Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Η σύγκρουση και η έκβαση του εμφυλίου πολέμου σπάνια ερμηνεύεται από την επιστημονική και ιστορικοϋλιστική σκοπιά, δηλαδή ως γενικευμένη ένοπλη μορφή της υπεροξυμμένης βασικής αντίθεσης. Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός (λαοκρατία-λαϊκή δημοκρατία) που ενυπήρχε ως δευτερεύουσα τάση στον αντιφασιστικό – εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, μετά την ήττα και υποχώρηση των δυνάμεων κατοχής, κυριάρχησε αντικειμενικά, αφού ζητούμενο δεν ήταν πλέον η απελευθέρωση της χώρας, αλλά η κοινωνικό-πολιτική συγκρότησή της. Κυριάρχησε και υποκειμενικά, με την μορφή όμως αυθόρμητης ταξικής συνείδησης, αφού η ηγεσία του πολυκομματικού ΕΑΜ, αλλά και του ΚΚΕ, έμενε προσκολλημένη στη λαϊκόμετωπική θεωρία των σταδίων του 7ου συνεδρίου της Γ’ Διεθνούς, στη λογική της εθνικής συμμαχικής και στρατιωτικής ενότητας των συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας, στη λογική της εθνικής κυβέρνησης και της ομαλής κοινοβουλευτικής εξέλιξης, δια της οποίας αυταπατάτο ότι θα κυριαρχούσε πολιτικά, λόγω της ευρείας ηγεμονίας της στις λαϊκές μάζες.

Η πάλη για την εξουσία στις μετακατοχικές συνθήκες, η δυναμική λύση του “ποιος-ποιόν;” ήταν αναπόφευκτη διότι οι εθνικοαπελευθερωτικές δυνάμεις, στις οποίες ηγεμόνευαν οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους, είχαν δημιουργήσει μια μορφή κράτους, είχαν συγκροτήσει ετοιμοπόλεμο στρατό, κοινωνικές δομές, μαζικά κινήματα. Στις γραμμές τους αναπόφευκτα, κυριαρχούσε η δυναμική ολοκλήρωσης των κατακτήσεων τους, και όχι της υποταγής στις αστικές πολιτικές δυνάμεις, απούσες κατά κανόνα από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Δυσχερής θα ήταν εκ των πραγμάτων, η συνεργασία πολιτικών δυνάμεων που εκπροσωπούσαν αντίπαλα κοινωνικά συμφέροντα και τάξεις, αντίθετη πολιτική και ιδεολογία, διαμετρικά αντίθετη στάση (εξαιρουμένης της μειοψηφικής πατριωτικής αστικής τάξης), έναντι των δυνάμεων του Άξονα. Από την άλλη, οι ιμπεριαλιστές και οι κοινωνικοί και πολιτικοί σύμμαχοι τους στις απελευθερωμένες χώρες, έχοντας με τη συνεργεία της μεγαλοκρατικής ΕΣΣΔ προβεί στην αναδιανομή του κόσμου, δεν διακρίνονταν από δημοκρατική ευαισθησία σεβασμού του συσχετισμού δύναμης υπέρ των λαϊκών, απελευθερωτικών, επαναστατικών και αριστερών δυνάμεων. Θα κατέβαλλαν κάθε προσπάθεια, για να εξουδετερώσουν και να καταστείλουν το λαϊκό κίνημα, θα προέβαιναν ακόμη και σε στρατιωτικές επεμβάσεις, υποκίνηση εμφύλιων συγκρούσεων, στρατιωτικές δικτατορίες, για να διασώσουν τα στρατιωτικά καθεστώτα και να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα πάση θυσία.

Όντως, αμέσως μετά τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και παρά τις συμφωνίες Γιάλτας και Πότσδαμ, η Ευρώπη και εν μέρει η Ασία έγιναν θέατρα ταξικής πάλης για την εξουσία και την επιβολή ή αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού ζυγού. Στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ανατράπηκαν τα καπιταλιστικά καθεστώτα, χωρίς να παραγνωρίζεται η ισχυρή παρουσία του κόκκινου στρατού. Σε χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία και η Αλβανία είχαν αναπτυχθεί πανίσχυρα απελευθερωτικά κινήματα ενώ μετά την εκδίωξη των δυνάμεων κατοχής, ανατράπηκε το καπιταλιστικό καθεστώς, χωρίς μάλιστα την επέμβαση σοβιετικών στρατευμάτων. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου αναπτύχθηκαν τα ισχυρότερα απελευθερωτικά κινήματα (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα), λόγω της ύπαρξης ισχυρής αστικής τάξης στις δύο πρώτες, και της υπαγωγής τους στη σφαίρα επιρροής του αμερικάνικου και αγγλικού ιμπεριαλισμού, εγκαθιδρύθηκαν ισχυρά αστικά καθεστώτα με προσωρινή συμμετοχή και των κομμουνιστικών κομμάτων στην κυβερνητική εξουσία (του ελληνικού μέχρι τα Δεκεμβριανά, και του ιταλικού και γαλλικού μέχρι το 1947). Η διατήρηση του καπιταλιστικού καθεστώτος δεν συνεπάγεται μη διεκδίκηση της εξουσίας από τις λαϊκές επαναστατικές δυνάμεις. Εξάλλου στην Ελλάδα την τριετία 1946-1949 διεξήχθη αδυσώπητος εμφύλιος πόλεμος, ενώ σε Γαλλία και Ιταλία συγκροτήθηκαν πανίσχυρα κομμουνιστικά κόμματα και κινήματα, που διεκδικούσαν δια της κοινοβουλευτικής οδού, στον απόηχο της κατοχικής εθνικής ενότητας, συμμετοχή στην κυβερνητική εξουσία, διεκδίκηση που εκφυλίστηκε σε τυπικό ρεφορμισμό. Στη Γερμανία, η παρουσία σοβιετικών στρατευμάτων αλλά και η επανασυγκρότηση του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος, αποτέλεσαν τους βασικούς παράγοντες για τη δημιουργία της Λ.Δ. Γερμανίας. Στην Κίνα η πάλη για την εξουσία μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων και των εθνικιστών του Τσιάνγκ Κάι Σεκ, έληξε με την εγκαθίδρυση της ΛΔ της Κίνας. Ενώ την ίδια περίοδο εγκαθιδρύθηκαν η  Λ.Δ. του Β. Βιετνάμ, και της Β. Κορέας.



