Ένας ακροδεξιός Iσραηλινός πρώην βουλευτής και νυν ηγετικός παράγοντας του φανατικού εθνικιστικού πολιτικού φάσματος, ο οποίος χρησιμοποίησε τον Χίτλερ για να τεκμηριώσει την γενοκτονία σε βάρος των Παλαστινίων στην Γάζα, έχει προγραμματιστεί να μιλήσει σε εκδήλωση που διοργανώνει η Αυστραλιανή Εβραϊκή Ένωση αυτή την εβδομάδα.

Όπως μεταδίδει το Al Jazeera, ο Moshe Feiglin θα μιλήσει σε μια διαδικτυακή εκδήλωση με τίτλο «Israel 2024 and Beyond» το βράδυ της Τετάρτης, σύμφωνα με τον ιστότοπο της Ένωσης.

Σε ένα βίντεο που διαμοιράστηκε πρόσφατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Feiglin δήλωσε: «Όπως είπε ο Χίτλερ, “δεν μπορώ να ζήσω αν μείνει ένας Εβραίος”, εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε εδώ αν ένας ισλαμοναζί παραμείνει στη Γάζα».

Πρόσθεσε ότι θέλει να «μετατρέψει τη Γάζα σε εβραϊκή».

Ο Feiglin ήταν μέλος του κόμματος Likud του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου από το 2013 έως το 2015 πριν ιδρύσει το ακροδεξιό κόμμα Zehut.

Ξεκίνησαν την περασμένη Δευτέρα οι εργασίες αναπαλαίωσης του σπιτιού που γεννήθηκε ο Χίτλερ στην πόλη Μπραουνάου της Άνω Αυστρίας, όπου όταν ολοκληρωθούν θα εγκατασταθεί το τοπικό αστυνομικό τμήμα, καθώς και ένα τμήμα της Ακαδημίας Ασφάλειας της Αστυνομίας, όπως ενημέρωσε το αυστριακό πρακτορείο ειδήσεων ΑΡΑ. Οι εργασίες ανακαίνισης δεν αναμένεται να τελειώσουν πριν το 2026 και θα κοστίσουν περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ.

Το κτίριο μέχρι το 2011 φιλοξενούσε τη φιλανθρωπική οργάνωση Lebenshilfe, που παρείχε υποστήριξη σε άτομα με διανοητική στέρηση. Το 2016, η ιδιοκτησία του κτίσματος πέρασε στο αυστριακό κράτος και από εκείνη τη στιγμή έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για τη μελλοντική χρήση του, υπό την πίεση και από το γεγονός ότι στο άδειο πλέον σπίτι συρρέαν συνεχώς νεοναζί και φασίστες ώστε να αποτίσουν φόρο τιμής στον Αδόλφο Χίτλερ. 

Η πρωτοβουλία «Diskurs Hitlerhaus», μαζί με το κέντρο Ερευνών και Μνήμης του Ολοκαυτώματος «Φίλοι του Γιαντ Βασέμ», είχαν προτείνει να φιλοξενηθεί μόνιμα στο οίκημα η περιοδεύουσα σήμερα έκθεση «Οι Δίκαιοι», που είναι αφιερωμένη σε άτομα που δεν ήταν Εβραίοι, όμως διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να σώσουν Εβραίους από τις διώξεις των ναζί.

Σε σχετική μελέτη για τη χρήση του κτιρίου, προτάθηκε να δοθεί είτε για κοινωνική χρήση, είτε για διοικητική, ώστε να τερματιστεί άμεσα και η αμφισβητούμενη ιδιότητά του ως «τουριστικός προορισμός».   

Τελικά επιλέχτηκε το οίκημα να μετατραπεί σε αστυνομικό τμήμα, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων, γιατί μεταξύ άλλων ήρθε στο φως ένα γερμανικό ρεπορτάζ του 1939 που ανέφερε ότι ο Χίτλερ επιθυμούσε να μετατρέψει το σπίτι που είχε γεννηθεί σε γραφεία της τοπικής Περιφέρειας, έχοντας δηλαδή μια διοικητική αποστολή. Πολλοί ισχυρίζονται ότι με την επιλογή που έγινε για τη χρήση του κτιρίου στην οδό Σαλτσμπούργκερ Φόρσταντ 15 του Μπραουνάου ως αστυνομικός σταθμός, στην πραγματικότητα εκπληρώνεται η επιθυμία του ναζί δικτάτορα, που προκάλεσε το μεγαλύτερο αιματοκύλισμα της ανθρωπότητας κατά τον 20^ο αιώνα.

Πηγές: APA, EFE

Πέθανε στα 94 της η Johanna Ruf, η τελευταία επιζώσα από το καταφύγιο όπου ο Αδόλφος Χίτλερ και κορυφαίοι αξιωματούχοι των Ναζί, πέρασαν τις τελευταίες τους ημέρες στη Γερμανία ενώ οι σοβιετικές δυνάμεις προέλαυναν στην πόλη.

