Η ERTopen είναι εδώ και συνεχίζει!

Οι εκλογές στη Γερμανία και το εργατικό κίνημα

Στον απόηχο των προχθεσινών βουλευτικών εκλογών στη Γερμανία, μια ομάδα Γερμανών εργαζομένων και συνδικαλιστών επισκέπτεται την Ελλάδα. Δύο από αυτούς συμμετείχαν στην εκπομπή «Ράδιο Παντιέρα» που μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο της ERTopen το απόγευμα της Τετάρτης 27 Σεπτεμβρίου 2017.

Συζητήσαμε μαζί τους για τοαποτέλεσμα των γερμανικών εκλογώνκαι το νέο πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται, καθώς και για το εργατικό κίνημα στη Γερμανία και την Ελλάδα.

Μαζί μας στο στούντιο της ERTopen παραβρέθηκαν οι Γερμανοί συνδικαλιστές:

-Rolf Beker, μέλος του συνδικάτου VERDI (Συνδικάτο Εργαζομένων στις Υπηρεσίες), από το συνδικάτο ΜΜΕ του Αμβούργου,

-Doris Heinemann-Brooks, συνδικαλίστρια στο χώρο των Εργαζομένων στο λιμάνι του Αμβούργου,

-καθώς και ο Ντίνος Παλαιστίδης, συνδικαλιστής από το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου και Ψηφιακών Μέσων Αττικής, ο οποίος συμμετέχει στην Οργανωτική Ομάδα που στηρίζει την επίσκεψη του γκρουπ των Γερμανών εργαζομένων και συνδικαλιστών.

Στην παρουσίαση της εκπομπής, ήταν ο Νίκος Ξηρουδάκης. Στη ρύθμιση του ήχου ο Παναγιώτης Ζέκιος.

H εκπομπή «Ράδιο Παντιέρα» μεταδίδεται από το ελεύθερο ραδιόφωνο της ERTopen κάθε Τετάρτη απόγευμα, από τις 18.00 μέχρι τις 19.00 στους 106,7 στα fm στην Αττική, καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com.

Το πρόγραμμα αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5.
Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Στα Χανιά, μας ακούτε στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία.

Ακούστε στα βίντεο που ακολουθούν την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε εδώ: pandiera.gr

Γερμανικές εκλογές: Τέλος η ΕΕ που ξέραμε
– του Δημήτρη Μηλάκα
Αναδημοσίευση από: imerodromos.gr

Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών επιβεβαίωσε την  αδυναμία του συστήματος (οικονομικού/ πολιτικού) της χώρας να δώσει σαφή και άμεση απάντηση στο ολοφάνερο και πιεστικό δίλημμα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια: ποια και τι είδους Ευρωπαική Ενωση  είναι προς το συμφέρον της Γερμανίας;

Είναι προφανές ότι η εσωτερική οικονομική κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Γερμανία – την ατμομηχανή και κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης–  διασυνδέεται και επηρεάζεται άμεσα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο υπάρχει και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η ΕΕ. Με άλλα λόγια, η Γερμανία εδώ και καιρό καλείται να αποφασίσει αν τα συμφέροντά της εξυπηρετούνται καλύτερα με την παγίωση της ηγεμονίας της στην ΕΕ ή αν αντίθετα το εν λόγω πλαίσιο είναι τροχοπέδη για τα γερμανικά συμφέροντα.



Από μια άλλη σκοπιά το Γερμανικό δίλημμα μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Θα πληρώσει η Γερμανία όσα απαιτούνται για αν εξασφαλίσει υπό την ηγεσία της την συνοχή της ΕΕ; Ή αντίθετα θα επιλέξει τον σταδιακό  και ελεγχόμενο «κατακερματισμό» της ΕΕ;



Το κόστος (οικονομικό / κοινωνικό) που η Γερμανία καλείται να πληρώσει στην περίπτωση που επιλέξει να διατηρήσει την ηγεμονία της σε μια Ενωμένη Ευρώπη εμφανίζεται εδώ και αρκετό καιρό υψηλότατο και  οδυνηρό για ολοένα και περισσότερους Γερμανούς εργαζόμενους οι οποίοι βλέπουν και βιώνουν ότι τα υπερκέρδη που προκύπτουν από την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη δεν τους αφορούν, τους αφορούν όμως τα κόστη: Συμπίεση αμοιβών, εκατομμύρια  εργαζόμενοι των 500 ευρώ, εκατομμύρια  ανασφαλείς εργαζόμενοι αντιμέτωποι με εκατομμύρια  μετανάστες που θα συμπιέσουν ακόμη περισσότερο τις αμοιβές τους και θα πολλαπλασιάσουν τους κινδύνους της ανεργίας. 



Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η λαϊκίστική σπέκουλα που κυριαρχεί στον γερμανικό πολιτικό λόγο (πληρώνουμε τους τεμπέληδες του Νότου) γίνεται αντιληπτό πως και γιατί οι Γερμανοί ψήφισαν με τον τρόπο που ψήφισαν.  



