Η Εθνική Λυρική Σκηνή (σντμ. ΕΛΣ) είναι πολιτισμικός φορέας με αντικείμενο το λυρικό θέατρο, που εδρεύει στην Αθήνα από το 1940. Από το 1994 και υπό την εποπτεία του Υπουργείου Πολιτισμού, τελεί σε καθεστώς Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου και στεγάζεται μόνιμα στην οδό Ακαδημίας 59. Η ΕΛΣ παρουσιάζει σε ετήσια βάση έργα όπερας, μπαλέτου και μουσικού θεάτρου, αλλά και οπερέτες, συναυλίες συμφωνικού περιεχομένου καθώς και ειδικές εκπαιδευτικές παραστάσεις για παιδιά και μαθητές.

Η Λυρική Σκηνή ιδρύθηκε το 1940, αρχικά ως παράρτημα του Εθνικού Θεάτρου, δίνοντας παραστάσεις στο κτήριο Τσίλερ της οδού Αγίου Κωνσταντίνου. Η πρώτη παράσταση δόθηκε στις 5 Μαρτίου του 1940 με την οπερέτα του Γιόχαν Στράους “Νυχτερίδα”. Η πρεμιέρα έγινε με τη “Μαντάμα Μπατερφλάι” του Τζάκομο Πουτσίνι στις 25 Οκτωβρίου του 1940 (δύο μέρες πριν την κήρυξη του πολέμου από τους Ιταλούς), παρουσία πολλών πρεσβευτών, αλλά και του γιου του Πουτσίνι, Αντόνιο. Στις 20 Ιουνίου του 1940 η Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας υπογράφει το πρώτο της επαγγελματικό συμβόλαιο με την ΕΛΣ. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι παραστάσεις μεταφέρθηκαν στο νεόδμητο τότε κινηματοθέατρο Παλλάς, διότι διέθετε καταφύγιο σε περίπτωση αεροπορικού συναγερμού. Το καλοκαίρι τα έργα ανέβαιναν στο θέατρο Παρκ (οδός Μαυροματαίων), καθώς επίσης και σε θερινή σκηνή που βρισκόταν στον κήπο της σημερινής πλατείας Κλαυθμώνος. Στις 9 Μαΐου του 1944 ο οργανισμός λαμβάνει τον χαρακτηρισμό Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου και καθιερώνεται το επίσημο όνομά του ως, Εθνική Λυρική Σκηνή. Οι παραστάσεις δίνονται πια στο πρώτο Θέατρο Ολύμπια, εκεί που μεταγενέστερα θα ανεγερθεί το σημερινό θέατρο, με εναρκτήριο έργο την όπερα Ρέα του Σπυρίδωνος Σαμάρα. Από το 1946 το ξεχωριστό τμήμα οπερέτας παρουσιάζει το θερινό του πρόγραμμα στο Θέατρο Μετροπόλιταν και το χειμερινό στο Θέατρο Κυβέλη.

Το 1958 εγκαινιάζεται το νεότερο Θέατρο Ολύμπια, σηματοδοτώντας μια άνθιση του οργανισμού, που περιλαμβάνει είκοσι παραγωγές τον χρόνο, πρώτες παρουσιάσεις (πρεμιέρες), καθώς και παραστάσεις στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού και το Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Πρώτη παράσταση στο νέο αυτό κτίριο είναι η Αΐντα του Βέρντι. Η παρουσία της Μαρίας Κάλλας υπήρξε καθοριστική για το καλλιτεχνικό ανάστημα του οργανισμού, που ωστόσο μπαίνει σε τροχιά ύφεσης με την άνοδο της Χούντας το 1967.

Με τη μεταπολίτευση ο οργανισμός περιέρχεται στο Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ καταργείται το «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», μέχρι πρότινος απαραίτητο για την πρόσληψη προσωπικού και καλλιτεχνών. Σταδιακά, ο φορέας πολιτισμού διαγράφει ανοδική πορεία, με εμπλουτισμό του ρεπερτορίου του, συνεργασίες με αλλοδαπά λυρικά θέατρα, αλλά και τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του ελληνικού καλλιτεχνικού χώρου της εποχής.

Μέσα σε ένα διήμερο η βοιωτική γη ποτίστηκε από το αίμα των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας που ακόμα και σήμερα, 76 χρόνια μετά, ο χρόνος δεν στάθηκε ικανός να σβήσει ή να απαλύνει τις μνήμες.

Στην παγκόσμια ιστορία το έγκλημα στο Δίστομο είναι ιδιαίτερα γνωστό, δίπλα του όμως στον απόηχο του ολοκαυτώματος του Διστόμου, ακριβώς την επόμενη μέρα, έγινε και το ολοκαύτωμα στο Καλάμι Βοιωτίας.

Από αφιερώματα που έχουμε ήδη παρουσιάσει στο ert.gr, σταχυολογήσαμε όσα στοιχεία είναι χρήσιμα για την υπενθύμιση των εγκλημάτων αυτών. Ξεκινώντας από το Δίστομο, πρέπει να πούμε ότι η ναζιστική θηριωδία στοίχισε 218 ανθρώπινες ζωές, στις 10 Ιουνίου 1944. Όμως κανείς δεν ξέχασε, κανείς δεν έχει δικαίωμα να ξεχάσει τι έγινε, γιατί έγινε και ποιοι το έκαναν. Όπως κάθε χρόνο ο Δήμος οργανώνει πολυήμερες εκδηλώσεις τιμής και μνήμης.

Πρέπει να τονίσουμε ότι ακόμα και αν κάποιος δεν έχει μπορέσει να τις παρακολουθήσει, στο Δίστομο υπάρχει και λειτουργεί μουσείο θυμάτων του ναζισμού, το οποίο μπορεί να αποτελέσει τόπο επίσκεψης σε οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία.
Το Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού βρίσκεται στην είσοδο της κωμόπολης του Διστόμου, απέναντι & διαγώνια από το Δημαρχείο με ομαλή και άνετη πρόσβαση. Διαμορφώθηκε το 2005, στο χώρο του παλιού Δημοτικού Σχολείου και ο μέσος όρος επισκέψεων ανά μήνα είναι τα 150 άτομα.

Στην είσοδο δεσπόζει η φωτογραφία της Διστομίτισας Μαρίας Παντίσκα (απεβίωσε στις 16/3/2009 σε ηλικία 84 ετών), διάσημης από τη δημοσίευσή της στο περιοδικό LIFE, αρ. τ. 10 στις 27-11-1944.

