Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 79 ετών άφησε ο καθηγητής Διονύσης Σιμόπουλος. Ο αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου έδινε μάχη με τον καρκίνο.

Ο Διονύσης Σιμόπουλος είναι βραβευμένος για τη συνεισφορά του στην αστρονομική εκπαίδευση, με σημαντική συγγραφική και δημοσιογραφική δραστηριότητα στον Τύπο, στην τηλεόραση και σε θεάματα πολυμέσων και ως σεναριογράφος σε ενημερωτικές εκπομπές.

Ποιος ήταν ο Διονύσης Σιμόπουλος

Γεννήθηκε στα Γιάννενα στις 8 Μαρτίου 1943 αλλά μεγάλωσε στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτική Επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα (ΗΠΑ). Την ίδια περίοδο του απονεμήθηκαν διάφορα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις σε θέματα ομιλιών και επικοινωνίας.

Άρχισε να εργάζεται τον Ιανουάριο του 1968 και χρημάτισε Επιμελητής (Ιαν.-Σεπ. 1968), Βοηθός Διευθυντής Εκπαίδευσης (Σεπ. 1968-Σεπ. 1969), και Διευθυντής Πλανηταρίου (Σεπ. 1969-Μαρ. 1973) στο Κέντρο Τεχνών και Επιστημών της Λουϊζιάνα (Louisiana Art & Science Museum) καθώς και Ειδικός Σύμβουλος Επιστημονικής Εκπαίδευσης της Σχολικής Επιτροπής (1970-1973).

Τον Οκτώβριο του 1972 προσκλήθηκε στην Αθήνα από το Ίδρυμα Ευγενίδου όπου εργάστηκε ως Διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου (Απρ. 1973-Απρ. 2014). Έχει διδάξει σε δεκάδες επιμορφωτικά σεμινάρια αποφοίτων πανεπιστημίου και στελεχών επιχειρήσεων ως εισηγητής θεμάτων επικοινωνίας, λήψης αποφάσεων και επίλυσης προβλημάτων, έχει παρακολουθήσει ενεργά πολυάριθμα Συνέδρια και Σεμινάρια όπου παρουσίασε εργασίες του, κι έχει δημοσιεύσει εκατοντάδες άρθρα και μελέτες του σε Ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες.

Χρημάτισε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Αστρονομική Εκπαίδευση (ΕΑΑΕ - European Association for Astronomy Education) (1994-2002), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (1978-2008), Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Πλανηταρίων (1976-2008), Εταίρος (Fellow) της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Αγγλίας (από το 1978) και της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (από το 1980), και τακτικό μέλος πολλών άλλων διεθνών επιστημονικών οργανώσεων.

Το 1996 έλαβε την ανώτατη τιμητική διάκριση (IPS Service Award) της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων για την συνεισφορά του στη διεθνή αστρονομική εκπαίδευση, ενώ το 2006 τιμήθηκε με τον «Ακαδημαϊκό Φοίνικα» (Palmes Academiques) του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας.

Στις 17 Οκτωβρίου 2012, η Ένωση Ελλήνων Φυσικών (ΕΕΦ) τον τίμησε για την συμβολή του στην εκλαΐκευση της επιστήμης σε ειδική εκδήλωση στο Μέγαρο της Παλαιάς Βουλής.

Στην καθιερωμένη ετήσια πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 22 Δεκεμβρίου 2015, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της χώρας τον βράβευσε «για τη συνολική του προσφορά στην εκλαΐκευση και τη διάδοση της Αστρονομίας και την πρότυπη λειτουργία του Ευγενιδείου Πλανηταρίου».

Ανάμεσα στα βιβλία του είναι τα «Είμαστε Αστρόσκονη», (Μεταίχμιο, 2017), «Από τα Ψηλαλώνια στο Φεγγάρι: Η περιπέτεια της κατάκτησης του διαστήματος» (Μεταίχμιο, 2019), «Ο Ουρανός της Ελλάδας: Οδηγός για τα άστρα και τους αστερισμούς» (Μεταίχμιο, 2020). «Η μεγάλη περιπέτεια στο διάστημα» (Οξύ, 2021). Και πράγματι ο Δ. Σιμόπουλος ξεκίνησε πια τη μεγάλη περιπέτεια για να γίνει ξανά αστρόσκονη…

 

Από τον Ίκαρο στις Διαστημικές Αποικίες

Αν και δεν χρειάζεται αφορμή για να θέσει κάποιος ερωτήσεις σε έναν αστροφυσικό, αφού στον απλό τουλάχιστον ανθρώπινο νου, πολλά ερωτήματα παραμένουν σταθερά ενώ και η έκρηξη της γνώσης λύνοντας κάποια πρόσθεσε περισσότερα, στην περίπτωση του διακεκριμένου επιστήμονα της αστρονομίας, Διονύση Σιμόπουλο, έχουμε και αφορμή, τα δυο τελευταία, από την πλούσια συλλογή του, βιβλία, Είμαστε αστρόσκονη και Η άνοιξη του Σύμπαντος από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Αναδημοσίευση από :// tvxs // Μαριάνθη Πελεβάνη//

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Όπως γράφετε «η Μεγάλη Έκρηξη είναι ο μικρόκοσμος. Εκεί, μέσα στα 3 με 10 πρώτα λεπτά της ύπαρξης του Σύμπαντος έγιναν τα πάντα. Από κει κι έπειτα ήταν λεπτομέρειες. Σε 10 λεπτά έγιναν τα πάντα». Με αυτά τα 10 λεπτά ασχολείται η αστρονομία; Και τι μας διδάσκει η παρατήρησή της για αυτά τα 10 λεπτά;

Πράγματι τα πρώτα 10 λεπτά είναι ίσως τα πιο σημαντικά της εξελικτικής πορείας του Σύμπαντος. Αλλά μ’ αυτή την πρώτη περίοδο της ζωής του Σύμπαντος δεν ασχολείται μόνο η αστροφυσική αλλά και η σωματιδιακή φυσική, αν και οι έρευνες αυτές έχουν ενωθεί τα τελευταία χρόνια. Όπως έλεγε και ο νομπελίστας φυσικός Sheldon Glashow: «Πιστεύω ότι το τέλος της δεκαετίας του 1990 και η αρχή του 21ου αιώνα θα μείνει αξέχαστη ως η ένωση του μεγάλου και του μικρού, η σύγκλιση της κοσμολογίας και της σωματιδιακής φυσικής. Οι δύο αυτές επιστήμες είχαν αρχίσει να συγκλίνουν εδώ και πολλά χρόνια, σήμερα όμως αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα».

Έτσι στα τρία λεπτά και 46 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, όταν η θερμοκρασία του Σύμπαντος είχε πέσει αρκετά, το Σύμπαν μετετράπη σ’ έναν τεράστιο θερμοπυρηνικό αντιδραστήρα, και μέσα στα επόμενα μερικά λεπτά όλοι σχεδόν οι πυρήνες του δευτερίου ενώθηκαν μεταξύ τους σχηματίζοντας πυρήνες ηλίου, ενώ μια ελάχιστη ποσότητα δευτερίου κατόρθωσε να μη μετατραπεί σε ήλιο, με αντιστοιχία ενός πυρήνα δευτερίου για κάθε 30.000 πυρήνες υδρογόνου, ποσότητα που παρατηρείται ακόμα και σήμερα, 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα. Σε άλλες παράλληλες αντιδράσεις, σχηματίστηκαν επίσης και ελάχιστες ποσότητες πυρήνων ηλίου 3, βηρυλλίου 7 και λιθίου 7. Έτσι, στο τέλος των δέκα πρώτων λεπτών της δημιουργίας η θερμοπυρηνική μηχανή του Σύμπαντος σταμάτησε να λειτουργεί. Μαζί της σταμάτησε και οποιαδήποτε συνέχεια της πυρηνοσύνθεσης. Οποιαδήποτε περαιτέρω δημιουργία νέων πυρήνων των χημικών στοιχείων της φύσης έπρεπε να περιμένει τη δημιουργία των άστρων (δεκάδες εκατομμύρια χρόνια αργότερα και μέχρι σήμερα), στη θερμοπυρηνική καρδιά των οποίων το υδρογόνο μετατρέπεται σε βαρύτερα στοιχεία μέχρι τον σίδηρο, καθώς επίσης και στις εκρήξεις των σουπερνόβα για τη δημιουργία πολύ βαρέων στοιχείων πάνω από τον σίδηρο και μέχρι το ουράνιο. Κι έτσι φαίνεται ότι οι διεργασίες σχηματισμού των δομών που παρατηρούμε σήμερα πρέπει να συνέβησαν, όταν η ηλικία του Σύμπαντος δεν υπερέβαινε τα 600 πρώτα δευτερόλεπτα της ύπαρξής του, ενώ την ίδια εκείνη περίοδο θα πρέπει να παρουσιάστηκε για πρώτη φορά και το σημερινό παρατηρούμενο ποσοστό ύλης και ακτινοβολίας, όπου ο αριθμός των ατόμων της ύλης είναι δύο δισεκατομμύρια φορές μικρότερος από τον αριθμό των φωτονίων της ακτινοβολίας.