Με άλλα , πιο απλά λόγια, όπως καταγράφεται από το εκλογικό αποτέλεσμα οι Γερμανοί αποχωρώντας κατά εκατομμύρια από τα κόμματα του μεγάλου συνασπισμού και συνδεόμενοι με τον (κρυφο)ναζιστικό λόγο της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, φαίνεται να έχουν δώσει απάντηση στο δίλημμα: Δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το κόστος που συνεπάγεται η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη.



Η νέα γερμανική κυβέρνηση που θα προκύψει ως συνασπισμός μετά το αποτέλεσμα των εκλογών είναι προφανώς υποχρεωμένη  να διαχειριστεί τις υποδείξεις που προέκυψαν από την ψηφοφορία. Αυτό, κατ αρχήν, σημαίνει (κάτι που αφορά άμεσα την Ελλάδα) σκληρή και αμετακίνητη στάση υποστήριξης στις μέχρι τώρα οικονομικές επιλογές για τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ.  



Αυτό, συνεπάγεται το τέλος της συζήτησης για  δημοσιονομική χαλάρωση γεγονός που αναμένεται να πολλαπλασιάσει και να εντείνει τα προβλήματα που ήδη υπάρχουν μεταξύ της Γερμανίας και των χωρών του νότου με τα υψηλά ελλείματα (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία). 



Μια τέτοια τακτική ωστόσο, οδηγεί στη σύγκρουση (των μεγάλων ευρωπαικών δυνάμεων) και τελικά  στην επιλογή της αναδιάρθρωσης του οικοδομήματος της ΕΕ στη βάση σεναρίων (Ευρώπη πολλών ταχυτήτων)  τα οποία ήδη έχουν διατυπωθεί.



Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών εγκαινιάζει μια περίοδο έντονων διεργασιών και ανακατατάξεων που δεν αφορούν μόνο στη Γερμανία και το εσωτερικό της.



Υ.Γ. Εχει ενδιαφέρον ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις (τα κόμματα εξουσίας) όχι μόνο έχουν αποδεχτεί να δεθούν χειροπόδαρα στο γερμανικό άρμα αλλά εξακολουθούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο από τα δύο μπορεί να δεθεί καλύτερα και πιο σφικτά με τις γερμανικές χειροπέδες…

 

Πηγή:topontiki.gr

Τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών θα επηρεάσουν τις γερμανοτουρκικές σχέσεις και κατ’ επέκταση τις ευρωτουρκικές, ένα ζήτημα που αφορά άμεσα την Ελλάδα.

Ηδη, από την προεκλογική περίοδο, η Αγκελα Μέρκελ δήλωσε αντίθετη στο άνοιγμα άλλων κεφαλαίων στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία στο εγγύς μέλλον, τη στιγμή που ο Ταγίπ Ερντογάν συλλαμβάνει, φυλακίζει και υβρίζει Γερμανούς και Ευρωπαίους,

Ο Τούρκος πρόεδρος ήλπιζε ότι μετά τις γερμανικές εκλογές το κλίμα θα άλλαζε και οι διμερείς σχέσεις θα βελτιώνονταν. Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών δυσχεραίνει μια τέτοια εξέλιξη.

Η ισχυρή παρουσία του ξενοφοβικού αντιευρωπαϊκού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) στην Μπούντενσταγκ, δεν αποτελεί μόνο σε επίπεδο συμβολισμού σημείο ανησυχίας για τη Γερμανία και την Ευρώπη, αλλά θα έχει επιπτώσεις και σε ό,τι αφορά την ουσία σε συγκεκριμένα ζητήματα. Ενα εξ αυτών είναι και οι σχέσεις με την Τουρκία.

Σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του είναι συντηρητικοί πολίτες που αποστασιοποιήθηκαν από τους Χριστιανοδημοκράτες, μεταξύ άλλων και λόγω της περισσότερο ανεκτικής πολιτικής της Μέρκελ σε θέματα όπως το προσφυγικό και οι σχέσεις με την Τουρκία. Η καγκελάριος δεν μπορεί να αγνοήσει αυτή την παράμετρο. Ηδη, εξέφρασε την προσδοκία της να «επαναπατρίσει» στους κόλπους του CDU πολλούς από όσους ψήφισαν AfD. Δεν θα το πετύχει κτίζοντας γέφυρες με τον Ερντογάν.

Το «πρόβλημα» δεν είναι μόνο το AfD. Είναι ευρύτερο. Και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες, που είναι πολύ πιθανό να συμμετάσχουν στην επόμενη κυβέρνηση, έχουν υιοθετήσει σκληρή στάση έναντι της προοπτική εμβάθυνσης της Ενωσης, υποστηρίζοντας το «πάγωμα» των εμπορικών και οικονομικο-πολιτικών σχέσεων με την Αγκυρα.

Οι εκκλήσεις για πλήρη τερματισμό των ενταξιακών διαπραγματεύσεων ή τη μη επικαιροποίηση της Τελωνειακής Ενωσης ακούγονταν από όλα τα κόμματα. Ηταν, μάλιστα, ένα από τα λίγα σημεία στα οποία ανέβασε του τόνους ο Σοσιαλδημοκράτης αντίπαλος της Μέρκελ στη μοναδική μεταξύ τους τηλεμαχία.

