Χόρεψέ με πατέρα»
Της Κατερίνα Αντωνιάδου

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ
ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ & ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ

 

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΩΡΑ 21.15 ΣΤΟΝ ΑΥΛΕΙΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ 2^ΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΙΓΙΝΑΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ 14^ΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

 

H θεατρική παράσταση «Χόρεψέ με πατέρα» της Κατερίνας Αντωνιάδου έρχεται στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΑΛΙΑ για δύο μόνο παραστάσεις

 

Λίγα λόγια για το έργο:

Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να

επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του,αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση.

Η κόρη έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον πατέρα της. Τον επισκέπτεται καθημερινά, τον φροντίζει, έχει την απόλυτη ευθύνη του. Έχει παραμερίσει εντελώς την ζωή της. Αυτή η μέρα που εξελίσσεται, είναι και η μέρα έξαρσης του πατέρα. Δεν την αναγνωρίζει. Ο ίδιος, προσκολλημένος σε ένα σταματημένο ρολόι, περιορίζεται σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, αρνούμενος πεισματικά την αλήθεια. Αρνείται τα παιδιά του, αρνείται την δουλειά που υπηρέτησε, αρνείται την ανικανότητά του να αυτοεξυπηρετηθεί.

Παρά τις υστερικές πιέσεις που δέχεται από την κόρη του, φαίνεται να υπεκφεύγει συνεχώς από την πραγματικότητα – ή τουλάχιστον έτσι σκέφτεται το μπερδεμένο μυαλό της κόρης.

Μη μπορώντας κι αυτή να επικοινωνήσει με την νέα πραγματικότητα, χάνεται. Ανίκανη πλέον να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως την σχέση της με τον εαυτό της, μπερδεύεται. Μπερδεύεται και κατηγορεί. Φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την άνοια του πατέρα της, τρομοκρατώντας τον και

φωνάζοντάς του “Δεν σε πιστεύω! Ένα παιχνίδι είναι αυτό που κάνεις”! Πάντα μέσα από την θέση του θύματος, προσκολλημένη στο παρελθόν της, το άμεσα εμπλεκόμενο με τον πατέρα της, το αναπολεί, πυροδοτώντας μνήμες άγριες και τον παρασέρνει σε έναν βίαιο χορό αισθήσεων και παραισθήσεων.

Η επικοινωνία είναι ένα χαμένο παιχνίδι. Η κατανόηση και από τις δύο πλευρές

ανύπαρκτη και το εγώ του κάθε ήρωα είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια να δούνε πέρα από τη μύτη τους. Η άνοια και η υστερία προχωρούν, ασφυκτικά δεμένες, με άρρωστα βήματα, που τα μισά τρεκλίζουν προς αριστερά και τα άλλα μισά προς τα δεξιά.

Προορισμός δεν υπάρχει. Πάνε και οι δυο, όπου φυσάει ο άνεμος. Ένα απόγευμα. Μια παραληρηματική ημέρα, που η κάθε επόμενη μέρα, έπεται μιας άλλης, που τίποτα δεν αλλάζει.

Πάντα μέσα από ένα χιούμορ, πάντα μέσα από ένα γέλιο, πάντα μέσα από έναν κλαυσίγελο, ένα απόγευμα, πατέρας και κόρη συναντιούνται και κοιτάζονται με βλέφαρα κλεισμένα.

 

ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝ

Γιώργος Αρμένης & Κατερίνα Αντωνιάδου

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: Κατερίνα Αντωνιάδου

Σκηνοθεσία: Γιώργος Αρμένης

 

 

Προπώληση εισιτηρίων στην ticketservices.gr , στο Κέντρο Τύπου Αίγινας και στο Λυχνάρι «Deco»

Τιμές εισιτηρίων : 18 ευρώ γενική είσοδος & 15 ευρώ φοιτητικό- ανέργων

 

Πληροφορίες- κρατήσεις : 6936-915422

////////////////////////////////////////////////

Η Εταιρεία «ΤΕΧΝΩΝ ΔΡΑΣΙΣ» έχει προγραμματίσει να παρουσιάσει το φετινό καλοκαίρι το μουσικό αφιέρωμα στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με τους Διονύση Τσακνή, «Κίτρινα Ποδήλατα» και τον Steve Tesser στον αύλειο χώρο 2^ου Γυμνασίου, στις 10 Αυγούστου 2024, στα πλαίσια του 14^ου Φεστιβάλ Αίγινας

Ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της γενιάς του, ο Διονύσης Τσακνής συναντά τα αδέλφια Γιώργο και Αλέξανδρο Παντελιά, που ακολουθούν με συνέπεια και αντοχή στο χρόνο, το δικό τους μονοπάτι στην ιστορία της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής, με τα «Κίτρινα Ποδήλατά» τους. Αγαπημένοι φίλοι, που έχουν στο ενεργητικό τους συνεργασίες με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Πέντε σχεδόν χρόνια μετά το «φευγιό» του (στις 9 Σεπτεμβρίου 2019), από κοινού στη σκηνή θα ερμηνεύσουν αγαπημένα τραγούδια από το πλούσιο ρεπερτόριό του, τραγούδια που λατρεύτηκαν, ακούγονται και τραγουδιούνται από όλους.

Μαζί τους οι μουσικοί - φίλοι και συνεργάτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα: Άκης Αμπράζης (πιάνο), Ηλίας Παρασκευόπουλος (τύμπανα), Steve Tesser (ηλεκτρική κιθάρα), Αντώνης Καλαντζάκος (ηλεκτρικό μπάσο) και ο υπεύθυνος ήχου Κώστας Κυριακίδης 

Σε ένα αφιέρωμα στη μνήμη αλλά και στο έργο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τραγούδια που εξακολουθούν ασταμάτητα να παίζονται, ως δήλωση συνεχούς παρουσίας: «μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμα εδώ»...