Κάθε χρόνο στις 25 Μαρτίου τιμούμε και γιορτάζουμε τον ξεσηκωμό των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Τούρκου δυνάστη για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Εκ των πραγμάτων είναι η πιο σημαντική ημερομηνία στην ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, ως αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας.

Τι συνέβη, άραγε, στις 25 Μαρτίου του 1821 και την έχουμε αναδείξει ως την ημέρα της εθνικής μας εορτής; Τίποτα απολύτως λένε οι ιστορικοί. Ή σχεδόν τίποτα, για να είμαστε ακριβείς, πέρα από κάποιες αψιμαχίες. Κανένα σπουδαίο πολεμικό γεγονός που να δικαιολογεί αυτή την επιλογή. Ούτε καν η ύψωση του λαβάρου της Μονής της Αγίας Λαύρας και η ορκωμοσία των παλληκαριών από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό.

Το περιστατικό της Αγίας Λαύρας είναι ένας εθνικός μύθος. Τον οφείλουμε στον γάλλο περιηγητή και ιστορικό Φρανσουά Πουκεβίλ (1770-1838), ο οποίος συνέγραψε την τετράτομη Ιστορία της Αναγεννήσεως της Ελλάδος (1824). Η ιστορία διαδόθηκε από στόμα σε στόμα, αλλά και μέσω του πίνακα Ο Όρκος της Αγίας Λαύρας (1851) του σημαντικού έλληνα ζωγράφου Θεόδωρου Βρυζάκη (1814-1878).

Άλλωστε και ο ίδιος ο Παλαιών Γερμανός δεν αναφέρει λέξη για το περιστατικό στα απομνημονεύματά του. Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι εκείνη την ημέρα δεν βρισκόταν στη Μονή της Αγίας Λαύρας, αλλά στην Πάτρα, όπου όντως όρκισε τους επαναστάτες της περιοχής στην Πλατεία του Αγίου Γεωργίου.

Τί γιορτάζουμε 25 Μαρτιου (Διπλή Γιορτή)

Η επέτειος να γιορτάζουμε τον εθνικό ξεσηκωμό στις 25 Μαρτίου καθιερώθηκε στις 15 Μαρτίου 1838 από τον βασιλιά Όθωνα, προκειμένου να συνδεθεί με το εκκλησιαστικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Ήταν και επιθυμία του Αλέξανδρου Υψηλάντη και της Φιλικής Εταιρείας να συνδεθεί η έναρξη της επανάστασης με μια μεγάλη εκκλησιαστική εορτή για να τονωθεί το φρόνημα των υπόδουλων Ελλήνων.

Στην πραγματικότητα, η Επανάσταση δεν ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου 1821, αλλά λίγες μέρες νωρίτερα στην Πελοπόννησο, μία περιοχή με συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς και μικρή στρατιωτική παρουσία των Τούρκων. Ο στρατιωτικός και πολιτικός διοικητής της Πελοποννήσου (Μόρα Βαλεσί) Χουρσίτ Πασάς βρισκόταν στα Γιάννινα για να εξοντώσει τον Αλή Πασά, ο οποίος είχε αυτονομηθεί από την Υψηλή Πύλη. Πριν από την αναχώρησή του, ο Χουρσίτ είχε λάβει διαβεβαιώσεις από τους προεστούς του Μοριά ότι οι φήμες που κυκλοφορούσαν για τον επικείμενο ξεσηκωμό των ραγιάδων ήταν ανυπόστατες.

Αχαιοί και Μανιάτες ερίζουν για το ποιος έριξε την πρώτη τουφεκιά του εθνικού ξεσηκωμού. Στις 21 Μαρτίου αρχίζει η πολιορκία των Καλαβρύτων από τον Σωτήρη Χαραλάμπη και τους Πετμεζαίους. Είναι η πρώτη πολεμική ενέργεια της Επανάστασης και θα λήξει νικηφόρα μετά από πέντε ημέρες.

Στις 23 Μαρτίου οι Μανιάτες υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και τη συνεπικουρία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καταλαμβάνουν την Καλαμάτα και με διακήρυξή τους κάνουν γνωστό στη διεθνή κοινότητα τον ξεσηκωμό των Ελλήνων. Την ίδια ημέρα, οι άνδρες του Αντρέα Λόντου θέτουν υπό τον έλεγχό τους τη Βοστίτσα (σημερινό Αίγιο), ενώ επαναστατικός αναβρασμός επικρατεί στην Πάτρα. Από την Κωνσταντινούπολη με προορισμό το Άγιο Όρος αναχωρεί ο σερραίος έμπορος και φλογερός πατριώτης Εμμανουήλ Παππάς, προκειμένου να ξεκινήσει την Επανάσταση στη Μακεδονία.

Η 23η Μαρτίου είναι ο πρώτος σημαντικός σταθμός του εθνικού αγώνα και θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πάρει τη θέση της 25ης Μαρτίου στο εορταστικό καλεντάρι της χώρας μας.

Ήρωες του 1821: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

O Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά». Γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας.

Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές. Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του.

Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.

 

Ήρωες του 1821: Γεώργιος Καραϊσκάκης

Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε κυρίως στη Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα). Γεννήθηκε το 1780 στο Μαυρομάτι Καρδίτσας και ήταν καρπός της σχέσης του αρματολού Δημήτρη Καραΐσκου και της μοναχής Ζωής Ντιμισκή, αδελφής του κλέφτη Κώστα Ντιμισκή και εξαδέλφης του οπλαρχηγού Γώγου Μπακόλα. Μεγάλωσε με τους θετούς γονείς του, μία οικογένεια Σαρακατσάνων, αφού η μητέρα του τον εγκατέλειψε μη αντέχοντας τον διασυρμό μιας παράνομης σχέσης και πέθανε όταν ήταν οκτώ ετών. Από τη μητέρα του, ο «γιος της καλογριάς» κληρονόμησε τον ανυπότακτο χαρακτήρα του και την παροιμιώδη βωμολοχία του.

Στα 15 του ο Γεώργιος Καραϊσκάκης εγκαταλείπει τους θετούς του γονείς και σχηματίζει κλέφτικη ομάδα από συνομηλίκους του. Τρία χρόνια αργότερα πέφτει στα χέρια του Αλή Πασά, ο οποίος εκτιμώντας τον ισχυρό του χαρακτήρα τον προσλαμβάνει στη σωματοφυλακή του. Στην Αυλή των Ιωαννίνων όχι μόνο έμαθε τη στρατιωτική τέχνη, αλλά και στοιχειώδη γράμματα, γραφή και ανάγνωση.

 

Ήρωες του 1821: Οδυσσέας Ανδρούτσος

Από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης του ‘21.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος έπεσε θύμα των εμφύλιων διαμαχών κατά τη διάρκεια του Αγώνα και σκοτώθηκε από χέρι ελληνικό. Γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1788 και ήταν ο μονάκριβος γιος του ξακουστού αρβανίτη αρματολού της Ρούμελης Αντρέα Βερούση ή Καπετάν Ανδρούτσου και της Ακριβής Τσαρλαμπά, κόρης προεστού της Πρέβεζας. Στο νησί του Οδυσσέα είχε καταφύγει η μητέρα του για να γλιτώσει από την καταδίωξη των Τούρκων, επειδή ο πατέρας του είχε ακολουθήσει τον θαλασσομάχο Λάμπρο Κατσώνη στις ανά το Αιγαίο περιπέτειές του. Εκεί βαφτίστηκε το 1792 από τη γυναίκα του Κατσώνη, Μαρουδιά, που για τον ίδιο λόγο είχε ζητήσει κι αυτή άσυλο στο νησί.

Προς τιμή του ομηρικού ήρωα, του δόθηκε το όνομα Οδυσσέας. Ο ίδιος, όμως, πατρίδα του θεωρούσε την πατρίδα του πατέρα του, τις Λιβανάτες της Λοκρίδας. Όταν ο Αλή Πασάς έμαθε πως ο φίλος του καπετάν Ανδρούτσος, που εν τω μεταξύ είχε αποκεφαλιστεί από τους Τούρκους το 1797, άφησε γιο, τον πήρε κοντά του στην αυλή του στα Γιάννενα, που αποτελούσε τότε σπουδαίο στρατιωτικό σχολείο, στο οποίο μαθήτευσαν αρκετοί Έλληνες αγωνιστές του '21. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε ο μικρός Οδυσσέας. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα και να μιλάει ιταλικά και αρβανίτικα. Η σωματική του δύναμη ήταν παροιμιώδης και διηγούνται αναρίθμητα κατορθώματά του. Κάποιος βιογράφος του γράφει, ότι «επήδα ως έλαφος, έτρεχεν ως ίππος και ίππευεν ως Κένταυρος».