Την είδηση του θανάτου της Ruf επιβεβαίωσε στο Newsweek ο δημοσιογράφος Wieland Giebel, που είχε συνεργαστεί μαζί της για τα απομνημονεύματά της.

Η Ruf εργαζόταν ως βοηθός στο καταφύγιο στο Βερολίνο. «Ήταν τότε 15 χρονών, πολύ πιο αφελής από σήμερα και τα νέα παιδιά πάντα θέλουν να βοηθήσουν» λέει ο Giebel.

Είδε τα παιδιά του Γκέμπελς πριν δολοφονηθούν από τη μητέρα τους

Η Johanna Ruf ήταν ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που είδε τα έξι παιδιά του υπουργού προπαγάνδας στη ναζιστική Γερμανία, Τζόζεφ Γκέμπελς, πριν δολοφονηθούν από τη μητέρα τους.

Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα Berliner Zeitung, η Ruf έγραφε τις παρατηρήσεις της στο καταφύγιο σε χαρτάκια.

Το 2017 δημοσίευσε τα απομνημονεύματά της με τη βοήθεια του Giebel, ο οποίος, όπως εξομολογείται, είχε αμφιβολίες για το αν θα μοιραζόταν την ιστορία της Ruf, καθώς δεν ήθελε «να προωθήσει τη ναζιστική προπαγάνδα» αλλά θεωρούσε σημαντικό να καταγράψει τα γεγονότα με τη δική της ματιά, όπως τα έζησε τότε εκείνη. 

«Την είχα επισκεφθεί στο γηροκομείο και ξέθαψε το ημερολόγιό της από εκείνη ην εποχή. Αμέσως έπιασα το νόημα και μετατρέψαμε τις σημειώσεις της σε κείμενο. Το βιβλίο της είναι στην πραγματικότητα ένα ντοκουμέντο για το πώς οι νέοι άνθρωποι μεγάλωσαν και ενηλικιώθηκαν σε ένα δικτατορικό καθεστώς και για το πώς κάποιοι αξιωματικοί ανάμεσα στους “Ρώσους” προστάτευαν τα νεαρά κορίτσια» περιγράφει ο δημοσιογράφος.

Οι μαρτυρίες της Ruf και άλλων διαψεύδουν τις θεωρίες συνωμοσίας για τον Χίτλερ

Όπως λέει ο Giebel, μαρτυρίες σαν της Ruf και άλλων, που βρίσκονταν στο καταφύγιο τις τελευταίες ημέρες της ναζιστικής Γερμανίας, διαψεύδουν τις θεωρίες συνωμοσίας ότι ο Χίτλερ επέζησε.

Όπως λέει, η Johanna ποτέ δεν μετατόπισε την ευθύνη όσων έγιναν, όσων έκανε και όσων είδε σε άλλου, δεν είπε ποτέ ούτε ότι παρασύρθηκε ούτε ότι παραπλανήθηκε από τον Χίτλερ. «Και αυτό είναι προς τιμήν της».

Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς αυτοκτόνησαν πριν σοβιετικοί στρατιώτες καταλάβουν το καταφύγιο.

Τι ξέρουμε για τα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας; Ειναι γνωστές οι μαζικές δολοφονίες στις υπό Κατοχή περιοχές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι διώξεις των Εβραίων, των Ρομά ή των ομοφυλόφιλων. Για όλα αυτά που ξέρουμε υπήρχαν κράτη, διεθνείς οργανισμοί που τα έκαναν γνωστά.

Υπάρχει όμως και ένα έγκλημα που οδήγησε στον βίαια θάνατο 400.000 ανθρώπους που μένει στη σκιά της Ιστορίας. Λίγοι ασχολούνται με το θέμα κι αυτοί που έδωσαν λόγο στη Δικαιοσύνη ήταν ακόμα λιγότεροι!

Το γιατί θα το ανακαλύψετε στις επόμενες γραμμές.

Ο Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών» μου γράφει κάποια στιγμή ότι «μόνο οι υγιείς πρέπει να κάνουν παιδιά».

Την αόριστη αυτή θέση την εφάρμοσε από το 1933 όταν στείρωσε χιλιάδες Γερμανούς πολίτες με σωματική ή πνευματική αναπηρία θεωρώντας ότι έτσι φροντίζει για την υγεία των συμπολιτών που που θα έρθουν στον κόσμο.

Υπάρχει μια ιστορία. Κάποια στιγμή ένας πατέρας του έστειλε μια επιστολή. Ζητούσε να σκοτώσει το νεογέννητο παιδί του επειδή ήταν «πνευματικά καθυστερημένο». Ο Φύρερ έστειλε τον προσωπικό του γιατρό που βεβαίωσε το γεγονός -παντελώς ηλίθο το χαρακτήριζε στην αναφορά του – και έδωσε άδεια στον πατέρα να του κάνει θανατηφόρα ένεση. Στα επίσημα βιβλία φυσικά καταχωρήθηκε ως «θάνατος εξ αιτίας καρδιακής ανεπάρκειας». Ήταν 25 Ιουλίου 1939. Λίγο πριν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Το γεγονός αυτό κινητοποίησε τον κρατικό μηχανισμό που καθιέρωσε μια «καρτέλα υγείας» για κάθε παιδί που γενιόταν στη χώρα. Ένας γιατρός κατέγραφε πιθανές αναπηρίες του νεογέννητου. Σε αυτές τις περιπτώσεις ακολουθούσε ο θάνατος!