Ετσι, η καγκελάριος θα κληθεί να διαχειριστεί πλέον τη σχέση με τον απρόβλεπτο Ταγίπ Ερντογάν από διαφορετική αφετηρία. Η ίδια πολιτικά αποδυναμωμένη, οι «αντιτουρκικές» φωνές ενισχυμένες, και όλα αυτά τη στιγμή που η συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου δικαιολογεί, αν δεν επιβάλλει, τις τιμωρητικές διαθέσεις των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων.

Το προσεχές διάστημα η ένταση με την Αγκυρα όχι μόνο θα συνεχισθεί, αλλά και θα αυξηθεί. Στο πλαίσιο αυτό θα δοκιμασθεί και η συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας για το προσφυγικό.

Η επιδείνωση των ευρωτουρκικών σχέσεων θα έχει αντίκτυπο στην Ελλάδα. Η χώρα μας λόγω γεωγραφίας αποτελεί την «πρώτη γραμμή» επαφής με την Ενωση. Και το Αιγαίο «προσφέρεται» για να στείλει ο Ερντογάν τα δικά του μηνύματα. Από την αύξηση της ροής προσφύγων, μέχρι την κλιμάκωση στο στρατιωτικό πεδίο.




ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΕΛΛΙΣ

ΠΗΓΗ: kathimerini.gr

Οι πανηγυρισμοί των συντηρητικών συμμάχων της Άνγκελα Μέρκελ, που κυριάρχησαν στις Βρυξέλλες, δεν κρύβουν την εντεινόμενη ανησυχία για το πώς η καγκελάριος θα χειριστεί έναν άβολο νέο κυβερνητικό συνασπισμό και τη ραγδαία αύξηση του ποσοστού της άκρας δεξιάς.



«Με την Άνγκελα Μέρκελ, η Γερμανία παραμένει ο ισχυρός και αξιόπιστος εταίρος στην Ευρώπη», έγραψε στο Twitter ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο οποίος ανήκει στην παράταξη της καγκελαρίου και ηγείται της μεγαλύτερης ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Ωστόσο, μια πηγή προσκείμενη στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα προέβλεψε πως θα υπάρξουν πολλά προβλήματα, καθώς η Μέρκελ θα χρειαστεί να αντικαταστήσει τον «μεγάλο συνασπισμό» της με τους Σοσιαλδημοκράτες με μια συμμαχία που θα συμπεριλαμβάνει τόσο τους Πράσινους, οι θέσεις των οποίων κλίνουν στην κεντροαριστερά, όσο και τους Ελεύθερους Δημοκράτες (FDP), γεράκια σε οικονομικά και δημοσιονομικά ζητήματα.

«Τα πράγματα πήγαιναν πολύ ομαλά με τους σοσιαλδημοκράτες», ανέφερε η πηγή, όπως μετέδωσε το Reuters. «Τώρα δεν ξέρει κανένας τι θα γίνει», συμπλήρωσε.

Οι περισσότεροι προεξοφλούν ότι θα σχηματιστεί το κυβερνητικό σχήμα που αποκαλείται «Τζαμάικα», από τα χρώματα των τριών κομμάτων, που αντιστοιχούν σε εκείνα της σημαίας της Τζαμάικας.

Ο Μάρτιν Ζελμάγερ, προσωπάρχης του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ανέβασε στον λογαριασμό του στο Twitter ένα μήνυμα το οποίο περιείχε τρεις σημαίες: αυτή της Τζαμάικας, πλαισιωμένη δεξιά και αριστερά της από σημαίες της ΕΕ—μια αντανάκλαση των ελπίδων στις Βρυξέλλες για τη συνέχιση της δέσμευσης του Βερολίνου στην Ευρώπη, που ορισμένοι όμως θεωρούν πως πλέον τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Ο επικεφαλής των φιλελεύθερων στο ΕΚ, ο φεντεραλιστής πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φερχόφστατ, εξέφρασε την ελπίδα να σχηματιστεί στη Γερμανία ένας κυβερνητικός συνασπισμός ο οποίος θα ταχθεί υπέρ της Ευρώπης και θα προωθήσει την περαιτέρω ολοκλήρωση της ΕΕ.

Ο επικεφαλής του FDP στο ΕΚ, ο Αλεξάντερ Γκραφ Λάμπσντορφ, διαβεβαίωσε ότι το κόμμα του είναι «ανοιχτόμυαλο» και «φιλοευρωπαϊκό».

Ο συμπρόεδρος των ευρωπαίων Πράσινων Ράινχαρτ Μπουτικόφερ τόνισε από την πλευρά του πως το κόμμα του θέλει να ενισχυθεί η ΕΕ, «αξιοποιώντας το παράθυρο ευκαιρίας που έχει ανοίξει», με τη συμμετοχή «του Παρισιού, των Βρυξελλών και του Βερολίνου».
Οι όροι που χρησιμοποίησε παραπέμπουν απευθείας στην ομιλία που εκφώνησε ο Γιούνκερ πριν από δέκα ημέρες, όταν διέβλεψε ότι τα αντιευρωπαϊκά λαϊκιστικά κόμματα βρίσκονται σε πτώση και προέτρεψε να προωθηθεί το ταχύτερο η βαθύτερη ολοκλήρωση της ΕΕ.