Επίσης την περίοδο εκείνη πρέπει να διαμορφώθηκε και η παρατηρούμενη ασυμμετρία ύλης και αντιύλης με την υπερπαραγωγή ενός σωματιδίου ύλης επιπλέον των σωματιδίων αντιύλης σε ποσοστό ένα προς ένα δισεκατομμύριο. Σ’ αυτό όμως το απειροελάχιστο ποσοστό οφείλουμε τη διαμόρφωση του Σύμπαντος που βλέπουμε σήμερα, και σε τελική ανάλυση ακόμα και τη δική μας την ύπαρξη.

Για το τι συνέβη στο πρώτο δευτερόλεπτο έχουμε και τα πειράματα που γίνονται στο CERN και στους άλλους επιταχυντές των σωματιδίων. Πριν όμως από την αρχή, πίσω από τον χρόνο μηδέν, η επιστήμη δεν μπορεί να πάει, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εκεί δεν ξέρουμε τι γίνεται. Τι προϋπάρχει. Όπως γράφετε «σε αυτό το σημείο πλέον καταρρέουν οι νόμοι της Φυσικής, δεν έχουμε επεξήγηση του τι συμβαίνει εκεί πέρα». Αυτή είναι η μαύρη τρύπα της λογικής;

Κανείς φυσικά δεν μπορεί να ξέρει τι υπήρχε πριν από τη Μεγάλη Έκρηξη, αφού ο χρόνος και ο χώρος δεν είχαν οντότητα. Υπήρχε μόνο ο κοσμικός πυρήνας, ο αρχικός εκείνος σπόρος των απεριόριστα μικρών διαστάσεων, που περιέκλειε μέσα του το σπέρμα μιας ολόκληρης οικουμένης. Ο χρόνος και ο χώρος, όλα, αρχίζουν με τη Μεγάλη Έκρηξη. Έτσι, δεν έχει κανένα νόημα να μιλάει κανείς (προς το παρόν τουλάχιστον) για γεγονότα που συνέβησαν πριν από την Ώρα Μηδέν, γιατί πριν απ’ αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ροή του χρόνου. Θα ’ταν σαν να ρωτούσαμε τι υπάρχει βόρεια από τον Βόρειο Πόλο. Η Ώρα Μηδέν είναι η στιγμή της εκκίνησης από την οποία προέρχονται τα πάντα. Οπότε όπως φαίνεται, κάποια στιγμή, ωθούμενο από μια τυχαία κβαντική διακύμανση, το κοσμικό ρολόι άρχισε να χτυπάει ξεκινώντας έτσι τη διαστολή του Σύμπαντος.

Η ακριβής όμως γνώση μας για τις πρώτες απειροελάχιστες στιγμές της δημιουργίας θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα που θα έχει στο μέλλον η προσπάθεια της σύγχρονης επιστήμης να συνδέσει την Κβαντομηχανική με τη Γενική Σχετικότητα σε μία και μοναδική Ενοποιημένη Θεωρία Πεδίου που να περιγράφει τη βαρύτητα ως μία κβαντισμένη δύναμη. Η σκέψη που κάνουν οι σύγχρονοι φυσικοί είναι ότι όπως και η βαρύτητα το ίδιο και οι άλλες τρεις αλληλεπιδράσεις της φύσης ίσως να δημιουργούνται κι αυτές από χωροχρονο-παραμορφώσεις. Για να εξηγηθεί όμως η ύπαρξη των δυνάμεων αυτών, χρειαζόμαστε την ύπαρξη επτά πρόσθετων διαστάσεων. Αν η θεωρία αυτή αληθεύει, ζούμε σ’ ένα Σύμπαν έντεκα διαστάσεων (αν και η ενδέκατη διάσταση είναι πακτωμένη με τη δέκατη, οπότε έχουμε ουσιαστικά δέκα συνολικά διαστάσεις)! Γιατί η μόνη θεώρηση του Σύμπαντος που φαίνεται σήμερα ότι ίσως μπορέσει να συνδέσει την Κβαντομηχανική με τη Γενική Σχετικότητα είναι η Θεωρία Μ των Υπερχορδών.

Η παρομοίωση όμως της αρχής του Σύμπαντος με μια μαύρη τρύπα θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, γιατί μία από τις θεωρητικές εκτιμήσεις που έχουν ήδη προταθεί είναι και η ιδέα ότι το Σύμπαν στο οποίο ζούμε βρίσκεται στο εσωτερικό μιας Μαύρης Τρύπας κι ότι αυτό είναι ένα μόνο από έναν «άπειρο» αριθμό Συμπάντων! Όπως χαρακτηριστικά είχε πει και ο Edward Tryon: «Το Σύμπαν μας είναι απλώς ένα απ’ αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν από καιρό σε καιρό».

Οι μαύρες τρύπες είναι επίσης από τα πιο μυστηριώδη αντικείμενα του διαστήματος και περιέχουν τεράστιες ποσότητες μάζας, αν και είναι αόρατες. Αυτή η άβυσσος είναι ο "αποκρυφισμός" του σύμπαντος, της αστρονομίας;

Τίποτα απολύτως που συνδέεται με τη σύγχρονη αστρονομία δεν μπορεί να ταυτίζεται με οποιονδήποτε αποκρυφισμό, γιατί η αστρονομία και οι έρευνές της είναι αλληλένδετες με την επιστημονική μέθοδο. Έχετε δίκιο όμως να χαρακτηρίζετε τις Μαύρες Τρύπες ως τα πιο μυστηριώδη αντικείμενα στο Σύμπαν. Γιατί μια μαύρη τρύπα είναι όντως το σημείο εκείνο του Διαστήματος όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου με περισσότερα υλικά από τρεις ηλιακές μάζες και ο οποίος στην τελική φάση της εξέλιξής του έχασε τη μάχη ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα τα υλικά του να καταρρεύσουν και κατά κάποιον τρόπο να καταπιούν τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βαρυτική δύναμη μιας μαύρης τρύπας.

Είτε έτσι όμως είτε αλλιώς, μια μαύρη τρύπα είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου, και ίσως αυτό να οφείλεται, μερικώς τουλάχιστον, στον όρο «τρύπα», γιατί ακούγοντας αυτή τη λέξη πολλοί από μας φαντάζονται κάποιο βαθούλωμα στο έδαφος ή το χαρακτηριστικό σκίσιμο στην επιφάνεια ενός αντικειμένου. Επιπλέον η λέξη εμπεριέχει την έννοια της «έλλειψης ύλης». Μια μαύρη τρύπα όμως είναι τελείως διαφορετική. Δεν είναι τρύπα σε «κάτι», γιατί είναι από μόνη της «κάτι». Είναι μια τρισδιάστατη, σφαιρική «τρύπα». Είναι μια σφαίρα ύλης και όχι ένα κενό ύλης. Αφού λοιπόν είναι σφαιρική, φαίνεται ίδια από παντού, ενώ αν κοιτάζαμε μέσα της δεν θα βλέπαμε την άλλη μεριά, αλλά θα αντικρίζαμε ένα «άπειρο» σκοτάδι που θα ήταν ίδιο απ’ όπου κι αν το κοιτάζαμε. Και αυτού του είδους η «τρύπα» θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να είναι «μαύρη», αφού στην περίπτωση μιας μαύρης τρύπας η απαιτούμενη ταχύτητα διαφυγής υπερβαίνει την ίδια την ταχύτητα του φωτός. Έτσι, το παγιδευμένο φως της δεν είναι δυνατόν να φτάσει μέχρι τα μάτια μας για να το δούμε. Μ’ αυτή λοιπόν την έννοια η «τρύπα» αυτή είναι «μαύρη».

