Γκίκας Γεώργιος

Τα αυτοάνοσα νοσήματα αποτελούν τη σύγχρονη απειλή για την ποιότητα της ζωής πολλών συνανθρώπων μας. Η θεραπεία των αυτοάνοσων νοσημάτων συνεχίζει να προκαλεί πονοκέφαλο στην παγκόσμια ιατρική κοινότητα καθώς μέχρι στιγμής δεν έχει βρει ουσιαστική φαρμακευτική λύση για το πρόβλημα αυτό. Η απειλή λοιπόν δεν είναι οι πανδημίες, οι ιοί και τα μικρόβια αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν δεν υπάρχει τίποτα στο φυσικό περιβάλλον, που να μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλο κακό στην υγεία μας, όσο ο ίδιος μας ο εαυτός.

Έχουμε στρέψει την προσοχή μας στο πώς να αποστειρώσουμε το περιβάλλον μας άλλα όχι πώς να ΄΄αποστειρώσουμε΄΄ το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Εάν αυτό βρίσκεται σε απόλυτη ισορροπία μπορεί όχι μόνο να αντιμετωπίσει επιτυχώς κάθε εξωτερική απειλή(μικρόβια, ιούς κτλ) αλλά και να μην στραφεί ποτέ εναντίον του εαυτού του, δηλαδή να μην έχουμε ποτέ κάποιο αυτοάνοσο νόσημα.

Και έτσι φτάνουμε στο ουσιαστικό ερώτημα. Θεραπεύονται  τα  αυτοάνοσα νοσήματα; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να καταλάβουμε πως ακριβώς επηρεάζει το αυτοάνοσο νόσημα έναν ασθενή και ποιες οι πιθανές αιτίες που οδήγησαν τον οργανισμό να επιτεθεί στον εαυτό του.

Τι πιστεύει η συμβατική ιατρική;

Εάν πλοηγηθούμε σε πολλές επίσημες νοσοκομειακές και ιατρικές ιστοσελίδες θα δούμε ότι οι περισσότερες αναγράφουν ΄΄ανεξήγητης αιτίας΄΄ ή ΄΄ τα αίτια για τα αυτοάνοσα νοσήματα παραμένουν άγνωστα…΄΄.

Το ερώτημα που γεννιέται σε πολλούς ασθενείς εδώ είναι ότι αν η συμαβτική ιατρική δεν μπορεί να αναγνωρίσει την πραγματική αιτία των αυτοάνοσων νοσημάτων, τότε γιατί προτείνει θεραπεία η οποία δεν είναι αιτολογική, δεν στοχεύει δηλαδή στην ίαση των αυτοάνοσων νοσημάτων αλλά μόνο στο να καλύψει τα συμπτώματα για ορισμένο χρονικό διάστημα με χημικά ανοσοκατασταλτικά φάρμακα τα οποία μπορεί να έχουν σοβαρές παρενέργειες για τον συνάνθρωπο μας;

Ίσως γιατί αποτελούν αναγκαίο κακό! Αυτό σημαίνει ότι όταν η συμβατική ιατρική δεν έχει τίποτα θεραπευτικό να προσφέρει τότε η δεύτερη λύση είναι η συντήρηση και η προσπάθεια να μην χειροτερεύσει το αυτοάνοσο νόσημα με όσες παρενέργειες και αν υπάρξουν.

Η άποψη της συμβατικής ιατρικής για την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων είναι ότι αφού το ανοσοποιητικό είναι ΄΄νευριασμένο΄΄ και επιτίθεται στον εαυτό του αν καταφέρουμε και το ΄΄δέσουμε ΄΄ τότε θα λύσουμε το πρόβλημα. Συνήθως η καταστολή αυτή γίνεται  με ανοσοκατασταλτικά και τα τελευταία χρόνια με ισχυρά ανασοκατασταλτικά φάρμακα τύπου βιολογικών παραγόντων.

Αν και στη θεωρία έχει μια βάση στην πράξη τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Μπορεί ο ασθενής να κερδίσει λίγο χρόνο με την αυτοανοσία αλλά από την άλλη, αφού έχει καταστείλει το ανοσοποιητικό του σύστημα, αυτό θα σημαίνει αυτόματα ότι ο οργανισμός του θα είναι ιδιαίτερα ευάλωτος σε οποιαδήποτε εξωτερική μικροβιακή επίθεση από ένα πολύ αθώο μικρόβιο μέχρι έναν ιό που να μπορεί να προκαλέσει πανδημία. Με λίγο λόγια αν τα χέρια μας είναι δεμένα πως θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό μας, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τον οργανισμό μας όταν του χορηγούμε ανοσοκατασταλτικά.

Τι πιστεύει η ιατρική ακριβείας για τη χρήση βοτάνων, βιατμινών(προβιοτικά, βιταμίνη D κ.α.) και συμπληρωμάτων διατροφής;

Η ιατρική ακριβείας θεωρεί ότι αν πάμε σε κυτταρικό επίπεδο και κάνουμε εξειδικευμένες εξετάσεις(και λάβουμε υπόψη και περιβάλλον, τρόπο ζωής κ.α.) θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις πραγματικές ελλείψεις του οργανισμού σε βιταμίνες και ιχνοστοιχεία και έτσι καλύπτοντας αυτές  τις ΄΄τρύπες΄΄ που έχουν δημιουργηθεί θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τα αυτοάνοσα νοσήματα.

Αν η πραγματική αιτία ήταν η έλλειψη των βιταμινών και των ιχνοστοιχείων που δημιούργησε το αυτοάνοσο νόσημα τότε η παραπάνω θεωρία έχει απόλυτη βάση. Είναι όμως έτσι;

Δυστυχώς η κλινική πράξη μας προσγειώνει και μας λέει ότι αυτό δεν μπορεί να ισχύει γιατί πρώτα δημιουργείται το αυτοάνοσο νόσημα και μετά η καταστροφή αυτή πηγαίνει και στα κύτταρα δημιουργώντας διάφορες δυσλειτουργίες και δυσαπορρόφηση θρεπτικών συστατικών.

Ένα απλό παράδειγμα είναι η έλλειψη σιδήρου. Πολλοί συνάνθρωποι μας, μικροί και μεγάλοι, έχουν έλλειψη σε σίδηρο. Έχουμε παρατηρήσει στην κλινική πράξη ότι όσο οι ασθενείς αυτοί λαμβάνουν σίδηρο οι εργαστηριακές εξετάσεις διορθώνται σε έναν βαθμό, δηλαδή υπάρχει αύξηση στον σίδηρο όταν όμως σταματήσουν τη λήψη του σιδήρου τότε ο σίδηρος επανέρχεται στα χαμηλά επίπεδο προ της λήψης του συμπληρώματος σιδήρου.

Τι μας μαθαίνει αυτό το παράδειγμα; Ότι αυτό που μετράει δεν είναι η λήψη ποσότητας βιταμινών και ιχνοστοιχείων που μας  λείπουν, όσο ακριβείας και αν είναι η εξέταση, αλλά η βιοδιαθεσιμότητα, η δυνατότητα απορρόφησης του οργανισμού.

Αν έχω ένα τρύπιο μπουκάλι όσο και να προσπαθώ αυτό δεν θα γεμίσει ποτέ αλλά θα τείνει να αδειάζει, όπως ακριβώς συμβαίνει όχι μόνο με τον σίδηρο αλλά και με πολλές άλλες βιταμίνες ή ιχνοστοιχεία. Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα με τα βότανα, τις βιταμίνες ή τα ιχνοστοιχεία είναι ότι έχουν μεγάλο μηνιαίο κόστος για τον ασθενή με σχετικά μικρό όφελος για την υγεία του και επακόλουθα για τα αυτοάνοσα του.

Τι πιστεύει η Ομοιοπαθητική Θεραπεία; Ποια η πραγματική αιτία των αυτοάνοσων νοσημάτων;

Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε την πραγματική αιτία των αυτοάνοσων νοσημάτων θα πρέπει μέσα από την κλινική πράξη να διερευνήσουμε αν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ των αυτοάνοσων νοσημάτων και κάποιας αιτίας. Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές αυτό που  μας κάνει πιο σοφούς στην ιατρική δεν είναι τα βιβλία αλλά η παρατήρηση μέσα από την κλινική πράξη ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα.

Στο Ομοιοπαθητικό Κέντρο Biomedicus βλέπουμε συχνά ασθενείς να μας λένε ΄΄ Κύριε Γκίκα, έχω Ρευματοειδή Αρθρίτιδα ή Ψωρίαση ή Χασιμότο κτλ. Δεν περνούσα καλά στη δουλειά μου το προηγούμενο διάστημα ή είχα σοβαρά προβλήματα με τον σύζυγο μου ή στεναχώριες με τα παιδιά μου, μήπως φταίει η έλλειψη σε Βιταμίνη D; ΄΄.

Βλέπετε πόσο ξεκάθαρη είναι η αιτία των αυτοάνοσων νοσημάτων; Η απάντηση πολλές φορές είναι κάτω από τη μύτη μας αλλά δεν έχουμε εκαιδευτεί να τη ΄΄δούμε΄΄ και να την αντιληφθούμε. Δεν φταίμε όμως εμείς καθώς η συμβατική ιατρική μας εκπαιδεύει καθημερινά λέγοντας μας ότι τα αυτοάνοσα δεν θεραπεύονται, ζήσε με αυτό ενώ η ιατρική ακριβείας μας εκπαιδεύει ότι πρέπει να πάμε στον μικρόκοσμο για να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη. Δυστύχως όμως τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. 

Η πραγματική αιτία των αυτοάνοσων νοσημάτων είναι ο ψυχικός μας κόσμος, η ψυχική μας κατάσταση! Πολλές φορές η ερώτηση ΄΄ τι συνέβει πριν εμφανιστεί το αυτοάνοσο νόσημα΄΄ θα μας οδηγήσει με απόλυτη ακρίβεια στην πραγματική αιτία της εμφάνισης του αυτοάνοσου νοσήματος.

Άρα στο προηγούμενο παράδειγμα, όπως όλοι θα έχουμε καταλάβει, δεν φταίει η έλλειψη σε βιταμίνη D αλλά ότι το άτομο ψυχικά δεν ήταν καλά, ότι πιεζόταν από τον προϊστάμενο της, ότι είχε τσακωμούς καθημερινά με τον συζυγό της, ότι κάθε μέρα στεναχωριόταν για τα παιδιά της, αν είναι καλά, να έχουν δουλειά, για το μέλλον τους και πολλά άλλα.

Δεν έχουμε παρά να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, εάν υποφέρουμε από αυτοάνοσα νοσήματα, τι ακριβώς συνέβει κάποιους μήνες πριν εμφανιστεί το αυτοάνοσο μας για να καταλάβουμε τι οδήγησε τον οργανισμό μας να επιτεθεί στον εαυτό του.

Υπάρχει ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος. Τίποτα δεν ξεκινάει από το μηδέν, αυτό ισχύει όχι μόνο για τα φυσικά φαινόμενα αλλά και για την υγεία μας καθώς και εμείς είμαστε μέρος της φύσης. Άρα τώρα που είμαστε πλέον πιο σοφοί, γιατί να δεχτούμε από τη συμβατική ιατρική να μας λέει ότι ΄΄ τα αίτια για τα αυτοάνοσα νοσήματα παραμένουν άγνωστα…΄΄;

Ποιοι προσβάλλονται από τα αυτοάνοσα νοσήματα; Αυτοάνοσα Νοσήματα και Ψυχολογία.

Έχοντας στο μυαλό μας όλα τα προηγούμενα η πιο σωστή απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι όλοι όσοι είναι ψυχικά ευαίσθητοι και περάσουν ένα έντονο στρες και γενικότερα μια έντονη ψυχική ανισορροπία είτε οικονομικής είτε συναισθηματικής φύσης είναι υποψήφιοι για να προσβληθούν από αυτοάνοσα νοσήματα.