Όμως ο Γκούντραμ Βολφ, ο γερμανός διευθυντής του ινστιτούτου μελετών Bruegel, αμφισβητεί το σκεπτικό του Γιούνκερ. 
Προβλέπει δεξιά στροφή στη Γερμανία, λόγω της ανόδου της AfD και των αντιστάσεων από το FDP, που θα εμποδίσουν την πραγμάτωση των μεγαλεπήβολων οραμάτων του Μακρόν και του Γιούνκερ.

«Ο λαϊκισμός δεν είναι νεκρός σε καμιά περίπτωση», έγραψε ο Βολφ στο Twitter. «Η ομιλία του Γιούνκερ βασιζόταν σε μια εντελώς λάθος αποτίμηση της πραγματικότητας».





ΠΗΓΗ: www.cnn.gr

Πρώτη με απώλειες η Μέρκελ, συντριβή για τους Σοσιαλδημοκράτες, πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η ακροδεξιά στην Βουλή και μάλιστα ως τρίτο κόμμα..
Με το κλείσιμο της κάλπης οι Σοσιαλδημοκράτες ξεκαθάρισαν πως ο λεγόμενος «μεγάλος συνασπισμός» είναι παρελθόν, προαναγγέλοντας ότι περνούν στην αντιπολίτευση.

Πλέον, το πιθανότερο σενάριο «δείχνει» συνεργασία της Μέρκελ με τους Φιλελεύθερους και τους Πράσινους.

Το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών καταλαμβάνει με βάση τις εκτιμήσεις 217 έδρες, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα 134 έδρες, το ακοδεξιό κόμμα AfD 89 έδρες, οι Φιλελεύθεροι 70 έδρες, οι Πράσινοι 62 έδρες και το κόμμα της Αριστεράς 59 έδρες.


Ανατολική Γερμανία
Όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα Die Welt, το AfD συγκεντρώνει το 21,5% στην ανατολική Γερμανία και το ανατολικό Βερολίνο.
Οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) κερδίζουν το 26,5%, ενώ το Die Linke το 16,5% και ακολουθεί το SPD με 14,5%. Οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) 8% και οι Πράσινοι 6%.
.

Τι ρόλο έπαιξε η Ελλάδα στον φετινό προεκλογικό αγώνα; Και πώς θα επηρεάσουν οι πιθανές μετεκλογικές συμμαχίες στο Βερολίνο τη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος; Το (απίθανο) καλό και τα (πιθανά) λιγότερο καλά σενάρια.

Στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2013 το ελληνικό ζήτημα βρισκόταν ψηλά στην ατζέντα του προεκλογικού αγώνα. Λίγες εβδομάδες πριν ανοίξουν οι κάλπες, ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έβαζε στο τραπέζι το ενδεχόμενο ενός νέου πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα, και συγκεκριμένα του τρίτου, που αποφασίστηκε εντέλει το καλοκαίρι του 2015. Στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης είχε τεθεί τότε και ένα ενδεχόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους, με τον γερμανό υπουργό Οικονομικών να το αποκλείει και τότε με το ίδιο σθένος όπως και σήμερα.

Σε αντίθεση με τις εκλογές του 2013 όμως, η Ελλάδα είναι αυτή τη φορά απούσα από τον γερμανικό προεκλογικό αγώνα. «Ακόμη και στους Φιλελεύθερους και στην Εναλλακτική για τη Γερμανία που τάσσονται υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ (το AfD ζητά βάσει του προεκλογικού του προγράμματος την αποχώρηση και της Γερμανίας από τη ζώνη του ευρώ), η ελληνική κρίση δεν βρίσκεται στο επίκεντρο, αλλά στο περιθώριο», επισημαίνει στη Deutsche Welle ο κοινωνιολόγος Αριστοτέλης Αγριδόπουλος, επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Γκαίτε της Φρανκφούρτης.

Ενόψει κρίσιμων αποφάσεων


«Η ελληνική κρίση βρίσκεται στο περιθώριο του προεκλογικού αγώνα», εκτιμά ο κοινωνιολόγος Αρ. Αγριδόπουλος

Μολονότι η ελληνική κρίση δεν απασχόλησε φέτος την προεκλογική Γερμανία -το ενδιαφέρον μονοπώλησε η προσφυγική και μεταναστευτική πολιτική-, είναι κοινό μυστικό ότι η επόμενη γερμανική κυβέρνηση θα κληθεί να λάβει σημαντικές αποφάσεις αφού το ελληνικό ζήτημα αναμένεται να τεθεί το αργότερο το ερχόμενο καλοκαίρι, όταν και εφόσον θα έχει ολοκληρωθεί το τρίτο τρέχον πρόγραμμα στήριξης. Το αργότερo τότε θα πρέπει να διευθετηθεί, μεταξύ άλλων, και το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους.

