Κείμενο Μαίρη Αδαμοπούλου

Πόσα χαμένα αριστουργήματα βρίσκονται σε σαλόνια ή αποθήκες, παραδομένα στη φθορά του χρόνου και με «πλαστές» ταυτότητες; Οι ιστορίες που έρχονται στο φως συχνά μοιάζουν με παραλλαγές ενός βασικού σεναρίου: ένα σπουδαίο έργο τα ίχνη του οποίου χάνονται, για αιώνες παρουσιάζεται ως δημιουργία ενός άγνωστου ή λιγότερο σημαντικού καλλιτέχνη και τελικά κάποιο έμπειρο μάτι και εις βάθος επιστημονικές μελέτες του προσφέρουν την αίγλη που του ανήκει και μαζί την εμπορική του αξία.

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και το νέο κόσμημα που ετοιμάζεται να δημοπρατήσει ο οίκος Sotheby’ s στις 5 Ιουλίου στο Λονδίνο: έναν χαμένο για τρεις αιώνες πίνακα του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς στον οποίο απεικονίζεται ο Αγιος Σεβαστιανός να δέχεται τη φροντίδα δύο αγγέλων.

Το έργο του σπουδαίου Φλαμανδού εκτιμάται μεταξύ 5 και 7,7 εκατ. δολαρίων, αρκετά μακριά από το ρεκόρ για έργο του εν λόγω καλλιτέχνη, το οποίο σημειώθηκε το 2002 και αφορούσε τη «Σφαγή των νηπίων» που άλλαξε χέρια προς 76,7 εκατ. δολάρια.

Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε πιθανότατα γύρω στο 1606-08 στην Ιταλία ή γύρω στο 1609-10 στην Αμβέρσα. Η στενή σχέση του Ρούμπενς με την ισχυρή οικογένεια των Σπινόλα άρχισε όταν βρέθηκε για πρώτη φορά στη Γένοβα το 1604 και το έργο υπολογίζεται πως ήταν παραγγελία του Αμπρότζιο Σπινόλα, του ιταλού ευγενή και στρατιωτικού διοικητή, με τον οποίο ο καλλιτέχνης είχε κοινά διπλωματικά, πολιτικά και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και τον οποίο ζωγράφισε αρκετές φορές.

Η πρώτη γνωστή καταγραφή του πίνακα βρίσκεται στη διαθήκη του γιου του παραγγελιοδότη, Φίλιπο Σπινόλα, το 1655, και περνούσε από γενιά σε γενιά μέχρι το 1731 οπότε και τα ίχνη του εξαφανίστηκαν έως ότου επανεμφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες 230 χρόνια αργότερα, το 1963, σε μια συλλογή στο Μιζούρι και εν συνεχεία πωλήθηκε σε δημοπρασία του 2008 στο Σεντ Λούις, για 40.000 δολάρια ως πίνακας του Γάλλου Λοράν ντε λα Ιρ το ακριβότερο έργο του οποίου, ο «Νάρκισσος», πωλήθηκε πέρυσι προς 922.000 δολάρια

Αμέσως μετά από εκείνη τη δημοπρασία, αναγνωρίστηκε ως σύνθεση του Ρούμπενς και οι μελετητές ξεκίνησαν εκτεταμένη έρευνα που κατέληξε στην ταύτιση του έργου με ένα που αναφέρεται στα κατάστιχα της οικογένειας Σπινόλα.

Η πρόσφατη ανάλυση με ακτίνες Χ, ωστόσο, αποκάλυψε επίσης πρόσθετα μυστικά σχετικά με την ιδιότητα του πίνακα ως την πρωταρχική εκδοχή για έναν άλλο πίνακα του Ρούμπενς με το ίδιο θέμα, ο οποίος βρισκόταν επί αιώνες στην κατοχή της ιταλικής οικογένειας Κορσίνι.

Ο καλλιτέχνης έκανε ριζικές αλλαγές στο σχέδιο καθώς ζωγράφιζε την εκδοχή Σπινόλα, τροποποιώντας και βελτιώνοντας τη σύνθεση καθώς δούλευε. Αντιθέτως η αντίστοιχη ανάλυση του έργου ιδιοκτησίας Κορσίνι δεν έδειξε καθόλου σημαντικές αλλαγές, γεγονός που υποδηλώνει ότι εκτελέστηκε εκ των υστέρων και αφού ο Ρούμπενς ήταν ικανοποιημένος με τη σύνθεσή του για τον Σπινόλα.

Πηγή: in.gr

Τέχνη από μαθητές στο δημόσιο χώρο

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΕΡΑΣΤΙΝΙΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

«Η Τέχνη θα έπρεπε να μας παραστέκεται παντού όπου διαχέεται και δρα η Ζωή […]
έτσι ώστε η φλόγα της Ζωής να μην εξαφανιστεί από την Ανθρωπότητα»
Mario De Micheli

Με σκοπό την απόδοση της σύγχρονης εικαστικής αντίληψης μέσα από τα νεανικά μάτια των εφήβων και με θεματολογία «Η Χαρά της Ζωής», οι μαθητές του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου Δραπετσώνας (Τμήμα Εικαστικών Τεχνών) με την υποστήριξη των Εικαστικών διδασκάλων τους και υπεύθυνη οργάνωσης την εικαστικό, θεωρητικό τέχνης ΑΣΚΤ δρ Ελένη Πολυχρονάτου, δημιούργησαν  επιτοίχια εικαστικά έργα με σκοπό τη δωρεά και τοποθέτησή τους εκτός του σχολικού περιβάλλοντος.  Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις πρώτες αποφάσεις, τα έργα θα τοποθετηθούν στα Γραφεία της Δ/νσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά και στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά -ειδικά στο τμήμα Παιδικής-Εφηβικής Ιατρικής Τζάνειου Νοσοκομείου αλλά και γενικότερα σε όλο το Νοσοκομείο.