Ο συνολικός χώρος του, που ανέρχεται σε 200 περίπου τ.μ.χωρίζεται σε δύο επίπεδα. Στον πρώτο όροφο είναι αναρτημένες σε ειδική αίθουσα, οι φωτογραφίες όλων των θυμάτων, καθώς και ειδικός χώρος φωτογραφίας του οστεοφυλακίου, που βρίσκεται ατόφιο στο ειδικό Μαυσωλείο στο λόφο Κάναλες του Διστόμου. Στον προθάλαμο, υπάρχει ιστορικό υλικό εφημερίδων και περιοδικών εκδόσεων της εποχής με άρθρα φωτογραφίες και ντοκουμέντα.

Όπως αναφέρει ο Δήμος Διστόμου – Αράχωβας – Αντίκυρας, ο Διστομίτης Στάθης Σταθάς, με την ευκαιρία κυκλοφορίας τριπτύχου για τα πενηντάχρονα της σφαγής του Διστόμου, το 1994, έγραφε:

ΙΣΤΟΡΙΚΟ -Σάββατο 10 Ιουνίου 1944

Τα νέα από το μέτωπο ήταν καλά.
Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα εργασίας και ελπίδας. Η μέρα της λευτεριάς και της ειρήνης κοντοζύγωνε. Τέσσερις μέρες πριν, στις 6 Ιουνίου, οι σύμμαχοι είχαν αποβιβαστεί στη Νορμανδία. Οι Γερμανοί κατακτητές βλέποντας να φτάνει το τέλος της αυτοκρατορίας τους καταλαμβάνονται από αμόκ καταστροφής. Βγάζουν διαταγές γενοκτονίας.
«Ένας Γερμανός σκοτωμένος – πενήντα Έλληνες, δέκα Γερμανοί – ένα χωριό».

Ήθελαν να τρομοκρατήσουν τους κατοίκους ώστε να πάψουν να ενισχύουν τις οργανωμένες ανταρτικές ομάδες που δρούσαν στην περιοχή. Έτσι στα πλαίσια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εκείνο το φοβερό πρωινό μια φάλαγγα επτά αυτοκινήτων με Γερμανούς στρατιώτες (2ος λόχος του 2ου τάγματος του 7ου Συντάγματος της 1ης Μεραρχίας των Ες – Ες με έδρα την Λιβαδειά), ξεκίνησε από τη Λιβαδειά με κατεύθυνση προς το Δίστομο. Από αυτά τα δύο πρώτα που προπορεύονταν αρκετά, ήταν ελληνικά επιταγμένα, γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες ντυμένους μαυραγορίτες. Αυτοί θα πρωτοκτυπούσαν τους αντάρτες που ανύποπτοι θα πλησίαζαν τα αυτοκίνητα και θα ενισχύονταν από τη δύναμη που θα ακολουθούσε.

Από τον Καρακόλιθο και μετά σκορπούν το θάνατο. Σκοτώνουν πέντε και συλλαμβάνουν σαν ομήρους δώδεκα αγρότες ενώ θέριζαν.»
Τα ιστορικά δρώμενα σύμφωνα με τις μέχρι τώρα διασταυρωμένες πληροφορίες έχουν ως εξής: Στη διασταύρωση Διστόμου – Αράχωβας συναντιούνται με άλλα 60 αυτοκίνητα γεμάτα Γερμανούς στρατιώτες που έρχονταν από την Άμφισσα με κατεύθυνση προς το Δίστομο.

Μπαίνουν στο Δίστομο αφού ανταλλάσσουν και διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους. Οι κάτοικοι είναι ανυποψίαστοι. Βλέποντας όμως τους ομήρους ανησυχούν. Η φάλαγγα ήταν πρωτόφαντα μεγάλη. O επικεφαλής των Γερμανών, δε δέχεται τη συνάντηση που ζητούν ο Πρόεδρος της κοινότητας, Χαράλαμπος Κίνιας και ο παπάς τον χωριού Σωτήρης Ζήσης από τους οποίους και παλιότερα ζητούσε πληροφορίες για τις κινήσεις των ανταρτών στην περιοχή αλλά δεν μπορούσε να αποσπάσει πληροφορίες.

Στη συνέχεια τοποθετούνται στα υψώματα γύρω από το χωριό φυλάκια για τον έλεγχο και εκφοβισμό ενώ ανακοινώνουν ότι όποιος δεν κλειστεί στα σπίτι του και φύγει θα θεωρηθεί αντάρτης και θα εκτελείται επί τόπου.

Κατορθώνουν με διάφορους εκφοβισμούς και τους πράκτορές τους και συγκεντρώνουν πληροφορίες ότι στο κοντινό Στείρι κινούνται οι αντάρτες της περιοχής και ένα τμήμα της αυτοκινητοπομπής μαζί με τους «μαυραγορίτες» ξεκινά για το Στείρι. Λίγο πριν από το Στείρι πέφτουν σε ενέδρα των ανταρτών που στρατοπέδευαν στην περιοχή και ενημερώθηκαν για την έλευση των ναζιστικών δυνάμεων στην περιοχή.

Ακολουθεί μάχη και σκοτώνονται ο Έλληνας οδηγός του προπορευόμενου πολιτικού οχήματος και τραυματίζεται ο βαθμοφόρος Τεό. Μετά από σχετικά σύντομη μάχη με ακαθόριστες απώλειες εκατέρωθεν, η πομπή επιστρέφει στο Δίστομο και εκεί ο Τεό αποβιώνει. Έξαλλος ο επικεφαλής λοχαγός Λάουτενμπαχ, αναλαμβάνει την επιχείρηση αντιποίνων και σύσσωμη η δύναμη των Ναζιτικών δυνάμεων επιπίπτει επί των αμάχων κατοίκων του χωριού, εκτελώντας την διαταγή της πλήρους εξόντωσης.

Σφαγή

Κι εδώ αρχίζει η τραγωδία του Διστόμου.

Οι κάτοικοι, όσοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν νωρίτερα από το Διάσκελο, τη μόνη αφύλακτη διάβαση, κλείνονται έντρομοι στα σπίτια τους.
Τους έρημους δρόμους του χωριου διατρέχουν εξαγριωμένοι στρατιώτες με εφ’ όπλου λόγχη.
Μπαίνουν στα σπίτια, σκοτώνουν, καίνε, σφάζουν ότι βρίσκουν στο διάβα τους. Γέροι, γριές, γυναίκες ακόμα και βρέφη λίγων ημερών πέρασαν από τον ίδιο τρομακτικό Γολγοθά. Γίδια, πρόβατα, άλογα, σκυλιά… ότι ζωντανό κινείται, εξολοθρεύεται.

«Απαίσιοι ακούγονται οι θρήνοι και οι οιμωγές αυτών που ξεψυχούν. Νέοι Ηρώδεις οι εκπολιτιστές του Χίτλερ μακελεύουν τα παιδάκια του Διστόμου».

