Να αγωνίζεσαι -με όλες τις υπερβολές του κόσμου- για να μην είσαι “αόρατος’’.

Να χρειάζεται ακόμα και να “ενοχλήσεις”, για το μίνιμουμ δικαίωμα της αποδοχής και των δικαιωμάτων που για όλους τους υπόλοιπους φαντάζουν δεδομένα.

Για το "έγκλημα" του ν' αγαπάς και να ηδονίζεσαι.

Το Athens Pride, με όλες τις παθογένειες που μπορεί να έχει ένα κίνημα, είναι αυτό που πρέπει να είναι. Μια γιορτή ορατότητας, μια εκδήλωση διαμαρτυρίας, ένα ξέσπασμα υπερβολής.
Κάτι που αφορά πολύ παραπάνω από τους συμμετέχοντες, αυτούς κυρίως που κάνουν πως δεν βλέπουν ή δεν κάνουν απολύτως τίποτα.

«Δε χρειάζεται να μας επιδεικνύουν τις διαστροφές τους», λένε. 

Λες και υπάρχει μεγαλύτερη διαστροφή, πιο εμφανής προσβολή της αξιοπρέπειας του ατόμου –γυναικών και ανδρών- από τις πατριαρχικές νόρμες, «την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας».

Από τη ζούγκλα και την ανθρωποφαγία του alt-right νεοφιλελευθερισμού που έχει επιστρέψει πιο διψασμένος για αίμα από ποτέ (και ήδη επιχειρεί pink washing μπαλωματάκια για να μακιγιάρει το πρόσωπο του τέρατος)

Από τις μαθητικές παρελάσεις.

Τους παπάδες να τσαλαβουτάνε παιδιά σε κολυμπήθρες για να τα αναγνωρίσουν από την "στάμπα" στον παράδεισο.

Το ότι εξακολουθούμε να ζούμε στη χώρα όπου οι ομοφυλόφιλοι, οι διεμφυλικοί, οι non-binary, οι intersex κ.λπ., είναι «ανώμαλοι», ενώ είναι "φυσιολογικό" για παράδειγμα, γενειοφόροι άντρες με μαύρα χρυσοποίκιλτα φουστάνια, που ραντίζουν ανήλικα παιδάκια με ένα ματσάκι βασιλικού, βουτηγμένο σε νερό βρύσης, μέσα σε εκπαιδευτικές δομές;

Το σημερινό -και όσα Athens Pride έχουν προηγηθεί- είναι από τα πιο "φυσιολογικά" πράγματα που μπορούν να συμβούν αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη χώρα.

Πηγή: 2020mag.gr