Μανώλης Σπινθουράκης

ΠΑΡΙΣΙ

Ηταν όλοι εκεί. Η εφημερίδα Libération έγινε 50 ετών και το περασμένο Σάββατο το γιόρτασε όπως έπρεπε: κάλεσε τους κατά καιρούς διευθυντές της να εξιστορήσουν, στη Cité de la musique του Παρισιού, «τα τι και τα πώς». Με πρώτο, φυσικά, τον Σερζ Ζουλί, τον άνθρωπο που μαζί με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ συνέλαβαν και υλοποίησαν την ιδέα της δημιουργίας της.

«Ναι, το είχα φανταστεί το 1973 ότι η Libération θα ζήσει τουλάχιστον 50 χρόνια. Ακόμα και έναν αιώνα σκεφτόμουν. Αναλογιστείτε πόσες εφημερίδες έκλεισαν τα τελευταία 50 χρόνια. Η Libération έζησε γιατί από την πρώτη στιγμή απευθύνθηκε σε ένα κοινό που δεν είχε τι να διαβάσει. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ότι στη δεκαετία του 1970 γινόταν μια μεγάλη συναυλία ροκ με 50.000 θεατές και καμία εφημερίδα δεν ασχολιόταν με το θέμα. Η Libération το έπιανε. Εκφράσαμε τη γενιά του Μάη του ’68, όχι μόνο στη στρατευμένη της πτυχή, αλλά και στην πτυχή των ανησυχιών της και των ενδιαφερόντων της», είπε ο Ζουλί αναφερόμενος στα πρώτα βήματα της εφημερίδας.

Το πρώτο φύλλο της Libération, τεσσάρων σελίδων, εμφανίστηκε στα «κιόσκια» στις 18 Απριλίου του 1973. Ηταν εμφανώς ακροαριστερών αντιλήψεων, οι δημοσιογράφοι της είχαν ενιαίο μισθό και οι αποφάσεις λαμβάνονταν από τη συντακτική ομάδα κατά πλειοψηφία. Το σχήμα αυτό αποδείχτηκε οικονομικά μη βιώσιμο και στις 21 Φεβρουαρίου του 1981 η εφημερίδα διέκοψε την κυκλοφορία της.

Χωρίς στράτευση

Ξανακυκλοφόρησε στις 13 Μαΐου του 1981, τρεις ημέρες μετά τη νίκη του Φρανσουά Μιτεράν στις προεδρικές εκλογές. Ιδιοκτήτρια της Libération ήταν πλέον μια επενδυτική εταιρεία με πολλούς μετόχους, η οποία στη συνέχεια, το 1994, απέκτησε έναν βασικό μέτοχο: τον μεγιστάνα του γαλλικού κινηματογράφου Ζερόμ Σεϊντού.

«Εγώ έφτασα για πρώτη φορά στην εφημερίδα στις 10 Μαΐου του 1981», λέει ο Λοράν Ζοφρέν, ο οποίος, αφού έφυγε και επέστρεψε στη Libération δύο φορές, το 2006 ανέλαβε τα ηνία της, μετά την απόφαση του νέου ιδιοκτήτη της, Εντουάρ ντε Ροτσίλντ, που την αγόρασε το 2005 από τον Σεϊντού, να απολύσει τον Σερζ Ζουλί.

«Το 1981 φτιάξαμε μια Libération που δεν ήταν στρατευμένη. Απαλλαχτήκαμε από εμμονές και δόγματα του ’68. Σκεφτήκαμε πως αντί να ονειρευόμαστε έναν κόσμο όπως τον θέλουμε, είναι καλύτερα να μάθουμε τον κόσμο που υπάρχει. Είχαμε, βεβαίως, τις αρχές μας, αλλά θέλαμε και να μας εκπλήσσει ο κόσμος. Η Libération έγινε μια φιλελεύθερη, μια ελευθεριάζουσα, θα έλεγα, εφημερίδα. Κάποιες φορές σκεφτόμασταν εναντίον του εαυτού μας. Αυτό μας το έμαθε ο Σαρτρ», είπε ο Ζοφρέν και συνέχισε:

