Καταγγελία του Εργατικού Κέντρου Φωκίδας για το εργατικό δυστύχημα στα Μεταλλεία

 

Το πρόσφατο δυστύχημα στις γαλαρίες της περιοχής της Φωκίδας, στα σύγχρονα κάτεργα του Κυριακόπουλου, του Μυτιληναίου και της ΕΛΜΙΝ που εκμεταλλεύονται το λαϊκό, ορυκτό πλούτο, το βωξίτη, είναι το όγδοο την τελευταία δεκαετία.


Και τα οκτώ θανατηφόρα δυστυχήματα γίνανε σε εργολαβικές ομάδες οι τρείς εκ των οποίων εργαζότανε αν και συνταξιούχοι αρκετά χρόνια. Και αυτό το δυστύχημα βάζει πάλι (ξανά και ξανά) στην επικαιρότητα τα εξής:

    ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΚΑΘΕ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ.

    ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ (ΠΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΗΔΗ ΑΘΛΙΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ) αναγκάζονται να δουλεύουν σε συνθήκες κόλασης.

    Να σταματήσουν τα τελευταία κρούσματα επιβολής εντατικοποίησης της εργασίας από μη έμπειρο μάλιστα προσωπικό.

    Να ενταθούν οι έλεγχοι ακόμη και αυτών των σχεδόν ανύπαρκτων ελεγκτικών μηχανισμών με προσλήψεις έμπειρων στελεχών που να κατέχουν τη μεταλλευτική τέχνη και εμπειρία.

    Τα σωματεία να ξεπεράσουν αναστολές και δισταγμούς του στιλ “δεν μας έχει ακουμπήσει η κρίση”, “δεν έχουμε μειώσεις μισθών” και άλλα τέτοια που διάφορα παπαγαλάκια (κυρίως εργοδοτικοί συνδικαλιστές) κυκλοφορούν, με προφανή στόχο να χτυπηθούν οι αγωνιστικές διαθέσεις αρκετών εργαζομένων οι οποίοι διαβλέπουν το ζοφερό κλίμα που θα εφαρμόσει η εργοδοσία στο σύνολο των εργαζομένων σ’ αυτά τα έργα, το αμέσως επόμενο διάστημα.

Η συμμετοχή των εργαζομένων στο σύνολό τους στο συνεπές συνδικαλιστικό κίνημα, όπως αυτό εκφράζεται κυρίως από τη συνεπή διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, μέσα από τη δράση και τη λειτουργία του ΠΑΜΕ, θα μπορέσει να βάλλει τέλος στην ασύδοτη δράση των μεταλλευτικών επιχειρήσεων αλλά και των πολιτικών εκείνων (με ή χωρίς μνημόνια) που θα τσακίσουν ακόμη περισσότερο τη ζωή μας.

Οι νόμοι που ψηφίζουν βάζουν μια ακόμη ταφόπλακα στη ζωή των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Δημιουργούν τους νέους εργαζόμενους (μέσα κυρίως από τα ΕΠΑΛ) χωρίς μισθούς, χωρίς δικαιώματα, χωρίς καν ζωή. Με το βάθεμα της παρέμβασης των επιχειρήσεων στα σχολεία, στη βάση τάχα των αναγκών της τοπικής αγοράς, είναι σαφές ότι οι μαθητευόμενοι (στην περίοδο της πρακτικής τους άσκησης), ως εργαζόμενοι πλέον θα βγάζουν τη λάντζα. Αυτοί πλέον θα πρέπει να χειρίζονται περίπλοκα μηχανήματα, σε αντίξοες συνθήκες, για ένα ξεροκόμματο κυριολεκτικά, έτσι ώστε οι εκμεταλλευτές του λαϊκού πλούτου να μπορούν να βγάζουν τα αφορολόγητα κέρδη τους στις Ελβετικές τράπεζες.

Τελικά όλη αυτή η πολιτική πρέπει να βάλει το ερώτημα που πρέπει η εργατική τάξη συνολικά να απαντήσει:

ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΓΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ή ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ!