Ποιο το μέλλον της εργασίας: Προς το 996 ή στο 355 ;

                                           Γιάννης Τόλιος*

Εισαγωγή

Κάθε χρόνο στην «Εργατική Πρωτομαγιά», έρχονται στο προσκήνιο οι διαχρονικοί αγώνες της Εργατικής Τάξης για «κοινωνική δικαιοσύνη» και «κοινωνική χειραφέτηση» (απελευθέρωση), από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Εκτός από μέρα «μνήμης και τιμής» στους λαϊκούς αγωνιστές, είναι και μέρα αγωνιστικής διεκδίκησης για επίλυση βασικών προβλημάτων. Παρ’ ότι με την ηρωϊκή εξέγερση των εργατών του Σικάγου την Πρωτομαγιά του 1886, έγινε ένα μεγάλο βήμα για τη θεσμοθέτηση ανθρωπινότερων συνθηκών δουλειάς των εργατών, με καθιέρωση 8ωρης ημερήσιας εργασίας και αντίστοιχα 8ωρης ξεκούρασης και 8ωρου ελεύθερου χρόνου (8-8-8), στην πορεία αυτή η μεγάλη κατάκτηση με κάθε ευκαιρία, αμφισβητείται από την εργοδοσία & ποικιλώνυμους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Η καπιταλιστική συσσώρευση γεννά φτώχεια και εξαθλίωση

Δεν πρόκειται για διανοητική «διαστροφή» ή ψυχολογική ανισορροπία των «αφεντικών», αλλά για εσωτερική «ανάγκη» του κεφαλαίου, να παράγει κέρδος και να αυξάνει αέναα την «προκαταβεβλημένη αξία» (αρχικό κεφάλαιο), με ιδιοποίηση της υπεραξίας που παράγεται από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων.! Ο ανταγωνισμός και η ανισότητα διανομής και αναδιανομής εισοδήματος, αποτελούν τη βαθύτατη αιτία των αντιθέσεων, των κοινωνικών συγκρούσεων και «εν πολλοίς» των γεωπολιτικών και θερμών συγκρούσεων στη νεώτερη εποχή. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η τάση συγκέντρωσης του πλούτου σε όλο και πιο λίγους «ολιγάρχες» και «πολυεκκατομυριούχους» (billionaires) στο κόσμο, με αύξηση ταυτόχρονα της φτώχειας και αθλιότητας δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, είναι αρκετό να κατανοήσουμε την βαθύτερη αιτία (ασφαλώς όχι αποκλειστική) των σημερινών προβλημάτων στον κόσμο.

Σύμφωνα με στοιχεία της διεθνούς οργάνωσης «Oxfam», το 2018 υπήρχαν 26 δισεκατομμυριούχοι στον κόσμο (έναντι 43 το 2017 και 61 το 2016) που είχαν περιουσία όση το φτωχότερο 50% του πληθυσμού της ανθρωπότητας (δηλ. 3,4 τρις δολάρια).  Επίσης 2.200 δισεκατομμυριούχοι τον ίδιο χρόνο, αύξησαν τον πλούτο τους κατά 12% (ή κατά 900 δις δολάρια). Την ίδια στιγμή στον κόσμο πεθαίνουν κάθε μέρα από την πείνα, πάνω από 10.000 άτομα, ενώ 262 εκατομμύρια παιδιά δεν θα μπορέσουν να πάνε σχολείο. Θα επαρκούσε μόλις 1% της φορολογίας αυτής της ολιγομελούς ομάδας, να αποφέρει 418 δις δολάρια για την εκπαίδευση των παιδιών και για άλλες ανάγκες. Αντί αυτού οι πολύ πλούσιοι (billionaires), κρύβουν τα πλούτοι τους στους «φορολογικούς παραδείσους» του πλανήτη, τα οποία ανέρχονται σε 7,6 τρις δολάρια. Στη λίστα των δισεκατομμυριούχων είναι και 16 έλληνες εφοπλιστές με στόλο 1.058 πλοίων, συνολικής αξίας 38,2 δις δολάρια.!

Πηγή του τεράστιου πλούτου των «ολίγων», είναι η άνιση κατανομή εισοδήματος σε βάρος των εργαζόμενων και των λαών. Σύμφωνα με στοιχεία του «Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας» (ILO: Global Wage Report), παρά την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας τα τελευταία χρόνια και σχετική μείωση της ανεργίας, οι μισθοί απολαμβάνουν όλο και μικρότερο μερίδιο στο συνολικό παραγόμενο προϊόν. Το 2017 το μερίδιο τους ήταν λιγότερο από το 2016, αλλά και λιγότερο από το 2008.(!) Είναι χαρακτηριστικό ότι σε 52 χώρες υψηλού εισοδήματος, η παραγωγικότητα της εργασίας μεταξύ 1999-2017, αυξήθηκε κατά 17%, ενώ οι πραγματικοί μισθοί αυξήθηκαν μόνο 13% και σε άλλες, όπως στην Ελλάδα μειώθηκαν στο επίπεδο των αρχών δεκαετίας ‘90. Ειδικότερα στις αναπτυγμένες χώρες του G-20, το μερίδιο των πραγματικών μισθών στο ΑΕΠ, στο διάστημα 2015-17, συρρικνώθηκε κατά 3%. Η αποσύνδεση της αύξησης των μισθών από την παραγωγικότητα, εξηγεί, σύμφωνα με την ILO, γιατί το μερίδιο των μισθών είναι μικρότερο από εκείνο που ήταν στις αρχές της δεκαετίας ’90.

Έχει μέλλον το μοντέλο 996;

Εκτός από την άνιση κατανομή και ανακατανομή του εισοδήματος και πλούτου, όπου όλο και «περισσότεροι» δουλεύουν για να ωφελούνται «λιγότεροι», η άλλη όψη της καπιταλιστικής συσσώρευσης, είναι η αύξηση του επιπέδου ανεργίας σε όλες τις χώρες και σε ορισμένες όπως στην Ελλάδα, σε υψηλά επίπεδα. Ταυτόχρονα οι ώρες εργασίας όλο και αυξάνονται, είτε με την ανεπίσημη παραβίαση του 8ωρου, είτε με τη μη καταβολή υπερωριακής αμοιβής, είτε με ελαστικές μορφές απασχόλησης και εντατικοποίησης εργασίας, κά. Τελευταία αρχίζει να καλλιεργείται η ιδέα της επιστροφής στον 19^ο αιώνα (!), δηλ. στη 12ωρη απασχόληση. Αρχή έγινε με μια πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση στη σύγχρονη Αυστρία (2018) όπου πέρασε νόμος για «δυνατότητα» (!) 12ωρης ημερήσιας εργασίας και 60ωρης εβδομαδιαίας απασχόλησης.! Βέβαια στη μακρινή Κίνα, εν έτη 2019, ένας Κινέζος δισεκατομμυριούχος,  ο Τζακ Μα, ιδρυτής του ομίλου «Alibaba», μιλώντας στους εργαζομένους της εταιρείας, πρόβαλε ως ιδανικό το ωράριο εργασίας «996». Δηλαδή δουλειά από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ, για 6 ημέρες την εβδομάδα.! Σύνολο 72 ώρες.! Πρόκειται για ωράριο το οποίο ο ίδιος θεωρεί ευλογία»(!!!). Η φράση μας φέρνει στην εποχή του Μαρξ, που έλεγε από το 1863, ότι …«μόνιμη τάση του κεφαλαίου είναι να υποβιβάσει τους εργάτες μέχρι σε αυτό το μηδενιστικό επίπεδο». (Το Κεφάλαιο, Α’ τόμος, σελίδα 621).

Ελπιδοφόρο μέλλον δίνει το μοντέλο 35-5

Το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν υπάρχει εναλλακτική λύση που να δίνει ελπιδοφόρα προοπτική στους εργαζόμενους και συνολικά την κοινωνία, πολύ περισσότερο που στις συνθήκες των ψηφιακών τεχνολογιών (ρομπότ, τεχνητή νοημοσύνη κά), συνεπάγεται μείωση της «ζωντανής» εργασίας και απελευθέρωση εργατικών χεριών. Μπορεί άραγε να υπάρξει ουσιαστική λύση, εξασφάλισης απασχόλησης, υψηλού εισοδήματος και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου για όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη; Ασφαλώς και υπάρχει.!! Ένα πρώτο βήμα θα ήταν, η μείωση του χρόνου εργασίας, χωρίς μείωση αποδοχών και ταυτόχρονα δικαιότερη κατανομή και ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου για κάλυψη θεμελιωδών κοινωνικών αναγκών. Δηλαδή να περάσουμε άμεσα στις 35 ώρες εβδομαδιαίας απασχόλησης και σε 5ήμερη εργασία. Με λίγα λόγια το μοντέλο 35-5.! Ένα τέτοιο μέτρο είναι απόλυτα ρεαλιστικό αν σκεφτούμε ότι πριν μερικές δεκαετίες, στις αναπτυγμένες χώρες, εκτός από 5ημερο και 40ωρο, υπήρχαν πληρωμένες διακοπές 4 εβδομάδων, «κοινωνικό κράτος» με δημόσιες παροχές σε υγεία, παιδεία, κοινωνικές υπηρεσίες κά. Όλα αυτά σε μεγάλο βαθμό, με την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, «εξαερώθηκαν» για τις ανάγκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης.

Ωστόσο η «επίλυση της αντίθεσης», προϋποθέτει και έναν «φορέα ανατροπής». Ένα ισχυρό εργατικό κίνημα, που θα κάνει την «απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών» και εφαρμογή της αρχής «στον καθένα σύμφωνα με την προσφορά του και ανάλογα με τις δυνατότητες του». Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα παραμένει πάντα επίκαιρο, σε κάθε Εργατική Πρωτομαγιά, όπως και στη φετινή, του 2019.!  

*Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών και υποψήφιος Ευρωβουλευτής της «Λαϊκής Ενότητας - Μετώπου Ανατροπής»

e-mail:ytolios@gmail.com                                                                 https://ytoliosblog.wordpress.com

Αυξάνουν επικίνδυνα τα σύννεφα του πυρηνικού πολέμου

του Γιάννη Τόλιου*

Οι γεωπολιτικές «αναταράξεις» σε διάφορες περιοχές του πλανήτη φέρνουν στο προσκήνιο το κρίσιμο ερώτημα, κατά πόσο ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου είναι σήμερα ορατός και πώς θα μπορούσε οριστικά να αποτραπεί. Οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι ο συγκεκριμένος κίνδυνος, αντί να μειώνεται, αυξάνεται!

Σημαντικό βήμα αναζωπύρωσης του κινδύνου ήταν η ανακοίνωση του Ντόναλντ Τραμπ (Οκτώβρης 2018), ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν αποχώρηση από τη συμφωνία κατάργησης των πυρηνικών μικρού και μεσαίου βεληνεκούς (500 ως 5.500 χιλιομέτρων), τη γνωστή INF (Intermediate-Range Nuclear Forces), την οποίαν είχαν υπογράψει το 1987 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν και ο σοβιετικός ομόλογός του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Στις αρχές Φλεβάρη 2019, ο Τραμπ επισημοποίησε την αποχώρηση από την INF, επικαλούμενος μη συμμόρφωση δήθεν της Ρωσίας, ενώ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο νέας συμφωνίας παρόμοιας με την INF, αλλά με συμμετοχή κι άλλων χωρών.

Ο ισχυρισμός για μη τήρηση της συμφωνίας από Ρωσία ήταν άκρως προσχηματικός και υπηρετεί τη γνωστή τακτική «φωνάζει ο κλέφτης…». Αν κάποιοι παραβιάζουν τα συμφωνηθέντα, είναι οι ηγεσίες ΗΠΑ-Ε.Ε.-ΝΑΤΟ. Αξίζει να θυμίσουμε ότι το 1990, κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για την ενοποίηση της Γερμανίας, οι ηγεσίες των ΗΠΑ, Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας, έδωσαν ρητές διαβεβαιώσεις στον Γκορμπατσόφ, ότι η ενοποίηση της Γερμανίας δεν αποτελεί απειλή για την ασφάλεια της ΕΣΣΔ, και ούτε πρόκειται να γίνει επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Μάλιστα ο τότε υπουργός Eξωτερικών των ΗΠΑ, Τζέιμς Μπέικερ, δήλωσε χαρακτηριστικά ότι το ΝΑΤΟ δεν θα προχωρήσει «ούτε ίντσα ανατολικά» [1].

Ωστόσο το 1991, παρά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε μια «έρπουσα επέλαση» προς ανατολάς. Το 1999 ενέταξε στους κόλπους του Πολωνία, Τσεχία και Ουγγαρία, το 2002 Βουλγαρία, Ρουμανία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Σλοβακία, Σλοβενία και, εντελώς πρόσφατα, τη «Βόρεια Μακεδονία» (FYROM). Παράλληλα έχουν τοποθετηθεί βάσεις αμερικάνικων πυραύλων στην Πολωνία και Ρουμανία με αιχμή τη Ρωσία. Η στρατηγική «περικύκλωση της… αρκούδας» δεν αφορά μόνο την ευρωπαϊκή περιοχή, αλλά κι άλλες πέριξ των συνόρων της, όπως Αλάσκα, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Μέση Ασία (Ουζμπεκιστάν κ.α.), ενώ επιδιώκει μετατροπή της Ουκρανίας σε ορμητήριο ενός «ακήρυκτου πολέμου» κατά της Ρωσίας.

Οι πιο πάνω εξελίξεις ανάγκασαν τη Ρωσία να προσαρμόσει την αμυντική της στρατηγική, προειδοποιώντας ότι, σε περίπτωση τοπικού πολέμου, επιφυλάσσεται του δικαιώματος χρησιμοποίησης πυρηνικών όπλων [2]. Προς άρσιν πάσης αμφιβολίας, ο Βλαντίμιρ Πούτιν την 1η Μαρτίου 2018 έδωσε στη δημοσιότητα δείγματα νέου στρατηγικού οπλισμού, διαλύοντας τις ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα «περικύκλωσης» της Ρωσίας μέσω αμερικάνικου πυρηνικού «δακτυλίου» αεράμυνας στις γύρω χώρες.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι βασικοί σύμμαχοι στα πλαίσια του ΝΑΤΟ (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία), με τα επεκτατικά και επιθετικά τους σχέδια, ενδυναμώνουν τους κινδύνους ενός πυρηνικού πολέμου. Ωστόσο ο βαθύτερες λόγος των διαφοροποιήσεων του προέδρου Τραμπ, έναντι τόσο «εχθρών» όσο και «φίλων», είναι η σταθερή απώλεια «ηγεμονικής ισχύος» των ΗΠΑ – όχι μόνο στον στρατιωτικό, όσο κυρίως στον οικονομικό και τεχνολογικό τομέα.