«Ημασταν οι πρώτοι που φτιάξαμε μία σελίδα ειδικά για τα media. Δώσαμε βάρος στην πρωτότυπη σελιδοποίηση, στα πρωτοποριακά γραφικά και βέβαια στη φωτογραφία. Καθιερώσαμε να έχουμε πάντα στην τελευταία σελίδα την προσωπογραφία ενός ατόμου που απασχολεί την επικαιρότητα. Με την πάροδο του χρόνου γίναμε μια εφημερίδα που ασχολιόταν με πρωτότυπα θέματα, αλλά και που έδινε τον λόγο σε όλα τα ρεύματα της Αριστεράς. Δεν κρύψαμε ότι είμαστε μια αριστερή εφημερίδα. Οταν περάσαμε στην ψηφιακή εποχή το πρώτο μας μέλημα ήταν να βάλουμε την Google να πληρώσει. Δημοσίευε τα κείμενά μας, οι ιδιοκτήτες της πλατφόρμας κέρδιζαν εκατομμύρια κι εμείς τίποτα. Πετύχαμε τουλάχιστον τη φορολόγησή της», συνέχισε ο Ζοφρέν.

Αν υπάρχει όμως κάτι στο οποίο συμφώνησαν τόσο οι Ζουλί και Ζοφρέν, όσο και οι Νικολά Ντεμοράν και Ντον Αλφον, που τους διαδέχτηκαν στη διεύθυνση της Libération, είναι ότι τελικά στη δημοσιογραφία αυτό που μετράει είναι το κείμενο και η έρευνα.

«Η Libération πάντα ήταν μια χαρούμενη εφημερίδα που σε έκανε να γελάς, ενίοτε με την ειρωνεία της. Το ερώτημα είναι αν σήμερα μια εφημερίδα μπορεί να είναι χαρούμενη, αν τελικά ο ίδιος μας ο κόσμος μπορεί να είναι χαρούμενος», τόνισε ο σημερινός διευθυντής της, Ντον Αλφον

«Κατά βάση, η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταγράφει την πραγματικότητα χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Η δημοσιογραφική έρευνα είναι θεμελιώδους σημασίας», τόνισε ο Ντεμοράν, υπογραμμίζοντας πως το MeToo, μια «πολιτική, αν όχι ανθρωπολογική επανάσταση», είναι αποτέλεσμα δημοσιογραφικής έρευνας. Σε ό,τι αφορά την ανεξαρτησία της εφημερίδας από τους εκάστοτε δισεκατομμυριούχους ιδιοκτήτες της, μπορεί να επιτευχθεί, κατά τον Ζοφρέν, μόνο εφόσον υπάρχουν θεσμικές υποχρεώσεις. «Οπως, για παράδειγμα, η έγκριση των εκάστοτε διευθυντών από τους δημοσιογράφους, αλλά και ο απόλυτος σεβασμός της χάρτας δεοντολογίας βάσει της οποίας λειτουργεί η Libération», υπογραμμίζει ο Ζοφρέν.

Οι συνδρομές

Ως προς το μέλλον του Τύπου, οι κατά καιρούς διευθυντές της Libération συμφώνησαν πως βρίσκεται στο διαδίκτυο και ειδικότερα στα έσοδα από τις συνδρομές. Συμφώνησαν επίσης πως η Libération θα πρέπει να παραμείνει αυτό που ήταν πάντα. Μια εύθυμη εφημερίδα. Μια εφημερίδα που έβλεπε και βλέπει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι και που συνεχίζει να γράφεται με σωστή χρήση της γαλλικής γλώσσας.

«Η Libération υπήρξε ένα ιδεολογικό εργαστήριο. Αντιμετωπίσαμε τον αναγνώστη ως ένα λογικό ον, αλλά και ως ένα ον που έχει πάθη και επιθυμίες. Η Libération μιλούσε πάντοτε διαφορετικά. Αντιμετωπίσαμε τα βιβλία, τα σπορ, τον κινηματογράφο, τους πρωτοσέλιδους τίτλους διαφορετικά. Η Libération πάντα ήταν μια χαρούμενη εφημερίδα που σε έκανε να γελάς, ενίοτε με την ειρωνεία της. Το ερώτημα είναι αν σήμερα μια εφημερίδα μπορεί να είναι χαρούμενη, αν τελικά ο ίδιος μας ο κόσμος μπορεί να είναι χαρούμενος», κατέληξε κλείνοντας τη συζήτηση ο σημερινός διευθυντής της, Ντον Αλφον.