Ποιο είναι λοιπόν σε αυτά τα συμφραζόμενα το διακύβευμα των φετινών εκλογών για την Ελλάδα; Πώς θα επηρεάσουν οι πιθανές μετεκλογικές συμμαχίες στο Βερολίνο τη διαχείριση του ελληνικού ζητήματος; Ποια τα καλά και ποια τα κακά σενάρια;

«Εάν καταψηφίζονταν Μέρκελ και Σόιμπλε», σχολιάζει ο κ. Αγριδόπουλος, «οι οποίοι υποστηρίζουν εδώ και χρόνια μια αυστηρή πολιτική λιτότητας, αυτό θα συνιστούσε μια συμβολικά θετική είδηση για την Ελλάδα. Πιθανότατα όμως αυτό δεν θα γίνει. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν μάλλον μια συγκυβέρνηση της Χριστιανικής Ένωσης με τους Φιλελεύθερους ή και η συνέχιση του μεγάλου συνασπισμού, δεδομένου ότι (μέχρι στιγμής) η CDU απορρίπτει το κούρεμα του χρέους ενώ το FDP δεν θέλει να εγκρίνει άλλα δάνεια δις προς την Ελλάδα και προτείνει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».

Είναι γεγονός ότι η αναβίωση του κυβερνητικού συνασπισμού μεταξύ CDU/CSU και FDP που συνεργάστηκαν για τελευταία φορά σε ομοσπονδιακό επίπεδο μεταξύ 2009 και 2013 δεν ξυπνά τις καλύτερες μνήμες για την Ελλάδα της κρίσης. Ο τότε υπουργός Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ από το κόμμα των Φιλελευθέρων ζητούσε σχεδόν με κάθε ευκαιρία την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ. Ο διάδοχός του Κρίστιαν Λίντνερ -στον οποίο οφείλεται η ανάκαμψη και σημερινή δυναμική του κόμματος- έχει υιοθετήσει την ίδια σκληρή γραμμή και ρητορική.

Ο παράγοντας AfD


Θα συνεργαστούν και πάλι CDU/CSU και SPD;

Σε περίπτωση που το κόμμα του κληθεί να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για την Ελλάδα, επισημαίνει και ο Λάζαρος Μηλιόπουλος, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Βόννης. Αυτό αφορά τόσο το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους, όσο και ενδεχόμενη νέα χρηματοδοτική βοήθεια υπό τη μορφή, για παράδειγμα, μιας πιστοληπτικής γραμμής πίστωσης. Ο ίδιος βάζει όμως στο τραπέζι και μια νέα παράμετρο: τον παράγοντα AfD. «Από τη θέση της αντιπολίτευσης η Εναλλακτική για τη Γερμανία θα ασκήσει ισχυρές πιέσεις στο θέμα της Ελλάδας».

Υπενθυμίζεται ότι το AfD είχε ξεκινήσει ως αμιγώς ευρωσκεπτικιστικό κόμμα με μονοθεματική σχεδόν ατζέντα και σημαία την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ πριν «μεταμορφωθεί» με αφορμή την προσφυγική κρίση σε ακραιφνώς ξενοφοβικό και εθνολαϊκιστικό κόμμα.

Ελάφρυνση χρέους με μεγάλο συνασπισμό;

Κατά τον Αριστοτέλη Αγριδόπουλο το καλύτερο σενάριο θα ήταν η συγκρότηση ενός συνασπισμού μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και της Αριστεράς που δεν έχει βέβαια προηγούμενο στη μεταπολεμική Γερμανία. «Η ελπίδα που συνδέεται με αυτό είναι η χαλάρωση του προγράμματος λιτότητας, το κούρεμα χρέους και νέα επενδυτικά και χρηματοδοτικά προγράμματα για την Ελλάδα». Εντούτοις και ενώ μέχρι και την άνοιξη θεωρούνταν αρκετά πιθανό, τουλάχιστον μαθηματικά, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν στο μετεκλογικό αυτό σενάριο μηδαμινές πιθανότητες.


O Λάζαρος Μηλιόπουλος είναι πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Βόννης

Πέρα από τη συγκρότηση ενός συνασπισμού μεταξύ των συντηρητικών της Α. Μέρκελ και των Φιλελεθέρων -που θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τα τελικά ποσοστά του FDP- το έτερο επικρατέστερο σενάριο είναι η συνέχιση της νυν κυβερνητικής συνεργασίας μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών. Αναλυτές εκτιμούν ότι είναι και το προτιμητέο σενάριο για την ίδια την Α. Μέρκελ καθότι έχει μια άψογη και κυρίως προβλέψιμη συνεργασία με τους Σοσιαλδημοκράτες και πως δεν επιθυμεί κατά την τέταρτη -και πιθανότατα τελευταία θητεία της- να μπει στα αχαρτογράφητα νερά μιας συγκυβέρνησης με τους Φιλελεύθερους που δεν είχαν καν κοινοβουλευτική εμπειρία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σύμφωνα με τον Λ. Μηλιόπουλο το σενάριο αυτό προσφέρει για την Ελλάδα «τις μεγαλύτερες πιθανότητες προκειμένου να υλοποιηθεί σχετικά εύκολα και μια ελάφρυνση του χρέους».


ΠΗΓΗ: Deutsche Welle/Κώστας Συμεωνίδης

Αναδημοσίευση από iskra

Νίκη αλλά, μάλλον, όχι θρίαμβος του διδύμου Merkel- Schaeuble αναμένεται στις Γερμανικές εκλογές της Κυριακής, με μόνο ερώτημα το εύρος της νίκης και τις μετεκλογικές κυβερνητικές συμμαχίες που θα προκύψουν.