Η κλινική πράξη όμως μας δείχνει ότι μεγαλύτερες πιθανότητες για να προσβληθούν έχουν οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες αλλά και αυτό φυσικά έχει την εξήγηση του. Όταν οι άντρες ανισορροπούν ψυχικά, τις περισσότερες φορές θα τείνουν προς την αδιαφορία, ΄΄δεν με νοιάζει γυναίκα… δεν ασχολούμαι… θα κάτσω όλη μέρα στον καναπέ΄΄. Γιατί λοιπόν να επηρεαστούν και να εμφανίσουν κάποιο αυτοάνοσο νόσηματα;

Όμως οι γυναίκες ΄΄πάλλονται΄΄ συναισθηματικά σε διαφορετικό μήκος κύματος. Η γυναίκα από τη φύση της είναι πιο ευαίσθητη και δέχεται πολύ πιο έντονα μέσα τις τα συναισθηματικά στρες. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα της είναι η υπερανάλυση των γεγονότων ΄΄ γιατί να μου μιλήσει έτσι η φίλη μου, ο άντρας μου , το παιδί μου κ.α.’’ Και αυτό δυστυχώς την φθείρει καθημερινά, παρόλο που μπορεί να έχουν περάσει και μήνες μετά από το συγκεκριμένο γεγονός, με αποτέλεσμα ο οργανισμός της  μην αντέχοντας αλλό αυτό το συναισθηματικό αυτό στρες να επιτίθεται στον εαυτό του.

Τελευταία όμως αυτό που μας έχει προβληματίσει ιδιαίτερα στη κλινική πράξη στο Ομοιοπαθητικό Κέντρο Biomedicus, είναι η εμφάνιση αυτοάνοσων νοσημάτων και στα παιδιά και μάλιστα σε πολύ μικρές ηλικίες (2-7 χρονών).  Στο Ομοιοπαθητικό Κέντρο Biomediucs βλέπουμε πολύ συχνά παιδιά με Λεύκη, Ψωρίαση, Ρευματοειδή Αρθρίτιδα κ.α. και πραγματικά προβληματιζόμαστε γιατί ο οργανισμός τους δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το συναισθηματικό στρες και πρσβλήθηκε άμεσα από κάποιο αυτοάνοσο νόσημα. Μην αυταπατάστε, και τα παιδιά έχουν τα προβλήματα τους, άγχος για το σχολείο, κοροϊδία/bullying στο σχολείο, χωρισμός γονέων κ.α. είναι λίγα παραδείγματα από τα συναισθματικά στρες που μπορεί να δεχτούν και να επηρεαστούν από κάποιο αυτοάνοσο νόσημα.

Ποια είναι η λίστα(κατάλογος) με τα Αυτοάνοσα Νοσήματα;

Τα αυτοάνοσα νοσήματα που έχουν καταγραφεί είναι εκατοντάδες. Αυτά όμως που επηρεάζουν τον μεγαλύτερο πληθυσμό παγκοσμίως είναι τα εξής:

Λίστα(Κατάλογος) Αυτοάνοσων Νοσημάτων

1. Ρευματοειδής Αρθρίτιδα (Χρόνιο φλεγμονώδες αυτοάνοσο νόσημα που προσβάλλει τις μικρές και μεγάλες αρθρώσεις)
2. Αγκυλοποιητική Σπονδυλίτιδα (Χρόνιο φλεγμονώδες αυτοάνοσο νόσημα που προσβάλλει τη σποδνυλική στήλη, τα ισχία, τους ώμους και τις ιερολαγόνιες αρθρώσεις)
3. Σύνδρομο Σιόγκρεν(Sjogren) – (Αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί γενικευμένη ξηρότητα)
4. Συστηματικός Ερυθυματώθης Λύκος ΣΕΛ (Αυτοάνοσο νόσημα που μπορεί να μπορεί να επηρεάσει σχεδόν όλα τα όργανα μας, πιο συχνά θα προσβάλλει το σκελετικό σύστημα και το δέρμα)
5. Σκληροδερμία (Αυτοάνοσο νόσημα που επηρεάζει την σκλήρυνση του δέρματος και των εσωτερικών οργάνων)
6. Μυασθένεια Gravis(Βαρεία Μυασθένεια) – (Αυτοάνοσο νευρομυϊκό νόσημα που προκαλέι μυική αδυναμία και εύκολη κόπωση)
7. Σκλήρυνση Κατά Πλάκας ΣΚΠ (Πολλαπλή Σκλήρυνση) – (Αυτοάνοσο φεγμονώδες νόσημα του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος που επηρεάζει τα νευρικά κύτταρα του Εγκεφάλου και του Νωτιαίου Μυελού επηρεάζοντας έτσι την κίνηση και όλες τις αισθήσεις. Είναι νόσος η οποία επιδεινώνεται χρόνο με το χρόνο)
8. Ψωρίαση [Αυτοάνοσο νόσημα που προσβάλλει το δέρμα(υποτροπιάζουσα φλεγμονώδης δερματοπάθεια). Τα άτομα που παρουσιάζουν ψωρίαση μπορεί με τα χρόνια να εμφνίσουν ψωριασική αρθρίτιδα.]
9. Πέμφιγα (Βαρύ αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί φουσκάλες στο δέρμα και στους βλεννογόνους)
10. Ελκώδης Κολίτιδα(ΙΝΦΕ Ιδιοπαθή Φλεγμονώδη Νοσήματα του Εντέρου. Αυτοάνοσο φλεγμονώδες νόσημα του εντέρου που προκαλεί φλεγμονή στο παχύ έντερο και έλκη με αποτέλεσμα να έχουμε διάρροια, πόνο στη κοιλιά και κενώσεις με παρουσία αίματος και βλέννας)
11. Νόσος του Crohn/Κρον (ΙΝΦΕ Ιδιοπαθή Φλεγμονώδη Νοσήματα του Εντέρου. Αυτοάνοσο φλεγμονώδες νόσημα του έντερου που προκαλεί φελγμονή και αλλοιώσεις σε όλο το τοίχωμα του εντέρου με συμπτώματα όπως διάρροια που μπορεί να είναι αιματηρή, πόνο στη κοιλιά, ναυτία, τάση προς έμμετο, απώλεια βάρους, κόπωση, αδυναμία κ.α.)
12. Κοιλιοκάκη/Δυσανεξία στη Γλουτένη (Αυτάνοσο Νόσημα που επηρεάζει το λεπτό έντερο με συμπώματα όπως διάρροια, κόπωση κ.α. Οι ασθενείς με κοιλιοκάκη θα πρέπει να αποφύγουν εφ’όρου ζωής το σιτάρι, το κριθάρι, τη σίκαλη και τη βρώμη)
13. Αυτοάνοση Αιμολυτική Αναιμία ΑΑΑ (Αυτάνο νόσημα το οποίο καταστρέφει τα ερυθρά κύτταρα του αίματος)
14. Νόσος του Graves (Αυτοάνοσο νόσημα που επηρεάζει τη φυσιολογική λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα με αποτέλεσμα την υπερβολική παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών- Υπερθυρεοειδισμός. Συνήθως προσβάλλει τους οφθαλμούς και το δέρμα)
15. Θυρεοειδίτιδα του Hashimoto(Χασιμότο)/Χρόνια Λεμφοκυτταρική Θυρεοειδίτιδα (Αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί χρόνια βλάβη στον θυρεοειδή αδένα με ανάπτυξη αυτοαντισωμάτων (anti-TPO και anti-TG) – Υποθυρεοειδισμός)
16. Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 1 (Αυτοάνοσο νόσημα που καταστρέφει τα β-κύτταρα των νησίδων Langerhans του παγκρέατος. Ο ασθενής θα πρέπει να λαμβάνει ινσουλίνη εφ’όρου ζωής)
17. Αυτοάνοση Ηπατίτιδα (Αυτοάνοσο νόσημα – Χρόνιο φελγμονώδες νόσημα του ήπατος/χρόνια ηπατίτιδα )
18. Λεύκη (Αυτοάνοσο νόσημα που προκαλεί αποχρωματισμό του δέρματος)

Αυτή είναι η λίστα με μερικά από τα εκατοντάδες αυτοάνοσα νοσήματα που επηρεάζουν σημαντικά τη λειτουργία του οργανισμού αλλά και την καθημερινότητα των ασθενών που ταλαιπωρούνται από αυτά. Τα υπόλοιπα είναι πιο σπάνια αυτοάνοσα νοσήματα αλλά και πάλι ο μηχανισμός τους είναι ίδιος, η αυτοανοσία, δηλάδη ο οργανσιμός του ασθενή επιτίθεται στον εαυτό του, στα κύτταρα και στα οργανά του για τους λόγους που προαναφέραμε. Δυστυχώς η συμβατική ιατρική δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να δώσει μια ουσιαστικά θεραπεία στα αυτοάνοσα νοσήματα.

Μπορώ να έχω δύο αυτοάνοσα μαζί;

Όταν ο οργανισμός μας πιεστεί και δεν μπορέσει να διαχειριστεί ένα συναισθηματικό στρες τότε μπορεί να εμφανίσει, εφόσον υπάρχει και η προδιάθεση, ένα αυτοάνοσο νόσημα. Όμως αν το άτομο δεν αντιλήφθηκε ότι η αιτία του αυτοάνοσου είναι το συγκεκριμένο στρες και αυτό συνεχίζει να υπάρχει στην καθημερινότητα του, τότε ο οργανισμός μας ΄΄γονατίζει΄΄ και μπορεί να προσβληθεί από δεύτερο, από τρίτο και από τέτραρτο αυτοάνοσο.

Με λίγα λόγια δεν υπάρχει περιορισμός σχετικά με πόσα ταυτόχρονα αυτοάνοσα νοσήματα μπορεί να παρουσιάσει ο οργανισμός μας. Δυστυχώς στο Ομοιοπαθητικό Κέντρο Biomedicus παρατηρούμε ότι οι ασθενείς συνήθως έχουν πάνω από 1-2 αυτοάνοσα νοσήματα ταυτόχρονα.

Αυτοάνοσα νοσήματα και διατροφή. Τι μπορεί να προσφέρει η διατροφή στα αυτοάνοσα νοσήματα;

Είναι ξεκάθαρο ότι ο οργανισμός μας επωφελείται πολλαπλά όταν ακολουθούμε μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή. Όταν είμαστε υγιείς το να ακολουθήσουμε μια προσεγμένη διατροφική καθημερινότητα θα έχει οφέλη στην συνολική μας υγεία και μαρκροζωία.

Όμως και πάλι θα επιμείνουμε στο ότι η καθημερινή κλινική πράξη, η καθημερινή επαφή με τους ασθενείς μας κάνει πιο σοφούς θεραπευτικά. Πολλοί ασθενείς που επισκέφτονται το Ομοιοπαθητικό Κέντρο Biomedicus, πριν ξεκινήσουν την Ομοιοπαθητική Θεραπεία, έχουν επισκεφθεί για τα αυτοάνοσα νοσήματα τους  πολλούς επαγγελματίες υγείας.

Έχουν πάει σε πολλούς γιατρούς ακολουθώντας χημικές ανοσοκατασταλτικές αγωγές, σε ειδικά κέντρα ακριβείας λαμβάνοντας συμπληρώματα διατροφής και βιταμίνες, και σε εξειδικευμένους διαιτολόγους ακολουθώντας ειδικές δίαιτες και όλοι μας επβεβαιώνουν ότι οποιαδήποτε δίαιτα και αν ακολούθησαν δεν μπόρεσαν να θεραπευτούν από το αυτοάνοσο νόσημα που τους ταλαιπωρούσε. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που μας αναφέρουν ότι ΄΄είστε η τελευταία μου ελπίδα!΄΄.

Καφές και Αυτοάνοσα Νοσήματα

Αν και δεν υπάρχει κάποια σημαντική έρευνα για ποια είναι η σχέση των αυτοάνοσων νοσημάτων με τον καφέ η καθημερινή κλινική ομοιοπαθητική πράξη μας επιβεβαιώνει ότι δεν μπορεί να είναι ευεργετική η δράση του. Κατά τη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας έχουμε παρατηρήσει ότι οι ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα που καταναλώνουν καθημερινά καφέ υποτροπιάζουν πολύ πιο συχνά από ασθενείς που απέφευγαν τη χρήση του.