Με όλα αυτά λοιπόν, δεν είναι καθόλου παράξενο που μια μαύρη τρύπα αντιμετωπίζεται σήμερα ως ένα πραγματικά αδιανόητο ουράνιο αντικείμενο, όπου οι νόμοι της φυσικής έχουν «σηκώσει τα χέρια ψηλά» αδυνατώντας είτε να το περιγράψουν αναλυτικότερα είτε να μαντέψουν το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του. Δεν υπάρχει, δηλαδή, τρόπος ούτε να καταλάβουμε ούτε να εξηγήσουμε τη φυσική κατάσταση της ύλης κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν σε μια μαύρη τρύπα, γιατί οι συνθήκες αυτές χαρακτηρίζουν ένα σημείο μοναδικότητας για τη φυσική επιστήμη. Ένα σημείο, δηλαδή, όπου η σύγχρονη επιστήμη της φυσικής παύει να υφίσταται.

Η άλλη, επίσης περίεργη, διαπίστωση είναι το ότι μέσα σε ένα Σύμπαν, που από ό,τι φαίνεται σφύζει από ζωή, είμαστε περιέργως πώς, απομονωμένοι σαν σε καραντίνα, δεδομένου ότι, όπως λέτε, έχουμε υπολογίσει πως για έναν απλό χαιρετισμό με κάποιον εξωγήινο πολιτισμό χρειάζονται 4.000 χρόνια. Άρα το ερώτημα περί εξωγήινων δεν έχει κάποια σημασία;

Όλα όσα υπολογίζουμε σχετικά με την ύπαρξη ή όχι εξωγήινων πολιτισμών βασίζονται απλώς και μόνο στη λεγόμενη αστροφυσική λογική. Γιατί προς το παρόν δεν υπάρχει απολύτως καμία ένδειξη ή απόδειξη για την ύπαρξή τους ή όχι. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν εγωιστικό εάν πιστεύαμε ότι είμαστε μόνοι μας, με την έννοια ότι μιλάμε για ένα Σύμπαν το οποίο αποτελείται από ένα τρισεκατομμύριο γαλαξίες και ο κάθε γαλαξίας κατά μέσο όρο από 100 δισεκατομμύρια πλανητικά συστήματα, τρισεκατομμύρια δηλαδή τρισεκατομμυρίων πλανήτες. Ακόμα και ο Μητρόδωρος ο Χίος πριν από 2.500 χρόνια έλεγε ότι «δεν μπορώ να φανταστώ σε ένα χωράφι που το σπέρνουμε με κριθάρι ότι θα φυτρώσει ένας μόνο σπόρος».

Το ότι πρέπει να υπάρχει ζωή στο Διάστημα, το ότι κατά καιρούς θα πρέπει να έχουν ανθήσει διάφοροι διαστημικοί πολιτισμοί στο Σύμπαν, και το ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι το μοναδικό λογικό ον ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των γαλαξιών είναι κάτι που όλοι σχεδόν οι επιστήμονες αποδέχονται σήμερα σαν κάτι το πιθανό. Οι αποστάσεις όμως που μας χωρίζουν από τους άλλους πιθανούς εξωγήινους πολιτισμούς είναι ένα ανυπέρβλητο πρόβλημα όσο αναπτυγμένος τεχνολογικά κι αν είναι ένας εξωγήινος πολιτισμός. Γιατί ακόμα και με την πιο αναπτυγμένη τεχνολογία που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε, οι νόμοι της Φύσης δεν θα του επέτρεπαν να φτάσει μέχρις εδώ, σε εύλογο χρόνο.

Σε ό,τι αφορά τώρα τη μορφή που μπορεί να έχουν οι εξωγήινοι τίποτα δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Γιατί ακόμα κι αν κάπου στο Σύμπαν υπήρχε ένας πλανήτης ακριβώς στο ίδιο μέγεθος με τη Γη, στην ίδια ακριβώς απόσταση από ένα άστρο ίδιο ακριβώς με τον Ήλιο, οι πιθανότητες είναι αποφασιστικά ενάντια στην προοπτική της επανάληψης ενός βιολογικού κύκλου όμοιου με τον γήινο. Η νοημοσύνη βέβαια μπορεί να προκύψει πάνω σε έναν τέτοιο πλανήτη, δεν υπάρχει όμως κανένας επιστημονικά λόγος που να την κάνει να μοιάζει με τη δική μας. Γιατί λίγες μόνο διαφορές στο μόριο του νουκλεϊκού οξέος στο οποίο βασίζονται όλες οι μορφές ζωής στη Γη είναι το μόνο που απαιτείται για να έχουμε ένα λουλούδι ή μία μέλισσα, ένα πουλί ή μία ζέβρα. Επηρεασμένη από το μέγεθος του πλανήτη της, τη γεωγραφία του και την ατμόσφαιρά του, η νοημοσύνη μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματικά εξωτικές φυσικές δομές και όργανα αισθήσεων και κίνησης. Ακόμα και η τεχνητή νοημοσύνη που συνυπάρχει ή διαδέχεται τους βιολογικούς της προγόνους, αποτελεί επίσης κι αυτή μιαν άλλη παράξενη πιθανότητα.

Οπότε το Σύμπαν είναι δυνατόν να περιέχει δισεκατομμύρια ίσως φυλές όντων που θα ψάχνουν με τα μάτια τους το κενό, για να δουν αυτά που βλέπουμε κι εμείς, για να σκεφτούν αυτά που σκεφτόμαστε κι εμείς, και να αναρωτηθούν κι αυτοί αν είναι μόνοι τους στο Σύμπαν.

Σε ένα σημείο του βιβλίου σας διαβάζουμε: «Δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με λόγια το θέαμα που παρουσιάζει ο Γαλαξίας μας. Για να μετρήσουμε όλα αυτά τα άστρα χωρίς να κάνουμε τίποτα άλλο, 24 ώρες το 24ωρο θα χρειαζόμασταν 7.922 χρόνια συνολικά. Και πάλι δεν τα βλέπουμε όλα, αφού τα σκοτεινά νεφελώματα εμποδίζουν την ορατότητά μας στις πιο απόμακρες περιοχές». Η γνώση είναι σκοπός από μόνη της;

Και ναι και όχι! Αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ όσα μας δίδαξε η ιστορία της επιστήμης, γιατί αν δεν συνεχίσουμε την ανάπτυξη της επιστήμης και τον εμπλουτισμό των γνώσεών μας, άσχετα με την άμεση χρησιμότητά τους, γρήγορα θα ταφούμε κάτω από το βάρος των προβλημάτων μας, γιατί η επιστήμη του σήμερα είναι η λύση του αύριο. Φυσικά η μεταμόρφωση της επιστημονικής γνώσης σε πρακτικά εργαλεία και μεθόδους υπολογίζεται ότι θα τριπλασιαστεί μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια και μαζί μ’ αυτά θα επηρεαστεί αναμφίβολα και ο ίδιος ο άνθρωπος. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συσσώρευση της γνώσης επηρέαζε ανέκαθεν το ανθρώπινο πνεύμα.