Πηγή: efsyn.gr

Η γαλλική εφημερίδα «Liberation» σχολιάζει με νόημα οτι η Ούρσουλα φον ντερτ Λάιεν διεκδικεί νέα αύξηση στο μισθό της, η οποία ωστόσο δεν είναι στην ημερήσια διάταξη. Η αυτόματη αύξηση των μισθών των Ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων εξαρτάται από ένα σύστημα που ισχύει από το 2013, επισημαίνει το σχετικό δημοσίευμα και προσθέτει:

«Σε tweet με ημερομηνία 12 Ιουνίου του 2023, ο Γάλλος πολιτικός και πρώην ευρωβουλευτής Φλοριάν Φιλιπό κατηγόρησε την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι «απαιτεί αύξηση μισθού κατά 15%, δηλαδή, θέλει να λαμβάνει το μήνα επιπλέον το ποσό των 4.700 ευρώ». Και μάλιστα, ενώ είχε ήδη λάβει αύξηση μισθού κατά περίπου 8% τον Ιανουάριο. Όπως και οι υπόλοιποι αξιωματούχοι της ΕΕ!, επισημαίνει ο Φιλιπό στο τιτίβισμά του.

Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με τον αυξημένο πληθωρισμό ενώ οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων ζητούν λιτότητα από τις πολίτες.

Τα σχόλια από την ανάρτηση του Φιλιπό, συνοδεύτηκαν από το hashtag #UrsulaDégage («Ούρσουλα πάρε Δρόμο»), σε άρθρο της αυστριακής διαδικτυακής εφημερίδα «Exxpress». Το αυστριακό δημοσίευμα γράφει χαρακτηριστικά ότι η φον ντερ Λάιεν θέλει να αυξήσει τον μηνιαίο μισθό της, ως επικεφαλής της Ευρωπαικής Επιτροπής αγγίζοντας τα 35.957 ευρώ.

«Αυτή είναι η επόμενη πρόκληση από τις Βρυξέλλες. Ενώ όλοι οι Ευρωπαίοι ασφυκτιούν από τον πληθωρισμό και τους πολύ χαμηλούς μισθούς, οι πολιτικοί και οι αξιωματούχοι της ΕΕ θέλουν να αυξήσουν και πάλι τους μισθούς τους κατά 15%. Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν επιθυμεί να λάβει μηνιαία αύξηση στις απολαβές της κατά 4.687,50 ευρώ!» επισημαίνεται χαρακτηριστικά.

Παλαιότερο δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας «Bild», τόνιζε ότι 50.000 εργαζόμενοι στην Ε.Ε. ετοιμάζονται να λάβουν και δεύτερη αύξηση του μισθού τους με τις απολαβές τους να αυξάνονται κατά 7%. «Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν θα αμείβεται με το ποσό των χιλίων ευρώ την ημέρα», ανέφερε στον τίτλο της η γερμανική εφημερίδα.

Οι απολαβές των αξιωματούχων της ΕΕ προσαρμόζονται αυτόματα λόγω του αυξημένου κόστους ζωής, όπως εξηγεί το γερμανικό δημοσίευμα. Για το λόγο αυτό, οι μισθοί τους αυξήθηκαν από τα μέσα του περσινού έτους κατά 2,4% σε σχέση με τις αρχές Ιανουαρίου του 2022. Η νέα αύξηση θα ισχύσει αναδρομικά από τον Ιούλιο, αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα.

Η Ούρσουλα μπορεί να επαίρεται ως η πρώτη επικεφαλής της Ευρωπαικής Επιτροπής, με μισθό που ξεπερνά το ποσό των 30 χιλιάδων ευρώ. Με βάση όμως το άρθρο της «Liberation», η επικεφαλής της Κομισιόν δεν θεωρεί επαρκή το μισθό της ζητώντας κι άλλη αύξηση...

Την πρώτη της συνέντευξη μετά την αποφυλάκισή της παραχώρησε η Εύα Καΐλή, μιλώντας στη γαλλική εφημερίδα «Libération» για το σκάνδαλο του Qatargate.