Ειδικότερα στον οικονομικό τομέα οι ΗΠΑ χάνουν σταθερά έδαφος κυρίως από την Κίνα, ενώ η Ρωσία, παρ’ ότι υστερεί στον οικονομικό τομέα, έχει εξασφαλίσει στρατηγική ισορροπία στον στρατιωτικό. Επίσης οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν απώλεια «οικονομικού εδάφους» από άλλες χώρες, κυρίως της ομάδας BRICS (Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική). Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία [3], οι αναπτυγμένες χώρες στην περίοδο 2000-2016, είχαν αύξηση ΑΕΠ 26,1%, ενώ οι αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες είχαν πάνω από 300%! Η προϊούσα μείωση της οικονομικής δύναμης των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών αλλάζει τους διεθνείς γεωπολιτικούς συσχετισμούς και εντείνει την προσπάθεια ανάκτησης του «χαμένου εδάφους», ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ.

Επίσης στον στρατιωτικό τομέα οι ΗΠΑ, εκτός από τη Ρωσία έχουν να αντιμετωπίσουν και την Κίνα – η οποία σταθερά ενισχύει τη στρατιωτική και πυρηνική της ισχύ. Οι ΗΠΑ το 2016 δαπάνησαν για στρατιωτικούς σκοπούς 611 δισεκατομμύρια δολάρια, η Κίνα 215, η Ρωσία 69, η Γαλλία 55, η Αγγλία 48, η Ιαπωνία 46, η Γερμανία 41 κ.ο.κ.

Τα νέα δεδομένα στους συσχετισμούς και η αύξηση των χωρών που διαθέτουν πυρηνικά φαίνεται να είναι ο ουσιαστικός λόγος εγκατάλειψης από τις ΗΠΑ της συμφωνίας INF Προβάλλουν ως δικαιολογία ότι φταίνε οι Ρώσοι, αλλά παράλληλα ρίχνουν την ιδέα να μπουν και άλλες χώρες στη συμφωνία. Αν ο πρώτος λόγος είναι προσχηματικός, ο δεύτερος δεν επιβεβαιώνει την αξιοπιστία τους, ιδιαίτερα μετά τη δήλωση του Ρώσου υφυπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Ριαμπκόφ, ότι «ανυπομονούμε να συγκεκριμενοποιηθεί η πρόταση των ΗΠΑ για μια νέα συμφωνία στην οποία θα συμμετείχαν και άλλες χώρες» [4].

Φαίνεται ωστόσο ότι οι ΗΠΑ διακατέχονται μόνιμα από το σύνδρομο της «στρατηγικής υπεροχής» και της «παγκόσμιας κυριαρχίας». Αυτό μόνο μπορεί να ερμηνεύσει τα σχέδια τους για πλατιά χρήση πυρηνικών όπλων «χαμηλής ισχύος». Σύμφωνα με την έκθεση πυρηνικής στρατηγικής (Nuclear Posture Review) που δημοσίευσαν οι ΗΠΑ στις αρχές του 2019 [5], προβλέπεται ανάπτυξη πυρηνικών όπλων «χαμηλής απόδοσης», τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από διοικητές στρατιωτικών μονάδων σε όλο τον πλανήτη (οι ΗΠΑ διαθέτουν 800-1000 βάσεις σε όλο τον κόσμο), χωρίς προηγουμένη έγκριση του Λευκού Οίκου. Το νέο δόγμα θεωρεί δεδομένο ότι η χρήση πυρηνικών όπλων θα είναι σε περιορισμένη γεωγραφική κλίμακα, υποθέτοντας ότι ο αντίπαλος θα αρκεστεί να απαντήσει με συμβατικά όπλα ή το πολύ με πυρηνικά χαμηλής ισχύος.

Όμως προκύπτουν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα τα οποία φέρνουν την ανθρωπότητα πολύ κοντά στον κίνδυνο πυρηνικού ολέθρου. Πώς θα γνωρίζει π.χ. η Ρωσία από τα συστήματα ανίχνευσης πυραύλων, ότι ένας πύραυλος με πυρηνικά είναι «χαμηλής ισχύος»; Ποιος εγγυάται ότι σε περίπτωση τοπικών πολέμων, πύραυλοι χαμηλής πυρηνικής ισχύος δεν θα περάσουν σε χέρια τρομοκρατικών ομάδων τύπου ISIS; Τι σημαίνουν τα σχέδια των ΗΠΑ να πουλήσουν πυρηνική τεχνολογία στη Σαουδική Αραβία, που έχει ως βασικό στόχο της εξωτερικής της πολιτικής τον αφανισμό του Ιράν; Και ούτω καθεξής...

Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία INF, είχε ως αποτέλεσμα την προειδοποίηση του Ρώσου προέδρου Πούτιν, ότι «η Ρωσία θα αναγκαστεί να αναπτύξει εξοπλισμούς που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι μόνο κατά των χωρών από τις οποίες μπορεί να προέλθει μια απειλή, αλλά και κατά των χωρών όπου βρίσκονται τα κέντρα λήψης των αποφάσεων για χρήση των πυραύλων που μας απειλούν» [6]. Κατά συνέπεια τα σενάρια να κάνουμε «παιγνίδι» με πυρηνικά «χαμηλής ισχύος» είναι το ίδιο επικίνδυνα με πυρηνικά μεσαίου βεληνεκούς, και φυσικά με πυρηνικά μεγάλου βεληνεκούς.

Μπροστά στο φάσμα της απειλής ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, οι φιλειρηνικές και αντιπολεμικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, και πρώτα απ’ όλα στην Ευρώπη, χρειάζεται να δραστηριοποιηθούν και να διεκδικήσουν απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Η εμπειρία του φιλειρηνικού κινήματος στη δεκαετία του ’80, που επέβαλε την απαγόρευση των πυρηνικών μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη με τη συμφωνία Μπους-Γκορμπατσόφ, αποτελεί μια επιτυχία και πηγή αισιοδοξίας.

Ήδη η έκκληση του κινήματος για τον «Ευρωπαϊκό Πυρηνικό Αφοπλισμό», που υπογράφουν ευρωβουλευτές, πανεπιστημιακοί και συνδικάτα από πολλές χώρες και το Ίδρυμα Μπέρτραντ Ράσελ για την Eιρήνη, αποτελεί το πρώτο βήμα στην ανάπτυξη ενός νέου κινήματος δημιουργίας «ελευθέρων ζωνών από πυρηνικά» στην Ευρώπη και άλλες περιοχές του κόσμου. Ο γενικότερος στόχος πρέπει να είναι η υπογραφή Συνθήκης για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Όπλων γενικά στον κόσμο, σύμφωνα και με πρόσφατη απόφαση-έκκληση των Ηνωμένων Εθνών.

Το κρίσιμο αυτό ζήτημα αφορά όλες τις χώρες και λαούς της Ευρώπης. Μαζί και την Ελλάδα που βρίσκεται κοντά σε «θερμές» εστίες πολέμου, ενώ τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ την θεωρούν βάση εξόρμησης για υλοποίηση επιθετικών σχεδίων, βάζοντας σε κίνδυνο τον ελληνικό λαό και άλλους λαούς της περιοχής. Από αυτήν την άποψη, η ανάπτυξη αντιπολεμικού-φιλειρηνικού κινήματος και η πίεση εφαρμογής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, ισότιμης και αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας με όλες τις χώρες και σχέσεων καλής γειτονίας και φιλίας των λαών, αποτελεί για τη χώρα μας ζωτική ανάγκη.

* Διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος ΠΓ της ΛΑΕ

(μπλογκ: ytolios.wordpress.com / ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)

[1] Defence Democracy Press, 13/2/2018, All Western leaders were lying, promising not to expand NATO. See Frank Elbe, “The Diplomatic Path to Germany Unity”, Bulletin of the German Historical Institute 46 (Spring 2010) pp.33-46.

[2] Ρουσλάν Χουμπίγιεφ, «Μεταξύ “θερμού” πολέμου και “ψυχρής” σύγκρουσης» (regnum.ru/news/polit/2504482).

[3] ΔΝΤ: World Economic Outlook Update, Απρίλιος 2017, επεξεργασία στοιχείων.

[4] «Η Μόσχα ανοιχτή στις προτάσεις για μια “νέα INF”», www.naftemporiki.gr, 7/2/2019.

[5] Εφημερίδα των Συντακτών, 23-24/2/2019.

[6] Εφημερίδα των Συντακτών, 21/2/2019.

Η «συμφωνία των Πρεσπών» έχει αναχθεί σε κεντρικό ζήτημα της πολιτικής ζωής. Οι επικυρίαρχες δυνάμεις (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) επιδιώκουν λύση που να ενδυναμώνει τη γεωπολιτική τους επιρροή στα Βαλκάνια (ένταξη FYROM σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) έχοντας ως επιθετική αιχμή τη Ρωσία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα του Μνημονιακά τόξου, χωρίς να αμφισβητούν την ευρω-ατλαντική επικυριαρχία, προσπαθούν με τακτικισμούς να αποκομίσουν μικροπολιτικά οφέλη. Η σωστή θεώρηση της «συμφωνίας των Πρεσπών», επιβάλλει τη διαλεκτική θεώρηση του «πατριωτικού-εθνικού-ταξικού-διεθνιστικού» με όλη την ιστορική τους διάσταση.

1.Τι είναι πατριωτισμός;

Ο «πατριωτισμός» δεν είναι αφηρημένη έννοια, αλλά ηθική και πολιτική αρχή, που εκδηλώνεται με την αγάπη για την πατρίδα, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, της δημόσιας περιουσίας και φυσικού πλούτου, την υπερηφάνεια για την πολιτιστική κληρονομιά, την έμπρακτη υπεράσπιση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, την ειρήνη και την ισότιμη συνεργασία των λαών, την τιμή και το σεβασμό όσων θυσιάστηκαν για την πατρίδα, κά. Ο εθνικός μας ποιητής Γ.Ρίτσος στη «Ρωμιοσύνη» λέει χαρακτηριστικά: «τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας».! Ωστόσο η έννοια του «πατριωτισμού», από ορισμένους γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί με τον «εθνικισμό» και τα στενά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, ενώ τα «εθνικά-λαϊκά συμφέροντα» με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και των υπερεθνικών αφεντικών τους.

       «Μακεδονικό»: Ιστορική-γεωγραφική-εθνολογική, διάσταση

Για τον απλό παρατηρητή, φαίνεται υπερβολική η αντιπαράθεση για τον όρο «Μακεδονία», αν δεν γνωρίζει τις σκοπιμότητες και προεκτάσεις που σηματοδοτεί ο όρος, όπως επίσης αν υποτιμά ή αγνοεί ιστορικά γεγονότα που βαραίνουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Μιλώντας με ιστορικούς όρους, η Μακεδονία, ο Φίλιππος, ο Μέγας Αλέξανδρος, κλπ, αποτελούν μέρος της αρχαίας ιστορίας και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας και είναι καθαρή πλαστογραφία η απόπειρα διεκδίκησης από τους ηγέτες της FYROM. Αρκεί να θυμίσουμε τη γνωστή φράση του Μ.Αλεξάνδρου, στη σύνοδο της Κορίνθου (335 πχ) πριν ξεκινήσει για την εκστρατεία στη Μ.Ασία, όπου ανάφερε ότι «παραβρέθηκαν εκπρόσωποι όλων των Ελλήνων πλην των Λακεδαιμονίων».!!

Ωστόσο στο διάβα των αιώνων, η «Μακεδονία» των επιγόνων του Αλεξάνδρου, κατελήφθη από τους Ρωμαίους, ενώ αργότερα αποτέλεσε μέρος του Βυζαντίου. Τον 7^ον αιώνα μ.χ. έχουμε μετακίνηση των Σλάβων στα Βαλκάνια (έφτασαν ως τη νότια Ελλάδα), ενώ μετά την πτώση του Βυζαντίου, η περιοχή αποτέλεσε επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πολλά ιδιαίτερα τοπωνύμια. Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13, η περιοχή «Μακεδονία», με βάση τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (1913), χωρίστηκε σε τρία μέρη λαμβάνοντας υπ’ όψιν (κατά προσέγγιση) την εθνολογική τους σύνθεση. Η Ελλάδα πήρε το μεγαλύτερο μέρος (51,8%) τη σημερινή Μακεδονία, η Σερβία (38%) την περιοχή FYROM, η Βουλγαρία (9,4%) την περιοχή «Πυρίν» και ένα πολύ μικρό μέρος (0,8%) πήγε στην Αλβανία. Με βάση το συγκεκριμένο γεγονός, παρ’ ότι ιστορικά ο όρος «Μακεδονία» ανήκει αποκλειστικά στην Ελλάδα, από «γεωγραφική άποψη» και «εθνολογική σύνθεση», της ανήκει μόνο εν μέρει, όπως το ίδιο ισχύει για τη FYROM.!

Παρ’ ότι στην αρχική διαίρεση της περιοχής, με βάση τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, υπήρχαν σε κάθε τμήμα της στοιχεία άλλων εθνοτήτων (πχ. έλληνες στην Αν.Ρωμυλία, σλαβομακεδόνες σε παραμεθόριες περιοχές της Δυτ.Μακεδονίας, κά), στην πορεία λόγω των μετακινήσεων, των αποτελεσμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, συντελέστηκε σταδιακά η ομοιογενοποίηση των πληθυσμών. Από την άλλη με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991, η τότε «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ονομάστηκε προσωρινά FYROM και πληθυσμιακά αποτελείται από σλαβομακεδόνες και μια ισχυρή μειονότητα αλβανών. Η ηγεσία της FYROM διεκδικούσε μέχρι πρότινος την αποκλειστική χρήση του όρου «Μακεδονία», ως ιστορική συνέχεια της Μακεδονίας του Φιλίππου, Μ.Αλεξάνδρου κλπ. Το ουσιαστικό ζήτημα πίσω από αυτή τη «φαντασίωση», ήταν ο «αλυτρωτισμός», οι εδαφικές διεκδικήσεις και η επαναχάραξη συνόρων σε βάρος της Ελλάδας, κά.

Στο όνομα δήθεν της επίλυσης του προβλήματος, έρχεται «σφήνα» η παρέμβαση των ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, οι οποίες με τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, στηρίζουν μια «σολομώντια λύση»  (συμφωνία των Πρεσπών) έχοντας βασική επιδίωξη την ενίσχυση της κυριαρχίας τους στη Βαλκανική με αιχμή τη Ρωσία. Παρ’ ότι η κυβέρνηση Ζάεφ έδειξε ένα ρεαλισμό (αναγνώρισε ως ελληνική την πολιτιστική κληρονομιά της αρχαίας Μακεδονίας, δεν θέτει θέμα επαναχάραξης συννόρων, κά), υπάρχουν τα θέματα της «ιθαγένειας» και της «γλώσσας» (ως «μακεδονική»), γεγονός που υπονομεύει το «erga omnes» της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία», αφήνοντας …«ουρές» για πιθανές εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον.