Ο Στάθης Σταθάς συνεχίζει: «Στο Δίστομο έγιναν αυτά. Θα γίνονταν κι άλλα. Μα ήρθε η νύχτα και οι δολοφόνοι φοβήθηκαν και έφυγαν.
Τώρα στο χωριό απλώνεται η γαλήνη του Νεκροταφείου για πολλή ώρα. Μα σιγά – σιγά ξύπνησε το Δίστομο. Και τότε ακούστηκαν οι θρήνοι των παιδιών που έρημα κλαίγαν τους γονείς τους και οι γόοι των γερόντων.
Ακούγονταν ακόμη και κάποια παράξενα γέλια και τραγούδια αυτών που παρεφρόνησαν, μπροστά στη φρίκη που έζησαν.

Μέσα στη νύχτα μικρά παιδιά πήραν τους σκοτεινούς δρόμους προσπαθώντας να φτάσουν στα κοντινά χωριά. ‘Ενα καραβάνι παιδιών που γύρευε ένα ανθρώπινο χέρι για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μουτράκια τους και να δώσει απάντηση στο ερωτηματικό: Γιατί τους σκότωσαν;»

Από το βιβλίο του Γιάννη Μπασδέκη «ΔΙΣΤΟΜΟ», μεταφέρουμε εν συντομία τις κάτωθι πληροφορίες: «Οι βιαιότητες συνεχίστηκαν τις επόμενες ημέρες με ιδιαίτερη αγριότητα όπου οι Χιτλερικοί πλιατσικολόγησαν ότι είχε απομείνει όρθιο. Στις 26 Ιουνίου επανέρχονται με αποκορύφωμα τον ομαδικό βιασμό μιας 50χρονης τυφλής και πνευματικά ανάπηρης γυναίκας αφού την χτυπούν στο πρόσωπο με τον υποκόπανο σπάζοντάς της τα δόντια και αναίσθητη όπως είναι, ξεσπούν επάνω της, το βρώμικο σαρκικό πάθος τους».

Ο Στάθης Σταθάς συνεχίζει: «Αποτελεί κατάπτυστο γεγονός για τον πολιτισμό εκείνων που φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν τον κόσμο και που κατέδειξε ότι ο μέχρι σήμερα πολιτισμός καμιά εν γένει επίδραση δεν είχε στις εγκληματικές ψυχές τους» (Νυρεμβέργη).

Μετά τον πόλεμο και την ήττα των Γερμανών, ο Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων που διέπραξαν το πανανθρώπινο έγκλημα του Διστόμου Χάνς Ζάμπελ συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα, ενώ όμως ήταν προφυλακισμένος και επρόκειτο να προσαχθεί σε δίκη ζητήθηκε απο την Κυβέρνηση της τότε Δ. Γερμανίας και εστάλη σ’ αυτή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες παραμένει σήμερα ελεύθερος».

Το Καλάμι Βοιωτίας

Mία ημέρα μετά το Ολοκαύτωμα στο Δίστομο (10/6/1944), ακολούθησαν τα γεγονότα στο Καλάμι Βοιωτίας. Ήταν 11 Ιουνίου 1944 και οι ναζί σφαγείς του Διστόμου, αφού «το είχαν γλεντήσει» το βράδυ στη Λιβαδειά, αποφασίζουν να κάνουν μπλόκο κοντά στο χωριό Καλάμι και συγκεντρώνουν 26 άτομα.

Τους ξεχώρισαν άνδρες και γυναίκες και τους εκτέλεσαν. Μετά πέταξαν μέσα σε ένα σπίτι τα πτώματα και έβαλαν φωτιά για να τα απανθρακώσουν.

«Πιστοί» στις «συνήθειές» τους το έριξαν στο πλιάτσικο. Τίποτα δεν γλίτωσε, ζώα, ρούχα, σπαρτά, κότες, ακόμα και η αποθήκη του Ερυθρού Σταυρού λεηλατήθηκε. Οι άρπαγες τα φόρτωσαν σε φορτηγά και έφυγαν.
Το Καλάμι πλήρωσε με 26 ζωές, με δύο τραυματίες και με λεηλασία τουλάχιστον 20 σπιτιών, τη μανία των χιτλερικών αποβρασμάτων.

Oι ναζί εκτέλεσαν τους: Άκ. Σλατινόπουλο, Παναγιού Σλατινοπούλου, Ευαγγελία Σλατινοπούλου, Άπ. Σλατινόπουλο το και αβάπτιστο κοριτσάκι του Σλατινοπούλου, Σπυρ. Νάκο, Βάγια Νάκου, Αγγελική Νάκου, Άπ. Νάκο, Αννα Νάκου, Μόρφω Κυρίτση, Δήμητρα Κυρίτση και άλλους.

Όπως διαπιστώθηκε, στο Δίστομο και στο Καλάμι οι αξιωματικοί των ναζί ήταν: ο στρατιωτικός Διοικητής Λεβαδείας Ταγματάρχης των S.S. Stuzmau Afeohrer Rickert, ο Φρούραρχος Λεβαδείας Γερμανός υπολοχαγός των S.S. Ober Sturmpeyhrer Zabel, ο Γερμανός λοχαγός των S.S. Λεβαδείας Hauptstuzmpmfuhrer Copenfer, ο διοικητής της Γκεσταπό Λεβαδείας ανθυπολοχαγός Sekre Karl Kaze Paar, ο υποδιοικητής της G.F.P. Λεβαδείας επιλοχίας Rellwebel Willy Jannis και η διερμηνέας του Franlein Johanna.

Ένα λιτό μνημείο στην άκρη του δρόμου, κρατάει τη μνήμη ζωντανή.

Επιμέλεια αφιερώματος & φωτο από το Καλάμι: Νάσος Μπράτσος


πηγή ΕΡΤ

Στην πρώτη γραμμή των αντιστασιακών δράσεων και των απεργιών στη διάρκεια της κατοχής, ήταν οι εργαζόμενοι στην Τηλεφωνική Εταιρεία, τον πρόγονο του σημερινού ΟΤΕ.