Σύσσωμο το Γερμανικό κατεστημένο και όλο σχεδόν το μεγάλο γερμανικό κεφάλαιο, με τις χρηματοπιστωτικές και πολυεθνικές ναυαρχίδες του, έχει ρίξει το βάρος του στην απόλυτη χειραγώγηση του Γερμανικού λαού και τη νίκη της Merkel.

Το γερμανικό κεφάλαιο είναι σταθερά προσανατολισμένο στον επικερδέστατο γι’ αυτό λεγόμενο ”ευρωπαϊσμό” και επιδιώκει μέσα από τις Γερμανικές εκλογές να ενισχύσει στο έπακρο την σκληρή γερμανική ιμπεριαλιστική κυριαρχία σε όλη την Ευρώπη, με χώρες όπως η Ελλάδα στην θέση του αθλιέστατου προτεκτοράτου, που θα παραδειγματίζει και από μια άποψη θα δείχνει το δρόμο, που μέλλεται να ακολουθηθεί από όποιες χώρες δεν πειθαρχούν απολύτως στο μεταρρυθμιστικό σχέδιο και το γερμανικό ιερατείο των Βρυξελλών.

Αυτήν την κατεύθυνση θα υπηρετήσει με ακόμα πιο ακραία προσήλωση η Merkel, ανεξάρτητα από τους μετεκλογικούς κυβερνητικούς συμμάχους της και την όποια διαφορετική προεκλογική ρητορική τους, η οποία μάλλον θα υποχωρήσει, ως συνήθως, εντός του κυβερνητικού σχήματος στο όνομα του Γερμανικού συμφέροντος.

Η Γερμανία, μέσα από τη νίκη της Merkel, σχεδιάζει να προχωρήσει σθεναρά στην ”εμβάθυνση” της ευρωζώνης, πετώντας ορισμένα ”κόκαλα” στη Γαλλία, η οποία εμβάθυνση με τον χαρακτήρα που θα λάβει, θα ενισχύει την γερμανική θέση και τον γερμανικό έλεγχο στο νόμισμα, στη δημοσιονομική πειθαρχία και στην εφαρμογή σιδερένιων οικονομικών κανόνων κομμένων στις απαιτήσεις γης Γερμανίας για αναβάθμιση της οικονομικής και πολιτικής θέσης της στο παγκόσμιο παιχνίδι.

Είναι πολύ πιθανό, ίσως το πιθανότερο, η Γερμανία, με παρτενέρ τον Macron στη Γαλλία, να προχωρήσει η ίδια στη συγκρότηση σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα που θα έχει γύρω του ζώνες χωρών πολλών ταχυτήτων, που θα εφαρμόζουν επιλεκτικά τις κοινές πολιτικές και θα έχουν ποικίλες εξαιρέσεις και ιδιομορφίες.

Φυσικά σε ένα τέτοιο νέο τοπίο, η Ελλάδα θα βρίσκεται στην τελευταία ταχύτητα με δυσβάστακτες διασυνδέσεις και υποχρεώσεις και υπό αιώνια επιτροπεία.

Παρά την βαθύτατα ιμπεριαλιστική και άτεγκτη Γερμανική στρατηγική που κρύβεται κάτω από το μειλίχιο προτεσταντικό ύφος της Merkel, εμφανίζονται στην Γερμανία και πολλές και από διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα απόψεις, που διακρίνονται για τον ρεαλισμό τους, ακόμα και από την πλευρά κομμάτων και δυνάμεων που υπηρετούν το σύστημα.

Σε αντίθεση με τη Merkel και τον Schaeuble, ο οποίος αρέσκεται κατά καιρούς να ερωτοτροπεί, χωρίς αντίκρυσμα και περισσότερο ως ”μπλόφα με το Grexit”, ακούγονται και προεκλογικά φωνές στη Γερμανία που αντιλαμβάνονται πλήρως πως χώρες σαν την Ελλάδα δεν μπορούν να βγουν από την κρίση μέσα στην ευρωζώνη και πως είναι αδύνατον να αποπληρώσουν το δυσβάστακτο χρέος τους και επομένως φτάνουν ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας να προτείνουν μαζί με το εθνικό νόμισμα και την πτώχευση της χώρας μας, την οποία διατείνονται ότι πρέπει να την ακολουθήσει απαρεγκλίτως και η παραίτηση των πιστωτών, φύσικα και της Γερμανίας, από τις απαιτήσεις τους!!!

Και, όμως, στην Ελλάδα καμιά μνημονιακή πολιτική δύναμη και φυσικά η παραδομένη κυβέρνηση Τσίπρα, δεν τολμά να διεκδικήσει ούτε στοιχειώδης κούρεμα του χρέους.

Αντίθετα, σύσσωμο το ελληνικό εθελόδουλο μνημονιακό κατεστημένο υποστηρίζει με πάθος την εκλογής της Merkel και δεν τολμά να ψελλίσει το παραμικρό ακόμα και για τις γερμανικές επανορθώσεις ούτε για το αδιαμφισβήτητο κατοχικό δάνειο που μας οφείλει η Γερμανία.

Έτσι, συμπεριφέρονται πάντα τα πρόβατα επί σφαγήν.

Η σιωπή των αμνών τα (μας) χαρακτηρίζει.