Επιβεβαιώνεται λοιπόν η μαρξιστική ιστορικοϋλιστική θέση ότι η ταξική πάλη στον παροξυσμό της θέτει θέμα εξουσίας για τη διατήρηση ή την κατάργηση του κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος, ανεξάρτητα από την έκβαση αυτής της πάλης. Σε τέτοιες συνθήκες, η ανάγκη όξυνσης της ταξικής πάλης για την εξουσία διαχέεται στο κίνημα, ακόμη και αν η ηγεσία του έχει πραγματοποιήσει κοντόφθαλμο συμβιβασμό με την αστική τάξη. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση αγωνιστών, όπως ο Άρης Βελουχιώτης, που με σπάνια διορατικότητα, διέκρινε τους κινδύνους της συμμαχίας με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, την αναπόφευκτη μετατροπή του, αν δεν υπήρχε λαϊκή αντίδραση, σε νέο δυνάστη του ελληνικού λαού μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αλλά και στις συμφωνίες Λιβάνου Καζέρτας και Βάρκιζας αντέδρασε, επιχειρώντας να αποκαταστήσει την επαναστατική γραμμή στο κίνημα, με επισφράγισμα τον ηρωικό θάνατο του.

Στη χώρα μας, ειδικά μετά την αποχώρηση των Γερμανών και πριν την έλευση των Άγγλων δεν υπήρξε απλώς επαναστατική κατάσταση, αλλά κενό εξουσίας, το οποίο de facto είχε ουσιαστικά καλύψει ο ΕΛΑΣ με τις τακτικές και εφεδρικές στρατιωτικές του δυνάμεις, αλλά και με ένα πανίσχυρο μαζικό κίνημα. Από την άλλη, η αστική τάξη, σχεδόν αποσαθρωμένη, είχε συσπειρωθεί γύρω από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, υπό τον Γ. Παπανδρέου. Στον  στρατιωτικό τομέα, παρέτασσε τις δυνάμεις του Ιερού Λόχου, και της ταξιαρχίας του Ρίμινι, αλλά και τους ταγματασφαλίτες και ακροδεξιές οργανώσεις. Αν στο κρίσιμο αυτό διάστημα οι βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν μεταφερθεί στην Αθήνα με τον βαρύ οπλισμό τους, η επανάσταση θα είχε επικρατήσει με μικρές αντιστάσεις. Βέβαια, και μετά από αυτές τις εξελίξεις, οι Άγγλοι μπορεί να επενέβαιναν δυναμικά, μπορεί και όχι. Απόλυτη βεβαιότητα για τη νίκη της επανάστασης δεν μπορεί να υπάρχει… Υπήρχε όμως μια εξαιρετικά ευνοϊκή κατάσταση, την οποία όχι μόνο οι επαναστάτες, αλλά και οι ταλαντευόμενες δυνάμεις δεν μπορούν να αγνοούν.

Αλλά επαναστατικές συνθήκες, όχι εξίσου ευνοϊκές, υπήρχαν και τους πρώτους μήνες του 1946. Πριν από τις εκλογές στις 31 Μαρτίου, στις οποίες η μη-συμμετοχή του ΚΚΕ υπήρξε σαφώς βλαπτική, ενώ η συγκρότηση του κρατικού μηχανισμού και του κυβερνητικού στρατού, δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, οι οργανώσεις των αστικών κέντρων δεν είχαν συρρικνωθεί με τις μαζικές εξορίες και ενώ η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, ήταν με το μέρος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το μαζικό όμως πέρασμα στην ένοπλη πάλη πραγματοποιήθηκε στα μέσα του 1947, όταν οι συνθήκες αυτές είχαν σε μεγάλο βαθμό εκλείψει. Συμπέρασμα: Η διαπίστωση της επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να γίνεται με άκρα αντικειμενικότητα, χωρίς βουλησιαρχία αλλά και χωρίς ηττοπάθεια, ενώ το πέρασμα στην επανάσταση (στη φάση της αποφασιστικής αναμέτρησης) πρέπει να γίνει την κατάλληλη στιγμή, για να μην χάνεται το momentum της ευνοϊκής συγκυρίας.

Για τον ελληνικό εμφύλιο (που στην ουσία συμπεριλαμβάνει και τα Δεκεμβριανά) έχει επικρατήσει συχνά η αντίληψη του “λάθους”: ότι δηλαδή κακώς έγινε, δεν υπήρχαν οι απαιτούμενες συνθήκες, ότι διαπράχτηκαν εγκληματικά λάθη της ηγεσίας, ότι είναι αποτέλεσμα των εκβιασμών των Άγγλων, του οργίου λευκής τρομοκρατίας μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, του αυταρχισμού και αντιδημοκρατισμού των κομμουνιστών, της αντίληψης τους για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας. Χρησιμοποιούνται  ακόμη σχηματικά δίπολα, όπως : “πατριώτης-προδότης”, “αγωνιστής-ατομιστής”, “δημοκράτης-φασίστας”, “προοδευτικός-αντιδραστικός”, κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αντίληψης αποτελεί η μικροαστική αριστερά (όπως ιστορικά εκφράστηκε στην Ελλάδα από ΚΚΕ εσ, ΕΑΡ, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) η οποία θεωρεί ουτοπική την επανάσταση του 1944-1949 απολυτοποιώντας τον αρνητικό συσχετισμό που δημιουργούνταν (συμφωνία Γιάλτας κ.α.) με την υπαγωγή της χώρας στον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το λάθος της άποψης αυτής, είναι ότι απολυτοποιεί την πλευρά του συσχετισμού, και δεν την εξετάζει εν συνόλω και συγκεκριμένα (στρατιωτική και κοινωνική δύναμη του κινήματος, ηθική υπεροχή, διεθνής υποστήριξη κ.α.). Χωρίς να παραβλέπεται η ισχύς του ιμπεριαλισμού, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί στην ιστορική διαδικασία ότι κατώτερες οικονομικά και στρατιωτικά δυνάμεις κατίσχυσαν του υπέρτερου αντιπάλου, κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες (Κούβα, Βιετνάμ κ.α.)

Αυτές τις αντιλήψεις διασπείρει η κυρίαρχη ιδεολογία, για να αμαυρώνει και να ακυρώνει το απελευθερωτικό όραμα της επανάστασης, αλλά και η Αριστερά που είναι επιρρεπής στη λαθολογία. Είναι αντιλήψεις ψυχολογίζουσες, ηθικολογικές, προσωποληπτικές, αυθαίρετες και υποκειμενικές. Κινούνται στον χώρο του εποικοδομήματος χωρίς άρθρωση με την υλικότητα των φαινομένων.

Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί υπέρμετρη τάση ιστορικών μονογραφιών. Χρήσιμες μεν, αλλά όταν απολυτοποιείται το μερικό και ιστορικό, και περιθωριοποιείται το γενικό και λογικό, δυσχεραίνεται η πρόσβαση στην ουσία των ιστορικών φαινομένων. Τα λάθη, τα στερεότυπα, οι μονομέρειες, που αναφέρθηκαν αναφορικά με την επανάσταση 1944-1949, λιγότερο ή περισσότερο, ισχύουν. Αλλά και όταν ισχύουν, ισχύουν ως επιμέρους πλευρές, χωρίς να αντανακλούν την ουσία, του φαινομένου της επανάστασης. Επομένως, η επιστημονική προσέγγιση, αξιολόγηση και αξιοποίηση δεν γίνεται βάσει επιμέρους αντιλήψεων αντικειμενικών ή όχι, αλλά βάσει της ουσίας του επαναστατικού φαινομένου. Ήτοι, βάση της έννοιας νόμου-τάσης που διέπει τα σύνθετα κοινωνικά φαινόμενα. Τον χαρακτήρα δηλαδή της επανάστασης ως κύριας δυνατότητας αρθρωμένης με πλήθος άλλων φαινομένων, που από δυνατότητα μετατρέπεται σε πραγματικότητα, υπό συγκεκριμένους όρους (αντικειμενικούς-υποκειμενικούς).



Η επανάσταση αξιολογείται ως θετικό και αναπόφευκτο, εγχείρημα για την υπέρβαση εκμεταλλευτικών και ιστορικά ξεπερασμένων κοινωνιών, και την μετάβαση σε ανώτερες και μη εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Επιπλέον, η σοσιαλιστική επανάσταση, κρίνεται με γνώμονα τη σωστή και έγκαιρη, εκτίμηση και αξιοποίηση της επαναστατικής κατάστασης, τον λαϊκό, δημοκρατικό χαρακτήρα της, εφόσον προϋποθέτει ως υποκείμενο την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Κριτήριο, ακόμη, αποτελεί η μικρότερη δυνατή προσφυγή στη βία, ανάλογα με την αναπόφευκτη αντίδραση της αστικής τάξης, και η πραγματοποίηση των αναγκαίων για τον σοσιαλισμό αλλαγών.

Βάσει αυτών των κριτηρίων η ελληνική-σοσιαλιστική επανάσταση, κρίνεται θετική ως εγχείρημα υπέρβασης της εκμετάλλευσης, της κοινωνικής αδικίας, του αυταρχισμού και της εξάρτησης. Ήταν ρεαλιστική αφού υπήρχαν οι αντικειμενικοί και κυρίως οι υποκειμενικοί όροι της επανάστασης. Γιατί παρά τις απαράδεκτες συνθήκες του Λιβάνου και της Καζέρτας, ιδίως τη στιγμή της αποχώρησης των Γερμανών και προ της εισβολής των Άγγλων ιμπεριαλιστών είχε διαμορφωθεί εξαιρετικά πρόσφορη και διαχειρίσιμη επαναστατική κατάσταση. Τέλος η Επανάσταση αυτή ήταν αποδεδειγμένα μια κίνηση από το κατώτερο στο ανώτερο, από το συντηρητικό στο προοδευτικό, όπως ήδη έμπρακτα είχε αποδειχτεί με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, σε αντιδιαστολή με τον αστικό οικονομικό και πολιτικό κόσμο, που απείχε ή συνεργαζόταν με τους κατακτητές. Και επίσης όπως είχε αποδειχτεί, με τις προοδευτικές αναδιαρθρώσεις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές τις οποίες είχε θεσπίσει το ΕΑΜ στην απελευθερωμένη Ελλάδα.

*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 28 του περιοδικού Αναιρέσεις, που είναι ολόκληρο αφιερωμένο στα 70 χρόνια από τον εμφύλιο



πηγή pandiera

Γράφει ο Σεΐτ Αλντογάν*

Η εξωτερική και εσωτερική πολιτική της Άγκυρας, εξακολουθεί να είναι παράγοντας εξελίξεων και θέμα συζητήσεων στην Τουρκία και σε όλο τον κόσμο.

Σημαντική εξέλιξη των τελευταίων ημερών είναι η συγγνώμη που ζήτησε ο Ερντογάν από την Ρωσία και το Ισραήλ. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ερντογάν κατάλαβε ότι η εξωτερική πολιτική που ακολουθούσε στην περιοχή προσέκρουσε σε τοίχο. Και αυτό γιατί φαίνεται πως οι ιμπεριαλιστές, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, έχουν συμφωνήσει σε λύση για τη Συρία που να περιλαμβάνει και τον Άσαντ, ενώ η Τουρκία επεδίωκε λύση χωρίς τον Άσαντ και ταυτόχρονα χωρίς τους Κούρδους. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει τη θέση της Τουρκίας στην περιοχή. Ήδη απομονωμένο το καθεστώς της Άγκυρας, βλέπει στα ανατολικά και νοτιοανατολικά σύνορα της χώρας να μην υπάρχει χώρα με την οποία να μην έχει εχθρικές σχέσεις. Συρία, Ιράκ, Ρωσία, Αρμενία…

Η προσπάθεια της Τουρκίας να ομαλοποιήσει τις διακρατικές σχέσεις της με Ρωσία, Ισραήλ κλπ, έχει τον εξής στόχο: Η ομαλοποίηση των σχέσεων  με την Ρωσία σημαίνει ομαλοποίηση με το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία. Ομαλοποίηση με την Αμερική σημαίνει ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Δύση.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου δήλωσε ότι «αν η Γερμανία ζητήσει βάσεις στο Ιντσιρλίκ, εμείς θα δεχτούμε».

Όλα αυτά δείχνουν ότι η Τουρκία αναζητεί από την αρχή συμμαχίες και προσπαθεί να ‘παίξει’ στις ισορροπίες στην περιοχή.

Την ίδια ώρα, οι Κούρδοι της Συρίας φαίνεται ότι έχουν εξασφαλίσει τη συνεργασία της Αμερικής. Προσπαθούν παράλληλα να εξασφαλίσουν συνεργασία και με τη Ρωσία, ενώ ήδη δήλωσαν πως είναι έτοιμο και το Σύνταγμα της Ομοσπονδίας τους…

Σύμφωνα με ανακοίνωση που έκαναν πριν από τρεις μέρες οι Κούρδοι της Συρίας, μέσω του εκπροσώπου τους Σαλίχ Μουσλίμ, οι Αμερικάνοι έχουν ήδη τρεις βάσεις στην περιοχή της Ροζάβα. Από την άλλη πλευρά, και η Ρωσία προσπαθεί να αυξήσει και να ενισχύσει τις βάσεις που έχει στην Συρία.