Σπάνια Αυτοάνοσα Νοσήματα

Ένα νόσημα είτε αυτοάνοσο είτε όχι θεωρείται σπάνιο όταν προσβάλλει 5 στα δέκα χιλιάδες άτομα. Έχουν καταγραφεί χιλιάδες σπάνια νοσήματα για τα οποία όμως ισχύει ακριβώς ο ίδιος μηχανισμός αντίδρασης. Ο οργανισμός και σε αυτές τις περιπτώσεις στρέφεται εναντίον του εαυτού του προσβάλλοντας έτσι δικά του όργανα ή συστήματα. Είναι σημαντικό και στα σπάνια αυτοάνοσα νοσήματα, εάν θέλουμε να δώσουμε μια ουσιαστική λύση, να αναζητηθεί η πραγματική αιτία τους.

Είναι θανατηφόρα τα αυτοάνοσα νοσήματα;

Αν και κάποια αυτοάνοσα νοσήματα  είναι ιδιαίτερα ΄΄βαριά΄΄΄και επικίνδυνα για την υγεία μας, τα περισσότερα δεν μπορούν να απειλήσουν άμεσα τη ζωή μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να επαναπαυτούμε, θα πρέπει να διαλέξουμε σε ποια θεραπευτική βάρκα θα πατήσουμε, είτε αυτό σημαίνει ότι θα ακολουθήσουμε τα συμβατικά χημικά φάρμακα είτε ότι θα ακολουθήσουμε εναλλακτικές θεραπείες όπως η ομοιοπαθητική.

Έχω κάνει ομοιοπαθητική θεραπεία στο παρελθόν αλλά δεν είδα κάποιο αποτέλεσμα.

Το ότι κάποιος επιστήμονας υγείας δίνει ομοιοπαθητικά φάρμακα αυτό δεν τον κάνει και ομοιοπαθητικό ιατρό. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η ομοιοπαθητική αυτή τη στιγμή έχει περίπου 5000 ομοιοπαθητικά φάρμακα εκ των οποίων μόνο 30-40 μπορούν να κινητοποιήσουν θεραπευτικά τον οργανισμό μας ώστε να αντιμετωπίσει τα αυτοάνοσα νοσήματα. Είναι λοιπόν μια επιστήμη για λίγους ομοιοπαθητικούς ιατρούς.

Θα πρέπει να υπάρχει μεγάλη εμπειρία στα αυτοάνοσα νοσήματα και σεβασμός στους νόμους της ομοιοπαθητικής για να μπορέσει ο ομοιοπαθητικός ιατρός, αν θέλει να λέγεται ομοιοπαθητικός ιατρός, να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα αυτοάνοσα νοσήματα και να βοηθήσει τον ασθενή του διαφορετικά θα έχει πάρα πολλές αποτυχίες. Για αυτό το λόγο επιλέγουμε σωστά τον ομοιοπαθητικό ιατρό μας και επιλέγουμε αυτούς τους ομοιοπαθητικούς ιατρούς που έχουν υψηλά ποσοστά επιτυχίας καθώς έτσι αυξάνουμε τις πιθανότητες να θεραπευτούμε και εμείς.

Γιατροί για αυτοάνοσα νοσήματα

Εάν υποπτευθούμε ότι μπορεί να έχουμε κάποιο αυτοάνοσο νόσημα είναι σημαντικό να επισκεφθούμε τον συμβατικό γιατρό μας(Ρευματολόγο, Παθολόγο, Ενδοκρινολόγο, Δερματολόγο κ.α) ώστε μέσω ειδικών εξετάσεων(CRP, ΤΚΕ, ΑΝΑ-Αντιπυρηνικά Αντισώματα κ.α) για αυτοάνοσα νοσήματα, να γίνει μια σωστή διάγνωση.

Προτάσεις προς τον συμβατικό ιατρό.

Είναι σημαντικό ο συμβατικός ιατρός να μην αποθαρρύνει τον ασθενή λέγοντας του ότι ΄΄το αυτοάνοσο που έχεις δεν θεραπεύεται…μάθε να ζεις με το αυτοάνοσο που έχεις… εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω με τα χημικά φάρμακα αλλά μην ψάξεις αλλού για θεραπεία…΄΄. Θα πρέπει με λίγα λόγια να μην κόβει τα φτερά του ασθενή λέγοντας ότι τα αυτοάνοσα δεν θεραπεύονται και να του επιτρέπει να ψάχνει και να δοκιμάζει και άλλες θεραπευτικές πρακτικές που μπορεί να τον ωφελήσουν παράλληλα με τα χημικά φάρμακα.

Προτάσεις προς τους ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα.

Είναι λογικό και κατανοητό ότι ζούμε σε μια εποχή με ιδιαίτερα μεγάλη πληροφορία η οποία όμως δεν είναι εύκολο να αξιολογηθεί σωστά εάν δεν υπάρχει το κατάλληλο επιστημονικό υπόβαθρο. Πολλοί έχουν βγει κατά καιρούς και έχουν υποσχεθεί ΄΄πολλά κεράσια΄΄ ιδιαίτερα στα θέματα υγείας και αυτό μας έχει κάνει ιδιαίτερα δύσπιστους. Και πρέπει να είμαστε δύσπιστοι σε αυτούς τους καιρούς, όχι μόνο με τις εναλλακτικές θεραπείες αλλά και με τη συμβατική ιατρική, γιατί στη θεραπεία κανείς δεν εχει ασυλία.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε, ιδιαίτερα όταν βλέπουμε ότι τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα μετά από χρόνια λήψης δεν μας ωφελούν αλλά μπορεί και να μας προκαλούν σοβαρές παρενέργειες, είναι να δώσουμε μια ευκαιρία στον οργανισμό μας να γνωρίσει και άλλες θεραπευτικές μεθόδους, όπως η ομοιοπαθητική, για να έχουμε περισσότερες πιθανότητες να φτιάξουμε την καθημερινότητα μας.

Το μόνο κριτήριο που πρέπει να έχουμε είναι το αποτέλεσμα. Ότι μας ωφελεί, είτε είναι η συμβατική ιατρική με τα χημικά φάρμακα είτε είναι εναλλακτικές θεραπείες όπως η ομοιοπαθητική, θα πρέπει να το κρίνουμε μόνο με βάση την αποτελεσματικότητα τους στα αυτοάνοσα νοσήματα που μας ταλαιπωρούν και όχι κατά πόσο είναι αποδεκτή ή όχι από τη συμβατική ιατρική.

Η ολιστική προσέγγιση

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι τα χημικά φάρμακα όπως είναι τα ανοσοκατασταλτικά αποτελούν ένα αναγκαίο κακό. Χωρίς αυτά ενδεχομένως η συνολική υγεία του πληθυσμού να επηρεζόταν πολύ περισσότερο από τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ίσως στην αρχή τα χρειαζόμαστε για να καταστείλουμε το ανοσοποιητικό μας ώστε να προστατεύσουμε τον οργανσιμό μας αλλά δεν μπορεί αυτή η πρακτική να αποτελεί χρόνια αντιμετώπιση καθώς οι επιπτώσεις/παρενέργειες στη συνολική μας υγείας μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερες από τα οφέλη που θα έχουμε μετά από χρόνια.

Ίσως μια σύμπραξη συμβατικών και ομοιοπαθητικών φαρμάκων εξ΄αρχής, από τη στιγμή που θα γίνει η πρώτη διάγνωση, να είναι πολύ πιο ωφέλημη για τον ασθενή από το να ακολουθήσει μόνο τα χημικά φάρμακα και μετά από χρόνια να επιλέξει την ομοιοπαθητική θεραπεία.

Είναι καθήκον και ευθύνη του ασθενή να αναζητεί το καλύτερο για την υγεία του και να αξιολογεί τις θεραπευτικές μεθόδους με μοναδικό γνώμονα την αποτελεσματικότητα.

Πηγή: biomedicus.gr

Αγάπησε το δέρμα σου και 
φρόντισέ το σε συνεργασία με
τον Δερματολόγο σου

Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα της εκστρατείας της 
Ελληνικής Δερματολογικής & Αφροδισιολογικής Εταιρείας  
για τα Αυτοάνοσα – Αυτοφλεγμονώδη Δερματικά Νοσήματα, 
που αφορούν σημαντικό αριθμό συνανθρώπων μας. 

Αθήνα, 26 Οκτωβρίου 2023. 

Η Ελληνική Δερματολογική & Αφροδισιολογική Εταιρεία διεξάγει καμπάνια για τα Αυτοάνοσα – Αυτοφλεγμονώδη Δερματικά Νοσήματα, γνωστά ή και λιγότερο γνωστά και σπανιότερα εμφανιζόμενα, που η βαρύτητα των συμπτωμάτων τους όχι μόνο ταλαιπωρεί τους ασθενείς αλλά επιπλέον διαταράσσει την καθημερινότητά τους, επιβαρύνει την ψυχολογία τους και εντέλει επεμβαίνει στην ποιότητα ζωής τους. Παράλληλα είναι σημαντικό να τονιστεί ότι τα συγκεκριμένα νοσήματα επιφέρουν έναν ρατσισμό και στιγματίζουν τους πάσχοντες οδηγώντας τους συχνά σε απομονωτισμό έως και στην κατάθλιψη.
Εύλογα, λοιπόν, αντιλαμβάνεται κανείς την σημασία της ενημέρωσης, εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης του κοινού καθώς και την σημαντικότητα της αποστιγματοποίησης των παθήσεων αυτών. 
Ειδικότερα δε καθώς η έγκαιρη διάγνωσή των συγκεκριμένων παθήσεων και η συστηματική θεραπεία αυτών σε συνεργασία με τον Δερματολόγο μπορεί να ελέγξει τα συμπτώματα και τις νόσους προσφέροντας στους πάσχοντες μια καλύτερη ποιότητα ζωής σε όλα τα επίπεδα. 

Η ΕΔΑΕ επέλεξε για τη διεξαγωγή της εκστρατείας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού για τα Αυτοάνοσα – Αυτοφλεγμονώδη Δερματικά Νοσήματα, όχι τυχαία, το φθινόπωρο και συγκεκριμένα ξεκινώντας από τις 14 Σεπτεμβρίου έως και τις 31 Οκτωβρίου, συμπεριλαμβάνοντας έτσι τις Παγκόσμιες Ημέρες δύο εκ των πιο συχνών παθήσεων της κατηγορίας, δηλαδή της Ατοπικής Δερματίτιδας (14/9) και της Ψωρίασης (29/10). 

Η εκστρατεία που ήδη ξεκίνησε το ταξίδι της εξελίσσεται σε δύο φάσεις. 
Στην πρώτη φάση, την «επιστημονική» – ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΥΜΕ μιλώντας για τις νόσους, την αντιμετώπισή τους και τα νέα σχετικά με τις καινούργιες θεραπείες. Στη δεύτερη φάση την «συναισθηματική» –  ΑΦΥΠΝΙΖΟΥΜΕ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕ και ΑΠΟΣΤΙΓΜΑΤΙΖΟΥΜΕ θέτοντας  την τέχνη στην υπηρεσία της υγείας και της ιατρικής επιστήμης, με μια ιδιαίτερης αισθητικής τεχνοτροπία και με εξαιρετικής ευαισθησίας κείμενα, παρουσιάζονται σε πίνακες κάποιοι καθημερινοί άνθρωποι, που κάνουν διαφορετικά επαγγέλματα, έχουν διαφορετική κοινωνική ζωή, διαφορετικά όνειρα και φιλοδοξίες αλλά έχουν ένα κοινό. Πάσχουν από κάποιο αυτοάνοσο – αυτοφλεγμονώδες δερματικό νόσημα, το οποίο όμως είναι το τελευταίο που αναφέρουν όταν συστήνουν τον εαυτό τους. Όχι γιατί δεν τους απασχολεί. Αλλά γιατί δεν τους ορίζει, δεν τους χαρακτηρίζει. Και φυσικά δεν επηρεάζει τη ζωή τους. Το συζητάνε με τον Δερματολόγο τους, το αντιμετωπίζουν μαζί του και απολαμβάνουν την καθημερινότητά τους με την βασική συμβουλή από τον γιατρό και την ΕΔΑΕ: Να αγαπάς το δέρμα σου!