Έτσι με μια υπογραφή. Χωρίς κανένα άλλο έλεγχο…

Δύο στους τρεις σταυρούς στην «καρτέλα» ήταν αρκετοί να οδηγήσουν το παιδί σε ίδρυμα για «ιατρική φροντίδα» όπως έλεγαν στους γονείς που δεν ήταν τίποτε άλλο από μια κλινική εξόντωσης!

Η μόνη διαμάχη που ξέσπασε μεταξύ των γιατρών ήταν ο τρόπος του θανάτου. Πολλοί υποστήριξαν ότι η ένεση μορφίνης ήταν επώδυνη και πρότειναν τον θάνατο από πείνα ως πιο φυσιολογικό!

Το πρόγραμμα ευγονικής ονομάστηκε Τ4 από τη διεύθυνση της αρμόδιας υπηρεσίας ευγονικής. Στο στόχαστρο δεν μπήκαν μόνο τα νεογέννητα, αλλά και όλοι οι άνθρωποι που είχαν κάποια αναπηρία. Τύφωση, κώφωση, ευλογιά, ακόμα και ο αλκοολισμός θεωρήθηκε «διαβατήριο για το θάνατο».

Χιλιάδες άνθρωποι με προβλήματα οδηγήθηκαν σε ειδικούς χώρους για να δεχτούν τις θανατηφόρες ενέσεις. Στο πρόγραμμα μετείχε σχεδόν όλο το ιατρικό δυναμικό της χώρας.

Ακόμα και εκκλησιαστικά ιδρύματα που παρείχαν φιλοξενία στα άτομα αυτά έβλεπαν τους σττρατιώτες να εισβάλλουν και να παίρνουν τους τροφίμους.

Με τον καιρό έγινε γνωστή η τύχη τους. Καθολικοιί και Προτεστάντες ιερείς άρχισαν να αντιδρούν.

Οι αντιδράσεις ήταν τόσοι έντονες που ο Χίτλερ υποχρεώθηκε να αναγγείλει τη διακοπή του προγράμματος. Επίσημα τουλάχιστον, στα τέλη Αυγούστου του 1941.

Όμως το πρόγραμμα δεν σταμάτησε ποτέ. Εξακολουθούσε να εφαρμόζεται μυστικά. Οι θάλαμοι αερίων, αλλά και τόσοι άλλοι τρόπου θανάτωσης εφαρμόστηκαν και τελειποιήθηκαν εκεί στους νοσούντες ψυχικά ή σωματικά. Τώρα μπορούσαν να εφαρμοστούν και στους υγιείς. Στους Εβραίους, στους αιχμαλώτους πολέμου, στους αντιφρονούντες.

Μετά τον πόλεμο ήταν τόση η έκταση του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού που συμμετείχε στο πρόγραμμα ώστε ήταν αδύνατη η τιμωρία τους. Αρκετοί από αυτύς μάλιστα είχαν κάνει πειράματα για τις επιστημονικές τους εργασίες πάνω στα θύματα τους..

Με συνοπτικές διαδικασίες η νέα Γερμανία αποφάσισε να… ξεχάσει τη θλιβερή ιστορία. Άλλωστε οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς δεν είχαν συγγενείς να ενδιαφερθούν, να φωνάξουν. Οι επιζώντες είχαν το νου τους στην επιβίωση στα δύσκολα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Η ανοχή με τα χρόνια έγινε «συνωμοσία της σιωπής» και μόλις τα τελευταία χρόνια, όταν οι υπεύθυνοι είχαν βιολογικά εκλείψει άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα μνημεία στους άτυχους εκείνους ανθρώπους…

Πηγή: newsbreak.gr

Στις 20 Ιανουαρίου 1942 υψηλόβαθμα στελέχη των ναζί οργάνωσαν την εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης στη Βάνζεε, την «Τελική Λύση». Μια ημερομηνία που άλλαξε τον ρου της ιστορίας.

Κατά τραγική ειρωνεία στην ίδια έπαυλη έξω από το Βερολίνοο Ράινχαρντ Χάιντριχ, υπ‘ αριθμον 2 στην ιεραρχία των SS μετά τον Χάινριχ Χίμλερ, προσκάλεσε στις 20 Ιανουαρίου του 1942 υψηλόβαθμα στελέχη του χιτλερικού καθεστώτος για να οργανώσουν τη δολοφονία των περίπου 11 εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης. 90 λεπτά ήταν αρκετά για τη συζήτηση σχετικά με την αποκαλούμενη «Τελική Λύση» του εβραϊκού ζητήματος. Ακολούθησε πρωινό γεύμα.

