Βρυξελλών και Φρανκφούρτης, προς τους φορολογούμενους - δανειολήπτες - καταθέτες - πολίτες.

Το σκάνδαλο Πάτση είναι λοιπόν η κορυφή ενός παγόβουνου, το οποίο περιέχει την καθωσπρέπει ευρωπαϊκή νομενκλατούρα, τη χρηματοπιστωτική τεχνοκρατία και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού μας συστήματος. Μόνο που το παγόβουνο δεν περιέχει κυρίως παγωμένο νερό, αλλά σάπιο χρέος. Μπορούμε να το φανταστούμε σαν ένα βουνό από την κόπρο που κανείς Ηρακλής δεν θα το σώσει. Ισα ίσα που αυτός ο «Ηρακλής» είναι συστατικό του σκατόβουνου.

 Θεωρίες για την υπεραξία

Χρειάστηκε να φτάσει η δεκαετία του 1980 για να αρχίσουν οι εμπορικές τράπεζες να χάνουν την αριστοκρατική και αντιδραστική εικόνα τους και να αποκτούν ένα είδος αίγλης που απειλούσε να ενθαρρύνει μια ανεπαίσθητη (αλλά παρ’ όλα αυτά, κατά τη γνώμη τού Τόμας, άκρως ανθυγιεινή) χροιά κοινής ωφέλειας. Υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν, σε κάποιο βαθμό, ο ίδιος. Αναγνωρίζοντας τα τεράστια κέρδη που μπορούσε να αντλήσει ως σύμβουλος της κυβέρνησης στο πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης, έκανε τολμηρά βήματα προκειμένου να εξασφαλίσει η Στιούαρτς* ουσιαστική συμμετοχή σε αυτή την πολυδιαφημισμένη επιχείρηση. Το γλεντούσε με την ψυχή του ν’ αρπάζει αυτές τις μεγάλες κρατικές εταιρείες από τα χέρια των φορολογουμένων και να τις διαμελίζει σε μια μειοψηφία μετόχων που διψούσαν για κέρδη: η ιδέα ότι συνέβαλλε στην αφαίρεση ιδιοκτησίας από τους πολλούς και τη συγκέντρωσή της στα χέρια λίγων τον πλημμύριζε μ’ ένα βαθύ και καθησυχαστικό αίσθημα δικαιοσύνης. Ικανοποιούσε κάτι πρωτόγονο μέσα του.

Τζόναθαν Κόου, «Τι ωραίο πλιάτσικο»

* Επωνυμία τράπεζας

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., kibi-blog.blogspot.com

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και τα στελέχη του επιχειρούν εδώ και περίπου τέσσερις εβδομάδες, από τη στιγμή δηλαδή που άρχισε η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, να αποδώσουν το εφιαλτικό σπιράλ των ανατιμήσεων στην ενέργεια, τα καύσιμα και την τροφική αλυσίδα, στις πολεμικές επιχειρήσεις. Ουδέν ψευδέστερον αυτού.

Πριν μιλήσουμε για το τι συμβαίνει στη χώρα μας, ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα διάγραμμα που μόλις πριν λίγα εικοσιτετράωρα δημοσίευσε το οικονομικό πρακτορείο ειδήσεων Bloomberg και στο οποίο καταγράφεται ξεκάθαρα πως η πρώτη δραματική αύξηση των τιμών των σιτηρών σημειώθηκε μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου του 2021.

Το δεύτερο peak των αυξήσεων στα σιτηρά σημειώθηκε τον Νοέμβριο του 2021, τρεις μήνες πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μόνον η τρίτη εφιαλτική αύξηση των τιμών θα μπορούσε θεωρητικά να αποδοθεί στην πολεμική σύρραξη αν και ήταν φανερό από την πορεία των γεγονότων πως η απορρύθμιση της παγκόσμιας αγοράς είχε να κάνει με κάτι πολύ πιο σοβαρό και διαχρονικό. Αυτός ο διαχρονικός χαρακτήρας οφείλεται κατά κύριο λόγο στις πολιτικές επιλογές αλλά και στις βουλιμικές αξιώσεις εκείνων που ελέγχουν την προμήθεια, εμπορία και διακίνηση των πρώτων υλών στην διατροφική αλυσίδα.