Η συνέντευξη, που τιτλοφορείται «Είχα παραλύσει από τρόμο», δόθηκε στις 25 Απριλίου στο σπίτι της Καϊλή στις Βρυξέλλες, ένα μήνα προτού οι βέλγικες αρχές αποφασίσουν να της αφαιρέσουν το ηλεκτρονικό «βραχιολάκι» παρακολούθησης.

Η Εύα Καϊλή, μιλώντας για τη σύλληψή τόσο της ίδιας όσο και του Φραντσέσκο Τζόρτζι,  μεταξύ άλλων αναφέρει: «Με έβαλαν στη φυλακή για κάτι στο οποίο δεν ήμουν μπλεγμένη. Δεν αναφέρθηκα ποτέ στις συζητήσεις μεταξύ Πάντσέρι και Τζόρτζι τις οποίες η αστυνομία άκουγε για ένα χρόνο. Όλα τα χρήματα ήταν δικά τους και το είπαν στον δικαστή. Είναι τόσο προφανές ότι δεν έχω κανέναν ρόλο σε αυτή την υπόθεση».

Σε άλλο σημείο επισημαίνει ότι δεν γνώριζε τίποτα για τα χρήματα που βρέθηκαν σπίτι της και μίλησε και για τον Φραντσέσκο Τζόρτζι.

«Έμπιστεύτηκα απόλυτα τον Τζόρτζι. Έχω ζήσει σχέσεις στις οποίες δεν υπήρχε εμπιστοσύνη. Δεν εμπιστευόμουν και δεν το ήθελα αυτό μαζί του. Δεν είχα δει ποτέ αυτά τα χρήματα».

Ακόμη, η Ελληνίδα ευρωβουλευτής υποστήριξε στην εφημερίδα ότι «δεν υπάρχουν λογαριασμοί στο εξωτερικό, στη Ρωσία, την Κύπρο ή τον Παναμά. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, όλα δηλώνονται. Και έλεγξαν και ξαναήλεγξαν. Και τα δακτυλικά μου αποτυπώματα δεν υπήρχαν στα χαρτονομίσματα».

 

Εκτενές ρεπορτάζ στο σκάνδαλο των υποκλοπών στην Ελλάδα παρουσιάζει η γαλλική εφημερίδα Liberation ανήμερα της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Παρίσι, όπου θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν.

Η γαλλική εφημερίδα, με τίτλο «Στην Ελλάδα η ακροδεξιά είναι επικεφαλής του “βαθέος κράτους”», έρχεται να προστεθεί στα διεθνή ΜΜΕ που αναδεικνύουν το σοβαρό αυτό σκάνδαλο, ερωτώμενη ουσιαστικά αν η χώρα μας κατρακυλάει σε καθεστώς που λίγο θυμίζει δημοκρατία.

Αφού κάνει μια αναδρομή στη ζέουσα υπόθεση των υποκλοπών, επισημαίνει πως έχει τις ρίζες της στην περίοδο της δικτατορίας (1967-1974) που οι παρακολουθήσεις ήταν το άλφα και το ωμέγα της ρατσιστικής, αντισημιτικής πολιτικής των συνταγματαρχών, που αρνούνταν ακόμη και ο Ολοκαύτωμα.

Θυμίζει επίσης την προαγωγή της Μαριάνθη Παγουτέλη (βλέπε: Μας κυβερνά ο Κώστας Πλεύρης;) ως αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου, που έχει προκαλέσει αντίδραση ακόμη και μέσα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (Όλγα Κεφαλογιάννη), επισημαίνοντας ότι έχει κάνει ανοιχτά αντισημιτικά σχόλια ενώ, όπως τονίζει η εφημερίδα «θρηνούσε σε blog “που ο Χίτλερ δεν εξολόθρευσε εντελώς τους Εβραίους”. Το 2007 είχε ζητήσει την αθώωση ενός διαβόητου αρνητή του Ολοκαυτώματος, του Κωνσταντίνου Πλεύρη, συγγραφέα του βιβλίου Οι Εβραίοι, όλη η αλήθεια, που προσπάθησε για ρατσιστικά σχόλια και υποκίνηση μίσους. Δικηγόρος του ήταν ο γιος του, Θάνος Πλεύρης… πλέον υπουργός Υγείας!»

