Με το νέο έργο του Γιάννη Τσίρου«ΚΑΝΟΝΙΑ και ΤΡΟΜΠΕΤΕΣ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, κάνει πρεμιέρα στις 10 Οκτωβρίου το θέατρο Εμπορικόν.
Στη σκηνή, ένα all star cast: Έλλη Τρίγγου, Στάθης Σταμουλακάτος, Μάνος Καζαμίας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Μαριτίνα Κουτσοχιώνη.
Τα “Κανόνια” είναι μια μαύρη κωμωδία εξαπάτησης. Ο Γιάννης Τσίρος έχοντας στο παρελθόν δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής γύρω από την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα (ενδεικτικά: “Άγριος σπόρος”, “Αξύριστα πηγούνια”) ασχολείται στο νέο του έργο με το βρώμικο χρήμα, το τραπεζικό σύστημα και τον σύγχρονο εθισμό γύρω από την εξαπάτηση.
Η υπόθεση:
Αθήνα.
Ελλάδα 2.0.
Ένα ζευγάρι Ρωμά, ένα ζευγάρι τραπεζιτών και δύο όργανα της τάξης. Ένα loft κάπου στο κέντρο. Μία σακούλα χαρτονομίσματα. Ένα σακουλάκι ναρκωτικά. Και ψάρια.
Ο Κωνσταντίνος είναι διευθυντικό στέλεχος σε τράπεζα. Στα “χέρια” του έχει κάποια ομόλογα που καταρρέουν. Το βράδυ λίγο πριν την οικονομική καταστροφή θα συναντηθεί με τον Χρόνη.
Ο Χρόνης -έμπορος ναρκωτικών μεταξύ άλλων- δουλεύει για τον Κωνσταντίνο. Έχει και μία αρραβωνιαστικιά, την Ρουμπίνη που θέλει να εξασφαλίσει μία καλύτερη συνθήκη για το δάνειο της από τον Κωνσταντίνο ο οποίος, έχει μια «απαγορευμένη» σχέση με την Κλαίρη, επίσης από την τράπεζα.
Εκείνο το βράδυ τα δύο ζευγάρια – από μία σύμπτωση - συναντιούνται και γνωρίζονται. Ο Κωνσταντίνος θέλει κάτι από τον Χρόνη, ο Χρόνης θέλει κάτι από τον Κωνσταντίνο, η Ρουμπίνη θέλει κάτι από τον Χρόνη και η Κλαίρη θέλει κάτι από την Ρουμπίνη. Όλα θα συμβούν μέσα σε ένα βράδυ καταστροφής, παροξυσμού και παρεξήγησης.
Το βασικό όμως είναι ένα: Να ξεφορτωθούνε τα ομόλογα πριν βαρέσουν τα “κανόνια”!
Και κάπου εκεί, δύο αστυνομικοί θα επιβάλουν τον νόμο και όλα θα πάνε καλά.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου συναντιέται με ένα θίασο αξιώσεων στο νέο έργο του Γιάννη Τσίρου, με στόχο να αναδείξει την ψυχολογία του νεοέλληνα στην Ελλάδα του 2.0.
Εmail Τμήματος Ομαδικών Κρατήσεων: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος σκηνοθετεί, μέσα από μια νέα ματιά, το έργο του Γιάννη Τσίρου, «ΤΑ
ΜΑΤΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ» που βραβεύθηκε με το βραβείο Δραματουργίας Κάρολος Κουν, το 2010.
Μια σπουδή στην αδυναμία και το απύθμενο χάος των Αρχών και του Νόμου, σε μια κοινωνία που αγγίζει
τα όρια του παραλογισμού και ο κοινωνικά αδύναμος είναι καταδικασμένος στη μοίρα του.
Η Υπόθεση του Έργου
Όταν η νεαρή Άννα συλλαμβάνεται για μια μικροκλοπή ο παππούς της θα κινήσει γη και ουρανό για να την
συνδράμει. Η κατηγορία όμως που την βαραίνει είναι αδιαπραγμάτευτη. Αντίσταση κατά της αρχής. Και
τότε ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός μπαίνει σε λειτουργία για την αντιμετώπιση του
«κακουργήματος». Το αστυνομικό όργανο, άκαμπτο, εφαρμόζει το νόμο, ο νομοθέτης αποποιείται τις
προσωπικές του σχέσεις με τον παραβάτη, ο δικαστής τηρεί τις δέουσες αποστάσεις. Μόνο ο
δημοσιογράφος αναζητά «δικαίωση» για τον αδύναμο. Τότε η τηλεοπτική δημοσιοποίηση, γίνεται το έσχατο
καταφύγιό του παραβάτη έτοιμο να τον κατασπαράξει.
Σημείωμα του Γιάννη Τσίρου για το Έργο
«Ο νόμος είναι ίσος για όλους. Οι άνθρωποι, όμως, δεν είναι ίσοι. Οι κοινωνικά αδύναμοι παραβάτες είναι πιο ένοχοι.
Τους έχω δει στο δικαστήριο να ικετεύουν για λίγη επιείκεια, προβάλλοντας ως ελαφρυντικό την ίδια την αδυναμία τους.