Η εκστρατεία μέσω της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ταξιδεύει σε όλη την επικράτεια. Επιπλέον έχει ντύσει έναν συρμό του Μετρό και παρουσιάζει τους πίνακες-νοσήματα σε μια έκθεση ζωγραφικής στο κέντρο της Αθήνας,  στη Λέσχη Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΛΑΕΔ), ανοιχτή στο κοινό από τις 26 έως τις 29 Οκτωβρίου.

Η εκστρατεία τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. 

Διεξάγεται δε με την ευγενική υποστήριξη των εταιρειών:
Μεγάλος Χορηγός: ABBVIE 
Χορηγοί: LA ROCHE POSAY, LILLY, NOVARTIS, PFIZER, UCB, AVENE, ADERMA, και DUCRAY.
Υποστηρικτές: SANOFI και AMGEN.

«Τα Αυτοάνοσα – Φλεγμονώδη Δερματικά Νοσήματα είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της Δερματολογίας, με σημαντικότερα από αυτά την Ατοπική δερματίτιδα, την Ψωρίαση, τη Λεύκη, τη Γυροειδή αλωπεκία, τη Διαπυητική ιδρωταδενίτιδα και κάποια λιγότερο συχνά εμφανιζόμενα όπως ο Δερματικός ερυθηματώδης λύκος, η Εντοπισμένη σκληροδερμία και οι Πομφολυγώδεις δερματοπάθειες » ανέφερε ο κ. Ιωάννης Μπάρκης, Πρόεδρος της Ελληνικής Δερματολογικής  και Αφροδισιολογικής Εταιρείας. 
Και συνεχίζει λέγοντας «Τα νοσήματα αυτά όχι μόνο προκαλούν δερματικά εξανθήματα και έντονα συμπτώματα, όπως κνησμό, καύσο, δερματική δυσφορία,  αλλά επιπλέον μπορεί να συνοδεύονται από συστηματικές εκδηλώσεις και συννοσηρότητες και συχνά προκαλούν σοβαρές ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις (αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη, κοινωνική απομόνωση, στιγματισμό). Όλα αυτά έχουν μεγάλο αρνητικό αντίκτυπο στην προσωπική, επαγγελματική και ερωτική ζωή, διαταράσσοντας σοβαρά την ποιότητα ζωής των πασχόντων. Η έγκαιρη διάγνωση από δερματολόγο και κατά συνέπεια η συστηματική έναρξη θεραπείας μπορεί να ελέγξει τα νοσήματα αυτά και τα συμπτώματά τους παρέχοντας μια σημαντικά βελτιωμένη καθημερινότητα, καλύτερη ψυχολογία και ποιότητα ζωής όσων πάσχουν από αυτά».

Κλείνει δε ο Πρόεδρος της ΕΔΑΕ τονίζοντας «οι νέες πολλά υποσχόμενες θεραπείες που ήρθαν και αυτές που αναμένουμε μέσα στα επόμενα χρόνια προσθέτουν στην φαρέτρα των δερματολόγων ακόμη περισσότερα όπλα για να αντιμετωπίσουν τα συγκεκριμένα νοσήματα με μακροπρόθεσμα και καλύτερα αποτελέσματα και κυρίως με ασφάλεια και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μήνυμα, που και με την πολύτιμη βοήθεια των δημοσιογράφων θέλουμε ως ΕΔΑΕ να φτάσει στους πάσχοντες συνανθρώπους μας.» 

Για Περισσότερες πληροφορίες: 
Μοσχούλα Παπαγεωργαντά – Υπεύθυνη Επικοινωνίας ΕΔΑΕ 
m: +30 6944229723 
e:  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. 
w:  www.edae.gr 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Αγαπητές κυρίες, αγαπητοί κύριοι
Φίλες και φίλοι

Με πολύ μεγάλη χαρά, εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Δερματολογικής και Αφροδισιολογικής Εταιρείας, καλωσορίζω σήμερα τους αξιότιμους εκπροσώπους της Πολιτείας και των Φορέων του κλάδου της Υγείας, τους άξιους εκπροσώπους των Ενόπλων Δυνάμεων, που μας φιλοξενούν σήμερα σε αυτό το υπέροχο κτίριο-στολίδι της πόλης των Αθηνών, τους έγκριτους εκπροσώπους των Μέσων Ενημέρωσης που βοηθούν σημαντικά στη μεταφορά των μηνυμάτων της καμπάνιας μας, τους εκπροσώπους των φαρμακευτικών εταιρειών που πάντα είναι δίπλα μας και υποστηρίζουν όλες τις προσπάθειες της ΕΔΑΕ για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των συνανθρώπων μας, καθώς και τους αγαπητούς συναδέλφους δερματολόγους που βρίσκονται καθημερινά στο πλευρό του ασθενή.

Η σημερινή βραδιά είναι ξεχωριστή, καθώς, όπως βλέπετε γύρω σας, η τέχνη συναντά την ιατρική επιστήμη και ειδικότερα η ζωγραφική συναντά τα αυτοάνοσα νοσήματα. Αυτό, λοιπόν, το μοναδικό συναπάντημα έγινε με αφορμή την εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κοινού “LOVE YOUR SKIN” που έχει έναν ακόμα επιπλέον στόχο τον αποστιγματισμό των Αυτοάνοσων – Αντιφλεγμονωδών Δερματικών Νοσημάτων, που αποτελούν ένα σημαντικό γνωστικό αντικείμενο της ειδικότητας μας την Ανοσοδερματολογία.
Αυτοάνοσα-Αυτοφλεγμονώδη νοσήματα λοιπόν, νοσήματα χρόνια, δυσίατα, που προκαλούν ιδιαίτερες κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις και επηρεάζουν σημαντικά τη φυσική λειτουργικότητα, την παραγωγικότητα και την κοινωνικότητα των πασχόντων.
Παθήσεις πολύ  γνωστές σε όλους σας, όπως η ατοπική δερματίτιδα, η ψωρίαση, η λεύκη και η γυροειδής αλωπεκία ή και λιγότερο γνωστές, όπως η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα, ο δερματικός ερυθηματώδης λύκος, η εντοπισμένη σκληροδερμία (η γνωστή και ως νόσος του Μορφέα) και οι πομφολυγώδεις δερματοπάθειες και κάποιες άλλες, ανήκουν στην κατηγορία των αυτοανόσων δερματολογικών νοσημάτων. 
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα νοσήματα αυτά όχι μόνο βασανίζουν τους ασθενείς με τα συμπτώματα τους, αλλά δημιουργούν παράλληλα πολύ σοβαρό αρνητικό αντίκτυπο στην προσωπική, κοινωνική, επαγγελματική αλλά και στην ερωτική ζωή των πασχόντων, διαταράσσοντας έτσι σοβαρά την ποιότητα ζωής τους.
 
Επιπρόσθετα όπως γίνεται αντιληπτό, επειδή τα συγκεκριμένα νοσήματα έχουν εμφανείς εκδηλώσεις στο δέρμα, οι πάσχοντες στιγματίζονται εύκολα με αποτέλεσμα να βιώνουν ρατσισμό, να έχουν έντονο άγχος, κατάθλιψη και κάποιες λίγες φορές ακόμη και αυτοκτονικό ιδεασμό.  
Με όλα αυτά τα πολύ σημαντικά δεδομένα γίνεται εύκολα αντιληπτό γιατί η ΕΔΑΕ εμπνεύστηκε και με την βοήθεια των φαρμακευτικών εταιριών υλοποίησε μια τόσο μεγάλης κλίμακας εκστρατεία για τα νοσήματα αυτά.
Πρέπει να γίνει πεποίθηση σε όλους τους πάσχοντες η σημαντικότητα της Δερματολογίας στην έγκαιρη και σωστή διάγνωση των προαναφερθέντων παθήσεων, η οποία σε συνδυασμό με την εξειδικευμένη συστηματική ή τοπική θεραπεία που θα συστήσουν οι θεράποντες  δερματολόγοι,  μπορεί να ελέγξει εξαιρετικά αποτελεσματικά γρήγορα και με ασφάλεια τα συμπτώματα των νοσημάτων αυτών, προσφέροντας έτσι στους πάσχοντες μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
LOVE YOUR SKIN, λοιπόν, είναι το μήνυμα αυτής της εκστρατείας, που είμαι βέβαιος ότι έχετε δει στην τηλεόραση, στο μετρό ή στα social media ή έχετε ακούσει στο ραδιόφωνο.
Και κάπως έτσι λοιπόν, μπήκαν στη ζωή μας η Ιωάννα, ο Χάρης, ο Σπύρος, η Στέλλα, ο Νίκος και κάποιοι άλλοι που κάνουν διαφορετικά επαγγέλματα, έχουν διαφορετική κοινωνική ζωή, έχουν διαφορετικά όνειρα και φιλοδοξίες,  
αλλά έχουν όμως ένα κοινό δεδομένο.                                                                                          
Πάσχουν από κάποιο αυτοάνοσο – αυτοφλεγμονώδες δερματικό νόσημα, το οποίο όμως σχεδόν ξεχνούν να το αναφέρουν όταν συστήνονται. 
Όχι γιατί δεν τους απασχολεί, αλλά γιατί δεν τους ορίζει, δεν τους χαρακτηρίζει και κατ’ επέκταση δεν επηρεάζει τη ζωή τους. 
Επισκέπτονται τον Δερματολόγο τους, το συζητούν με αυτόν και με την βοήθεια των σύγχρονων καινοτόμων θεραπειών που τους συστήνει το αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά και έτσι ζουν με αυτό χωρίς κανένα πρόβλημα απολαμβάνοντας την καθημερινότητα τους..
Γνωρίστε τους και μάθετε την ιστορία τους και άλλες λεπτομέρειες της ζωής τους στους πίνακες της έκθεσης.
Κλείνοντας και προτού αφήσω τον Δημήτρη Σγούρο εκλεκτό συνάδελφο και Γενικό Γραμματέα του ΔΣ της ΕΔΑΕ να σας μιλήσει λίγο περισσότερο για τα νοσήματα αυτά και την εκστρατεία της ΕΔΑε, θα ήταν παράληψη μου να μην ευχαριστήσω τον Δήμο Αθηναίων που μας τίμησε με την αιγίδα του καθώς και τις εταιρείες Abbvie, La Roche Posay, Lilly, Novartis, Pfizer, UCB, Avene, Aderma, Ducray, Sanofi και Amgen για την υποστήριξή τους.
Σας ευχαριστώ 
Ιωάννης Μπάρκης 
Δερματολόγος – Αφροδισιολόγος,
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ
Πρόεδρος ΔΣ ΕΔΑΕ

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ατοπική Δερματίτιδα

 

 

Πληροφορίες και στατιστικά στοιχεία για την ατοπική δερματίτιδα

Η ατοπία («α» στερητικό και τόπος, όπως την ονόμασε ο Ιπποκράτης, σημαίνει «παράδοξη αντίδραση») χαρακτηρίζεται από επιπεφυκίτιδα, ρινίτιδα, άσθμα και δερματίτιδα. Η ατοπική δερματίτιδα, μία εκδήλωση της ατοπίας, είναι συχνή πάθηση και φαίνεται να υπάρχει γενικότερη συμφωνία ότι η συχνότητά της αυξάνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια, αφού πρόσφατες επιδημιολογικές έρευνες την προσδιορίζουν κοντά στο 3% των δερματοπαθειών και στο 20-25% των παιδιών ηλικίας μέχρι 4 ετών. Συνήθως στο 50% των περιπτώσεων η ατοπική δερματίτιδα υποχωρεί μέχρι το 5ο έτος της ζωής, στο 90% κατά την εφηβεία και στο υπόλοιπο ποσοστό εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής. Βέβαια, καταγράφεται τις τελευταίες δεκαετίες αύξηση της συχνότητας της ατοπικής δερματίτιδας στις μεγαλύτερες ηλικίες. Η νόσος χαρακτηρίζεται από έντονο κνησμό με ή χωρίς εξάνθημα. Το εξάνθημα, όταν υπάρχει, εντοπίζεται κυρίως στο πρόσωπο, στο λαιμό και στις κοιλότητες των αγκώνων και των γονάτων. Είναι δυνατόν, όμως, να καλύπτει και όλη την επιφάνεια του σώματος. Εξελίσσεται με εξάρσεις και υφέσεις και, σε πολλές περιπτώσεις, ταλαιπωρεί ιδιαίτερα τον ασθενή.