Η ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο ότι αποδέχτηκε αυτές τις ρυθμίσεις και κυρίως την αποδοχή της επικυριαρχίας των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ- Γερμανίας, που δεν είναι σε όφελος ούτε του ελληνικού λαού, ούτε του λαού της γειτονικής χώρας. Αντίθετα η ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ ενισχύει την επιθετική αιχμή των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, υπονομεύει τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και λειτουργεί ως παράγοντας αστάθειας για την Ελλάδα και τους γειτονικούς λαούς.  Η επίτευξη μιας συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών (Ελλάδας-FYROM) χωρίς τις «ουρές» των Πρεσπών, θα αποτελούσε φερέγγυα λύση, για εδραίωση των σχέσεων καλής γειτονίας και ισότιμης συνεργασίας μεταξύ τους, χωρίς επικυριαρχία των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Κατά συνέπεια οι αντιρρήσεις και οι επικρίσεις των «συστημικών» κομμάτων (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, Χ.Α. κά), είναι «εν πολλοίς» υποκριτικές, διότι στην ουσία δεν υπερασπίζονται τα λαϊκά συμφέροντα. Παρ’ ότι ομνύουν στον «πατριωτισμό», ενδιαφέρονται κυρίως για τη νομή της εξουσίας, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας ελίτ (πολιτική μεταμνημονιακής λιτότητας και επιτροπείας) και ταυτίζονται με τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Γερμανίας στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.

Υπάρχει έδαφος για βιώσιμη λύση στο «Μακεδονικό»;

Το πρώτο βήμα στην αναζήτηση μιας βιώσιμης λύσης, είναι οι απ’ ευθείας συνεννοήσεις μεταξύ των δύο χωρών, για κοινά αποδεκτή ονομασία για κάθε χρήση (erga omnes) και προς κάθε κατεύθυνση (εσωτερικό και εξωτερικό), η οποία θα καλύπτει εκτός από το όνομα, την ιθαγένεια και τη γλώσσα και θα προωθεί την ισότιμη και αμοιβαία επωφελή συνεργασία των λαών, μακριά από τις επιδιαιτησίες των αμερικανών, νατοϊκών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Η υιοθέτηση μια τέτοιας λύσης και η έγκριση της μέσω δημοψηφισμάτων και στις δύο χώρες, θα εξασφάλιζε μια αληθινά βιώσιμη λύση, πραγματικά πατριωτική, σε όφελος του ελληνικού λαού, του λαού της FYROM και των γειτονικών λαών της Βαλκανικής. Αντίθετα η προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος με εκατέρωθεν τροφοδότηση των «αστικών εθνικισμών» και την υποστολή της υπεράσπισης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αφήνει χώρο στην ενίσχυση των εθνικισμών και από τις δύο πλευρές. Η επίλυση του προβλήματος πρέπει να γίνει στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου, του απαραβίαστου των συνόρων, της αποφυγής προκλήσεων και τυχοδιωκτισμών και κατάργησης των σχέσεων επικυριαρχίας των ιμπεριαλιστών, που ακυρώνουν στην πράξη την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία.

Σήμερα στην ελληνική κοινωνία αναπτύσσεται μια μεγάλη κοινωνική πόλωση, όπου το πατριωτικό-εθνικό, διαπλέκεται στενά με το ταξικό-διεθνιστικό. Ο κύριος όγκος των αστικών δυνάμεων υποστηρίζει την πολιτική των μνημονίων και της παραμονής στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Πίσω από την πολιτική της «πάση θυσία παραμονής στο ευρώ», βρίσκονται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών εταιριών, που ενστερνίζονται την ιδεολογία και πολιτική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Οι ποικιλώνυμοι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων που προβάλλουν ως «ελληναράδες», αποκρύπτουν ένα υφέρποντα εθνικισμό και αποσιωπούν τις ιστορικές ευθύνες τους για την «εξαέρωση» της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και της υποταγής της χώρας στους ευρω-ατλαντικούς «συμμάχους». Κατά συνέπεια οι αντιδράσεις και τα συλλαλητήρια δεν πρέπει να θολώνονται από τα ….«καπνογόνα» ενός κούφιου εθνικο-πατριωτισμού, αλλά να συνδέονται με τα λαϊκά συμφέροντα, την απαλλαγή από την ιμπεριαλιστική επιτροπεία, τη διασφάλιση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της ειρήνης, της φιλίας, της αλληλεγγύης, ισότιμης συνεργασίας και της κοινής πάλης των λαών και χωρών της περιοχής.

e-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.                       https://ytoliosblog.wordpress.com

Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών

Εισαγωγή

Την παραμονή της πρωτοχρονιάς 1959, ο δικτάτορας της Κούβας Φ.Μπατίστα εγκαταλείπει με τους στενούς του συνεργάτες την Κούβα. Την 1η Γενάρη του 1959 ο Επαναστατικός Στρατός, με επικεφαλείς τον Φιντέλ Καστρο και τον Τσε Γεβάρα, μπαίνει στην Αβάνα. Η εξουσία περνάει στα χέρια Προσωρινής κυβέρνησης, στην οποία συμμετείχαν και δεξιοί αστοί ηγέτες. Ωστόσο στην ύπαιθρο, η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του Επαναστατικού Στρατού και των ηγετών του. Το Φλεβάρη 1959, αρχηγός της Επαναστατικής Κυβέρνησης της Κούβας γίνεται ο Φ. Κάστρο.

Για τη σημασία της κουβανικής επανάστασης έχουν γραφεί πολλά. Δεν επρόκειτο απλά μια λαϊκή εξέγερση, αλλά για μια νικηφόρα λαϊκή αντιιμπεριαλιστική επανάσταση που μετεξελίχθηκε σε σοσιαλιστική και άνοιξε ελπιδοφόρους ορίζοντες στους λαούς της αμερικανικής ηπείρου και στις πρώην αποικίες της Αφρικής και Ασίας, για αποτίναξη της επικυριαρχίας των ΗΠΑ, με προοπτική τη δημιουργία μιας ανώτερης κοινωνίας. Ωστόσο η μεγαλύτερη σημασία της επανάστασης ήταν ότι 60 χρόνια μετά και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού», εξακολουθεί να εμπνέει το λαό της Κούβας και όλους τους καταπιεσμένους λαούς της γης, αποτελώντας φωτεινό παράδειγμα στη γόνιμη αναζήτηση του δρόμου, προς το «ιστορικά αναγκαίο».!

1.Ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές και το εμπάργκο των ΗΠΑ

Η πραγματοποίηση της κουβανικής επανάστασης και η μετεξέλιξη της σε σοσιαλιστική, με την εφαρμογή ριζοσπαστικών κοινωνικών μετασχηματισμών, αποτέλεσε…. «casus belli» για τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν να ανατρέψουν τη λαϊκή κυβέρνηση, πρώτα με τη εισβολή μισθοφόρων αντικαθεστωτικών στον «Κόλπο των Χοίρων», καθώς και την απειλή πυρηνικού πολέμου, με αφορμή την εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων στο έδαφος της για την ασφάλεια της. Παρ’ ότι οι ΗΠΑ δεσμεύτηκαν να μην απειλήσουν εκ νέου στρατιωτικά την Κούβα (με ανταλλαγή τη μη εγκατάσταση σοβιετικών πυραύλων), δεν σταμάτησαν τις υπονομευτικές ενέργειες. Εκτός από τα σαμποτάζ των αντικαθεστωτικών, η CIA οργάνωσε πολλές απόπειρες δολοφονίας του Φ.Κάστρο, ενώ με την εφαρμογή «οικονομικού αποκλεισμού» (του γνωστού «embargo»), προσπάθησε να στραγγαλίσει οικονομικά την Κούβα.

Σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών της Κούβας, σε όλη την περίοδο εφαρμογής του «embargo» (1962-2017), η οικονομία της Κούβας υπέστη απώλειες ύψους 134,49 δις δολάρια.[1] Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κατ’ επανάληψη (26 φορές) έχει καταδικάσει την εφαρμογή του «εμπάργκο» (οικονομικό, εμπορικό, χρηματοδοτικό). Παρ’ ότι το 2015 οι ΗΠΑ αποκατέστησαν διπλωματικές σχέσεις με την Κούβα, το αμερικανικό Κογκρέσο διατήρησε το «οικονομικό αποκλεισμό».!! Το 2017 ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ.Τράμπ, αύξησε περεταίρω τις «κυρώσεις».!!

Η επαναστατική κυβέρνηση με την ενεργητική στήριξη του λαού, όχι μόνο αντιμετώπισε τις υπονομευτικές ενέργειες και εκβιαστικές πρακτικές των ιμπεριαλιστών, αλλά με την εφαρμογή ριζοσπαστικών οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών, πέτυχε η Κούβα να ξεπεράσει τα χρόνια προβλήματα υπανάπτυξης, να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του λαού και να εξασφαλίσει την προσφορά κοινωνικών υπηρεσιών προς όλους τους πολίτες (υγείας, παιδείας, πολιτισμού, κά), πετυχαίνοντας δείκτες «ανθρώπινης ανάπτυξης» από τους υψηλότερους στον κόσμο. Αντίθετα οι ΗΠΑ, παρά το υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και τη μεγάλη οικονομική της δύναμη, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, περισσότεροι από 41 εκατ. αμερικανοί πολίτες (ένας στους οκτώ), ζουν σήμερα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.[2]

2.Οι κυριότερες μεταρρυθμίσεις της πρώτης περιόδου

Οι κυριότερες μεταρρυθμίσεις που εφάρμοσε η λαϊκή κυβέρνηση στην πρώτη περίοδο της επανάστασης ήταν:[3]

• Αγροτική σοσιαλιστική Μεταρρύθμιση, χωρίς βίαιη κολεκτιβοποίηση.

• Εθνικοποίηση των βορειοαμερικανικών επιχειρήσεων.
• Γενική Μεταρρύθμιση της Εκπαίδευσης, δημιουργώντας ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα, εντελώς δωρεάν.
• Δημιουργία ενός Σοσιαλιστικού Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα.
• Δημιουργία επαναστατικού Συστήματος Υγείας, που καλύπτει δωρεάν και ισότιμα όλους τους πολίτες.
• Δημιουργία μια επιστημονικής και τεχνολογικής πολιτικής.
• Δημιουργία μιας νέας πολιτικής πολιτισμού και αθλητισμού.
• Δημιουργία των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων και ένα ισχυρό Σύστημα Πολιτικής Άμυνας.
• Δημιουργία μιας νέας εξωτερικής πολιτικής της σοσιαλιστικής Επανάστασης.
• Οικοδόμηση μιας νέας δομικής σοσιαλιστικής βάσης της οικονομίας της Κούβας.

Τέλος ο διεθνισμός και ο ανθρωπισμός, ήταν από τα βασικά χαρακτηριστικά της κουβανικής επανάστασης. Η πρώτη κουβανική αποστολή ιατρικής βοήθειας στο εξωτερικό, ξεκίνησε το 1963 προς την Αλγερία. Στη συνέχεια, μέχρι και τις 30 Απρίλη του 2017, είτε επρόκειτο για δωρεάν ιατρική βοήθεια, είτε για προγράμματα συνεργασίας, οι κουβανοί γιατροί και το παραϊατρικό προσωπικό, παρείχαν ιατρικές υπηρεσίες σε πολλές χώρες σε περισσότερους από 580 εκατομμύρια ανθρώπους, στο ένα τρίτο από αυτούς με επισκέψεις σε σπίτια φτωχών κυρίως νοικοκυριών. Έχουν πραγματοποιήσει 11 εκατομμύρια χειρουργικές επεμβάσεις, 3 εκατομμύρια γέννες, 14 εκατομμύρια εμβολιασμούς, κά.

Το 1999, η Κούβα ίδρυσε την «Λατινοαμερικάνικη Σχολή Ιατρικής» (ΕΛΑΜ), ως μέρος του Ολοκληρωμένου Προγράμματος Υγείας. Μορφώνει γιατρούς δωρεάν για όλον τον κόσμο και ειδικότερα για τις φτωχές χώρες. Σύμφωνα με τον πρώην Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Μπαν Κι Μουν,  «η ΕΛΑΜ είναι η πιο προχωρημένη σχολή του κόσμου». Το μόνο που ορίζεται ως προϋπόθεση συμμετοχής είναι μετά την αποφοίτηση τους, να επιστρέψουν και να εργαστούν στις ταπεινές γειτονιές τους ανταποδίδοντας έτσι αυτά που έμαθαν, σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Στις 20 Αυγούστου του 2005, αποφοίτησαν από την ΕΛΑΜ οι πρώτοι 1.610 γιατροί. Έχει 1.500 εγγραφές φοιτητών ετησίως, και ένα σύνολο περίπου 10.000. Σήμερα, έχει φοιτητές από όλες τις ηπείρους που ανήκουν σε 80 εθνότητες.[4]

Μεταξύ 1975 και 1989, 300.000 κουβανοί στρατιώτες εκπλήρωσαν το καθήκον της «διεθνιστικής βοήθειας» στον λαό της Αγκόλα, μετά από αίτημα της νόμιμης κυβέρνησής της με επικεφαλής τον πρόεδρο Αγκουστίνο Νέτο. Η ανεξαρτησία της Αγκόλα, της Ναμίμπια και η καταστροφή του επονείδιστου καθεστώτος του «απαρτχάιντ», δείχνουν ότι το αίμα που χύθηκε από περισσότερους από 2.000 κουβανούς, αποτέλεσε «μια δοξασμένη συνεισφορά, μαζί με τους αφρικανούς αδερφούς τους, για την εξόφληση του χρέους τιμής προς μια Ήπειρο που ήταν θύμα του μισητού εμπορίου μαύρων, που σκλαβώθηκαν και αφανίστηκαν σε διάστημα αιώνων, στις φυτείες της Κούβας και άλλων χωρών της περιοχής».[5]

3.Δημιουργία του λαϊκού κράτους και ο σύνθετος ρόλος του

Με τη συγκρότηση της επαναστατικής κυβέρνησης, άρχισε και η δημιουργία του νέου κράτους, που οι λειτουργίες του στήριζαν και προωθούσαν τις βαθιές αλλαγές στην οικονομία (εθνικοποίηση εργοστασίων και γης, που ως τότε κατείχαν εγχώριοι καπιταλιστές, μεγαλο-ιδιοκτήτες και πολυεθνικές εταιρίες, αγροτική μεταρρύθμιση και εθελοντική συνεταιριστικοποίηση, εξασφαλισμένη εργασία και κατοικία, δωρεάν υγεία και παιδεία, κά). Οι αλλαγές στην οικονομία και στις λειτουργίες του κράτους εξυπηρετούσαν την ταξική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους μικρομεσαίους αγρότες, καθώς τα μεσαία στρώματα στις πόλεις και ένα μικρό τμήμα της αστικής τάξης που δεν είχε δεσμούς με το ξένο κεφάλαιο.