Η Liberation επισημαίνει ότι στοιχεία για το σκάνδαλο των υποκλοπών έρχονται καθημερινά στο φως, καθώς και νέα θύματα παρακολούθησης, σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «δημιουργούνται σοβαρά ερωτήματα «για το τεράστιο σύστημα παρακολούθησης που έχει τεθεί σε εφαρμογή στη χώρα και ελέγχεται από την κορυφή του ελληνικού κράτους», ευθεία και σαφής βολή προς το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρωθυπουργό που έχει πάρει υπό την ευθύνη του την ΕΥΠ και ισχυρίζεται ότι «δεν ξέρει, δεν άκουσε τίποτα».

Η Liberation έχει μιλήσει με καθηγητές Πανεπιστημίων στην Ελλάδα και τη Γαλλία, δημοσιογράφους μεταξύ των οποίων ο Δημήτρης Ψαρράς της «Εφ.Συν.» που έχει κάνει εκτενές ρεπορτάζ για τη Μαριάνθη Παγουτέλη, αλλά και με ευρωβουλευτές, μέλη της επιτροπής PEGA, μεταξύ των οποίων ο Αυστριακός των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών, Χάνες Χάιντε, ο οποίος αναρωτιέται: «Γιατί είναι εύκολο να παρακολουθούνται πολίτες στην Ελλάδα; Μήπως η Ελλάδα βρίσκεται στον δρόμο να καταστεί αυταρχικό κράτος;» 

Chaque nuit, les gardes-côtes grecs patrouillent pour repérer les bateaux de réfugiés. «Libération» a embarqué avec eux.


«Cap au nord ! Ils ont besoin de renfort.» Le portable à peine coupé, le capitaine Michael Kapitanellis, l’air soucieux, ordonne à Dimitris Dascalou, le pilote, de changer de direction. Lundi 7 mars, 3 h 45 du matin. Les cinq gardes-côtes grecs surveillent les eaux territoriales autour de Lesbos, à bord de la frégate PLS602, depuis deux heures. L’œil peine à distinguer la mer de la nuit. A l’autre bout de l’île, un rafiot chargé de migrants manque de sombrer, dans ce couloir situé en mer Egée entre la troisième plus grande île grecque et la côte turque.

«Pourquoi personne ne l’a intercepté de l’autre côté ?», se demande le capitaine. Sa voix trahit son angoisse autant que son ras-le-bol. Des vies humaines sont en péril. Et «de l’autre côté», aucun garde-côte turc n’a été aperçu depuis le départ. La veille, de jour comme de nuit, à bord d’un autre vaisseau des gardes-côtes grecs, même constat : le rivage turc à une dizaine de milles est distinct à l’œil nu, mais pas de garde-côte à l’horizon. Ni dans le radar ni sur la caméra thermique. L’UE a pourtant promis trois milliards d’euros à la Turquie notamment si, en échange, elle contrôle ses frontières extérieures.

Le «602» fonce vers le nord. Soudain, les équipements de contrôle signalent un bateau. Mais sur l’eau, aucune tache lumineuse. «C’est typique des embarcations des réfugiés. Ils sont lâchés sans lumière», explique Nikos Fragoulis. Depuis quatre ans, il a rejoint ce corps naval.«Ils n’ont souvent jamais piloté, mais l’un d’eux doit barrer jusqu’à la Grèce.» Le capitaine déclenche le gyrophare : «Quand ils le voient, ils allument leurs portables pour être repérés.»

4h20. 35 réfugiés sur une barque

Stratos Andoniou et Kostas Karanikolopoulos scrutent les écrans. Projecteur en main, le capitaine fouille dans la nuit et le creux des vagues. En vain. Le Zodiac d’une ONG apparaît, sans phare. Son pilote allemand bafoue le droit maritime. «Il met en danger sa vie et celle des autres !» tempête le capitaine. Au retour, il fera un rapport.