Η συγκεκριμένη πάθηση είναι, πιθανόν, το αποτέλεσμα πολυπαραγοντικής κληρονομικότητας. Η έρευνα για συγκεκριμένα «ατοπικά γονίδια» κατέληξε σε ορισμένα υποψήφια, τα οποία μάλλον παραμένουν αδρανοποιημένα στους περισσότερους ανθρώπους. Έχει, επίσης, επιβεβαιωθεί η παρατήρηση ότι η ατοπική δερματίτιδα και οι άλλες ατοπικές εκδηλώσεις μπορεί να μεταβιβάζονται με διαφορετικό τρόπο. 

Η ατοπική δερματίτιδα συνδυάζει τέτοια ποικιλία ανοσολογικών διαταραχών που μπορούν να προκαλέσουν σύγχυση. Φαίνεται ότι ο ρόλος της επιβραδυνόμενης υπερευαισθησίας τύπου IV και των υπεραντιγόνων, ιδιαίτερα αυτό του χρυσίζοντα σταφυλόκοκκου, συνεχώς ενισχύεται στην παθογένεση της νόσου. Σε αντίθεση με τα υγιή άτομα, οι ασθενείς που πάσχουν από ατοπία διαθέτουν μεγαλύτερο αριθμό Τ βοηθητικών λεμφοκυττάρων τύπου 2 που εκκρίνουν ιντερλευκίνη-4 4 (IL4 – B cell – IgE) και ιντερλευκίνη-5 (εωσινόφιλα) και μικρότερο αριθμό Τ βοηθητικών λεμφοκυττάρων τύπου 1 που εκκρίνουν ιντερφερόνη-γ. Έχουν, επίσης, εντοπισθεί ορισμένοι παράγοντες που προκαλούν ή επιδεινώνουν την ατοπική δερματίτιδα, όπως λοιμώξεις, τροφές,  οι κλιματολογικές συνθήκες, ρουχισμός, ουσίες από το περιβάλλον, διάφορα φάρμακα και η ψυχική υπερένταση. 

Θεραπείες και νεότερα δεδομένα

Η σύγχρονη αντιμετώπιση της νόσου περιλαμβάνει την τοπική και συστηματική αγωγή, καθώς και τα γενικά μέτρα, τα οποία πρέπει να ληφθούν.   

Όσον αφορά στην τοπική αγωγή, οι μαλακτικές και ενυδατικές κρέμες για ενυδάτωση του δέρματος είναι εξαιρετικά ωφέλιμες και έχουν αναπτυχθεί προηγμένα, τεχνολογικά, σκευάσματα τα τελευταία χρόνια. Τα κορτικοστεροειδή αποτελούν την πιο συχνή θεραπεία, αλλά η συνεχής χρησιμοποίησή τους μπορεί να συνοδεύεται από ανεπιθύμητες ενέργειες. Τα τοπικά ανοσοτροποποιητικά φάρμακα (pimecrolimus – tacrolimus) φαίνεται ότι βοηθούν σημαντικά στον μακροχρόνιο έλεγχο της νόσου. 

Όσον αφορά στην αγωγή από του στόματος, τα κορτικοστεροειδή, η κυκλοσπορίνη, η φωτοθεραπεία αποτελούν τα κλασσικά φάρμακα, αλλά έχουν ακόμη χρησιμοποιηθεί μεθοτρεξάτη, αζαθειοπρίνη, μυκοφαινολάτη, αναστολείς λευκοτριενίων και προβιοτικά, με ποικίλη αποτελεσματικότητα, ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς, τη βαρύτητα της νόσου και τη συχνότητα των υποτροπών. 

Τα γενικά μέτρα, τα «γιατροσόφια» όπως θα λέγαμε, είναι η αποφυγή της χρήσης μάλλινων ρούχων σε επαφή με το δέρμα, η χρήση κοινών στρωμάτων κατά τον ύπνο και όχι στρωμάτων με πούπουλα ή άλλα συνθετικά, η εφαρμογή μαλακτικών κρεμών μετά από κάθε λουτρό καθαρισμού και η αποφυγή ορισμένων τροφών.

Η ουσιαστική, όμως, αλλαγή στην θεραπευτική αντιμετώπιση της νόσου ξεκίνησε με την καλύτερη γνώση της αιτιοπαθογένειάς της και με την ανακάλυψη των βιολογικών παραγόντων, τα οποία είναι μονοκλωνικά αντισώματα που δεσμεύουν συγκεκριμένες κυτταροκίνες που συμμετέχουν στην αιτιοπαθογένεια της ατοπικής δερματίτιδας. Τέτοιο φάρμακο π.χ. είναι το dupilumab που δεσμεύει την Ιντερλευκίνη 4.

Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν, εκτός από τους βιολογικούς παράγοντες, και μικρά μόρια που βρίσκονται σε ερευνητικό στάδιο ή ήδη κυκλοφορούν και στη χώρα μας μετά από ειδική διαδικασία, όπως οι αναστολείς των JAK κινασών (abrocitinib, baricitinib, upadacitinib, ruxolitinib, delgocitinib), οι οποίοι ανακουφίζουν πολύ γρήγορα από τον κνησμό.  

Οι θεραπευτικές επιλογές λοιπόν στην ατοπική δερματίτιδα, πάντα σε συνεργασία με τον δερματολόγο, θα πρέπει να στοχεύουν στη μείωση των βλαβών και των συμπτωμάτων, στην πρόληψη ή μείωση του αριθμού των υποτροπών, στη μακροχρόνια θεραπευτική αγωγή για πρόληψη των εξάρσεων, στον περιορισμό των ανεπιθύμητων ενεργειών, στην τροποποίηση της πορείας της νόσου, αλλά και στην εκπαίδευση των ασθενών και των γονέων, εάν οι ασθενείς είναι παιδιά, αποβλέποντας τελικά στη βελτίωση της καθημερινότητας, της ψυχολογίας και κατά συνέπεια της ποιότητας ζωής των ασθενών μας.

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Ψωρίαση - Η σύγχρονη προσέγγιση 

Στοιχεία, στατιστικά και πληροφορίες για την ψωρίαση

Η ψωρίαση παλαιότερα χαρακτηριζόταν ως μια «χρόνια, φλεγμονώδης, υποτροπιάζουσα, δυσίατος δερματοπάθεια». Σήμερα, όμως, μετά από χρόνια μελετών έχει επιτευχθεί σημαντική διαλεύκανση της παθογένειας με επιβεβαίωση του ανοσολογικού μηχανισμού της νόσου. 

Έτσι, πλέον, η ψωρίαση θεωρείται μία μη μεταδοτική, αυτοφλεγμονώδης νόσος που μπορεί να συνυπάρχει με πολλά συστηματικά νοσήματα και έχει σημαντικές επιπτώσεις, τόσο κοινωνικοοικονομικές όσο και στην καθημερινότητα και ψυχολογία των πασχόντων, εντέλει δηλαδή στην ποιότητα ζωής τους. Νεότερα στοιχεία υποδηλώνουν μια γενετική βάση της νόσου, η οποία πιθανώς να ενεργοποιείται από ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες, όπως το κάπνισμα, το stress, το αλκοόλ, οι διατροφικές συνήθειες, οι λοιμώξεις, διάφορα φάρμακα, τραυματισμοί κ.ά.

Η ψωρίαση κατά́ πλάκας είναι ο πιο συχνός τύπος ψωρίασης, με σχεδόν το 80% των ατόμων που αναπτύσσουν ψωρίαση να πάσχουν από τον συγκεκριμένο τύπο. Η ψωρίαση κατά́ πλάκας εμφανίζεται με τη μορφή́ ερυθηματωδών πλακών που καλύπτονται από́ χαρακτηριστικά́ αργυρόχρωμα λέπια και οι συχνότερες θέσεις εντόπισης των ανωτέρω βλαβών είναι οι αγκώνεςς, τα γόνατα και το τριχωτό́ της κεφάλης. Οι χαρακτηριστικές αυτές βλάβες του δέρματος αποτελούν μια δυσάρεστη εικόνα και έχουν σημαντικά́ αρνητική́ επίδραση στην ψυχολογία των ασθενών. 

Υπολογίζεται ότι η ψωρίαση αφορά́ το 2% έως 2,5% του Ελληνικού πληθυσμού́, περισσότεροι  δηλαδή από́ 200.000 συνάνθρωποι μας ζουν με αυτήν, ενώ παρουσιάζεται εξίσου και στα δυο φύλα. Μπορεί́ να εμφανιστεί́ σε όλες τις ηλικίες, αλλά́ είναι πιο σπάνια στην παιδική́ ηλικία και πιο συχνή́ στους ενηλίκους. Η έναρξη της νόσου φαίνεται να έχει δύο κορυφώσεις, μεταξύ́ των ηλικιών 30 έως 39 και μεταξύ́ 50 έως 60 ετών. Η κληρονομικότητα παίζει ρόλο στην εμφάνιση της ψωρίασης, αν και τα παιδιά́ ενός γονιού́ με ψωρίαση μπορεί́ να μην την εμφανίσουν ποτέ́. Επιπρόσθετα, έως και το 30% των ασθενών με ψωρίαση μπορεί́ να αναπτύξουν ψωριασική αρθρίτιδα, η οποία επίσης οφείλεται στη διαταραγμένη λειτουργία του ανοσοποιητικού́, χαρακτηρίζεται από́ διόγκωση και ευαισθησία των αρθρώσεων, καθώς και χαρακτηριστική́ πρωινή́ δυσκαμψία. Η ψωρίαση δεν είναι κάτι παροδικό́, έχει χρόνια πορεία, με χαρακτηριστικές υφέσεις και εξάρσεις. Μέχρι σήμερα η νόσος δεν θεωρείται ιάσιμη, αλλά́ με τις διαθέσιμες θεραπευτικές επιλογές οι ασθενείς μπορούν να επιτύχουν μεγάλες περιόδους ύφεσης. 
Επιπτώσεις της νόσου στην ποιότητα ζωής των ασθενών

Οι αντιδράσεις του κοινωνικού́ περιγύρου στην εικόνα του δέρματος με τις χαρακτηριστικές βλάβες οδηγούν πολλούς ασθενείς με ψωρίαση σε απομόνωση και σε αυξημένη συχνότητα εμφάνισης άγχους, ακόμη και κατάθλιψης. Σε διάφορες μελέτες φαίνεται ότι σχεδόν έξι στους δέκα ασθενείς έχουν πρόβλημα με την ερωτική́ τους ζωή́ λόγω της ψωρίασης, ενώ ο ένας στους τρεις αισθάνεται ότι οι άλλοι τον αποφεύγουν στη διάρκεια περιόδων έξαρσης της νόσου. Σχεδόν όλοι, εξάλλου, έρχονται συστηματικά́ αντιμέτωποι με την άγνοια του κόσμου. Είναι γνωστή η σύγχυση του κόσμου μεταξύ ψωρίασης και ψώρας. Είναι σημαντικό συνεπώς να τονίσουμε και να ενημερώσουμε/εκπαιδεύσουμε το κοινό ότι η ψωρίαση δεν είναι μεταδοτική́, ούτε οφείλεται σε κάποιον ιό́ ή σε κάποιο μικρόβιο. Οι άνθρωποι με ψωρίαση, όπως και με τα υπόλοιπα αυτοάνοσα – αυτοφλεγμονώδη δερματικά νοσήματα, δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν το στίγμα που επιφέρουν οι παθήσεις αυτές. Η ψωρίαση δεν τους ορίζει, δεν τους χαρακτηρίζει και κυρίως δεν θα πρέπει να επηρεάζει τη ζωή τους. Θα πρέπει να αντιμετωπίζουν την ασθένειά  τους σε συνεργασία με τον δερματολόγο τους. Να φροντίζουν τον δέρμα τους και να το αγαπούν.
Θεραπείες και νεότερα δεδομένα

Η ήπια ψωρίαση αντιμετωπίζεται κυρίως με τοπικά σκευάσματα (τοπικά ανάλογα Βιταμίνης D, κορτικοστεροειδή), ενώ για την μέτρια και σοβαρή ψωρίαση ενδείκνυνται οι συστηματικές θεραπείες.