Κατά τ’ άλλα πλήθος οι ανούσιες σελίδες και εκπομπές για την σημασία των γερμανικών εκλογών και ατελείωτο το έντυπο και από μικροφώνου λιβάνισμα της Merkel.

Κ.Τ

Παράσταση για έναν ρόλο, δηλαδή την Άγκελα Μέρκελ, ή ανατροπή των δημοσκοπήσεων μας επιφυλάσσει η εκλογική αναμέτρηση της επόμενης Κυριακής στη Γερμανία;




Για τον Τζιάνι Πιτέλα, επικεφαλής των ευρωπαίων σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη. Και αυτό γιατί, όπως υποστηρίζει, πολλές φορές οι δημοσκοπήσεις διαψεύδονται πανηγυρικά. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Ιταλός πολιτικός πιστεύει ακόμη στη νίκη του σοσιαλδημοκράτη Μάρτιν Σουλτς, με τον οποίο άλλωστε είχε αγαστή συνεργασία την εποχή που ο σημερινός επικεφαλής του SPD και υποψήφιος για την καγκελαρία ήταν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. «Συνιστώ προσοχή με όλες αυτές τις δημοσκοπήσεις, γιατί πολλές φορές πέφτουν έξω ή αποδεικνύονται ψευδείς. Εγώ δεν βασίζομαι καν στις δημοσκοπήσεις και ελπίζω με όλη μου την καρδιά ότι ο Μάρτιν Σουλτς έχει ακόμη πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές» λέει ο επικεφαλής της σοσιαλιστικής ομάδας.

Με αφορμή την ελληνική κρίση χρέους ο Ιταλός πολιτικός έχει επανειλημμένα επικρίνει δημοσίως, και σε υψηλούς τόνους, τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Απαντώντας σε ερώτηση της Deutsche Welle, εάν θα επιθυμούσε την παραμονή Σόιμπλε στο υπουργείο Οικονομικών και στην επόμενη τετραετία, ο Τζιάνι Πιτέλα ξεπερνά γρήγορα το αρχικό μειδίαμα για να απαντήσει με απόλυτη νηφαλιότητα ως εξής: «Δεν αναφέρομαι στον Σόιμπλε ως πρόσωπο. Αναφέρομαι στις θέσεις που πρεσβεύει για την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική. Και αυτές οι θέσεις είναι διαμετρικά αντίθετες από τη δική μου και τη θέση της σοσιαλιστικής ομάδας».



Επίδειξη ρεαλισμού από τη συμπροεδρεύουσα των ευρωπαίων Πρασίνων Σκα Κέλερ: η Γερμανίδα πολιτικός δηλώνει ότι το μεγάλο στοίχημα στις εκλογές της Κυριακής είναι η τρίτη θέση, εκτιμώντας προφανώς ότι δεν απειλείται η επικράτηση της Άγκελα Μέρκελ. Για πρώτη φορά μάλιστα δεν αποκλείεται ένας μετεκλογικός συνασπισμός των Πρασίνων με τους Χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ, αν βέβαια το επιτρέψουν οι συσχετισμοί δυνάμεων. Όπως επισημαίνει η Σκα Κέλερ στη Deutsche Welle «θα μπορούσαν να βγουν τρίτοι οι εχθροί της Ευρώπης, η Εναλλακτική για τη Γερμανία- ελπίζουμε βέβαια να αποτρέψουμε αυτό το ενδεχόμενο. Θα μπορούσαν να αναδειχθούν τρίτο κόμμα οι Φιλελεύθεροι με μία ατζέντα που προσανατολίζεται στην αγορά και επίσης δεν είναι ιδιαίτερα φιλοευρωπαϊκή, αν σκεφτούμε ότι θέλουν να εκδιώξουν την Ελλάδα από το ευρώ. Είμαστε αντίθετοι σε αυτό και φυσικά φιλοδοξούμε να αναδειχθούμε εμείς τρίτη δύναμη, έχοντας μία ατζέντα καθαρά φιλοευρωπαϊκή».

Η ξενοφοβική και αντι-ευρωπαϊκή «Εναλλακτική για τη Γερμανία», που το 2013 για ελάχιστες ψήφους δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την είσοδό της στην ομοσπονδιακή Βουλή, επιστρέφει φέτος δριμύτερη. Τελευταία δημοσκόπηση τη φέρνει στο 11%, λίγο πάνω από το Κόμμα της Αριστεράς (Die Linke), τους Φιλελεύθερους και τους Πράσινους, που επίσης μονομαχούν για την τρίτη θέση.   




Η, θεωρητική έστω, πιθανότητα να αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση ένα κόμμα που χαρακτηρίζεται από εθνολαϊκιστικό ως ακροδεξιό, προβληματίζει τον διεθνή τύπο. Σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου στο Στρασβούργο δημοσιογράφος τη βελγικής Le Soir απηύθυνε ερώτηση για τα σενάρια μετεκλογικής συνεργασίας στον επικεφαλής της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, Μάνφρεντ Βέμπερ. Η απάντησή του: «Ως ευρωπαίος πολιτικός θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό να υπογραμμίσω ότι στη γερμανική κοινωνία, αλλά και ειδικότερα στον προεκλογικό αγώνα, δεν αμφισβητείται ο φιλοευρωπαϊκός δρόμος της Γερμανίας, δεν τίθεται από αίρεση η συμμετοχή της Γερμανίας ως εταίρος μεταξύ φίλων στην ΕΕ. Δεν συζητείται καν στον προεκλογικό αγώνα. Είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι οι Γερμανοί παραμένουν φιλο-ευρωπαίοι και αφοσιωμένοι στην ευρωπαϊκή οικογένεια».



