Αν δεν θέλουμε στη ζωή μας περισσότερο κίνδυνο για να νιώσουμε ασφαλείς, δεν θα μπορέσουμε να τρέξουμε να σώσουμε ό,τι είναι να σωθεί, και στη φωτιά να μπούμε.
Από τον...

Γράφει ο Δημήτρης Παπαχρήστος

Αν δεν θέλουμε στη ζωή μας περισσότερο κίνδυνο για να νιώσουμε ασφαλείς, δεν θα μπορέσουμε να τρέξουμε να σώσουμε ό,τι είναι να σωθεί, και στη φωτιά να μπούμε.

Από τον Αθέρα της Ικαρίας, όπου ήμουνα στις 30 Ιουλίου, εκεί που τα χελιδονάκια του Αθέρα έχουν χτίσει φωλιά στο μνημείο της μνήμης αυτών των νέων που έδωσαν τη ζωή τους το 1993 και ανέβασαν στα ουράνια την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία και την αποκοτιά τους κόντρα στη λογική των βολεμένων, των εφησυχασμένων, των ιδιωτών - ηλιθίων που μπορούν να πουν “τι δουλειά είχαν να τρέξουν να μπουν στη φωτιά και να καούν ζωντανοί”, βρέθηκα στο χωριό μου στην Εύβοια με τα λόγια του ποιητή να φωνάζει μέσα από τη φυλακή της Προύσας, του Ναζίμ Χικμέτ (“αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γίνουν τα σκοτάδια φως”).

Τα σκοτάδια δεν διαλύονται με τις φωτιές, μένουν τα μαύρα αποκαΐδια όταν δεν φωτιζόμαστε από τη φλόγα της ψυχής μας και της μνήμης.

Καίγεται η χώρα μας, όχι μόνο κάθε καλοκαίρι. Η κρίση είναι πολύπλευρη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ο καρκίνος κάνει μεταστάσεις. Ξεριζώνει την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ενστικτωδώς γνωρίζουν πως ο θάνατος γίνεται δυο φορές σκληρότερος όταν δεν βρίσκει αντίσταση ο ερχομός του.

Το σώμα της πατρίδας μας πυρπολείται γιατί δεν τη σεβόμαστε, δεν την αγαπάμε και αδιαφορούμε επί της ουσίας για τα δεινά που προξενούμε. Γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως η πατρίδα μας είμαστε εμείς και οι άλλοι, οι απέναντι, εμείς είμαστε πάλι. Υπάρχουν πυρομανείς, υπάρχουν κι αυτοί που μπαίνουν στον δρόμο της αυτοκαταστροφής.

Οι φωτιές στην Πελοπόννησο και προπαντός πέρσι στο Μάτι μας βγάζουν το μάτι. Η Εύβοια καίγεται κάθε χρόνο. Ήμουνα στη φωτιά το 1977 που έκαψε βουνά ολόκληρα. Μα και τώρα μπήκα στη φωτιά στο ωραιότερο βουνό, που το λένε Τελέθριον. Και είδα να κινδυνεύουν τα χωριά Γαλατσάδες και Καστανιώτισσα, που οι κάτοικοι της Καστανιώτισσας είναι πρόσφυγες από το Εντίν της Καππαδοκίας, κοντά στον Ευφράτη.

Και είδα ανθρώπους να στέκονται αποσβολωμένοι και άλλοι να τρέχουν να σώσουν ό,τι δύναται να σωθεί και άλλοι αναγκαστικά να γίνονται θεατές με κλαμένα μάτια. Και είδα και τα παλικάρια να πετούν και να “πέφτουν” με τα αεροπλάνα πάνω στη φωτιά αψηφώντας τον κίνδυνο. Κι όταν τους είπαν από το κέντρο επιχειρήσεων να σταματήσουν, τα έβαλαν και με τον “στρατηγό άνεμο” ακόμη και μετά τις εννέα το βράδυ.

Οι επαγγελματίες της πολιτικής θα τα ρίξουν ο ένας στον άλλον. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα υπερβάλουν ως συνήθως σκορπώντας τον τρόμο και τον φόβο καθότι αυτά πωλούν στους καθηλωμένους πολίτες και με τον δικό τους τρόπο στρώνουν τον δρόμο στον εκφασισμό και στην υποταγή.

Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τη φύση ως ζωντανό οργανισμό και δεν καταλαβαίνουμε πως είμαστε η προέκτασή τους και όταν το αντικείμενο δεν υποκειμενικοποιείται, τότε θα καιγόμαστε χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι.

Είναι αλήθεια πως δεν εξηγούνται οι τόσες πυρκαγιές. Φαίνεται πως συντελείται ένας πόλεμος της φωτιάς. Εδώ πάνω στο Τελέθριο και η άλλη φωτιά στου Μακρυμάλλη κοντά στα Ψαχνά δεν γίνεται να μην είναι βαλτές.

Η πολιτεία αδιαφορεί, αδρανεί και δείχνει τόσα χρόνια την ανικανότητά της. Πέρα από τους πυροσβέστες που παίρνουν έναν πενιχρό μισθό, υπάρχουν και οι εθελοντές. Και αυτό το είδα στην Ικαρία. Ο Γιώργος ο Κήρυκος ήταν εθελοντής και μουσικός. Το παλικάρι που κρατούσε τη σημαία πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου το 1973 γλίτωσε όταν μπήκε το τανκ για να καεί ζωντανός στην πυρκαγιά που έκαψε ακόμη δώδεκα συνανθρώπους μας το 1993 στον Αθέρα Ικαρίας.

Η μνήμη ανθίσταται. Δεν θα γίνουμε αμνήμονες. Έλληνες, γρηγορείτε. Θέλουν να μας ρίξουν στη λήθη. Θέλει δουλειά πολύ ο ήλιος για να γυρίσει, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους. Και η μνήμη θέλει τον καλλιεργητή της, χέρσο χωράφι να μην γίνει.

Δεν είναι θέμα οικολογικό ή θέμα ευαισθησίας. Η κοινωνική οικολογία έχει να κάνει με την ίδια μας την ύπαρξη. Στεκόμαστε με δέος μπροστά στα φυσικά φαινόμενα, πλημμύρες, καταστροφές, πυρκαγιές, σεισμούς και καταποντισμούς. Οι περιβαλλοντικές καταστροφές όμως που προκαλεί ο άνθρωπος και έχουν φέρει τον πλανήτη στα όρια της ύπαρξής του αντιμετωπίζονται όταν λειτουργήσουν οι κοινωνίες ως κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα.

Η εκμετάλλευση από τις πολυεθνικές, τα κράτη και τους κεφαλαιούχους του πλανήτη, που είναι το σπίτι μας που δεν έχει σύνορα, δεν έχει ξένους, πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Γιατί μας καθιστούν αριθμούς στους λογαριασμούς τους και βάζουν τα κέρδη τους πάνω από τους ανθρώπους. Να μην λειτουργούμε ως καταναλωτές τους σε ένα σύστημα του καταναλωτικού καπιταλισμού τους...

Ο πολιτισμός δεν είναι συμπλήρωμα της πολιτικής, είναι το όλον της ύπαρξής της...


πηγή : // Αυγή //

Πλωτή πατρίδα

Δημήτρης Παπαχρήστος


Η πλωτή πατρίδα ταξιδεύει με καπετάνιο το μπαρμπα-Γιάννη Σιταρά από τη Χίο. Ένα καφενείο στο κέντρο της Αθήνας λίγο πιο κάτω από τη Βουλή, γίνεται η καμπίνα του καπετάνιου που αέναα ταξιδεύει ακόμα και με κλειστά τα μάτια σε όλη την οικουμένη, έχοντας στο πλάι του τον Φώντα. Βάζει σε παραπάνω κίνδυνο τη ζωή του για να αισθάνεται ασφαλής. Είδαν πολλά τα μάτια του κι έζησε στην Αμερική, το θάνατο του παιδιού του και στην Αθήνα την αυτοκτονία της γυναίκας του. Ως απόμαχος ζει με τα λόγια του και παρακολουθεί ό,τι γίνεται γύρω του με αργά βήματα χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό του να απογοητευτεί με όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν. Είναι η περίοδος που κάηκε η Marfin και ο Απόλλωνας, είναι οι διαδηλώσεις, οι φωτιές, οι βόμβες κρότου και τα καπνογόνα-χημικά, είναι που στο Σύνταγμα φωνάζουν «Να καεί / να καεί / το μπουρδέλο η Βουλή». Είναι που η Ευτυχία βιώνει το χωρισμό της με τον Μέλιο και τον άλλο του εαυτό.

Είναι η πλωτή πατρίδα θαλασσινό και στεργιανό μυθιστόρημα. Ο έρωτας παίρνει δύναμη από την αδυναμία για να μη χάσει ο άνθρωπος τις ιδιότητές του, σε έναν κόσμο που κατακερματίζεται μέσα στην αποξένωσή του. Με αφετηρία τα τρέχοντα διατρέχοντα της ζωής, η πλωτή πατρίδα ξανοίγεται στην ιστορία με κατάρτι και όπλο τη μνήμη, που αντιστέκεται στα κύματα, στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας.

Ένα μυθιστόρημα μετά την Αγία Μνήμη που υπερασπίζεται την πατρίδα, μη βουλιάξει στα απόνερά της, και τον άνθρωπο, μη χάσει τον εαυτό του και το όνομά του και γίνει αριθμός.




Ο Δημήτρης Παπαχρήστος γεννήθηκε το 1950 στον Άγιο Γεώργιο Ιστιαίας Ευβοίας. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Πολίτες. Παρουσιάζει ραδιοφωνικές εκπομπές στην ΕΡΑ και στην ΕΡΤ-ΟPEN. Έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές και έχει κάνει ντοκιμαντέρ πολιτικού, ιστορικού και οικολογικού περιεχομένου. Έχει εκδώσει είκοσι βιβλία και έχουν παιχτεί με επιτυχία θεατρικά του έργα. Ζει στα Εξάρχεια από το 1968 και πιστεύει πως «η μνήμη είναι η ίδια μας η ύπαρξη και αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας...».

Από τις εκδόσεις Τόπος κυκλοφορεί το βιβλίο του: Αγία Μνήμη.

 Ένα μονο-
πλάνο με την κάμερα στο χέρι από το Σταύρο Ιωάννου…
Τα φώτα της Εθνικής οδού συνταγμένα και βαριά...Ένα
ταξίδι κατάδυσης στο λαβύρινθο της μνήμης…
47 min, Copyright 2014, Πρωτότυπη Γλώσσα: Ελληνική

Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΜΑΗ  -


21:00 ΑΚΡΙΒΩΣ 
ΣΤΟ ΠΑΣ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ (Πολιτιστικό Στέκι) ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ 34 ΑΘΗΝΑ (Πίσω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο - Πολυτεχνείο ) ΧΑΡΤΗΣ ΕΔΩ http://goo.gl/maps/WE4GR
Κρατήσεις στα τηλ. 6972531319 , 2108210081,6984782638
ΕΙΣΟΔΟΣ : ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΙΩΑΝΝΟΥ 

& ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
 ΜΕ ΤΟΥΣ 
ΣΑΚΗ ΤΣΙΛΙΚΗ 
ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΙΑΝΟ 
ΜΑΝΩΛΗ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 
ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΕΝΤΙΝΟΥ



"ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ"

Παραγωγός:FILMODE

Σκηνοθέτης,Φωτογράφος, Ηχολήπτης:Σταύρος Ιωάννου

Βοηθός Σκηνοθέτη:Νεφέλη Ιωάννου

Mοντέρ:Τζανέτος Κομηνέας




Σταύρος Ιωάννου

Γεννήθηκε στην Εύβοια και σπούδασε στην Αθήνα

κινηματογράφο, στη σχολή Σταυράκου.

Έχει σκηνοθετήσει δεκάδες ντοκιμαντέρ για την, ΕΡΤ, το

Υπουργείο Πολιτισμού και άλλους δημόσιους οργα-

νισμούς. Έχει συνεργαστεί με τηλεοπτικά δίκτυα του

εξωτερικού και σημαντικές ταινίες του έχουν Βραβευτεί

σε Διεθνή Φεστιβάλ και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Η ταινία του μυθοπλασίας «Κλειστοί δρόμοι» (παρα-

γωγή 2000) συμμετείχε στο Διεθνές φεστιβάλ Βερολί-

νου (2001) και σε 20 ακόμα Διεθνή φεστιβάλ.

Έχει διατελέσει Αν. Γενικός Γραμματέας της Εταιρίας

Ελλήνων Σκηνοθετών. Είναι ιδρυτής και Διευ-

θυντής του Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας.

Ενδεικτική Φιλμογραφία

1980 Αντιά

1990 Τα μάρμαρα του Παρθενώνα

1994 ‘Εστιν Ουν Τραγωδία

2005 Κακολύρι

2006 Ικέτες

2000 Κλειστοί Δρόμοι

2009 Χορεύοντας στον πάγο

Σας καλούμε στην πρώτη μίας σειράς συναντήσεων για τις Τέχνες τον Πολιτισμό, την Ιστορία και την συλλογική μνήμη...

1η συνάντηση: 17/12 ώρα 7μμ, είσοδος ελεύθερη.
Θέμα "Φοιτητικό Κίνημα & Αντιδικτατορική πάλη στα χρόνια της χούντας"
Συμμετέχουν: Δημήτρης Παπαχρήστος (συγγραφέας), Γιώργος Φιλιππάκης, δημοσιογράφος.
Συντονίζει ο Τάσος Μενεμενόγλου (Ash In Art)
Στο Ash In Art. Ηρακλέους 10, έναντι στάσης μετρό Συγγρού-Fix

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου του 1950 στον Άγιο Γεώργιο Ιστιαίας Ευβοίας. Τελείωσε το Γυμνάσιο το 1968 στην Ιστιαία. Συμμετείχε ενεργά στο αντιδικτατορικό κίνημα. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ (Ανωτάτη εμπορική). Αρθρογραφεί στην εφημερίδα Έθνος και είναι παραγωγός και παρουσιαστής ραδιοφωνικών εκπομπών. Έχει κάνει εκπομπές στην τηλεόραση και έχει δημιουργήσει τρία ντοκιμαντέρ πολιτικού, ιστορικού και οικολογικού περιεχομένου, που έχουν παιχτεί επανειλημμένα. Εργάστηκε στην Τράπεζα της Ελλάδος, στη διεύθυνση οικονομικών μελετών και ζει στα Εξάρχεια. Ήταν ο βασικός εκφωνητής στον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου όσο αυτό τελούσε υπό κατάληψη από τους φοιτητές το 1973.
Εχει γράψει τις ποιητικές συλλογές "Ο άλλος Κεμάλ" και "Με το Ποδήλατο" καθώς και τα πεζογραφήματα "Ο Ήλιος του Μουσείου", "Το μοναστήρι να 'ναι καλά", "Έξοδος Ονείρου", "Το Άγριον Όρος της Ψυχής"και "Ζούσε τη ζωή του σαν να τη θυμόταν".

Ο Γιώργος Φιλιππάκης εργάστηκε 42 χρόνια ως μάχιμος -στην κυριολεξία- δημοσιογράφος. Στα ένσημα του έχουν καταγραφεί 38 αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες και σωρεία δικαστικών, αστυνομικών και κοινωνικών καταγραφών της καθημερινής επικαιρότητας. Είναι 65 ετών, έχει γεννηθεί στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος της πρώην Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής, αλλά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία από το 1981. Ξεκίνησε από το Ριζοσπάστη, συνέχισε στην Αυγή, ακολούθησαν άλλα έντυπα, η τηλεόραση και η καριέρα του ολοκληρώθηκε με την περιπέτεια του ΑLTER. Στην περίοδο της δικτατορίας έκανε δύο χρόνια φυλακή στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και στο ΚΕΣΑ, έζησε στην παρανομία, συμμετείχε στις καταλήψεις της νομικής και ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Σήμερα είναι μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ

Σας περιμένουμε σε αυτή την σπάνια συνεύρεση.
------------------------------

Αsh In Art
Λαχούρη 1 & Ηρακλέους 10
έναντι στάσης μετρό Συγγρού-Fix
T: 2109216890, C: 6948688829
E-M: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
WS: www.ashinart.org
Με την υποστήριξη της ERTopen

Οργισμένη παρέμβαση του Δημήτρη Παπαχρήστου κατά της νέας προσπάθειας φίμωσης της ERTopen.

Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου παρεμβαίνει στην μεσημβρινή ραδιοεφημερίδα της ERTopen και συζητάει με τον πρόεδρο της ΠΟΣΠΕΡΤ Παναγιώτη Καλφαγιάννη και το δημοσιογράφο Νίκο Κλέτσα καταγγέλλοντας τη χθεσινή, τρίτη κατά σειρά, απόπειρα φίμωσης της ελεύθερης φωνής της ERTopen και κατάσχεση των μηχανημάτων εκπομπής.

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος μίλησε και για τον ΣΥΡΙΖΑ, τον «νόμο Παππά», την ανάγκη όχι απλά συμπαράστασης αλλά λαϊκής κινητοποίησης καθώς και για πολλά άλλα, αναφέροντας ότι τον ραδιοσταθμό του Πολυτεχνείου εκείνο τον άγριο Νοέμβρη της εξέγερσης, τον μετέδιδαν οι «πειρατές» της εποχής εκείνης.

Η εκπομπή μεταδόθηκε την Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016 και στο βίντεο που ακολουθεί, μπορείτε να παρακολουθήσετε αποσπάσματά της.

Βεβαίως μπορείτε να συνεχίσετε να ακούτε το πρόγραμμα της ERTopen διαδικτυακά στο ertopen.com, καθώς και από αναμεταδόσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Ακούστε το ηχητικό απόσπασμα εδώ: pandiera