Η θεραπευτική φαρέτρα της ψωρίασης έχει εμπλουτιστεί τα τελευταία χρόνια με την εμφάνιση νέων στοχευμένων θεραπειών, των Βιολογικών παραγόντων καθώς και νέων μικρών μορίων. Οι θεραπείες αυτές παρουσιάζουν μακροχρόνια αποτελεσματικότητα και σταθερό προφίλ ασφάλειας, ενώ βασικό τους πλεονέκτημα είναι ο έλεγχος της ψωρίασης και των συννοσηροτήτων που σχετίζονται με αυτή. Πρέπει να τονιστεί ότι είναι σημαντικό ο ψωριασικός ασθενής να αντιμετωπίζεται ολιστικά από τον θεράποντα δερματολόγο του και οι διάφοροι παράγοντες κινδύνου να αναγνωρίζονται και να αντιμετωπίζονται εγκαίρως.

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

Λεύκη - Μύθοι και πραγματικότητα

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τη νόσο

Είναι σημαντικό οι ασθενείς με λεύκη να ενημερωθούν αξιόπιστα τόσο για τη νόσο όσο και για τους τρόπους που έχουμε στη διάθεσή μας για την αντιμετώπισή της. 

Ορισμός, αιτιοπαθογένεση και κλινικά χαρακτηριστικά 

Η λεύκη είναι ένα επίκτητο αυτοάνοσο δερματικό νόσημα που εκδηλώνεται με την εμφάνιση λευκών κηλίδων στο δέρμα. Πέρα από την αλλαγή στο χρώμα, το δέρμα παραμένει φυσιολογικό στη σύσταση και την υφή του.
Το δέρμα που πάσχει από λεύκη δεν έχει μελανοκύτταρα. Τα μελανοκύτταρα είναι κύτταρα του δέρματος που παράγουν τη χρωστική μελανίνη, στην οποία οφείλεται κατά μεγάλο μέρος το χρώμα του δέρματος. Το δέρμα συνεπώς εμφανίζεται λευκό, λόγω απουσίας μελανίνης. Η αιτία για την καταστροφή των μελανοκυττάρων δεν είναι επακριβώς γνωστή. Επικρατέστερη είναι η θεωρία σύμφωνα με την οποία ο οργανισμός καταστρέφει από μόνος του τα μελανοκύτταρα για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο (αυτοάνοση θεωρία).
Οι τυπικές βλάβες της λεύκης είναι καλά περιγεγραμμένες λευκές κηλίδες με διάμετρο από λίγα χιλιοστά έως αρκετά εκατοστά. Η νόσος μπορεί να εντοπίζεται σε ένα μόνο σημείο του σώματος ή να επεκτείνεται σε όλο το σώμα. Σε μερικούς ασθενείς προσβάλλονται και οι τρίχες (λευκοτριχία).

Επιδημιολογία

Η λεύκη προσβάλλει εξίσου και τα δύο φύλα και η συχνότητά της υπολογίζεται στο 1-2% του γενικού πληθυσμού. Συνήθως εμφανίζεται σε άτομα από 5 έως 30 ετών, αλλά μπορεί να εμφανιστεί και σε μεγαλύτερα ή νεότερα άτομα. Δεν είναι μεταδοτική νόσος. Η λεύκη εμφανίζει κληρονομικό υπόβαθρο σε κάποιο βαθμό, καθώς το 20-30% των ασθενών αναφέρουν προσβολή από τη νόσο και άλλου μέλους της οικογένειάς τους.

Η λεύκη και ο ήλιος
Πολλοί ασθενείς με λεύκη ακούγοντας από το γιατρό τους την οδηγία να μην εκτίθενται πολύ στον ήλιο θεωρούν ότι ο ήλιος μπορεί να επιδεινώσει τη νόσο τους. Αυτό είναι λάθος. Η έκθεση στον ήλιο, βέβαια, οδηγεί στο μαύρισμα του φυσιολογικού δέρματος των ασθενών και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι πιο έντονη η αντίθεση με το δέρμα που εμφανίζει λεύκη. Επιπλέον, η έκθεση στον ήλιο ενδέχεται να δημιουργήσει έγκαυμα στο σημείο της λεύκης, γιατί εκεί απουσιάζει η μελανίνη, που προστατεύει από την ηλιακή ακτινοβολία. Η νόσος όμως δεν επιδεινώνεται από την έκθεση στον ήλιο.

Επιπτώσεις της νόσου στην ποιότητα ζωής των ασθενών

Η λεύκη είναι μία χρόνια νόσος. Δεν απειλεί τη σωματική υγεία του ασθενή, αλλά συχνά προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα και υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής των ατόμων που πάσχουν από αυτή. Οι ασθενείς, με τη σωστή ενημέρωση και καθοδήγηση από το δερματολόγο τους, συχνά καταφέρνουν να μην αισθάνονται έντονη ψυχολογική επιβάρυνση από τη νόσο. Σπάνια, αν κριθεί απαραίτητο, μπορεί να κληθεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση των ασθενών και ένας ψυχολόγος.

Αντιμετώπιση της νόσου: υπάρχουν νέες θεραπείες;
Έως σήμερα θεραπευτική αγωγή που να οδηγεί σε ίαση της νόσου σε όλους τους ασθενείς δεν υπάρχει. Με τις υπάρχουσες αγωγές, οι ασθενείς επιτυγχάνουν την αποκατάσταση του χρώματος των βλαβών σε ικανοποιητικό ποσοστό, αλλά η λεύκη μπορεί να επανεμφανιστεί είτε στα ίδια είτε σε άλλα σημεία του σώματος. Η ανταπόκριση των ασθενών στην αγωγή εξαρτάται από την εντόπιση της νόσου: το πρόσωπο εμφανίζει τη μεγαλύτερη ενώ οι άκρες χείρες και οι άκροι πόδες τη μικρότερη ανταπόκριση, σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα. Η ανταπόκριση εξαρτάται, επίσης, από την απόχρωση του φυσιολογικού δέρματος του ασθενή: οι πιο μελαχρινοί ασθενείς ανταποκρίνονται καλύτερα, σε σχέση με τους πιο ανοιχτόχρωμους.
Οι θεραπευτικές αγωγές που χρησιμοποιούνται σήμερα για τη λεύκη περιλαμβάνουν κρέμες με κορτιζόνη ή με τοπικούς ανοσοτροποποιητές και τις διάφορες μορφές φωτοθεραπείας. Αν η λεύκη καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του σώματος του ασθενή, μπορεί να γίνει αποχρωματισμός των λίγων περιοχών με φυσιολογικό χρώμα δέρματος, ώστε ο ασθενής να έχει ένα ομοιόμορφο λευκό δέρμα. Οποιαδήποτε μέθοδος και αν χρησιμοποιηθεί, η διάρκεια της αγωγής είναι αρκετοί μήνες. 
Η φετινή χρονιά αποτελεί χρονιά-σταθμό και μας γεμίζει αισιοδοξία για την εμφάνιση νέων φαρμάκων για την αντιμετώπιση της λεύκης. Η νέα, πολλά υποσχόμενη θεραπευτική επιλογή, η κρέμα ruxolitinib, η οποία ανήκει στην κατηγορία των JAK-αναστολέων, που χρησιμοποιούνται και σε άλλα δερματικά νοσήματα, έχει εγκριθεί και θα προστεθεί τους επόμενους μήνες στο «οπλοστάσιο» και των Ελλήνων δερματολόγων. Επιπλέον, πολλοί νέοι παράγοντες βρίσκονται σε ερευνητικό στάδιο και, συνεπώς, τα επόμενα 1-2 έτη θα έχουμε στα χέρια μας και άλλα φάρμακα για την αντιμετώπιση της νόσου. 
Αν παρατηρήσετε οποιαδήποτε σημάδια στο πρόσωπο και το σώμα σας, απευθυνθείτε στον Δερματολόγο σας ώστε να βρείτε μαζί την κατάλληλη για εσάς θεραπεία! Ο Δερματολόγος θα σας δώσει τις λύσεις, την καθοδήγηση και τις εξατομικευμένες συμβουλές που χρειάζεστε!

////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ΓΥΡΟΕΙΔΗΣ ΑΛΩΠΕΚΙΑ: 
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ

Τι είναι η γυροειδής αλωπεκία;

Η γυροειδής αλωπεκία είναι μια «αυτοάνοση» ασθένεια που προκαλεί απώλεια μαλλιών. Οι περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τρίχες στο τριχωτό της κεφαλής ή στην περιοχή της γενειάδας τους, αλλά ουσιαστικά η απώλεια τριχών μπορεί να συμβεί οπουδήποτε στο σώμα. 
Ξεκινά συχνά με ένα στρογγυλό ή οβάλ χωρίς καθόλου τρίχες κομμάτι δέρματος στο τριχωτό της κεφαλής ή στα γένια, το οποίο μπορεί και να μην γίνει αντιληπτό από τον ασθενή, καθώς δεν προκαλεί κάποιο σύμπτωμα.  
Καθώς υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη αλωπεκίας με τα οποία μοιάζει και θα πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί, η επίσκεψη στον ειδικό δερματολόγο είναι απαραίτητη.

Είναι η γυροειδής αλωπεκία μεταδοτική και που οφείλεται;

Όχι, η γυροειδής αλωπεκία δεν μεταδίδεται από άτομο σε άτομο. Πρόκειται ουσιαστικά για αυτοάνοσο (αυτοφλεγμονώδες) νόσημα, για το οποίο συχνά υπάρχει και γονιδιακή προδιάθεση.  Αυτά τα νοσήματα εμφανίζονται όταν το ανοσοποιητικό σύστημα θεωρεί ένα μέρος του σώματος ξένο και του επιτίθεται. Συγκεκριμένα στη γυροειδή αλωπεκία, το ανοσοποιητικό μας σύστημα επιτίθεται για άγνωστους λόγους στους θύλακες των τριχών, από όπου αναπτύσσονται οι τρίχες.

Σε ποια ηλικία εμφανίζεται η γυροειδής αλωπεκία;
 
Συνήθως ξεκινά στην παιδική ηλικία ή στη νεαρή ενήλικο ζωή, αλλά μπορεί να εμφανιστεί και σε οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα. Επίσης, άτομα όλων των φύλων και των φυλών μπορεί να εμφανίσουν γυροειδή αλωπεκία.

Η γυροειδής αλωπεκία και ο «τριχοφάγος» είναι το ίδιο; Υπάρχουν και άλλοι όροι για να περιγράψουν αυτό το νόσημα;

Ο όρος «τριχοφάγος» χρησιμοποιείται από πολύ κόσμο για να περιγράψει τη γυροειδή αλωπεκία. Θα λέγαμε είναι ο «λαϊκός» όρος του νοσήματος. Μερικές φορές κι εμείς οι δερματολόγοι χρησιμοποιούμε διαφορετικούς όρους για να περιγράψουμε τις διάφορες μορφές της γυροειδούς αλωπεκίας. 
Ενδεικτικά αναφέρω:
Γυροειδής αλωπεκία γενείου: Ένα άτομο έχει περιοχές απώλειας τριχών στα γένια του.
Οφίαση: Ένα άτομο έχει μια ταινία ή λωρίδα απώλειας τριχών στην ινιακή χώρα (αυχένα) που επεκτείνεται πίσω από τα αυτιά.  
Ολική γυροειδής αλωπεκία: Ένα άτομο έχει χάσει όλες τις τρίχες στο τριχωτό της κεφαλής του.
Καθολική γυροειδής αλωπεκία: Ένα άτομο έχει χάσει όλες τις τρίχες στο τριχωτό της κεφαλής του και από παντού στο σώμα του. 