Γιάννης Παπαδημητρίου, Στρασβούργο
Deutsche Welle

Το γεγονός ότι κατά την προεκλογική εκστρατεία στη Γερμανία η Ελλάδα πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, ερμηνεύεται ως ένδειξη ομαλοποίησης των συνθηκών στη χώρα μας. Ωστόσο, δείχνει και κάτι άλλο. Πως κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, τους Χριστιανοδημοκράτες και τους Σοσιαλιστές δεν ήταν διατεθειμένο να θέσει το ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.

Η επικρατούσα άποψη στη Γερμανία είναι πως το ελληνικό χρέος επιμηκύνθηκε σε βάθος χρόνου σε τέτοιο βαθμό, ώστε από οικονομικής άποψης είναι απόλυτα βιώσιμο.

Τη θέση αυτή την ασπάζονται πολλοί Ευρωπαίοι, αλλά όχι το ΔΝΤ που θεωρεί πως παρά το ευνοϊκό «προφίλ» του ελληνικού χρέους οι εγγενείς αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας και κυρίως οι πιέσεις από το δημογραφικό, θα απαιτήσουν μια ακόμη μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους μεσοπρόθεσμα.

Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και επικριτές της λιτότητας που επέβαλαν η Γερμανία και η ευρωζώνη στην Ελλάδα, όπως ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Βίρατσμπουργκ και μέλος του συμβουλίου των «Πέντε Σοφών» της γερμανικής κυβέρνησης Πέτερ Μπόφινγκερ, θεωρούν πως το ελληνικό χρέος έχει ήδη καταστεί βιώσιμο.

Σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του Μπόφινγκερ, το βουνό του ελληνικού χρέους υφίσταται πλέον περισσότερο στα χαρτιά, καθώς αν και συνεχίζει νομικά να υπάρχει, έχει κατανεμηθεί στα επόμενα 40-50 χρόνια μειώνοντας την ετήσια επιβάρυνση της Ελλάδας για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων εντός των ορίων που θεωρούνται βιώσιμα.

Αυτή άλλωστε τη θέση εκπέμπει συχνά πυκνά και ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ ο όποιος υποστηρίζει πως για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους έχουν γίνει πάρα πολλά και πως η οικονομική ελάφρυνση για την Ελλάδα έχει έρθει εδώ και καιρό.

Παρά τις δεσμεύσεις του Eurogroup του Μάιου του 2016 για το ελληνικό χρέος και τις πιο πρόσφατες αποφάσεις του Eurogroup του Ιουνίου 2017, η νέα γερμανική κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές της 24ης Σεπτεμβρίου δεν αναμένεται να κάνει καμία «γενναία» κίνηση ελάφρυνσης του χρέους, ειδικά εάν σχηματιστεί μια κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Φιλελευθέρων.

Κάτι τέτοιο αργά ή γρήγορα θα θέσει το ΔΝΤ εκτός του ελληνικού προγράμματος, καθώς η μη ελάφρυνση του χρέους θα καταστήσει άκυρη τη συμφωνία για «επί της αρχής» χρηματοδότηση της Ελλάδος με 1,6 δισ. ευρώ από το Ταμείο.

Υπενθυμίζεται πως το ΔΝΤ θεωρεί ότι το ελληνικό χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο», καθώς εκτιμά πως οι ακαθάριστες ανάγκες χρηματοδότησης της χώρας μας θα υπερβούν το όριο του 15% του ΑΕΠ μέχρι το 2028 και το 20% μέχρι το 2033, φτάνοντας στο 45% έως το 2060.



Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο βασίζει τις αρνητικές αυτές εκτιμήσεις στο γεγονός ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα θα σταθεροποιηθεί στο 1% σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, λόγω κυρίως της γήρανσης του πληθυσμού, αλλά και στο ότι η στρατηγική μείωσης του χρέους της ΕΕ, η οποία βασίζεται στην διατήρηση πολύ υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων εκ μέρους της Ελλάδος ή πολύ ισχυρής ανάπτυξης για μεγάλες περιόδους δεν είναι αξιόπιστη, ακόμα και με πλήρη εφαρμογή των σχεδιαζόμενων πολιτικών.

Το ΔΝΤ επιμένει λοιπόν σε μία στρατηγική η οποία θα βασίζεται σε ρεαλιστικές παραδοχές για πλεονάσματα και ανάπτυξη και η οποία θα καθιστά πραγματικά βιώσιμο το ελληνικό χρέος.

Αν και θεωρείται απίθανο η νέα γερμανική κυβέρνηση να ενδώσει σε αυτές τις πιέσεις, ωστόσο η στάση που θα κρατήσει το Βερολίνο είναι ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά των επομένων μηνών.




ΠΗΓΗ: www.cnn.gr / Θανάσης Κουκάκης