Ειδικά αν κάποιος βαρύνεται και με την κατηγορία για αντίσταση κατά της Αρχής, ο νόμος εξαντλεί επάνω του και το
τελευταίο του γράμμα. Το μυρμήγκι δικάζεται σαν ελέφαντας. Και τιμωρείται παραδειγματικά. Οι αδύναμοι παραβάτες
εξαλείφονται, οι δυνατοί επιβιώνουν. Και ιδανικός τόπος αναπαραγωγής τους είναι η αδιάφορη κοινωνία. Οι «δυνατοί»
δεν αντιστέκονται ποτέ στις Αρχές, τα ανομήματα τους είναι σχετικά γνωστά, ακόμα κι όταν οι ίδιοι δεν το ξέρουν, και
τέλος ο κυνισμός τους, τους κάνει μονοδιάστατους. Επιβιώνουν απ’ το νόμο, αλλά τους λείπει ο χαρακτήρας. Αντιθέτως
τα αδικήματα των «αδύναμων», αυτών των φτωχοδιάβολων που σέρνονται καθημερινά με χειροπέδες στα δικαστήρια,
ξεχειλίζουν από δραματικές λεπτομέρειες. Επιπλέον η ανημποριά τους να ξεφύγουν απ’ την τσιμπίδα του νόμου,
εκθέτει στο φως και μια άλλη πλευρά. Την πλευρά της ενάγουσας πολιτείας. Ακόμα κι όταν το αδίκημά τους δεν
ξεπερνά το απλό πλημμέλημα, αν αντισταθούν στις Αρχές, μοιάζει να θέτουν σε συναγερμό το πολιτειακό οικοδόμημα.
Από τη σύλληψη λοιπόν του παραβάτη, μέχρι και την τιμωρία του, κάθε πολιτειακός εκπρόσωπος, γίνεται πρόσωπο
απρόσωπο. Ρόλος. Το αστυνομικό όργανο, άκαμπτο, εφαρμόζει το νόμο, ο νομοθέτης αποποιείται τις προσωπικές του
σχέσεις με τον παραβάτη, ο δικαστής τηρεί τις δέουσες αποστάσεις. Μόνο ο δημοσιογράφος αναζητά «δικαίωση» για
τον αδύναμο. Τότε η τηλεοπτική δημοσιοποίηση, γίνεται το έσχατο καταφύγιό του παραβάτη. Και το τίμημα της
σωτηρίας, είναι η διαπόμπευση της αδυναμίας του. Άλλωστε, όπου κι αν βρεθούμε, ό, τι κι αν κάνουμε, όποιοι κι αν
είμαστε, «δυνατοί» ή «αδύναμοι», όποια ιδεολογία κι αν έχουμε, θέλουμε ή δεν θέλουμε, κάποια στιγμή, με τον έναν ή
με τον άλλο τρόπο, οι πράξεις μας, οι αντιδράσεις μας, ακόμα και η αδράνειά μας, θα γίνουν εικόνα μιας τηλεόρασης.
Δε μπορούμε να την αποφύγουμε. Ούτε να την αμφισβητήσουμε, γιατί τότε, ίσως στραφεί εναντίον μας.»
Μετά την μεγάλη επιτυχία της προηγούμενης χρονιάς, το βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου, το οποίο τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004 από το ΥΠΠΟ, συνεχίζεται και τη νέα θεατρική σεζόν 2022-2023 από τις 5 Νοεμβρίου στο Θέατρο Μικρό Χόρν, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη.
Στο φετινό ανέβασμα του έργου, στο ρόλο του Σάββα είναι ο Στάθης Σταμουλακάτος και στους ρόλους του Κυριάκου, του Μαρινάκη και της Ιρίνας, βλέπουμε τους Ηλία Βαλάση, Σπύρο Ασημένιο και Αντωνία Πιτουλίδου, αντίστοιχα.
Για το έργο:
Το σημαντικό αυτό θεατρικό κείμενο, 15 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα* και πάνω από 20 μετά την πρώτη του γραφή, αποδεικνύεται πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας - τα ζητήματα που θίγει το έργο - έχουν μάλλον διογκωθεί στις μέρες μας, παρά αμβλυνθεί. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» έρχονται μετά από δέκα και πλέον χρόνια, που η χώρα μας ζει καθοριστικές εξελίξεις, για να προβληματίσουν και να συγκινήσουν, σαν να μιλούν για το εδώ και το τώρα.
Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι ένα ρεαλιστικό, κοινωνικό δράμα με υπαρξιακές και ποιητικές προεκτάσεις. Μέσα από το χιούμορ και το έντονο σασπένς παρακολουθούμε χαρακτήρες «αληθινούς» και οικείους μας, με τις αδυναμίες, τις ενοχές, τη γοητεία, τη γελοιότητα, την τρυφερότητα καθώς και τη σκληρότητα τους.
Τα μυστικά τους προοδευτικά αποκαλύπτονται και μαζί τους ξετυλίγεται κομμάτι-κομμάτι το κουβάρι της ιστορίας μέχρι το καθηλωτικό φινάλε.