Μια ωραία πρωτοβουλία που ξεκίνησε με αφορμή την Ημερίδα «Τέχνη και Επιστήμη στην Εκπαίδευση - H Περίπτωση των Καλλιτεχνικών Σχολείων», η οποία πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου Δραπετσώνας, σε συνεργασία με τη Δ/νση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά, το Διιδρυματικό ΠΜΣ «Ρητορική, Επιστήμες του Ανθρώπου και Εκπαίδευση» του ΕΚΠΑ και του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.  Κατά τις εργασίες της ημερίδας αυτής και κατόπιν της εισήγησης της δρ Ελένης Πολυχρονάτου με θέμα «Έργα Τέχνης και Σχολικό Περιβάλλον. Μια ιστορική αναφορά στο παράδειγμα της Γαλλίας», διαπιστώθηκε η ανάγκη για την αξιοποίηση του θεωρητικού λόγου και την μεταποίησή του σε εφαρμογή καλλιτεχνικής πρακτικής. 

Έτσι δημιουργήθηκαν 24 -και πλέον- επιτοίχια έργα από τους μαθητές (διαστάσεις περίπου 70 x 100 εκ., υλικά μικτά σε τελάρα και καμβά), ενώ οι βάσεις των έργων είναι κατασκευασμένες από τους δασκάλους με ανακυκλώσιμα υλικά, μεταλαμπαδεύοντας έτσι το πνεύμα της μετατροπής των άχρηστων υλικών σε υλικά αξιοποιήσιμα και πολύτιμα.  Τα έργα αυτά ήδη τοποθετήθηκαν σε Έκθεση στο σχολείο τους και σύντομα θα ακολουθήσει η μετεγκατάστασή τους στο δημόσιο χώρο.  Η δράση αυτή είναι μόνο η πρώτη, καθώς οι μαθητές και οι εικαστικοί δάσκαλοί τους επιθυμούν να απλώσουν τη χαρά της ζωής και την ομορφιά της τέχνης σε πολλούς ακόμη τόπους.

Ο σκοπός της δράσης

Η παραδοχή ότι η τέχνη αποτελεί μέρος της κοινωνίας όχι ως διακοσμητικό αντικείμενο αλλά ως δύναμη που αναπτύσσει την αντιληπτική και βιωματική μας ικανότητα, μας οδηγεί στη κατανόηση ότι η τέχνη δεν είναι κάτι που οφείλει να παραμένει στον απομονωμένο χώρο του καλλιτεχνικού εργαστηρίου, αλλά έξω στο δρόμο και στην καθημερινή ζωή.

Η μετακίνηση των εικαστικών έργων από το καλλιτεχνικό περιβάλλον στο χώρο της πόλης θα εισάγει το θεατή σε μια άμεση σχέση με την τέχνη και θα τον επηρεάσει με νέες ιδέες ως προς την ανθρώπινη εμπειρία και -στη συγκεκριμένη περίπτωση- ως προς την εμπειρία των νέων ανθρώπων. Τα έργα τέχνης γενικότερα στο δημόσιο κοινωνικό περιβάλλον συμβάλλουν στη κοινωνική ανάπτυξη είτε με τη δική τους λειτουργία ως μήνυμα είτε με την ανανέωση και την οργάνωση που προσδίδουν στο περιβάλλον.

Σκοπός, λοιπόν, της συγκεκριμένης δράσης είναι η διάχυση της εικαστικής πρακτικής με εικόνες Ελπίδας, Αισιοδοξίας και Χαράς μέσω της Τέχνης στο δημόσιο χώρο, ξεκινώντας από τους χώρους διοίκησης και οργάνωσης της εκπαιδευτικής κοινότητας Πειραιά (Δ/νση Δ/θμιας εκπαίδευσης), και τους τόπους περίθαλψης και ίασης των ασθενών (Τζάνειο), τόσο για τους πάσχοντες που λαμβάνουν ανακούφιση ή θεραπεία, όσο και για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που υπηρετεί το ιερό λειτούργημα της ίασης.

Συμμετείχαν οι υπέροχοι μαθητές των Εικαστικών Τμημάτων Γυμνασίου και Λυκείου του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κερατσινίου Δραπετσώνας, με τη συστηματική και καθοριστική καθοδήγηση των εκπαιδευτικών: Θοδωρή Συρογιαννόπουλο, Ιωάννη Μανιουδάκη, Θοδωρή Ραφτόπουλο, Ελισάβετ Κεχαγιά, Κίκα Χαραλαμπίδου, Σοφία Λιβανού και την αμέριστη υποστήριξη της διευθύντριας δρ. Πάνης Σταθοπούλου. Οργάνωση-συντονισμός δράσης: δρ. Ελένη Πολυχρονάτου.

Ντοκουμέντα και καταγραφές της τελευταίας δεκαετίας θα συνυπάρξουν με καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και μαζί θα συνθέσουν μια διαδρομή μέσω της οποίας οι θεατές στόχος είναι να ενημερωθούν, να συγκινηθούν και να παρακινηθούν πάνω σε ένα ζήτημα που δεν σταματάει δυστυχώς να είναι επίκαιρο.

Παιδιά πρόσφυγες, παιδιά σε αγκαλιές ή μόνα, παιδιά ασυνόδευτα, παιδιά που έχουν χωριστεί από την οικογένειά τους, γεμίζουν τους τοίχους ενός κτιρίου ενώ παράλληλα ιστορίες και σκέψεις, σαν νήματα, χαρτογραφούν διαδρομές και πορείες φτιάχνοντας μικρά σύμπαντα.

Φωτογραφικά στιγμιότυπα μπλέκονται με ψηφιακές καταγραφές και εικαστικές παρεμβάσεις και δημιουργούν έναν καλλιτεχνικό ‘παιδότοπο’, σε έναν χώρο με έντονη ιστορία, στο Πάρκο του Ασυρμάτου στον Άγιο Δημήτριο.

Ας χαμηλώσουμε την φασαρία των φόβων

Τα πρωινά ο χώρος θα γεμίζει με παιδιά από σχολεία, που θα αποτυπώνουν σκέψεις, λέξεις και εικόνες ενώ τα απογεύματα θα παραμένει επισκέψιμος για όλους, με τα Σαββατοκύριακα να υπάρχουν παράλληλες δραστηριότητες: θεατρικό παιχνίδι, μουσικό εργαστήριο, εργαστήριο κατασκευής κούκλας για παιδιά και συζητήσεις με θέματα το ιστορικό νήμα της προσφυγιάς στην Ελλάδα αλλά και το πλαίσιο ένταξης των παιδιών προσφύγων στη σημερινή κοινωνία

Δεν είναι ένα project που μπορεί να δώσει λύσεις, αν και θα τις αναζητήσει, είναι ένα σύνολο καλλιτεχνικών αποτυπώσεων και δράσεων που στόχο έχει να μας κάνει να δούμε μέσα από τα μάτια των παιδιών και να αλλάξουμε ματιά στο πως κοιτάμε.
Ας χαμηλώσουμε την φασαρία των φόβων. Ας σκεφτούμε την ένταξη, την εστίαση, την διατροφή, την φοίτηση, όσων προσφεύγουν σε εμάς. Ας επανεξετάσουμε τη σχέση με τα όρια και τα σύνορά μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά να μιλήσουν.