 

Ήρωες του 1821: Παπαφλέσσας

Κληρικός, από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του ‘21.

Ο Γεώργιος Δικαίος Φλέσσας, όπως ήταν το κοσμικό του όνομα, γεννήθηκε το 1786 ή το 1788 στην Πολιανή Μεσσηνίας. Ο Παπαφλέσσας φοίτησε στην ονομαστή Σχολή της Δημητσάνας και το 1816 εκάρη μοναχός στο μοναστήρι της Βαλανιδιάς στην Καλαμάτα κι έλαβε το όνομα Γρηγόριος. Ζωηρός και εριστικός ως χαρακτήρας, γρήγορα ήλθε σε ρήξη με τον ηγούμενό του και πήγε να μονάσει στο μοναστήρι της Ρεκίτσας, μεταξύ Μυστρά και Λεονταρίου.

Στις αρχές του 1818 μάλωσε μ’ ένα Τούρκο αγά της περιοχής για κάποια διαφιλονικούμενα κτήματα και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Κωνσταντινούπολη. Λίγο προτού εγκαταλείψει την Πελοπόννησο κι ενώ καταδιώκετο από Τούρκους οπλοφόρους, φέρεται να τους είπε: «Άιντε ρε και πού θα μου πάτε! Θα ξαναγυρίσω πάλι ή δεσπότης ή πασάς και τότε θα λογαριαστούμε!» .Στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο, ο οποίος τον κατήχησε και τον μύησε στη Φιλική Εταιρεία στις 21 Ιουνίου του 1818 με το συνθηματικό όνομα Αρμόδιος. Την ίδια περίοδο έγινε αρχιμανδρίτης από τον πατριάρχη Γρηγόριο Ε'. Από τη στιγμή που έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας, ο Παπαφλέσσας αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στην υπόθεση του εθνικού ξεσηκωμού.

 

Ήρωες του 1821: Αθανάσιος Διάκος

Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν από τους πρωτεργάτες του εθνικού ξεσηκωμού στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα και ήρωας της μάχης της Αλαμάνας. Γεννήθηκε το 1788 στην Άνω Μουσουνίτσα της Φωκίδας (σημερινός Αθανάσιος Διάκος) και κατ’ άλλους στη γειτονική Αρτοτίνα, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Γραμματικός.

Ο πατέρας του μη μπορώντας να αντέξει τα βάρη της πολυμελούς οικογένειάς του, τον έστειλε δόκιμο μοναχό στο κοντινό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, σε ηλικία 12 ετών. Πέντε χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε την καλογερική, όταν σκότωσε ένα Τούρκο αγά, επειδή, σύμφωνα με κάποια παράδοση, αυτός του έθιξε τον ανδρισμό του, θαμπωμένος από την ομορφιά του. Ο νεαρός Αθανάσιος εντάχθηκε ως πρωτοπαλίκαρο στο σώμα του οπλαρχηγού Γούλα Σκαλτσά και τότε ήταν που έλαβε το προσωνύμιο Διάκος, με το οποίο έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία.

Το 1814 πήγε στα Ιωάννινα και εντάχθηκε στη σωματοφυλακή του Αλή Πασά, της οποίας επικεφαλής ήταν ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Όταν ο Ανδρούτσος διορίστηκε αρχηγός στο αρματολίκι της Λιβαδειάς, ο Διάκος τον ακολούθησε. Μετά την αποχώρηση του Ανδρούτσου, ο Διάκος ανακηρύχθηκε καπετάνιος τον Οκτώβριο του 1820, ενώ την ίδια περίοδο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Στις 27 Μαρτίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος πρωτοστατεί στην κήρυξη της Επανάστασης στην Ανατολική Στερεά.

 

Ήρωες του 1821: Μπουμπουλίνα

Μια από τις δύο κορυφαίες γυναικείες μορφές της Ελληνικής Επανάστασης. Η άλλη είναι η Μαντώ Μαυρογένους.

Η Μπουμπουλίνα ήταν κόρη του Υδραίου πλοιάρχου Σταυριανού Πινότση και γεννήθηκε το 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου ο πατέρας της εκρατείτο για συμμετοχή στα Ορλοφικά. Στα 17 της παντρεύτηκε τον Σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτριο Γιάννουζα και στα 26 της έμεινε χήρα με τρία παιδιά.

Το 1801 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Σπετσιώτη καραβοκύρη Δημήτριο Μπούμπουλη και έγινε έκτοτε γνωστή ως Μπουμπουλίνα (η γυναίκα του Μπούμπουλη). Έχασε και τον δεύτερό της σύζυγο με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά. Την περιουσία του θανόντος συζύγου της, που ξεπερνούσε τα 300.000 τάλληρα, την επένδυσε αποκτώντας μερίδια σε διάφορα σπετσιώτικα πλοία.

Ο Εθνικός Ξεσηκωμός βρήκε την Μπουμπουλίνα «πεντηκοντούτιδα, ωραίαν, αρειμάνιον ως αμαζόνα, επιβλητικήν καπετάνισσαν, προ της οποίας ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρει», όπως τη σκιαγράφησε ο δημοσιογράφος και ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων. Ξόδευε την περιουσία της, όχι μόνο για τη διατήρηση των πλοίων της, αλλά και για τα στρατεύματα στην ξηρά.

 

Ήρωες του 1821: Μαντώ Μαυρογένους

Εξέχουσα μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, μία από τις ελάχιστες γυναίκες που διακρίθηκαν στον Αγώνα.

Οι πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση της αντλούνται κυρίως από ξένους συγγραφείς, τους οποίους φαίνεται ότι είχε σαγηνεύσει με την προσωπικότητα και την ομορφιά της και όχι από τους συγχρόνούς της Έλληνες ιστορικούς και απομνηματογράφους, που αποσιώπησαν ή υποτίμησαν την προσφορά της στον Αγώνα.

Η Μαντώ (Μαγδαληνή το βαπτιστικό της όνομα) Μαυρογένους γεννήθηκε το 1796 ή το 1797 στην Τεργέστη, όπου ο πατέρας της Νικόλαος Μαυρογένης, γόνος της ονομαστής φαναριώτικης οικογένειας των Μαυρογένηδων με καταγωγή από τις Κυκλάδες, ασχολείτο με το εμπόριο. Η μητέρα της Ζαχαράτη Χατζή Μπατή, γεννημένη στη Μύκονο, αλλά με καταγωγή από τη Σπάρτη, ήταν πολύγλωσση και κρατούσε τα κατάστιχα των εμπορικών δραστηριοτήτων του άνδρα της. Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλέλληνα στρατιωτικό και συγγραφέα Μαξίμ Ρεμπό , η Μαντώ γνώριζε γαλλικά και ιταλικά.
Ήταν προικισμένη μ’ ένα γλυκύτατο χαρακτήρα, αλλά «όταν μιλάει για την ελευθερία της πατρίδας της, φλογίζεται, η συζήτηση ζωντανεύει και τα λόγια της κυλάνε με μια φυσική ευγλωττία που σου κρατούν την ανάσα». Με την έναρξη της Επανάστασης, η Μαντώ Μαυρογένους από την Τήνο, όπου διέμενε μετά τον θάνατο του πατέρα της, έσπευσε στη Μύκονο και πρωτοστάτησε στην εξέγερση των κατοίκων του νησιού.



πηγή Σαν Σήμερα

Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…»

(Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)


    Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη;

    Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.

    Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…

     Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης πρωτοσηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.

    Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

«Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν…

***    

    Ας δούμε τι έλεγαν τα «παιδιά του Ροβεσπιέρου» και γιατί δεν άρεσαν στο αρχοντολόι:

    «Σ' Ανατολή και Δύση και Νότον και Βοριά

για την πατρίδα όλοι να 'χωμεν μία καρδιά

στην πίστη του καθένας ελεύθερος να ζει

στη δόξαν του πολέμου να τρέξωμεν μαζί

Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

αράπηδες και άσπροι, με μια κοινή ορμή,

για την Ελευθερίαν να ζώσωμεν σπαθί

πως είμαστ' αντρειωμένοι παντού να ξακουστεί.

    Βούλγαροι κι Αρβανίτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί

Αράπηδες και άσπροι με μια κοινή ορμή

για την ελευθερία να ζώσουμε σπαθί

να σφάξουμε τους λύκους που το ζυγόν βαστούν

και Χριστιανούς και Τούρκους σκληρά

τους τυραννούν».

    Αυτά έγραφε τότε ο Ρήγας Φεραίος. Έγραφε κι αυτά:

    «Όταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι (το) πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του.

    Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον, όπου είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώται και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε να αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (...)».

    Κι επειδή έγραφε κι έλεγε αυτά, γι’ αυτό και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε' και οι αυλικοί του είχαν αποφανθεί ότι ο Ρήγας ήταν ένας «διεφθαρμένος τη φρένα»…

    Όταν, δε, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δολοφονήθηκαν, οι ...άνθρωποι του Θεού και ...προστάτες του Γένους, αγαλλίασαν! Όπως έγραφε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων, ο Ρήγας και οι σύντροφοί του «εσκόπευον να κάμουν επανάστασιν κατά του κραταιωτάτου Σουλτάνου αλλ' ο μεγαλοδύναμος Θεός τους επαίδευσε κατά τας πράξεις των με τον θάνατον όπου τους έπρεπε (...)».

     Έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά ή μήπως να τα αγνοήσουμε και να το ρίξουμε στο τσάμικο αυτής της περίφημης… «εθνικής ομοψυχίας» και του «όλοι μαζί» που διακινούν αιώνες τώρα οι «από πάνω», οι οποίοι συνήθως απουσιάζουν και από το «όλοι» και από το «μαζί»;

***

    Τι ήταν ο Παπαφλέσσας; Ήταν ο φλογερός αγωνιστής που γνωρίζουμε; Για το λαό ναι. Αλλά οι κοτσαμπάσηδες και οι σεβάσμιοι δεσποτάδες που τα είχαν κάνει τάτσι μήτσι κότσι με τους πασάδες είχαν άλλη άποψη.

    Για παράδειγμα, και σύμφωνα με τα λόγια του Παλαιών Πατρών Γερμανού όπως καταγράφονται στα απομνημονεύματά του, ο Παπαφλέσσας – αυτός που θα μνημονεύεται στους αιώνες για τη θυσία του στο Μανιάκι - ήταν «... άνθρωπος απατεών και εξωλέστατος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τινί τρόπω να ερεθίση την ταραχήν του έθνους...».

   Όταν ο Παπαφλέσσας συναντήθηκε με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό για να του πει ότι όλα ήταν έτοιμα για την Επανάσταση, ο τελευταίος αυτό το «πατριωτικό» του απάντησε: «Είσαι απατεώνας».

    Ποιο το συμπέρασμα; Μήπως να αδιαφορήσουμε για την αλήθεια και να συνεχίσουμε το «εθνικό» τσάμικο εκείνων που όποτε ακούνε για «ελευθερία» και «δικαιώματα» βλέπουν «ταραχήν του έθνους»;

***

    Τι ήταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου που ξεδιπλώθηκε τον Μάρτη του ’21 στην Μολδοβλαχία; Τι ήταν αυτή καθ’ αυτή η Επανάσταση του 1821; Αν μιλάμε για το λαό ήταν η λύτρωση. Ήταν το σάλπισμα για την διεκδίκηση της λευτεριάς και του δίκιου.

    Για τους προύχοντες, όμως, τι ήταν; Για το «ιερατείο» των «κεφαλών του Έθνους» τι ήταν; Μας το πληροφορεί το φιρμάνι του αφορισμού (!) της Επανάστασης (ο αφορισμός εκτός από την υπογραφή του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φέρει την υπογραφή του μητροπολίτη Ιεροσολύμων, καθώς και, μεταξύ άλλων, των μητροπολιτών Καισαρείας, Νικομήδειας, Δέρκων, Ανδριανουπόλεως, Βιζύης, Σίφνου, Ηρακλείας, Νικαίας, Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Διδυμοτείχου, Βάρνης, Φαναρίου, Ναυπάκτου, Χαλκηδόνος, Τυρνάβου...):

   «... αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (...) έγινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν έργον μιαρόν, θεοσταγές και ασύνετον, θέλοντες να διακηρύξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας (...) Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας (...)».

    Και οι εκπρόσωποι του ...Θεού και του Έθνους φτάνουν στο διά ταύτα και «παραγγέλλουν»:

    «Διά τούτο (...) συμβουλεύομεν και παραινούμεν και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πάσιν υμίν (…) να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (...) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ' αυτών τας παλαμναιοτάτας και φρικωδεστάτας αράς: ως μέλη σεσηπότα, τους έχει αποκεκομμένους της καθαράς και υγιαινούσης χριστιανικής ολομελείας. Ως παραβάται δε των θείων νόμων και κανονικών διατάξεων... αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και μετά θάνατον (...)».

    Ωραίο δεν είναι το τσάμικο της… «εθνικής ομοψυχίας»;

***

   Αυτά, λοιπόν, με τους «μέσα». Αλλά υπήρχαν και οι «φίλοι» μας οι «απ’ έξω». Ας πάμε να δούμε τι συνέβη και με τους «έξω». Ο λόγος στον Στρατηγό, τον Μακρυγιάννη:

    «Και παραδοθήκαμεν εις την τιμή εσάς των ομοθρήσκων μας Ρούσσων και Άγγλων και Γάλλων να μας σώσετε - κ' εσείς οι φιλάνθρωποι της πρώτες χρονιές πιάνατε ένα αθώον παιδί, ένα αρφανό, οπού γύρευε η τυραγνία να του πάρη την ζωή του και την τιμή του και θρησκεία του και με την βοήθεια του Θεού εσώθη· και οι τρεις εσείς το κιντυνεύετε να το πάτε πάλε εις την δικαιοσύνη του τύραγνου·(…) Τι φαντάζεστε, ότι μας βοηθήσετε, ή μας μολύνετε και μας αφανίσετε; Ξίκι να γίνεταν από 'μας ήταν καλύτερα και το καλό σας και το κακό σας! Ευγνωμονούμεν οι Ελληνες γενικώς τους φιλανθρώπους υποκόγους σας, έχομεν χάριτες εις αυτούς τους ευεργέτες μας -καμμιά χάρη 'σ εσάς της ανεμοδούρες, της διαφταρμένες μηχανές δεν έχομεν! Οι τίμιοι άνθρωποι να μην σας ακούσουνε! Ούτε το καλό σας θέλουν να τους κάμετε. 
Ας σας ευγνωμονήσουνε εκείνοι οπού τους δώσετε τα δάνεια και τα 'φκειασαν λούσια και πολυτέλειες κι' άλλα τοιούτα. Εκεινών εκάμετε καλό με τα δάνειά σας, του Αρμασπέρη, του Κωλέτη, του Μαυροκορδάτου, του Μεταξά και συντροφιές τους (…) δεν θέλω σας ξέρη, ούτε να σας ακούσω! Από αυτά όλα η πατρίδα κλονίζεται, από της οδηγίες της πατρικές των Πρέσβεων και δικώ μας ξενολάτρων».

    Αυτά συνέβαιναν, γράφονταν και λέγονταν δυο αιώνες προ ΝΑΤΟ και προ ΕΕ. Και μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο πιο επίκαιρο σχόλιο.

***

    Τα συμπεράσματα - τα δικά μας τουλάχιστον - από όλα αυτά παραμένουν αναλλοίωτα:

   Πρώτο: Τιμή και δόξα στην Επανάσταση του ’21. Τιμή και δόξα στους επαναστάτες, σε εκείνους που ανάμεσά τους δεν υπήρξε «κανένας φρόνιμος», όπως το λέει ο Κολοκοτρώνης.