Οργανώνοντας την ασύλληπτη φρίκη με θέα τη λίμνη

O Xίτλερ είχε μιλήσει ανοιχτά για την εξόντωση των Εβραίων πριν από τη Διάσκεψη της Βάνζεε

80 χρόνια μετά τη Διάσκεψη της Βάνζεε φαντάζει ακόμη ασύλληπτο πώς άνθρωποι, και μάλιστα μορφωμένοι, συνέλαβαν αυτό το φρικτό σχέδιο, αυτή τη γενοκτονία μέσα σε μια «πολιτισμένη ατμόσφαιρα». Ήδη από τα μέσα του 1941 ο Χάιντριχ είχε λάβει εντολή από τον Στρατάρχη του Τρίτου Ράιχ Χέρμαν Γκέρινγκ να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο για την «Τελική Λύση». Ο Αδόλφος Χίτλερ είχε άλλωστε απειλήσει δημόσια για τον «πλήρη αφανισμό της εβραϊκής φυλής».Η πολιτική απόφαση είχε ληφθεί καιρό πριν, ο μηχανισμός αφανισμού είχε ήδη ξεκινήσει με δολοφονίες χιλιάδων Εβραίων στην υπό γερμανική κατοχή ανατολική Ευρώπη.

Σύμφωνα με τον ιστορικό Ματίας Χάας, επικεφαλής του εκπαιδευτικού ιδρύματος που σήμερα στεγάζεται στον ίδιο χώρο, θα ήταν ανακριβές να πει κανείς ότι το Ολοκαύτωμα ξεκίνησε μόνο από τη Διάσκεψη της Βάνζεε. «Όσοι βρέθηκαν εκεί δεν ανήκαν στο επίπεδο εκείνο που λάμβανε πολιτικές αποφάσεις. Έπρεπε να εφαρμοστεί κάτι που προϋπήρχε», αναφέρει χαρακτηριστικά. Οι δεκαπέντε ναζί στρατιωτικοί και υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι που συνεδρίασαν με θέα τη Βάνζεε στην ουσία «βελτιστοποίησαν» τον μηχανισμό θανάτου. Μεταξύ αυτών ο νομικός Ρόλαντ Φράισλερ, μετέπειτα πρόεδρος του Λαϊκού Δικαστηρίου αλλά και ο Άντολφ Άιχμαν, επικεφαλής του τμήματος Εβραϊκών Υποθέσεων στο Κεντρικό Γραφείο Ασφάλειας του Τρίτου Ράιχ.

Γραφειοκρατική γλώσσα, διαβολική ακρίβεια

Το στρατόπεδο έξοντωσης του Άουσβιτς - Τόπος μαρτυρίου

Όπως παρατηρεί ο Χάας, με τη Διάσκεψη της Βάνζεε ο Χάιντριχ ήθελε να επιδείξει ηγετικό ρόλο, διαβεβαιώνοντας την ενότητα δράσης ως προς την «Τελική Λύση» όλων των διοικητικών μονάδων του κράτους. Ο Χάας σημειώνει ότι ο στόχος δεν ήταν νέος για όσους συμμετείχαν στη Διάσκεψη, αλλά ίσως η πραγματική του διάσταση.

Μέρος του πρωτοκόλλου της Διάσκεψης ήταν και η λίστα θανάτου, βάσει της οποίας θα «καθάριζε» ο γερμανικός ζωτικός χώρος από τους Εβραίους. Η γλώσσα των πρακτικών, δια χειρός Άιχμαν, είναι στείρα, γραφειοκρατική, τετριμμένη. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου του Άιχμαν η Διάσκεψη της Βάνζεε «μιλούσε ωμά για μαζική δολοφονία», αναφέρει ο ιστορικός Πέτερ Κλάιν από το Koλλέγιο Τούρο του Βερολίνου.

Κανείς δεν είχε επί της ουσίας ενστάσεις ή προβληματισμούς. Επρόκειτο περισσότερο για διαμοιρασμό αρμοδιοτήτων και «πρακτικά θέματα», όπως μεθόδους δολοφονίας με δηλητηριώδη αέρια όπως το Zyklon B ή εκτελέσεις. Σε 90 λεπτά όλα είχαν τακτοποιηθεί με διαβολική ακρίβεια. «Την ώρα της Διάσκεψης της Βάνζεε το 80% των θυμάτων ήταν ακόμη ζωντανοί. Ενάμιση χρόνο αργότερα, το φθινόπωρο του 1943, το 80% ήταν νεκροί», αναφέρει ο Χάας.

Φωτο: H έπαυλη της Διάσκεψης της Βάνζεε

Bερένα Σμιτ-Ρόσμαν, dpa

Επιμέλεια: Δήμητρα Κυρανούδη

Πηγή: dw.com

Η ανάρτηση του 

Έχει χαρακτηριστεί ως  η πιο παράδοξη μάχη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Ίσως από τις πλέον παράδοξες στη στρατιωτική ιστορία. Και είναι χαρακτηρισμός που δεν απέχει από την ιστορική πραγματικότητα. Πάντως σίγουρα αυτό που συνέβη προκάλεσε τον παγκόσμιο θαυμασμό για τον τρόπο που οι άοπλοι Κρήτες υπερασπίστηκαν το ουσιαστικά χωρίς άμυνα νησί τους, απέναντι στην 7η αερομεταφερόμενη μεραρχία των αλεξιπτωτιστών του Χίτλερ και του Γκαίριγκ, του αρχηγού της ναζιστικής αεροπορίας.