Στηv Κoύβα τα αιρετά και αvακλητά όργαvα εξoυσίας, δημιoυργήθηκαv στη διάρκεια μιας δεκαπενταετίας από την επικράτηση της επανάστασης. Αρχικά τις βασικές αποφάσεις έπαιρνε η επαναστατική κυβέρνηση. «Παρά τηv απoυσία αιρετώv oργάvωv, η κυβέρvηση δεv δρoύσε αυθαίρετα. Αvτίθετα, αξιoπoιoύσε διάφoρoυς τρόπoυς πρoσέλκυσης τoυ λαoύ στις κρατικές υπoθέσεις. Είvαι πασίγvωστες oι γιγάvτιες λαϊκές συvελεύσεις στηv Αβάvα αλλά και στις συvoικίες και στoυς τόπoυς εργασίας, oι συχvές δημόσιες συζητήσεις πριv ψηφιστoύv σημαvτικoί vόμoι καθώς και oι απoλoγισμoί και oι αυτoκριτικές τoπoθετήσεις της κυβέρvησης και της κρατικής διoίκησης μπρoστά στo λαό»[6] κά.

Παρά τη συνέχιση του «οικονομικού αποκλεισμού» της από τις ΗΠΑ, η Κούβα πέτυχε βαθμιαία να διευρύνει τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Ιδιαίτερα αναβάθμισε τη θέση της μετά την ένταξη (1970) στο «Συμβούλιο Οικονομικής Αλληλοβοήθειας» (ΣΟΑ), τη γνωστή Comecon, στην οποία εκτός από την ΕΣΣΔ, συμμετείχαν Πολωνία, Βουλγαρία, Λ.Δ.Γερμανίας, Τσεχοσλαβακία, Ρουμανία, Μογγολία, Βιετνάμ, ενώ 11 ακόμα χώρες κυρίως αναπτυσσόμενες, είχαν την ιδιότητα του παρατηρητή. Στη διάρκεια των δεκαετιών 1960-1990, οι ριζοσπαστικές αλλαγές στην Κούβα, μετασχημάτισαν γρήγορα τις κοινωνικές της δομές και από την άποψη βασικών κοινωνικών δεικτών, ξεπέρασε σε πολλές περιπτώσεις το επίπεδο των αναπτυγμένων χωρών.

 Χρησιμοποιώντας ηθικά και υλικά κίνητρα, η κυβέρνηση προχώρησε στην εκρίζωση των χαρτοπαικτικών λεσχών, της πορνείας, της διακίνησης ναρκωτικών, των παραγκουπόλεων, της επαιτείας, της παιδικής εργασίας, των φυλετικών διακρίσεων, κά. Επέφερε γενναία επανακατανομή εισοδήματος με μείωση των ενοικίων, των τιμών φαρμάκων και βιβλίων, των τιμολογίων τηλεφώνου, ηλεκτρικού ρεύματος και μέσων μαζικής μεταφοράς, κλείσιμο της μισθολογικής ψαλίδας και αύξηση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, μείωση της ανεργίας μέσω μεγάλων έργων, ορθολογική και ισότιμη διανομή προϊόντων με δελτίο {libreta), διακοπή εισαγωγών ειδών πολυτελείας, εγκαθίδρυση καθολικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης, εκστρατεία καταπολέμησης του αναλφαβητισμού, δωρεάν εκπαίδευση, υγεία, κά.

4.Η «ειδική περίοδος» μετά την πτώση του «υπαρκτού»

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά το 1991, όταν η Κούβα έχασε τους βασικούς εμπορικούς της εταίρους, εξαιτίας των ανατροπών στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στις «σοσιαλιστικές χώρες» και της διάλυση της ΚΟΜΕΚΟΝ. Η Κούβα βρέθηκε πλήρως απομονωμένη, χωρίς να μπορεί να πουλήσει ή να αγοράσει βασικά είδη από την παγκόσμια αγορά. Το εμπάργκο  των ΗΠΑ ήταν ήδη δυσβάσταχτο και απέκτησε πλέον καταθλιπτική ισχύ. Το βιοτικό επίπεδο του λαού υπέστη δραματική πτώση. Οι τότε «σειρήνες» του νεοφιλελευθερισμού άρχισαν να ηχούν ισχυρά, ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος από την «θεραπεία-σοκ» που εφάρμοζαν οι άλλες χώρες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», που ακολουθούσαν το δρόμο επιστροφής στον καπιταλισμό.

Η πεισματική άρνηση του Φιντέλ Κάστρο να δεχτεί την εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και την παλινόρθωση του καπιταλισμού, ορισμένοι θεώρησαν ότι η «τελευταία ώρα του Φιντέλ είχε φθάσει».![7] Ωστόσο η ιστορία τους διέψευσε οικτρά, όπως και το γνωστό «απόφθεγμα» του Φ.Φουκουγιάμα περί του «τέλους της ιστορίας». Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν στην Κούβα μετά τη διάλυση της ΚΟΜΕΚΟΝ, ήταν ασφαλώς εξαιρετικά δύσκολες. Η χώρα είχε ενταχτεί σε ένα διεθνή καταμερισμό εργασίας, όπου διέθετε σε προνομιακές τιμές τη ζάχαρη και εξασφάλιζε σε χαμηλές τιμές καύσιμα, καθώς αναγκαία μηχανήματα και πρώτες ύλες για ανάπτυξη της βιομηχανίας της. Με τη διάλυση της ΚΟΜΕΚΟΝ, τα έσοδα από τις εξαγωγές μειώθηκαν δραματικά, καθώς και οι πηγές εξωτερικής χρηματοδότησης.

Το ΔΝΤ ενώ χρηματοδοτούσε τις πρώην χώρες του «υπαρκτού» που εφάρμοζαν προγράμματα «μετάβασης» στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, στην Κούβα, λόγω του «εμπάργκο», αρνήθηκε οποιαδήποτε πίστωση. Η αδυναμία εξεύρεσης πόρων για εισαγωγές οδήγησε σε δραματική μείωση των εισαγωγών κατά 70% στο διάστημα 1991-93, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την οικονομία και το λαό της Κούβας. Το οικονομικό πλάνο στην ουσία σταμάτησε να λειτουργεί αφού δεν υπήρχαν οι αναγκαίες «εισροές» για πραγματοποίηση των στόχων του.!

Η λαϊκή κυβέρνηση χαρακτήρισε την κατάσταση, ως «ειδική περίοδο εν καιρώ ειρήνης» και πήρε συγκεκριμένα μέτρα αντιμετώπισης της. Τα «έκτακτα μέτρα» στηρίχτηκαν σε δύο βασικά πλεονεκτήματα που διέθετε. Πρώτον τα «θεσμικά πλεονεκτήματα» της κεντρικής διεύθυνσης της οικονομίας (έλεγχος τιμών, μονοπώλιο ξένου συναλλάγματος, δημόσια ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, κά), καθώς στη συλλογική αντίδραση του λαού της Κούβας με επικεφαλής την επαναστατική κυβέρνηση, όπου υπήρχε μακρά παράδοση καλλιέργειας της εθελοντικής υποστήριξης καταστάσεων πολιτικής άμυνας για αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων (φυσικές καταστροφές, τυφώνες), που υποστηριζόταν από μηχανισμούς δημόσιας «συμμετοχής» και «συζήτησης». Παρ’ ότι η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 1/3 και ορισμένα εργοστάσια έκλεισαν, ωστόσο διαφυλάχτηκε κατά 2/3 η αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων, ενώ εφαρμόστηκαν διάφοροι τρόποι εξοικονόμησης καυσίμων, χρησιμοποίησης παλιών μηχανών, κά. Επίσης με την οργάνωση της διανομής τροφίμων, καθώς με δωρεάν γεύματα στους χώρους δουλειάς και στα σχολεία, αποτράπηκαν φαινόμενα πείνας και κοινωνικής περιθωριοποίησης.[8]

Σε αντίθετη με τα μέτρα φιλελευθεροποίησης που εφαρμόστηκαν στις πρώην χώρες του «υπαρκτού», στην Κούβα δεν υπήρξε «θεραπεία-σοκ». Οι δημόσιες δαπάνες για υγεία, παιδεία, επιδοτήσεις για κοινωνικούς σκοπούς, κά, διατηρήθηκαν, ενώ περιορίστηκαν οι δαπάνες για άμυνα και αυξήθηκε το δημόσιο έλλειμμα, το οποίο ωστόσο οδήγησε σε διάβρωση της αξίας του νομίσματος (πέσο) και σε εμφάνιση της «μαύρης αγοράς». Οι δυσκολίες κορυφώθηκαν το 1993, τις οποίες μοιράζονταν και οι αξιωματούχοι, ενώ λιγότερο βίωσαν τις δυσκολίες όσοι έπαιρναν εμβάσματα στο εξωτερικό. Το 1994 η κυβέρνηση πήρε μέτρα στήριξης του νομίσματος με την νομιμοποίηση της «μαύρης αγοράς» και δυνατότητα χρήσης ξένου νομίσματος (δολαρίου) για αγορά ειδών από ειδικά καταστήματα. Ταυτόχρονα εντάθηκαν οι προσπάθειες αξιοποίησης ξένων επενδύσεων, σε επιλεγμένους τομείς (εξόρυξη, ενέργεια, τουρισμός, κά), υπό τον αυστηρό έλεγχο του κράτους.

Από το 2000 και μετά, η κατάσταση βελτιώθηκε σημαντικά. Ιδιαίτερα η ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία, Κίνα, Βραζιλία και η δημιουργία της «κοινής αγοράς» ALBA («Μπολιβαριανή Συμμαχία των Λαών της Αμερικής»),[9] έδωσε ουσιαστικές δυνατότητες στην Κούβα να ξεφύγει από τις συνέπειες του αμερικανικού «εμπάργκο» και να ενισχύσει την οικονομική της ανάπτυξη. Ωστόσο η παγκόσμια κρίση του 2008 δημιούργησε νέα προβλήματα. Η πτώση της διεθνούς τιμής του νικελίου δημιούργησε σοβαρές δυσκολίες στην εξασφάλιση του αναγκαίου συναλλάγματος για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ταυτόχρονα έπληξε τον τουρισμό, βασική πηγή συναλλάγματος, ενώ η αύξηση των διεθνών τιμών πετρελαίου και ειδών εισαγωγής δημιούργησαν πρόσθετα προβλήματα στο ισοζύγιο πληρωμών. Μόνο για το 2011 η αύξηση των διεθνών τιμών σε εισαγόμενα είδη, προκάλεσε μια επιπλέον επιβάρυνση 800 εκατομμυρίων δολαρίων στην οικονομία της Κούβας.

Το 2011 αποφασίστηκε η εφαρμογή σειράς μέτρων, τα οποίο έγιναν αντικείμενο πλατιάς συζήτησης στο λαό και τα οποία προέβλεπαν μείωση των εισαγωγών, μείωση προσωπικού κρατικών επιχειρήσεων, ανάπτυξη μικρών προσωπικών επιχειρήσεων, δημιουργία ειδικών αναπτυξιακών ζωνών για ξένες επενδύσεις με αυστηρή εποπτεία του κράτους κά, τα οποία τόνωσαν την οικονομία και οδήγησαν σε αύξηση του ΑΕΠ κατά 3%. Στην αντιμετώπιση των δυσκολιών σημαντική ήταν η υπογραφή οικονομικής συνεργασίας με τη Ρωσία (2013) που μεταξύ άλλων προέβλεπε και διαγραφή 90% του χρέους της Κούβας (35,2 δις δολάρια) και αποπληρωμή του υπόλοιπου (3,5 δισ. δολάρια) σε βάθος δεκαετίας. Μάλιστα τα ποσά της εξόφλησης συμφωνήθηκε να καταβάλλονται σε ειδικό λογαριασμό και να χρησιμοποιηθούν για επενδύσεις στην κουβανική οικονομία.[10]

Συμπερασματικά, η στάση της λαϊκής κυβέρνησης της Κούβας, έδειξε ότι ένας λαός και μια γνήσια λαϊκή εξουσία, μπορούν να αντιμετωπίσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έκτακτα γεγονότα και καταστάσεις. Ιδιαίτερα αποδείχτηκε ότι ο δρόμος προς την «καπιταλιστική παλινόρθωση», δεν ήταν «μονόδρομος», όπως ισχυρίζονταν οι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού, αλλά ότι υπήρχαν «εναλλακτικές» για αναζήτηση των κατάλληλων δρόμων κίνησης της κοινωνίας προς το «ιστορικά αναγκαίο» μέλλον. Στην περίπτωση της Κούβας ουσιαστικά δικαιώθηκε η ιστορική εμπειρία της ΕΣΣΔ με τη «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ) του Λένιν, στην πρώτη δεκαετία της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επιδιώκοντας τη συμμαχία εργατών και αγροτών, εφάρμοσε μέτρα αναζωογόνησης της οικονομίας, που παρ’ ότι περιείχαν βήματα υποχώρησης (ενίσχυση ρόλου αγοράς και καπιταλιστικών στοιχείων) σε σχέση με τους πολιτικούς στόχους που έθετε (στήριξη της σοβιετικής εξουσίας), στην ουσία διευκόλυναν τη τελική νίκη του σοσιαλισμού.

Ασφαλώς στην πορεία των κοινωνικών μετασχηματισμών της ΕΣΣΔ, προέκυψαν ερωτήματα και η ανάγκη επίλυσης κρίσιμων προβλημάτων της σοσιαλιστικής «οικοδόμησης», τα οποία δεν ερευνήθηκαν επαρκώς, ούτε και δόθηκαν βιώσιμες λύσεις, με αποτέλεσμα το εγχείρημα του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» να οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Στην περίπτωση της Κούβας, και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να τονιστεί, δεν υπήρξε κατ’ αρχάς «άτακτη φυγή» επιστροφής στον καπιταλισμό και δεύτερον, το εγχείρημα παραμένει ζωντανό και γίνεται προσπάθεια βήμα-βήμα για υπέρβαση των δυσκολιών, με διατήρηση της λαϊκής εξουσίας και παράλληλα να ανιχνευτούν βιώσιμοι δρόμοι προς μια ανώτερη κοινωνία. Και αυτή η εμπειρία έχει πολύ μεγάλη σημασία, όχι μόνο για την Κούβα, όσο για το διεθνές αριστερό κίνημα.!