Εργαστήρια

– Συλλογιστικοί Περίπατοι για σχολεία: Κάθε πρωί από 14 μέχρι 25 Νοέμβρη 9:00 – 13:00.
– Εργαστήριο Κατασκευής Κούκλας: Κυριακή 20 Νοεμβρίου, 11:00 με 15:00/ για παιδιά 12 με 18 ετών.
– Θεατρικό Παιχνίδι: Κυριακή 27 Νοεμβρίου, 11: 00 με 12: 30 / για παιδιά 6 με 12 ετών.
– Μουσικό Εργαστήριο: Κυριακή 27 Νοεμβρίου, 18:00 με 19:30 / για παιδιά 10 με 18 ετών.

Η συμμετοχή στις παραπάνω δράσεις είναι δωρεάν και μπορεί κάποιος να συμμετάσχει κατόπιν κράτησης, λόγω περιορισμένου αριθμού συμμετεχόντων. Για πληροφορίες και κρατήσεις: 6946363045

Συζητήσεις

-Σάββατο 19 Νοεμβρίου, στις 19:00 με θέμα: Το ιστορικό νήμα της προσφυγιάς στην Ελλάδα.
-Σάββατο 26 Νοεμβρίου, στις 19:00 με θέμα: Το πλαίσιο ένταξης των παιδιών προσφύγων στη σημερινή κοινωνία.

Την Κυριακή 27 Νοεμβρίου στις 20:00 θα υπάρχει μουσική εκδήλωση απο τους Kokowumba&Friends

Συμμετέχουν

Φωτογραφικό Υλικό: Μάριος Λώλος
Εικαστική Εγκατάσταση: Μαρία Καραθάνου
Επιμέλεια Ήχου: Μάριος Τσάγκαρης
Επιμέλεια Φωτισμού: Θωμάς Οικονομάκος
Κινηματογράφηση: Γιάννης Νικολόπουλος
Γραφιστική Επιμέλεια: Νατάσα Σταμούλη
Καλλιτεχνικός Συνεργάτης: Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου
Οργάνωση και Συντονισμός ομιλιών: Χρύσα Δεληγιάννη
Συλλογιστικοί Περίπατοι: Πέτρος Ρούσσος – Γιάννης Σιούτης
Θεατρικό Παιχνίδι: Βασίλης Παπαλαζάρου
Εργαστήριο Κατασκευής Κούκλας: Γιάννης Τσιούτας
Μουσικό Εργαστήριο: Laurel Kortinas, Camilo Bentacor
Οπτικοακουστικό Υλικό: Ζαφείρης Χαϊτίδης , Σοφία Χατζηλάμπρου
Καλλιτεχνική Επιμέλεια- Οργάνωση παραγωγής: nomades artcore

Στα σχολεία θα προβληθούν οι ταινίες της Σοφίας Γεωργοβασίλη, CEDAR WOLF και του Νίκου Αυγουστίδη, UMMI.

Στις ομιλίες θα συμμετάσχουν: Αλεξάνδρα Ανδρούσου (Καθηγήτρια, Εκπαιδευτική Ψυχολόγος, Τμήμα Εκπαίδευσης&Αγωγής στη Προσχολική Ηλικία, ΕΚΠΑ), Ρεγγίνα Μαντανίκα (Διδάσκουσα στο ΠΑΜΑΚ, Ανθρωπολόγος) Ηλίας Πιστικός (Κοινωνικός Λειτουργός), Μαρκίδης Κων/νος (Εκπαιδευτικός Επιστήμων), Νάγια Κοκμοτού (Εκπαιδευτικός), Λιοδάκη Λυδία (Ιατρός) Γιακουμής Τάσος (Γενικός Ιατρός, διευθυντής ΕΣΥ στο Κέντρο Υγείας Κάτω Αχαϊας ), Βεϊζης Απόστολος (Γιατρός INTERSOS HELLAS), Γκιωνάκης Νίκος (Ψυχολόγος, επιστ. υπεύθυνος Κέντρου Ημέρας Βαβέλ, μονάδα ψυχικής υγείας για μετανάστες), Χρύσα Δεληγιάννη (Παιδίατρος), Κακλαμάνος Νίκος (Εκπαιδευτικός).

>συνδιοργάνωση
Δήμος Αγίου Δημητρίου / Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών και Προσφύγων Δήμου Αγίου Δημητρίου/ Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμου και Περιβάλλοντος Δήμου Αγίου Δημητρίου
>χρηματοδότηση
Human Rights 360

Πληροφορίες

13 με 27 Νοεμβρίου 2022
Πάρκο Ασυρμάτου, Κτήριο 1
Άγιος Δημήτριος
Ώρες λειτρουγίας της έκθεσης: 18:00 – 21:00
Είσοδος ελεύθερη

Το ταξίδι συνεχίζεται…

Ο τραγουδοποιός, ποιητής και εικαστικός Γιώργος Σταυρακάκης, παρουσιάζει την ενότητα χειροποίητων καραβιών "Οι Δράκοι της Θάλασσας", στην Αίθουσα Τέχνης "ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ" στη Χώρα της Άνδρου. Καράβια από ανακυκλώσιμα υλικά με βάση το ξύλο και το μέταλλο. Δημιουργίες που θα μπορούσαν να ανήκουν σε έναν συμβολικό κινηματογραφικό κόσμο, όπως σε μια ταινία του Τιμ Μπάρτον, μία ταινία αναζήτησης και εξερεύνησης, αχαρτογράφητων ακτών και κόσμων που δεν έχει δει ξανά άνθρωπος. "Οι Δράκοι της Θάλασσας" είναι η δεύτερη δημιουργική ενότητα του καλλιτέχνη και παρουσιάζεται από τις 28 Αυγούστου έως τις 6 Σεπτεμβρίου στην Αίθουσα Τέχνης "ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ" στο Νημποριό της Άνδρου.