Ξεκαθαρίζοντας όλα τα παραπάνω, ας ρίξουμε μια ματιά στο τι ακριβώς προηγήθηκε της ρωσικής εισβολή στην Ουκρανία και πιο συγκεκριμένα το δεύτερο εξάμηνο του 2021. Στις 10 Ιουνίου 2021 ο παραγωγός σιταριού στον κάμπο της Λιβαδειάς πουλούσε στον χοντρέμπορο το κιλό το σκληρό σιτάρι προς 24 λεπτά του ευρώ (0,24 ευρώ). Μετά από 10 ημέρες, προς τα τέλη Ιουνίου, η τιμή του σιταριού είχε ήδη σκαρφαλώσει στα 60 λεπτά του ευρώ, δηλαδή είχε μια αύξηση της τάξης του 300%. Ποιος πόλεμος;

Τον Μάρτιο του 2021 το σακί του αμμωνιούχου λιπάσματος πωλούταν προς 14 ευρώ. Τον Νοέμβριο του 2021 το ίδιο σακί πουλιόταν προς 31 ευρώ, μια αύξηση της τάξης του 110%. Ποιος πόλεμος; Η αύξηση ήταν ήδη κάθετη, χωρίς να υπάρχει καν σκέψη στον ορίζοντα για τις πραγματικές προθέσεις του Βλαντιμίρ Πούτιν. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία βεβαίως και με δεδομένο ότι η χώρα αυτή είναι παγκόσμιος παίκτης στην παραγωγή αμμωνίας η τιμή του σακιού αμμωνιούχου λιπάσματος εκτοξεύτηκε στην Κωπαΐδα στα 44 ευρώ. Αυτή τη φορά, ναι, φταίει ο πόλεμος. Αλλά το σπιράλ των αυξήσεων είχε ξεκινήσει πολύ πριν.

Όλα τα παραπάνω δεν τα λέμε εμείς βέβαια. Τα υποστηρίζει και τα αποκαλύπτει ο γνωστός αγροτοσυνδικαλιστής και πρώην υποψήφιος του ΚΚΕ για το αξίωμα του ευρωβουλευτή, Γιάννης Βάγγος.

Ο αγρότης στη Κωπαΐδα πούλησε τη σοδειά του καλαμποκιού τον Οκτώβριο του 2021 προς 25 λεπτά του ευρώ το κιλό. Στις αρχές Μαρτίου του 2022 η τιμή είχε φτάσει τα 31 λεπτά του ευρώ. Τώρα μετά την έναρξη του πολέμου, το κιλό καλαμποκιού στην Κωπαΐδα πωλείται προς 45 λεπτά του ευρώ.

Διαβάστε τι δήλωσε στη «Ζούγκλα» ο κ. Βάγγος: «Η αισχροκέρδεια έχει ονοματεπώνυμο: τους πολύ μεγάλους εμπόρους ενέργειας και τους μεγάλους εμπόρους δημητριακών που είναι λιγότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Τους γνωρίζει αυτούς η κυβέρνηση και εθελοτυφλούσε όλους τους μήνες. Απλά τώρα με τον πόλεμο ανέβηκαν ο τιμές και είναι με την πλάτη στον τοίχο. Πλάτες τους έκανε η κυβέρνηση» σημειώνει και εξηγεί ότι οι αγρότες δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν. «Ένα 20% των αγροτών θα έχει φύγει μέχρι το τέλος του χρόνου Δεν θα μπορέσει ούτε να καλλιεργήσει. Μόνο το λίπασμα και το πετρέλαιο κάνουν απαγορευτικό το να καλλιεργήσεις» λέει και ζητά από την κυβέρνηση να θεσμοθετήσει το αφορολόγητο πετρέλαιο και μια έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τις τροφές και τα λιπάσματα.

Για την κατάσταση που επικρατεί στα στρατηγικής φύσης προϊόντα που αφορούν τον κλάδο της διατροφικής αλυσίδας μίλησε στη «Ζούγκλα» και ο υπεύθυνος του συνεταιρισμού πτηνοπαραγωγών Μεγάρων. Φαίνεται πως η «αρρώστια» με τα καπέλα στις τιμές των αγροτικών προϊόντων είναι παλιά υπόθεση στην ελληνική αγορά. Οι συνεταιρισμοί που έχουν κάποια οικονομική επιφάνεια έχουν εδώ και καιρό προσανατολιστεί σε απευθείας εισαγωγές βασικών προϊόντων (π.χ. καλαμπόκι) που συνθέτουν τοις ζωοτροφές τους από το εξωτερικό για να αποφύγουν βεβαίως την τόσο επιβαρυντική κερδοσκοπία πάνω στα προϊόντα που παράγονται στη χώρα μας.