Πρόκειται για άντρες εγκλωβισμένους που ξεγυμνώνονται ψυχικά απέναντι στο αντικείμενο του πόθου τους, γίνονται θύτες μιας γυναίκας αλλά και θύματα της ίδιας τους της αντρικής φύσης. Ανίκανοι να διαχειριστούν το πάθος τους έρχονται σε επαφή με το κρυμμένο, τρομακτικό τους πρόσωπο.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης ξανασυνεργάζεται με το συγγραφέα Γιάννη Τσίρο («Αόρατη Όλγα», Εθν. Θέατρο 2011) και με την εμπειρία του στο ανέβασμα σύγχρονων ρεαλιστικών ελληνικών έργων, δημιουργεί μια δυνατή παράσταση της συγκεκριμένης ιστορίας.
Υπόθεση:
Τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως «έρχεται» μια γυναίκα να ταράξει τη νεκρή τους πραγματικότητα. Τα μυστικά, οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις θα φέρουν στο φως τις αδυναμίες και τα ταπεινά τους ένστικτα. Ακολουθεί το έγκλημα, η εκδίκηση, η ενοχή και όταν φτάσει το πρωί δε θα είναι τίποτα ίδιο.
Γιάννης Τσίρος
«Ημέρα Κυρίου»
σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη
ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
από 14 Οκτωβρίου στο Θέατρο Σταθμός
Όταν δεν τα ’χει κάποιος,
μπορεί να εξοργίζεται μ’ αυτούς που τα ’χουν.
Η παράσταση του καινούργιου έργου του Γιάννη Τσίρου (Έπαινος Κάρολος Κουν 2022) «Ημέρα Κυρίου», αφού ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.
Ο χρόνος που διαδραματίζεται το έργο περιορίζεται στη διάρκεια μιας Κυριακής. Μιας αργίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν αργούν όμως όλοι. Και όπως συμβαίνει και στη ζωή, κανένα από τα πρόσωπα του έργου δεν δικαιώνεται, και κανένα δεν κερδίζει τίποτα περισσότερο από ένα μικρό μερίδιο επίγνωσης. Μιας επίγνωσης όμως σημαντικής, για όλα αυτά που βιώνουμε, και κυρίως γι’ αυτά που έπονται. Μέσα από το γεμάτο χιούμορ, σασπένς και ποιητικές αιχμές ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα του Γιάννη Τσίρου («Άγριος Σπόρος», «Αξύριστα Πηγούνια») που σκηνοθέτησε ο Μάνος Καρατζογιάννης, ζωντανεύουν χαρακτήρες οικείοι που ξυπνούν στον καθένα μας υπαρξιακές αγωνίες, αδυναμίες και δυνατότητες, συμβιβασμούς και αντιστάσεις.
Σκηνοθετικό σημείωμα
«Υπάρχει καμιά κοινωνία; Πού είναι να τη δω;» αναρωτιέται η Λούλα Αναγνωστάκη στο μονόπρακτό της «Ο ουρανός κατακόκκινος» (1998). Αυτήν την κοινωνία αναζητά, με αγωνία, το τελευταίο έργο του Γιάννη Τσίρου που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή με κύρια πρόσωπα ένα ζευγάρι καλοβαλμένων ανθρώπων και το υπηρετικό τους προσωπικό.Μια Κυριακή κάποια από τα πρόσωπα τουέργου θα παλέψουν για το δίκιο τους και κάποια θα τους «δικάσουν», στον εξωτερικό χώρο μιας πολυτελούς πισίνας σε ένα προάστιο της Αττικής.Όλοι θα έχουν δίκιο.Και όλοι έχουν άδικο.Όπως είθισται άλλωστε στη σύγχρονη κοινωνία.Σε κάθε κοινωνία που χάνει τον προσανατολισμό της. Στο τέλος της ημέρας θα έχει μείνει μόνο μια επίγνωση.Ένα μερίδιο έστω, για κάποιους μικρό, για άλλους μεγαλύτερο.Πάντοτε όμως εκ των υστέρων. Όπως συμβαίνει πάντοτε με όλες τις επιγνώσεις μας.
Μάνος Καρατζογιάννης
Έγραψαν για την «Ημέρα Κυρίου» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη
Ο Μάνος Καρατζογιάννης κατάφερε με τη σκηνοθεσία του να αναδείξει το έργο του Τσίρου και να ζωντανέψει οικείους χαρακτήρες που τοποθετούν σε πρώτο πλάνο τις υπαρξιακές τους αγωνίες.
Το οξύ κριτικό πνεύμα του συγγραφέα είναι συνεχώς παρόν στη σκηνή και με τη διεισδυτική οπτική του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και η παράσταση καταφέρνει ένα από τα σπουδαιότερα που μπορεί να πετύχει το θέατρο: να προβληματίσει τον θεατή.
Γιώτα Δημητριάδη, TέχνεςPLUS, 20/03/2022
τέχνες PLUS - Είδα την «Ημέρα Κυρίου», σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη (texnes-plus.gr)
Μια παράσταση βουτηγμένη στην ειρωνεία και τη μισαλλοδοξία που δίνει έμφαση στις ασύνδετες κοινωνικές τάξεις. Ο λόγος του Γιάννη Τσίρου περνάει ανεμπόδιστα στο κοινό με τα υπαρξιακά ερωτήματα, το φόβο και την ανησυχία να επικρατούν στην ατμόσφαιρα.
Γιάννης Σεβαστίκογλου, Theaterstage, 22/03/2022
Είδαμε την παράσταση "Ημέρα Κυρίου" στο Θέατρο Σταθμός (theaterstage.blogspot.com)
Mια παράσταση, βαθιά τομή στο κοινωνικό σύνολο, από το Γιάννη Τσίρο, με μια εμπνευσμένη σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη. Κάθε ατάκα του έργου είναι μια πληρωμένη απάντηση και χτύπημα στο σύστημα που έχει καταβροχθίσει κάποιους ανθρώπους ή τους έχει μεταβάλει σε άνευρα και χωρίς συναισθήματα μαλάκια, ενώ έχει εκφοβίσει, εκμηδενίσει και τελικά χρησιμοποιήσει άλλους.
Μαρία Μαρή, Theatromania, 28/03/2022
Κριτική για την παράσταση "Ημέρα Κυρίου" - Θεατρομανία | Παραστάσεις, διαγωνισμοί, κριτικές (theatromania.gr)
Αν κάτι είναι μαγικό στην “Ημέρα Κυρίου” είναι όλες αυτές οι λεπτομέρειες που από μόνες τους φαντάζουν κοινότοπες αλλά στο σύνολό τους αποκτούν υπόσταση που συγκλονίζει. Το φαινομενικά λιτό σκηνικό για παράδειγμα που εν πρώτοις δεν εκπροσωπεί τη χλιδή του χώρου, στην πραγματικότητα αποκαλύπτει την αληθινή του φύση: αυτήν της φυλακής που το ζεύγος Ματθαίου έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους, ώστε να κρατήσουν έξω όλους τους άλλους αλλά και να επαναλαμβάνουν αυτήν την ποινή της καταναγκαστικής τους καθημερινότητας, στο πλάι αυτής της πισίνας στην οποία δεν μπαίνει ποτέ κανείς.
Και είναι εκεί που ανακαλύπτεις και το κρυφό μεγαλείο της σκηνοθεσίας του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος -όμοια με το σκηνικό- δεν ακολουθεί την πεπατημένη του φαίνεσθαι αλλά την οδό της αποκάλυψης (ίσως και με το “Α” κεφαλαίο). Ένα κείμενο που εύκολα θα ζητούσε ουρλιαχτά, ξεσπάσματα και κραυγές (φανταστείτε το “Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” σε αθηναϊκό προάστιο, ας πούμε), ο Μάνος Καρατζογιάννης το διαβάζει ψιθυριστά, ψύχραιμα και μάλιστα με κάμποσες δόσεις ειρωνείας. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνει να ενισχύσει την ανησυχία για την οποία μίλησα νωρίτερα, να τονίσει το αμφίρροπο της ιστορίας αλλά και να πατήσει γκάζι ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεται, όταν τα πράγματα φαίνονται εκτός ελέγχου -όμως και πάλι χωρίς (περιττές) κραυγές.
Την ίδια στιγμή, διαβάζει και τους ήρωες του δράματος στην πραγματική τους υπόσταση, αποφεύγοντας τις ευκολίες και τους αφορισμούς. Και ο ίδιος ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται την Ημέρα Κυρίου ως ημέρα περισυλλογής, οπότε ακολουθεί μια σκηνοθετική ενδοσκόπηση που του επιτρέπει να συγχωρεί χωρίς να κρίνει. Σύμφωνα με τις Γραφές άλλωστε μόνο ο Κύριος μπορεί να κρίνει, κατά την Ημέρα του, τους αμαρτωλούς.
Μάνος Θηραίος, Urbanlife, 28/03/2022
Είδαμε την παράσταση | Ημέρα Κυρίου | UrbanLife.gr
Αυτό είναι το σύμπαν στο έργο του Γιάννη Τσίρου: ένα έργο που έχει ρυθμό, έχει σασπένς, χιούμορ, έκπληξη και τέσσερις διακριτούς χαρακτήρες που εκφράζουν –υπαινικτικά και χωρίς ίχνος διδακτισμού– αντιλήψεις και στάσεις ζωής, οι οποίες είναι ορατές ή κυρίαρχες γύρω μας. Δημιουργεί δηλαδή μια μικροκοινωνία, που παραπέμπει ευθέως στη μεγάλη εικόνα. Είναι ένα πλήρες έργο, παρότι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ακολουθεί το πλαίσιο που αγαπά ο Γιάννης Τσίρος στα έργα του. Ο Μάνος Καρατζογιάννης είχε αυτό το έργο ως αρχικό και βασικό υλικό και επέλεξε τέσσερις ηθοποιούς που λειτούργησαν πολύ καλά μεταξύ τους στη σκηνή, αλλά και αποτύπωσαν εύστοχα τους χαρακτήρες που κλήθηκαν να υποδυθούν. Σε πολύ καλή στιγμή και ο Μάξιμος Μουμούρης και η Φαίη Ξυλά, ενώ ενδιαφέρουσες ήταν οι ερμηνείες των δύο νεότερων ηθοποιών (Αναστασία Παντούση, στην πρώτη της θεατρική εμφάνιση, και Βασίλης Αθανασόπουλος)
Όλγα Σελλά, Athens voice, 11/04/2022
«Ημέρα κυρίου» και «Επαρχία»: Δύο διαφορετικοί κόσμοι της ελληνικής κοινωνίας | Athens Voice
Η παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη που μας συστήνει το έργο είναι καλοδουλεμένη και έχει ωραία διανομή, κυρίως στον τρόπο με τον οποίο οι ηθοποιοί συλλαμβάνουν τέσσερα πρόσωπα που το καθένα για δικούς του λόγους διατηρούν μια ψύχραιμη, κάποτε ψυχρή, επιφάνεια, κάτω από την οποία σιγοβράζουν πολλά.
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα, 14/04//2022
Ημέρα Κυρίου - Κριτική - Athinorama.gr
Μία Κυριακή, «ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ», είναι αρκετή για δικαίωση; H παράσταση, καλοκουρδισμένη, ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, αγγίζοντας ευαίσθητα θέματα, τα οποία ακολουθούν τον θεατή, όταν τα φώτα σβήνουν.
Ντίνα Καρρά, onlytheater, 16/04/2022
«ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ» | Κριτική | OnlyTheater - Onlytheater
Η ευφυής παρέμβαση του Μάνου Καρατζογιάννη στο στήσιμο των χαρακτήρων αναδεικνύει τα αναπάντητα ερωτήματα του κειμένου. Ο σκηνοθέτης σέβεται, έτσι, την πρόθεση του συγγραφέα να παραμείνουν αυτά τα σημεία σκοτεινά ώστε να διαγραφεί ένα μέλλον ακόμη πιο ζοφερό.
Νίκος Ξένιος, Bookpress, 25/04/2022
«Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» και «Ημέρα Κυρίου»: Δύο σημαντικές παραστάσεις (bookpress.gr)
Στην «Ημέρα Κυρίου» το σύμπαν που δημιουργεί ο Γιάννης Τσίρος αποτελεί μια καθαρή μικρογραφία της κοινωνίας που οδηγεί στη μεγάλη εικόνα. Με αυτό το συμπαγές υλικό στα χέρια του ο Μάνος Καρατζογιάννης έστησε μια καθαρή, σχεδόν μαθηματικής ακρίβειας, παράσταση, όπου κάθε ήρωας υπερασπίζεται αυτό που είναι με ειλικρίνεια. Αφήνοντας τις ρωγμές τους να διαφανούν, τα τέσσερα πρόσωπα του έργου δεν αργούν να αποκαλυφθούν, να δείξουν, τις εμμονές, τις πληγές, τα βαρίδιά τους. Παράλληλα, στην ατμόσφαιρα γεννιέται ο φόβος και μια υποβόσκουσα απειλή που δεν διαλύεται, καθώς οι ήρωες αρχίζουν να νιώθουν την ανασφάλεια για τον άλλον. Με εξαιρετική λεπτότητα ο Καρατζογιάννης οδηγεί τους ηθοποιούς του σε μια υπαινικτική αλλά ουσιαστική καταβύθιση, σε ένα «εντός» που αποκαλύπτει χωρίς να ξεγυμνώνει. Κι όσο η απειλή, η ενοχή, η αμφισβήτηση του άλλου, ο φόβος και η τιμωρία μοιάζουν να αιωρούνται, τόσο τα πρόσωπα προσπαθούν να κρύψουν τα μυστικά και τα ψέματα. Υπάρχει ένας διάχυτος ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τις αντιφάσεις των ηρώων και τις απόψεις τους για την ίδια την κοινωνία. Κι όπως εύλογα θυμίζει ο σκηνοθέτης στο προλογικό του σημείωμα, δανειζόμενος τη φράση της Λούλας Αναγνωστάκη «Υπάρχει καμιά κοινωνία; Που είναι να τη δω;» («Ο ουρανός κατακόκκινος», 1998), το έργο του Τσίρου έρχεται να υπογραμμίσει αυτήν την παρουσία – απουσία.
Οι τέσσερις ηθοποιοί, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, αποτελούν έναν συμπαγή θίασο που υπηρετεί με ακρίβεια τη σκηνοθετική γραμμή και μαζί το ίδιο το έργο.
Ο Μάξιμος Μουμούρης, διακρίνεται για την ακρίβεια της ερμηνείας του, κάτι που υποστηρίζεται και από την ίδια τη φυσιογνωμία του. Δίπλα του η Φαίη Ξυλά καταφέρνει να ξεπεράσει τα υποκριτικά της πλαίσια. Το ζευγάρι των νεότερων ηθοποιών, ο Βασίλης Αθανασόπουλος και η Αναστασία Παντούση, ξεκινούν με θετικό τρόπο τη θεατρική τους πορεία.
Η «Ημέρα Κυρίου» είναι μια παράσταση που χτίζεται βήμα βήμα για να βρει τελικά το στόχο της, έναν στόχο που αφορά όλους μας.
Μυρτώ Λοβέρδου, ΤΑ ΝΕΑ, 26/04/2022
Ο στόχος και η απειλή - ΤΑ ΝΕΑ (tanea.gr)
Ο Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί με ψυχραιμία, γνώση, αισθαντικότητα, με θαυμαστή ακρίβεια για να δοθούν όλα στις σωστές δόσεις ώστε να λάμψουν τα νοήματα, με αυτό το σημαντικό έργο του Γιάννη Τσίρου, καθρέφτη της ελληνικής κοινωνίας που προφητικά και προειδοποιητικά κυοφορεί και όλα τα δεινά που έρχονται, που φαίνεται ότι έχουν και συνέχεια και εξέλιξη, επιτυγχάνει μια εκπληκτική παράσταση καθώς δίνει τον κατάλληλο τόνο και ρυθμό του υπαρξιακού θρίλερ στο έργο, χωρίς να το κάνει σε καμμία στιγμή να εκπέσει σε υπόθεση αστυνομικού χαρακτήρα. Οι ήρωες κινούνται σαν υπνωτισμένοι. Βουλιάζουν. Σαν τρόφιμοι ψυχιατρείου σε καταστολή, μπουκωμένοι με χάπια και αυταπάτες και σκέψεις που μετακινούν την αλήθεια και τους κάνουν να ξεχνούν. Μα κάτι τους τρώει και ξαναγυρνούν. Κάθε φορά σαν να γνωρίζουν το αμάρτημά τους, αμετανόητοι, ενοχικοί ξαναγυρνούν, όλοι ξαναγυρνούν σαν την Ιουλία που κάθε φορά ψάχνει τον αθώο και απείθαρχο εαυτό της σε κάθε επόμενη οικιακή βοηθό, παρόλο που στο τέλος θα την εκδιώξει πάλι, γιατί δεν χωρά.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι υποδειγματικές.
Καλοδουλεμένη η ομάδα των ηθοποιών, υποστηρίζουν εντελώς τον πυρήνα του προβληματισμού του Γιάννη Τσίρου. Με τη σκηνοθετική ενορχήστρωση του Μάνου Καρατζογιάννη, η σκηνική πράξη βρίσκει το στόχο της, με ισορροπία ανάμεσα στο λυρικό και το ρεαλιστικό στοιχείο. Λόγος, έκφραση, κίνηση ομονοούντα, ενδύουν το έργο με το μανδύα των ανατροπών, των εκπλήξεων και ενός έξυπνου χιούμορ με φιλοσοφικές νύξεις.
Ζωή Τόλη, enetpress. 2/05/2022
Είδαμε την «Ημέρα Κυρίου» του Γιάννη Τσίρου, στο θέατρο Σταθμός | Enetpress
e-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Μία από τις πιο σημαντικές παραστάσεις των τελευταίων χρόνων, ο Άγριος Σπόρος του Γιάννη Τσίρου, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και την καλλιτεχνική υπογραφή της Ομάδας Νάμα, συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία για 5η χρονιά τις παραστάσεις του στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώσε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με την παράσταση “Η Βασίλισσα της Ομορφιάς”.
Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία, προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει, πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως, η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού Γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους Γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια προκαλεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει άδεια και… πάει λέγοντας. Και είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες, που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες, θα μείνουν μετέωρες, όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα, όμως, δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πιστεύοντας πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.
Ένα εξαιρετικό έργο για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με πικρό χιούμορ και ανάγλυφες όλες τις παθογένειες ενός λαού, που έχει μάθει να είναι θύμα και θύτης την ίδια στιγμή. Ένα επαρχιακό τοπίο, όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης. Ένα κλίμα που μεταστρέφεται από ανυπόστατες υποψίες. Ο ήρωας δεν κατανοεί ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους θεωρείται ύποπτος. Η απολογία του είναι πάντα αδύναμη, γιατί το κατηγορητήριο βασίζεται πάντα σε μισές αλήθειες. Αλλά, όταν η μισή αλήθεια συμπληρώνεται από προκατάληψη, είναι αρκετή για να καταδικάσει τον καθένα.
Βραβεία & Διακρίσεις
Βραβεία Κοινού του Αθηνοράματος (2016)
Άγριος Σπόρος - 3ο Βραβείο καλύτερης παράστασης
Ελένη Σκότη - 3ο Βραβείο Σκηνοθεσίας
Τάκης Σπυριδάκης - 1ο Βραβείο ανδρικής ερμηνείας
35η απονομή Κορφιάτικων βραβείων (2016)
Γιάννης Τσίρος - Βραβείο νεοελληνικού έργου - βραβείο Νίκος Ζακόπουλος για τη συγγραφή του έργου "Άγριος Σπόρος"
Ντάνη Γιαννακοπούλου - Βραβείο γυναικείας ερμηνείας "Μαίρη Αρώνη"
4η απονομή Βραβείων all4fun (2016)
1ο Βραβείο καλύτερης παράστασης
Τάκης Σπυριδάκης - Βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας της χρονιάς
Προσοχή! Απ’ τις15/12 οι μέρες και ώρες για την παράσταση «Άγριος Σπόρος» διαμορφώνονται ως εξής: Τετάρτη 21.15, Πέμπτη 21.00, Σάββατο 18.15, Κυριακή 21.00
Τηλ: 210 5138067 E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου («Άγριος Σπόρος», «Αόρατη ‘Ολγα», «Τα Μάτια Τέσσερα») το οποίο τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004, από το ΥΠΠΟ ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο από το Σάββατο 2 Νοέμβριου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη.
Το σημαντικό αυτό θεατρικό κείμενο, 13 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα* και πάνω από 20 μετά την πρώτη του γραφή, αποδεικνύεται πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας - τα ζητήματα που θίγει το έργο - έχουν μάλλον διογκωθεί στις μέρες μας, παρά αμβλυνθεί. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» έρχονται μετά από δέκα και πλέον χρόνια που η χώρα μας ζει καθοριστικές εξελίξεις για να προβληματίσουν και να συγκινήσουν σαν να μιλούν για το εδώ και το τώρα.
Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι ένα ρεαλιστικό, κοινωνικό δράμα με υπαρξιακές και ποιητικές προεκτάσεις. Μέσα από το χιούμορ και το έντονο σασπένς παρακολουθούμε χαρακτήρες «αληθινούς» και οικείους μας, με τις αδυναμίες, τις ενοχές, τη γοητεία, τη γελοιότητα, την τρυφερότητα καθώς και τη σκληρότητα τους. Τα μυστικά τους προοδευτικά αποκαλύπτονται και μαζί τους ξετυλίγεται κομμάτι κομμάτι το κουβάρι της ιστορίας μέχρι το καθηλωτικό φινάλε.
Πρόκειται για άντρες εγκλωβισμένους που ξεγυμνώνονται ψυχικά απέναντι στο αντικείμενο του πόθου τους, γίνονται θύτες μιας γυναίκας αλλά και θύματα της ίδιας τους της αντρικής φύσης. Ανίκανοι να διαχειριστούν το πάθος τους έρχονται σε επαφή με το κρυμμένο τρομακτικό τους πρόσωπο.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης ξανασυνεργάζεται με το συγγραφέα Γιάννη Τσίρο («Αόρατη Όλγα», Εθν. Θέατρο 2011) και με την εμπειρία του στο ανέβασμα σύγχρονων ρεαλιστικών ελληνικών έργων, επιχειρεί να δημιουργήσει τη συγκεκριμένη ιστορία επί σκηνής. Για τους ιδιαίτερα απαιτητικούς ρόλους, συνεργάζεται με τους ηθοποιούς Αντώνη Κρόμπα και Ηλία Βαλάση, καθώς και με τον Στέλιο Δημόπουλο και τη Μαρία Νεφέλη Δούκα.
ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ
Τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως «έρχεται» μια γυναίκα να ταράξει τη νεκρή τους πραγματικότητα. Τα μυστικά, οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις θα φέρουν στο φως τις αδυναμίες και τα ταπεινά τους ένστικτα. Ακολουθεί το έγκλημα, η εκδίκηση, η ενοχή και όταν φτάσει το πρωί δε θα είναι τίποτα ίδιο.
*Το έργο έχει ξαναπαιχτεί με μεγάλη επιτυχία από το 2006 και για δύο σαιζόν στο Θέατρο «Πόρτα» σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και την Λαμπρινή Αγγελίδου.
Το βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου («Άγριος Σπόρος», «Αόρατη ‘Ολγα», «Τα Μάτια Τέσσερα») το οποίο τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004, από το ΥΠΠΟ ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο από το Σάββατο 2 Νοέμβριου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη.
Το σημαντικό αυτό θεατρικό κείμενο, 13 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα* και πάνω από 20 μετά την πρώτη του γραφή, αποδεικνύεται πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας - τα ζητήματα που θίγει το έργο - έχουν μάλλον διογκωθεί στις μέρες μας, παρά αμβλυνθεί. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» έρχονται μετά από δέκα και πλέον χρόνια που η χώρα μας ζει καθοριστικές εξελίξεις για να προβληματίσουν και να συγκινήσουν σαν να μιλούν για το εδώ και το τώρα.
Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι ένα ρεαλιστικό, κοινωνικό δράμα με υπαρξιακές και ποιητικές προεκτάσεις. Μέσα από το χιούμορ και το έντονο σασπένς παρακολουθούμε χαρακτήρες «αληθινούς» και οικείους μας, με τις αδυναμίες, τις ενοχές, τη γοητεία, τη γελοιότητα, την τρυφερότητα καθώς και τη σκληρότητα τους. Τα μυστικά τους προοδευτικά αποκαλύπτονται και μαζί τους ξετυλίγεται κομμάτι κομμάτι το κουβάρι της ιστορίας μέχρι το καθηλωτικό φινάλε.
Πρόκειται για άντρες εγκλωβισμένους που ξεγυμνώνονται ψυχικά απέναντι στο αντικείμενο του πόθου τους, γίνονται θύτες μιας γυναίκας αλλά και θύματα της ίδιας τους της αντρικής φύσης. Ανίκανοι να διαχειριστούν το πάθος τους έρχονται σε επαφή με το κρυμμένο τρομακτικό τους πρόσωπο.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης ξανασυνεργάζεται με το συγγραφέα Γιάννη Τσίρο («Αόρατη Όλγα», Εθν. Θέατρο 2011) και με την εμπειρία του στο ανέβασμα σύγχρονων ρεαλιστικών ελληνικών έργων, επιχειρεί να δημιουργήσει τη συγκεκριμένη ιστορία επί σκηνής. Για τους ιδιαίτερα απαιτητικούς ρόλους, συνεργάζεται με τους ηθοποιούς Αντώνη Κρόμπα και Ηλία Βαλάση, καθώς και με τον Στέλιο Δημόπουλο και τη Μαρία Νεφέλη Δούκα.
ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ
Τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως «έρχεται» μια γυναίκα να ταράξει τη νεκρή τους πραγματικότητα. Τα μυστικά, οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις θα φέρουν στο φως τις αδυναμίες και τα ταπεινά τους ένστικτα. Ακολουθεί το έγκλημα, η εκδίκηση, η ενοχή και όταν φτάσει το πρωί δε θα είναι τίποτα ίδιο.
*Το έργο έχει ξαναπαιχτεί με μεγάλη επιτυχία από το 2006 και για δύο σαιζόν στο Θέατρο «Πόρτα» σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο και την Λαμπρινή Αγγελίδου.
Στις 22 Οκτωβρίου θα γίνει η πρεμιέρα της παράστασης «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο θέατρο Επί Κολωνώ. Η προγραμματισμένη στις αρχές Οκτωβρίου πρεμιέρα της παράστασης της Ομάδας Νάμα, που φέτος παίζεται για τέταρτη χρονιά, είχε αναβληθεί λόγω προβλήματος υγείας του ηθοποιού Τάκη Σπυριδάκη.
Τον ρόλο του Σταύρου θα επωμίζονται ο Τάκης Σπυριδάκης και ο Στάθης Σταμουλακάτος, σε εναλλασσόμενη, μη καθορισμένη εκ των προτέρων διανομή. Ο Στάθης Σταμουλακάτος είχε ξαναμοιραστεί τον ρόλο με τον Τάκη Σπυριδάκη την χειμερινή περίοδο 2016-2017
Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα τοπίο όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται και όπου οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας άλλωστε, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια.
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες θα μείνουν μετέωρες όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.
Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα τοπίο όπου η ανυπακοή σε διατάξεις και νόμους αποτελεί καθημερινή άσκηση επιβίωσης, όπου οι τυχόν κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται και όπου οι προκαταλήψεις, όπως όλων μας άλλωστε, μετατρέπουν μισές αλήθειες σε ακράδαντα κατηγορητήρια. Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσιό του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Οι υποψίες που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες θα μείνουν μετέωρες όταν οι έρευνες θα στραφούν αλλού. Τίποτα όμως δεν θα είναι όπως πριν. Μόνο η ακλόνητη πεποίθηση του Σταύρου, που θα παλεύει αενάως με νύχια και με δόντια, πως οι άλλοι ευθύνονται για όλα.
στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός
τηλ. 210 5138067, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., site: www.epikolono.gr
Έως 9/4 – κάθε Τετάρτη 7:30μμ, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 9:15μμ, Σάββατο και Κυριακή 6:00μμ
Παραστάσεις Απριλίου: 21/4, 24/4 & 25/4 στις 9:00μμ, 22/4 & 29/4 στις 9:15μμ, 23/4 & 30/4 στις 6:30μμ
Παραστάσεις Μαΐου: από 4/5 έως 21/5
Πέμπτη & Παρασκευή στις 9:00μμ, Σάββατο στις 9:15μμ και Κυριακή στις 6:30μμ
Παρατείνονται οι παραστάσεις μέχρι την Κυριακή 21 Μαΐου για τον βραβευμένο «Άγριο Σπόρο» του Γιάννη Τσίρου, από την Ομάδα Νάμα στην Κεντρική Σκηνή του Επί Κολωνώ ενώ ταυτόχρονα θα υπάρξει και αλλαγή στο πρόγραμμα των παραστάσεων.
Κοινωνικό δράμα με πικρό χιούμορ στο παρακμιακό πλαίσιο ενός ελληνικού επαρχιακού τοπίου. Ένα εξαιρετικό έργο ρεαλισμού του Γιάννη Τσίρου γραμμένο το 2013, που συνθέτει εύστοχα κομμάτια μιας παραμορφωτικής πραγματικότητας που ζούμε.
Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου:
Με την αυτοσχέδια καντίνα που έστησε ο Σταύρος σε μια απόμερη παραλία προσπαθεί να φέρνει βόλτα τα χρέη που τον έχουν ζώσει πουλώντας σουβλάκια τα καλοκαίρια στους λιγοστούς τουρίστες. Όμως η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού γερμανού θα φέρει φέτος τα πάνω κάτω. Οι σε βάρος του υποψίες απ’ τους γερμανούς που κατέφθασαν στην περιοχή διχάζουν στην αρχή το χωριό, αλλά όλοι σιγά-σιγά θα θυμηθούν ότι η καντίνα είναι αυθαίρετη, το φυσικό τοπίο παραβιάζεται, η γεννήτρια δημιουργεί ηχορύπανση, το χοιροστάσι του, που βρωμάει, δεν έχει και άδεια και… πάει λέγοντας. Άσε που αυτός είναι κι ο σφάχτης της περιοχής. Όταν βέβαια οι υποψίες - που με τα συμφραζόμενα και τις προκαταλήψεις έγιναν βεβαιότητες - θα μείνουν μετέωρες, επειδή οι έρευνες θα στραφούν αλλού, τίποτα πλέον δεν θα είναι όπως πριν. Η άμμος της παραλίας θα γίνει κινούμενη κι οι αταλάντευτες πεποιθήσεις, όπως και του Σταύρου, θα υποστούν ρωγμή. Οι ρίζες όμως του κάθε Σταύρου είναι πάντα γερά γαντζωμένες μες το άγριο τοπίο.
στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός
τηλ 210 5138067, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., site: www.epikolono.gr
Στάση ΜετρόΜεταξουργείο
στo ταμείo του Σύγχρονου Θεάτρου, Ευμολπιδών 45, Γκάζι
τηλ 210 3464380, email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., site: www. sixronotheatro.gr