Ο τραγουδοποιός και ποιητής Γιώργος Σταυρακάκης γεννήθηκε στην Ιεράπετρα, μεγάλωσε στο Ηράκλειο και τα τελευταία 20 χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει οκτώ προσωπικούς δίσκους και πολλές ποιητικές συλλογές. Έχει επίσης πολλές συμμετοχές ως δημιουργός και ερμηνευτής στην ελληνική και ξένη δισκογραφία, ενώ ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ποιητικές ανθολογίες. Η τελευταία του ενασχόληση με την κατασκευή καραβιών βρήκε χώρο και χρόνο στις ελεύθερες ώρες του, όταν δεν γράφει τραγούδια ή ποιήματα. Τα υλικά κατασκευής των καραβιών είναι κυρίως ανακυκλώσιμα με βάση το ξύλο και το μέταλλο.

Ο πολιτισμός αποτελεί ένα ακόμα θύμα της φρικαλεότητας του πολέμου. Συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, όπως το έχουμε δει επανειλημμένως να επαληθεύεται και στο παρελθόν.

Περίπου 25 πίνακες της εμβληματικής Ουκρανής καλλιτέχνιδας Μαρία Πριματσένκο φέρεται να καταστράφηκαν την περασμένη Δευτέρα το βράδυ έπειτα από βομβαρδισμούς των ρωσικών δυνάμεων.

Τα διάσημα έργα τέχνης της Πριματσένκο στεγάζονταν σε μουσείο τέχνης στην πόλη Ιβάνκιφ, 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Κιέβου. Το The J. Paul Getty Trust στο Λος Άντζελες καταδίκασε την ενέργεια της Ρωσίας, που οδηγεί, όπως τονίστηκε, στη «διαγραφή της ιστορίας και της κληρονομιάς της Ουκρανίας». Ο πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Getty, Τζέιμς Κούνο, δήλωσε ακόμα ότι «οι ειδήσεις αναφέρουν ότι μεταξύ των πολλών φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκαν στην Ουκρανία τις τελευταίες ημέρες του πολέμου του Πούτιν, οι ρωσικές δυνάμεις έχουν αρχίσει να καταστρέφουν την ουκρανική πολιτιστική κληρονομιά».

Τα 25 κατεστραμμένα κομμάτια της Πριματσένκο, γνωστής επίσης για τα κεντήματα και τα κεραμικά της, έχουν προκαλέσει την οργή και τη θλίψη και Ουκρανών της διασποράς, πολλοί από τους οποίους έχουν στηρίξει και προβάλλει το έργο της στο εξωτερικό. Αρκετά από τα έργα της έχουν παρουσιαστεί στα γραμματόσημα της Ουκρανίας και το 1966 της απονεμήθηκε η υψηλότερη πολιτιστική διάκριση της Ουκρανίας, το Εθνικό Βραβείο Σεφτσένκο. Για να αναγνωρίσει τη συνεισφορά της στον τομέα της λαϊκής τέχνης, η Unesco ανακήρυξε το 2009 έτος της Μαρία Πριματσένκο.

Ο πολιτισμός αποτελεί ένα ακόμα θύμα της φρικαλεότητας του πολέμου. Το έχουμε δει επανειλημμένως να επαληθεύεται στο παρελθόν, όπως συνέβη στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την ναζιστική Γερμανία, όπως συνέβη στη Μέση Ανατολή και τη Συρία όπου το Χαλέπι και τα μουσεία του καταστράφηκαν ολοσχερώς, αλλά και στο Αφγανιστάν όπου, μεταξύ άλλων, βομβαρδίστηκαν το 2001 οι περίφημοι Βούδες του Μπαμιγιάν.

Πηγή: www.rosa.gr

Στο πλευρό των ρώσων δημιουργών που αντιστέκονται το Φεστιβαλ Καννών αρνείται να απαγορεύσει τη συμμετοχή σε καλλιτέχνες μόνο και μόνο επειδή είναι Ρώσοι.

Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ στον κόσμο, αρνείται να πάρει "οριζόντια" μέτρα, κόβοντας κάθε επικοινωνία με καλλιτέχνες οι οποίοι είναι Ρώσοι αλλά δεν τάσσονται στο πλευρό της πολιτικής ηγεσίας της χώρας τους.

Μια απόφαση "ανάσα" και μια ανακοίνωση που είναι αντιπολεμική αλλά στέκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας... της τέχνης.

Ολόκληρη η σημαντική ανακοίνωση του Φεστβάλ Καννών:

«Καθώς ο κόσμος έχει πληγεί από μια βαριά κρίση στην οποία ένα μέρος της Ευρώπης βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, το Φεστιβάλ των Καννών επιθυμεί να παράσχει όλη την υποστήριξή του στον λαό της Ουκρανίας και σε όλους όσους βρίσκονται στην επικράτειά της.

Οσο κοινότοπο κι αν είναι, ενώνουμε τις φωνές μας με όσους αντιτίθενται σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση και καταγγέλλουμε τη στάση της Ρωσίας και των ηγετών της.

Οι σκέψεις μας απευθύνονται ιδιαίτερα στους Ουκρανούς καλλιτέχνες και επαγγελματίες του κινηματογράφου, καθώς και στις οικογένειές τους των οποίων η ζωή βρίσκεται τώρα σε κίνδυνο. Υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ, και εκείνοι που γνωρίσαμε και καλωσορίσαμε στις Κάννες, που ήρθαν με έργα που λένε πολλά για την ιστορία και το παρόν της Ουκρανίας.

Κατά τη διάρκεια αυτού του χειμώνα του 2022, το Φεστιβάλ των Καννών έχει εισέλθει στην προετοιμασία του. Αν δεν τελειώσει ο πόλεμος επίθεσης σε συνθήκες που θα ικανοποιήσουν τον ουκρανικό λαό, αποφασίστηκε ότι δεν θα καλωσορίσουμε επίσημες ρωσικές αντιπροσωπείες ούτε θα δεχθούμε την παρουσία οποιουδήποτε συνδέεται με τη ρωσική κυβέρνηση.