    Δεύτερο: Τιμή και δόξαστην «επαναστάτισσα Ελλάδα» που ύμνησε ο Πούσκιν και λάτρεψε ο Μπάιρον, τιμή και δόξα στον επαναστατημένο λαό που δεν αρνήθηκε το ευκταίο στο όνομα του «εφικτού», τιμή και δόξα στους«Καραισκάκηδες» που δεν διαπραγματεύτηκαν τον ξεσηκωμό τους με τον Μέτερνιχ.

    Τρίτο: «Όσοι το χάλκεον χέρι του φόβου βαρύ αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχουσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Αντρέας Κάλβος).
Η’ όπως το έλεγε 120 χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21 ο ύμνος του ΕΛΑΣ:  «Αντάρτης, κλέφτης παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».

    Τέταρτο: Ο λαός. Ο μόνος που μπορεί να βάζει τέλος στις τυραννίες. Που ακόμα κι όταν «χάνονται» οι Επαναστάσεις του, δεν έχει άλλο δρόμο από εκείνον που γράφει: «Πέθανε η Επανάσταση. Ζήτω η Επανάσταση»! 

Αυστηρό μήνυμα προς την Τουρκία να σταματήσει τις προκλήσεις και να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο, αλλά και με την ευχή να επιστρέψουν σύντομα στην πατρίδα οι δύο κρατούμενοι στις τουρκικές φυλακές Έλληνες στρατιωτικοί, απέστειλαν ο πρόεδρος της Βουλής, οι υπουργοί Εθνικής Άμυνας Ελλάδας και Κύπρου, όπως και οι εκπρόσωποι των κομμάτων στις δηλώσεις του μετά το τέλος της στρατιωτικής παρέλασης στην Αθήνα.

Ειδικότερα, ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης δήλωσε πως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα που όλες οι γενιές έχουν ανανεώσει κάθε φορά με πόνο με αίμα, με αγώνες, μέσα σε αυτά τα περίπου 200 χρόνια από τους αγώνες που εμπέδωσαν την Εθνική Ανεξαρτησία στη χώρα μας».
Εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων, ο κ. Βούτσης σημείωσε ότι «κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, να αποδομήσει, να αρνηθεί στη χώρα μας, στο λαό μας, στις Ένοπλες Δυνάμεις το ρόλο για μια πύλη και γέφυρα σταθερότητας, ανάπτυξης και ειρήνης στα σύνορα της Ευρώπης με δύο άλλες ηπείρους.

Σ αυτό το ρόλο σταθερά μένουμε και για αυτό το ρόλο σταθερά εργαζόμαστε, τόσο με τους αγώνες του ο Ελληνικός λαός, όσο και με την παρουσία τους οι Ένοπλες Δυνάμεις».

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Πάνος Καμμένος , διαβεβαίωσε οτι, «Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε πρόκληση απέναντι στην εθνική κυριαρχία και στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας».

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας πρόσθεσε ότι «είμαστε ένας λαός φιλειρηνικός, κάνουμε τα πάντα για την ειρήνη, αλλά όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την εθνική μας κυριαρχία, θα τον συντρίψουμε, όπως συνέτριψαν το 1821 οι Έλληνες μαχητές μία πανίσχυρη οθωμανική αυτοκρατορία. Όσοι σκέφτονται για μεγάλες οθωμανικές αυτοκρατορίες θα πρέπει να θυμούνται και το 1821 το πως ο ελληνικός λαός μία ψυχή, ενωμένος και δυνατός αντιμετώπισε την αυτοκρατορία και τη συνέτριψε».

Ζήτησε επίσης τη στήριξη των «φίλων και συμμάχων» για την άμεση απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών «που βρίσκονται έγκλειστοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στην Αδριανούπολη κατά παράβαση κάθε αρχής του διεθνούς δικαίου, κάθε αρχής Δημοκρατίας».
«Δεν φτάνουν απλά οι δηλώσεις, χρειάζονται πράξεις και τώρα θα μετρήσουμε τους φίλους και τους συμμάχους μας», σημείωσε ο κ. Καμμένος και πρόσθεσε: «Θα επιδιώξουμε και θα επιτύχουμε την απελευθέρωσή τους και πρέπει να καταλάβει και η Τουρκία ότι μπορεί να στέλνουμε συνεχώς μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης αλλά τέτοιου είδους συμπεριφορές την απομονώνουν και την ξαναστέλνουν πίσω από εκεί που ξεκίνησε, από τα βάθη της Ανατολής».

Στην παρέλαση παραβρέθηκε μετά από πρόσκληση του Πάνου Καμμένου και ο νέος υπουργός Εθνικής Άμυνας της Κύπρου, Σάββας Αγγελίδης, ο οποίος δήλωσε ότι «ιδιαίτερα αυτές τις στιγμές η προκλητικότητα των Τούρκων από τη μία και οι αγώνες των προγόνων μας από την άλλη θα πρέπει να είναι φάρος πορείας για τις δικές μας ενέργειες».

Την ανάγκη «να προχωρήσουμε μπροστά με σοβαρότητα και σταθερότητα μακριά από μεγάλα λόγια και πολιτικές σαπουνόφουσκες», υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος ευχήθηκε να επιστρέψουν το ταχύτερο δυνατόν οι Έλληνες στρατιωτικοί, κάτι που όπως είπε είναι ευθύνη κυρίως της κυβέρνησης και των συμμάχων μας.

«Η επέτειος του 1821 δεν είναι μόνο για να τιμούμε και για να θυμόμαστε τους αγωνιστές, είνα και για να αγρυπνούμε για τις σημερινές προκλήσεις. Τα εθνικά μας δίκαια είναι αδιαπραγμάτευτα και δικό μας χρέος να τα υπερασπιστούμε με ενότητα και αποφασιστικότητα», σημείωσε η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής, Φώφη Γεννηματά.

Τέλος, ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, Βασίλης Λεβέντης τόνισε ότι «τέτοιες μέρες συνηθίζουμε να λέμε μεγάλες κουβέντες, όμως αφήσαμε δύο Ελληνόπουλα και λιώνουν στις φυλακές της Τουρκίας. Κοντεύει μήνας, το συνηθίσαμε και δεν μάς προκαλεί εντύπωση. Από την άλλη μιλάμε για εθνική ανάταση αλλά οι συντάξεις, η δυστυχία και οι άνεργοι αυξάνουν. Το 1821 κάνανε το καθήκον τους τώρα πρέπει να διορθώσουμε τα ελαττώματα της φυλής μας. Ο παλαιοκομματισμός, τα ρουσφέτια, τα αίσχη, η αποστροφή που αισθάνεται για τον δημόσιο βίο η νεολαία πρέπει να σταματήσουν. Αν συνεχίσουμε σε αυτό το χάλι δεν βλέπω επί μακρόν η Ελλάδα να ευημερεί».



Σε ανακοίνωσή του για την 25η Μάρτη το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:

«Στην Επανάσταση του 1821 συγκρούστηκε το παλιό, που ήταν η φεουδαρχική Οθωμανική Αυτοκρατορία και το νέο, που ήταν η ανερχόμενη τότε αστική τάξη, η οποία οπλίστηκε με ιδεολογικό και πολιτικό πρόγραμμα, απέκτησε επαναστατική οργάνωση (Φιλική Εταιρεία). Σήμερα αυτή η τάξη είναι πλέον ιστορικά παρωχημένη.

197 χρόνια μετά, η εξουσία της αστικής τάξης, γενικά ο καπιταλισμός, είναι το παλιό. Το σύστημά της είναι πια ιστορικά ξεπερασμένο. Το νέο, η νέα επαναστατική τάξη, είναι η εργατική τάξη, η οποία πλέον διαθέτει και επαναστατικό πρόγραμμα και επαναστατική οργάνωση. Φτάνει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή της και να πραγματοποιήσει τη δική της "έφοδο στον ουρανό", κατακτώντας την πραγματική της απελευθέρωση, την απελευθέρωση από την εκμετάλλευση.

Σήμερα, ο λαός έχει συμφέρον να προσπεράσει τα καλέσματα περί δήθεν "εθνικής ενότητας", που απευθύνουν όλα τα αστικά κόμματα κάθε απόχρωσης. Άλλωστε, "εθνική ενότητα" δεν υπήρχε ούτε το 1821. Όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, παραποιούν την ιστορική πραγματικότητα, την ίδια την ιστορία.

Άλλη είναι η πατρίδα των εκμεταλλευτών και άλλη των καταπιεσμένων. Άλλη είναι η πατρίδα του κεφαλαίου και άλλη η πατρίδα της εργατικής τάξης, του λαού.

Αυτό το ιστορικό δίδαγμα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο:

1. Που ο λαός καλείται να κάνει μεγάλες θυσίες στο όνομα της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας και της γεωστρατηγικής αναβάθμισης της χώρας, στην πραγματικότητα για τα κέρδη του κεφαλαίου.
   
   
2. Που η χώρα μας, με ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, συμμετέχει ενεργά στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με επίκεντρο το μοίρασμα της λείας των ενεργειακών πηγών και δρόμων.
   
   
3. Που οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι ενταγμένες στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
   
   
4. Που μεγαλώνει ο κίνδυνος πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας. Σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο η εργατική τάξη και ο λαός χρειάζεται να οργανώσουν τον αγώνα τους, για να υπερασπίσουν τα σύνορα, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, αλλά και για να βγει ο λαός νικητής, απέναντι στην καπιταλιστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
   
   

Η ενότητα που συμφέρει το λαό είναι η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους της αγροτιάς και της πόλης, που θα διεκδικήσει την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, θα βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, θα διαγράψει μονομερώς το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, ώστε να ακολουθήσει ο λαός φιλειρηνική πορεία και δρόμο προόδου».

της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, μορ. Βιολόγου,
http://medlabgr.blogspot.com

Παρόλο που η περίοδος της Σαρακοστής αποτελεί παράλληλα και περίοδο νηστείας, η εκκλησία, επέτρεψε να υπάρχουν δυο ημέρες όπου θα επιτρέπεται η κατανάλωση ψαριού.
Μία από αυτές τις γιορτές είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου 25 Μαρτίου, όπου παραδοσιακά συνηθίζεται εκείνη την ημέρα να τρώμε μπακαλιάρο σκορδαλιά. Η δεύτερη ημέρα εξαίρεσης της νηστείας είναι η Κυριακή των Βαΐων.

Γιατί όμως καθιερώθηκε ο μπακαλιάρος και όχι κάποιο άλλο ψάρι;

Παλιά, όσοι ζούσαν σε παραθαλάσσιες περιοχές, δεν είχαν πρόβλημα να τρώνε φρέσκα ψάρια σε καθημερινή βάση. Για τον ορεινό πληθυσμό όμως, η μεταφορά του ψαριού αντιμετώπιζε προβλήματα, μιας και δεν υπήρχαν τα μέσα μεταφοράς του φρέσκου ψαριού πριν αυτό αλλοιωθεί. Όταν λοιπόν εισήχθηκε ο μπακαλιάρος τον 15ο αιώνα, ήταν ιδανικός, γιατί ήταν ένα φτηνό ψάρι το οποίο μπορεί να διατηρηθεί και εκτός ψυγείου με τη χρήση αλατιού. Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.



Η ιστορία του «ταπεινού» μπακαλιάρου όμως είναι πραγματικά πολυτάραχη. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Giovanni de Biasio στο βιβλίο του «Μπακαλιάρος - 100 γευστικοί συνδυασμοί για να μαγειρέψετε και να εντυπωσιάσετε» (μετάφραση Βιολέττα Ζεύκη-Βοργιά, εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί), οι πρώτοι που τον ψάρεψαν ήταν οι Βίκινγκς! Ταξιδεύοντας αλίευαν τις μουρούνες στα γεμάτα ψάρια νερά της νησιωτικής συστάδας Λόφοτεν και για να τις διατηρήσουν τις αποξήραιναν στον παγωμένο αέρα του βορρά.

Ενας Βενετσιάνος έμπορος, ονόματι Πιέρο Κουερίνι, ήταν ο πρώτος που αφηγήθηκε τη μέθοδο αλιείας και συντήρησης που εφάρμοζαν οι ψαράδες του Λόφοτεν, οι οποίοι τον είχαν φιλοξενήσει μετά το ναυάγιο του πλοίου του, το 1431.

Η μέθοδος του παστού βακαλάου όμως οφείλεται στους Βάσκους, οι οποίοι, αφού έφτασαν ώς τους πλούσιους ψαρότοπους της θάλασσας του Λαμπραντόρ, απέσπασαν το μονοπώλιο της αλιείας του συγκεκριμένου ψαριού από τους βόρειους λαούς και το έφεραν στη λεκάνη της Μεσογείου. Υπάρχει μάλιστα και ο μύθος που λέει ότι οι Βάσκοι, ψάχνοντας για μεγάλους ψαρότοπους μπακαλιάρου, ανακάλυψαν τυχαία τις ακτές του Καναδά πριν ανακαλύψει ο Κολόμβος την Αμερική.

Κατόπιν, το εμπόριο του μπακαλιάρου πήρε παγκόσμιες διαστάσεις. Τον 16ο αιώνα στόλοι ολόκληροι αρμένιζαν φορτωμένοι. Σε μια εποχή που η συντήρηση των τροφίμων ήταν συχνά δύσκολη, ο βακαλάος μετατράπηκε σε τόσο σημαντική πηγή εσόδων ώστε όλες οι χώρες που διέθεταν στόλο εκδήλωσαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αλιεία του. Μάλιστα ξέσπασαν και συγκρούσεις, με πιο πρόσφατη αυτήν του 1973, για μια αντιδικία μεταξύ Αγγλίας και Ισλανδίας όπου απαιτήθηκε η επέμβαση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.!

Παρ' όλ' αυτά παραμένει άγνωστο πώς ο μπακαλιάρος, ή βακαλάος, έφτασε στην Ελλάδα. Στοιχεία για τη μεταφορά του στη χώρα μας βρίσκει κάποιος αν ανατρέξει στην ιστορία του εμπορίου μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας, όπου αναφέρεται ότι οι Αγγλοι έστελναν μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου, τις οποίες αντάλλαζαν με φορτία σταφίδας. Φαίνεται ότι γι' αυτό στην Κορινθία και την Αχαΐα, και γενικότερα στην Πελοπόννησο, συναντάμε μεγάλο πλούτο συνταγών με μπακαλιάρο. Πολλές από αυτές δε περιέχουν και σταφίδες, όπως ο ...διάσημος μπακαλιάρος πλακί με σταφίδες.

Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Πρόκειται για ψάρι αγαπητό σε όλη την Ελλάδα και μαγειρεύεται με δεκάδες τρόπους, από σφακιανό στιφάδο μέχρι σούπα επτανησιακή (κοφίσι μπιάνκο).





Σήμερα, το εξαιρετικά θρεπτικό αυτό ψάρι (πλούσιο σε μέταλλα, φώσφορο, μαγνήσιο και βιταμίνες Α, Ε και D και φτωχό σε λιπαρά) βρίσκεται στην «κόκκινη» λίστα της Greenpeace, λόγω υπεραλίευσης. Παρ' όλ' αυτά, στο εμπόριο υπάρχει σε αφθονία σε όλες του τις μορφές.

Ανήκει στην κατηγορία των ψαριών και όπως όλα τα ψάρια, αποτελεί πλούσια πηγή πρωτεϊνών υψηλής βιολογικής αξίας και αμινοξέων, τα οποία είναι απαραίτητα για τη δόμηση των ιστών και την αποκατάσταση των φθορών τους.



Η περιεκτικότητά του σε λίπος διαφοροποιείται σημαντικά σε σχέση με τα υπόλοιπα ψάρια. Ανήκει στην κατηγορία των ψαριών με χαμηλά λιπαρά, το λίπος του κυμαίνεται από 0.5-2%. Σε σύγκριση όμως με το κρέας, το λίπος των ψαριών είναι διαφορετικό, καθώς ακόμη και τα πιο λιπαρά ψάρια δίνουν χαμηλότερες θερμίδες σε σχέση με το κρέας γιατί δεν είναι κορεσμένο λίπος. Τα λιπαρά του είναι τα γνωστά σε όλους μας «καλά» λιπαρά, δηλαδή, τα ω-3. Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι βοηθούν στη μείωση της χοληστερίνης, των τριγλυκεριδίων και προστατεύουν τις αρτηρίες μειώνοντας την πίεση.

Επίσης, είναι πηγή πολλών βιταμινών και ιχνοστοιχείων.  Είναι πλούσιος σε βιταμίνη Α, η οποία έχει άμεση σχέση με την όραση. Άλλη μια σημαντική βιταμίνη είναι η βιταμίνη D, η οποία είναι υπεύθυνη για την αύξηση και τον εμπλουτισμό των οστών και των δοντιών αλλά και για την απορρόφηση ασβεστίου και φωσφόρου. Ακόμη, οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β, είναι σημαντικές για την υγεία των νευρικών ιστών.

Η διατροφική αξία του μπακαλιάρου είναι σημαντική καθώς περιέχει:

* Πρωτεΐνη


* Ασβέστιο


* Σίδηρο


* Φώσφορο


* Μαγνήσιο


* Βιταμίνη Β12


* Κάλιο Καλά λιπαρά


*Κορεσμένα, Μονοακόρεστα και Πολυακόρεστα λίπη.


Η συχνή κατανάλωση μπακαλιάρου θωρακίζει τον οργανισμό απέναντι σε καρδιαγγειακά νοσήματα, περιορίζει τον κίνδυνο ισχαιμικών εγκεφαλικών επεισοδίων, ενδυναμώνει την νοητική δραστηριότητα του εγκεφάλου και τη μνήμη και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.
Συμβάλλει επίσης στην εξασφάλιση μιας σωστής και υγιεινής διατροφικής συμπεριφοράς



Στην Ελλάδα, ο βακαλάος εισάγεται από τις βόρειες χώρες και διατίθεται ως κατεψυγμένο προϊόν ή σε μορφή καθαρισμένου φιλέτου χωρίς κόκκαλο, έτοιμου για μαγείρεμα.

ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ 100γρ. ξαρμυρισμένου μπακαλιάρου
Πρωτεΐνη	16,7 g
Ολικό Λίπος	0,9 g
Κορεσμένα Λίπη	0,2 g
Μονοακόρεστα Λίπη	0,1 g
Πολυακόρεστα Λίπη	0.4 g
ω-6	0,05 g
ω-3 μακράς αλυσού	0,32 g
Βιταμίνη Β12	0,5 μg
Ασβέστιο	33 mg
Σίδηρο	0,33 mg
Φώσφορο	33 mg
Μαγνήσιο	11 mg
Κάλιο	28 mg
Νιασίνη	1mg
Αλάτι	580 mg
Νερό	81,5 g
Ενέργεια	76 Kcal

Σύμφωνα με τον G. de Biasio υπάρχουν και κάποια ιδιαίτερα χρήσιμα μυστικά για το μαγείρεμά του. Ο ίδιος σε όλες τις συνταγές χρησιμοποιεί παστό μπακαλιάρο ήδη ξαρμυρισμένο, τονίζοντας ότι η διαδικασία του ξαρμυρίσματος αν και μπορεί να γίνει στο σπίτι είναι αρκετά περίπλοκη.

Πρέπει να βάλουμε τον μπακαλιάρο τουλάχιστον δύο μέρες σε κρύο νερό, το οποίο θα αλλάζουμε 3-4 φορές την ημέρα. Για να συντομεύσουμε τη διαδικασία και να αμβλύνουμε την έντονη γεύση του, ο συγγραφέας μάς προτείνει να τον αφήσουμε 12 ώρες στο νερό και μετά 2-3 ώρες σε καυτό γάλα.



Πηγή : medlabgr.blogspot.com

Δεν είναι λίγες οι ελληνικές ταινίες που αντλούν τη θεματολογία τους από την επανάσταση του 1821.

Οι περισσότερες από αυτές γυρίστηκαν από τα τέλη της δεκαετίας του '50 μέχρι την πτώση της στρατιωτική δικτατορίας.
Για αρκετούς ιστορικούς και κριτικούς κινηματογράφου, έμειναν στην ιστορία ως ταινίες προπαγανδιστικού περιεχομένου που παραποιούν την ιστορική αλήθεια.

Ζάλογγο το κάστρο της Λευτεριάς (1959)

Οι ηρωικοί Σουλιώτες έχουν καταφέρει να απωθήσουν το ασκέρι του Αλή-Πασά κι ο γενναίος Μαλάμος Δράκος στέλνει τη μητέρα του να ζητήσει το χέρι της Μάρως, ανιψιάς της καπετάνισσας Τζαβέλαινας. Εκείνη παραβλέπει την έχθρα που χώριζε από χρόνια τις δυο φαμίλιες και δέχεται να του δώσει την ανιψιά της, χωρίς όμως να ξέρει ότι η Μάρω αγαπά τον Κίτσο Μπότσαρη. Όταν ο γιος της Φώτος Τζαβέλλας αρραβωνιάζει τη Μάρω με τον Κίτσο, ο Μαλάμος πνίγει τον πόνο του κι εξαπολύει την οργή του κατά των Τούρκων, οι οποίοι προσπαθούν και πάλι να πάρουν το Σούλι. Όμως, μετά τη νίκη του κατά του Τούρκου Μουσλίν Γκιολέκα, ο Μαλάμος δέχεται μια πισώπλατη τουφεκιά και λίγο αργότερα ξεψυχά. Το απάτητο Σούλι καταλαμβάνεται μετά από προδοσία του Πήλιου Γούση. Οι Σουλιώτισσες, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τουρκαλβανών ρίχνονται στον γκρεμό του Ζαλόγγου χορεύοντας, με τα μωρά τους. Οι άντρες αποδεκατίζονται και ο καλόγερος Σαμουήλ ανατινάζει το Κούγκι, παίρνοντας μαζί του στο θάνατο και πολλούς εχθρούς.

Σε σκηνοθεσία Στέλιου Τατασόπουλου, σενάριο Θεόδωρου Τέμπου  και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι με τους: Τζαβαλά Καρούσο, Ανδρέα Ζησιμάτο, Νίνα Σγουρίδου, Βύρων Πάλλη, Δήμο Σταρένιο, Λάκη Σκέλλα, Γιάννη Σπαρίδη, Νίκο Φέρμα, Κώστα Μπαλαδήμα, Δημήτρη Βουδούρη, Έλλη Ξανθάκη, Παμφίλη Σαντοριναίου, κ.α.

Η λίμνη των στεναγμών (Η κυρα Φροσύνη και ο Αλή πασάς) (1959)


Γιάννενα, αρχές του 19ου αιώνα. Ο πρωτότοκος γιος του Αλή Πασά, ο Μουχτάρ, και η όμορφη Φροσύνη (Ειρήνη Παπά), χήρα από μεγάλο σόι, ανιψιά του δεσπότη της Λάρισας, έχουν κρυφό ερωτικό δεσμό. Αυτό πέφτει στην αντίληψη της γυναίκας του Μουχτάρ, της Χανιφέ, που είναι κόρη του πανίσχυρου Βεζύρη της Σκόδρας, η οποία τυφλωμένη από τη ζήλεια της ζητά απ’τον πεθερό της την τιμωρία της χριστιανής μοιχαλίδας. Ο Αλή στέλνει τον γιο του με στρατό να καταστείλει την ανταρσία στην Ανδριανούπολη και καλεί τη Φροσύνη στο παλάτι, όπου της ζητάει επίμονα να γίνει ερωμένη του, αλλά αυτή αρνείται. Τότε την καταδικάζει σε θάνατο και, για να συγκαλύψει την αληθινή αιτία, συλλαμβάνει κι άλλες δεκαεπτά μοιχαλίδες, τις οποίες πνίγει όλες μαζί στη λίμνη των Ιωαννίνων.

Μια δραματική ιστορική ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου, βασισμένη στο ποίημα "η κυρα Φροσύνη" του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.

Ηθοποιοί: Ειρήνη Παππά, Ανδρέας Μπάρκουλης, Ανδρέας Ζησιμάτος, Τζαβαλάς Καρούσος, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Ελένη Ζαφειρίου, Τάκης Χριστοφορίδης, Χριστόφορος Ζήκας, Θεανώ Ιωαννίδου, κ.α.

Μπουμπουλίνα (1959)


Η ζωή και η δράση της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας (Ειρήνη Παπά), η οποία για δεύτερη φορά χήρα ταξιδεύει στην Οδησσό, επικοινωνεί με τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας και συμμετέχει στην επανάσταση, διαθέτοντας πλοία ή με την προσωπική της αγωνιστική παρουσία.

Την σκηνοθεσία έκανε ο Κώστας Ανδρίτσος, στο σενάριο συνεργάστηκαν οι Κώστας Ασημακόπουλος και Νεκτάριος Μάτσας, ενώ τη μουσική ανέλαβε ο Κώστας Καπνίσης.  Πρωταγωνιστές: Ειρήνη Παππά, Κούλα Αγαγιώτου, Γρηγόρης Βαφιάς, Γεωργία Βασιλειάδου, Γιώργος Βελέντζας, Λευτέρης Βουρνάς, Βασίλης Κανάκης, Νίκος Κούρκουλος, Αρτέμης Μάτσας, Ανδρέας Μπάρκουλης, Γκίκας Μπινιάρης, Μιράντα Μυράτ, Χριστόφορος Νέζερ, Γιώργος Ολύμπιος, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Κούλης Στολίγκας, Νίκος Τσαχρίδης, Γιώργος Φόρας.

Η έξοδος του Μεσολογγίου (1965)

Οι τελευταίες μέρες της ιστορικής πολιορκίας του Μεσολογγίου. Η ταινία απεικονίζει ανάγλυφα την όλη κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη, μετά την πολύμηνη πολιορκία των Τούρκων, και αφηγείται τη θαρραλέα προσπάθεια των υπερασπιστών της οι οποίοι επιχειρούν την ηρωική και απελπισμένη έξοδο.

Μια ιστορική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δούκα και σενάριο Γιάννη Καψάλη. Ηθοποιοί: Μάνος Κατράκης, Δάφνη Σκούρα, Τζαβαλάς Καρούσος, Φοίβος Ταξιάρχης, Ίλυα Λιβυκού, Άννα Ιασωνίδου, Κώστας Μπαλαδήμας, Μαλαίνα Ανουσάκη, κ.α.


Μαντώ Μαυρογένους (1971)

Η Μαντώ Μαυρογένους, αρκετά χρόνια μετά την επανάσταση και την ενεργό δράση της, ζητά τη σύνταξη του αγωνιστή και αναθυμάται τη ζωή της. Παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας της, πρόσφερε την προίκα της για να στηρίξει οικονομικά την επανάσταση. Θυμάται ακόμα τον έρωτά της με τον πρίγκιπα Υψηλάντη και τις δολοπλοκίες των εχθρών τους.

Μια ταινία του Κώστα Καραγιάννη, σε συνεργασία στο σενάριο με τον Νίκο Καμπάνη και σε μουσική Κώστα Καπνίση. Πρωταγωνιστούν:  Τζένη Καρέζη, Πέτρος Φυσσούν, Σταύρος Ξενίδης, Κάκια Παναγιώτου, Λαυρέντης Διανέλλος, Άλκης Γιαννακάς, Θεόδωρος Έξαρχος, Ελένη Ερήμου, κ.α.


Παπαφλέσσας (1971)

Ο αγώνας και το ηρωικό τέλος του Γρηγορίου Δικαίου Φλέσσα, στο Μανιάκι, κατά τη σύγκρουση με τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Ο αγωνιστής έμεινε στην Ιστορία ως Παπαφλέσσας, ο μπουρλοτιέρης των ψυχών.

Πολεμική ταινία σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου και σενάριο Πάνου Κοντέλη, με πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Αλέκο Αλεξανδράκη, Άγγελο Αντωνόπουλο, Δημήτρη Ιωακειμίδη, Κάτια Δανδουλάκη, Χρήστο Πολίτη, Φερνάντο Σάντσο και Στέφανο Στρατηγό. Η ταινία απέσπασε τα βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Αρτιότερης Παραγωγής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1971, και δόθηκε τιμητική διάκριση στον σκηνογράφο και ενδυματολόγο Διονύση Φωτόπουλο. Τη μουσική έγραψε ο Κώστας Καπνίσης.


Σουλιώτες (1972)

Οι Σουλιώτες μαθαίνουν από τη θαρραλέα Βαγγελή ότι ο Αλή Πασάς σκοπεύει να τους επιτεθεί και να τους θέσει υπό το ζυγό του. Η επίθεσή του όμως θα αποτύχει μπροστά στη γενναία άμυνα που θα προβάλουν οι Σουλιώτες, με αρχηγό τους τον Φώτο Τζαβέλλα. Η Βαγγελή αγωνίζεται μαζί με τους υπόλοιπους συντοπίτες της και ερωτεύεται τον καπεταν-Κόγκα Δράκο. Ωστόσο, η προδοσία του Πήλιου Γούση θα φέρει την καταστροφή. Οι Σουλιώτες μάχονται ηρωικά, το Κούγκι ανατινάζεται και οι γυναίκες στο Ζάλογγο, για να αποφύγουν την ατίμωση, αφού στήσουν χορό, ρίχνονται στο βάραθρο κρατώντας τα παιδιά στην αγκαλιά τους.

Ιστορική ταινία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπακωνσταντή, παραγωγή Τζέιμς Πάρις και σενάριο Πάνου Κοντέλη βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μιχάλη Περάνθη, με πρωταγωνιστές τους Χρήστο Πολίτη, Κάτια Δανδουλάκη, Γιάννη Κατράνη, Αλέκα Κατσέλη, Λαυρέντη Διανέλλο, Χρήστο Καλαβρούζο και Φερνάντο Σάντσο.


Η Δίκη των Δικαστών (1974)

Λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, υπό τη βασιλεία του βαυαρού Όθωνος, προσήγαγε σε δίκη τους μεγάλους οπλαρχηγούς του αγώνα, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και Γεώργιο Πλαπούτα, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Η περιβόητη αυτή δίκη του 1833, που έγινε στο Ναύπλιο, συγκλόνισε το έθνος, επειδή οι πάντες γνώριζαν ότι οι δύο ήρωες ήταν απολύτως αθώοι. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου Αθανάσιος Πολυζωίδης και ο δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης αρνούνται να προσυπογράψουν την καθ’ υπαγόρευση από το παλάτι –μέσω των τριών αντιβασιλέων Άρμανσμπεργκ, Μάουερ και Έιντεκ– καταδίκη σε θάνατο των κατηγορουμένων. Οι Βαυαροί διατάζουν τον Υπουργό Δικαιοσύνης να επέμβει, κι αυτός απαγγέλλει κατηγορία εναντίον τους, με αποτέλεσμα να συρθούν στα μπουντρούμια των φυλακών και να δικαστούν με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Ωστόσο, τελικά θα αθωωθούν πανηγυρικά.

Ιστορική ταινία της Φίνος Φιλμ σε σενάριο-σκηνοθεσία Πάνου Γλυκοφρύδη. Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κούρκουλος, Νικηφόρος Νανέρης, Χρήστος Τσάγκας, Σπύρος Καλογήρου, Χρήστος Καλαβρούζος, Ζώρας Τσάπελης, Γιώργος Παληός, Κώστας Μεσάρης, Στέλιος Λιονάκης, Νίκος Σκιαδάς, Γιώργος Μοσχίδης, Μάκης Ρευματάς, Χρήστος Σάββας, Μάνος Κατράκης, Δημήτρης Μυράτ κ.α.

Μετά την πτώση της Χούντας οι πιο σημαντικές ταινίες που άντλησαν τη θεματολογία τους από την επανάσταση του 1821 ήταν η αξιοπρεπέστατη ταινία "Μπάιρον μπαλάντα για έναν δαίμονα" (1992) του Νίκου Κούνδουρου και η πιο πρόσφατη "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι" (2012) του Γιάννη Σμαραγδή.

Υ.Γ. Στο αφιέρωμα δεν συμπεριλάβαμε ταινίες που αντλούν τη θεματολογία τους γενικά από τη ζωή στην ύπαιθρο στο 19ο αιώνα (ταινίες φουστανέλας).

Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις θα ισχύσουν στην Αθήνα, σύμφωνα με την αστυνομία, το Σαββατοκύριακο 24 και 25 Μαρτίου 2018, λόγω διεξαγωγής της μαθητικής και στρατιωτικής παρέλασης, για τον εορτασμό της εθνικής επετείου.

Ειδικότερα, θα απαγορεύεται σταδιακά η στάση και στάθμευση, καθώς και η κυκλοφορία των οχημάτων ως εξής:

ΣΑΒΒΑΤΟ 24/03/2018:

Από ώρα 06.00΄ μέχρι το τέλος των εκδηλώσεων της Κυριακής 25.03.2018, στις εξής οδούς και στις κάθετες αυτών οδούς έως την πρώτη παράλληλο:

-Αχιλλέως, στο τμήμα της μεταξύ της πλ. Καραϊσκάκη και της οδού Θερμοπυλών.

-Λένορμαν, Κολοκυνθούς, Βούρβαχη και Πετμεζά, σε όλο το μήκος τους.

-Καλλιρόης, στο τμήμα της μεταξύ της Λ. Βουλιαγμένης και της οδού Πετμεζά, ρεύμα κυκλοφορίας από Λ. Βουλιαγμένης προς Φραντζή.

Από ώρα 09.30΄ μέχρι και το τέλος των εορταστικών εκδηλώσεων της μαθητικής παρέλασης:

-Λ. Βασ. Αμαλίας, σε όλο το μήκος της και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.

-Λ. Βασ. Σοφίας, στο τμήμα της μεταξύ της οδού Σέκερη και της Λ. Βασ. Αμαλίας, ρεύμα κυκλοφορίας προς πλ. Συντάγματος.

-Βασ. Γεωργίου Α΄, σε όλο το μήκος της.

-Ελ. Βενιζέλου (Πανεπιστημίου), σε όλο το μήκος της.

-Σταδίου, στο τμήμα της μεταξύ της οδού Αιόλου και της πλ. Συντάγματος.

-Λ. Βασ. Όλγας, σε όλο το μήκος της και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.

-Λ. Συγγρού, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Αθ. Διάκου και Διον. Αρεοπαγίτου, στο ρεύμα κυκλοφορίας προς πλ. Συντάγματος.

Από ώρα 12.00΄ έως 19.30΄της Κυριακής 25.03.2018 στην ανώνυμη οδό που οδηγεί από τον Περιφερειακό Λυκαβηττού στο Λόφο Λυκαβηττού.

Απαγόρευση της στάσης και στάθμευσης των οχημάτων από ώρα 06.00΄ μέχρι το πέρας των εκδηλώσεων της Κυριακής 25.03.2018, στη Λ. Βασ. Όλγας, σε όλο το μήκος της.

ΚΥΡΙΑΚΗ 25/03/2018:

Από ώρα 06.00΄ μέχρι και το τέλος των εκδηλώσεων της στρατιωτικής παρέλασης, στις εξής οδούς και στις κάθετες αυτών έως την πρώτη παράλληλο:

-Λ. Βασ. Όλγας, σε όλο το μήκος της και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.

-Λ. Βασ. Σοφίας, στο τμήμα της μεταξύ των Λεωφόρων Βασ. Κων/νου και Βασ. Αμαλίας.

-Ηρ. Αττικού, Βασ. Γεωργίου Β',Βασ. Γεωργίου Α΄, Λ. Βασ. Αμαλίας και Ελ.Βενιζέλου (Πανεπιστημίου)σε όλο το μήκος τους.

-Πλ. Ομονοίας.

-Πειραιώς, στο τμήμα της μεταξύ της πλ. Ομονοίας και της Ιεράς Οδού.

-Αθηνάς, σε όλο το μήκος της.

-Αγ. Κωνσταντίνου, σε όλο το μήκος της.

-Πλ. Καραϊσκάκη.

-Καρόλου, σε όλο το μήκος της.

-Μάρνη, στο τμήμα της μεταξύ της Πλ. Βάθης και της οδού Καρόλου.

-28ης Οκτωβρίου, στο τμήμα της μεταξύ της οδού Ελ. Βενιζέλου (Πανεπιστημίου) και τη Λ. Αλεξάνδρας.

-Ανθ/γου Στ. Ρεγκούκου, σε όλο το μήκος της.

-Θ. Δηληγιάννη, στο τμήμα της μεταξύ της πλ. Καραϊσκάκη και της οδού Ι. Μεταξά.

-Πλ. Συντάγματος.

-Φιλελλήνων, σε όλο το μήκος της.

-Σταδίου, σε όλο το μήκος της.

-Λ. Συγγρού, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Αμ. Φραντζή και Διον. Αρεοπαγίτου.

-Ακαδημίας, σε όλο το μήκος της.

-Αθ. Διάκου, σε όλο το μήκος της.

Από ώρα 06.00΄ στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών:

-Μητροπόλεως, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.

-Αιόλου, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Ερμού και Αδριανού, καθώς και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.

-Ερμού, στο τμήμα της μεταξύ της Πλ. Ασωμάτων και της οδού Αιόλου.

Τέλος, στα παραπάνω χρονικά διαστήματα θα γίνουν τροποποιήσεις στα δρομολόγια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Ρυθμίσεις κυκλοφορίας στο κέντρο της Αθήνας στη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης για τον εορτασμό της εθνικής επετείου της 25ης Μαρτίου.

Συγκεκριμένα, οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις θα εφαρμοστούν:

-Από 06:00 έως το πέρας της Δοξολογίας στον Ι.Ν. Διον. Αρεοπαγίτου, σε:
Σκουφά, στο τμήμα της από Σίνα έως πλ. Φιλικής Εταιρείας και στις καθέτους της έως την πρώτη παράλληλο.
Λυκαβηττού, σε όλο το μήκος της.
Δημοκρίτου, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Σκουφά και Σόλωνος.
Σόλωνος, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Κανάρη και Σίνα και στις καθέτους της έως την πρώτη παράλληλο.
Ομήρου, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Σκουφά και Ακαδημίας.

-Από 6:00 έως το πέρας της στρατιωτικής παρέλασης, σε:
Λ. Β. Όλγας, καθ’ όλο το μήκος της. Ειδικά η απαγόρευση της στάσης και στάθμευσης των οχημάτων, θα ισχύσει από τις 5μμ της 24ης Μαρτίου.
Λ. Β. Σοφίας, στο τμήμα της μεταξύ των Λεωφόρων Βασ. Κωνσταντίνου και Βασ. Αμαλίας.
Ηρ. Αττικού, Β. Γεωργίου Β΄, Β. Γεωργίου Α΄, Λ. Β. Αμαλίας και Πανεπιστημίου, καθ’ όλο το μήκος τους.
Πλατεία Ομονοίας.
Πειραιώς, στο τμήμα της μεταξύ της πλ. Ομονοίας και της Ιεράς Οδού.
Αθηνάς, Αγ. Κωνσταντίνου, καθ’ όλο το μήκος τους.
Πλ. Καραϊσκάκη.
Καρόλου, καθ’ όλο το μήκος της.
Μάρνη, στο τμήμα της μεταξύ της πλ. Βάθης και της οδού Καρόλου.
Πατησίων, στο τμήμα της μεταξύ της οδού Πανεπιστημίου και της Λ. Αλεξάνδρας.
Θ. Δηλιγιάννη, στο τμήμα της μεταξύ της πλ. Καραϊσκάκη και της οδού Ι. Μεταξά.
Αχιλλέως, στο τμήμα της μεταξύ της πλ. Καραϊσκάκη και της οδού Θερμοπυλών.
Πλατεία Συντάγματος.
Φιλελλήνων, Σταδίου, καθ’ όλο το μήκος τους.
Λ. Συγγρού, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Φραντζή Αμβρ. και Δ. Αρεοπαγίτου.
Ακαδημίας, καθ’ όλο το μήκος της.

Παράλληλα, στο ίδιο διάστημα θα γίνουν τροποποιήσεις στα δρομολόγια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.

Η Τροχαία ζητά από τους οδηγούς να αποφύγουν τη διέλευση και στάθμευση των οχημάτων τους στις συγκεκριμένες οδούς, λεωφόρους και πλατείες κατά τα χρονικά αυτά διαστήματα.