5. 60 χρόνια μετά, ποια η διαφαινόμενη προοπτική;

Η 60ή επέτειος της κουβανικής επανάστασης, φέρνει στο προσκήνιο το κρίσιμο ερώτημα για την προοπτική της. Για το λαό της Κούβας και την ηγεσία του ΚΚ Κούβας, δεν τίθεται ούτε θεωρητικά το ερώτημα, δηλ. το «σενάριο» επιστροφής στον καπιταλισμό στο όνομα της ύπαρξης οικονομικών δυσκολιών και αναπάντητων ερωτημάτων, στην κίνηση της χώρας προς μια ανώτερη κοινωνία. Ήδη η αλλαγή ηγεσίας στην χώρα και στο ΚΚ Κούβας, διαψεύδει τα σενάρια για «ανατροπές» στην μετά-Κάστρο εποχή. Το Φιντέλ Κάστρο αποχώρησε από πρόεδρος της χώρας το 2008 και ως το θάνατό του (25/11/16) παρέμεινε επί κεφαλής του Κ.Κ. Κούβας. Επικεφαλής της κυβέρνησης ετέθη από το 2008 ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο, ο οποίο παράμεινε ως το 2018 και τη θέση του πήρε ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος της κουβανικής κυβέρνησης, ο Μιγκέλ Μάριο Ντίας Κανέλ Μπερμούντες, ενώ ο Ραούλ Κάστρο παρέμεινε επί κεφαλής του ΚΚ Κούβας, θέση από την οποία θα αποχωρήσει, όπως ο ίδιος δήλωσε, στο επόμενο συνέδριο του κόμματος. Κατά συνέπεια και σε αυτό το πεδίο, η ηγεσία της κουβανικής επανάστασης, έδειξε ιστορική ανωτερότητα σε σχέση με τις εμπειρίες άλλων ηγεσιών των κομμουνιστικών κομμάτων του πρώην «υπαρκτού».

Το 2016, διεξήχθη το 6ο Συνέδριο του ΚΚ Κούβας, το οποίο κατέληξε σε μια σειρά σημαντικές αποφάσεις για την οικονομική πολιτική και ανάπτυξη της σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Παρά τα βήματα που έχουν γίνει στην οικονομία της, το γεγονός ότι η Κούβα είναι αναγκασμένη να ζει υπό καθεστώς «εμπάργκο» και συνεχών ενεργειών υπονόμευσης του λαϊκού καθεστώτος, περιορίζοντας τις δυνατότητες ολόπλευρης ανάπτυξης των πλεονεκτημάτων του σοσιαλισμού και επιμηκύνοντας αναπόφευκτα τη δημιουργία των υλικών προϋποθέσεων κίνησης της προς τα εμπρός, προς την κομμουνιστική κοινωνία.

Ειδικότερα στο κρίσιμο οικονομικό πεδίο, η Κούβα έχει θέσει στο επίκεντρο, εξασφάλισης την προσεχή δεκαετία «διατροφικής αυτοδυναμίας» (food sovereignty), με μείωση των εισαγωγών τροφίμων και αύξηση των εξαγωγών βιομηχανικών προϊόντων, καθώς και αύξηση της παραγωγικότητας στο δημόσιο τομέα. Προς την κατεύθυνση αυτή σχεδιάζονται κίνητρα μετακίνησης εργαζόμενων σε αγροτικές παραγωγικές δραστηριότητες, τόσο με τη μορφή της οικογενειακής γεωργίας όσο και της συνεταιριστικής, με την παραχώρηση εκτάσεων που σήμερα μένουν αναξιοποίητες. Από την άλλη στον τομέα των υπηρεσιών, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται την ανάπτυξη του τουρισμού και στις συνδεδεμένες υπηρεσίες, καθώς και στον τομέα της εξυπηρέτησης, με την ανάπτυξη ατομικών και οικογενειακών μικροεπιχειρήσεων και συνεταιρισμών.

Όσον αφορά τη βελτίωση της παραγωγικότητας στις κρατικές επιχειρήσεις, εδώ κρίσιμο ρόλο θα παίξει η μεγαλύτερη αυτοτέλεια τους στην επιλογή των αποφάσεων και η χρήση εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων ως μηχανισμού ενίσχυσης της αποδοτικότητας (μέτρησης του αναγκαίου χρόνου στην παραγωγή προϊόντων). Ωστόσο η αυτοτέλεια θα είναι σχετική, διότι οι επιλογές τους θα εντάσσονται στα πλαίσια του γενικότερου σχεδίου κοινωνικο-οικονομικής ανάπτυξης. Στην ουσία η προσπάθεια θα είναι η αναζήτηση της «άριστης» σχέση μεταξύ δύο μηχανισμών διεύθυνσης της οικονομίας (του «σχεδίου» και της «αγοράς») με στόχο την ανάπτυξη της παραγωγικότητας. Η αξιοποίηση των ατομικών επιχειρήσεων θα γίνεται κυρίως στις σφαίρες που δεν μπορεί να οργανωθεί η μεγάλη παραγωγή και απαιτείται μεγαλύτερο ενδιαφέρον και προσοχή στο ποιοτικό αποτέλεσμα των παρεχόμενων υπηρεσιών, με την ύπαρξη πάντα εποπτείας και ελέγχου εκ μέρους του κράτους. Από την άλλη στο δημόσιο τομέα θα τηρείται η αρχή της κατανομής «στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του» (ποσότητα και ποιότητα εργασίας) και συνδυασμό υλικών και ηθικών κινήτρων.

Ασφαλώς οι αλλαγές στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής, ενέχουν και ορισμένους κινδύνους, που πηγάζουν από τη φύση των εμπορευματο-χρηματικών σχέσεων. Η απλή εμπορευματική παραγωγή και η ανταλλαγή εμπορευμάτων μεταξύ ατομικών παραγωγών, κάτω από τη δράση του νόμου της αξίας και του ανταγωνισμού, οδηγεί σε ταξική διαφοροποίηση τους (σε μεγάλους και μικρούς) και παραπέρα στην εμφάνιση της καπιταλιστικής εμπορευματικής παραγωγής (με καπιταλιστές και μισθωτούς εργάτες). Επίσης η εμπορευματική παραγωγή από τη φύση της, αμφισβητεί ρυθμίσεις και ελέγχους που βάζουν φραγμό στη μεγιστοποίηση του κέρδους και της συσσώρευσης κεφαλαίου σε λιγότερα χέρια, κά. Κατά συνέπεια η εκτεταμένη ανάπτυξη των μικρών επιχειρήσεων και πολύ περισσότερο, η απασχόληση μισθωτών, είναι βήμα ενίσχυσης των καπιταλιστικών στοιχείων που «εν δυνάμει» αντιτίθεται στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και στη γενικότερη πολιτική της επαναστατικής κυβέρνησης.

Γιαυτό δεν είναι τυχαίο, που από την ηγεσία του ΚΚ Κούβας στο τελευταίο συνέδριο του, απορρίφθηκαν προτάσεις που προέβλεπαν τη δυνατότητα επέκτασης της ατομικής ιδιοκτησίας σε μέσα παραγωγής και σε μικρο-μεσαίες επιχειρήσεις με την απασχόληση μισθωτών. Ακόμα και αν κριθεί ότι για κάποιους ειδικούς λόγους, χρειάζεται να γίνουν κάποιες εξαιρέσεις, αυτές πρέπει να είναι προσωρινές και πάντα κάτω από έλεγχο και εποπτεία του κράτους, ενώ το τελικό αποτέλεσμα να οδηγεί πραγματικά σε άνοδο της παραγωγικότητας και αποδοτικότητας της λαϊκής οικονομίας. Ταυτόχρονα θα πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της οικονομικής διαφθοράς και φαινομένων «παραοικονομίας» (μαύρη αγορά, λαθραία διακίνηση συναλλάγματος, κά). Ο γραμματέας του ΚΚ Κούβας, Ραούλ Κάστρο, στην τελική του ομιλία στο 16^ο συνέδριο δήλωσε με έμφαση, πως «στόχος μου είναι η υπεράσπιση, η διατήρηση, η συνέχιση τελειοποίησης του σοσιαλισμού και οπωσδήποτε, ο αποκλεισμός της επιστροφής στον καπιταλισμό».[11] Υπενθύμισε επίσης στους συνέδρους και στο λαό γενικότερα, ότι η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της Κούβας, μπορούν να υπάρχουν μόνο με το σοσιαλισμό.

Ο καθοριστικός παράγοντας που θα κρίνει τις μελλοντικές εξελίξεις, πέρα από τις πιέσεις και τα εμπόδια του αμερικανικού παράγοντα και τα περιθώρια αξιοποίησης της συνεργασίας με άλλες χώρες, είναι η σταθερότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος και οι ιδεολογικο-πολιτικές του επιλογές, καθώς η ενότητα λαού και κόμματος. Οι υποχωρήσεις στον καπιταλισμό θα ασκήσουν αναπόφευκτα επίδραση, στον ένα ή άλλο βαθμό, στο εσωτερικό του ΚΚ Κούβας. Η εμπειρία από το ΚΚ Κίνας είναι διδακτική και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ίσως μάλιστα, κάποια στελέχη του να θελήσουν να εμπλακούν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, γεγονός που «θα αρχίσει να διακυβεύεται ο εργατικός – λαϊκός χαρακτήρας του κόμματος».[12] Επίσης μεγάλη σημασία έχει η καταπολέμηση της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας. Βεβαίως τέτοια φαινόμενα υπήρχαν και στο παρελθόν, αλλά εντάθηκαν τα δύσκολα χρόνια μετά το 1991.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά τους δεσμούς της επαναστατικής ηγεσίας με το λαό. Αν η λαϊκή εξουσία στην Κούβα κατάφερε να αντέξει 60 χρόνια τις πιέσεις των αμερικανών ιμπεριαλιστών, καθώς και στα προβλήματα από την κατάρρευση του «υπαρκτού», αυτό κυρίως οφείλεται στους στενούς δεσμούς της επαναστατικής ηγεσίας με τον κουβανικό λαό. Οφείλεται επίσης και στο γεγονός ότι, παρά τα υπαρκτά λάθη και τις ολοφάνερες αδυναμίες, ο λαός συμμετείχε στη συζήτηση και στη λήψη των αποφάσεων μέσα από το σύνολο των θεσμών άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Το νέο Σύνταγμα της Κούβας που θα τεθεί σε δημοψήφισμα στις 24 Φεβρουαρίου 2019, έχει στόχο την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών λαϊκής εκπροσώπησης και την ενεργότερη συμμετοχή του λαού στη λήψη και εφαρμογή των αποφάσεων. Ήδη οι συζητήσεις που έγιναν στο Σχέδιο Συντάγματος στις 133.000 λαϊκές συνελεύσεις το 2018, άλλαξαν 60% των άρθρων του τελικού Σχεδίου.

Στην ομιλία του ο πρόεδρος της Κούβας, Μιγκέλ Μάριο Ντίας-Κανέλ Μπερμούντες, στη Λαϊκή Συνέλευση των Αντιπροσώπων, τις παραμονές της επετείου των 60 χρόνων της κουβανικής επανάστασης (22.12.18), έδωσε με ρεαλισμό και αισιοδοξία τη μελλοντική της προοπτική. «Το νέο Σύνταγμα που μόλις εγκρίναμε, επιβεβαιώνει το σοσιαλιστικό δρόμο της Επανάστασης και μας επιτρέπει να στηρίξουμε το έργο του Κράτους, της κυβέρνησης, των οργανισμών και όλου του λαού, στη συνεχή τελειοποίηση της κοινωνίας και στην ενίσχυση των θεσμών της. Το νέο Σύνταγμα εξασφαλίζει μεγαλύτερη συνοχή, δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα στο έργο μας και ενισχύει τη συμμετοχή του λαού στην διακυβέρνηση του έθνους. Αντιθέτως με ότι ισχυρίζονται οι εχθροί του Επαναστατικού κράτους, η Κούβα για άλλη μια φορά έχει δείξει πως θεμελιώδεις αποφάσεις και συναινέσεις στα ζητήματα που καθορίζουν τη ζωή του έθνους μας, οικοδομούνται με την αποφασιστική συνεισφορά όλων. Θα θέλαμε να πούμε στους αμφισβητίες μας, να τολμήσουν να υλοποιήσουν στις χώρες τους μια διαδικασία με χαρακτηριστικά όμοια σαν και αυτά που εφαρμόζουμε εμείς».![13]

Αναφερόμενος στη σημερινή κοινωνικο-οικονονομική κατάσταση της Κούβας, ο πρόεδρος  Μιγκέλ Μάριο Ντίας-Κανέλ, σημείωσε ότι το ΑΕΠ της Κούβας το 2018 αυξήθηκε κατά 1,2%, ενώ το 2019 προβλέπεται να αυξηθεί κατά 2,5%. Στα πλαίσια αυτά αποφασίστηκε η αύξηση των κατώτατων συντάξεων, από 200 σε 242 πέσο για 300.000 συνταξιούχους, καθώς και η αύξηση κατά 70 πέσο των επιδομάτων σε 99.000 νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος. Το συνολικά ύψος των ενισχύσεων ανέρχεται σε 224 εκατ. πέσο και αποτελούν μέρος της γενικότερης πολιτικής ενίσχυσης μισθών, συντάξεων, επιδομάτων και παροχής δωρεάν υπηρεσιών. Επίσης το νέο χρόνο θα ολοκληρωθεί το πρόγραμμα 29.000 λαϊκών κατοικιών από το κρατικό σχέδιο, ενώ άλλες 11.000 κατοικίες από ιδιώτες.

Ο πρόεδρος επισήμανε ότι το πεδίο της οικονομίας παραμένει στο επίκεντρο των προσπαθειών της κουβανικής κυβέρνησης. Στα πλαίσια του μακροπρόθεσμου πλάνου ως το 2030, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην αύξηση της παραγωγής τροφίμων (κυρίως κτηνοτροφικών), ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, νικελίου, προϊόντων νέας τεχνολογίας, κά. Τόνισε την ιδιαίτερη σημασία που έχει η συνεργασία με ξένες εταιρίες για επενδύσεις στην παραγωγή και για αύξηση εξαγωγών, ενίσχυση της αποδοτικότητας του δημόσιου, καθώς των αυτοαπασχολούμενων και ατομικών επιχειρήσεων, με έλεγχο της εφαρμογής των σχετικών διατάξεων στη λειτουργία τους. Το 2018 τα έσοδα του κράτους από τους φόρους του μη-κρατικού τομέα, ανήλθαν σε 12%, ενώ από τους 600.000 αυτοαπασχολούμενους στο 5%. Τέλος τόνισε ότι κρίσιμο ρόλο στην βελτίωση της αποδοτικότητας του δημοσίου, θα παίξει η μετάβαση του στην «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», κά.

Συμπερασματικά, στο διάστημα 1959-2018, οι κοινωνικές αλλαγές στην Κούβας, έχουν καλύψει μόνο ένα στάδιο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της. Γνωρίζοντας τη φύση των τεράστιων εμποδίων, εσωτερικών και εξωτερικών, η Κούβα, θα διατηρήσει τις κοινωνικές κατακτήσεις της και θα βελτιώνει το σοσιαλιστικό μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και ασφαλώς δεν θα επιτρέψει την καπιταλιστική παλινόρθωση. Τα μέτρα που υιοθετήθηκαν τα τελευταία χρόνια, για την αύξηση των μορφών αυτό-απασχόλησης και εργασίας για ίδιο όφελος, η αναγνώριση του ρόλου της αγοράς και το άνοιγμα μικρών ιδιωτικών επιχειρήσεων σε κάποιες μη βασικές οικονομικές δραστηριότητες, παρότι είναι μια αναγκαιότητα που επιβάλλεται από την αντικειμενική πραγματικότητα, έχουν γεννήσει εύλογες ανησυχίες σε ανθρώπους εντός και εκτός της Κούβας. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην Κούβα ως τώρα υπήρξε πάντα ένας μικρός ιδιωτικός τομέας.