Ωστόσο, θα θέλαμε να χαιρετίσουμε το θάρρος όλων εκείνων στη Ρωσία που έχουν αναλάβει κινδύνους για να διαμαρτυρηθούν για την επίθεση και την εισβολή στην Ουκρανία. Ανάμεσά τους καλλιτέχνες και επαγγελματίες του κινηματογράφου που δεν σταμάτησαν ποτέ να αγωνίζονται ενάντια στο σύγχρονο καθεστώς, που δεν μπορούν να συνδεθούν με αυτές τις αφόρητες ενέργειες και εκείνους που βομβαρδίζουν την Ουκρανία.

Πιστό στην ιστορία του που ξεκίνησε το 1939, αντιστεκόμενο στη φασιστική και ναζιστική δικτατορία, το Φεστιβάλ των Καννών βρίσκεται εδώ πάντα για τους καλλιτέχνες και τους επαγγελματίες του κλάδου που υψώνουν τη φωνή τους για να καταγγείλουν τη βία, την καταστολή και τις αδικίες, με κύριο σκοπό την υπεράσπιση της ειρήνης και της ελευθερίας.

 

Η Κλέλια Ρένεση, εξέφρασε τη δική της δυσαρέσκεια για την απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, να κηρύξει εμπάργκο σε Ρώσους καλλιτέχνες και καλλιτεχνικές ομάδες. Πρόκειται για μία απόφαση, που έλαβαν και άλλες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, εκφράζοντας την αντίδρασή τους απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Η ηθοποιός αντέδρασε έντονα σε αυτή την απόφαση, μέσα από ένα ποστ στο Instagram: «Αυτό με την "πολιτισμική" εξαφάνιση οποιουδήποτε Ρώσου δημιουργού, μου θυμίζει σεκλεντιασμένη ανόητη κορασίδα που ο καλός της την παράτησε στα κρύα του λουτρού και αυτή τον διαγράφει απ’ τα social, σβήνει την επαφή στο τηλ, παίρνει τις φιλενάδες της και τους διατάζει να τον διαγράψουν και αυτές κτλ.. Πάτε καλά μωρέ;;!!! Συγχέετε τα εγκλήματα των πολιτικών με τις καλλιτεχνικές δημιουργίες ενός ολόκληρου λαού;!

Παγκόσμια αριστουργήματα μπαίνουν στη μαύρη λίστα για να κάνετε «ντα» το alter ego σας;! Το μόνο σίγουρο είναι ότι μέρα με τη μέρα μοιάζετε περισσότερο στο τέρας που πάτε να τιμωρήσετε. Η τέχνη της Ρωσίας δεν θα εξατμιστεί. Έχει καλλιτεχνική πορεία αιώνων και μόνο που προσπαθείτε τον αφανισμό αυτού του προσώπου της δείχνει ποιοι είστε», έγραψε στην ανάρτησή της Κλέλια Ρένεση.

 

 

Όπως ανακοινώθηκε από το υπουργείο πολιτισμού, η υπουργός Λίνα Μενδώνη αποφάσισε και έδωσε την οδηγία ανασταλεί κάθε δραστηριότητα με ρωσικούς πολιτιστικούς οργανισμούς. Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση, ακυρώνεται η εκδήλωση του Gala Όπερας που ήταν προγραμματισμένη για τις 3 Μαρτίου, καθώς και η μετάδοση της παράστασης «Η Λίμνη των Κύκνων», στο πλαίσιο του κύκλου The Bolshoi Ballet Live from Moscow, την Κυριακή 6 Μαρτίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Χώρες της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ανακοίνωσαν την ακύρωση των προγραμματισμένων εμφανίσεων των Μπαλέτων Μπολσόι και άλλων εκδηλώσεων, ξεκαθαρίζοντας ότι αρνούνται τη συνεργασία με καλλιτεχνικές ομάδες και δημιουργούς της Ρωσίας που συνδέονται με τον ίδιο τον Πούτιν, όταν μάλιστα αυτοί αρνούνται να καταδικάσουν τον πόλεμο. 

 

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ (Greece all time classic)*

Γιάννης Μάγγος 2/10/2021

Έκθεση-εγκατάσταση του ταλαντούχου εικαστικού Δημήτρη Αστερίου, στο εργοστάσιο Καχραμάνογλου στο Κερατσίνι, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων προς τιμή του Παύλου Φύσσα «Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης 2021».

Μια μικρή πολιτεία νέων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν εξαιτίας αυθαίρετης αστυνομικής, φασιστικής, ρατσιστικής, έμφυλης ή άλλης μορφής βίας.

Μια πολιτεία παιδιών που δεν πρόλαβαν να χαμογελάσουν, να ζήσουν, να προσφέρουν…

Που βασανίστηκαν, εξευτελίστηκαν και έχασαν τη ζωή τους, γιατί είχαν το θάρρος να εκφράσουν ελεύθερα τις σκέψεις, τις ιδέες, τη διαφορετικότητά τους..

Πρόσωπα υπαρκτά, κάποτε…Νέοι, που η απώλειά τους δεν αφορά μόνο τις οικογένειές τους, αλλά το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας…

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και οι αμέτρητοι τραυματίες  κι αυτοί που υπέστησαν μόνιμες βλάβες...

Χώρια η κραυγαλέα και απροκάλυπτη ατιμωρησία των υπαιτίων…

Όλοι βασανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν, μετά τη χούντα!

Είναι θλιβερό αυτό το κατόρθωμα των συντηρητικών κυβερνήσεων της χώρας μας.

Τη χώρα της «Δημοκρατίας» που μάλιστα διαθέτει και ειδικό υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Ένα υπουργείο που ο λόγος της ύπαρξής του αυτοαναιρείται από τις τόσες καταγεγραμμένες πράξεις αδικαιολόγητης βίας  σε καιρό ειρήνης.

Ένα υπουργείο που οι κατά καιρούς ανίκανοι και αποτυχημένοι υπουργοί του αποχωρούν σαν λαγοί χωρίς να λογοδοτούν πουθενά και υποθέτω ούτε στην «ήσυχη» συνείδησή τους...

Αν η Πολιτεία ήταν έντιμη και όχι ανάλγητη, θα έπρεπε πάραυτα να καταδικάζει τους υπαίτιους αστυνομικούς υπαλλήλους ή τους φασίστες δολοφόνους, αντί να τους καλύπτει θεσμικά ή να τους προσφέρει άσυλο, ταλαιπωρώντας έτσι και βασανίζοντας ψυχικά τις οικογένειες των θυμάτων, όπως παρατηρήσαμε και στην περίπτωση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.