Αναδημοσίευση από :// candiadoc.gr/

Η Μάχη
Η Μάχη της Κρήτης, όπως πέρασε στην ιστορία, ξεκίνησε τα ξημερώματα της Τρίτης 20 Μαΐου 1941 και διήρκεσε σχεδόν 10 ημέρες.

Και διέψευσε το γερμανικό σχέδιο «Ερμής» που πρόβλεπε την κατάκτηση της Κρήτης μέσα σε μερικές ώρες.

 Οι Γερμανοί ήθελαν το νησί εξαιτίας της στρατηγικής του θέσης, προκειμένου να μπορούν στη συνέχεια να οργανώσουν επιθέσεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Τα πράγματα όμως δεν ήλθαν όπως πίστευαν. Το σχέδιο της ταχείας κατάληψης της Μεγαλονήσου δεν πέτυχε.

Μπορεί στο νησί να υπήρχαν μόνο 30.000 συμμαχικές δυνάμεις και οκτώ τάγματα ανεκπαίδευτων ακόμη για πόλεμο Ελλήνων νεοσυλλέκτων, που μεταφέρθηκαν από την Τρίπολη και το Ναύπλιο, όμως υπήρχαν άνθρωποι με καρδιά, που είχαν μάθει να μάχονται, να διεκδικούν και να υπερασπίζονται την ελευθερία τους. Οι Κρήτες, άλλωστε μόλις πριν από 43 χρόνια είχαν διώξει τον προηγούμενο δυνάστη.
Έτσι, η ψυχή των άοπλων κατοίκων τα ‘βαλε με την πιο παράδοξη μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην Κρήτη έσβησε η περηφάνια του Χίτλερ, το επίλεκτο σώμα των αλεξιπτωτιστών, κι εδώ άλλαξε η πορεία του πολέμου, καθώς η 10ήμερη μάχη καθυστέρησε τους Γερμανούς να εισβάλουν στη Σοβιετική Ένωση.

Η Μάχη της Κρήτης έχει ξεφύγει πλέον από τα όρια της τοπικής ιστορίας και αποτελεί χρυσή σελίδα στην παγκόσμια ιστορία.

Ξεκίνησε τα ξημερώματα της Τρίτης 20 Μαΐου 1941 και ολοκληρώθηκε την Πέμπτη 29 Μαΐου με την κατάληψη του νησιού, που σήμανε βέβαια την έναρξη του περίφημου αντιστασιακού κινήματος από τη μια άκρη του νησιού έως την άλλη, αλλά παράλληλα τις μεγάλες θυσίες στον απελευθερωτικό αγώνα με τις εκατόμβες νεκρών.

Ο Τσώρτσιλ αναφέρει στα απομνημονεύματά του ότι ο Χίτλερ σπατάλησε άδικα τις δυνάμεις του στην Κρήτη, ενώ θα μπορούσε να κατακτήσει Κύπρο, Συρία, Ιράκ, ίσως και Περσία. Και μάλιστα κατέστρεψε το επίλεκτο σώμα των αλεξιπτωτιστών.

Ο Χίτλερ ομολόγησε αμέσως μετά ότι «η Κρήτη απέδειξε πως οι μεγάλες ημέρες των αλεξιπτωτιστών τελείωσαν»!
Εκτός από τις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε, παρουσιάζουμε επίσης ένα μικρό απόσπασμα από την περιγραφή ενός Γερμανού αλεξιπτωτιστή, από τους πρώτους που έπεσαν στην Κρήτη, των πρώτων στιγμών της πτώσης πάνω από το Μάλεμε. Επίσης ένα χρονικό των γεγονότων που οδήγησαν στη Μάχη της Κρήτης, αλλά του δεκαημέρου μέχρι το τέλος της.

Η περιγραφή ενός Γερμανού αλεξιπτωτιστή

Τις στιγμές της πτώσης των αλεξιπτωτιστών πάνω από το Μάλεμε περιέγραψε ένας από τους πρώτους Γερμανούς που έπεσαν στην περιοχή. Η αγωνία, ο φόβος, η τραγικότητα των στιγμών, είναι φανερή στην περιγραφή που έκανε στο ημερολόγιό του ο 28χρονος υποσμηναγός του Α΄ σώματος των αλεξιπτωτιστών Ernst Kleinlein. Η καταγραφή ξεκινά ενώ πετάει με ένα μεταγωγικό αεροπλάνο Junkers πάνω από την Κρήτη, έτοιμος ο ίδιος για την πτώση. Το κείμενο είχε σταλεί στο αμερικανικό περιοδικό “Life”, φυσικά ως προπαγανδιστικό υλικό, από το γερμανικό υπουργείο Προπαγάνδας και είχε δημοσιευτεί στις 14 Ιουλίου 1941, σχεδόν 1,5 μήνα μετά την κατάληψη της Κρήτης από τα γερμανικά στρατεύματα.

Μαζί είχαν σταλεί φωτογραφίες από την επιχείρηση στην Κρήτη

«Ο δείκτης πάνω στο μικρό ασημένιο μου ρολόι βρίσκεται κοντά στις 4 π. μ.»  έγραφε ο Γερμανός υπολοχαγός.  «Μας απομένουν ακόμα 15 λεπτά πτήσης.  Κοιτώ έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου.  Τα άλλα αεροπλάνα του σμήνους έχουν πλησιάσει.  Εκεί πέρα το πρόσωπο του Υπολοχαγού  W. με κοιτάζει επίμονα πίσω από το τζάμι ενός άλλου παράθυρου.  Βλέπω το σημάδι στο κούτελό του, κάτω από το ατσάλινο κράνος.  Είμαστε τόσο κοντά που νομίζω ότι θα μπορούσαμε να φωνάξουμε ο ένας τον άλλο.  Πίσω μας πετάει ο δεύτερος λόχος και πίσω ο τρίτος.  Μετράω να δω μήπως κάποιο αεροπλάνο έχει μείνει πίσω – δώδεκα, 15, 23, 30, 32 – κι όπως φτάνω τα 60, εγκαταλείπω.  Από το βαθυκύανο μπλε ανάμεσα στον ουρανό και στη θάλασσα τα αεροπλάνα σηκώνονται πίσω μας σαν ένας στρατός από ξελεπιασμένους δράκους.  Υπάρχουν εκατοντάδες αεροπλάνα.  Ο υποδεκανέας με χτυπά ελαφρά στον ώμο.  Δείχνει μέσα από το αντικρινό παράθυρο.  Να τη: η μικρή και στενή παραλία, τα ακρώρεια σε πρώτο πλάνο και πίσω  η δεύτερη αναβαθμίδα οι λευκές βραχώδεις κορυφές των βουνών της Κρήτης.

Χτες πέταξα με τον ταγματάρχη Von T. στο αεροπλάνο παρατήρησης πάνω από το μέρος όπου σκοπεύαμε να γίνει η σύγκρουση.  Ακόμα ακούω τη φωνή του: «όλα πρέπει να γίνουν σα να ήταν ελιγμοί – δεν υπάρχουν άλλα εχθρικά μαχητικά.  Τα τρία κύματα των Messerschmitts μας, επιβάλλουν τη σιγή στις εχθρικές αντιαεροπορικές πυροβολαρχίες.  Έπειτα η τελευταία επίθεση με στούκας ακολουθεί.  Μετά πέφτεις – όπως στους ελιγμούς – κατάλαβες;».

Είχα καταλάβει.  Ο υποσμηναγός W. εκεί πέρα, με την ουλή στο μέτωπο που απέκτησε στο Ρότερνταμ, πετάει κάτω στα δυτικά του αεροδρομίου.  Παίρνουμε το λόφο προς τα ανατολικά.

Ο υποδεκανέας με χτυπά ξανά ελαφρά στον ώμο.  «Herr Oberleutnant».  Ναι, ξέρω.  Ξανά είναι αυτή η πιεστική αίσθηση στο στομάχι μου που μου ’ρχεται όταν το αεροπλάνο προσγειώνεται.

  «Πόρτα ανοιχτή»

Ο σμηνίας στέκεται στην πόρτα.  Δίνει το σύνθημα να γλιστρήσουμε με ένα χτύπημα του αριστερού του χεριού στην πλάτη κάθε άνδρα που γρήγορα εμφανίζεται μπροστά από την πόρτα του αεροπλάνου.  Ο Schroeder, o Grammelsberg, o Hansen, o Berg, o Wenstaedt, τώρα ο υποδεκανέας, τώρα εγώ.

Έχω τεσσεράμισι δευτερόλεπτα από τη στιγμή που το αλεξίπτωτο θα ανοίξει μέχρι την προσγείωση.  Ο αέρας μας μεταφέρει απευθείας στο λόφο.  Τα βομβαρδιστικά αεροσκάφη μας ρίχνονται εναντίον των πυροβολαρχιών από ψηλά σα μαχαίρια που εκσφενδονίζονται.  Τώρα ανακαλύπτω το τσιριχτό σφύριγμα του αεροπλάνου που κινείται με συριστικό ήχο προς τα κάτω μόνο 50 μέτρα από εμάς – υπάρχει ένας ξερός κρότος των κανονιών του.  Έρχεται αμέσως και το επόμενο.  Σε απόσταση είναι τα κοίλα των εκρήξεων από βόμβες που πέφτουν με γδούπο.  Εκεί πέρα, το πρώτο μας πολυβόλο ξεκινάει.  Ο υπολοχαγός W. επιτίθεται ήδη.  Έπειτα κι εγώ ο ίδιος βρίσκομαι κάτω.

Ο υποδεκανέας στέκεται στον κρατήρα από τη βόμβα δίπλα στο πολυβόλο, δίπλα του ο Schroeder, δίπλα του ο λοχίας.  Τα βομβαρδιστικά έχουν αποσυρθεί και κάνουν κύκλους τριγύρω σα χελιδόνια στον αέρα.  Θα έρθουν τα αγγλικά μαχητικά;

Κανένα δεν έρχεται.  Από το λόφο μας μπορούμε να κοιτάξουμε κάτω στο πεδίο μάχης [Αεροδρόμιο του Μάλεμε – ED].  Στα δεξιά, το υπόστεγο των αεροσκαφών, φτιαγμένο από παλιό πηλό, ξύλινους στύλους και σανίδες.  Μερικές φορές, ένα μικρό όπλο κροταλίζει από το σκιώδες βάθος.  Τέσσερις χακί φιγούρες προχωρούν και πέφτουν μαζί.  Από δω μοιάζουν με μαριονέτες.  Δεν είδαμε τους πυροβολισμούς».

Το χρονικό μέχρι την κατάληψη της Κρήτης

Νοέμβριος 1940: Η άμυνα της Κρήτης αναλαμβάνεται από τους Βρετανούς. Η 5η Μεραρχία Κρητών μεταφέρεται στην Αθήνα.

15 Απριλίου: Μετά από αλλεπάλληλες συσκέψεις, αποφασίζεται η κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς. Στο δεύτερο 15ήμερο του Απριλίου σχεδιάζεται η μεταφορά Ελληνικών και Βρετανικών δυνάμεων από την ηπειρωτική Ελλάδα στην Κρήτη.

23 Απριλίου: Μετά την κατάληψη της Αθήνας η ελληνική κυβέρνηση, υπό τον Ρεθύμνιο Εμμανουήλ Τσουδερό, μαζί με τον μονάρχη Γεώργιο Β΄, μεταφέρεται στην Κρήτη, το μόνο ακόμη ελεύθερο τμήμα της Ελλάδας.

25 Απριλίου: Μεταφέρεται στην Κρήτη σημαντική δύναμη Νεοζηλανδών.

28 Απριλίου: Υπό την προεδρία του ‘Έλληνα πρωθυπουργού Ε. Τσουδερού πραγματοποιείται στα Χανιά σύσκεψη της ελληνικής ηγεσίας και των Βρετανών αξιωματούχων. Ζητείται ενίσχυση για τη στρατιωτική προετοιμασία και την αποτελεσματικότερη άμυνα του νησιού.

29 Απριλίου: Ο διοικητής της νεοζηλανδικής μεραρχίας στρατηγός Μπέρναντ Φράιμπεργκ φτάνει στην Κρήτη και αναλαμβάνει τη διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων του νησιού.

14 Μαΐου: Στρατιωτικοί στόχοι της Κρήτης βομβαρδίζονται συστηματικά από τη γερμανική αεροπορία. Είναι ουσιαστικά ο προάγγελος της επίθεσης που θα ακολουθήσει.

18-19 Μαΐου: Στα αεροδρόμια της Αττικής και σε άλλα της νότιας Ελλάδας προσγειώνονται πολεμικά αεροπλάνα της γερμανικής αεροπορίας και προετοιμάζονται για την επίθεση.

20 Μαΐου: Στις 6.30 το πρωί αρχίζει η Γερμανική επίθεση. Το αεροδρόμιο του Μάλεμε δέχεται έναν ανελέητο βομβαρδισμό από το επίλεκτο σώμα των γερμανικών αλεξιπτωτιστών. Οι Γερμανοί στοχεύουν στην κατάληψή του ώστε να μεταφέρουν απ’ αυτό νέες δυνάμεις.

22 Μαΐου: Η Γερμανική αεροπορία εξαπολύει κατά του Αγγλικού ναυτικού σφοδρή επίθεση και βυθίζει πολλά πλοία . Το απόγευμα της ίδιας μέρας γίνεται επίθεση στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο.
Η επίθεση συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των αμυνομένων που περίμεναν τον εχθρό στα σημεία επιθέσεων αφού οι Άγγλοι γνώριζαν το σχέδιο της Γερμανικής επιθέσεως.
Η αντίσταση του λαού ήταν καθολική και άμεση.
Οι Έλληνες στρατιώτες και οι συμμαχικές δυνάμεις και όσοι από τους κατοίκους είχαν στην κατοχή τους οπλισμό αποδεκάτισαν τα πρώτα κύματα των επιτιθεμένων.

21 Μαΐου: Τα αεροδρόμια παραμένουν στα χέρια των συμμαχικών δυνάμεων. Οι αλεξιπτωτιστές αποδεκατίζονται, από την αντίσταση που συναντούν. Πολλά επίσης από τα γερμανικά αεροπλάνα ή καταρρίπτονται ή συντρίβονται χτυπημένα στο έδαφος.
Στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο αποτυγχάνουν καθ’ ολοκλήρου.
Οι προσπάθειες των Γερμανών να αποβιβάσουν στρατεύματα από τη θάλασσα δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο Αγγλικός στόλος που έπλεε γύρω από το νησί , εξουδετερώνει τη γερμανική νηοπομπή που κατευθύνεται προς την Κρήτη. Βυθίζονται 15 επιταγμένα σκάφη με άγνωστο αριθμό θυμάτων.
Το απόγευμα της 21ης Μαΐου. Οι αλεξιπτωτιστές του 1ου συντάγματος καταλαμβάνουν το αεροδρόμιο του Μάλεμε, στο οποίο προσγειώνονται οπλιταγωγά με ένα σύνταγμα της 5ης ορεινής μεραρχίας.

Γίνεται προσπάθεια ανακατάληψης του αεροδρομίου του Μάλεμε από ελληνικές και συμμαχικές δυνάμεις χωρίς αποτέλεσμα. Η 5η ορεινή μεραρχία αντεπιτίθεται και διεξάγονται μερικές από τις πιο αιματηρές μάχες όλης της επιχείρησης. Οι Έλληνες και οι σύμμαχοι πολεμούν υποχωρώντας , όμως υποκύπτουν στην τέλεια οργάνωση και τον εξοπλισμό του εχθρού, πράγματα που οι υπερασπιστές της Κρήτης δεν διέθεταν.

23 Μαΐου: Ο Τσόρτσιλ στέλνει μήνυμα στο στρατηγείο και τονίζει «Η μάχη της Κρήτης πρέπει να κερδηθεί».

24 Μαΐου: Οι βομβαρδισμοί των πόλεων της Κρήτης συνεχίζονται. Στα Χανιά οι Γερμανοί παίρνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι αμυνόμενοι στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν τη μάχη «μέχρι εσχάτων».

25 Μαΐου: Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Κάνδανο

26 Μαΐου: Καταλαμβάνεται ο Γαλατάς. Οι συμμαχικές δυνάμεις μάχονται για να προστατέψουν τα Χανιά. Ο στρατηγός Φράϊμπεργκ με δήλωσή του επισημαίνει τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει οι συμμαχικές δυνάμεις.

27 Μαΐου: Ο αρχιστράτηγος της Μέσης Ανατολής Ουέιβελ στέλνει μήνυμα να αποχωρήσουν οι συμμαχικές δυνάμεις από την Κρήτη. Για τη μεταφορά και διάσωσή τους στέλνονται πλοία του βρετανικού στόλου.
Καταλαμβάνονται τα Χανιά και το λιμάνι της Σούδας.

28 Μαΐου: Αρχίζει η αποχώρηση των συμμαχικών δυνάμεων προς τα Σφακιά.
Οι Βρετανοί χωρίς να ενημερώσουν τις ελληνικές δυνάμεις τη νύχτα εκκενώνουν την πόλη του Ηρακλείου και επιβιβάζονται στα πλοία που για το σκοπό αυτό καταφθάνουν στο λιμάνι.
Ιταλικά στρατεύματα που προέρχονται από τα Δωδεκάνησα, αποβιβάζονται στην Σητεία και καταλαμβάνουν το νομό Λασιθίου.

29 Μαΐου: Καταλαμβάνονται το Ηράκλειο και το Ρέθυμνο κάτω από την πίεση των Γερμανικών δυνάμεων, που προχωρώντας προς ανατολάς ενώνονται με τους αλεξιπτωτιστές.

30 Μαΐου: Ο στρατηγός Φράϊμπεργκ αποχωρεί από την Κρήτη.

1η Ιουνίου: Ολοκληρώνεται η αποχώρηση των Βρετανικών δυνάμεων, που είχαν συγκεντρωθεί στα νότια παράλια της Κρήτης. Με πλοία του συμμαχικού στόλου μεταφέρονται αρχικά στην Αίγυπτο, μετά στην Νότια Αφρική για να καταλήξουν στο Λονδίνο.

Μαζί τους έφυγαν και ο βασιλιάς και η ελληνική κυβέρνηση.

Οι δυνάμεις που δεν κατορθώνουν να επιβιβαστούν και που ο αριθμός τους ανέρχεται σε 5.500 άτομα περίπου παραδίδονται, συλλαμβάνονται ή καταφεύγουν στα βουνά.

Η γερμανική κατοχή ξεκινά, μαζί και τα αντίποινα κατά των κατοίκων που αντιστάθηκαν. Η γερμανική σημαία κυματίζει παντού. Αρχίζει η αντίσταση του κρητικού λαού. Μέσα στον Ιούνιο οργανώνονται οι πρώτες αντιστασιακές ομάδες.


πηγή :// www.candiadoc.gr //

Ο δρόμος που διασχίζει την Πλατεία Τέοντορ Χόις στη βόρεια πλευρά της μετονομάστηκε στους χάρτες της Google σε "Πλατεία Αδόλφου Χίτλερ". Την ονομασία αυτή έφερε η συγκεκριμένη περιοχή από το 1933 μέχρι το 1947.