Τα μαλλιά ξαναβγαίνουν;

Ναι, τα μαλλιά μπορούν να ξαναβγούν, καθώς η γυροειδής είναι μια μη-ουλωτική αλωπεκία. Κάποιοι ασθενείς μπορεί να βιώσουν μια φορά στη ζωή τους ένα επεισόδιο γυροειδούς αλωπεκίας, να ανακτήσουν τα μαλλιά τους, και έκτοτε να μην επανέλθει η νόσος. Ωστόσο, οι περισσότεροι συνήθως εμφανίζουν και επόμενα επεισόδια απώλειας που τα ονομάζουμε υποτροπές. 
Πολλοί άνθρωποι παρουσιάζουν υποτροπή μέσα σε ένα χρόνο από την αναγέννηση των μαλλιών τους και οι περισσότερες υποτροπές συμβαίνουν μέσα σε 5 χρόνια. Αυτά τα επεισόδια τριχόπτωσης και αναγέννησης μπορεί να συμβαίνουν σε όλη τη ζωή ενός ατόμου.
Υπάρχει και μια ομάδα ασθενών, στους οποίους μετά την εγκατάσταση του νοσήματος, οι πλάκες αλωπεκίας επιμένουν ή/και επεκτείνονται, διαρκώντας για χρόνια. 
Όταν τα μαλλιά αρχίζουν να ξαναβγαίνουν, μπορεί να επανέλθουν λευκά ή ξανθά και πιο λεπτά από πριν. Αυτό είναι συνήθως προσωρινό. Με το χρόνο επανέρχονται συνήθως στην προηγούμενη κατάσταση.

Πόσο διαρκεί ένα επεισόδιο γυροειδής αλωπεκίας; Μπορούμε να προβλέψουμε πως θα εξελιχθεί η νόσος;

Γενικά είναι νόσημα με απρόβλεπτη πορεία. Τα μαλλιά μπορεί σε κάποιους να ξαναβγούν μόνα τους και έκτοτε να μην βιώσουν άλλο επεισόδιο τριχόπτωσης. Ωστόσο, τις περισσότερες φορές απαιτείται θεραπεία, γιατί χωρίς αυτήν οι πλάκες αλωπεκίας μπορεί να παραμένουν ίδιες ή να επιδεινώνονται. 

Μπορεί η γυροειδής αλωπεκία να προσβάλει και τα νύχια;

Περίπου το 10% έως 20% των ανθρώπων που έχουν γυροειδή αλωπεκία βλέπει αλλαγές στα νύχια του. Τα θαμπά, τραχιά νύχια, με μικροσκοπικά βαθουλώματα, η λεγόμενη τραχυονυχία, είναι η πιο συνηθισμένη εικόνα. 

Έχουν όλοι τον ίδιο κίνδυνο εμφάνισης;

Ενώ ο καθένας μπορεί να αναπτύξει γυροειδή αλωπεκία, μερικοί άνθρωποι φαίνεται να έχουν υψηλότερο κίνδυνο. Ο κίνδυνος σας αυξάνεται όταν υπάρχει:
Στενός συγγενής εξ αίματος με αυτόν τον τύπο αλωπεκίας. Εάν η γυροειδής αλωπεκία εμφανίζεται στην οικογένεια ενός ατόμου, το άτομο μπορεί να κληρονομήσει ορισμένα γονίδια που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης αυτού του τύπου αλωπεκίας. 
Ιστορικό ψωρίασης, N. Hashimoto ή λεύκης. Πρόκειται για αυτοάνοσες ασθένειες που συνδέονται με την γυροειδή αλωπεκία. Η ύπαρξη μιας από αυτές τις αυτοάνοσες ασθένειες μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισης γυροειδούς αλωπεκίας, η οποία είναι επίσης αυτοάνοσης αιτιολογίας.
Άσθμα, αλλεργικός πυρετός ή ατοπική δερματίτιδα: Η έρευνα δείχνει ότι εάν κάποιος έχει μία από αυτές τις ασθένειες, έχει αυξημένο κίνδυνο να πάθει γυροειδή αλωπεκία.
Λήψη συγκεκριμένων αντικαρκινικών φαρμάκων και συγκεκριμένα ανοσοθεραπείας. 
Κάπνισμα >5 τσιγάρων, για 10 ή περισσότερα χρόνια. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι οι καπνιστές έχουν υψηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν γυροειδή αλωπεκία από τους μη καπνιστές. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος σε όσους καπνίζουν για περισσότερα από 10 χρόνια και καπνίζουν πέντε ή περισσότερα τσιγάρα την ημέρα.
Βέβαια, το να έχει κάποιος αυξημένο κίνδυνο δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα αναπτύξει και τη νόσο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν γνωστούς κινδύνους αλλά παθαίνουν γυροειδή αλωπεκία.

Υπάρχει θεραπεία για τη γυροειδή αλωπεκία;

Παρότι στο παρελθόν τα θεραπευτικά μέσα που διαθέταμε είχαν φτωχά αποτελέσματα, σήμερα έχουμε στη διάθεσή μας φάρμακα με πολύ υψηλές αποδόσεις, ακόμα και για εκτεταμένες, σοβαρές μορφές της νόσου. 
Εάν παρατηρήσετε οποιαδήποτε απώλεια μαλλιών θα πρέπει να επισκεφθείτε έναν ειδικό δερματολόγο για τη διάγνωση και την αντιμετώπισή της. Η δερματολογία είναι η ειδικότητα που ασχολείται με νοσήματα που επηρεάζουν το δέρμα, τα μαλλιά και τα νύχια.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////

ΔΙΑΠΥΗΤΙΚΗ ΙΔΡΩΤΑΔΕΝΙΤΙΔΑ

Η διαπυητική ιδρωταδενίτιδα (ΔΙ) είναι μια χρόνια, υποτροπιάζουσα δερματοπάθεια   που εκδηλώνεται με χαρακτηριστικές φλεγμονώδεις και μη βλάβες στις πτυχές του σώματος ή άλλες ανατομικές περιοχές, πλούσιες σε αποκρινείς ιδρωτοποιούς αδένες, όπως οι μασχάλες, οι μηροβουβωνικές πτυχές, η μεσογλουτιαία πτυχή, η πρωκτογεννητική περιοχή και οι πτυχές κάτω από τους μαστούς.  Στην παθογένειά της εμπλέκονται γενετικοί, ανοσολογικοί, μικροβιακοί, ορμονικοί και μηχανικοί παράγοντες.
Ονομάζεται και ανάστροφη ακμή λόγω εντόπισης των βλαβών σε αντίθετες τοπογραφικά περιοχές του σώματος, σε σχέση με αυτές της κοινής ακμής. Η ΔΙ έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των ασθενών, γιατί μπορεί να προκαλέσει ενοχλητικά συμπτώματα (πόνος και κνησμός), εκροή δύσοσμων εκκριμάτων, αλλά και σημαντικές δυσμορφίες (ουλές) και δυσχρωμίες του δέρματος. 
Γενικά, η νόσος προσβάλλει το 1-4% του γενικού πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο, με την μαύρη φυλή να προσβάλλεται περισσότερο. Αναφορικά με το φύλο, οι γυναίκες  νοσούν 3 φορές συχνότερα από τους άντρες, όμως οι άντρες έχουν την τάση να εμφανίζουν σοβαρότερες μορφές της νόσου.  Η ηλικία εμφάνισης της νόσου είναι από τα 10 έως  τα 50 έτη, αλλά συνηθέστερα εκδηλώνεται σε νεαρή ηλικία (μέση ηλικία τα 23 έτη). Είναι χαρακτηριστικό ότι η διάγνωση καθυστερεί κατά μέσο όρο κατά 7 έτη από την εμφάνιση της νόσου.
ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ & ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

Επώδυνες και ευαίσθητες ερυθρές, φλεγμονώδεις βλατίδες, οζίδια, δερματικά ή υποδόρια αποστήματα και οζίδια που παροχετεύουν οροπυώδες ή πυοαιματηρό  υγρό. 
Φαγέσωρες (μαύρα στίγματα), που συνήθως εμφανίζονται κατά ζεύγη
Σε σοβαρή, χρόνια νόσο, εμφάνιση ατροφικών ουλών στις πάσχουσες περιοχές και χαρακτηριστικές σχοινιοειδείς ή γεφυρωτές ουλές στις μασχάλες, που προκαλούν συρρίκνωση του δέρματος και περιορισμό της κινητικότητας των άνω άκρων.
Τα κύρια συμπτώματα των ασθενών με ΔΙ είναι ο πόνος και ο κνησμός, που μπορεί να συνοδεύονται από αίσθημα καύσου και αυξημένη εφίδρωση.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Η διάγνωση της νόσου τίθεται κλινικά και  θα πρέπει να είναι έγκαιρη, για να αποφευχθούν με την θεραπεία, οι μη αναστρέψιμες επιπτώσεις -σωματικές και ψυχοκοινωνικές- της νόσου. Η λήψη δείγματος για βακτηριακή καλλιέργεια από βλάβες δεν συστήνεται, γιατί δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμη ούτε αξιόπιστη.

ΠΟΡΕΙΑ ΝΟΣΟΥ

Η χρονιότητα και η υποτροπή είναι το σήμα κατατεθέν της νόσου, με την συχνότητα και την ένταση των υποτροπών να καθορίζει τη βαρύτητα της νόσου. Οι περισσότερες περιπτώσεις είναι ήπιας ή μέτριας βαρύτητας. H πορεία της νόσου μπορεί να είναι διαλείπουσα (με περιόδους εξάρσεων και υφέσεων) ή συνεχής.
Επιπλοκές:
Περιορισμός της κινητικότητας, απόρροια της ίνωσης και ουλοποίησης των βλαβών
Λεμφοίδημα κάτω άκρων 
Λοιμώξεις τοπικές ή συστηματικές
Ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα σε μακροχρόνια νόσο σε άνδρες μεγάλης ηλικίας στην πρωκτογεννητική περιοχή. 

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Η  έγκαιρη θεραπευτική παρέμβαση μπορεί να τροποποιήσει θετικά τη φυσική πορεία της νόσου και να προλάβει την εμφάνιση μόνιμων (μη αναστρέψιμων) βλαβών. Η αγωγή μπορεί να είναι φαρμακευτική (τοπική ή συστηματική), χειρουργική ή συνδυασμός των δύο. Σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει να εφαρμόζονται τα κάτωθι γενικά μέτρα:

Αποφυγή τριβής και των κλειστών συνθηκών στις  προσβεβλημένες περιοχές
Διακοπή καπνίσματος
Απώλεια βάρους σε περίπτωση παχυσαρκίας - Ο υψηλός δείκτης μάζας σώματος (BMI) αποτελεί παράγοντα κινδύνου εμφάνισης ΔΙ
Χρήση άνετων, φαρδιών και βαμβακερών ρούχων, αφού επιτρέπουν στο δέρμα να αναπνέει και δεν προκαλούν αυξημένη εφίδρωση
Αποφυγή ερεθιστικών παραγόντων που αποτελούν τους συνηθέστερα αναφερόμενους επιβαρυντικούς παράγοντες στην κλινική εικόνα της ΔΙ:
χημικά ερεθιστικά πχ. αποσμητικά
μηχανικός ερεθισμός πχ. από αποτρίχωση (εκτός από laser) ή ξύρισμα
θερμότητα & η αυξημένη εφίδρωση 
ψυχικό στρες 

Η τοπική αγωγή περιλαμβάνει τοπικά προληπτικά μέτρα, τοπικά απολεπιστικά ή τοπικά αντιβιοτικά. Η συστηματική αγωγή περιλαμβάνει από του στόματος αντιβιοτικά (τα οποία χορηγούνται κατά κύκλους που διαρκούν έως 3 μήνες,), αντιφλεγμονώδη φάρμακα, ορμονικές θεραπείες και βιολογικούς παράγοντες. Η χρήση των βιολογικών παραγόντων έχει αλλάξει τα δεδομένα σε ένα μέχρι πρότινος δυσίατο νόσημα και έχει ανοίξει ένα παράθυρο ευκαιρίας για ριζικότερη αντιμετώπιση της νόσου. Η χειρουργική θεραπεία χρησιμοποιείται στη χρόνια φάση της νόσου για τη θεραπεία μόνιμων βλαβών και σε συχνές υποτροπές στην ίδια εντόπιση. Μπορεί να συνδυαστεί και με φαρμακευτική αγωγή (βιολογικό παράγοντα) για μείωση του σταδίου της νόσου ή πρόληψη υποτροπών.