Άρθρωσαν ποτέ λόγο οι «προστάτες» του υπουργείου ΠΡΟ-ΠΟ για όλον αυτόν τον  χαμό; Πώς αισθάνονται γι αυτό το επίτευγμα; Προστασία του Πολίτη ονομάζεται αυτό; Συνειδητοποιούν τι σημαίνει η απώλεια μιας και μόνο ανθρώπινης ζωής; Γνωρίζουν το κόστος της απώλειας μιας νέας ζωής για τους οικείους του; Γνωρίζουν έστω  τι σημαίνει  η λέξη ενσυναίσθηση;

Διαβάζοντας το βιβλίο της  Χρύσας Παπαδοπούλου, συνηγόρου Πολιτικής Αγωγής της οικογένειας του Παύλου Φύσσα, «Όρθιος σε δημόσια θέα» πληροφορούμαστε πως στις 17/9/2013 το βράδυ, 8 αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ ειδοποιημένοι από κάποιο πολίτη ότι στο Κερατσίνι θα γίνονταν επεισόδια από τάγμα εφόδου χρυσαυγιτών, κατέφθασαν έγκαιρα εκεί δίπλα στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Παύλος. Παρέμειναν όμως απαθείς, παρακολουθώντας τους εγκληματίες χρυσαυγίτες να του επιτίθενται. Στάλθηκαν εκεί για να διασφαλίσουν την ασφάλεια ενός πολίτη και όμως δεν επενέβησαν για να δικαιολογήσουν έστω το ρόλο τους ως υπάλληλοι του υπουργείου ΠΡΟ-ΠΟ. Αν το έκαναν, θα είχαν αποτρέψει τη δολοφονία του κι ο Παύλος σήμερα θα ζούσε..

ΟΥΡΛΙΑΖΩ: ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΙΑΣ ΜΑΝΝΑΣ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΖΟΥΣΕ. Μια-αναντικατάστατη-ανθρώπινη ζωή θα είχε σωθεί…

-Μάλιστα ο κατ’ εντολήν δολοφόνος χρυσαυγίτης Ρουπακιάς τη στιγμή της αναπόφευκτης σύλληψής του, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα,  απευθύνθηκε στους αστυνομικούς λέγοντάς τους: «Είμαι δικός σας»…  

(Ο Παύλος στάθηκε για λίγο όρθιος-για πάντα ΟΡΘΙΟΣ- και υπέδειξε σε ένα αστυνομικό που επιτέλους πλησίασε, τον δολοφόνο του τον Ρουπακιά, και με την ύστατη και μεγαλειώδη αυτή πράξη του, διέλυσε τη Χρυσή Αυγή!).

Θεσμική ανοχή προς τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, σύμφωνα με την κ. Παπαδοπούλου, παρατηρήθηκε ξανά κατά τη διάρκεια της δίκης για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Αντίθετα στην περίπτωση του παιδιού μας του Βασίλειου Μάγγου, οι αστυνομικοί δεν είχαν κανέναν απολύτως λόγο να επέμβουν και παρόλα αυτά επενέβησαν. Διαπιστώσαμε έτσι την ανοχή στην απροκάλυπτη, στοχοποιημένη και παράνομη επίθεση σε βάρος του. Ως γνωστόν το πόρισμα της ΕΔΕ για την υπόθεση του ξυλοδαρμού και βασανισμού του που τον οδήγησαν στο θάνατο, είναι ακόμα στο σκοτάδι, παρά τη δέσμευση του καταστροφέα των πάντων, απερχόμενου υπουργού της μάνικας, Χρυσοχοΐδη..

Το παρατηρούμε στην  Ετήσια Έκθεση του Συνήγορου του Πολίτη για το 2020 και τις κατά καιρούς συνεντεύξεις του (CITIZEN ONE TV κ.α.) όπου διαπιστώνεται: το κουκούλωμα που γίνεται από την ΕΛ.ΑΣ, σε αμέτρητες περιπτώσεις που αφορούν περιστατικά αστυνομικής βίας, την πλημμελή τους διερεύνηση, τις ατέλειες, τα κενά και τα ελλείματα στον τρόπο που διεξάγονται οι πειθαρχικοί έλεγχοι. Μη ταυτοποίηση των δραστών- αστυνομικών που αυθαιρετούν-καθώς και παράλειψη συγκέντρωσης αντικειμενικού αποδεικτικού υλικού. Η άνευ νόμιμου λόγου προσαγωγή και κράτηση σε αστυνομικό  τμήμα, καθώς και ο δυσανάλογος χρόνος παραμονής στο αστυνομικό τμήμα μετά από νόμιμη προσαγωγή. Όταν φτάνουν στα δικαστήρια οι υποθέσεις, για να καλυφθούν οι υπαίτιοι αστυνομικοί, οι συνάδελφοί τους κάνουν πανομοιότυπες καταθέσεις (με αστεία, βρώμικα και ψεύτικα επιχειρήματα, όπως δηλώνουν αρκετοί δικηγόροι), ενώ δεν αναζητώνται από την ΕΛ.ΑΣ ανεξάρτητοι μάρτυρες..

Και τέλος ο Συνήγορος του Πολίτη διαπιστώνει ότι όλα αυτά είναι και ο λόγος που η Ελλάδα εκδιώχτηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης ή γιατί έχει καταδικαστικές αποφάσεις από το ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

-O φορολογούμενος πολίτης δεν αισθάνεται πλέον ασφάλεια, δικαιοσύνη δεν αποδίδεται και το κράτος χάνει την αξιοπιστία του. Νωπή απόδειξη η  χθεσινή με βούλευμα αποφυλάκιση μετά από 7 μήνες ενός αθώου πολίτη, του αποκαλούμενου «Ινδιάνου», μια υπόθεση φιάσκο για την ΕΛ.ΑΣ.

-Θεσμική ανοχή παρατηρήθηκε και στη γνωστή ανά το πανελλήνιο περίπτωση του Άρη Παπαζαχαρουδάκη. Όπως κατήγγειλε ο ίδιος, μετά τα γεγονότα του Μαρτίου 2021 στη Νέα Σμύρνη τον απήγαγαν αστυνομικοί και αφού του φόρεσαν κουκούλα επί δύο μέρες τον βασάνιζαν στη Γ.Α.Δ.Α. και εύλογα κανένας εκεί δεν γνωρίζει (Greece all time classic) ποιοι και γιατί τον βασάνιζαν…

Και βέβαια η θεσμική ανοχή συνεχίζεται αυτές τις μέρες στις κραυγαλέες μεθοδεύσεις που έγιναν στην υπόθεση του- για πολλοστή φορά δολοφονημένου - Zack/Zackie Κωστόπουλου…

Ο φασισμός ηττήθηκε μεν, αλλά είναι πολλά που πρέπει να γίνουν ακόμα, όπως κραυγάζει η Μάγδα Φύσσα.

Και έχει δίκιο, αφού διαπιστώνουμε τελευταία να καλοπιάνεται, να  χαϊδεύεται, να ενθαρρύνεται, να αναθαρρεύει...Και απόδειξη γι αυτό, είναι η σύνθεση της σημερινής κυβέρνησης, ειδικά μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό. («Δικοί τους είναι»)…

Και παραμένει ως πρόκληση και απειλή για την κοινωνία μας.

-Τα ερωτήματα που θέσαμε πιο πάνω προς τους κυβερνώντες είναι φιλολογικά, δεν περιμένουμε απαντήσεις, ούτε θα ληφθούν μέτρα και η παράλογη αστυνομική αυθαιρεσία θα συνεχίζεται..

Ευελπιστώ  και το θεωρώ λογικό, ότι την κατάλληλη στιγμή η κοινωνία θα δώσει την απάντηση που πρέπει. Θα τη δώσουν οι γονείς, τα αδέρφια, οι συγγενείς των θυμάτων της βίας. Θα τη δώσουν οι γονείς που δεν θέλουν να δουν το παιδί τους και κανένα παιδί του κόσμου να πέφτει θύμα άκρατης βίας..

Θα τη δώσουν οι χιλιάδες πολίτες και όλοι οι Έλληνες, που όπως και στις 7 Οκτωβρίου του 2020, βροντοφωνάζουν πάντα: Ποτέ πια φασισμός. Όχι άλλα θύματα. Δικαιοσύνη. Όχι πια άλλα Ματωμένα Πορτρέτα.

*Ευρηματική και με χρήση ειρωνείας (τουρισμός-αστυνομική βία) ονομασία γκράφιτι της Andrea Luis, που το εμπνεύστηκε από τη φωτογραφία του Δ. Τοσίδη και δείχνει αστυνομικούς να σέρνουν βίαια φοιτητή στον προαύλιο χώρο της Πρυτανείας του ΑΠΘ, στις 22/2/2021. Η τοιχογραφία έγινε στο χώρο της Νομικής του ΑΠΘ και σε δύο μόλις μέρες σβήστηκε…

Πηγή: https://kedda2021.blogspot.com/

«Άμα παρατηρήσεις καλύτερα έχει μέσα κομμάτια από τον χάρτη του Αφγανιστάν. Το βλέμμα αντικατοπτρίζει τον πόνο των ιστοριών μου, ιστορίες οι οποίες δύσκολα αποδίδονται με λόγια». Ο 30χρονος Αφγανός Χερουλά Χασανί στέκεται μπροστά στην αυτοπροσωπογραφία του και με βλέμμα που μαρτυρά την αγωνία για την τύχη της πατρίδας του, μετά την επάνοδο των Ταλιμπάν στην εξουσία, αρχίζει να «ξετυλίγει» το κουβάρι της ζωής του, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το ταξίδι της προσφυγιάς αλλά και τον ανακουφιστικό ρόλο που έχει διαδραματίσει στη ζωή του η τέχνη της ζωγραφικής.

Προερχόμενος από οικογένεια αρχαιολόγων, ο Χερουλά Χασανί γεννήθηκε το 1991 λίγο πιο έξω από την Μπαμιγιάν, την πόλη του κεντρικού Αφγανιστάν, παγκοσμίως γνωστή από την αρχαιότητα για το πλούσιο πολιτισμικό της υπόβαθρο. Αυτή η πλούσια πολιτιστική της κληρονομιά, άλλωστε, πυροδότησε πριν από 20 χρόνια την καταστροφική μανία των Ταλιμπάν στην ευρύτερη περιοχή.

Σήμερα, παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις στο Αφγανιστάν μετά την επάνοδο των Ταλιμπάν στην εξουσία, αν και αρχικά, όπως είπε, δεν είχε δώσει τη δέουσα σημασία. Όντας χρόνια αποστασιοποιημένος από τα τεκταινόμενα εκεί, αφού τα τελευταία 15 χρόνια ζει στην Ελλάδα, χρειάστηκε ένα βίντεο για να τον κάνει να ταυτιστεί με όσα συνέβαιναν. «Μόλις είδα το βίντεο με τον Αφγανό τραγουδιστή Σαραφάτ Παργανί (Sharafat Parwani) να τραγουδάει "Η πατρίδα μου" μαζί με άλλους εκτοπισμένους συμπατριώτες μου, εκεί έκλαψα, κάτι που δεν κάνω συχνά, ταυτίστηκα κι ένιωσα ότι κι εγώ εκεί ανήκω», λέει χαρακτηριστικά.