Η Επανάσταση έδωσε γη στους αγρότες και ένας αριθμός πάνω από 100 χιλιάδες αγρότες είναι ιδιοκτήτες γης. Η Αγροτική Μεταρρύθμιση επηρέασε δραστικά τα μεγάλα τσιφλίκια και μοίρασε τη γη στους παραγωγούς, ενώ αναπτύχθηκαν συνεταιρισμοί, χωρίς ποτέ να γίνει βίαιη κολεκτιβοποίηση των αγροτών. Στο διάστημα όλων αυτών των δεκαετιών η σοσιαλιστική κρατική ιδιοκτησία συμβίωσε με μορφές ιδιωτικής ιδιοκτησίας, συνεταιριστικές και ιδιωτών αγροτών. Αυτές οι νέες μορφές, όπως τόνισε ο πρόεδρος της Κούβας, δεν είναι αντισοσιαλιστικές, ούτε αντεπαναστατικές. «Οι αυτοαπασχολούμενοι εργαζόμενοι δεν είναι εχθροί της Επανάστασης.»[14] Ωστόσο δεν πρέπει να γίνουν κυρίαρχες.!

Ως μέρος της ανάπτυξης του σοσιαλιστικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, ο λαός της Κούβας εργάζεται για την υπέρβαση των υπαρκτών προβλημάτων, κατά των στρεβλώσεων και των αρνητικών φαινομένων, εφαρμόζοντας την αρχή της σοσιαλιστικής κατανομής «από τον καθένα σύμφωνα με την ικανότητά του, στον καθένα σύμφωνα με την εργασία του». Στην Κούβα ο σοσιαλισμός ξεπέρασε αυτό που πρόσφερε ο καπιταλισμός στις λαϊκές μάζες. Πάνω από όλα ξεπέρασε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και δημιούργησε μια ανώτερη κοινωνία βασισμένη στην αλληλεγγύη, τον διεθνισμό και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Παρ’ ότι σήμερα, κυρίως λόγω και των διεθνών συνθηκών, η Κούβα αντιμετωπίζει προβλήματα, στο διάστημα των 60 χρόνων, δεν υπήρξε κάποια νέα κοινωνική ιδέα ή κοινωνικό σύστημα, που να ξεπερνά τα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού. «Δεν έχει αναδειχθεί ένα άλλο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης που να ξεπερνά σε δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα το σοσιαλισμό».[15] Για τους λαούς που θέλουν να πετάξουν από πάνω τους τις αλυσίδες της πολύμορφής κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής καταπίεσης, που από τη φύση του γεννάει ο ιμπεριαλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός, ο δρόμος αυτός είναι ο μόνος πραγματικά ελπιδοφόρος, για όλους τους λαούς και τους εργαζόμενους του πλανήτη.

                                                                                     3.1.2019

[1]. Αναλυτικότερα βλ. «Το απάνθρωπο αμερικανικό εμπάργκο». «Ημερόδρομος», 25/10/18 www.imerodromos.gr,

[2]. Αναλυτικότερα βλ. Φίλιπ Άλιστον, Ειδικός Επιτετραμμένος του ΟΗΕ για την Ακραία Φτώχεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, «Καθημερινή», 16.12.18

[3] Αναλυτικότερα βλ. Χοσέ Οριόλ Μαρέρο Μαρτίνες, Πρόξενος και σύμβουλος της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Κούβας στην Ελλάδα. Εισήγηση  στο διήμερο Επιστημονικό Συνέδριο για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ, που οργάνωσε ο «Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας» (ΜΑ.ΧΩ.Μ.Ε) στις 10 και 11 Νοεμβρίου 2018, στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

[4]. Το ίδιο με πιο πάνω

[5]. Το ίδιο με πιο πάνω

[6]. Αναλυτικότερα βλ. Δημήτρης Καλτσώνης, «Η Επανάσταση στην Κούβα: Παρελθόν και μέλλον». www.tvxs.gr, 31 Ιουλ. 2013,

[7]. Eliana Cardoso and Ann Helwege, Cuba after Communism, Cambridge, ma 1992, σσ. 51, 1, 11. Andrés Oppenheimer, Castro’s Final Hour, New York 1992

[8]. Αναλυτικότερα βλ. Emily Morris «Η απροσδόκητη Κούβα», Νεw left review 7-8/2014

[9]. Η ALBA συνιστά ένα αντιιμπεριαλιστικό και εν γένει αντικαπιταλιστικό μπλοκ εννέα χωρών, με κοινό νόμισμα (σούκρε), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Κούβας και της Βενεζουέλας. Αντιπροσωπεύει, μια συνεργασία χωρών μέσω διακυβερνητικών συμφωνιών που υποστηρίζει έργα κοινωνικής πρόνοιας στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας και της στέγης, με συμμετοχή λαϊκών οργανώσεων και με κρατικά προγράμματα, ενώ προωθεί τις ανταλλαγές προϊόντων μεταξύ χωρών, κά.

[10]. Ναυτεμπορική,  4 Ιουλίου 2014

[11]. Βλέπε σχετικά κείμενα στο, www.cubadebate.cu

[12]. Αναλυτικότερα βλ. Δημήτρης Καλτσώνης, «Η Επανάσταση στην Κούβα: Παρελθόν και μέλλον»,  www.tvxs.gr, 31/7/2013

[13]. Miguel M. Díaz-Canel Bermúdez, «We will move forward. And we will continue to be victorious», Speech at the close of the Second Ordinary Session of the National Assembly of People’s Power’s Ninth Legislature, Havana International Conference Center, December 22, 2018, http://en.cubadebate.cu/news/2018/12/24Dec.

[14]. Το ίδιο με πιο πάνω.

[15]. Το ίδιο με υποσημείωση αριθ. 3.




ΠΗΓΗ: // Το Ιστολόγιο του Γιάννη Τόλιου //

Η ιστορική τάση της καπιταλιστικής συσσώρευσης και

τα εναλλακτικά μέλλοντα*

Γιάννης Τόλιος Διδάκτωρ Οικονομικών, Συντονιστής ΜΑΧΩΜΕ

Εισαγωγή

Η επέτειος των 200 χρόνων της γέννησης του Κ.Μαρξ, φέρνει στο προσκήνιο τις θεωρητικές του αναλύσεις και διορατικές επισημάνσεις, οι οποίες επηρέασαν βαθειά την προοδευτική σκέψη της ανθρωπότητας και τις κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις στους τελευταίους δύο αιώνες. Τα βασικά πορίσματα των ερευνών του και κυρίως η μεθοδολογία ανάλυσης παραμένουν πολύτιμες παρακαταθήκες στο ευρύτερο πεδίο των κοινωνικών επιστημών.

        1.Τα συμπέρασμα του Μαρξ από την ανάλυση του καπιταλισμού

Η κυριότερη συνεισφορά του Κ.Μαρξ, στην προοδευτική σκέψη της ανθρωπότητας,[1] ήταν η υλιστική αντίληψη της ιστορίας και ειδικότερα η ανακάλυψη του ειδικού νόμου κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της αστικής κοινωνίας που προέρχεται από αυτόν. Δηλαδή του νόμου της υπεραξίας (παραγωγή και ιδιοποίηση της) και ο προσδιορισμός εκείνης της κοινωνικής δύναμης, της εργατικής τάξης (προλεταριάτο), που θα ανατρέψει την κυριαρχία του κεφαλαίου και θα ανοίξει το δρόμο μετάβασης σε μια ανώτερη κοινωνία, τη σοσιαλιστική-κομμουνιστική.[2]

Ειδικότερα αναλύοντας την ιστορική τάση της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, ο Κ.Μαρξ θα προσδιορίσει το προτσές υπέρβασης των καπιταλιστικών σχέσεων, «από το παιγνίδι των εσωτερικών νόμων της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής»,[3] εξάγοντας την «κίνηση των ιδεών, από την κίνηση των πραγμάτων» .! Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει… «μαζί με τη διαρκεί ελάττωση του αριθμού των μεγιστάνων του κεφαλαίου που σφετερίζονται και μονοπωλούν όλα τα οφέλη αυτού του προτσές μετατροπής, αυξάνει η μάζα της αθλιότητας, της καταπίεσης, της υποδούλωσης, του εκφυλισμού, της εκμετάλλευσης, αλλά μαζί της αυξάνει και η αγανάκτηση της εργατικής τάξης, που διαρκώς πληθαίνει και διαπαιδαγωγείται, συνενώνεται και οργανώνεται, από αυτόν τον ίδιο το μηχανισμό του κεφαλαιοκρατικού προτσές παραγωγής… Η συγκεντροποίηση των μέσων παραγωγής και η κοινωνικοποίηση της εργασίας, φθάνουν σε ένα σημείο όπου δε συμβιβάζονται με το κεφαλαιοκρατικό τους περίβλημα. Το περίβλημα σπάει. Σημαίνει το τέλος της κεφαλαιοκρατικής ατομικής ιδιοκτησίας. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται».[4] Η εργατική εξουσία, καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και μετατρέπει τα μέσα παραγωγής και τη γη, σε κοινωνική ιδιοκτησία των συνεταιρισμένων παραγωγών.!!

Ο 20ς αιώνας φάνηκε να δικαιώνει πλήρως το Κ. Μαρξ. Ωστόσο μετά την κατάρρευση των χωρών του «υπαρκτού» και την υποχώρηση της δυναμικής του εργατικού κινήματος, ορισμένοι μίλησαν για το «τέλος της ιστορίας».!! Το ερώτημα που προβάλλει σήμερα είναι κατά πόσο ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί «λιμάνι απαντοχής» για τον καπιταλισμό, ή απλώς είναι μια φάση «κίνησης των αντιθέσεων του», πριν την ιστορική του υπέρβαση;

2.Νεοφιλελεύθερο μοντέλο Συσσώρευσης Κεφαλαίου

Στην πορεία της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος, επήλθαν σημαντικές αλλαγές στις μορφές διαχείρισης του. Από τον «ελεύθερο ανταγωνισμό», έχουμε το πέρασμα στο «μονοπωλιακό» και «κρατικο-μονοπωλιακό» καπιταλισμό και παραπέρα στο «νεοφιλελευθερισμό» ή στον καπιταλισμό της «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», τη σύγχρονη φάση του ιμπεριαλιστικού του σταδίου. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο συσσώρευσης, με την πολιτική «απορρύθμισης», τις ιδιωτικοποιήσεις, τη συρρίκνωση «κοινωνικού κράτους», τη γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, κά, επέφερε μείωση του μεριδίου των μισθών στο ΑΕΠ και ενίσχυσε αντίστοιχα το μερίδιο των κερδών, ανοίγοντας τη ψαλίδα της ανισοκατανομής εισοδήματος, σε όφελος των πολυκλαδικών-πολυεθνικών ομίλων και της χρηματιστικής ελίτ.

Ενδεικτικό, το μέσο ποσοστό κέρδους στις ΗΠΑ, από 20,2% στις δεκαετίες ’50-’60, έπεσε στο 15% στη δεκαετία ’70 και αυξήθηκε πάλι στις δεκαετίες ’80-’90, φθάνοντας πριν την κρίση 2007-2008 στο 17%.[5] Όμως το ποσοστό κέρδους του χρηματοπιστωτικού τομέα ήταν υψηλότερο, λόγω απορρύθμισης των χρηματοπιστωτικών σχέσεων και της χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας (παρασιτισμού), του λεγόμενου «καζινο-καπιταλισμού».[6] Παράλληλα το «άνοιγμα των αγορών» και η ένταση του ανταγωνισμού, ενίσχυσαν τις διαδικασίες συγκέντρωσης-συγκεντροποίησης (Σ&Σ) της παραγωγής και κεφαλαίου, γιγάντωσε τις πολυεθνικές εταιρίες και την «πολυεθνοποίηση» της παραγωγής, ενέτεινε τις διασυνοριακές «εξαγορές και συγχωνεύσεις» (Ε&Σ), την εξαγωγή κεφαλαίων με μορφή «άμεσων ξένων επενδύσεων» (ΑΞΕ) και τις διαδικασίες «παγκοσμιοποίησης» των οικονομιών.

Από την άλλη ο αυξανόμενος δανεισμός, κρατών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών, υπερ-διόγκωσε το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και τις πληρωμές τόκων και χρεολυσίων, οδηγώντας σε τεράστια αναδιανομή εισοδήματος και εντείνοντας τις διαδικασίες συσσώρευσης υπέρ του χρηματιστικού κεφαλαίου. Ειδικότερα σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS),[7] το συνολικό, μη χρηματοπιστωτικό χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) το 2001, ήταν 190% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ενώ το 2008 (πριν την κρίση) ήταν 210% και στις αρχές του 2018 ανήλθε σε 245%. Όλες οι κατηγορίες χρέους μακροπρόθεσμα εμφανίζουν τάση αύξησης. Παρ’ ότι η κρίση του 2007-2008, ανέκοψε εν μέρει τις συγκεκριμένες τάσεις, άφησε πίσω της άλυτα προβλήματα  που σηματοδοτούν την κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, ενώ διαφαίνεται μια νέα υποτροπή της στο εγγύς μέλλον, φέρνοντας στο προσκήνιο το κρίσιμο ερωτήματα, για τη βιωσιμότητα και ιστορικά του όρια του καπιταλισμού.!

3.Ένταση των ενδογενών αντιθέσεων του συστήματος

Στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, η ανισοκατανομή εισοδήματος, αποκτά ευρύτερες διαστάσεις, εντείνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Το 2017 το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού κατείχε 50,1% του πλούτου, σε σχέση με 45,5% στις αρχές του 2000, ενώ το 2030 προβλέπεται να ανέβει στο 64%.!! Αντίθετα το φτωχότερο 90% του πληθυσμού κατείχε 22,8%, σε σχέση με 28,6% το 2007.[8] Νέος ισχυρός μηχανισμός ανακατανομής εισοδήματος, γίνεται το «πλασματικό κεφάλαιο», με τη μορφή των «χρηματοοικονομικών παραγώγων» (financial derivatives), το ύψος των οποίων το πρώτο εξάμηνο του 2018 προσέγγισαν 6α 500 τρις δολ.[9] Δηλ. 7 φορές το ύψος του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μια μικρή ετήσια απόδοση 2% σημαίνει ότι το 20% περίπου του παγκόσμιου ΑΕΠ, πάει στους κατόχους, τη χρηματιστική-παρασιτική ελίτ.!

Επίσης, παρατηρείται τάση μείωσης των ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ,  κυρίως στις αναπτυγμένες οικονομίες (γύρω στο 2%), καθώς και επιβράδυνση της παραγωγικότητας της εργασίας. Από την άλλη υπάρχει «άνοιγμα της ψαλίδας» μεταξύ αύξησης παραγωγικότητας και αύξησης των μισθών, ενώ οι μισθολογικές διαφορές στις αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες παραμένουν μεγάλες, αποτελώντας σημαντικές πηγές κερδοφορίας των πολυεθνικών εταιριών. Ταυτόχρονα το μέσο ποσοστό ανεργίας παρουσιάζει μακροχρόνια τάση αύξησης. Το 2016 το σύνολο των ανέργων στον κόσμο ήταν 197,7 εκατ. άτομα (ή 5,7% ενεργού πληθυσμού) από τα οποία 38,6 εκατ. στις αναπτυγμένες χώρες (6,3% ενεργού πληθυσμού).

Από την άλλη η ανάπτυξη και η χρήση των ψηφιακών τεχνολογιών με τη συνακόλουθη επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και την αυξανόμενη ανεργία, αποκαλύπτουν ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις βάζουν φραγμούς στην αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων ανάπτυξης τους σε όφελος συνολικά της κοινωνίας.[10] Τέλος η δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, επιφέρει αλλαγές στους συσχετισμούς οικονομικής δύναμης μεταξύ των χωρών και τροφοδοτεί γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, που εκδηλώνονται στους εμπορικούς πολέμους, τις περιφερειακές συγκρούσεις, τα αυξανόμενα μεταναστευτικά ρεύματα, κά, ενισχύοντας τις εθνικιστικές, αντιδραστικές και ακροδεξιές πολιτικές. Παρ’ όλα αυτά ο καπιταλισμός, διαθέτει ακόμα σημαντικές εφεδρείες, τόσο από πλευράς εργατικού δυναμικού (χώρες Νότου, κυρίως Αφρική), όσο και πηγών κερδοφορίας), μη διστάζοντας στη χρήση ακραίων μέτρων «κοινωνικού κανιβαλισμού», για την εξασφάλιση κερδών υπέρ χρηματιστικής ελίτ.

4.Η εργατική τάξη μπροστά σε ισχυρά εμπόδια, εκπλήρωσης του ιστορικού της ρόλου

Η κρίση του νεοφιλελευθερισμού, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την εκδήλωση κοινωνικών αντιστάσεων, ενώ από την άλλη, ορθώνει νέα εμπόδια στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και την ανάληψη αγωνιστικής δράσης για την υπέρβαση του συστήματος. Οι κυριότεροι παράγοντες που παρεμποδίζουν την αφύπνιση του «κοιμώμενου γίγαντα», συνδέονται:

Πρώτον, με τη φύση του καπιταλισμού και τους όρους ζωής και εργασίας της Εργατικής Τάξης,

Δεύτερον, με τη δράση της Αστικής Τάξης, ως κυρίαρχης τάξης,

Τρίτον, με τις υποκειμενικές δυσκολίες οργάνωσης και δράσης της Εργατικής Τάξης και συμμάχων της,

Τέταρτον, με τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας και τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς που τις επηρεάζουν.

Σε ότι αφορά στην πρώτη ενότητα, ο καπιταλισμός από τη φύση του, παρεμποδίζει την ευθεία ανάγνωση της ουσίας των «σχέσεων παραγωγής» (δηλ. του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα των σχέσεων ιδιοκτησίας, ανταλλαγής, διανομής, κατανάλωσης) και τη δημιουργία συνείδησης για την αναγκαιότητα υπέρβασης τους. Αυτό εξηγεί, γιατί το προλεταριάτο, δυσκολεύεται κατ’ αρχάς να μετατρέψει την «αρνητικότητα» του για τις άθλιες συνθήκες ζωής του, σε «θετικότητα» αλλαγής τους. Από την άλλη οι κατακτήσεις της Εργατικής Τάξης, παρ’ ότι συμβάλλουν σε σχετική βελτίωση του βιοτικού της επιπέδου, διευκολύνουν την αποδοχή αντιλήψεων ενσωμάτωσης, δημιουργώντας ψυχολογία και συνείδηση, ότι η κατάσταση σιγά-σιγά βελτιώνεται, άρα δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη για γενικότερες ανατροπές. Ωστόσο όταν ξεσπά η κρίση, οι ψευδαισθήσεις ραγίζουν και ανοίγει ο δρόμος απόκτησης γνήσιας ταξικής συνείδησης, παρ’ ότι η κρίση γεννά ταυτόχρονα φοβίες και ανασφάλειες.!

Επίσης, ο χωρισμός των εργαζόμενων σε μισθωτούς υψηλής ειδίκευσης με μισθούς σχετικά υψηλούς και μισθωτούς χαμηλής ειδίκευσης με χαμηλούς μισθούς, όπως επίσης οι ελαστικές μορφές απασχόλησης που συνδέονται με τις νέες τεχνολογίες, εντείνουν τις δυσκολίες συνδικαλιστικής οργάνωσης και ενιαίας συνδικαλιστικής δράσης της εργατικής τάξης και η ανάπτυξη αντίστοιχα μαζικών εργατικών αγώνων. Από την άλλη η ανάπτυξη των πολυκλαδικών και πολυεθνικών ομίλων, κάνει επίσης πιο δύσκολη την ενιαία συνδικαλιστική οργάνωση και συντονισμό δράσης στα πλαίσια του ίδιου «εργοδότη», σε κλαδικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ωστόσο δημιουργούνται αντικειμενικά δυνατότητες για πιο αποφασιστική πίεση στην «εργοδοσία», στο βαθμό που εξασφαλιστεί ο συντονισμός  δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων στα πλαίσια των επιχειρηματικών ομίλων.

5.Ενίσχυση μηχανισμών ταξικής κυριαρχίας της Αστικής Τάξης

Το σύστημα αστικής κυριαρχίας, εκτός από τις σχέσεις «οικονομικής βάσης» (σχέσεις ιδιοκτησίας), μεγάλο ρόλο στην παρεμπόδιση διαμόρφωσης ταξικής συνείδησης από τους μισθωτούς, παίζουν οι σχέσεις «εποικοδομήματος» (νομικές και πολιτικές σχέσεις, ιδεολογικοί μηχανισμοί, θρησκεία, κά). Πυρήνας των σχέσεων «εποικοδομήματος» είναι το αστικό κράτος, το οποίο συμβάλλει στη δημιουργία «στρεβλής» συνείδησης, εμφανιζόμενο ως ενοποιητικό στοιχείο της κοινωνίας,, σε ρόλο «ειρηνοποιού» των ταξικών ανταγωνισμών, καθώς σε ρόλο «μεταρρυθμιστή» για εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Στην πολιτική ενσωμάτωση της εργατικής τάξης, σημαντικό ρόλο παίζει επίσης και το φαινόμενο της «εργατικής αριστοκρατίας» και η καλλιέργεια ρεφορμιστικών αντιλήψεων και πρακτικών ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος στο σύστημα με τους μηχανισμούς «πελατειακών σχέσεων» (ρουσφετολογίας), κά.

Σημαντικό επίσης ρόλο στην καλλιέργεια πνεύματος «παθητικής συναίνεσης», παίζουν οι πρακτικές αφυδάτωσης της αστικής δημοκρατίας και παραχάραξης της λαϊκής βούλησης, είτε με την αθέτηση προεκλογικών δεσμεύσεων, είτε με την καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων και της λαϊκής βούλησης (λαϊκής κυριαρχίας). Από την άλλη στην εμπέδωση «αναγκαστικής συναίνεσης», σημαντικό ρόλο παίζουν η αναίρεση θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, καθώς και η ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής του αστικού κράτους (σώματα ασφαλείας, αστυνομία, στρατός, ειδικές δυνάμεις, κά).

Τέλος η δημιουργία ολοκληρώσεων τύπου ΕΕ και Ευρωζώνης, βάζουν ισχυρά εμπόδια στην άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας και στην προώθηση ριζοσπαστικών αλλαγών, ιδιαίτερα σε μικρότερες χώρες. Ειδικότερα η συγκρότηση και λειτουργία του Eurogroup, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ουσιαστικής «εξαέρωσης» της αστικής δημοκρατίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια μικρή άτυπη ομάδα εκπροσώπων της κυρίαρχης ελίτ Βρυξελών, Βερολίνου και Παρισιού, παίρνουν αποφάσεις για τις τύχες των λαών και χωρών της ΕΕ. Από την άλλη αυξανόμενο ρόλο παίζουν οι μηχανισμοί διάχυσης της κυρίαρχης ιδεολογίας (κυρίως από το εκπαιδευτικό και δικαιϊκό σύστημα), καθώς και οι πρακτικές χειραγώγησης της «κοινής γνώμης», με την καλλιέργεια αντιλήψεων και στερεότυπων αποδοχής της κυρίαρχης «τάξης πραγμάτων», από τα συστημικά «μ.μ.ε.» (κρατικά και ιδιωτικά), καθώς και τα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης».

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν σημαντικές δυνατότητες απόκρουσης της ιδεολογικής πίεσης για «συναίνεση» στο αστικό σύστημα κυριαρχίας, με την υπεράσπιση και αξιοποίηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, τη δημιουργία πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης, της ίδρυσης πολιτιστικών και κοινωνικών φορέων αμφισβήτησης της αστικής ιδεολογίας, τη δημιουργία ιδεολογικών μηχανισμών (μη ελεγχόμενων «μ.μ.ε» και μέσων «κοινωνικής δικτύωσης»), καθώς και το συνδυασμό κατάλληλων μορφών ταξικής πάλης, σε οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, κά.

6.Νέες δυσκολίες οργάνωσης και δράσης της Εργατικής Τάξης

Οι δυσκολίες στην αφύπνιση του «κοιμώμενου γίγαντα», εκδηλώνονται σε οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο. Ειδικότερα σε επίπεδο «οικονομικής πάλης», υπάρχει τάση μείωσης της «συνδικαλιστικής πυκνότητας», λόγω των αλλαγών στις συνθήκες εργασίας και οργάνωσης της παραγωγής, της πολυδιάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος, γραφειοκρατικής λειτουργίας πολλών συνδικάτων, το έλλειμμα επικαιροποίησης των αιτημάτων, κά. Για παράδειγμα αντί για τη διεκδίκηση θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης με στόχο τη μείωση της ανεργίας, προτιμότερη είναι η διεκδίκηση της μείωσης του χρόνου εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών (6ωρη δουλειά χωρίς μείωση μισθών). Επίσης όπου επιτυγχάνεται «ενότητα δράσης» των εργατικών ενώσεων, εκεί κατά κανόνα ενισχύεται η «συνδικαλιστική πυκνότητα» και διευκολύνεται η απόκτηση ταξικής συνείδησης από ευρύτερα στρώματα εργαζόμενων.

Ωστόσο η ανάπτυξη της οικονομικής πάλης, παρότι πολύ σημαντική, δεν είναι επαρκές βήμα για ριζικότερες αλλαγές. Η υπέρβαση του αστικού συστήματος κυριαρχίας, προϋποθέτει την πολιτική πάλη, με τη δημιουργία «πολιτικού υποκειμένου» της εργατικής τάξης. Δυστυχώς και εδώ έχουμε φαινόμενα πολυδιάσπασης και «πολυχρωμίας» των φορέων πολιτικής εκπροσώπησης της εργατικής τάξης. Η διάκριση σε κόμματα που τάσσονται υπέρ της υπέρβασης του καπιταλισμού και σε κόμματα που παραμένουν «εντός των ορίων ανοχής του συστήματος», καθώς επίσης η ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης λαών και εργαζόμενων, είναι κρίσιμης σημασίας και αφορούν ευθέως την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και την μετατροπή της σε κυρίαρχη τάξη.

Τέλος σημαντικό στοιχείο στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και κυρίως νικηφόρας έκβασης της πάλης για την υπέρβαση των καπιταλιστικών σχέσεων, παίζουν οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας, καθώς και οι διεθνείς γεωπολιτικοί συσχετισμοί, μαζί και το επίπεδο διεθνιστικής αλληλεγγύης που επηρεάζουν τα εγχειρήματα ριζοσπαστικών μετασχηματισμών. Ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση των καθεστώτων που «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι διεθνείς συσχετισμοί έχουν μεταβληθεί αρνητικά. Εδώ η δύναμη του παραδείγματος παίζει αντίστροφο ρόλο. Ωστόσο με οδηγό τη «διαλεκτική άρνηση» σημαίνει ότι κρατάμε τους …«πολύτιμους λίθους» και πετάμε το «έρμα» των ιστορικών εμπειριών. Τέλος ο καπιταλισμός, έχοντας αιχμή τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα (G-7) και υπερεθνικές δομές μιας άτυπης «παγκόσμιας διακυβέρνησης» (πχ, συναντήσεις στα πλαίσια διαφόρων «λεσχών», διεθνών φόρουμ και διεθνών οργανισμών, κά), διαθέτει ακόμα πολλές εφεδρείες στην αποτροπή των κινδύνων υπέρβασης του.

7.Γόνιμες αναζητήσεις για τη σύγχρονη οργάνωση και δράση της Εργατικής Τάξης

Στη δημιουργία μιας προωθημένης ταξικής συνείδησης, κρίσιμο ρόλο παίζουν οι μαρξιστικές προσεγγίσεις, στη χάραξη σύγχρονης στρατηγικής και τακτικής της Αριστεράς, με την επεξεργασία «μεταβατικού προγράμματος» ριζοσπαστικών αλλαγών σε ρόλο «γέφυρας», που θα συνδέει τις άμεσες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με προωθημένες αλλαγές, συναρθρώνοντας το ταξικό, το πατριωτικό και το διεθνιστικό, καθώς και την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων με συνδυασμό κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής πάλης, στα νέα δεδομένα του 21ου αιώνα. Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι προβληματισμοί για τη δημιουργία σύγχρονου πολιτικού υποκειμένου (πολιτικού φορέα), που θα φέρει σε πέρας αυτό το έργο, με τη δραστήρια στήριξη των εργαζόμενων και όλων των κοινωνικών στρωμάτων που έχουν ζωτικό συμφέρον από την προώθηση του.

Επίσης η δημιουργία ιδεολογικών μηχανισμών, προβολής των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της («μ.μ.ε.», μέσων κοινωνικής δικτύωσης, εκδοτικών οίκων, κά), καθώς και ειδικών εκδόσεων και εκδηλώσεων, προβολής της εναλλακτικής λύσης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα, αποκτούν μεγάλη σημασία στην αμφισβήτηση του ιδεολογήματος της «ΤΙΝΑ» (there is not allaternative), ότι τάχα «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».!! Τέλος στη διαμόρφωσης ριζοσπαστικής συνείδησης, με όρους άμεσης και μακροπρόθεσμης προοπτικής, ιδιαίτερο ρόλο παίζουν τα «ιστορικά παραδείγματα» και οι ταξικοί αγώνες για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Τα διδάγματα των εμπειριών της Οκτωβριανής και Κινεζικής Επανάστασης, καθώς οι ζώσες εμπειρίες της Κουβανικής Επανάστασης και άλλων ριζοσπαστικών καθεστώτων (Βενεζουέλα, Βολιβία κά), αποτελούν μια «πολύτιμη κιβωτό», στη σημερινή αναζήτηση αποτελεσματικών δρόμων «κίνησης» των κοινωνιών προς το «ιστορικά αναγκαίο». Είναι ιδιαίτερα χρήσιμη η διαπίστωση του Μαρξ, με αφορμή την ιστορική εμπειρία της «Κομμούνας του Παρισιού», ότι «οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του 19^ου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τους τον εαυτό, διακόπτουν κάθε τόσο την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν σε εκείνο που φαίνεται ότι έχει πραγματοποιηθεί για να ξαναρχίσουν από την αρχή, περιγελάνε με ωμή ακρίβεια τις μισοτελειωμένες δουλειές, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες των πρώτων προσπαθειών, ….ώσπου να δημιουργηθεί η κατάσταση που κάνει αδύνατο κάθε ξαναγύρισμα….».[11]

8.Μαρξισμός και ….εναλλακτικά μέλλοντα !

Στα 200 χρόνια μετά τη γέννηση του Μαρξ, αυτό που προβάλλει σήμερα ως ζητούμενο, είναι πώς θα γίνει η αφύπνιση του «κοιμώμενου γίγαντα» και το πέρασμα της «γέφυρας», από την «αντικειμενική αναγκαιότητα», στην «ενεργή συνείδηση» και στη μετατροπή της «δυνατότητας σε πραγματικότητα» (υπέρβασης του καπιταλισμού). Οι αντικειμενικές συνθήκες (αυξανόμενη εκμετάλλευση και πολύμορφη επιθετικότητα του καπιταλισμού) σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας, λειτουργούν ως ένα είδος «βουκέντρας» και αφύπνισης των «κολασμένων της γης», για απαλλαγή από τις σειρήνες της «συναίνεσης» και τις αυταπάτες «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού. Πρόκειται για βαθύτερη κατανόηση της διαλεκτικής αλληλεπίδρασης «της πάλης των αντιθέτων» ως πηγή κίνησης και εξέλιξης.

Ωστόσο δεν μπορεί εκ των προτέρων να προσδιοριστεί, η χρονική στιγμή ….«της στροφής του διαβόλου», που θα έλεγε ο Έρικ Φρομ.! Ο ιστορικός χρόνος δεν είναι γραμμικός, αλλά περιέχει το κοινωνικό «big-bang», την έκρηξη των κοινωνικών αντιθέσεων και το πέρασμα σε νέα ποιοτική κατάσταση της κοινωνικής ύλης. Τα «εναλλακτικά μέλλοντα» που προβάλλουν σήμερα στην ανθρωπότητα, είναι μεταξύ «σοσιαλισμού και βαρβαρότητας». Η ελπιδοφόρα προοπτική είναι προφανής.!!

Σε κάθε περίπτωση παραμένει επίκαιρη η διορατική επισήμανση του Μαρξ στη «18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», ότι «η κοινωνική επανάσταση του 19ου αιώνα δεν μπορεί να αντλήσει την ποίησή της από το παρελθόν, αλλά από το μέλλον». Αυτό ισχύει και για τον 21^ο αιώνα.! Η δημιουργία σύγχρονου «πολιτικού υποκειμένου» που θα λειτουργεί ως δύναμη ανατροπής και ταυτόχρονα ως όχημα μετάβασης προς το «ιστορικά αναγκαίο», καθώς και η επεξεργασία πολιτικής συμμαχιών, με ηγεμονία της εργατικής τάξης στο ευρύτερο μέτωπο ανατροπής, αποτελούν κρίσιμους παράγοντες, για το άνοιγμα του δρόμου της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής.

(*) Το κείμενο αποτελεί βασικά σημεία της εισήγησης στο Διεθνές Συνέδριο του «ΜΑΧΩΜΕ» αφιερωμένο στα «200 χρόνια από τη γέννηση του Κ. Μαρξ» (Πανεπιστήμιο Αθήνας, κτήριο «Μ.Θ.E.», 10-11 Νοέμβρη 2018)

[1]. Φ. Ένγκελς, «Ομιλία στον τάφο του Κ. Μαρξ», Διαλεχτά Έργα, Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς,  τόμος ΙΙ, σελ.187.

[2]. Κ. Μαρξ, «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα», Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τόμ. ΙΙ, σελ. 1-42, Αθήνα.

[3]. Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο», τόμος 1^ος, σελ. 787, Εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα.

[4]. Το  ίδιο, σελ. 787

[5]. Αναλυτικότερα βλ. Gerard Dumenil & Dominique Levy (2011) Η Κρίση του Νεοφιλελευθερισμού, εκδ. «Angelus Novus», Αθήνα, 2017, σελ. 74-77.

[6]. Στις ΗΠΑ το 2007, οι τόκοι που πληρώνονταν από τα νοικοκυριά και το δημόσιο στις χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, ανέρχονταν σε 8,1% του ΑΕΠ, ενώ τα κέρδη των μη χρηματοπιστωτικών εταιριών ανέρχονταν σε 7,6% του ΑΕΠ. Αναλυτικότερα, βλ. Ίδιο Gerard Dumenil & Dominique Levy, σελ. 84-85.

[7]. Μάικλ Χέιζ (2018), «Τα δεσμά του Χρέους επιστρέφουν», www.project-syndicate.org.

[8]. Global Wealth Report (2017). Credit Suisse Research Institute.

[9]. Το τελευταίο report της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), αναφέρει ότι το συνολικό ύψος των συναλλαγών σε «χρηματο-οικονομικά παράγωγα», από 532 τρις στο τέλος του 2017, ανήλθαν σε 595 τρις στο α’ εξάμηνο του 2018. www.capital.gr, 1.11.2018

[10]. Γιάννης Τόλιος, (2018), «Η 4η βιομηχανική επανάσταση: Προεκτάσεις στη μισθωτή εργασία και στην οικονομία», www.iskra.gr, 11.4.18.

[11]. Κ. Μαρξ, «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», Κ. Μαρξ - Φ. Ένγκελς, Διαλεχτά Έργα, τόμ. Α΄, σελ. 286-7, Αθήνα.

Η …«Οδύσσεια» του Χρέους συνεχίζεται.! Υπάρχει διέξοδος;

Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών

«Τα μνημόνια της λιτότητας, της ύφεσης και της κοινωνικής ερήμωσης, επιτέλους τελείωσαν. Η χώρα ανακτά το δικαίωμα να ορίζει τις τύχες και το μέλλον της», ήταν μερικά σημεία του διαγγέλματος του πρωθυπουργού Α.Τσίπρα, από την Ιθάκη, με αφορμή την τυπική έξοδο της χώρας από το Γ’ Μνημόνιο. Αυτό που ωστόσο απέφυγε επιμελώς να σημειώσει είναι: Πρώτον, η «τυπική» έξοδος από τα Μνημόνια δεν σημαίνει κατάργηση του θεσμικού καθεστώτος των Μνημονίων (δεκάδες νόμοι και ρυθμίσεις), ούτε εγκατάλειψη της νεοφιλελεύθερη πολιτικής (φορο-λεηλασία λαϊκών εισοδημάτων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί κατοικιών κά), ούτε επίσης της «υπερεθνικής επιτροπείας» σε βάθος χρόνου. Δεύτερον, δεν έκανε καμιά αναφορά στις ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με προφανή στόχο τον …«εξαγνισμό» από τα «ανομήματά» της.! Δηλ. την εφαρμογή του Γ’ Μνημονίου και ψήφιση ενός ακόμα «άτυπου» Μνημονίου για τη «μεταμνημονιακή περίοδο» 2019-22.

 Λιτότητα και Επιτροπεία …παρούσες.!!

Δυστυχώς η χώρα δεν βγαίνει στο «ξέφωτο», ούτε οι τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού εξασφάλισαν έξοδο από τη «θηλιά» …του Χρέους, της Λιτότητας και της Επιτροπείας. Η …«Οδύσσεια» συνεχίζεται.!! Το δημόσιο χρέος ανέβηκε στο 186% του ΑΕΠ (ή 344 δις) σε σχέση με 127% (ή 298 δις) πριν την είσοδο στα Μνημόνια. Αξίζει να σημειωθεί ότι, στο διάστημα 2009-2017, η Ελλάδα πλήρωσε συνολικά, για τοκοχρεολύσια δημόσιου χρέους, 336,2 δις €.!!! Οι δεσμεύσεις για νέες περικοπές συντάξεων και αφορολόγητου τα επόμενα χρόνια και η συνέχιση ξεπουλήματος ΔΕΚΟ για την επίτευξη εξουθενωτικών «πρωτογενών πλεονασμάτων» χάριν των πιστωτών (3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο), δίνουν τις πραγματικές συνθήκες που η χώρα καλείται να κινηθεί τα επόμενα χρόνια.

Το πιο αρνητικό ίσως απ’ όλα, είναι η διατήρηση του πολυδαίδαλου πλέγματος «Επιτροπείας», που διαψεύδει τις δηλώσεις του κ.Τσίπρα. Η ανάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, παραμένει ζητούμενο.! Ήδη το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη ’18, κλιμάκιο της «τρόϊκας» θα έλθει στην Αθήνα για έλεγχο της υλοποίησης των «μεταμνημονιακών δεσμεύσεων» και πρώτα απ’ όλα τους στόχους και μεγέθη του νέου προϋπολογισμού 2019. Είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης ελίτ Βρυξελλών και Βερολίνου (Α.Μερκελ, Π.Μοσκοβισί, Μ.Ντράγκι, Β.Ντομπρόβσκι, Ολ.Σολτς, κά), με «μια φωνή» επαναλαμβάνουν την «τήρηση των δεσμεύσεων» και κυρίως την εξασφάλιση πρωτογενών πλεονασμάτων χάριν των πιστωτών. Θα τους αγνοήσει ο κ.Τσίπρας ή θα διαπραγματευθεί και πάλι ….«σκληρά» όπως έκανε μέχρι σήμερα;

Οι υποκριτικές δηλώσεις των κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών για «έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία», η «φιλολογία» για «κοινωνικό μέρισμα» και αύξηση κατώτατου μισθού και άλλες εξαγγελίες που σχεδιάζει στην ομιλία του ο κ.Τσίπρας στη ΔΕΘ, μπορεί προσωρινά να δημιουργούν προσδοκίες σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα, δεν αναιρούν όμως τις «συντεταγμένες» της οικονομικής πολιτικής. Αβάσιμες και «κούφιες» είναι παράλληλα και οι αντιπολιτευτικές «κορώνες» της ΝΔ και των δυνάμεων του «μνημονιακού τόξου» που έχουν στο DNA τους την «πάση θυσία» παραμονή στη «φυλακή» της ευρωζώνης. Παραπλανητικές είναι επίσης οι προσπάθειες να εμφανιστεί ο τελευταίος ανασχηματισμός, με γνωστά μνημονιακά πρόσωπα, ως διεύρυνση της πολιτικής επιρροής της κυβέρνησης, καθώς η επαναφορά στην ζωή, χρεοκοπημένων ψευτοδιλημμάτων (όπως «δεξιά-προοδευτικές δυνάμεις» σε απόσπαση από το χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής), με προφανή στόχο να κρατηθούν οι σημερινοί κυβερνώντες στην εξουσία.

Η αληθινή έξοδος από τα Μνημόνια

Η εφαρμογή φιλολαϊκής πολιτικής εξόδου από την κρίση, παραγωγικής ανόρθωσης, δραστικής μείωσης της ανεργίας, ουσιαστικής βελτίωσης της ζωής των μισθωτών, συνταξιούχων, λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας, προϋποθέτει ανατροπή της Λιτότητας και της Επιτροπείας και βαθιά διαγραφή του Χρέους. Είναι η μόνη επιλογή που ανοίγει ελπιδοφόρους ορίζοντες και αργά ή γρήγορα ο ελληνικός λαός θα την επιβάλλει. Γι’ αυτήν τη λύση αγωνίζεται με συνέπεια η «Λαϊκή Ενότητα» (ΛΑΕ), στηρίζοντας τις αγωνιστικές του αντιστάσεις. 

Με αφορμή τη δημοσίευση της έκθεσης του ΔΝΤ για το Χρέος και τους «κινδύνους» που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία, ο Γιάννης Τόλιος, μέλος της ΠΓ της ΛΑΕ και υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής, δήλωσε ότι: «Αν έχει κάποια αξία η  έκθεση του ΔΝΤ, είναι ότι ομολογεί εμμέσως πλην σαφώς, την αποτυχία των αλλεπάλληλων Μνημονίων στην αντιμετώπιση του Χρέους και την έξοδο της οικονομίας από τη βαθιά κρίση.

Ομολογεί επίσης ότι υπό συνθήκες μη βιώσιμου χρέους σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, η έξοδος της χώρας στις αγορές, σημαίνει πολύ ακριβό δανεισμό, πάνω από 4%.
Ταυτόχρονα το ΔΝΤ ως νέος «Πόντιος Πιλάτος», αποσιωπά πλήρως τις τεράστιες ευθύνες του, ως αρχιτέκτονας και πρωταγωνιστής, μαζί με τα άλλα υπερεθνικά «συνεταιράκια» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΕΜΣ), στην εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών που έχουν φτωχοποιήσει τον λαό, αποδιαρθρώσει την οικονομία και εξανδραποδίσει της νεολαία.!

Το πιο «προκλητικό» ωστόσο της έκθεσης, είναι ότι το ΔΝΤ εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της πιστής εφαρμογής του νέου 5ετούς Μνημονίου (2019-2022) που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με στήριξη όλων των δυνάμεων του «Μνημονιακού τόξου» και ασκεί κριτική για τυχόν ταλαντεύσεις εφαρμογής (!) των αντιλαϊκών μέτρων (περικοπής συντάξεων, μείωση αφορολόγητου, κά), ενώ είναι σφόδρα αντίθετο σε κάθε ιδέα χαλάρωσης της λιτότητας (αύξησης κατώτατου μισθού, μείωση φορολογίας λαϊκών στρωμάτων, κά). Προβάλει μάλιστα ως οπαδός της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, με μοχλό τη λιτότητα και αν χρειαστεί με νέα ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα ….προς εξευμενισμό των αγορών. Αλλά όπως λέει και ο λαός, «από στόματος κοράκου ….κράά θα ακούσεις».!

Οι ομολογίες της Έκθεσης για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τον ελληνικό λαό, πρέπει να αξιοποιηθούν ως μήνυμα πιο μαζικών αγώνων για την ανατροπή της Λιτότητας και της Επιτροπείας, διακοπή πληρωμής χρέους με στόχο τη βαθιά διαγραφή του και άνοιγμα του δρόμου ελπιδοφόρας μιας προοπτικής για το λαό και τη χώρα.