Διαβάστε τι μας είπε μέλος του συνεταιρισμού: «Πάντοτε τα ελληνικά σιτηρά ήταν ακριβά και για αυτό ο συνεταιρισμός επέλεγε προϊόντα εισαγωγής.  Τώρα που έκλεισαν οι χώρες τις εξαγωγές αναγκάζονται να αγοράσουν και ελληνική παραγωγή. Η μεγαλύτερη αύξηση στα δημητριακά είναι στο καλαμπόκι. Στη δική μας παραγωγή τροφής, το καλαμπόκι είναι το 60 με 65% Οπότε αυτό επηρεάζει άμεσα την τελική τιμή της ζωοτροφής που φτιάχνουμε. Τον Ιούνιο το έπαιρναν 0,275 ευρώ το κιλό. Τον Δεκέμβριο πήγε 0,29 ευρώ. Στο τιμολόγιο της 21ης Μαρτίου η τιμή ήταν 0,395 ευρώ. Εμείς πουλούσαμε την τροφή 280 ευρώ τον τόνο και τώρα την πουλάμε 450 με 500 ευρώ και έχουμε μειώσει το περιθώριο κέρδους σε σχεδόν μηδενικό. Οι παραγωγοί αναγκάζονται να πουλάνε κάτω του κόστους και δεν είμαι σίγουρος πόσο θα αντέξουν».

Είναι φανερό πως όσο κι αν προσπαθεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και οι υπουργοί του να αποδώσουν στον πόλεμο τα αίτια για τις αυξήσεις σε βασικά προϊόντα της διατροφικής αλυσίδας δεν μπορούν να πείσουν από τη στιγμή που διαψεύδονται από τα ίδια τα γεγονότα. Η κυβέρνηση παρέδωσε την αγορά στα χέρια των αποκαλούμενων «τεσσάρων Οίκων» ή όπως τα αποκαλούν καλύτερα οι αγρότες τα «4 σπίτια» τα οποία κάνουν κουμάντο στην αγορά σιτηρών, καλαμποκιού και λαδιών, εκτός ελαιολάδου, στην Ελλάδα. Πρόκειται για τέσσερις  «κουμανταδόρους» οι οποίοι βέβαια προσαρμόζονται στο πλαίσιο που χαράσσουν οι παγκόσμιοι γίγαντες της εμπορίας και διακίνησης των δημητριακών και των λαδιών, όπως φοινικέλαιο, βαμβακέλαιο, ηλιέλαιο και αραβοσιτέλαια.

Οι αυξητικές τάσεις στην παγκόσμια αγορά εμφανίστηκαν ήδη από το δεύτερο εξάμηνο της πανδημίας, όταν απορρυθμίστηκε αίφνης το παγκόσμιο εμπόριο, αρχής γενομένης από τον βασικό προμηθευτή στον πλανήτη σε βιομηχανικό προϊόν, την Κίνα. Η αλυσίδα στη συνέχεια επηρέασε όλους τους κλάδους του παγκόσμιου εμπορίου και φυσικά αυτόν των τροφίμων. Ήδη τα πρώτα κρούσματα ανεξέλεγκτης αύξησης τιμών σε βασικά προϊόντα διατροφής εμφανίστηκαν σε εκείνο το σημείο του πλανήτη που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε πληγεί καίρια από την πανδημία: την Αφρική. Στη συνέχεια επηρεάστηκαν τα προϊόντα που παράγονται στη Νότιο Αμερική και τελικά η αύξηση των τιμών μεταδόθηκε σε όλους τους διατροφικούς τομείς. Είναι λοιπόν ψέμα ότι για αυτά που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή ο Έλληνας καταναλωτής φταίει μόνον ο πόλεμος. Η κρίση στην Ουκρανία προφανώς και επιδεινώνει και μάλιστα δραματικά την πλήρη απορρύθμισης της παγκόσμιας αγοράς και το γεγονός ότι την κρίση αυτή την πληρώνουν όπως πάντα οι φτωχότεροι πολίτες αυτού του κόσμου.

Άλλωστε το διαπίστωσε και πριν ακόμη παρουσιαστεί στο προσκήνιο αυτή η νέα κρίση στο παγκόσμιο εμπόριο ο γνωστός καθηγητής του Χάρβαρντ και στη συνέχεια του London School Of Economics, ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί, ο οποίος με τους μαθηματικούς τύπους του κατέγραφε τη Λερναία Ύδρα των κοινωνικών ανισοτήτων, τόσο μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες όσο και μεταξύ των κοινωνιών, δηλαδή ανάμεσα σε ανεπτυγμένες και υπό ανάπτυξη χώρες.  

Πηγή: zougla.gr

• Στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου το θέμα της κερδοσκοπίας της ΕΚΤ σε βάρος της Ελλάδας μέσω των ελληνικών ομολόγων (SMP/ANFA)
  
  
• Με πρωτοβουλία Νίκου Χουντή (ΛΑΕ) η Ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) καταθέτει Προφορική Ερώτηση προς την Κομισιόν