Le «602» a dévié son chemin pour rien. A 4h20, quand l’équipage arrive enfin sur les lieux, une quarantaine de migrants ont déjà été évacués par des collègues. Ils sont encore 35 sur l’embarcation en bois défraîchie. Bientôt rescapés. La veille, 25 personnes ont péri dans un naufrage au large de la station balnéaire de Didim, dans le sud-ouest de la Turquie. Les gardes-côtes turcs en ont sauvé 15 autres. A bord du «602» qui reprend la direction de Mytilène, les membres de l’équipage racontent avoir déjà vu les gardes-côtes turcs laisser filer les migrants : «Ils les escortent jusqu’aux eaux grecques», affirme même le capitaine Kapitanellis.

Puis la discussion se porte sur la crise : «Tous nos salaires ont été coupés de 30%. Nous devons même acheter nos tenues», dénonce un membre de l’équipe. Un coup de fil de la capitainerie interrompt l’explication : une embarcation a envoyé un appel au secours par l’application de messagerie Viber. «Régulièrement, les migrants envoient des messages. Parfois, ils indiquent leur localisation», souligne Michael Kapitanellis. Le poste central tente de localiser le portable. Au port de Mytilène, les autorités confirment recevoir des alertes directement. Dans leurs embarcations de fortune, les migrants ont leurs téléphones. Et un numéro à joindre, côté grec.



(Photo Fabien Perrier)

5h15. 74 migrants sauvés

5h15, la nuit devient moins profonde. Pas les vagues qui font tanguer la frégate hellène. Quarante-cinq minutes plus tard, un Zodiac apparaît sur la caméra thermique. Bondé. «Ils sont en mauvaise position. Impossible de les accoster. Ça les ferait chavirer», tonne le capitaine. Il s’empare du mégaphone : «Nous sommes là pour vous aider. Suivez-nous !»

Débute une demi-heure d’angoisse. Chacun, sauveteur ou migrant, risque sa vie. Près des côtes, les vagues dépassent encore le mètre. Les gardes-côtes guident le canot pneumatique vers une zone où la mer semble plus calme. «Coupez le moteur ! Nouez les cordes !», répète le capitaine à des migrants trempés, transis de froid.

Au bout de quelques minutes, les premiers passagers montent sur la frégate. Cris, pleurs… Les nerfs lâchent. Les visages défaits portent les stigmates d’une traversée effroyable. Ils viennent de passer plusieurs heures sur l’eau. Subissant vent froid, vagues glacées, nuit noire. Des bébés d’à peine trois mois trouvent refuge dans les bras de leur mère, protégés par des couvertures de survie. Une femme enceinte se sent mal. Des enfants, regard hagard, yeux cernés, tremblent de peur et de froid.



(Photo Fabien Perrier)

410 morts depuis janvier

Les hommes, à l’avant du pont, fixent les rives sans bien comprendre où ils vont. «Tamam» («merci»), répètent les 74 naufragés. Une mère s’approche de la cabine : «Mon bébé est froid.» Le capitaine, père de deux enfants, demande à Nikos de découper une couverture pour emmitoufler le bambin auquel il ôte les vêtements gelés. Des larmes coulent sur les joues de sa mère. Tout le monde observe. Sans un mot. La veille, à bord du PLS618, le jeune capitaine Christos Korkizoglou, père depuis deux mois, confiait : «Le plus dur, c’est de sortir les morts de l’eau, surtout les enfants.»

A l’arrivée au port de Mytilène, une ambulance attend la femme enceinte, la mère et son enfant. Un car du Haut-Commissariat pour les réfugiés charge les naufragés. Ils sont transférés au «hot spot» de Moria. Là, ils seront identifiés et triés entre présumés réfugiés et migrants dits économiques. Depuis le début de l’année, 410 migrants sont morts dans le bassin méditerranéen. Près de 150 000 sont déjà arrivés en Grèce, plus de la moitié par Lesbos. «La majorité a été détectée et interceptée en mer», souligne Antonios Sofiadelis, le lieutenant commandant des autorités portuaires de Mytilène.



(Photo Fabien Perrier)

Τη μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ φιλοξενεί στο αυριανό της πρωτοσέλιδο η Libération. Η γαλλική εφημερίδα κυκλοφορεί με μια φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα και τον τίτλο «Ελλάδα: το νέο πρόσωπο της Ευρώπης».