Από την αρχή της κρίσης στη Συρία, ο Ερντογάν διακήρυσσε ότι μία ομοσπονδία των Κούρδων στην περιοχή, είναι κόκκινη γραμμή για την Τουρκία. Σήμερα που οι Κούρδοι ανακοινώνουν ότι θα προχωρήσουν με ομοσπονδία στην περιοχή, και μάλιστα με Σύνταγμα, ο Ερντογάν δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Μέχρι τώρα, η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας ήταν εκτός όλων αυτών των εξελίξεων με τον Ερντογάν απομονωμένο, να μην μπορεί να παρέμβει σε αυτές. «Βρόνταγε χωρίς να βρέχει», έκανε δηλαδή δηλώσεις επίδειξης λεονταρισμού στην περιοχή. Ενός λεονταρισμού όμως που ούτε προς την πλευρά της Αμερικής, ούτε προς την πλευρά της Ρωσίας, των Κούρδων ή των Σύρων βρήκε απήχηση. Δεν πέρασε, οπότε ο Ερντογάν ξεκίνησε την πολιτική της ομαλοποίησης των σχέσεων της Τουρκίας με την Ρωσία πρώτα, με το Ισραήλ στη συνέχεια. Φαίνεται ότι τις επόμενες ημέρες θα υπάρξουν εξελίξεις και για το συριακό ζήτημα.

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, όπως προαναφέραμε, προσέκρουσε στις μεγάλες δυνάμεις και στον ανταγωνισμό των αξόνων στην περιοχή. Αυτή είναι η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή.

Στο εσωτερικό τώρα της Τουρκίας, στόχος του Ερντογάν από καιρό, είναι η αλλαγή του Συντάγματος και του πολιτεύματος και η μετάβαση σε προεδρικό σύστημα με ενισχυμένες τις εξουσίες του προέδρου. Αυτό αποτελεί απαίτηση μιας μεγάλης μερίδας της αστικής τάξης που αναδύθηκε και προόδευσε παράλληλα με τη διακυβέρνηση του ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, το κόμμα του Ερντογάν), έχει συσσωρεύσει μεγάλο κεφάλαιο και επιδιώκει μεγαλύτερο κομμάτι της πίττας τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στην ευρύτερη περιοχή. Ένα προεδροκεντρικότερο σύστημα τους διευκολύνει. «Σουλτανικό» μάλιστα προεδρικό πολίτευμα.

Από την άλλη μεριά, η απαίτηση των λαών για περισσότερη δημοκρατία, ελευθερίες και δικαιώματα, συνεχώς καταπνίγεται με καταπίεση, με τρομοκρατία, με πολεμικές επιχειρήσεις, με αποκλεισμούς περιοχών, συλλήψεις, κρατήσεις κτλ. Ο Ερντογάν ισοπεδώνει κάθε αντίσταση και αντιπολίτευση που θα βρει μπροστά του.



Όπως είναι γνωστό, ο πόλεμος μαίνεται στις κουρδικές περιοχές. Επί μήνες συνεχίζονται αποκλεισμοί περιοχών ολόκληρων. Επί μήνες ολόκληρους, δεκάδες κουρδικές πόλεις, κωμοπόλεις και περιοχές, παράλληλα με τον αποκλεισμό δέχθηκαν αεροπορικές επιθέσεις, επιθέσεις με βαριά όπλα, όπως τανκς και άλλα, βομβαρδίστηκαν και ισοπεδώθηκαν κυριολεκτικά. Χιλιάδες άτομα σκοτώθηκαν στις  επιχειρήσεις αυτές. Και ο Ερντογάν σε ανακοίνωσή του δηλώνει πως οι επιχειρήσεις θα συνεχιστούν «μέχρι να ξεριζώσουμε την τρομοκρατία, μέχρι να εξολοθρεύσουμε και τον τελευταίο τρομοκράτη».

Σε όλη την Τουρκία, οποιοσδήποτε αντιστέκεται ή αντιπολιτεύεται τα σχέδια του Ερντογάν, θεωρείται εχθρός της χώρας και τιμωρείται. Ακόμα και πολύ γνωστοί δημοσιογράφοι, ακόμα και διανοούμενοι που υπέγραψαν μία διακήρυξη με την οποία απαίτησαν δημοκρατία και ελεύθερη έκφραση, ζητώντας να σταματήσει αυτός ο πόλεμος, αντιμετωπίστηκαν ως εχθρός της χώρας. Οι περισσότεροι από αυτούς φυλακίστηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα. Δεκάδες από αυτούς έχουν διωχθεί και εξακολουθούν να διώκονται από τη δουλειά τους και από τα πανεπιστήμια, επειδή ζήτησαν με τις υπογραφές τους να τελειώσει ο πόλεμος.

Όπως είναι γνωστό, μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν ο Αχμέτ Νταβούτογλου, αρχιτέκτονας της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Το γεγονός ότι σε κάποιες δηλώσεις του σχετικά με την εξωτερική αλλά και την εσωτερική πολιτική, είχε αναφέρει ότι μερικά πράγματα θα πρέπει να αναθεωρηθούν, «να τα ξαναδούμε από την αρχή», αποτέλεσε την αφορμή να εκδιωχθεί από τον Ερντογάν από την πρωθυπουργία. Αυτό δείχνει το μέγεθος της μη ανοχής του Ερντογάν στην παραμικρή αντιπολιτευτική φωνή, ακόμα και όταν προέρχεται από το δικό του χώρο.



Από την άλλη μεριά, οι εκρήξεις και η τρομοκρατία στην Τουρκία έχουν κοστίσει πολλές ζωές. Η τρομοκρατία εξαπλώνεται σε κάθε σπίτι, σε κάθε πόλη, σε κάθε εργοστάσιο. Με αυτή την έννοια, ο Ερντογάν χρησιμοποίησε όλες τις εκρήξεις που έγιναν στην Τουρκία και κόστισαν τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων. Στις περισσότερες εκρήξεις, τα στοιχεία έδειξαν ότι η ΜΙΤ, η μυστική υπηρεσία πληροφοριών της Τουρκίας, ήξερε τους βομβιστές και τους παρακολουθούσε.

Τόσο στις εκρήξεις που έγιναν στην Άγκυρα, όσο και στις τελευταίες εκρήξεις στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, οι βομβιστές του ISIS είχαν συλληφθεί και αφέθηκαν ελεύθεροι. Το ίδιο και σήμερα. Και όλα αυτά γίνονται χωρίς ουσιαστικά να κατηγορηθεί το ISIS, ο ρόλος του οποίου παρουσιάζεται από τις δικαστικές αρχές και την κυβέρνηση ως περιθωριακός.

Αποκαλυπτική είναι η ακραία δήλωση που είχε κάνει μετά τις εκρήξεις στην Άγκυρα ο τότε πρωθυπουργός Νταβούτογλου: Οι τρομοκράτες ήταν υπό παρακολούθηση, όμως, καθώς η Τουρκία είναι μία δημοκρατική χώρα, δεν μπορούσαν να προχωρήσουν σε συλλήψεις πριν τελεσθεί η παράνομη πράξη! Σήμερα συνεχίζεται αυτή ακριβώς η πολιτική.

Στην Τουρκία, ακόμα και τα πιο εικονικά δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες κρέμονται από τα χείλη του Ερντογάν και της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση δεν λειτουργεί ως μια εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά ως διορισμένη από τον Ερντογάν. Στη Βουλή, είναι συχνό το φαινόμενο βουλευτές να σηκώνουν απλώς τα χέρια ψηφίζοντας νόμους των οποίων αγνοούσαν το περιεχόμενο. Περισσότερο μοιάζουν με συμβολαιογράφους παρά με βουλευτές. Το τελευταίο διάστημα, ό,τι νομοσχέδιο έχει περάσει, έχει περάσει ως ‘πακέτο’.

Η ίδια η κυβέρνηση του Ερντογάν ψήφισε στη Βουλή την κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας όλων των Κούρδων βουλευτών. Η ενέργεια αυτή δείχνει το μέγεθος των επιθέσεων, αφού ακόμα και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, μπορεί να δικαστούν με μία εντολή του Ερντογάν.

Αξιοσημείωτη επίσης είναι η απαγόρευση δημοσιεύσεων που διατάσσεται από τις δικαστικές αρχές με εντολή της κυβέρνησης, μετά από διάφορα γεγονότα. Μία μόλις ώρα μετά από τις βομβιστικές επιθέσεις, είχε ήδη εκδοθεί εντολή απαγόρευσης δημοσιεύσεων!

Συνεχίζεται η φασιστικοποίηση στην Τουρκία

               

Namaz (Προσευχή) στα νηπιαγωγεία


Πράγματι στην Τουρκία σήμερα, η απάντηση ενάντια στους αλλόθρησκους, ενάντια στην εργατική τάξη, στους διανοούμενους, ενάντια στην αγωνιζόμενη νεολαία, στις διεκδικήσεις των γυναικών, ιδιαίτερα ενάντια στις διεκδικήσεις του κούρδικου λαού, η απάντηση του καθεστώτος είναι η περαιτέρω φασιστικοποίηση σε κάθε επίπεδο. Η κυβέρνηση απαντά με τη φασιστικοποίηση σε κάθε επίπεδο ενάντια στα κινήματα και τις διεκδικήσεις αυτές.

Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, τα παιδιά ηλικίας τεσσάρων έως έξι ετών, αντί να πηγαίνουν στονηπιαγωγείο μπορούν να πηγαίνουν σε διδασκαλεία του Κορανίου όπου παρακολουθούν θρησκευτικά μαθήματα. Αυτό το πράγμα, επίσημα έχει θεωρηθεί ως κοινωνικό δικαίωμα.

Άλλο παράδειγμα: 9.581 ιδιωτικά σχολεία υπάρχουν στην Τουρκία. Αυτό σημαίνει 10% όλων των σχολείων που υπάρχουν. Το έτος 2011-2012, υπήρχαν μόνο 45 ιδιωτικές επαγγελματικές σχολές στην Τουρκία. Σήμερα είναι 419. Ο αριθμός δε των μαθητών που φοιτούν σε αυτές τις σχολές έχει πολλαπλασιαστεί 23 φορές: από 4.348 που ήταν, έχει φτάσει τις 99.217!

Το κράτος ενισχύει αυτές τις ιδιωτικές επαγγελματικές σχολές, δίνοντας για κάθε παιδί που φοιτά 4.500-5.500 λίρεςως βοήθεια από την πολιτεία.

Η φιλοσοφία και τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης  στα σχολεία έχουν περιοριστεί σημαντικά, την ίδια ώρα που τα θρησκευτικά μαθήματα έχουν αυξηθεί πάρα πολύ. Η Γυμναστική έχει σχεδόν καταργηθεί!

Στα διδασκαλεία του Κορανίου ο περιορισμός της ηλικίας έχει καταργηθεί. Οι γονείς μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους να μελετούν το Κοράνι στην αραβική γλώσσα ακόμα και από την ηλικία των τεσσάρων, πέντε ή έξι ετών. Στα νηπιαγωγεία έχουν εισαχθεί θρησκευτικά μαθήματα.

Ακόμα, στα γυμνάσια και στα λύκεια έχουν δημιουργηθεί τμήματα που σπουδάζουν υποψήφιοι χοτζάδες και ιμάμηδες.

Τα σχολεία σε όλη την κλίμακα της εκπαίδευσης, έχουν πλέον αλλάξει μορφή, επί το αντιδραστικότερο, με έντονη την παρουσία του θρησκευτικού στοιχείου. Τα Θρησκευτικά βεβαίως είναι υποχρεωτικά.

Ταυτόχρονα, τα μικρά κορίτσια, ακόμα και τα ανήλικα, έχουν πλέον το δικαίωμα να φορούν μαντίλα. Τα γυμνάσια και τα δημοτικά σχολεία έχουν γεμίσει ανήλικα παιδιά που φορούν μαντίλα. Λίγα είναι πλέον στην Τουρκία τα μικτά σχολεία αγοριών-κοριτσιών.

Ταυτόχρονα, η αραβική έχει εισαχθεί στα σχολεία ως επίσημη γλώσσα που πρέπει να μάθουν τα παιδιά, ενώ το πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών καταρτίζεται από τη Διεύθυνση θρησκευτικών ζητημάτων. Αυτό σημαίνει ότι όλα πλέον τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε θρησκευτικά σχολεία.

Στις εισαγωγικές εξετάσεις, για να μπουν τα παιδιά στα πανεπιστήμια, πρέπει να απαντήσουν με επιτυχία σε πάρα πολλές θρησκευτικού περιεχομένου ερωτήσεις!

Η φασιστικοποίηση, όπως είναι προφανές, εξαπλώνεται βέβαια και στα συνδικάτα. Πάρα πολλά συνδικάτα σήμερα είναι στα χέρια κυβερνητικών παραγόντων. Προσπαθούν να περάσουν θρησκευτικά μηνύματα και να εξασφαλίσουν λιγότερες εργατικές αντιστάσεις και μεγαλύτερη απόδοση για τα αφεντικά. Μεταξύ των εργαζομένων επιδιώκουν να επικρατούν θρησκευτικοί και όχι ταξικοί δεσμοί.

   

Θρησκευτικές εκδηλώσεις του ISIS στην Τουρκία

Το ISIS οργανώνεται στην Τουρκία εδώ και χρόνια στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες, με διάφορα ονόματα κάθε φορά.
Έφτασαν στο σημείο να κάνουν θρησκευτικές τελετές στα πανεπιστήμια, καθώς και εκδηλώσεις με σημαίες του ISIS στους δρόμους διαφόρων πόλεων. Μοιράζουν προκηρύξεις συνεχώς, χωρίς καμία ενόχληση από το κράτος.

Μία σημαντική εξέλιξη των ημερών ήταν η ανακοίνωση που έκανε ο Ερντογάν περί Σύρων μεταναστών. Σε αυτήν τόνισε ότι στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δοθεί τουρκική υπηκοότητα σε όλους τους Σύρους πρόσφυγες.

Καταρχήν να τονίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν στέκει νομικά, καθώς η Τουρκία δεν έχει υπογράψει συμφωνία για τη μεταναστευτική πολιτική σε διεθνές επίπεδο, παρά μόνο για την υποδοχή μεταναστών από την Ευρώπη και όχι από την Ανατολία.

Ποιος μπορεί να είναι ο σκοπός της παροχής τουρκικής υπηκοότητας στους πρόσφυγες;

Καταρχήν ο Ερντογάν αποσκοπεί, όπως είπαμε, στην αλλαγή του Συντάγματος και στη συνέχεια του πολιτεύματος. Σήμερα στην Τουρκία βρίσκονται 2.700.000 Σύροι μετανάστες και πρόσφυγες. Η εξασφάλιση των ψήφων όλων αυτών θα εξυπηρετούσε πάρα πολύ τον Ερντογάν στα σχέδιά του. Εκεί αποσκοπεί η εξαγγελία του για την παροχή υπηκοότητας. Ήδη σε πάρα πολλές κουρδικές περιοχές και στις περιοχές των αλεβιτών, δημιουργούνται συνοικίες για τους Σύρους πρόσφυγες, με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση των περιοχών αυτών.

Δεν θα αποτελέσει έκπληξη, αν στους επόμενους μήνες ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του πάρουν απόφαση γιαπρόωρες εκλογές. Ήδη ο Ερντογάν έχει ανοίξει τεράστιο πόλεμο με το κούρδικο κίνημα. Ταυτόχρονα έχει ανοίξει ρωγμές στους γκρίζους λύκους. Αν καταδικαστεί το κούρδικο κόμμα και διχάζοντας τη βάση των γκρίζων λύκων, μπορεί να εξασφαλίσει (με την μη είσοδο των Κούρδων στη Βουλή), τον αριθμό των βουλευτών που χρειάζεται για την αλλαγή Συντάγματος.

Ποια πρέπει να είναι η απάντηση;

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που επικρατεί στην Τουρκία, όπως την περιγράψαμε, χρειάζεται μια πραγματική αντίσταση. Ένα κίνημα που να αντισταθεί ενιαία απέναντι σε όλες αυτές τις επιθέσεις και οπισθοδρομήσεις, ένα κίνημα που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει την πολιτική της κυβέρνησης.

Προς αυτή την κατεύθυνση έχει διατυπωθεί από το Κόμμα Εργασίας (ΕΜΕΡ) μία πρόταση για τη δημιουργία ενός μετώπου ειρήνης και δημοκρατίας σε όλη την Τουρκία και το Κουρδιστάν, με τη συμμετοχή όλων των οργανώσεων, των κομμάτων, των δημοκρατικών φορέων, μαζικών οργανώσεων, συνδικάτων, επιστημόνων, διανοουμένων, καλλιτεχνών, όσων είναι ενάντιοι στο καθεστώς της Άγκυρας, του Ερντογάν.

Ανοιχτή Συνέλευση ίδρυσης της Πρωτοβουλίας Αγώνα για την αποδέσμευση από την ΕΕ «ΔιΕΕξοδος»

    την Κυριακή 3 Ιούλη στις 7 μμ στο Άλσος Θησείου (δίπλα από το σταθμό ΗΣΑΠ Θησείου)

Εργαζόμενοι-ες, νέοι-ες, συνταξιούχοι, επαγγελματία, άνεργε-η,

Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, αψηφήσαμε τις απειλές και βροντοφωνάξαμε ένα ηχηρό ΟΧΙ στην πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ, τα Μνημόνια και τη λιτότητα. Το ΟΧΙ αυτό ποδοπατήθηκε από την ΕΕ και τους «δανειστές», την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Ένα χρόνο μετά, τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο. Όλα αυτά με τα οποία πέρσι μας απειλούσαν ότι θα μας συμβούν, αν «τολμήσουμε» να βγούμε από το ευρώ και την ΕΕ, όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί μέσα στο ευρώ και την ΕΕ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δείξει το πραγματικά αποκρουστικό της πρόσωπο: Της ΕΕ των ωμών εκβιασμών και της κατάργησης κάθε έννοιας δημοκρατίας, του στυγνού νεοφιλελευθερισμού, της εκμετάλλευσης, του ξεπουλήματος όλου του δημόσιου πλούτου, της φτώχειας για την εργαζόμενη πλειοψηφία στο όνομα της κερδοφορίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Της ΕΕ που διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους, κλείνει τα σύνορά της και πνίγει μετανάστες στο Αιγαίο. Της ΕΕ που προμοτάρει τον φασισμό, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.

Το Brexit του βρετανικού δημοψηφίσματος είναι εδώ για να θυμίζει ότι το αποκρουστικό πρόσωπο της ΕΕ δεν μπορεί ούτε να κρυφτεί, ούτε να φτιασιδωθεί.

Ένα χρόνο μετά το ΟΧΙ, κάτι πρέπει να αλλάξει: Υπάρχει εναλλακτική έξω από το ευρώ και την ΕΕ και πρέπει να τη διεκδικήσουμε!

Να γίνει κτήμα και αίτημα όλου του λαϊκού κόσμου, των εργαζόμενων και των φτωχών, ζήτημα πάλης του εργατικού κινήματος στη χώρα μας και σε όλη την Ευρώπη, το αίτημα της ρήξης και αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών. Σε πλήρη διαχωρισμό με τον αναδυόμενο σε χώρες της ΕΕ συντηρητικό, αντιδραστικό και ακροδεξιό «ευρωσκεπτικισμό». Από τη σκοπιά του διεθνισμού και της ισότιμης συνεργασίας λαών και χωρών, της ανεξαρτησίας της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και της λαϊκής κυριαρχίας. Από τη σκοπιά της ρήξης συνολικά με την ΕΕ και όχι μέσα από συναινετικές συμφωνίες «διαπραγμάτευσης» της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη.

Σε σύνδεση με τους αγώνες σε ολόκληρη την Ευρώπη, στο πλευρό των εργατών και της νεολαίας στη Γαλλία, του κινήματος Lexit που πάλεψε για ένα αριστερό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα στη Βρετανία, καθώς και του τεράστιου κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στη χώρα μας και σε μια σειρά από άλλες χώρες.

Γι’ αυτό το λόγο σας καλούμε στην δημιουργία μιας Πρωτοβουλίας Αγώνα για την αποδέσμευση από την ΕΕ, με ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες συγκρότησης σε όλη τη χώρα, ξεκινώντας από την Κυριακή στην Αθήνα.

(Το μάζεμα των υπογραφών στη διακήρυξη συνεχίζεται. Στείλτε όνομα, ιδιότητα, πόλη στο mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.)

AFISA_ANTI_EE_LOW

Για δράσεις-συσκέψεις σε άλλες πόλεις, δείτε εδώ: https://dieexodos.wordpress.com/activities/

Ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί, τη συνομιλία που είχε η αναπληρώτρια εκπαιδευτικός Αγγελική Τσιμικλή, μέλος του Συντονιστικού Αναπληρωτών, με το δημοσιογράφο Νίκο Κλέτσα στη ραδιοεφημερίδα της ERTopen το μεσημέρι της Τρίτης 14 Ιουνίου 2016.

Περιγράφει τη δραματική κατάσταση στην Παιδεία καθώς και τα προβλήματα των υπό απόλυση εκπαιδευτικών:



πηγή pandiera

Εργαζόμενοι Athens Ledra: Αόριστες υποσχέσεις από την ιδιοκτησία, υπαναχώρηση για έκτακτο βοήθημα από την κυβέρνηση

Αποκαλυπτικός για τη στάση τόσο της κυβέρνησης όσο και της ιδιοκτήτριας εταιρείας του ξενοδοχείου ήταν ο γραμματέας του επιχειρησιακού σωματείου των εργαζομένων στο Athens Ledra, στη συνέντευξή του στο Ράδιο Παντιέρα στην ΕΡΤόπεν, την Τετάρτη 15 Ιουνίου.

Ο Δ. Γκουγκούδης τόνισε ότι η εργοδοσία τους έχει πει όλο αυτό το διάστημα πολλά ψέματα. Μάλιστα πρόσφατα διέρρευσε ότι υπάρχουν κορεάτικα φαντς που επιθυμούν να εξαγοράσουν το ξενοδοχείο, ενώ άλλες πληροφορίες κάνουν λόγο και για Ελβετούς ή και Αιγύπτιους επενδυτές. Κι όλα αυτά, εν αναμονή του πλειστηριασμού του ξενοδοχείου που έχει προγραμματιστεί για τις 13 Ιουλίου με τιμή εκκίνησης τα 48 εκατ. ευρώ.

Όπως επισήμανε ο Δ. Γκουγκούδης, ο όμιλος Παρασκευαΐδη,  ο οποίος δραστηριοποιείται εκτός από τον ξενοδοχειακό και στον κατασκευαστικό κλάδο, ανέλαβε μεγάλες δουλειές στον αγωγό ΤΑΡ, ενώ πέρσι είχε τζίρο ύψους 1,5 δισ. ευρώ. Επιπλέον πέρσι το ξενοδοχείο είχε αύξηση εσόδων 24% και η πληρότητά του, μέσω των κρατήσεων έως και το τέλος του 2016 ήταν σε πολύ υψηλό ποσοστό.

Επομένως λεφτά υπάρχουν, αλλά όχι για τους εργαζόμενους που όλα αυτά τα χρόνια έβαλαν πλάτη, υπέστησαν μειώσεις 10% στους μισθούς τους, ενώ περίπου 80 από αυτούς απασχολούνται με συμβάσεις τριών μηνών ή ακόμα και… μίας ημέρας! Μάλιστα αυτοί οι εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι για πάνω από ένα χρόνο, όπως κατήγγειλε ο γραμματέας του σωματείου.

Αναφερόμενος στη στάση της κυβέρνησης, ο Δ. Γκουγκούδης τόνισε ότι αρκείται απλώς στις υποσχέσεις τις οποίες τη μια ημέρα τις εξαγγέλλει και την άλλη τις παίρνει πίσω. Συγκεκριμένα, κατήγγειλε ότι ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας Α. Νεφελούδης, ενώ σε προηγούμενη συνάντησή τους είχε δώσει τη δέσμευση ότι όλοι οι εργαζόμενοι θα λάβουν ειδικό έκτακτο βοήθημα 1000 ευρώ, σε συνάντηση που είχαν μαζί τους την Τετάρτη τους απάντησε ότι… ουδέποτε είχε υποσχεθεί κάτι τέτοιο, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται, χωρίς εργατική πίεση, η κυβέρνηση να δώσει ούτε ψίχουλο στους εργαζόμενους που έχουν μείνει απλήρωτοι για πάνω από τρεις μήνες.

Πάντως, οι εργαζόμενοι του Athens Ledra δε θα λυγίσουν ούτε μπροστά στην εργοδοσία, ούτε στις απαράδεκτες «προειδοποιήσεις» για …δεύτερο Πεντελικό της κλαδικής ομοσπονδίας ΠΟΕΕ-ΥΤΕ, που στέκεται με τις ανακοινώσεις της δίπλα στα εργοδοτικά συμφέροντα. Θα συνεχίσουν να είναι στο ξενοδοχείο και να διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους αλλά και την παραμονή στη δουλειά ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο νέος ιδιοκτήτης του Athens Ledra.

H εκπομπή Ράδιο Παντιέρα μεταδίδεται κάθε Τετάρτη στις 6μμ από το ελεύθερο ραδιόφωνο της ΕΡΤόπεν, από τους106,7 στα FM στην Αττική, καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com. Επίσης, το πρόγραμμα αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3, στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο. Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 και στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία.

Στο μικρόφωνο της εκπομπής ήταν ο Δημήτρης Σταμούλης και στον ήχο η Φωτεινή Καλοειδή.

Ακούστε τό ηχητικό της εκπομπής εδώ: pandiera

Παναγιώτης Μαυροειδής

Η  42χρονη βουλευτίνα  των Εργατικών Jo Cox  δολοφονήθηκε την Πέμπτη 16/6/2016, από το χέρι κάποιου που συνδέεται σύμφωνα με πληροφορίες με ακροδεξιά οργάνωση.

Συγκλονιστικό πραγματικά γεγονός για τη Μεγάλη Βρετανία, που δείχνει προς τα πού πηγαίνουν τα πράγματα.

Το τι και πως συνέβη πίσω από τη στυγερή δολοφονία, θα αποκαλυφθεί σύντομα. Ωστόσο έχει σημασία να δούμε πως αντιμετωπίζουν το γεγονός τα συστημικά μέσα ενημέρωσης στη Μεγάλη Βρετανία και όχι μόνο.

Λένε πως «σύμφωνα με πληροφορίες» ο δράστης πριν υψώσει το δολοφονικό του χέρι, φώναξε «Πρώτα η Βρετανία».

Ο συνειρμός είναι κάτι παραπάνω από φανερός: Οι οπαδοί του BREXIT αν δεν έχουν άμεση εμπλοκή, σίγουρα διαμορφώνουν το έδαφος για ανάπτυξη δολοφονική βίας.

Επίσης, τονίζεται με έμφαση πως η αδικοχαμένη βουλευτίνα, στην παρθενική της ομιλία μετά την εκλογή της στη Βουλή, είχε μιλήσει σθεναρά υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων.

Εδώ ο συνειρμός είναι πιο έμμεσος: Οι οπαδοί του ΒΡΕΧΙΤ, στοχεύουν ακριβώς αυτούς που δίνουν μια ηρωική μάχη με κίνδυνο της ζωής τους, για τους ευγενέστερους σκοπούς. Φυσικά η Jo Cox δε μπορεί να μας πει αν δέχεται αυτή τη χυδαία ένταξη των προσπαθειών της στην πτέρυγα του REMAIN EU.

H εφημερίδα Guardian δεν κρατάει τα προσχήματα και βιάζεται να μπει στο ψητό: «Ραγδαία αλλαγή του κλίματος για το δημοψήφισμα», αναγγέλλει περίοπτα στην ηλεκτρονική της έκδοση μιλώντας για ανακοπή του ρεύματος του BREXIT. Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, πάντα σύμφωνα με την εφημερίδα,  η αποχώρηση από την ΕΕ έχει προβάδισμα με ποσοστό 48% έναντι 43% που επιθυμούν την παραμονή. Σίγουρα ωστόσο το αποτέλεσμα αυτό δίνει άλλη εικόνα από αυτή της προηγούμενης βδομάδας όπου σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών Ipsos το BREXIT είχε άνοδο κατά 10% με ισοδύναμη υποχώρηση του στρατοπέδου της παραμονής.

Μην ξεχνιόμαστε: όλα αυτά συζητούνται μία μόλις βδομάδα πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης και ενώ τα πολυβόλα της κινδυνολογίας στην περίπτωση του BREXIT βρυχώνται ακατάπαυστα.

Το ΔΝΤ με έκθεσή του βεβαιώνει πως οι επιπτώσεις θα είναι βαρύτατες, με πρώτη συνέπεια την δραματική αύξηση των φόρων για τους Βρετανούς πολίτες.

Από κοντά και το London School of Economics που κάνει λόγο για τραγικές αναταράξεις στον τομέα της κατοικίας και της αγοράς real estate.

H Ευρωπαϊκή Ένωση κλονίζεται συθέμελα, από τις ίδιες τις δικές της αξεπέραστες αντιφάσεις. Λειτούργησε και λειτουργεί  ως βασικό  εργαστήρι  και υπερ-όπλο  του κεφαλαίου για την προώθηση τρομακτικών αντεργατικών, αντικοινωνικών, αντιδημοκρατικών τομών βάθους που οδηγούν σε μόνιμη μαζική ανεργία και καταβαράθρωση μισθών, εργασιακών σχέσεων και κοινωνικών πολιτικών. Η ίδια η «επιτυχία» της στην καταβαράθρωση της θέσης της εργατικής τάξης στα σπλάγχνα της, δημιουργεί τους όρους της κοινωνικής  αστάθειας και πολιτικής απο-νομιμοποίησής της. Η προοδευτική σοσιαλιστική εναλλακτική σε αυτή την κατάρρευση κάθε άλλο παρά είναι υπαρκτή, μεταξύ των άλλων διότι η πλειονότητα της αριστεράς θεώρησε τη μακροημέρευση της ΕΕ ως δεδομένη. Στα συντρίμμια της αποδόμησής τους (μια υπόθεση που επανέρχεται κατά κύματα με  GREXIT, BREXIT, παλιότερα απορριπτικά δημοψηφίσματα για Ευρωσύνταγμα κ.α.), θα βρεθούν τα υλικά νέων αναζητήσεων και ποικίλων πολιτικών και κοινωνικών προσανατολισμών σε σφοδρή ταξική  αντιπαράθεση μεταξύ τους

Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από τραγικό από το να σπεύδουν στην υπεράσπιση αυτού του  πτώματος δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της αριστεράς όπως η νέα ‘’αριστερή» ηγεσία των Εργατικών υπό τον Corbyn  ή πιο γελοίο από το να κρατιούνται ίσες αποστάσεις όπως κάνει το ΚΚΕ.

Το συμφέρον του εργατικού κινήματος είναι μια νίκη του ΒΡΕΧΙΤ και ένας δυνατός, αλυσιδωτός κλονισμός της αντιδραστικής μηχανής που λέγεται ΕΕ.

Και μετά;

Δυστυχώς είναι ανάγκη να πούμε τα αυτονόητα.

Η αποχώρηση χωρών από την ΕΕ είναι απολύτως ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη για ήττα της νεοφιλελεύθερης αντεργατικής πολιτικής του φονικού καπιταλισμού της εποχής μας. Δεν είναι όμως και ΙΚΑΝΗ, καθώς απαιτείται μια καθολική ρήξη σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο κατά των καπιταλιστικών δομών και της συνολικής εξουσίας του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του. Εδώ ακριβώς είναι που συναντάται η μάχη για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία και αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού βρόγχου της ΕΕ,  με τον ταξικό αντικαπιταλιστικό αγώνα στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Το ερώτημα δεν  είναι γιατί υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου τα οποία ως αποτέλεσμα της βαθιάς πολιτικής κρίσης του οικοδομήματός του, πλαισιώνουν και τις δύο πλευρές του διλήμματος   «έξοδος ή παραμονή;». Απλούστατα αναζητούν  εναλλακτικό Σχέδιο Β στο βασικό  κλυδωνιζόμενο σχέδιο του αστικού κόσμου.  Αντίθετα, είναι απορίας άξιο:  ως πότε οι  δυνάμεις της εργατικής πολιτικής θα επιμένουν να μην κατανοούν ότι πρωτίστως πρέπει να πάρουν θέση χωρίς μασημένα λόγια υπέρ του  Σχεδίου Α του εργατικού κινήματος που είναι ο δρόμος  ρήξης και αποδέσμευσης με σκοπό την διάλυση και καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Τα παραμύθια έχουν τελειώσει. Στην ΕΕ δεν κυριαρχεί (συγκυριακά) ο νέο-φιλελευθερισμός όπως παπαγαλίζει η «ευρωπαϊκή αριστερά» μιλώντας για «μετασχηματισμό» της, αλλά αντίθετα η ΕΕ είναι ο ίδιος ο  νεοφιλελευθερισμός ή πιο σωστά η συμπυκνωμένη μορφή του κοινωνικού πολέμου του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων.

Η Ελλάδα, η Γαλλία, οι εργατογειτονιές του Λονδίνου και αλλού, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ψηφίδες της κοινωνικές Guernica που σχηματίζεται μπρος στα μάτια μας, από την πιο μεγάλη κοινωνική αναμέτρηση όλων των εποχών. Αυτή που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και δεν έχουμε διαμορφώσει σχέδιο επαναστατικής απάντησης…



πηγή pandiera