Παρ’ όλα αυτά μερικοί συμπολίτες μας διατυπώνουν ορισμένες ενστάσεις σχετικά με την αποδοτικότητα των δαπανών για την έρευνα, όπως επίσης και για την ωφέλεια που θα αποκομίσει ο άνθρωπος από τέτοιου είδους ανακαλύψεις. Φυσικά εάν αναλογιστεί κάποιος τα χρήματα που δαπανώνται για τους εξοπλισμούς, οι δαπάνες για τις επιστημονικές έρευνες αποτελούν μια απειροελάχιστη παρωνυχίδα. Το κόστος κατασκευής και λειτουργίας του επιταχυντή του CERN, για παράδειγμα, δεν ξεπερνάει καν το κόστος ενός μόνο αεροπλανοφόρου! Το ίδιο μπορεί να πει κάποιος και για τις δαπάνες που διατίθενται στη διαστημική εξερεύνηση. Κι όμως οι 3.000 περίπου δορυφόροι, που βρίσκονται σήμερα σε τροχιά γύρω από τη Γη, μας στέλνουν καθημερινά χιλιάδες πληροφορίες που μας βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση του περιβάλλοντος και του πλανήτη μας, ενώ οι νέες τεχνολογίες που δημιουργήθηκαν για το διαστημικό πρόγραμμα έχουν πρόσθετες εφαρμογές στην καθημερινή μας ζωή, αφού καθένας από εμάς χρησιμοποιεί καθημερινά 50 με 60 διαφορετικά αντικείμενα που δημιουργήθηκαν χάρη στις διαστημικές μας δραστηριότητες.

Με βάση και τις νέες ριζοσπαστικές θεωρίες, του πολυσύμπαντος, της θεωρίας των χορδών, η αδιάσειστη γνώση, η βεβαιότητα που έχουμε, είναι τα όρια της αντίληψής μας. Και η αντίληψή μας αυτή μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να επιχειρήσει μια ανθρώπινη μετάφραση της συμπαντικής ποίησης. Όπως γράφετε και σεις ενδεικτικά «φαίνεται ότι ο άνθρωπος σε αυτόν τον χρυσό αιώνα της αστρονομίας πρέπει να βγάλει το χρυσάφι από το ορυχείο της γνώσης κομμάτι κομμάτι. Η τελική απάντηση ωστόσο πάντα θα μας διαφεύγει, κρυμμένη εκεί έξω». Επομένως, πιστεύετε ότι μπορούμε μόνο μέσω της γνώσης και της λογικής απόδειξης να κατανοήσουμε τον κόσμο;

Εάν η γνώση προέρχεται από την παρατήρηση και το πείραμα, τότε η γνώση αυτή επικουρούμενη από τη λογική αποδεικτική διαδικασία μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε πολλά πράγματα για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τα καταλάβουμε όλα. Είναι, άλλωστε, στη φύση του ανθρώπου να θέλει να μάθει, ή όπως έγραφε ο Αριστοτέλης: «Φύσει του ειδέναι ορέγεται ο άνθρωπος». Απ’ όλα τα όντα πάνω στη Γη, μόνο εμείς διερωτόμαστε τι κάνει τον Ήλιο να λάμπει, γιατί το ουράνιο τόξο ακολουθεί την καταιγίδα, με ποιον τρόπο τα πουλιά πετάνε. Μόνο εμείς διερωτόμαστε τι κρύβεται πίσω από τον επόμενο λόφο ή πέρα από την απέραντη θάλασσα. Κι έχουμε πάντα αναρριχηθεί στον λόφο κι έχουμε πάντα διασχίσει τον ωκεανό. Ίσως, κάτι βαθιά χαραγμένο στη γενετική μας δομή να είναι αυτό που μας ωθεί να μάθουμε το τι είμαστε και από πού προήλθαμε. Που μας ωθεί στην περιπέτεια της εξερεύνησης. Γιατί είμαστε προικισμένοι με την ικανότητα να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να διερωτόμαστε. Είναι η μοίρα μας, και ίσως ο σκοπός μας, να αναπτυσσόμαστε και να προοδεύουμε, καθώς επιδιώκουμε να μάθουμε και να δώσουμε έννοια και σημασία στο Σύμπαν στο οποίο ανήκουμε, σε μια ατέρμονη ίσως προσπάθεια ερευνών. Γι’ αυτό άλλωστε και ο σημερινός άνθρωπος, στην προσπάθειά του να κατανοήσει το Σύμπαν, δεν αντικρίζει εκεί έξω έναν εχθρικό και άδειο κόσμο. Βλέπει, αντίθετα, την υπόσχεση ενός πανέμορφου ταξιδιού προς την Ιθάκη των γνώσεων. Ενός ταξιδιού χωρίς τέλος.

Αν υπάρχουν άπειροι κόσμοι, αν δεν μπορούμε να υπερβούμε τα όρια της άμεσης πραγματικότητας και αντίληψής μας, και το μόνο που έχουμε είναι μια απειροελάχιστη κατανόηση του κόσμου, αν δηλαδή τα πάντα θα μπορούσαν να ισχύουν κάπου, γυρνώντας στη γη μας, ποιο ή τι είναι ουσιώδες;

Σύμφωνα με τις σύγχρονες θεωρίες του Πολυσύμπαντος υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός συμπάντων που μπορεί να φτάνει τη μονάδα ακολουθούμενη από 506 μηδενικά. Και ίσως σε κάθε τέτοιο σύμπαν να υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες αποτελούμενοι από 100-200 δισεκατομμύρια πλανητικά συστήματα. Εάν οι αριθμοί αυτοί αληθεύουν, υπάρχουν ορισμένοι συνάδελφοι που θεωρούν ότι οτιδήποτε κι αν μπορούμε να φανταστούμε μπορεί να υφίσταται κάπου σ’ αυτόν τον «άπειρο» αριθμό κόσμων.

Προσωπικά είμαι πολύ πιο συντηρητικός στις σχετικές μου απόψεις, γιατί δεν μπορώ να αποδεχτώ θεωρητικές εκτιμήσεις χωρίς έστω κάποια αποδεικτικά στοιχεία που να βασίζονται στην παρατήρηση. Όπως τόσο χαρακτηριστικά έλεγε και ο νομπελίστας φυσικός Richard Feynman: «Δεν έχει καμία σημασία πόσο όμορφη και κομψή είναι μια θεωρία ή πόσο έξυπνος είναι αυτός που τη διαμόρφωσε ή ποιο είναι το όνομά του. Εάν διαφωνεί με τα πειραματικά ή παρατηρησιακά δεδομένα, τότε η θεωρία είναι σίγουρα λάθος.» Για μένα δηλαδή το ουσιώδες είναι αυτό που μπορούμε να αποδείξουμε με την επιστημονική μέθοδο. Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ περιορίζομαι μόνο στην επιστήμη, στην οποία, για να είναι κάτι αποδεκτό πρέπει να αποδειχτεί, επανειλημμένα και από διαφορετικούς ερευνητές, είτε με το πείραμα είτε με την παρατήρηση.

Είμαστε αστράνθρωποι, λέτε, που δημιουργήθηκαν από χημικά στοιχεία φτιαγμένα κατά τις θανατηφόρες εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων. Ο άνθρωπος, θεωρείτε, είναι παρατηρητής ή συμμέτοχος του σύμπαντος;

Ασφαλώς και τα δύο! Παρατηρητής για να μπορεί να εντοπίσει τη φύση όλων όσα βλέπει εκεί έξω και συμμέτοχος γιατί αποτελείται από τα υλικά που είναι φτιαγμένα τα άστρα. Σκεφτείτε ότι το σώμα ενός μέσου ανθρώπου αποτελείται από 7.000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα, ο αριθμός αυτός είναι ίσος με το 7 ακολουθούμενο από 27 μηδενικά. Από τον τεράστιο αυτό αριθμό ατόμων το 62% είναι υδρογόνο, ένα χημικό στοιχείο που δημιουργήθηκε (μαζί με το μεγαλύτερο ποσοστό του ηλίου) τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Τα υπόλοιπα 92 χημικά στοιχεία γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων, κατά τις θερμοπυρηνικές τους αντιδράσεις και τις επιθανάτιες εκρήξεις τους. Οπότε, εάν κόψετε κάποιο λουλούδι ή δοκιμάσετε ένα φρούτο ή χαϊδέψετε το πρόσωπό σας, ακουμπάτε κάποιο άστρο. Γιατί όλα αυτά, κι οτιδήποτε άλλο υπάρχει γύρω μας, είναι κομμάτια κάποιου άστρου. Ο Ήλιος μας, η Γη μας και τα πάντα πάνω της δημιουργήθηκαν από αστροϋλικά που εκτοξεύτηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια από κάποια καταστροφική αστρική έκρηξη σουπερνόβα. Όλη η ύλη στα σώματά μας, όλα τα χημικά στοιχεία που περιέχουμε (εκτός φυσικά από το υδρογόνο) φτιάχτηκαν στην «κόλαση» τέτοιων αστρικών θανάτων.

Είμαστε, δηλαδή, αστράνθρωποι που δημιουργήθηκαν από χημικά στοιχεία φτιαγμένα κατά τις θανατηφόρες εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων. Αστράνθρωποι που παρακολουθούν τις μακρινές σουπερνόβα να εκρήγνυνται και να προσφέρουν υλικά για τη δημιουργία νέων άστρων, νέων πλανητών και νέων ειδών ζωής. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι. Χωρίς τις σουπερνόβα δεν θα υπήρχε η Γη, δεν θα υπήρχαν βράχια και βότσαλα, δεν θα υπήρχαν φυτά και ζώα. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος.

Στο βιβλίο σας αναφέρεστε στον αστρονόμο και αστροφυσικό Καρλ Σαγκάν, ο οποίος είπε ότι «ο άνθρωπος είναι το μέσο για το Σύμπαν να γνωρίσει τον εαυτό του». Αν τολμήσω να πω ότι ατενίζοντας τα αστέρια αναγνωρίζουμε τα όρια της αντίληψής μας αλλά και της δυναμικής μας, της δυνατότητάς μας για αλλαγή, για επαναδημιουργία, δίνοντας έτσι νόημα στην ύπαρξή μας, αλλά και στο σύμπαν, ώστε να ενηλικιωθεί «ευτυχισμένο», θα σας βρω σύμφωνο;

Αυτό το «ευτυχισμένο» τα χαλάει όλα! Γιατί ακόμα κι αν μπορούσα να συμφωνήσω με την υπόλοιπη φράση σας, δεν μπορώ να συμφωνήσω με την προσθήκη ενός «ευτυχισμένου σύμπαντος». Γιατί απλούστατα το Σύμπαν δεν ενδιαφέρεται καθόλου είτε για μας είτε για την όποια «ευτυχία» του! Εκτός αυτού θα έλεγα ότι η ύπαρξή μας δεν μπορεί να αντλεί το όποιο νόημά της από το σύμπαν αλλά από την κατανόησή του. Κι αυτό έχει μεγάλη διαφορά!

Εσείς όταν ατενίζετε τον ουρανό, σκέφτεστε κι αισθάνεστε ως αστρονόμος που έχει και θέλει αποδείξεις ή ως ένας άνθρωπος που στοχάζεται το άδηλο;

Θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να αποκόψει τον εαυτό του τελείως από την επαγγελματική του ενασχόληση, αφού αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την καθημερινή του υπόσταση. Μ’ αυτή λοιπόν την έννοια έχω κι εγώ τα ίδια χαρακτηριστικά του ρομαντικού ανθρώπου που κοιτάζοντας τα άστρα τον οδηγούν σε ατραπούς τελείως έξω από τις επαγγελματικές του ασχολίες και σε ρομαντικά ταξίδια χαμένα στο διάστημα. Υπάρχουν όμως και στιγμές που η ιδιότητά μου ως αστρονόμου υπερισχύει και η ενατένισή του ουρανού συνδυάζεται με τις γνώσεις που αποκόμισα στη διάρκεια της καριέρας μου. Γιατί, πώς να το κάνουμε, πίσω από τα μάτια μας υπάρχει σήμερα και η γνώση.


πηγή :// tvxs //

Με αφορμή την ημέρα της εαρινής ισημερίας πραγματοποιήθηκε εκδήλωση σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της Αθήνας με θέμα
«Η ποίηση του σύμπαντος και το σύμπαν της ποίησης» στην οποία εκτός από την ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ, κεντρικός ομιλητής ήταν και η εξέχουσα προσωπικότητα της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας, ο διακεκριμένος αστροφυσικός και επίτιμος διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανηταρίου, Διονύσιος Σιμόπουλος.

Ο Δ. Σιμόπουλος ξεχωρίζει όχι μόνο λόγω των περγαμηνών του στο χώρο της επιστήμης, αλλά και για την πολύτιμη συμβολή του στη διάχυση της γνώσης του επιστημονικού τομέα του, στον απλό καθημερινό άνθρωπο με μια πολύχρονη και συστηματική προσπάθεια μέσω της συγγραφής δεκάδων βιβλίων, διαλέξεων αλλά και του ρόλου του στο Πλανητάριο.

Συγκεκριμένα ο ίδιος δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει να γίνεται κατανοητός μέσω της απλότητας και όχι να ακούγεται σπουδαίος όπως τον συμβούλεψαν κάποτε.

Ιδιαίτερη τιμή για τον Δρόμο η θετική ανταπόκριση του να απαντήσει σε ερωτήματα γύρω από το πρόσφατο βιβλίο του Είμαστε αστρόσκονη – Σύμπαν, μια ιστορία χωρίς τέλος και όχι μόνο.

Συνέντευξη στην Σοφία Παπασπυρίδωνος


Ο τίτλος της εκδήλωσης που συμμετείχατε την περασμένη εβδομάδα συνδέει το σύμπαν με την ποίηση. Δώστε μας ένα παράδειγμα του Σύμπαντος που για εσάς είναι ποίηση.

Εάν, όπως λένε, ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, τότε τα πάντα στο Σύμπαν είναι ποίηση, αφού, όπως έλεγε και ο Πυθαγόρας, το Σύμπαν είναι ένα πραγματικό στολίδι, ένα κόσμημα. Το Σύμπαν είναι ο Κόσμος όλος!
Μ’ αυτή λοιπόν την έννοια οτιδήποτε στο Σύμπαν είναι ένα παράδειγμα ποίησης. Γιατί το Σύμπαν συνδυάζει το παράλογο με την πραγματικότητα, το φως με το σκοτάδι, το αθάνατο με το θνητό, το αιώνιο με το εφήμερο, τη ζωή με τον θάνατο. Πάρτε για παράδειγμα το περιεχόμενο του βιβλίου μου Είμαστε Αστρόσκονη που ήταν μέρος της εκδήλωσης στην οποία αναφερθήκατε. Σ’ αυτό περιγράφεται η γέννηση, η εξέλιξη και ο θάνατος των άστρων και η διαδικασία που γεννά τα χημικά στοιχεία, τα υλικά για τη δημιουργία νέων άστρων, νέων πλανητών και νέων ειδών ζωής. Γιατί χωρίς τα υλικά αυτά δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι, δεν θα υπήρχε η Γη, δεν θα υπήρχαν βράχια και βότσαλα, δεν θα υπήρχαν φυτά και ζώα, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος. Για μένα, τουλάχιστον, όλα αυτά είναι σκέτη ποίηση!

Ο άνθρωπος κοιτάζοντας «την ασημένια ταινία του ουρανού» όπως λέτε μπόρεσε να αναπτύξει ποιητική, φιλοσοφική , επιστημονική σκέψη. Ταυτόχρονα η συνειδητή δράση του ανθρώπου σήμερα μπορεί να καταστρέψει τον εαυτό του αλλά και τον πλανήτη. Μπορεί και πώς να μπει φρένο σε αυτή την καταστροφική πορεία του πλανήτη;

Είμαι από τη φύση μου ένας αισιόδοξος άνθρωπος, οπότε θεωρώ ότι ο άνθρωπος σύντομα θα συνέλθει, γιατί ο μόνος πλανήτης που μπορεί να μας συντηρήσει είναι αναγκαστικά η Γη πάνω στην οποία γεννηθήκαμε και εξελιχτήκαμε. Αλλά όσο κι αν το προσπαθεί τις τελευταίες κυρίως δεκαετίες δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να καταστρέψει τη Γη. Κι αυτό γιατί στην ουσία δεν καταστρέφουμε τη Γη αλλά τους ίδιους μας τους εαυτούς. Γιατί όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε πια τότε η Γη μας, σε χίλια σε ένα εκατομμύριο χρόνια, θα μας έχει ξεχάσει τελείως. Εμείς δεν θα υπάρχουμε αλλά ο πλανήτης μας θα συνεχίσει να υπάρχει και να εξελίσσεται για δισεκατομμύρια ακόμη χρόνια.

Λένε πολλοί ότι θα πρέπει να μετοικίσουμε κάποτε σε κάποιον άλλο πλανήτη. Κι αυτό ίσως να πρέπει να γίνει οπωσδήποτε για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους γιατί όντως ο πλανήτης μας θα αλλάξει στο μέλλον τόσο πολύ ώστε να μην μπορούμε να επιζήσουμε εδώ όταν σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια από σήμερα ο Ήλιος μας θα αρχίσει να στέλνει προς το μέρος μας μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας απ’ ό,τι σήμερα. Αλλά δεν χρειάζεται να επισπεύσουμε αυτή την μετοίκιση επειδή θα έχουμε καταστρέψει το περιβάλλον στο οποίο γεννηθήκαμε και στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε.

Όσον αφορά τώρα τον μελλοντικό αποικισμό της Σελήνης ή του Άρη ή των άλλων δορυφόρων του ηλιακού μας συστήματος, αυτό μάλλον θα γίνει πραγματικότητα στα επόμενα 200 ή 300 χρόνια. Αλλά, αυτές θα είναι αποικίες περιορισμένες, γιατί δεν θα μπορέσει να επιβιώσει ο ανθρώπινος πολιτισμός, όπως τον ξέρουμε, σε τέτοια περιβάλλοντα. Ακόμη κι αν βρεθεί κάπου εκεί έξω μια νέα Γη, ένας πλανήτης όπου με το περιβάλλον του θα μπορεί να μας επιτρέψει να εξελιχθούμε πάνω του, πάλι θα χρειαστούμε αρκετές εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια για να διαμορφώσουμε την τεχνολογία που θα μας επιτρέψει ένα τέτοιο ταξίδι. Σήμερα κάτι τέτοιο είναι επιστημονική φαντασία, και ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε τους τρόπους με τους οποίους θα κάνουμε τέτοια ταξίδια. Εάν, όμως, «τινάξουμε» στον αέρα τον πλανήτη μας και τον πολιτισμό μας, τότε σίγουρα δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε κανενός είδους ταξίδια πέρα από τη Γη.

Γι’ αυτό είναι αναγκαίο μέχρι τότε να προσέχουμε και να φροντίζουμε τον πλανήτη μας «ως κόρην οφθαλμού». Γιατί, όπως λεει κι ο ποιητής, μην έχεις την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να πας σε άλλη γη, γιατί «καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους… Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού –μη ελπίζεις– δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.»


Στο τελευταίο βιβλίο σας μιλώντας για τον γαλαξία μας αναφέρετε πως αυτό που βλέπουμε δεν είναι παρά μικρό κομμάτι «… μιας ζωντανής αστρικής ζούγκλας που γεννιέται, εξελίσσεται και πεθαίνει ασταμάτητα.
Μέσα σ’ αυτή την ζούγκλα ζούμε κι εμείς , βλέποντας ένα μικρό μόνο μέρος του μεγαλείου και του μυστηρίου της, που όμως ασκεί πολύ μεγάλη επιρροή στη ζωή μας.»

Πώς μπορεί όμως η ίδια η ζωή να κατοχυρώσει το δικαίωμα της στον πλανήτη; Μπορεί να δοθεί λύση στα προβλήματα της ανθρωπότητας με την παρατήρηση και κατανόηση του σύμπαντος;

Από την εποχή που ανακαλύφτηκε η φωτιά και η χρήση εργαλείων ο άνθρωπος έγινε μάρτυρας μιας συνεχώς αυξανόμενης τεχνολογικής ανάπτυξης. Η μεταμόρφωση της επιστημονικής γνώσης σε πρακτικά εργαλεία και μεθόδους υπολογίζεται ότι θα τριπλασιαστεί μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια και μαζί μ’ αυτά θα επηρεαστεί αναμφίβολα και ο ίδιος ο άνθρωπος. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συσσώρευση της γνώσης επηρέαζε ανέκαθεν το ανθρώπινο πνεύμα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ όσα μας δίδαξε η ιστορία της επιστήμης, γιατί δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τις συνέπειες μιας επιστημονικής ανακάλυψης, αφού κάθε πρόσθετο κομμάτι γνώσης, οσοδήποτε περίεργο, άσχετο ή αφηρημένο κι αν φαίνεται στην αρχή, καταλήγει άμεσα ή έμμεσα, αργά ή γρήγορα, σε κάποια πρακτική εφαρμογή.
Αν δεν συνεχίσουμε την ανάπτυξη της επιστήμης και τον εμπλουτισμό των γνώσεών μας, άσχετα με την άμεση χρησιμότητά τους, γρήγορα θα ταφούμε κάτω από το βάρος των προβλημάτων μας, γιατί η επιστήμη του σήμερα είναι η λύση του αύριο. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά, πριν από 2.350 περίπου χρόνια, ο Αριστοτέλης, «Φύσει του ειδέναι ορέγεται ο άνθρωπος», δηλαδή είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει να μάθει. Ίσως, κάτι βαθιά χαραγμένο στη γενετική μας δομή να είναι αυτό που μας ωθεί να μάθουμε το τι είμαστε και από πού προήλθαμε. Που μας ωθεί στην περιπέτεια της εξερεύνησης. Κι αυτή η προσπάθεια, που ξεκίνησε από αρχαιοτάτων χρόνων, συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ακόμη δεν έχουμε σταματήσει.

Όταν λέτε ότι σε 100 χρόνια ο άνθρωπος θα είναι διαφορετικός από τον σημερινό εννοείτε ότι θα έχουμε μια μορφή εξέλιξης ,ένα νέο είδος ανθρώπου ή ακόμα ίσως ότι η τεχνολογία θα έχει κάνει τέτοια άλματα που θα έχουν ξεπεράσει και την φυσική εξέλιξη του είδους;

Ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά το ότι στα επόμενα 100 χρόνια η τεχνολογία θα έχει κάνει τέτοια άλματα ώστε οι εφαρμογές στην καθημερινότητά μας θα είναι απεριόριστες. Σ’ ένα πρόσφατο Συνέδριο για την «Τεχνητή Νοημοσύνη» στο οποίο είχα συμμετάσχει, παρουσιάστηκαν ορισμένες προβλέψεις για το άμεσο μέλλον στο οποίο δισεκατομμύρια διασυνδεδεμένες συσκευές θα δημιουργήσουν πρωτοφανείς ευκαιρίες για την βελτίωση της υγείας, της καθημερινότητας και του τρόπου ζωής μας, των μεταφορών και του περιβάλλοντος.

«Ίσως, κάτι βαθιά χαραγμένο στη γενετική μας δομή να είναι αυτό που μας ωθεί να μάθουμε το τι είμαστε και από πού προήλθαμε. Που μας ωθεί στην περιπέτεια της εξερεύνησης. Κι αυτή η προσπάθεια, που ξεκίνησε από αρχαιοτάτων χρόνων, συνεχίζεται μέχρι σήμερα και ακόμη δεν έχουμε σταματήσει»

Έχετε δηλώσει πως για εσάς ήρωες είναι οι άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά και είναι σε όλους άγνωστοι. Τι θα έλεγε το σύμπαν σε αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους;

Δεν μπορώ να ξέρω τι θα έλεγε το Σύμπαν, αλλά μπορώ να σας πω τι θα έλεγα εγώ. Κι αυτό που λέω και υποστηρίζω είναι ότι εκείνο που μετράει περισσότερο απ’ οτιδήποτε στη ζωή είναι η διαδρομή, η πορεία και ό,τι εκείνη σου προσφέρει. Κι αυτό που μένει μετά από μία τέτοια διαδρομή, είναι τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργούνται στη διάρκεια του ταξιδιού. Ενώ πιστεύω επίσης ακράδαντα ότι όποιος έχει πράγματι όνειρα θα βρει τον τρόπο να τα υλοποιήσει.

Υποστηρίζετε πως αγγίζοντας το μάγουλο ενός αγαπημένου μας προσώπου αγγίζουμε αστρόσκονη. Εξηγείστε μας το. Αυτή η αστρόσκονη επηρεάζει την αναπνοή μας;

Όχι βέβαια! Αυτό που εννοούσα είναι ότι καθένας από εμάς αναπνέουμε καθημερινά αρκετές δεκάδες μόρια που είχαν εισπνεύσει πριν από εμάς ο Σωκράτης, ο Ίππαρχος, ο Νεύτων ή ο Κολοκοτρώνης. Ενώ είναι επίσης γεγονός ότι το όνειρο της ανθρωπότητας να φτάσει στα άστρα και να τα ψηλαφήσει με τα ίδια του τα χέρια, ή ακόμη και να επιστρέψουμε πίσω στις πρώτες στιγμές της γέννησης του Σύμπαντος, γίνεται καθημερινά πραγματικότητα εδώ πάνω στο δικό μας πλανήτη. Σκεφτείτε το εξής: το ανθρώπινο σώμα (ενός ανθρώπου 70 κιλών για παράδειγμα) αποτελείται από 7.000 τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άτομα. Ψηφιακά ο αριθμός αυτός είναι ίσος με το 7 ακολουθούμενο από 27 μηδενικά. Από τον τεράστιο αυτόν αριθμό ατόμων το 62% είναι Υδρογόνο, ένα χημικό στοιχείο που γεννήθηκε (μαζί με το μεγαλύτερο ποσοστό ηλίου) την στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Γεγονός που σημαίνει ότι τα δύο τρίτα των ατόμων που αποτελούν το σώμα καθενός από εμάς έχουν ηλικία 13,8 δισεκατομμυρίων ετών. Όλα τα υπόλοιπα 90 χημικά στοιχεία γεννήθηκαν στο εσωτερικό των άστρων, στις θερμοπυρηνικές τους αντιδράσεις και στις επιθανάτιες αστρικές τους εκρήξεις. Οπότε εάν κόψτε κάποιο λουλούδι, ή αν δοκιμάσετε ένα φρούτο, ή αν χαϊδέψετε το πρόσωπό σας, ακουμπάτε κάποιο άστρο. Γιατί όλα αυτά, κι οτιδήποτε άλλο υπάρχει γύρω μας, είναι κομμάτια κάποιου άστρου. Ο Ήλιος μας, η Γη μας και τα πάντα πάνω της δημιουργήθηκαν από αστροϋλικά που εκτοξεύθηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια από κάποια καταστρεφόμενη αστρική έκρηξη σουπερνόβα. Όλη η ύλη στα σώματά μας (εκτός φυσικά από το υδρογόνο) φτιάχτηκε στην «κόλαση» τέτοιων αστρικών θανάτων. Είμαστε δηλαδή αστράνθρωποι που δημιουργηθήκαμε από χημικά στοιχεία φτιαγμένα στις θανατηφόρες εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι. Χωρίς τις σουπερνόβα δεν θα υπήρχε η Γη, δεν θα υπήρχαν βράχια και βότσαλα, δεν θα υπήρχαν φυτά και ζώα. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος. Αλλά κι εμείς ακόμη, όταν πεθάνουμε, τα χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελούνται τα σώματά μας θα διασκορπιστούν παντού γύρω μας ενώ ορισμένα απ’ αυτά θα ενσωματωθούν σε άλλα είδη ζωής.

Πρόσφατα έχει ανοιχτεί ένα πεδίο διχογνωμιών και συγκρούσεων γύρω από τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Αντίθετα η αστρονομία σήμερα δεν διδάσκεται καθόλου. Πώς σας φαίνεται αυτό καθώς και το ότι γενικά η πρόσβαση σε τέτοιου είδους γνώση φτάνει μόνο σε ελάχιστο ποσοστό ανθρώπων;

Σχετικά με το μάθημα των θρησκευτικών το θέμα αυτό δεν με αφορά ούτε και με απασχολεί καθόλου, ούτε βλέπω με ποιον τρόπο συνδέεται με την διδασκαλία ή μη της αστρονομίας. Αντίθετα ο εξοβελισμός του μαθήματος της αστρονομίας με αφορά και με ενδιαφέρει πολύ. Γιατί πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω με ποιο σκεπτικό όλα αυτά τα χρόνια το υπουργείο Παιδείας και οι σύμβουλοί του δεν θεωρούν την κατάρτιση των μαθητών σε θέματα επιστήμης και τεχνολογίας ιδιαίτερα σημαντική και για την χώρα, αλλά και για τους ίδιους τους μαθητές. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ έναν τελειόφοιτο Λυκείου, έναν κατά τα λεγόμενα ακαδημαϊκό πολίτη, που να μην γνωρίζει την διαφορά ενός άστρου από έναν πλανήτη, ή τι σημαίνει η κλίμακα Ρίχτερ. Δεν λέω να γίνουν οι μαθητές αστροφυσικοί ή έστω ερασιτέχνες αστρονόμοι, αλλά υπάρχουν ορισμένες βασικές επιστημονικές έννοιες που πρέπει όλοι να γνωρίζουν, οποιαδήποτε κι αν είναι τα μελλοντικά τους επαγγελματικά σχέδια. Ούτε θεωρώ ότι είναι αναγκαστικά απαραίτητο ένα ξεχωριστό μάθημα Αστρονομίας, αλλά ένα μάθημα βασικών τουλάχιστον γνώσεων φυσικών επιστημών (αστρονομίας και γεωφυσικής-γεωλογίας) που θα έπρεπε οπωσδήποτε να περιλαμβάνεται στα μαθήματα της Α’ Λυκείου, ενώ η διδασκαλία του θα πρέπει να γίνεται με έναν τρόπο εποπτικό και εν πολλοίς από τους ίδιους τους μαθητές κάτω από την εποπτεία του καθηγητή. Σε τελική πάντως ανάλυση δεν θα με ενοχλούσε τόσο πολύ η αποβολή του μαθήματος της Αστρονομίας, εφ’ όσον η όποια «μεταρρύθμιση» κατόρθωνε να μάθει στους μαθητές «πώς να σκέφτονται»! 

«Είμαστε δηλαδή αστράνθρωποι που δημιουργηθήκαμε από χημικά στοιχεία φτιαγμένα στις θανατηφόρες εκρήξεις υπεργιγάντιων άστρων. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα δεν θα υπήρχαν πλανήτες και δορυφόροι. Χωρίς τις σουπερνόβα δεν θα υπήρχε η Γη, δεν θα υπήρχαν βράχια και βότσαλα, δεν θα υπήρχαν φυτά και ζώα. Χωρίς τις εκρήξεις των σουπερνόβα, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος. Αλλά κι εμείς ακόμη, όταν πεθάνουμε, τα χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελούνται τα σώματά μας θα διασκορπιστούν παντού γύρω μας ενώ ορισμένα απ’ αυτά θα ενσωματωθούν σε άλλα είδη ζωής»

Αν υπήρχε μια φανταστική ερώτηση στην οποία θα θέλατε να απαντήσετε, ήρθε η στιγμή!

Πράγματι μου δίνετε μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία για να δώσω απάντηση σ’ ένα ερώτημα που έθεσε η πρώτη Ελληνίδα ακαδημαϊκός, η Πατρινιά Γαλάτεια Σαράντη, όταν είχε παρατηρήσει κάποτε ότι «δεν ξελευτερώνεσαι από κείνα που έζησες ως δέκα χρονώ». Κι αυτό, για μένα τουλάχιστον, είναι μια πραγματικότητα, αφού ολόκληρη η μετέπειτα πορεία μου σφραγίστηκε κατά κάποιον τρόπο από τα μέρη και τις εμπειρίες που αφορούν την αρχή του ταξιδιού μου προς την Ιθάκη της γνώσης! Ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από 70 χρόνια όταν σε ηλικία τεσσάρων ετών, τον Δεκέμβρη του ’46, ο πατέρας μου μετατέθηκε από την Πάτρα στην Κυπαρισσία. Εκεί αργότερα πρωτοπήγα σχολείο, στις δύο πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνη την περίοδο: τα πρώτα γράμματα πάνω στην «πλάκα» – την πρώτη μου δασκάλα, την κυρία Πιπίτσα – το καμένο γάλα σκόνης στο σχολικό συσσίτιο – τις μπάλες από μουρουνέλαιο με τις οποίες παίζαμε «πετροπόλεμο» – τις λάμπες πετρελαίου – τα καχεκτικά φρούτα της πορτοκαλιάς μας που η φίλη μου η Μαρίκα θεωρεί ακόμη και σήμερα ως τα καλύτερα φρούτα που έχει δοκιμάσει – τα ακόμη πιο μικρά μανταρίνια αλλά και τις γουλάτες μαύρες μούρες του κήπου μας – το φρεσκοψημένο αχνιστό ψωμί από το φούρνο της γειτονιάς – την υπέροχη γεύση του λαδιού από το λιοτριβείο του Μπαρτζελιώτη στο καζάνι του οποίου κολυμπούσε η μεγάλη μας φέτα από ψωμί πασπαλισμένη μετά με χοντρό αλάτι και φρέσκια ρίγανη – τα αερόστατα και τους χαρταετούς που φτιάχναμε από χρωματιστές κόλλες χαρτιού που παίρναμε από το ζαχαροπλαστείο – τα αγριοκυκλάμινα στις αναβάσεις που κάναμε σκαρφαλώνοντας προς το Κάστρο – το πρώτο μου «Κλασσικό Εικονογραφημένο» – τον «τσάκα-τσούκα» με τα φιστίκια του στον χειμωνιάτικο κινηματογράφο – τα τραγούδια του «Ζαχαρία και της Αντζουλίνας» που έπαιζε στα διαλείμματα ο καλοκαιρινός κινηματογράφος της πλατείας – την αξέχαστη «Ζώνη» στο λιμάνι – τον Καρτελά, τον άγριο κρύο αγέρα που κατέβαινε από το βουνό – το τρένο που σφύριζε καθώς φαίνονταν να ‘ρχεται από το Καλό Νερό – το «Θαλασσάκι» που έπαιζε ασταμάτητα τα απογεύματα ο φωνόγραφος της Αριστέας–τους αχινούς και τα φύκια της παραλίας – τα φρέσκα ζαρζαβατικά από τα περιβόλια του Αη-Νικόλα – τις γιορτές και τις «επισκέψεις» που κάναμε στα φιλικά μας σπίτια – τις εκδρομές στο Κάστρο για τα κούλουμα της Καθαρής Δευτέρας – μα πιο πολύ απ’ όλα, αυτό που έχει μείνει ανεξίτηλα γραμμένο στη μνήμη είναι οι φίλοι της γειτονιάς και οι συμμαθητές, που παραμένουν με περισσή αγάπη στη σκέψη μου ακόμη και σήμερα.

* Ο Διονύσης Π. Σιμόπουλος γεννήθηκε το 1943 στα Γιάννενα. Είναι αστροφυσικός, επίτιμος διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανητάριου, βραβευμένος για τη συνεισφορά του στην αστρονομική εκπαίδευση, με σημαντική συγγραφική και δημοσιογραφική δραστηριότητα στον Τύπο, στην τηλεόραση και ως σεναριογράφος σε ενημερωτικές εκπομπές. Σπούδασε Πολιτική Επικοινωνία και Αστροφυσική στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα των ΗΠΑ. Άρχισε να εργάζεται τον Ιανουάριο του 1968 στο Κέντρο Τεχνών και Επιστημών της Λουϊζιάνα όπου χρημάτισε Βοηθός Διευθυντής Εκπαίδευσης και Διευθυντής Πλανητάριου. Τον Οκτώβριο του 1972 προσκλήθηκε στην Αθήνα από το Ίδρυμα Ευγενίδου όπου εργάζονταν ως Διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανητάριου μέχρι το 2014. Χρημάτισε Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Αστρονομική Εκπαίδευση (1994-2002), μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (1978-2008), Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ευρωπαϊκών και Μεσογειακών Πλανηταρίων (1976-2008). Είναι Εταίρος (Fellow) της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Αγγλίας (από το 1978) και της Διεθνούς Εταιρείας Πλανηταρίων (από το 1980), και τακτικό μέλος πολλών άλλων διεθνών επιστημονικών οργανώσεων. Το 1996 έλαβε την ανώτατη τιμητική διάκριση (IPS Service Award) της Διεθνούς Εταιρείας Πλανητάριων για την συνεισφορά του στη διεθνή αστρονομική εκπαίδευση, ενώ το 2006 τιμήθηκε με τον «Ακαδημαϊκό Φοίνικα» του Υπουργείου Παιδείας της Γαλλίας. Το 2012 η Ένωση Ελλήνων Φυσικών τον τίμησε για την σημαντική του συμβολή στην εκλαΐκευση της επιστήμης στη χώρα μας. Με στόχο τη σωστή μαζική επιμόρφωση έχει γράψει 26 βιβλία, πάνω από 500 σενάρια με θέματα επιστημονικής επιμόρφωσης σε σειρές εκπομπών για την τηλεόραση, πάνω από 250 σενάρια (κείμενα και σκηνοθεσία) πολυθεαμάτων Πλανητάριου, κι έχει δώσει πάνω από 500 διαλέξεις με θέματα Επιστήμης και Αστροφυσικής σ’ ολόκληρη τη χώρα.

INFO
Το βιβλίο του Διονύση Σιμόπουλου Είμαστε αστρόσκονη – Σύμπαν, μια ιστορία χωρίς τέλος κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Aποσπάσματα

«Μερικοί πιστεύουν ότι η επιστήμη και η τεχνολογία είναι η αιτία που ο άνθρωπος  αντιδρά βίαια, καθώς ανατρέπονται οι φιλοσοφικές του δοξασίες. Είναι όμως; Είναι άραγε αλήθεια ότι η επιστήμη μετακινεί τον άνθρωπο από το κέντρο, ή μήπως το «κέντρο» είναι απλώς κάτι το σχετικό και θέμα προοπτικής;»

«Στο Σύμπαν υπάρχουν περίπου ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα. Όσοι είναι και οι κόκκοι της άμμου όλων των ωκεανών της Γης. Και από την άλλη, στην ύλη που περιέχεται μέσα σε μία μόνο δαχτυλήθρα βρίσκουμε ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άτομα. Πού βρίσκεται λοιπόν τώρα το κέντρο του Σύμπαντος; Βρίσκεται άραγε ο άνθρωπος πραγματικά πολύ μακριά απ’ αυτό; Ή μήπως το απροσδιόριστο αυτό κέντρο δεν είναι πραγματικά παρά θέμα προοπτικής και σχετικότητας;
Το άγνωστο συχνά τρομάζει τον κόσμο. Πολλούς τους κάνει να αισθάνονται χαμένοι. Μόνοι. Ανασφαλείς. Σε άλλους το άγνωστο κεντρίζει την περιέργεια. Τους κάνει ανυπόμονους. Περήφανους. Να αισθάνονται μέρος από κάτι μεγαλύτερο απ’ αυτούς. Και η απόκτηση νέων γνώσεων για το άγνωστο, ειδικά γνώσεων που προκαλούν αλλαγές στις φιλοσοφικές ιδέες του ανθρώπου σχετικά με τον εαυτό του και τη σχέση του με τη φύση, θα αντιμετωπίζεται πάντα με επαίνους και με εχθρότητα μαζί.»

«Ο Carl Sagan είχε πει κάποτε ότι «ο άνθρωπος είναι το μέσο για το Σύμπαν να γνωρίσει τον εαυτό του», κι ίσως αυτό αποτελεί και τον καλύτερο προσδιορισμό μας, γιατί είμαστε πράγματι παιδιά του Σύμπαντος. Γιατί είμαστε, σε τελική ανάλυση, ένας αστρικός λαός που δημιουργήθηκε από στοιχεία τα οποία προήλθαν από τις εκρήξεις των άστρων, και που βομβαρδίζεται από τις κοσμικές ακτίνες των ίδιων αυτών εκρήξεων.Είμαστε όλοι μας αστρόσκονη, και κάποια μέρα θα ξαναγυρίσουμε στα άστρα. Κάποια μέρα θα υπάρξουν άλλοι κόσμοι, γεμάτοι με άλλα όντα, αστράνθρωποι σαν εμάς, που θα γεννηθούν από τις στάχτες ενός, κάποιου  άλλου, πεθαμένου άστρου. Ενός άστρου που σήμερα το λέμε Ήλιο.»