Ο Χερουλά Χασανί ανήκει στη φυλή Χαζαρά, μια μειονότητα, η οποία διαχρονικά έχει υποστεί συστηματικές διακρίσεις, βία και σφαγές από ομάδες που συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος και τους Ταλιμπάν, λόγω της εθνοτικής και θρησκευτικής της ταυτότητας. Ένα από τα μέρη που έχουν ισοπεδώσει είναι και το χωριό του 30χρονου. «Οι Ταλιμπάν δεν θέλουν ξένους στη χώρα, παραμένουν το ίδιο μισαλλόδοξοι και βίαιοι όπως τότε. Γυρίζουν πολύ πίσω στον χρόνο, ζουν μόνο για τη θρησκεία. Άμα εγώ επιστρέψω στο Αφγανιστάν και μάθουν ότι ζούσα χρόνια στην Ελλάδα κι έχω ελληνικό διαβατήριο, θα με σκοτώσουν κατευθείαν. Θεωρούν ότι η χώρα τους ανήκει, θέλουν να εξαφανίσουν οτιδήποτε διαφορετικό», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Πλέον, μέσω των κοινωνικών δικτύων και του διαδικτύου, είναι πολύ πιο εύκολο οι βιαιοπραγίες τους να βγουν στην επιφάνεια. Πριν από 20 χρόνια, όλα αυτά βρίσκονταν στην σκιά, υπήρχαν πολύ περισσότερα θύματα απ' όσα νομίζουμε. Γι' αυτό και τούτη τη φορά αποφάσισαν να προβάλλουν ένα πιο μετριοπαθές προφίλ. Να δείξουν δηλαδή ότι υπάρχουν, ότι θα σχηματίσουν κανονικά κυβέρνηση, με σκοπό μάλιστα αυτή να αναγνωριστεί και από άλλες χώρες που δέχονται να συνεργαστούν, εκτός βέβαια των δυτικών δυνάμεων», τονίζει, ενώ δεν κρύβει την ανησυχία του και για τη θέση των γυναικών υπό το νέο καθεστώς. «Για τις γυναίκες είναι ό,τι χειρότερο, είναι προορισμένες αποκλειστικά για το σπίτι. Θα παραμείνουν στην αφάνεια, δίχως φωνή», επισημαίνει.

Οι δρόμοι της προσφυγιάς και η ανακουφιστική τέχνη της ζωγραφικής

Ο Χερουλά Χασανί ήταν μόλις 7 ετών, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει με την οικογένειά του το Αφγανιστάν και να πάει στο Ιράν, όπου, όπως λέει, για πρώτη φορά έζησε τον κοινωνικό αποκλεισμό, μιας και αδυνατούσε, λόγω επιβαρυμένου κόστους, να έχει άμεση πρόσβαση σε δωρεάν εκπαίδευση και άλλες κοινωνικές παροχές του ιρανικού κράτους.

Η μητέρα του ήταν αυτή που τον παρότρυνε να ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι για την Ευρώπη, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον. Στα 14 του χρόνια, διέσχισε δύο ηπείρους και τρεις χώρες ώσπου να φτάσει στην Ελλάδα. Σε άπταιστα ελληνικά, αφού έχει φοιτήσει με επιτυχία στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Ιωαννίνων, εξηγεί πως πλέον εργάζεται ως διερμηνέας- μεταφραστής για διάφορες ανθρωπιστικές οργανώσεις και καλλιεργεί καθημερινά το ταλέντο του στη ζωγραφική με απώτερο στόχο να φοιτήσει κάποια στιγμή στην Σχολή Καλών Τεχνών.

Η κλίση του στη ζωγραφική είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή ήδη από τα παιδικά του χρόνια, με πρωταρχική του έμπνευση τα προσωπικά του βιώματα. Όντας αυτοδίδακτος, μέχρι στιγμής έχει δημιουργήσει εκατοντάδες έργα κι έχει πραγματοποιήσει δυο εκθέσεις ζωγραφικής: μια στην Κόνιτσα το 2010 και μια στα Ιωάννινα το 2016. «Πιο εντατικά άρχισα να ζωγραφίζω, στα 22 μου χρόνια. Η ζωγραφική για μένα είναι ένα μέσο έκφρασης των εσωτερικών μου σκέψεων. Όταν ζωγραφίζω αισθάνομαι όμορφα. Με βοηθάει πολύ ψυχολογικά. Είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Άλλο πράμα να εκφράζεσαι με τα λόγια από το να εκφράζεσαι σε χαρτί. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό», λέει.

Ο ίδιος ωστόσο δεν θεωρεί τη ζωγραφική κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο του. Θα τη χαρακτήριζε περισσότερο ως μια πηγαία, αυτόματη διαδικασία. «Σαν να βγαίνει από μέσα μου, άμα δεν ζωγραφίσω μια- δυο μέρες αισθάνομαι πολύ άβολα, σαν να έχω χάσει κάτι σημαντικό», λέει ο 30χρονος Αφγανός, ο οποίος χρησιμοποιεί ποικίλες τεχνοτροπίες και επιδίδεται σε διάφορους πειραματισμούς. Ωστόσο, όπως λέει, τα σκίτσα με στυλό είναι αυτά που αντιπροσωπεύουν το προσωπικό του στυλ.

Στο έργο του εμπνέεται από τη Σάμσια Χασανί, την παγκοσμίως γνωστή κι ως Αφγανή Banksy καλλιτέχνη, που «έχει κάνει πολλά εξαιρετικά έργα», όπως τονίζει. «Ο πόλεμος κατακρεουργεί οποιαδήποτε έκφανση καλλιτεχνικής δημιουργίας», σημειώνει, επισημαίνοντας πως οι καλλιτέχνες στο Αφγανιστάν είναι ελάχιστοι και μόνο όσοι έχουν καταφέρει να διαφύγουν έχουν εξελιχθεί, έτσι ώστε επικοινωνώντας το έργο τους να έχουν την δυνατότητα να αφυπνίζουν την παγκόσμια κοινότητα, αναπτύσσοντας ένα κλίμα αλληλεγγύης ανά τον κόσμο.

Πλέον, τα χρωματιστά τοπία στους πίνακες που απεικονίζουν το χωριό του αποτελούν τον μοναδικό τρόπο ώστε να διατηρηθεί ζωντανά στη μνήμη του η πατρίδα του. Στην ερώτηση δε, αν θα φανταζόταν μια μελλοντική επιστροφή στη γενέτειρα του, ο Χερουλά Χασανί απαντά με μια νότα απαισιοδοξίας. «Όταν έχουμε ασφάλεια, ειρήνη και ησυχία, τότε θα πάω βόλτα, ίσως για έναν μήνα, για διακοπές. Προς το παρόν δεν βλέπω μέλλον στο Αφγανιστάν. Πιθανόν να ξεσπάσει εμφύλιος που θα κρατήσει για χρόνια. Δεν έχω γυρίσει καθόλου από τα επτά, απαγορεύεται, ούτε και θέλω να πάω υπό αυτές τις συνθήκες», λέει χαρακτηριστικά.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Πριν από λίγο καιρό ο διάσημος τραγουδιστής Έρικ Κλάπτον, είχε περιγράψει την προσωπική του εμπειρία με το εμβόλιο της AstraZeneca, την οποία ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει «καταστροφική».