ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ - ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Τρίτη, 06/06/2017 - 00:33
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ - ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Πανδαισία χρωμάτων. Και ο Τζάκομπο ξέρει καλά το ιερό ανακάτεμα της παλέτας. Σταματάει όμως σε μία απεικόνιση και μόνο;
Ο Tintoretto, ένας υστερο-αναγεννησιακός ζωγράφος της Βενετικής Σχολής, είναι ένας από τους ιερείς του μανιερισμού (manierus-τρόπος).
Με ένα μετέωρο βήμα ανάμεσα στην αναγεννησιακή τέχνη και το μπαρόκ, ανακαλύπτουμε Ελλάδα.
Ποιοί ήταν πραγματικά οι κοινωνοί της αναγεννησιακής έκρηξης και ποιά τα στοιχεία που πότισαν τον ευρωπαϊκό ανθό της τέχνης;
Σταυροφορίες. Και οι ευρωβάρβαροι ιππείς, κουβαλάνε από την αλωμένη πόλη αρχαίες περγαμηνές και βυζαντινή τεχνοτροπία.
Οι αρχαίοι Έλληνες στο μικροσκόπιο της Ευρώπης. Και το δόρυ των εισβολέων, χρωματίζει τα αναγεννησιακά τριαντάφυλλα στα λερά νερά της Βενετίας.
Αναγέννηση. Αλήθεια, τί είχε πεθάνει για να αναγεννηθεί; Απολύτως τίποτα. Απλά ο Δίας ξεκινάει πάλι ένα ταξίδι στην πλάτη του ταύρου, για ένα ερωτικό σμίξιμο με την αγαπημένη του Ευρώπη. Μια Ευρώπη, που στη μήτρα της κυοφορείται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Και το ιερό αμνιακό υγρό, αφρός και θάλασσα
Αιγαίου και οργή του Ποσειδώνα και ομορφιά της Αφροδίτης. Και δάκρυ της Διηάνειρας στα πόδια της Ελληνίδας κοσμικής Ελένης. Να ποιά είναι η Αναγέννηση. Αναγέννηση είναι ο Κοκκυτός και ο Πυριφλεγέθων στην πένα του Δάντη. Είναι το ταξίδι του Οδυσσέα, για να πάρει το χρησμό από τα χέρια της μάνας του.
Είναι η συμπόνια του Άδη στην ομορφιά της Περσεφόνης. Αυτή την ομορφιά που γκρέμισε μια για πάντα από την Ελλάδα την έννοια του θανάτου. Κανείς θεός. Κανείς άνθρωπος. Κανένας χωροχρόνος. Ζευς- Βακχικός χορός της νόησης στα κόκκινα νερά του Σκάμανδρου. Μια πεντάλφα της αρετής, μια ζαριά με τον
αριθμό πέντε, που πολλαπλασιαζόμενος πάντα ο τελευταίος αριθμός, θα παραμένει ο αλώβητος πέντε. Ο αρσενικός τρία και ο θηλυκός δύο. Ο τέλειος γάμος μιας συνένωσης, πέρα από τα γήινα όντα. Σοφία, γνώση, σθένος, αρετή, ειρήνη. Και ο βαπτισμένος πολίτης καλείται να κρατήσει το ρόπαλο του Ηρακλή, ως
προστάτης και παραστάτης στον ιερό γάμο της αμπέλου, του Διόνυσου δηλαδή, με τη Μέθη. Μια αρσενικοθήλυκη Μαινάδα, που στα πόδια της τσαλαπατά το χρυσό του κλασικού ελληνισμού, κρατώντας μόνο ως κορωνίδα την περικεφαλαία της Αθηνάς. Αυτή την περικεφαλαία, που κανένα κανόνι του Μοροζίνη δεν
πρόκειται να αφανίσει γιατί είναι η πραγματική έννοια της Αναγέννησης.