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ΔΕΡΜΑΤΙΚΗ ΣΚΛΗΡΟΔΕΡΜΙΑ (ΝΟΣΟΣ ΜΟΡΦΕΑ)
Πληροφορίες και στατιστικά στοιχεία για την δερματική σκληροδερμία

Η Δερματική Σκληροδερμία ή Νόσος Μορφέα είναι μία συστηματική αυτοάνοση πάθηση που αφορά στο δέρμα και χαρακτηρίζεται από σκλήρυνση του δέρματος  και αγγειακές μεταβολές εντός αυτού. Αρχικά εμφανίζεται με τη μορφή σκληρών πλακών σε καφέ χρώμα που περιβάλλονται από ιώδη δακτύλιο  και στη συνέχεια κεντρικά παίρνουν την απόχρωση ελεφαντοστού. Το δέρμα γίνεται σκληρό και γυαλιστερό, η βλάβη σταδιακά δημιουργεί ίνωση και ακαμψία του δέρματος ή/και των μυών που είναι κάτω από αυτό. Συχνότερα οι πλάκες εμφανίζονται στην κοιλιά, την πλάτη και τα πόδια. Στο 75% των περιπτώσεων η νόσος εμφανίζεται μεταξύ 20 έως 50 ετών, με τις γυναίκες να προσβάλλονται συχνότερα από τους άνδρες. 

Η αιτία της νόσου είναι άγνωστη και η πάθηση σχετίζεται με δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.

Η εντοπισμένη σκληροδερμία είναι μια νόσος που περιορίζεται στο δέρμα και στους ιστούς που βρίσκονται κάτω από αυτό, ενώ υπάρχει και η συστηματική σκληροδερμία που προσβάλει όχι μόνο το δέρμα αλλά και εσωτερικά όργανα, όπως τα νεφρά, τον οισοφάγο την καρδιά και τους πνεύμονες. Η ταξινόμηση των υποτύπων της εντοπισμένης σκληροδερμίας βασίζεται στην κλινική εικόνα και στο βάθος της προσβολής του δέρματος. Έτσι προκύπτουν η περιγεγραμμένη μορφή, η σταγονοειδής, η υποδόρια, η οζώδης, η γραμμική, η πομφολυγώδης και διάφορες άλλες πολύ πιο σπάνιες μορφές.

Θεραπείες
Η νόσος έχει γενικά καλή πρόγνωση στην εντοπισμένη της μορφή, ενώ στις εκδηλώσεις από τα άλλα όργανα τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα.
Δεν υπάρχει ολοκληρωτική θεραπεία για το σκληρόδερμα, επειδή τα αίτια της εμφάνισής του δεν είναι πάντα γνωστά. Εξειδικευμένες θεραπείες υπάρχουν με κύριο σκοπό να εξομαλύνουν τα συμπτώματα της νόσου. Επειδή το σκληρόδερμα είναι μία αυτοάνοση ασθένεια η πιο σημαντικοί τρόποι θεραπείας περιλαμβάνουν τη χορήγηση είτε τοπικών είτε συστηματικών ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων.
Η έγκαιρη έναρξη της θεραπείας προλαμβάνει τις ανεπιθύμητες εκβάσεις στην ποιότητα και στην εικόνα του δέρματος και των υποκείμενων ιστών. 
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον δερματολόγο σας.

 

 

 

 

Την ώρα που σε πολλές χώρες του κόσμου αυξάνεται η θνησιμότητα του πληθυσμού (ανάμεσα τους και στην Ελλάδα) ο αναπληρωτής καθηγητής βιοχημείας του τμήματος φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Πατρών Κωνσταντίνος Πουλάς έριξε μια πραγματική «βόμβα», καθώς υποστήριξε ότι ξεκίνησε να μελετάται το ενδεχόμενο ο εμβολιασμός κατά του Covid-19 να επιδεινώνει κάποια αυτοάνοσα ή κάποιες μορφές καρκινογένεσης.

Οι άνθρωποι που πάσχουν από διαταραχές μετατραυματικού στρες και άλλες ψυχικές διαταραχές που σχετίζονται με το στρες, κινδυνεύουν περισσότερο να εκδηλώσουν κάποιο αυτοάνοσο νόσημα, σύμφωνα με μια νέα σουηδική επιστημονική έρευνα.

      Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη δρα Χουάν Σονγκ του ιατρικού Ινστιτούτου Καρολίνσκα του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό ιατρικό περιοδικό «JAMA» (Journal of American Medical Association), σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, ανέλυσαν στοιχεία για 106.464 ανθρώπους με διαταραχές του στρες, 126.652 αδέλφια τους χωρίς τέτοια διαταραχή, καθώς και πάνω από ένα εκατομμύριο άλλα μη συγγενικά άτομα χωρίς τέτοιο πρόβλημα. Οι μισοί περίπου άνθρωποι παρακολουθήθηκαν σε βάθος τουλάχιστον δεκαετίας.

      Διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν διαγνωσθεί με διαταραχή μετατραυματικού στρες, ήταν 46% πιθανότερο να εμφανίσουν επίσης κάποια αυτοάνοση νόσο, σε σχέση με όσους δεν είχαν διαταραχή του στρες. Όταν πάντως οι ασθενείς με μετατραυματικό στρες έπαιρναν αντικαταθλιπτικά φάρμακα (SSRIs) κατά το πρώτο έτος μετά τη διάγνωσή τους, ο κίνδυνος εκδήλωσης αυτοάνοσου νοσήματος ήταν μικρότερος.

      Ο κίνδυνος για αυτοάνοσο νόσημα ήταν κατά μέσο όρο κατά 36% αυξημένος για όποιον είχε διαγνωσθεί με οποιαδήποτε διαταραχή του στρες. Υπολογίσθηκε ότι περίπου ένας άνθρωπος στους 100 που έχει διαγνωσθεί με διαταραχή του στρες, αναπτύσσει κάθε χρόνο κάποιο αυτοάνοσο νόσημα, έναντι ποσοστού 0,6% στο γενικό πληθυσμό.





ΑΠΕ

Τάσος Τσακίρογλου

Η δεκαετία του 1990 υπήρξε μια περίοδος οικονομικών αντικατοπτρισμών και μαζικών ψευδαισθήσεων, καθώς η αριθμολαγνεία και η λογιστική προσέγγιση των πάντων «έβλεπαν» να εκτυλίσσεται μπροστά μας η έκρηξη μιας «χαρούμενης παγκοσμιοποίησης».

Η Νέα Οικονομία των εταιρειών υψηλής τεχνολογίας στην Αμερική του Μπιλ Κλίντον συνοδευόταν από το άνοιγμα των αγορών, ρυθμούς ανάπτυξης που θα ζήλευε και η μεταπολεμική Χρυσή Τριακονταετία και μείωση της ανεργίας σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Παράλληλα όμως αναπτυσσόταν η οικονομία του χρέους και του δανεισμού που έφερε τον εκτροχιασμό, αφού η χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση είναι ένας ισχυρός παράγοντας συστημικής ευθραυστότητας: εκεί όπου όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, μπορεί να έρθει ξαφνικά η κατάρρευση, όπως στην περίπτωση των ηλεκτρικών κυκλωμάτων που μπορεί να προκαλέσουν ένα γενικό μπλακ άουτ εξαιτίας ενός φαινομενικά ασήμαντου γεγονότος.

Οσο πιο σύνθετο γίνεται ένα σύστημα τόσο περισσότερο υπόκειται σε στατιστικούς νόμους, οι οποίοι καθιστούν «συχνά» τα «σπάνια φαινόμενα».

Η πρόσφατη οικονομική κρίση, το επεισόδιο με το μαζικό χάκινγκ χιλιάδων υπολογιστών σε εκατοντάδες χώρες, αλλά και οι λιγότερο πρόσφατες επιδημίες των «τρελών αγελάδων» και της νόσου των πτηνών δείχνουν ότι διασχίζουμε ένα νέο είδος πολυπλοκότητας και αλληλεξάρτησης. Το πρόβλημα είναι ότι ως κοινωνία έχουμε την ψευδαίσθηση πως η πολυπλοκότητα από μόνη της είναι καλή, κάτι σαν «φυσικό» γεγονός.

Οι εξελίξεις αυτές και οι κίνδυνοι που συνεπάγονται συνυπάρχουν με νέες δυνατότητες για την ανάδυση μιας νέας οικουμενικής κοινωνίας, με υψηλό βαθμό αλληλεξάρτησης, αλλά και αντίστοιχα υψηλό βαθμό κοινωνικής λογοδοσίας των υπευθύνων τόσο για τις πολιτικές όσο και τις οικονομικές και επιστημονικές αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή και το μέλλον των κοινωνιών μας.

Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα είδος «συμμετοχικής εποπτείας», όπως το ονομάζει ο οικονομολόγος Ντανιέλ Κοέν, ακριβώς αντίστροφο από εκείνο του οργουελικού Μεγάλου Αδελφού.

Παρά τις μεταμοντέρνες (ρηχές) αναλύσεις που θεωρούν περίπου πρωτόγονες τις ταξικές αναλύσεις, στην εποχή του διαδικτύου –περισσότερο από ποτέ– αναδεικνύεται σε απόλυτο εμπόδιο για τη δημιουργία μιας ανθρώπινης κοινωνίας η αντίφαση ανάμεσα στον όλο και περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την όλο και μεγαλύτερη ατομική ιδιοποίηση του προϊόντος της.

Ο αρπακτικός καπιταλισμός μοιάζει με ένα αυτοάνοσο νόσημα της κοινωνίας, δηλαδή με μια περίπτωση κατά την οποία ο οργανισμός, για άγνωστη αιτία, στρέφεται κατά κάποιον τρόπο κατά του εαυτού του. Η λεηλασία της φύσης και των πόρων της και η καταστροφή του περιβάλλοντος και των πλασμάτων που ζουν σ’ αυτό δεν είναι παρά συμπτώματα.

Ο Ενγκελς έλεγε ότι με τον άνθρωπο η φύση φτάνει σ’ ένα σημείο όπου μπορεί και στοχάζεται τον εαυτό της, αφού αποκτά αυτοσυνείδηση. Δυστυχώς η ιστορική αλλοτρίωση μέσω του καπιταλισμού οδήγησε στη θεοποίηση της αρπακτικότητας και της δαρβινικής μεταφοράς του αγώνα για την ύπαρξη (struggle for life), έτσι ώστε σήμερα να θέτουμε σε κίνδυνο τις ίδιες τις βάσεις της φυσικής μας ύπαρξης.

Στερούμε έτσι από τους εαυτούς μας τη «δυνατότητα» (capability = capacity + ability) να ζούμε μια ζωή αντάξια των προσδοκιών μας, με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, έχοντας τα μέσα και τους θεσμούς που θα επιτρέπουν να ασχοληθούμε με πράγματα πέρα από τις άμεσες ανάγκες μας.




πηγή efsyn