Σε μία από τις απεργιακές τους δράσεις, αυτή της Πρωτομαγιάς του 1944, ακολούθησαν αντίποινα τις επόμενες ημέρες και μετά από τον ονομαστικό κατάλογο μελών του ΕΑΜ της Τηλεφωνικής, που είχε παραδώσει Έλληνας καταδότης, Γερμανοί στρατιώτες και Έλληνες των Ταγμάτων Ασφαλείας πραγματοποίησαν μπλόκο στο κτίριο της Τηλεφωνικής Εταιρείας. Ακολούθησαν συλλήψεις και τελικά στις 7 Μαΐου εκτελέσεις στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από παλιότερη συνέντευξή μας με τον μη ευρισκόμενο πια στη ζωή Λευτέρη Χατζηανδρέου, που μερικές από τις ιδιότητες που είχε στο πλούσιο βιογραφικό του ήταν οι εξής:

-τομεακός γραμματέας του ΕΑΜ των εργαζομένων στο εργοτάξιο της ΑΕΤΕ της οδού Κωλέττη το 1942

-γενικός γραμματέας του σωματείου εργατοτεχνιτών της Ανώνυμης Εταιρείας Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος –ΑΕΤΕ (πρόγονος του ΟΤΕ) το 1943

-μέλος της επιτροπής πόλης (Αθήνα) του Εργατικού ΕΑΜ εκ μέρους του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας το 1943

-γραμματέας του ΕΑΠ, όλου του προσωπικού της ΑΕΤΕ το 1944

-δραπέτης από το γερμανικό στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στο Δομοκό, το 1944, όπου είχε οδηγηθεί μετά τη σύλληψή του

-συνεργάτης της Προσωρινής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης μετά τη δραπέτευσή του

-απολυθείς το 1947 από την ΑΕΤΕ και εξόριστος στην Ικαρία και τη Μακρόνησο

-Τι ήταν το Μπλόκο της τηλεφωνικής;

Απ-Κόντευε Πρωτομαγιά του 1944 και οι Γερμανοί είχαν λυσσάξει με τις κινητοποιήσεις του προσωπικού. Στις 27 Απρίλη, η γενική ασφάλεια και η ειδική ασφάλεια, παίρνουν εντολή να συλλάβουν όσο πιο πολλά εαμικά στελέχη από την τηλεφωνική, για να μας σπάσουν τον τσαμπουκά, όπως έλεγαν. Εγώ μόλις είχα καταφέρει στη Σταδίου 15, να αποσπάσω από το Γερμανό διοικητή Φρομ, ένα μηνιαίο επίδομα. Φτάνω στην Κωλέττη, όπου ήταν η ασφάλεια και με συλλαμβάνουν και με πάνε αρχικά Ελπίδος 3. Ανήμερα της Πρωτομαγιάς με πήγανε στις φυλακές Χατζηκώστα.

Εκεί βλέπουμε 200 άτομα χωρίς αποσκευές, που τα πήγαιναν για εκτέλεση σαν αντίποινα για το σκότωμα ενός στρατηγού στην Πελοπόννησο. Με οδήγησαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στο Δομοκό, από όπου δραπέτευσα. Όσο είχα αυτή τη διαδρομή, έγινε το Μπλόκο της τηλεφωνικής στις 3 Μάη, ενώ εγώ απουσίαζα. Είχαμε 24ωρη απεργία την 1η Μάη 1943 λόγω της Πρωτομαγιάς και Γερμανοί μαζί με διευθυντές λυσσάνε και δίνουν εντολή για μπλόκο στη Σταδίου 15, στην Κωλέττη και στα διάφορα τηλεφωνικά κέντρα. Το μπλόκο γίνεται στις 3 Μάη και συλλαμβάνονται 250 συνάδελφοι. Πιάσανε λοιπόν τους συναδέλφους και τους πήγανε στο Χαϊδάρι.

Το αποτέλεσμα ήταν να νεκρώσει η τηλεφωνική, δεν υπήρχε προσωπικό. Σε δύο μέρες τους απελευθέρωσαν εξ ανάγκης για να δουλέψει το σύστημα. Κράτησαν 15 που τους εκτέλεσαν στην Καισαριανή».

Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος
Πηγή: ΕΡΤ

Μνημόσυνο των διακοσίων ογδόντα μαρτύρων-ηρώων Κλεισουριωτών, θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας της 5ης Απριλίου 1944, πραγματοποιεί ο Δήμος Καστοριάς και η Τοπική Κοινότητα Κλεισούρας,

Την Κυριακή 7 Απριλίου  στις 7:30 το πρωί θα τελεστεί Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Κλεισούρας προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστοριάς κ. κ. Σεραφείμ .

Στις 11 το πρωί  Τέλεση Πάνδημου Αρχιερατικού Μνημοσύνου στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Κλεισούρας,

Στις 11:30 το πρωί θα τελεστεί Επιμνημόσυνη Δέηση,

θα ακολουθήσει  Ομιλία για το ολοκαύτωμα της Κλεισούρας από  τον κ.Δημήτριο Σμιξιώτη Εκπαιδευτικό του ΕΠΑΛ Καστοριάς,

Προσκλητήριο πεσόντων
και τέλος θα γίνει κατάθεση στεφάνων




πηγή ΕΡΤ

Το άγνωστο Πολυτεχνείο του 1944

Λίγοι γνωρίζουν ότι η αιματηρή εξέγερση στο Πολυτεχνείο το 1973 δεν ήταν η μοναδική.

Το Δεκέμβριο του 44, λίγο μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, μια ομάδα αριστερών φοιτητών καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο με στόχο να επιτεθούν στη Γενική Ασφάλεια που βρισκόταν ακριβώς απέναντι.

Βρετανοί κομάντος αναλαμβάνουν δράση και ένα άρμα μάχης ανοίγει πυρ και γκρεμίζει την πύλη.

Δείτε το βίντεο της ΕΡΤ:

Το θέμα επιμελήθηκε ο Γιάννης Φασουλάς.

ΠΗΓΗ:ΕΡΤ

Ήταν το «Σύνταγμα 18 των Ορεινών Κυνηγών της Αστυνομίας» των ναζί» (POLIZEI – GEBIRGSJAGERN – REGIMENT 18) που έκανε την 29η Αυγούστου 1944 να μείνει στην ιστορία σαν η μέρα του Ολοκαυτώματος στο Λιδωρίκι. 

Γενικά η ευρύτερη περιοχή είχε μεγάλη συνεισφορά στον αγώνα κατά των κατακτητών και την Εθνική Αντίσταση.

Ήταν έδρα της 5ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ με διοικητή τον Συντ/ρχη ΡΗΓΑ Γεώργιο ή Φεραίο. Λίγες ημέρες πριν το ολοκαύτωμα οι Γερμανοί είχαν ηττηθεί στις 5 Αυγούστου 1944 στη Μάχη των Καρουτών, που βρίσκονται στην ίδια περιοχή.

Παρασυρμένοι από το πλιάτσικο και αφήνοντας την προσοχή τους από τα μέτρα ασφαλείας, υπέστησαν πανωλεθρία αφού στην επίθεση των ανταρτών, 203 Γερμανοί έπεσαν νεκροί, αρκετοί αιχμαλωτίστηκαν και μόνο πέντε κατάφεραν να ξεφύγουν. Από τους αγωνιστές του ΕΛΑΣ έπεσαν 30 και τραυματίστηκαν 60.

Θέλοντας να εκδικηθούν και γνωρίζοντας ότι ο τοπικός πληθυσμός στήριζε τις δυνάμεις των ανταρτών (δυστυχώς με ελάχιστες εξαιρέσεις συνεργατών των ναζί, που όμως έπαιξαν το ρόλο τους), οργάνωσαν την κατάληψη και την πυρπόληση του Λιδωρικιού.

Μία ημέρα πριν στις 28 Αυγούστου ξεκίνησε η επιχείρηση, που εκδηλώθηκε με την είσοδο της βασικής επιθετικής δύναμης από τα υψώματα του χωριού Μαλανδρίνο και ένα άλλο τμήμα από το δρόμο ‘Ελατος -Καρούτες.

Βασικό στοιχείο της επιτυχίας των Γερμανών ήταν η χρήση αναγνωριστικών αεροπλάνων που καθοδηγούσαν τα πυρά του πυροβολικού, δεν επέτρεψαν στις δυνάμεις των ανταρτών να οργανώσουν την απαιτούμενη άμυνα, με αποτέλεσμα να οπισθοχωρήσουν. Ταυτόχρονα δόθηκα διαταγή να φύγουν και οι άμαχοι από το χωριό.

Αρκετοί κάτοικοι πρόλαβαν και διέφυγαν σε άλλες περιοχές, αλλά πέντε ηλικιωμένοι που παρέμειναν νομίζοντας πως οι Γερμανοί θα τους σεβαστούν, έπεσαν θύματα της δολοφονικής τους μανίας. Όταν αποχώρησαν οι Γερμανοί και επέστρεψαν οι Λιδωρικιώτες στο χωριό, βρήκαν τους ηλικιωμένους ξεκοιλιασμένους. Ήταν οι: Τσίγκας  Αθανάσιος, Λατσούδη  Ευθυμία, Παπαδόπουλος Δημήτριος, Πουρνιά  Μαρία, Παπαπαναγιώτου  Βασίλειος.

Επίσης πυρπολήθηκαν 489 κτίρια (320 σπίτια και 169 αχυρώνες και στάβλοι).

Το ειδικά εκπαιδευμένο σύνταγμα των Γερμανών, μέσα στις στάχτες του Λιδωρικιού, επιδόθηκε σε πλιάτσικο. Το Λιδωρίκι, οι Καρούτες, το Αιγίτιο, η Βραΐλα και η Σκαλούλα, αποτελώντας σύμβολα του αγώνα και της αντίστασης στους Γερμανούς εισβολείς, έχουν χαρακτηρισθεί Μαρτυρικά Χωριά με αντίστοιχα Προεδρικά Διατάγματα και ο Δήμος Λιδορικίου (σήμερα είναι ο Καλλικρατικός Δήμος Δωρίδας) συμμετέχει στο Δίκτυο Μαρτυρικών πόλεων και χωριών, ενώ η 29η Αυγούστου έχει ανακηρυχθεί σε ημέρα μνήμης και τοπικής αργίας.

Η περιοχή μετά τον πόλεμο ξαναστήθηκε στα πόδια της σε πείσμα των δολοφόνων – πλιατσικολόγων, με σκληρή και συλλογική δουλειά των κατοίκων της και οι εκδηλώσεις που γίνονται περνάνε τη διάσωση της ιστορικής μνήμης από γενιά σε γενιά.

Επιμέλεια αφιερώματος: Νάσος Μπράτσος

Πηγή ΕΡΤ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

Οι επίσημες εκθέσεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας τον Δεκέμβρη του ’44 είναι αποκαλυπτικές για την καταστροφική μανία των Βρετανών στρατιωτών στην Ακρόπολη, την ίδια στιγμή που σημάδευαν τον λαό της Αθήνας, τους ΕΑΜιτες και ΕΛΑΣίτες που μάχονταν με λιανοντούφεκα ενάντια στη νέα συμμαχική σκλαβιά.



Δεκέμβρης του ’44. Δύο μήνες πριν η Απελευθέρωση. Δύο μήνες αργότερα, οι «δημοκράτες», «σύμμαχοι» και «απελευθερωτές» ρίχνουν τις μάσκες και αποφασίζουν να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να αλυσοδέσουν στο δικό τους άρμα τον ελληνικό λαό. Η «πολιτισμένη» αυτοκρατορία βομβαρδίζει ανελέητα. Ο λαός μάχεται και αντιστέκεται. Οι «σύμμαχοι» μακελάρηδες δεν ορρωδούν προ ουδενός… ούτε μπροστά στα ερείπια της ιστορικής μνήμης.

Δεν δίστασαν να κάνουν την Ακρόπολη πολυβολείο, να σπάσουν, να λεηλατήσουν, να βρωμίσουν, να ρημάξουν, να αρπάξουν ως οι νέοι κατακτητές. Οι εκθέσεις που συντάσσονταν εκείνες ακριβώς τις ημέρες από τους αρχαιολόγους και τους αρχαιοφύλακες της Ακρόπολης είναι ανατριχιαστικές και εξοργιστικές.

Ο αρχιφύλακας της Ακρόπολης Δημήτριος Διαμαντής σε εκτενή αναφορά προς τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας  (το έγγραφο έχει δημοσιεύσει ο γενικός γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας και ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος στο βιβλίο του «Πρόχειρον Αρχαιολογικόν. 1828- 2012» (Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρείας)   γράφει (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας):

 «Περί τα ξημερώματα της 7 – 12 – 44, περί την 3^ηνπ.μ.κατέφθασαν τανκς εις την Ακροπόλινκαι ανήλθον επ’ αυτής δύο λόχοι Αγγλων με πολύ μεγάλον και βαρύν οπλισμόν και κατασκευάσαντες διάφορα οχυρώματα πρόχειρα ήρχισαν σφοδράν μάχην με τους πέριξ ευρισκόμενους ενόπλους».Ο αρχιφύλακας αναφέρει ότι οι Αγγλοι του ζήτησαν τα κλειδιά του Μουσείου και του μιναρέ του Παρθενώνα. Εκείνος παρέδωσε τα κλειδιά στον νυκτοφύλακα με την εντολή να ανοίξει τις κενές αίθουσες του Μουσείου, εκείνες στις οποίες στρατωνίζονταν οι Ιταλοί και Γερμανοί στη διάρκεια της Κατοχή. Αλλά όταν ο νυχτοφύλακας έφτασε στο Μουσείο«οι Αγγλοι είχαν ήδη παραβιάσεις όλας τας θύρας και είχον εισελθει εντός όλων των αιθουσών, ότι μόνον των κενών αιθουσών, αλλά και εις εκείνας ένθα εφυλάσσοντο αρχαιότητες και εντός του μικρού μουσείου. Μετά ταύτα εξεδίωξαν τον νυχτοφύλακα καιαπηγόρευσαν εις πάντα Ελληνα να ανέρχεται εις την Ακρόπολιν». Στον αρχιφύλακα απαγορεύτηκε η έξοδος από το σπίτι του ενώ όπως ο ίδιος αναφέρει «υπέστην εκ μέρους τούτων πολλάς έρευνας εις την οικίαν μου».

Στις 17 Δεκεμβρίου ο αρχιφύλακας προσπαθεί να φτάσει στο σπίτι του Διευθυντή της Ακρόπολης, Ιω. Μηλιάδη και γράφει σχετικά: «μου συνέστησε να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια προς περιφρούρησιν και διατήρησιν  των Αρχαιοτήτων της Ακροπόλεως, αι οποίαικατά την ρήσιν του αξίζουν περισσότερο και αυτής της ζωής μας».

Στις 31 Δεκεμβρίου επισκέπτεται μαζί με τον Εφόρο Αρχαιοτήτων, Γ. Μπακαλάκη τον Κεραμεικό όπου διαπιστώνουν ότι οι αποθήκες ήταν ανοιχτές και είχαν διαρρηχθεί.

Στην επίσημη έκθεσή του ο Γ. Μπακαλάκης είναι αποκαλυπτικός για τα δεινά που υπέστη η Ακρόπολη:

«Εις την είσοδον της Ακροπόλεως (πύλην Beulé) εγκατεστάθη πολυβολείον δια την ασφάλειαν του οποίου μετεφέρθησαν εκεί εκτός των αρχαίων ενεπιγράφων λίθων, αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών μεγάλη ποσότης κ της ειδικής ξυλείας, της χρησιμοποιουμένης δια τα ικριώματα της αναστηλώσεως των αρχαίων. Πυροβολείον εγκατεστάθη ωσαύτως και παρὰ την ΝΑ. γωνίαν του δεξιὰ τω εισερχομένω πύργου, όπου εκτός διαφόρων γλυπτών και αρχιτεκτονικών μελών μετεφέρθη εκεί και το ήμισυ του μαρμαρίνου κορμού του ίππου, του κειμένου προηγουμένως ολίγον κάτωθεν του πρώτου πλατυσκάλου της κλίμακος της Ακροπόλεως. Δια το πολυβολείον τούτο μετεκινήθησαν ακόμη και μέρη του ενεπιγράφου επιστυλίου του ιερού της Αφροδίτης Πανδήμου».

Οι Βρετανοί στρατιώτες εισέβαλαν στο Μουσείο της Ακρόπολης και προέβησαν σε καταστροφές πρωτοφανείς.  Ο Εφορος Αρχαιοτήτων Γ. Μπακαλάκης  αναφέρει:  

«Το δάπεδον των αιθουσών αυτών παρουσιάζει όψιν ακαθάρτου δρόμου. Εντός του γραφείου της Ακροπόλεως οι στρατιώτες διέρρηξαν την βιβλιοθήκην, πολλά εκ των βιβλίων της οποίας διήρπασαν ή έκαψαν. Ανέτρεψαν, διεσκόρπισαν και έκαυσαν το Αρχείον της Ακροπόλεως. Εκ της προθήκης διαφόρων υλικών αφήρεσαν όλην την γραφικής ύλης, τον έντιτλον χάρτη, τα υπέρ των φυλάκων πωλούμενα δελτάρια και βιβλιάρια, 3 οκάδες σαπούνι, μίαν δερμάτινην θήκην φωτογραφικής μηχανής και διάφορα άλλα αντικείμενα (…). Διήρπασαν και έκαυσαν πολλά επιστημονικά βιβλία, άλλα δε έρριψαν εις τα σκουπίδια.  Εκλεισαν τα παράθυρα της μικράς αιθούσης, όπου οι δύο γνήσιαι μετόπαι των Παρθενώνος, διά ξύλων και σάκκων άμμου, διότι επολυβόλουν εκείθεν (…)». 

Οι Αγγλοι στρατιώτες με μανία ρήμαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και δεν δίσταζαν να ανάβουν ακόμα και φωτιές πάνω στην Ακρόπολη!  Ο Εφορος Αρχαιοτήτων περιγράφει:«Εντός των αποθηκών της αναστηλώσεως εν τη Πινακοθήκη οι στρατιώται διέρρηξαν τα πάντα και κυρίως τα προθήκας όπου εφυλάσσοντο διάφορα τεμάχια και εργαλεία της ως άνω Δ/σεως. Εκεί οι στρατιώται ανάπτουν πυρ παρά τον μαρμάρινον  βόρειον του κτιρίου τοίχον, ο οποίος σήμερον είναι κατάμαυρος, αύριον δε θα μεταβληθή εις άσβεστον.
Πολλαπλαί παρακλήσεις και συστάσεις μας εις τους επί κεφαλής αξιωματικούς ουδόλως μεταβάλλουν την κατάστασιν».

Για να ταίσουν  τα πολυβολεία«κατέσκαψαν και εξήγαγον εις τεμάχια πλάκας του δαπέδου της εσωτερικής στοάς των Προπυλαίων. Ολο το αρχιτεκτονικόν υλικόν, το κατακείμενον εσωτερικώς και αριστερά των Προπυλαίων ετροφοδότησε τα κατά μήκος του βορείου τείχους της Ακροπόλεως πολυβολείο, πολλά αρχαία έσπασαν και εκ την χρησιμοποιήσεως, αλλά και εκ βλημάτων των βαλλόμενων αντιπάλων. Πολυβολεία εστήθησαν δι’ αναλόγου τρόπου και εις όλον το νότιον τείχος του οποίου μάλιστα οι κιμώνειοι δόμοι ετρυπήθηκσαν εις διάφορα σημεία και μετεβλήθησαν εις πολεμίστρας».

Είναι, δε, περισσότερο από βέβαιο ότι άρπαξαν ακόμα και αρχαία αντικείμενα, όπως προκύπτει από τη λεπτομερή εξέταση της κατάστασης στην οποία είχε καταντήσει ο χώρος.   «Εις το δάπεδον της αιθούσης του Παρθενώνος κατάκεινται λύχνοι ακατάγραφοι και ακαθάριστοι, ευρήματα Κοίλης.
Ότι θα πήραν εξ αυτούς αρκετούς αποδεικνύεται εκ του γεγονότος ότι μερικούς εξ αυτών ανεύρον εις την πρώτην αίθουσαν των πώρινων εναετίων.Εκ του νοτίου παραθύρου της αιθούσης ταύτης έβαλον πολυβόλον και προ αυτού έπεσεν όλμος. Κατεστράφησαν γενικών όλα τα τζάμια του Μουσείου, όλαι αι θύραι και μέγα μέρος των προθηκών και ραφιών (…). Εκτός των ραφιών, τα οποία ελήφθησαν εκείθεν η καύσιμος και οχυρωματική ύλη, ανέτρεψαν και διάφορα κιβώτια, τα οποία περιείχαν διάφορα ειδώλια, πήλινα, αρχαϊκών χρόνων. Πήραν προφανώς τα κιβώτια, αλλά και μέρος ίσως του περιεχομένου των. Προ δύο κιβωτίων περιεχόντων χάλκινα ευρήματα, ευρίσκονται πολλαί λαβαί και άλλα τεμάχια επί του εδάφους. Αυτό σημαίνει ότι εγένετο κάποια διαλογή ευρημάτων».

Και να πως περιγράφει όλα αυτά ο λόγος του Ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου, στις «Γειτονιές του κόσμου»:

 «Τα μπαρ είναι γεμάτα ξένους φαντάρους,/ οι εγγλέζοι ανεβοκατεβαίνουν στα μπορντέλα και στα μεγάλα σπίτια/ μεθυσμένοι περνάνε αγκαλιά με τις πουτάνες στα Χαυτεία/ κι ο ηλεκτροφωτισμένος Παρθενώνας πάντα να πλέει πάνου απ’ την Πολιτεία/ έτσι άσπρος έτσι ανάλαφρος ο Παρθενώνας μες στη νύχτα/ σαν μυστικό μετέωρο καράβι που δεν ήξερες πια τι κουβαλάει/ κι ο Μπάρμπα Στάθης να επιμένει:/ «δε μοιάζει μ’ άσπρο περιστέρι;» Τι περιστέρι;/ Από βραδίς είχανε δει που ανέβαζαν κανόνια/ εγγλέζικα κανόνια στην Ακρόπολη. Πού να το βάλει νους ανθρώπου;/ Οχιά που ζέσταινες στον κόρφο σου καημένη Ρωμιοσύνη.»




πηγή imerodromos

 Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία

Η Eurovision μας γυρνάει στο 1944 για να μας υπενθυμίσει τα εγκλήματα…των Σοβιετικών

Την πρώτη θέση στο διαγωνισμό της Eurovision κατέλαβε το τραγούδι που εκπροσώπησε την Ουκρανία, με τίτλο «1944». Συγκεκριμένα πήρε τη 2η θέση στην ψηφοφορία του κοινού και την 2η θέση στην ψηφοφορία της κριτικής επιτροπής. Κατά περίεργη σύμπτωση, και το νόμπελ λογοτεχνίας φέτος κατέληξε σε ουκρανικά χέρια. Φαίνεται λοιπόν πως υπάρχει μεγάλη πολιτιστική άνθιση στην Ουκρανία…μετά την «επανάσταση» του Μαϊντάν.

Φυσικά ο διαγωνισμός της Eurovision είναι ένα πολιτισμικό σκουπίδι με κάκιστα ή στην καλύτερη περίπτωση μετριότατα τραγούδια, τόσο από μουσική όσο και από στιχουργική άποψη. Όμως, ως ένα γεγονός με σημαντική προβολή από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ως μια γιορτή υποκουλτούρας με εκατομμύρια όμως θεατές, κυρίως νέους, ο διαγωνισμός αξιοποιείται συχνά-πυκνά για πολιτικούς σκοπούς.

Τί εντύπωση θα σχημάτισαν άραγε οι εκατομμύρια Ευρωπαίοι νέοι όταν άκουσαν ότι το ουκρανικό τραγούδι «1944» αφηγείται την ιστορία για «αυτό το απαίσιο έτος που άλλαξε για πάντα τη ζωή μίας «εύθραυστης» γυναίκας, της προγιαγιάς μου Nazylkhan» όπως είπε η Ουκρανή τραγουδίστρια;

Έτσι, λοιπόν, μέσω της επίκλησης στο συναίσθημα και με δεδομένη την άγνοια ή την ημιμάθεια γύρω απ’ την ιστορία το «απαίσιο έτος 1944» καταλαμβάνει την πρώτη θέση στον πιο προβεβλημένο ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού.

Κατά το απαίσιο 1944, μαθαίνουμε ότι οι Ρώσοι/Σοβιετικοί (εσκεμμένη η ταύτιση από πλευράς Δύσης) αποφάσισαν να εκκενώσουν την Κριμαία απ’ τον ταταρικό πληθυσμό, μαζί και την προγιαγιά της νικήτριας της φετινής eurovision. Γιατί; Γιατί ξαφνικά το σοβιετικό καθεστώς, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του το 1918 έδωσε αυτονομία στην Κριμαία και πλήρη γλωσσικά/πολιτιστικά δικαιώματα στον ταταρικό πληθυσμό που κατοικούσε εκεί αποφάσισε κατά το απαίσιο 1944 να αναγκάσει την πλειοψηφία των Τατάρων να μετεγκατασταθούν στο Ουζμπεκιστάν; Το ερώτημα αυτό δεν χρειάζεται να απαντηθεί προφανώς αφού αρκούν οι εντυπώσεις για να γίνει αμέσως η σύνδεση με το σήμερα. Εκεί βρίσκεται η ουσία.

Όταν τον Φλεβάρη του 2014, η εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας ανατράπηκε από το γνωστό πραξικόπημα του «Μαϊντάν» με τις ευλογίες των ΗΠΑ-ΕΕ κι η νέα εξουσία άρχισε να χτίζει ένα αντι-ρωσικό, αντι-κομμουνιστικό, νεοφασιστικό κράτος, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της Κριμαίας (πάνω από 90%) ψήφισε σε δημοψήφισμα υπέρ της απόσχισης από την Ουκρανία και την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Λογικό, αφού η τεράστια πλειοψηφία των 2 εκ. κατοίκων της Κριμαίας μιλά ρωσικά ως μητρική/πρώτη γλώσσα και έχει ρωσική εθνική συνείδηση ενώ διάκειται ευμενώς προς το σοβιετικό παρελθόν της περιοχής. Το ρωσικό κράτος προσαρτώντας την Κριμαία, ψήφισε νόμο με τον οποίο γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων της περιοχής (μεταξύ αυτών και των Τατάρων) καθώς και η αποκατάσταση «ιστορικών αδικιών». Έτσι, από τους πάνω από 100.000 Τατάρους κατοίκους της Κριμαίας, μόνο 8.000 επέλεξαν να καταφύγουν σε ουκρανικά εδάφη. Έκτοτε, μια μεγάλη επιχείρηση πολιτικής προπαγάνδας στην οποία πρωταγωνιστεί το νέο ουκρανικό καθεστώς, οι ΗΠΑ κι η Τουρκία μιλούν για την ανάγκη απελευθέρωσης της Κριμαίας. Βασικό επιχείρημα σε αυτή την εκστρατεία αποτελούν τα δικαιώματα των Τατάρων τα οποία υποτίθεται πλήττονται από τη στιγμή που η περιοχή αποτελεί ρωσικό έδαφος.

Φυσικά, οι ΗΠΑ, η ΕΕ, η Τουρκία δεν βρήκαν κουβέντα να πουν όταν οι πραξικοπηματίες του «Μαϊντάν» δήλωσαν ότι θα καταργήσουν -και κατήργησαν εν μία νυκτί- τη ρωσική γλώσσα ως μία από τις δύο επίσημες της Ουκρανίας. Τι κι αν για πάνω από 10-15 εκατομμύρια πολίτες της Ουκρανίας αυτή ήταν η μητρική/πρώτη γλώσσα;; Σημασία έχει η «καταπίεση» των εκατό χιλιάδων Τατάρων της Κριμαίας. Καταπίεση που στοιχειοθετείται από καταγγελίες κάποιων Τατάρων συνεργατών του νέου ουκρανικού καθεστώτος που συνεργάζονται άψογα με τους νεοναζί του Δεξιού Τομέα για να μπλοκάρουν τον οδικό άξονα από τον οποίο μεταφέρονται τρόφιμα και άλλα προϊόντα προς την Κριμαία. Καταπίεση για την οποία διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και ο Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος θεωρεί ότι στην Τουρκία δεν υπάρχει κουρδική μειονότητα κι έτσι τα 15-20 εκατομμύρια Κούρδων δεν έχουν κανένα γλωσσικό/πολιτιστικό δικαίωμα.

Όσον αφορά στο απαίσιο 1944 -αυτή ήταν η χρονιά απελευθέρωσης χιλιάδων χιλιομέτρων γης και δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων της Σοβιετικής Ένωσης από τους Γερμανούς ναζί κατακτητές και τους συνεργάτες τους (μεταξύ των οποίων ήταν και πολύ μεγάλες μερίδες των Τατάρων της Κριμαίας, οι οποίοι ευθύνονται για τον σφαγιασμό δεκάδων χιλιάδων σοβιετικών παρτιζάνων σε μάχες και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το στρατόπεδο Κράσνιι, το οποίο ονομάστηκε «Μπούχενβαλντ της Κριμαίας». Τόσο πιστοί και θερμοί υποστηρικτές της χιτλερικής Γερμανίας ήταν οι 20.000 Τατάροι της Κριμαίας που κατατάχτηκαν στα φιλο-ναζιστικά μουσουλμανικά τάγματα ώστε μονάδες τους στάλθηκαν κατά το απαίσιο 1944 στη Γαλλία για να συντρίψουν την αντίσταση των Γάλλων «Μακί» παρτιζάνων!!). Το έτος αυτό ήταν όντως απαίσιο για κάθε έως τότε συνεργάτη των ναζί. Εμείς σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να πούμε ότι το σύνολο των Τατάρων συνεργάστηκε με τους ναζί. Άλλωστε, αρκετοί πολέμησαν στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού. Είναι όμως αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι τους, το έπραξε. Το ίδιο απαίσιο όμως ήταν το 1944 και για τους υποστηρικτές του Ουκρανού αρχισυνεργάτη των ναζί, Στεπάν Μπαντέρα, τα τάγματα του οποίου κατά τα καθόλου απαίσια έτη 1941-1942-1943 ξεκλήρισαν την πολωνική μειονότητα της δυτικής Ουκρανίας και τους Εβραίους της Οδησσού και άλλων περιοχών. Σήμερα ο Στεπάν Μπαντέρα έχει αναγνωριστεί ως Εθνικός Ήρωας της Ουκρανίας ενώ πέρυσι ο τότε πρωθυπουργός της Ουκρανίας είχε δηλώσει ότι το 1944, η -σοβιετική υπενθυμίζουμε- Ουκρανία είχε δεχτεί την εισβολή του Κόκκινου Στρατού (εισβολή οι Γερμανοί το 1941, εισβολή κι οι σοβιετικοί στη σοβιετική ένωση…κάπως έτσι γράφεται η σύγχρονη ιστορία και πριμοδοτείται η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη). Τέλος, απαίσιο ήταν το έτος 1944 και για τα ελληνικά Τάγματα Ασφαλείας και κάθε συνεργάτη του κατακτητή στην Ελλάδα, οι οποίοι όμως βρήκαν στοργική αγκαλιά προστασίας στους Βρετανούς τον Δεκέμβρη του 1944.

Για τα απαίσια 1941-1942-1943 όταν τα ναζιστικά στρατεύματα έκαιγαν και λεηλατούσαν τη Σοβιειτκή Ένωση δολοφονώντας δεκάδες εκατομμύρια σοβιετικούς πολίτες όλων των εθνοτήτων δεν θα γραφτεί κανένα δακρύβρεχτο τραγούδι που να λάβει θερμής υποδοχής από διαγωνισμούς όπως η Eurovision. Πολύ παραπάνω δεν θα υπάρξει καμία αντίδραση όταν το ουκρανικό καθεστώς απαγορεύει και ποινικοποιεί κάθε αναφορά και προπαγάνδα υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ουκρανή τραγουδίστρια Τζαμάλα κι η κάθε Τζαμάλα-όργανο μιας ύπουλης προπαγάνδας θα μπορεί να πληροφορεί τη διεθνή κοινή γνώμη για τα δεινά της προγιαγιάς της κατά τοαπαίσιο έτος 1944, δεν θα βρίσκει όμως κουβέντα να πει για το 1 εκ. πρόσφυγες που κατέφυγαν απ’ την Ουκρανία στη Ρωσική Ομοσπονδία κατά τα έτη 2014-2015 λόγω του πολέμου που εξαπέλυσε το ουκρανικό καθεστώς στην περιοχή του Ντονμπάς, για τα καμμένα χωριά των ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας και για το ολοκαύτωμα της Οδησσού στις 2 Μάη 2014.

Γι’ αυτά όμως θα μιλάμε εμείς. Και δεν θα δώσουμε ούτε σπιθαμή σε αυτούς που προσπαθούν να πείσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι όσο οι ναζί έχαναν, άρχισαν να συμβαίνουν απαίσια πράγματα. Αντιθέτως θα πούμε ένα ζήτω για το υπέροχο 1944 και το ακόμα πιο υπέροχο 1945.

Πηγή: Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία

Αναδημοσίευση από pandiera