Αν σήμερα ο Ισοκράτης εκαλείτο να χαιρετήσει τον Tintoretto, θα έλεγε: “Καλώς ήρθες συνέλληνα στη μεγάλη άνοιξη της Τέχνης, καλώς ήρθες στα χωράφια της ελληνικής φιλοσοφίας”.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ
Πανδαισία χρωμάτων. Και ο Τζάκομπο ξέρει καλά το ιερό ανακάτεμα της παλέτας. Σταματάει όμως σε μία απεικόνιση και μόνο;
Ο Tintoretto, ένας υστερο-αναγεννησιακός ζωγράφος της Βενετικής Σχολής, είναι ένας από τους ιερείς του μανιερισμού (manierus-τρόπος).
Με ένα μετέωρο βήμα ανάμεσα στην αναγεννησιακή τέχνη και το μπαρόκ, ανακαλύπτουμε Ελλάδα.
Ποιοί ήταν πραγματικά οι κοινωνοί της αναγεννησιακής έκρηξης και ποιά τα στοιχεία που πότισαν τον ευρωπαϊκό ανθό της τέχνης;
Σταυροφορίες. Και οι ευρωβάρβαροι ιππείς, κουβαλάνε από την αλωμένη πόλη αρχαίες περγαμηνές και βυζαντινή τεχνοτροπία.
Οι αρχαίοι Έλληνες στο μικροσκόπιο της Ευρώπης. Και το δόρυ των εισβολέων, χρωματίζει τα αναγεννησιακά τριαντάφυλλα στα λερά νερά της Βενετίας.
Αναγέννηση. Αλήθεια, τί είχε πεθάνει για να αναγεννηθεί; Απολύτως τίποτα. Απλά ο Δίας ξεκινάει πάλι ένα ταξίδι στην πλάτη του ταύρου, για ένα ερωτικό σμίξιμο με την αγαπημένη του Ευρώπη. Μια Ευρώπη, που στη μήτρα της κυοφορείται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Και το ιερό αμνιακό υγρό, αφρός και θάλασσα
Αιγαίου και οργή του Ποσειδώνα και ομορφιά της Αφροδίτης. Και δάκρυ της Διηάνειρας στα πόδια της Ελληνίδας κοσμικής Ελένης. Να ποιά είναι η Αναγέννηση. Αναγέννηση είναι ο Κοκκυτός και ο Πυριφλεγέθων στην πένα του Δάντη. Είναι το ταξίδι του Οδυσσέα, για να πάρει το χρησμό από τα χέρια της μάνας του.
Είναι η συμπόνια του Άδη στην ομορφιά της Περσεφόνης. Αυτή την ομορφιά που γκρέμισε μια για πάντα από την Ελλάδα την έννοια του θανάτου. Κανείς θεός. Κανείς άνθρωπος. Κανένας χωροχρόνος. Ζευς- Βακχικός χορός της νόησης στα κόκκινα νερά του Σκάμανδρου. Μια πεντάλφα της αρετής, μια ζαριά με τον
αριθμό πέντε, που πολλαπλασιαζόμενος πάντα ο τελευταίος αριθμός, θα παραμένει ο αλώβητος πέντε. Ο αρσενικός τρία και ο θηλυκός δύο. Ο τέλειος γάμος μιας συνένωσης, πέρα από τα γήινα όντα. Σοφία, γνώση, σθένος, αρετή, ειρήνη. Και ο βαπτισμένος πολίτης καλείται να κρατήσει το ρόπαλο του Ηρακλή, ως
προστάτης και παραστάτης στον ιερό γάμο της αμπέλου, του Διόνυσου δηλαδή, με τη Μέθη. Μια αρσενικοθήλυκη Μαινάδα, που στα πόδια της τσαλαπατά το χρυσό του κλασικού ελληνισμού, κρατώντας μόνο ως κορωνίδα την περικεφαλαία της Αθηνάς. Αυτή την περικεφαλαία, που κανένα κανόνι του Μοροζίνη δεν
πρόκειται να αφανίσει γιατί είναι η πραγματική έννοια της Αναγέννησης.
Αν σήμερα ο Ισοκράτης εκαλείτο να χαιρετήσει τον Tintoretto, θα έλεγε: “Καλώς ήρθες συνέλληνα στη μεγάλη άνοιξη της Τέχνης, καλώς ήρθες στα χωράφια της ελληνικής φιλοσοφίας”.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΟΤΑΣ